Nazywam się Tom Kaulitz. Jestem gitarzystą zespołu Tokio Hotel. We wrześniu skończę 25 lat. Mam brata bliźniaka, jest wokalistą w naszym zespole…

- Co za bezsens! – bąknąłem pod nosem i wywaliłem kolejną kartkę, rzucając trafnie do kosza.

- Znowu? – zapytał znudzony Bill.

Tak, znowu, powtórnie, kolejny raz, jakkolwiek by to nie nazwać, siedzieliśmy całym zespołem w redakcji jednej z najpopularniejszych gazet w kraju, nie będę wymieniał z nazwy. W każdym razie, redaktorka po wywiadzie, zostawiła nam notesy i poprosiła, by każdy sam coś o sobie napisał. Kiedyś uwielbiałem te wywiady, dziwne, czasami podchwytliwe pytania, tę atmosferę, nowych ludzi, te, do wtedy nam niedostępne miejsca. Teraz, po dziesięciu latach, wiele się zmieniło, powiedziałbym nawet, że cholernie dużo. Spośród góry ofert, jakie nadal do nas napływają; płatne sesje dla różnych dużych koncernów, wywiady w radiu, telewizji, artykuły do gazet, bezbłędnie potrafimy odsiać wszystkie te mało znaczące od tych, które pozwalają nam nadal utrzymać się na rosnącym w zatrważającym tempie rynku muzycznym. Chociaż po ostatniej naszej przerwie w koncertowaniu i wydaniu nowych płyt jakoś przystopowaliśmy z wywiadami. Zresztą wszystko się zmieniło. Sława ma swoją cenę, czasami bardzo wysoką i czasami czuję się zmęczony tym wszystkim, chociaż dzięki temu, co mamy, nasze życie stało się diametralnie inne. Pomijając wszystkie niedogodności związane ze sławą, jestem zadowolony ze swojego życia. Bo przecież; jestem młody, przystojny, bogaty, mam śliczną, mądrą dziewczynę i mogę mieszkać gdzie chcę, w zależności od kaprysu. No i mam przy sobie jedną z najważniejszych osób w moim życiu, bliźniaka. Tylko czasami jest mi go żal, że nadal jest sam, że nie znalazł sobie tej drugiej połówki. Bill jest Idealistą szukającym prawdziwej miłości. Od jakiegoś czasu przestałem się wtrącać w jego życie, starając się z Rią, by uczestniczył w naszym życiu. Ona na szczęście nie ma nic przeciwko temu, że często spędzamy czas we trójkę, a nie tylko ja i ona. Lubią się i akceptują, a to dla mnie bardzo ważne, w końcu Bill, to mój bliźniak i nie chciałbym być postawiony w sytuacji, kiedy musiałbym wybierać, między bratem a dziewczyną.

- Napisz za mnie – poprosiłem go, ale tylko łypnął na mnie z miną, jakbym mu co najmniej rodzoną matkę zabił.

- Nie ma mowy. Każdy sam ma o sobie coś napisać.

- O Jezu – westchnąłem teatralnie i oparłem się o krzesło, mając tak naprawdę ochotę położyć jeszcze nogi na stół i mieć generalnie wszystko gdzieś. -  Przecież wiesz o mnie wszystko, to skleć mi kilka zdań, a ja się pod tym podpiszę.

- Nie, Tom – był nieugięty, ale nie rezygnowałem, wiedziałem, że jeśli będę mu dostatecznie długo dziurę w brzuchu wiercił, dla odczepnego zrobi to, o co go proszę.

- Nie potrafię pisać takich rzeczy. To ty jesteś naszym liderem i miałeś się zajmować takimi pierdołami.

- Będziesz miał okazję nauczyć się. Sam zawsze powtarzasz, że wszystkiego można się nauczyć, wystarczy tylko chcieć.

- No właśnie, chcieć, a ja nie mam ochoty.  I…! – podniosłem głos, nie pozwalając się mu wtrącić, bo już otworzył usta. – I nie mam ochoty chcieć, rozumiesz? – dokończyłem myśl.

