Jeszcze przez chwilę stałem samemu, będąc oszołomiony tą rozmową, właściwie bardziej moim monologiem, bo za wiele nie dałem mu powiedzieć i dziwiłem się, że tak łatwo udało mi się go zgasić. Wyszedł z pokoju, jak pies z podkulonym ogonem, to było zupełnie do niego nie podobne. Jeszcze podczas trasy potrafił mi pokazać nie raz, że ma w dupie moje zdanie i zawsze bierze to, co chce, a teraz tak po prostu odpuścił. Dla mnie, to kolejny dowód na to, że dobrze zrobiłem kończąc ten od początku chory związek.

Usiadłem przy biurku i odpaliłem komputer. Włączyłem pocztę, unosząc brwi ze zdziwienia, kiedy zobaczyłem, ile dostałem maili. Przeleciałem pobieżnie wzrokiem po wszystkich wiadomościach i odszukując adres Angeli, napisałem do niej.

Witaj Angela

Dawno się nie odzywałem, wybacz mi, ale mamy ostatnio trochę pracy, no i ja mam trochę drobnych kłopotów, więc jakoś nie było czasu naskrobać, chociaż jednego zdania.

Napisz lepiej, co u Ciebie, jak tam Twoja przeprowadzka? Mieszkasz już w Magdeburgu?

Pozdrawiam Bill

Nie chciałem pisać więcej, czekałem aż odpisze, wolałem się z nią spotkać osobiście, potrzebowałem po prostu pogadać z kimś „obcym”, tak było mi łatwiej. Znaczy nie zamierzałem jej mówić, co się stało, ale jakoś bym, pomijając kilka szczegółów naświetlił moją obecną sytuację.

Minęło z pół godziny, ale nie dostałem żadnej odpowiedzi. Cóż, ja się do niej nie odzywałem tyle dni, więc nie wiem, czego się spodziewałem, przecież ona wcale nie musiała siedzieć wiecznie przed komputerem. Przyzwyczaiłem się chyba za bardzo do tego, że wszystko mam na zawołanie i to była zdecydowanie wina Toma, on mnie tego nauczył, zawsze miał w zwyczaju od razu działać, jak to się mówi: Mówisz - Masz. Rozejrzałem się za komórką z zamiarem wysłania jej sms’a. Już miałem wstać, bo dojrzałem, że leży na łóżku, kiedy usłyszałem dźwięk przychodzącej poczty. Aż się uśmiechnąłem widząc, że to odpowiedź od niej.

Cześć Bill

To może śmieszne, ale wiedziałam, że dzisiaj napiszesz. Cały dzień mam włączony komputer i w sumie czekałam, chyba mi się udzieliła wasza bliźniacza więź.

Co do twojego pytania, to tak mieszkam już w Magdeburgu, dokładnie od przedwczoraj. Nadal jeszcze nie poznałam miasta i staram się daleko od domu nie odchodzić, żeby się nie zgubić, ale bardzo mi się tu podoba.

A co u ciebie?

Angela

Nie chciało mi się pisać, postanowiłem do niej zadzwonić.

Odebrała po dwóch sygnałach.

- Halo…

- To ja – odezwałem się.

- Cześć Bill, właśnie ci odpisałam…

- Tak wiem – przerwałem jej. – Dlatego dzwonię. Słuchaj zrozumiem, jeśli nie masz czasu, ale czy spotkałabyś się ze mną dzisiaj? Wiem, że jest już trochę późno, ale przyjechałbym po ciebie, a potem odwiózł do domu. Bardzo mi na tym zależy.

- Właściwie… - zamilkła. – Zaczekaj chwilkę, dobrze?

- Jasne – słyszałem, jak odłożyła telefon, chyba na biurko i trzask otwieranych, a potem zamykanych drzwi. Po chwili znowu znajomy trzask i w końcu jej głos w słuchawce.

- Jesteś Bill?

- Tak, jestem.

- Posłuchaj, mój tato ma dzisiaj ważną operację…

- Przepraszam nie wiedziałem. Nie było pytania. To zrozumiałe, że chcesz być przy nim – zacząłem się wycofywać. Nie wiem, dlaczego poleciałem swoim własnym tokiem myślenia, kompletnie, nie biorąc pod uwagę, że to on może operować kogoś, a nie ktoś jego.

