Na drugi dzień obudziłem się gdzieś, jak mniemam koło południa, bo słońce świeciło mi centralnie w twarz, a to oznaczało, że jest już samo południe albo nawet dalej i ktoś najwyraźniej zapomniał opuścić rolet albo raczej zrobił to celowo. Poruszyłem się i jęknąłem z bólu. Miałem wrażenie, że głowa za chwilę rozpadnie mi się na kawałki. Od razu przypomniałem sobie wczorajsze picie, maila od Rii i coś jeszcze… Dokładnie! Przypomniałem sobie, co mi zrobił Bill. Poderwałem się do siadu, ignorując ból głowy i wsłuchując się w odgłosy domu. Był w nim? A jeśli tak, to gdzie? W swoim pokoju? Może w kuchni albo na werandzie? W każdym razie, ciężko było mi stwierdzić nic nie słysząc. Odrzuciłem kołdrę, orientując się, że jestem kompletnie nagi. No tak, przecież Bill mnie wczoraj porozbierał. Boże! Rozejrzałem się po pokoju, szukając swoich bokserek i zauważyłem kartkę na stoliku. Chwyciłem ją i przeczytałem.

POJECHAŁEM NA ZAKUPY. WRÓCĘ WIECZOREM.

BILL

Zakupy? Jasne! A kto robi zakupy przez cały dzień? To znaczy, znam możliwości Billa, ale nawet on nie byłby w stanie biegać po sklepach przez cały dzień.

Może jest mu głupio z powodu tego wczorajszego loda?

Jezu. Mój własny brat… Nie mogłem w to uwierzyć. Znam Billa bardzo dobrze i wiem, że gdyby nie chciał, nie zrobiłby tego za żadne skarby. W takim razie, co to miało być? I co ja mam teraz zrobić? On chyba wiedział, że tak się właśnie będę czuł, dlatego zostawił mnie samego. Zakupy, to tylko wymówka. Pewnie zadekował się gdzieś, w jakiejś kawiarni ze swoim laptopem i siedzi tam.

Zerwałem się, i naciągając pospiesznie tylko same spodnie dresowe, które nawinęły mi się, jako pierwsze pod rękę, poszedłem do jego pokoju. Nawet nie musiałem wchodzić do środka, od razu zauważyłem brak laptopa. Jasne, zakupy braciszku.

Poszedłem do kuchni. Na stole stała butelka wody, a obok niej leżały tabletki i talerz z naleśnikami przykryty kloszem.

Po co on to w ogóle robił? Czemu właśnie dzisiaj? Nigdy wcześniej specjalnie nie przejmował się ani moim kacem ani tym, żebym coś zjadł jak wstanę, więc czemu dzisiaj?

Zażyłem leki, popijając wodą. Nastawiłem sobie ekspres, do tych naleśników lubiłem napić się kawy. W między czasie poszedłem wziąć prysznic, nie pachniałem zbyt świeżo, bo już nawet sam siebie czułem. Po powrocie z łazienki, zjadłem w końcu i poczułem się lepiej, przynajmniej, jeśli chodzi o moją fizyczną część osoby, gorzej było z moimi myślami, które cały czas krążyły mi po głowie, podsuwając obrazy z nocy.

Boże, co to teraz będzie? Jak mam mu spojrzeć w oczy, te oczy, które patrzyły na mnie, kiedy mi to robił. Co mi odwaliło wczoraj, żeby mu mówić o tym seksie. Po co ja tyle piłem? Po co ja w ogóle piłem? Jeśli zostawił mnie tu samego, żebym teraz nad tym myślał, to mógł sobie pogratulować. Miałem wyrzuty sumienia, jak nigdy dotąd. Zanim jednak zacząłem się zagłębiać w mroczne zakamarki mojego umysłu, usłyszałem, jak dzwoni mój telefon. Pobiegłem do pokoju, wygrzebując go z kieszeni spodni, Bill go nawet nie wyciągnął, jak mnie wczoraj rozbierał. Zanim odebrałem zerknąłem na wyświetlacz, kto to.

- No cześć James.

- Cześć – przywitał się. – Jak tam, żyjesz?

- No, jakoś.

- A Bill mocno wkurzony? Widzieliśmy go w Bistro w Oriencie, samego – podkreślił to ostatnie słowo intonacją głosu.

- Nie. Nie był zły. Ma jakieś spotkanie, nie pamiętam z kim, a ze mnie dziś raczej kiepskie towarzystwo – zmyśliłem.

- A co, kac męczy?

- No…

- Na kaca trzeba się napić.

- O nie, dzięki James, ale moja wątroba ma już dosyć. Chyba przystopuję przez kilka dni.

- No jak chcesz. W każdym razie, będę z Brooke dziś wieczorem w Paradise, jak się namyślisz wpadnijcie z Billem.

- Okej.

- No to trzymaj się.