Ostatnio Bill ciągle mi się przeciwstawiał. Kiedyś wszystko by za mnie zrobił, a teraz nie chciał mi sklecić nawet tych kilku zdań, jakby to naprawdę stanowiło dla niego wielki problem.

Chłopaki leżeli już na stole, zanosząc się śmiechem, co mnie jeszcze bardziej zdenerwowało.

- Z czego rżycie? Macie już napisane? – zapytałem.

- Nie – powiedział Geo.

- To co wam tak wesoło!? – wydarłem się, wyładowując na nich swoją frustrację.

Ostatnio też często się wkurwiałem i to z byle powodu. Wystarczył nawet głupi wywiad do gazety, jak dziś, i napisanie kilku zdań o sobie, żebym dosłownie wychodził z siebie. Sam już nie wiem, co się ze mną dzieje. Nigdy wcześniej tak nie reagowałem, zawsze obracałem wszystko w żart i jakieś durne wygłupy, a teraz zwyczajnie nie potrafiłem wrzucić na luz i skrobnąć tych kilku wyświechtanych zdań na swój temat, które przecież miałem wyuczone, jak jakąś regułkę.

- Z was, a z czego innego – odparł Georg.

Widziałem, jak bliźniak łypnął na nich wzrokiem. O ile nie reagował, jak śmiali się ze mnie, to uwagi, czy choćby wtrącenia swojej osoby do tematu, nie puszczał mimo uszu.

- Bierzcie się wszyscy za to pisanie – odezwał się w końcu Bill. – Bo za chwilę przyjdzie redaktorka i co jej dacie?

Argument raczej słaby, ale na nich podziałał, natychmiast się uspokoili i zaczęli pisać. Zapanowała grobowa cisza, jedyne co było słychać, to ruchy ręki na kartce, wszyscy z zapałem pisali. Wszyscy, oprócz mnie.

- Tom? – Bill spojrzał na mnie spode łba.

- Myślę – odparłem. – Nie widać? - podparłem się nogą o kant stołu, bujając się na krześle.

- Zacznij pisać. Nikt tego za ciebie nie zrobi. Nawet nie myśl, że się wywiniesz.

- A chcesz się założyć? – rzuciłem spontanicznie.

- O co? – spytał Bill, a wszyscy na mnie spojrzeli.

- Że ona sama to za mnie napisze – założyłem dumnie ręce na kark.

Bill tylko prychnął, a na twarzach chłopaków pojawiły się uśmiechy.

- Zawsze to samo. Czy tak trudno ci napisać kilku zdań o sobie?

- Wszyscy wiedzą, kim jestem. Po co mam to pisać po raz setny?

- Może dodałbyś coś, czego nie wiedzą, tak dla odmiany, coś od siebie – rzucił pomysł, a ja oczywiście zinterpretowałem to jak chciałem.

- Na przykład, że lubię naturalne piersi?

Chłopaki ryknęli śmiechem.

- Dobrze, że Ria tego nie słyszy – powiedział Geo.

- Jeśli przeszkadzają ci jej sztuczne piersi, to po co z nią jesteś? – zapytał z tym swoim wyuczonym opanowaniem.

Nie potrzebnie palnąłem o tych cyckach, ale sam zaczął.

- Bo mi się podoba – odpowiedziałem krótko.

- A jej sztuczne cycki już nie?

- Też, ale wolę naturalne, co w tym dziwnego? A ty, jakie wolisz? – zapytałem.

- Przestań! Dobrze? To się już robi chore – skomentował wkurzony bliźniak. – Czy ja mam takie wrażenie, czy zawsze schodzimy na ten sam temat? – pytanie skierował do chłopaków.

- Masz dobre wrażenie – potwierdził Geo. - Ale ten temat jest bardzo fajny, nie Gus? – spojrzał na perkusistę.

- Pewnie – przytaknął Gustav.

- Widzisz? – podłapałem.

- Naprawdę dziwie się Rii, że chce być z takim dupkiem jak ty.

- O co ci znowu chodzi? – ciągle było to samo, już nie pierwszy raz czepiał się mnie nie wiadomo o co.

- Że nie traktujesz jej poważnie. Ile z nią jesteś? Trzy lata? Może byś się wreszcie zdeklarował jakoś Tom. Ona zasługuje na to, żeby wiedzieć, kim dla ciebie jest.