- Zaczekaj! Daj mi skończyć!

- Jasne, przepraszam.

Słyszałem, jak westchnęła.

- Mój tato ma dzisiaj ważną operacje, będzie operował przez kilkanaście godzin i zajmie mu to, pewnie całą noc, więc będę sama w domu. Nie pomyśl sobie, że chcę wykorzystać okazję, czy coś. Boże - jęknęła do siebie, reflektując się, jak to wszystko, co mówi brzmi, aż się zaśmiałem na głos, po raz pierwszy od czterech dni śmiałem się i to było niesamowite. Ona naprawdę coś w sobie miała.

- Śmiejesz się ze mnie?

- Nie, nie, przepraszam, nie z ciebie, z sytuacji. Ale co chciałaś powiedzieć?

- No, więc, jeśli chcesz możemy się spotkać u mnie.

- Jeśli tak wolisz, to nawet lepiej, nie będę musiał myśleć, gdzie pojechać, żebyśmy byli względnie sami. Wiesz, mam na myśli natrętnych fanów i paparazzi.

- No to super. W takim razie zaraz wyślę ci adres na komórkę.

- O której twój tata wychodzi?

- A co, boisz się spotkania z nim? – tym razem to ona się zaśmiała.

- Ja? No co ty.

- Za godzinę – rzuciła w odpowiedzi.

- To do godziny będę u ciebie. Chyba było by dobrze, żeby zobaczył, kogo wpuszczasz do domu.

- Już cię przecież widział, nie pamiętasz?

- No tak, faktycznie – przyznałem.

- No to czekam - pożegnała się, a po minucie dostałem sms’a z adresem.

Wyszykowałem się, a przede wszystkim zmyłem makijaż, właściwie resztki tego, co zostało po tym, jak zryczałem się po wizycie w rodzinnym domu. Wiedziałem, że woli mnie takiego naturalnego, że jakoś bardziej właśnie, będąc taki zwyczajny wzbudzam w niej sympatie, więc nawet biżuterii się pozbyłem, zostawiając na szyi tylko jedną z ozdób i w żadnym wypadku nie był to łańcuszek, który dostałem od Toma. Ten od wczoraj leżał na moim biurku i póki co miał na nim pozostać.

Wyszedłem w końcu ze swojego pokoju i udałem się na przedpokój, ubierając buty.

- Wychodzisz? – usłyszałem za plecami, kiedy zdejmowałem kurtkę z wieszaka.

- Jak widać – chwyciłem z szafki kluczyki od auta.

- Dokąd jedziesz?

- Nie twój interes – odwarknąłem nawet na niego nie patrząc. Złapał mnie za ramie.

- Mógłbyś, chociaż na mnie spojrzeć, kiedy do ciebie mówię!

Spojrzałem.

- Bo co? – zapytałem.

- Kiedy wrócisz?

- Jak wrócę, to będę – odparłem mu i wyrwałem się z jego uścisku, wychodząc z apartamentu i trzaskając za sobą drzwiami.

Czułem, jak wali mi serce, nie wiedziałem tylko, czy to ze zdenerwowania, czy może z samego faktu, że już kolejny raz mu się postawiłem i nie miał zielonego pojęcia, gdzie mnie niesie i kiedy wrócę. Kolejny raz poczułem w sobie niewyobrażalną satysfakcję, że sprawiłem mu tym na pewno przykrość. Wszedłem do windy, ogarniając spojrzeniem swoją sylwetkę w lustrze wiszącym na jednej ze ścian kabiny. Związałem włosy w kucyk, co przy takiej ilości drobnych dredów nie było takie proste i zanim zjechałem na dół narzuciłem jeszcze na głowę kaptur. Nie chciałem ściągać na siebie niczyjej uwagi, wychodziłem w końcu bez ochrony, ale teraz w tym kamuflaży nie powinienem raczej zostać rozpoznany.  Wsiadłem do auta, które w przeciwieństwie do bliźniaka ja zaparkowałem blisko windy i odczytując adres z wiadomości wysłanej przez Angele wyjechałem z parkingu. Po drodze kupiłem ogromne pudełko czekoladek. Z alkoholem nie chciałem przesadzać, bo prowadziłem, a kwiatków też nie wypadało kupować, bo w końcu, to nie miała być randka, tylko przyjacielska wizyta, ale czekoladki były, jak najbardziej w porządku.

