Witajcie Moi Kochani!

Jako że zdaję sobie sprawę, że większość odwiedzających tego bloga, to kobietki, jak nie wszystkie… no, ale jeśli znajduje się w śród Was jakiś rodzynek, to niech nie chowa teraz urazy i po prostu pominie czytanie tego wywodu i przejdzie od razu do czytania rozdziału. No, ale… Właśnie mamy dzisiaj 8 marca, nasze święto kochane panie. Nie wiem jak każda z Was je obchodzi, czy w ogóle obchodzi, w każdym razie z okazji tego święta wrzucam kolejny odcineczek, który powinien się Wam podobać z uwagi na zaistniałą w nim rzecz, jak najbardziej oczywistą, ale to sobie przeczytacie.  :)

Chciałam Wam dziewczyny życzyć wszystkiego najlepszego, fajnych facetów albo dziewczyn, osiągnięcia wszystkich wytyczonych celów i przede wszystkim wiele miłości, bo przecież, co warte jest życie bez miłości?

Tak, poza tym, dziękuję za Wasze komentarze, chociaż nie ukrywam, że trochę mi przykro, że tak niewiele osób komentuje i jakoś nie chcę się jawnie zintegrować z blogiem, no cóż… chyba muszę to po prostu jakoś przeboleć. Nie mniej jednak bardzo dziękuje wszystkim tym, którzy jednak naskrobią, chociaż króciutki komentarz. Bo chyba wiecie, jak to jest z tym brakiem komentarzy? Każdy autor myśli, że skoro nikt nie komentuje, to znaczy, że się nie podoba, a to z kolei oznacza, że nie ma sensu starać się. Tak kochani, to dla Was się staramy wymyślać kolejne przygody naszych ulubieńców, zarywamy nocki - przynajmniej ja. Zamiast uważnie słuchać na lekcji piszemy w brudnopisie kolejny epizod. Sytuacji, w których piszemy kolejną część opowiadania zamiast skupić się na czymś zupełnie innym, jest wiele. Wiadomo, nikt nas do tego nie zmusza, to jest tylko i wyłącznie nasz wybór, ale pomyślcie też w ten sposób, że dzielimy się z Wami tymi naszymi wypocinami i na pewno fajnie się je czyta - bo ja uwielbiam czytać prace innych autorów, nie raz nie mogę się ich wręcz doczekać. Bądźcie świadomi, że każdy Wasz wpis motywuje nas do wymyślania nowych przygód i pracy nad swoim tekstem, żeby każdy kolejny odcinek czytało się lepiej i żebyście byli ciekawi, co będzie dalej.

No dobra, bo dzisiaj to się naprawdę rozpisałam. (Nasz „rodzynek” pewnie już w połowie czytania odcinka, a ja Wam tu dalej truję) No, ale ostatnio nic Wam nie pisałam na wstępie, bo co tu pisać jak nie ma, do kogo. :(

A tak już naprawdę na koniec, to Kiro Billi i Anonimkowi dziękuje za doping. Wena u mnie jest, jak widać po częstotliwości dodawania odcinków. Było trochę słodziuchno i może mało drastycznie i erotycznie, ale uwierzcie mi, że to tylko cisza przed burzą. Ci, którzy czytali moje inne blogi znają mnie pod tym względem, a Wam pozostaje tylko uwierzyć na słowo. No i tymże akcentem, kończę mój monolog i zapraszam do czytania.

Na kolejny odcinek, tym razem „Przeznaczonych sobie” zapraszam Was we wtorek.

Całuje Was mocno. Wasza Niki.