- Ona wie, kim dla mnie jest. Do czego zmierzasz Bill? – wkurwił mnie tą gadką. Już kilka razy krążył wokół tego tematu i w końcu dowiedziałem się, o co chodzi. Sądziłem jednak, że co jak co, ale on będzie ostatnią osobą, która mi palnie kazanie w stylu; Czas na poważne deklaracje. Kocham Rię, jest mi z nią dobrze, ale nie jestem pewny na 100% czy chcę z nią spędzić resztę życia.  I póki co nie miałem zamiaru się jej oświadczać, a już na pewno się żenić, przynajmniej nie w najbliższym czasie.

- Traktujesz ją jak zabawkę.

- Przeginasz Bill – ostrzegłem go.

- Masz wspaniałą kochającą dziewczynę, a nigdzie jej nawet nie zabierasz, a przecież wcześniej potrafiłeś naprawdę ją zadziwić.

- O Jezu, Bill! Nie jestem z Rią od wczoraj, żebym musiał zabiegać o jej względy. Trochę się zmieniło. Jak się jest z kimś kilka lat pewne rzeczy zastępuję się innymi.

- Tak?

- No tak.

- Na przykład, jakie? Gdzie byliście ostatnio razem, a raczej, gdzie ją zabrałeś?

Zastanowiłem się przez chwilę.

- Byliśmy w Galerii na zakupach. Okej?

Bill tylko parsknął śmiechem.

- Kiedy to było?

- W zeszłym tygodniu.

- I to wszystko?

- A co, mam z nią biegać po sklepach codziennie? Jestem facetem nie kobietą, raz na tydzień to i tak często. A poza tym, jak chcesz, to ty z nią możesz chodzić na zakupy, w końcu to uwielbiasz.

- Jasne. I tak więcej spędzam z nią czasu niż ty. Czasem mam wrażenie, że to moja, a nie twoja dziewczyna.

Ta uwaga mnie bodnęła, ale odciąłem się.

- Spoko, nie przeszkadza mi to, dopóki będziesz trzymał swojego fiuta z dala od jej dziurki.

Tak wkurwionego spojrzenia już dawno nie widziałem u niego i chyba tylko, dlatego, że w tym samym momencie do pokoju weszła redaktorka, nie zdążył mi się odciąć.

- I jak, napisaliście już? – zapytała.

- Mniej więcej - odparł Gustav.

- Nic nowego w każdym razie – powiedział Georg.

Zabrała od wszystkich notesy i przejrzała je. Kiedy doszła do mojego, zerknęła na mnie.

- Nic nie napisałeś Tom?

- Po co? I tak każdy wie, jaki jestem.

Bill prychnął, a ja tylko zerknąłem na niego, czując jak skacze mi ciśnienie.

- Może jednak chciałbyś dodać coś od siebie?

- Po co mieszać ludziom w głowach?

- Może jednak? Nie chciałbyś nieco zmienić wizerunku, jakim jesteś postrzegany?

- Nie. I tak cokolwiek napiszę, to nikt nigdy nie dowie się, jaki naprawdę jestem.

- A jaki jesteś? – pociągnęła mnie za język.

Bill się uśmiechnął i natychmiast odwrócił głowę, żebym nie widział jego roześmianej gęby. Bawiło go to, wiedziałem dlaczego. Zarzekałem się, że nic nie napiszę, a ta redaktorka mnie magluje, jak jakiegoś ucznia w szkole. Dałem się podejść, a gdybym naprawdę napisał od niechcenia kilka zdań o sobie, miałbym to wszystko z głowy, ale spoko, nie z takich opresji wychodziłem.

- Czy ja wiem – zastanowiłem się. – Na pewno wiele krążących na mój temat opinii jest przekoloryzowana, ale niech tam.

- Wiesz, ludzie się zmieniają, opinie o nich tak samo. Może, to dobra okazja, żeby ją zmienić? Nie rezygnowała, była w tym naprawdę niezła. Szkoda, że nie mogłem teraz liczyć na Billa. Wypiął się na mnie, widziałem to, niepotrzebnie wdałem się z nim w tą dyskusję o Rii, gdyby nie to, już by jej coś odpowiedział i nie musiałbym się tu teraz produkować, ale cóż, naważyłem sobie piwa, więc sam je teraz wypije, bez łaski.