- Narka – rozłączyłem się.

Nie namyślając się długo, wybrałem numer do Billa. Po dwóch sygnałach odebrał.

- No co tam Tom?

- Kiedy będziesz w domu?

- Jak zrobię zakupy. Czytałeś moją kartkę?

- Czytałem, ale musimy chyba o czymś pogadać – powiedziałem prosto z mostu. Nie miałem kompletnie nastroju na zabawę w podchody.

- O czym?

- O tym, co się stało w nocy.

Syknął.

- Nie po to wyszedłem na te zakupy i zostawiłem cię samego z nadzieją, że sobie podumasz nad tym, żeby teraz wracać i dyskutować o tym, zwłaszcza, że nie ma właściwie, o czym.

- Jak to nie ma o czym? Jakie zakupy, Bill? Wiem, że jesteś w Bistro w Oriencie.

- Kto ci powiedział? – był zaskoczony.

- Wróżka. Po prostu wiem.

- Wrócę wieczorem tak czy inaczej i nie szukaj mnie.

- A co ja mam robić do wieczora?

- Nie wiem, co chcesz. Może pójdź do Paradise’a, słyszałem, że dzisiaj ma być jakiś koncert grupy rockowej.

- Nie mam ochoty Bill, rozumiesz?! – zdenerwował mnie. Najwyraźniej zamierzał udawać, że nic się nie stało. Może myślał, że ja tego nie pamiętam albo, że odpuszczę? Nie było takiej opcji. Chciałem z nim o tym pogadać i definitywnie wybić mu na przyszłość tego typu pomysły, a on po drugiej stronie słuchawki po prostu milczał. Słyszałem odgłosy z kawiarni. Dźwięk stawianej filiżanki na spodeczku. Upadającą gdzieś w tle łyżeczkę na szklany stolik i Billa oddech.

- Będę wieczorem – tylko tyle usłyszałem i rozłączył się.

- No kurwa pięknie! – krzyknąłem i rzuciłem telefon na łóżko.

Cały Bill, myśli, że jak powie, że będzie wieczorem, to wszystko już załatwi. A jaką konkretnie  przestrzeń czasu obejmuje pojęcie wieczoru? Ile miałem na niego czekać, o której zamierzał wrócić? Wkurzył mnie, ale nie zamierzałem do niego wydzwaniać, doskonale wiedziałem, że co bym w tej chwili mu nie powiedział, zrobiłby na odwrót. Pozostało mi, tylko cierpliwie na niego zaczekać.

Oczywiście wrócił tuż przed dwunastą. Szlag mnie prawie trafił. Od kilku godzin łaziłem od okna do okna, nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Układałem sobie w myślach litanie, którą go powitam i od razu przypuszczę atak, głównie o to, co mi w nocy zrobił i wybije mu z głowy te durne pomysły raz, a dobrze, ale jak tylko pojawił się w domu i spojrzał mi w oczy, w ten sam sposób, jak w nocy zapomniałem co miałem mu powiedzieć.

- Wiesz, która jest godzina? – zapytałem.

- Ach, no trochę mi zeszło.

- Trochę?

- Nie dramatyzuj Tom. No i co się takiego stało? Przecież mogłeś zawsze do mnie zadzwonić.

- Nie będę do ciebie wydzwaniał i sprawdzał gdzie jesteś, chyba obaj jesteśmy już dorośli i odpowiedzialni, a ty chyba mówiłeś coś o tym, że wrócisz wieczorem.

- Jest wieczór – odpowiedział spokojnie.

- Jest za dwadzieścia pięć dwunasta.

- No to jest jeszcze wieczór. Masz – podał mi torbę. – Kupiłem ci coś. A tu masz coś do jedzenia.

- Jezu Bill, mieliśmy porozmawiać, nie zasłaniaj się teraz zakupami – zawsze mi to robił, potrafił mnie rozwalić jednym tylko zdaniem.

- Przepraszam Tom, przełóżmy to na jutro. Jest już trochę późno, a ja padam na twarz, cały dzień jestem na nogach i jedyne, o czym marzę, to szybki prysznic i łóżko.

- Bill!

- No nie gniewaj się na mnie. Przyrzekam, że jutro porozmawiamy – położył mi rękę na ramieniu, delikatnie ściskając je i wymijając mnie poszedł do swojego pokoju.

No pięknie, po prostu pięknie. Rzuciłem zakupy na stół, ten to potrafi doprowadzić człowieka do wrzenia w parę sekund, na prawdę tylko mu pogratulować.

- Nie rzucaj, bo zbijesz słoik! – usłyszałem.

Kurwa, jaki słoik, co on nakupił? – zacząłem grzebać w torbach, ale moją uwagę przykuło zawiniątko w drugiej reklamówce, które podobno było dla mnie.