Magdeburg znałem bardzo dobrze, to też na miejsce dotarłem po zaledwie dziesięciu minutach, a i to byłbym wcześniej, gdybym nie stał po drodze trzy razy na światłach. Kiedy zajechałem pod wskazany adres na podjeździe stał samochód jej ojca. Poznałem go, bo już go raz widziałem wtedy, jak spotkaliśmy się i ojciec ją odbierał. Zaparkowałem obok i wychodząc z auta odetchnąłem głęboko, uśmiechając się do siebie, że zachowuję się, jakbym przyjechał rzeczywiście do dziewczyny na randkę. Zapukałem. Po chwili otworzyła mi, witając mnie tak szczerym uśmiechem, że cały jeszcze chwilę temu, opanowujący mnie jakiś dziwny strach, uleciał.

- Cześć – przywitałem się.

- Wejdź – zaprosiła mnie do środka.

Jej ojciec właśnie się szykował do wyjścia. Spojrzał na mnie.

- Dzień dobry – przywitałem się.

- Dzień dobry Bill. Przepraszam, że tak w locie, ale jadę do szpitala.

- Tak wiem, Angela mi mówiła.

- No właśnie, więc ja uciekam.

- Uważaj na siebie tato – objęła go za szyję, całując w policzek.

- Będę. Jak skończę zadzwonię.

- Dobrze.

- To do widzenia Bill – odezwał się do mnie, wyciągając ku mnie rękę – ciężko powiedzieć, jak mnie odebrał, miałem tylko nadzieję, że sobie za wiele nie wyobrażał. Uścisnąłem mu jednak dłoń na pożegnanie.

- No i zostaliśmy sami – powiedziała. – Jak widzisz mój tata nie jest taki straszny.

- Całkiem miły z niego facet – podsumowałem, chociaż nic o nim nie wiedziałem.

- I zabawny, jak nie skupia się przed operacją.

- Jest chirurgiem?

- Tak. Chirurgiem neurologiem. Grzebie ludziom w głowach – zaśmiała się.

- Fuj – skrzywiłem się. – Nie przepadam za widokiem krwi.

- Ja też nie, po mimo że jestem córką chirurga. Daj kurtkę i rozgość się – wyciągnęła rękę, zabierając ją ode mnie.

- Ach, zapomniałbym, mam coś dla ciebie – podałem jej czekoladki.

Zaśmiała się.

- Nie musiałeś.

- Nie wypadało przyjechać z pustymi rękami, więc pomyślałem, że czekoladki mimo wszystko będą chyba najlepsze.

- Dziękuję. Rozgość się. Pójdę nastawić wodę na herbatę, chyba że wolisz coś innego.

- Może być herbata.

Zacząłem krążyć po parterze domu. Był duży. W korytarzu pod ścianą stały poukładane pod sam sufit kartonowe pudełka, zauważyła, że na nie patrzę.

- Jeszcze nie zdążyliśmy się ze wszystkim rozpakować. To są taty książki.

- Wszystkie? – zdziwiłem się, tam było chyba pół biblioteki.

Zaśmiała się.

- Tak. Pomożesz mi? – zapytała, kiedy zalała nam herbaty.

- Jasne – zabrałem swoją szklankę i ruszyłem za nią, jak sądząc do jej pokoju.

Przyznam, że zdziwiłem się nieco, widząc jak jest urządzony. Spodziewałem się różu albo przynajmniej pełno jakiś cukierkowatych dodatków, a pokój był, jak najbardziej w moim stylu, stonowany i przeważały w nim głównie trzy kolory, najwyraźniej mieliśmy podobne gusta, to dobrze. Postawiłem szklankę na stoliku i usiadłem na łóżku.

 - To opowiadaj, nad czym tak zawzięcie teraz pracujecie? – zaczęła.

- Ach, to projekt nowej sceny na naszą kolejną trasę koncertową. Wiesz, zawsze wypożyczaliśmy wszystko, tym razem chcemy, żeby cała scena i scenografia była nasza i jeździła z nami.

- Super.

- Zaproszę cię na koncert, jeśli oczywiście będziesz chciała przyjść.