- Nie czuję takiej potrzeby. Jest mi dobrze tak jak jest – odparłem. Naprawdę tak uważałem, już dawno zrozumiałem, że wśród tłumu fanek i tak nie znajdę tego, czego szukam i przestało mi zależeć na tym, za kogo mnie uważali. Ważne, żeby podobała się im nasza muzyka, bo głównie o to nam przecież chodziło.

- Ale byłoby ci chyba miło, gdyby dziewczyna, którą sobą zainteresujesz widziała cię takim jakim jesteś naprawdę, a nie przez pryzmat kobieciarza i chłopaka od imprez.

Tego było już za wiele. Ta kobieta zaczęła zdecydowanie nadwyrężać moją cierpliwość.

- To, że lubię imprezy i kobiety nie kształtuje mojej osobowości – odgryzłem się. – A co do dziewczyny, z którą bym miał się związać, to chyba musiałaby być podobna do Billa – spojrzałem na niego, patrzył na mnie lekko zszokowany.

- Jak mam to rozumieć?

- Tak jak powiedziałem. Bill mnie akceptuje takim, jakim jestem, z moimi wadami, zaletami i przywarami, to właśnie to jest kluczem do mojego serca, akceptacja drugiej osoby taka, jaka jest.

- To było głębokie – skomentował Gustav.

- Proste – powiedziałem. – I nie ma w tym nic głębokiego.

- Mogę to zapisać? – spytała redaktorka.

- Proszę bardzo.

- No dobrze, to dziękuję bardzo, że zechcieliście przyjść i poświęcić mi swój czas. Było mi bardzo miło was poznać.

- Nam również – powiedział Bill.

W końcu wyszliśmy na korytarz.

- Ma ktoś fajki? – spytałem, obmacując kieszenie. – Swoje zostawiłem w aucie.

Bill wyciągnął paczkę i podał mi.

- Czemu nie powiedziałeś jej, że masz już dziewczynę? – zapytał Geo.

- Bo nie chcę niepotrzebnych plotek. Tak zresztą ustaliliśmy z Rią, że na razie nie będziemy niczego oficjalnie ogłaszać.

Bill oczywiście nie skomentował tego.

- Poza tym, nie wiem czy zauważyliście, ale wygrałem zakład – oznajmiłem bardzo dumnie.

- Tak, żebyś nie żałował, jak przeczytasz artykuł – prychnął Bill, odpalając papierosa.

- To pozwę ją do sądu.

- Nawet, jeśli ją pozwiesz to, tego co ludzie przeczytają, już nie odkręcisz. A wiesz, jak to się mówi, w każdym kłamstwie tkwi ziarno prawdy.

Zawsze musiał mi spieprzyć humor. On to ma po prostu do tego wrodzony talent.

- Etam – machnąłem ręką, bardziej udając, że mam to w dupie, niż faktycznie mając. Gdzieś tam czułem, że może tak być jak powiedział. Miałem tylko nadzieję, że nie będzie miał racji. – Daj zapalniczkę – wyciągnąłem do Billa rękę, oczekując, że mi ją poda i po chwili zaciągnąłem się dymem. – Dobra, nie wiem jak wy, ale ja się zmywam. Idziesz Bill?

- Gdzie się tak spieszysz? – zapytał Geo.

- Do kobiety – odparłem z uśmiechem. – Podrzucę cię do domu i jadę do Rii – zwróciłem się tym razem do brata.

- To podrzuć mnie do salonu.

Spojrzałem na niego.

- Znowu? – zapytałem. Ostatnio Bill zmieniał fryzury tak często, że boję się, iż któregoś dnia go po prostu nie poznam.

- Nie martw się, nie chcę robić nic z włosami, chcę pogadać z Danielem.

- No dobra – zgodziłem się. Pożegnaliśmy się z Gustavem i Georgiem i zawiozłem Billa do tego salonu. Sam zaś udałem się do Rii. Po drodze zdążyłem już zauważyć dwa nieodebrane połączenia od niej. Ale postanowiłem nie dzwonić, bo i tak miałem się z nią zobaczyć za dosłownie pięć minut, więc nie widziałem większego sensu w dzwonieniu.

Oczywiście, jak tylko zajechałem pod jej dom, wyszła z niego wkurzona i już wiedziałem, że będzie dym.

- Fajnie, że odbierasz, jak do ciebie dzwonie – ledwo wysiadłem z auta, a już zaczęła.

- Cześć kochanie – pomyślałem, że może będąc miłym zgaszę trochę jej złość. – Miałem wyciszony dźwięk – zupełnie nie wiem, po co się tłumaczyłem, jakbym faktycznie miał powód, a już na pewno potrzebował pretekstu.

- No słucham? Co tym razem wymyślisz?

- Nie muszę niczego wymyślać. Byłem w redakcji, mieliśmy wywiad, przecież mówiłem ci wczoraj o nim.

- Znowu kłamiesz.

- O co ci znowu chodzi?

- Dzwoniłam do Billa, powiedział, że już po wywiadzie i że nie ma cię z nim, bo już pojechałeś.

- No, do ciebie – potwierdziłem to, co było prawdą.

- Tom, masz mnie za idiotkę? Ile drogi jest od redakcji do mnie? – wymachiwała rękami, irytując mnie tym jeszcze bardziej. - Dokładnie osiem minut jazdy, a ty mi chcesz wcisnąć, że jechałeś tu pół godziny?

Czułem, jak zaczyna mi rosnąć ciśnienie. Miałem niezły humor przyjeżdżając tu, chciałem ją zabrać na jakąś romantyczną kolację, potem może do kina, najlepiej na jakiś nocny seans, a później spełnić każdą jej zachciankę, ale w jednej chwili, w tej właśnie chwili, miałem ochotę odwrócić się, wsiąść do auta i odjechać bez słowa, a jednak zacząłem spokojnie jej tłumaczyć.

- Odwiozłem Billa do salonu, dlatego to tyle zajęło.

- I mam ci uwierzyć?

- Nie kłamię.

- Och, to by była nowina.

- Chcesz się teraz kłócić? – zapytałem w końcu.

- Chcę wiedzieć, gdzie byłeś między redakcją, a moim domem?

- Już mówiłem. Nie wierzysz mi, to zadzwoń do Billa i zapytaj – i przez ułamek sekundy przeleciała mi myśl; co ja do cholery wyprawiam? Po co w ogóle z nią o tym dyskutuję?

-  Nie będę  go o nic pytać, dobrze wiem, że  będzie cię krył.

Miałem już tego dość.

- Jedziesz czy nie? – zapytałem w końcu.

- Gdybyś odebrał wiedziałbyś, że przyjechała do mnie przyjaciółka i nie spędzimy dnia razem.

- Acha, spoko. W takim razie jadę – odparłem.

Super! Kurwa! Naprawdę super! To ja organizuję dla niej czas wolny, narażam się na marudzenie chłopaków, którzy też mają dziewczyny i inne swoje sprawy, a ona, tak po prostu mówi mi nic z tego, bo przyjaciółka do niej przyjechała. Pięknie, po prostu pięknie!

- Tom?

- Pogadamy jutro – odparłem i wsiadłem do samochodu.

- Jesteś zły?

- Nie jestem. Bawcie się dobrze – pożyczyłem jej. Zanim jednak odpaliłem silnik zawisła mi na oknie.

- Zadzwonię jak pojedzie.

- A kiedy pojedzie? – zapytałem.

- Pojutrze.

- Pojutrze – powtórzyłem pod nosem. – A co ja mam robić do tego czasu? - nie wytrzymałem już. - Mieliśmy ten czas spędzić razem, sama tego chciałaś. Poprzestawiałem plany całemu zespołowi, żeby przez te dwa dni spędzić z tobą więcej czasu, a ty mi mówisz, że przyjechała do ciebie koleżanka i masz mnie w dupie.

- Przyjaciółka – poprawiła mnie.