- Nie żartuj, to będzie dla mnie zaszczyt.

- No, a ty znowu swoje. Ja nie jestem nikim wyjątkowym, ile razy mam ci to jeszcze powtarzać?

- Wybacz. A co poza tym? Wydajesz się być, jakiś nieswój. Chyba, że się mylę.

Była spostrzegawcza nie ma co, ale sam czułem, że nie zachowuję się, jak zwykle.

- A szkoda gadać – westchnąłem.

- Masz jakieś kłopoty?

- Można tak powiedzieć.

- Jeśli nie chcesz, nie musisz mówić.

- Chcę, tylko nie wiem, jak ci to powiedzieć, żebyś zrozumiała.

Popatrzyła na mnie.

- Powiedz tyle, ile możesz.

Przetarłem twarz rękami, zastanawiając się, jak zacząć albo raczej, od czego zacząć, a czego nie powiedzieć.

- Od kilku dni nie mieszkam z rodzicami.

- A Tom?

- Też nie. Mieszkamy razem w Magdeburgu.

- No to chyba dobrze.

- Nie do końca. Nasza mama wyrzuciła nas z domu, po pewnym incydencie, o którym się dowiedziała. Nie pytaj, jakim.

- Okej.

- W każdym razie, od tego czasu nie potrafię się dogadać z bratem, bo uważam, że to wszystko jego wina. Bardzo chciałem się z tobą spotkać, między innymi dlatego, że już nie mogłem znieść jego obecności.

- A on poczuwa się do winy?

Wziąłem głęboki oddech, zatrzymując na chwilę powietrze w płucach, zastanawiając się, jak to ująć. Wypuściłem je jednak po chwili ze świstem, stwierdzając, że nie wiem, co powiedzieć – To naprawdę skomplikowane.

- Właśnie widzę.

- Mój brat bardzo szybko odnalazł się w nowej sytuacji, ja nie. On uważa, że wszystko jest okej, ja nie.

- A wasza mama, co na to?

- Nasza mama nie chce z nami, a przynajmniej ze mną rozmawiać.

- A co na to Tom?

- Mówi, że mama potrzebuje czasu, żeby to wszystko przetrawić.

- Ma rację. Wiesz, niektóre rzeczy naprawdę potrzebują czasu. A on z nią rozmawiał?

- On nawet ze mną nie chce o niej rozmawiać, a co dopiero pojechać do niej. Brakuje mi jej, bardzo jestem z nią zżyty, a to, że póki co straciłem z nią kontakt bardzo mnie boli.

- Rozumiem. Ale masz jeszcze Toma.

- Wiem, ale w tym momencie chyba wolałbym, żeby nasze drogi się rozeszły.

- O czym ty mówisz, dlaczego?

- To skomplikowane – nie wiedziałem co powiedzieć, bo to wcale nie było skomplikowane,  wystarczyło by, gdybym powiedział,  że z nim sypiałem  i wszystko stało by się dla niej jasne, od razu, by się domyśliła całej reszty, ale nie mogłem. Byłem rozbity, ale nie szalony. Perspektywa odbycia kary w więzieniu, choćby jeden dzień, przerażała mnie. - Chyba najwyższy czas, żeby każdy z nas zaczął układać sobie życie sam. Nie jesteśmy już dziećmi i nie musimy trzymać się razem.

- I tego właśnie chcesz?

- Sam nie wiem, czego chcę – przyznałem. -  Cała ta sytuacja mnie przerosła.  Prawdę, mówiąc nie potrafię znaleźć sobie miejsca.

Usiadła koło mnie i położyła rękę na mojej ręce.

- Daj sobie czas. To zawsze czas jest najlepszym lekarstwem na wszystko. Nie podejmuj decyzji, których potem nie będziesz mógł już cofnąć, a które zmienią twoje życie. Pochopne postępowanie, może zniszczyć coś, czego już nigdy nie odbudujesz.

Spojrzałem jej w oczy i zacisnąłem jej rękę w swoich dłoniach.

- Zobaczysz wszystko się ułoży, przestań się tylko niepotrzebnie miotać.

- Dzięki – odparłem.

- Za co mi dziękujesz?

- Za dobrą radę.

- Przecież ty sam o tym dobrze wiesz. Czujesz to w sobie.

Spuściłem wzrok na dywan. Tak, wiedziałem, czas… Tom też o tym mówił, czas... Całe życie nienawidziłem czekać, a kiedy coś się przedłużało albo rodziły się jakieś przeszkody załamywałem się. Tom jest inny, jest cierpliwy i zawzięty. Dąży do celu po trupach, zawsze osiągnie to, czego chce i ciągle ciągnie mnie za sobą, ciągle mnie motywuje, ciągle pomaga i to on ciągle sprawia, że cierpliwie znoszę każde oczekiwanie. Oczywiście pod warunkiem, że mu na to pozwalam, a teraz nie dość, że nie pozwalałem, to się jeszcze od niego odcinałem.

- Poczekaj, zaraz wracam – powiedziała i pobiegła na dół po chwili, wracając z czekoladkami, które jej dałem. – Wiesz, że czekolada jest najlepszym lekarstwem na smutki?

- Słyszałem – uśmiechnąłem się.

Rozpakowała pudełko i otworzyła, wyciągając jedną z nich.

- Ta wygląda pysznie – podsunęła mi ją przed nos. Wahałem się dosłownie przez sekundę, by pozwolić się jej nakarmić.

- Umm i jest z alkoholem – powiedziałem.

- No to teraz będziesz musiał zostać tu na noc, bo pod wpływem alkoholu nie pozwolę ci prowadzić samochodu.

- A więc zrobiłaś to z premedytacją. Chcesz, żebym tu został?

Zaśmiała się.

- Pewnie. Uwielbiam z tobą rozmawiać.

- Daj jeszcze jedną – powiedziałem, chcąc się naprawdę upić, chcąc mieć pretekst, by tu zostać.

Gdzieś w połowie pralinki poczułem, że mimo wszystko w moich żyłach krąży alkohol. Już nie siedziałem na jej łóżku, a leżałem na boku, podpierając się na ręce, a ona w takiej samej pozycji leżała na przeciwko mnie, jedynie pudełko czekoladek stanowiło między nami barierę.

Rozmawialiśmy, wspominając różne zabawne sytuacje z życia.

Śmiałem się tak szczerze, że popłakałem się ze śmiechu. Zacząłem wycierać łzy i niefortunnie jedna z rzęs dostała mi się do oka.

- Kurde – jęknąłem, podnosząc się do siadu i jeszcze bardziej trąc oko.

- Nie trzyj! – chwyciła mnie za rękę. – Pokaż to oko, przysunęła się do mnie i położyła rękę na moim policzku. Znieruchomiałem, czując bijące od niej ciepło i subtelny zapach jej perfum. – Rzęsa ci wpadła, postaraj się nie ruszać, zaraz ci ją wyciągnę.

- Yhym – bąknąłem.

 Wstała, sięgając na komodę po chusteczki higieniczne, kiedy kolejny raz się do mnie przysunęła przez moje ciało przeszedł dreszcz, doskonale znałem to uczucie. Kiedy Tom się do mnie zbliżał czułem dokładnie to samo.

- Nie ruszaj się, już prawie ją wyciągnęłam – wyszeptała ,owiewając mnie swoim oddechem i coś dziwnego mnie naszło. Spojrzałem na jej usta, były inne od ust Toma, ale kusiły tak samo. – No i gotowe – powiedziała, a ja zamrugałem, czując wyraźnie ulgę.

- Dziękuję – odparłem i nadal, zerkając raz w jej oczy raz na usta zacząłem się do niej przysuwać. Co mnie, wtedy do tego pchało, nie wiem. Jedno, co wiedziałem to to, że chcę zakosztować jej ust. Ona chyba też tego chciała. W każdym razie, kiedy tak patrzyliśmy na siebie, a ja zmniejszałem dystans między nami, ona nie protestowała, przymykając oczy w oczekiwaniu na mój ruch, a ja byłem zdecydowany nie tylko na to, by ją pocałować, ale także na coś więcej i to wcale nie przez alkohol. Była przeciwieństwem Toma, taka krucha, delikatna, śliczna i zdana wyłącznie na mnie. Jej oczy były w kolorze nieba w ciepły letni dzień. Miała taki drobniutki nosek i kusząco czerwone pełne usta.