- No to przyjaciółka, nie ważne. Istotne jest jednak to, że w tym momencie ona jest ode mnie ważniejsza.

- Nie przesadzaj. Nie będę nawet wyliczać, ile razy ty mnie wystawiłeś.

- Ja mam zobowiązania. Zawsze wiesz, co robię i gdzie jestem, nie zabawiam się, tylko ciężko pracuję w studiu.

- Ile razy można nagrywać jedną piosenkę?

Teraz to już przegięła. Wiedziałem, że nie ma pojęcia o tym, jak wygląda nagranie. Jej się cały czas wydawało, że to zabawa.  Nawet po tym, jak spędziła z nami jeden cały dzień w studiu, nadal tego nie rozumiała albo była tak zapatrzona w siebie, że nie chciała tego zrozumieć, sam już nie wiem. W każdym razie, nawet, jeśli tego nie rozumiała nie powinna była tego mówić.

- Tyle razy, aż będzie taka, jaka ma być. Zresztą, dobra, i tak tego nie rozumiesz, więc szkoda mojego i twojego czasu.

- Jak Diana pojedzie spotkamy się – rzuciła, jakby robiła mi łaskę.

Spojrzałem jej w oczy i bez krzty zawahania odpowiedziałem.

- Nie wiem, czy wtedy znajdę dla ciebie czas – mówiąc to, wrzuciłem bieg i wcisnąłem guzik, zasuwając szybę. Nawet się z nią nie pożegnałem, wcisnąłem pedał gazu, odjeżdżając z piskiem opon. Byłem wściekły. Ostatnio coraz częściej dochodziło między nami do kłótni, albo tego typu bezsensownych sytuacji jak ta, która miała właśnie miejsce. Ona ciągle podejrzewała mnie, że flirtuję z innymi laskami, a nawet, jeśli z jakąś, zwykle fanką, zamieniłem zdanie, to przecież to nie była zdrada. Wiążąc się ze mną doskonale wiedziała, jakie są realia tego związku. Zgodziła się i wydawało mi się, że to akceptowała, ale po trzech latach związku zbyt wiele razy dochodziło między nami do ścięć na tyj płaszczyźnie. Kochałem ją, ale ten związek coraz bardziej zaczynał mi ciążyć. Wiedziałem, że jeśli nie dojdziemy do porozumienia, rozejdziemy się.

Wróciłem do domu. Ale nie mogłem usiedzieć na miejscu, nie tak miałem spędzić resztę dzisiejszego dnia. Poza tym ciągle byłem wkurzony przez Rię, musiałem się gdzieś wyładować. Wyciągnąłem telefon i wybrałem numer do Billa, czekając aż odbierze.

- Co jest Tom? – odebrał.

- Długo będziesz w tym studiu? – spytałem bez ogródek.

- Nie wiem, a co chciałeś?

- Może byśmy pojechali na kort pograć trochę?

- A Ria? – w jego głosie dało się wyczuć zdziwienie.

- Zmiana planów. Przyjaciółka ją odwiedziła, musi się nią zająć.

Przez chwilę się nie odzywał, być może on widział coś, czego ja jeszcze nie dostrzegałem i nie chciał niczego mówić, uprzedzać faktów.

- No dobra, a gdzie jesteś?

- W domu.

- To weź moje ciuchy i odbierz mnie ze studia.

- Dobra, niedługo będę - rozłączyłem się. Dlaczego nie dogadywałem się z Rią, tak jak z Billem? Ścięliśmy się w tej redakcji, a zachowywaliśmy się teraz, jakby się nic nie stało. Po prostu coś było, minęło i nie było sensu do tego wracać. Ria była inna, ona potrafiła wyciągnąć brudy z przed roku i rozkładać je na czynniki pierwsze, to chyba najbardziej mnie w niej ostatnimi czasy drażniło. Sam się sobie dziwiłem, bo normalnie już dawno bym z nią zerwał. Miłość, to jednak okropna rzecz. Po mimo wad drugiej osoby, po mimo że jawnie ci to przeszkadza, godzisz się na to. To jakieś chore, a ja ewidentnie cierpiałem na tą chorobę i to w stadium bardzo zaawansowanym.