Zerknąłem w stronę jego pokoju, słysząc, że poszedł pod prysznic, nadal byłem na niego wściekły, ale wiedziałem, że nawet, jeśli zmuszę go teraz do tej rozmowy, to będzie się na mnie gapił i nic nie mówił, pokazując mi tym, że pogada ze mną wtedy, kiedy on tego będzie chciał, a mnie puszczą nerwy i wywiąże się z tego jeszcze większa kłótnia, a nie o to mi chodziło. Przez prawie cały dzień myślałem nad tym, i zdążyłem zauważyć kilka dziwnych zachowań Billa względem mnie. Potraktowałem to, jako coś normalnego, bo w przeszłości wiele razy tak się zachowywał, ale prawdę mówiąc, to nie było normalne, i nawet usprawiedliwiając to, że to dlatego, że jesteśmy braćmi i zawsze byliśmy blisko, w tym wypadku było słabe. I do tego jego słowa, które powiedział mi, jak rozstałem się z Rią i jechaliśmy do studia, mówiąc mi, że nigdy do końca nie będę jego, jak się tak nad tym zastanowić, nie zabrzmiało normalnie. Nie wyłapałem tego wtedy, bo byłem za bardzo pochłonięty wydarzeniami z tego dnia, ale gdybym zrozumiał dwuznaczność tych słów, inaczej bym rozegrał to, co powiedziałem dalej, bo to zabrzmiało jakbym mu dawał przyzwolenie, dosłownie. Czy to możliwe, że ja go sam sprowokowałem do tego? Dałem mu jakiś znak, że go pragnę? Chciałem go o to wszystko zapytać, ale oczywiście, co? Dupa! Bo mój kochany braciszek jest zmęczony i nie ma siły na rozmowę, na poświęcenie mi choćby pięciu minut. A potem dziwi się, czemu się wkurwiam. No jak mam się nie wkurwiać, jak?

Wziąłem głęboki oddech, starając się uspokoić. Usiadłem przy stole i zacząłem dobierać się do prezentu, bo tak to potraktowałem, jak prezent. Obróciłem tą torebkę w dłoniach kilkukrotnie, nie wiedząc jak się dobrać do zawartości. Do prawdy, zawsze mnie zadziwia to, w jaki sposób pakują to w sklepach, uczą ich tego na specjalnych kursach czy jak? Dobranie się do zawartości wymaga naprawdę zmysłu detektywa. Skoro muszą już to tak pakować, mogliby dawać jakieś instrukcje, jak to potem otworzyć. Sfrustrowany sięgnąłem za siebie do szuflady po nożyczki, jak setki razy w takich sytuacjach i w końcu dostałem się do środka. Wyciągnąłem zawartość i aż uniosłem brwi, to była bransoletka z koralików, ładna, nawet bardzo ładna. Bill miał oko do takich drobiazgów i doskonale znał mój gust. Oczywiście założyłem ją, jako kolejną do tych, które już nosiłem.

Do jedzenia na szczęście nie musiałem się tyle dobierać. No i okazało się, że właściwie to nic konkretnego do jedzenia nie kupił, bo przecież Nutella, to raczej nie jest czymś konkretnym, ale za to poprawia nastrój, a jeśli to właśnie było jego celem, to trafił w dziesiątkę. Sięgnąłem znowu za siebie do szuflady po łyżeczkę i po chwili bez niczego zacząłem pochłaniać tą czekoladę. Zjadłem chyba z pół słoika, aż mi się zrobiło niedobrze, szkoda, że nie kupił Coli, chociaż… pogrzebałem w torbie, odnajdując rachunek, z którego wynikało, że zgrzewka Coli została kupiona, więc pewnie została w samochodzie.

Ubrałem klapki, chwyciłem kluczyki od auta i wyszedłem przed dom do samochodu, znajdując w bagażniku, to czego szukałem. W końcu mogłem też ugasić pragnienie moim ulubionym napojem. Najedzony, a raczej napchany czekoladą, poszedłem spać, ale zanim się położyłem opuściłem rolety w oknie, żeby nie było jak wczoraj. Zważywszy, że cały dzień chodziłem nabuzowany, zniesmaczony, zaniepokojony no i w końcu zdezorientowany tym, co się stało, a na koniec zlany przez mojego braciszka, zasnąłem zadziwiająco szybko. To chyba przez tą czekoladę, nerwy mi całkiem przeszły, a spokojny pogrążyłem się bardzo szybko we śnie.

Obudziłem się przed południem, wcześniej niż zwykle, a to dlatego, że słyszałem jakieś hałasy w kuchni. Najwyraźniej mój bliźniak też już wstał i chyba specjalnie tłukł się drzwiczkami od szafki, w której trzymaliśmy kosz na śmieci. Robił to na tyle często i chyba złośliwie, że w końcu nie wytrzymałem i krzyknąłem na niego.

- Bill do cholery, skończ już!

Usłyszałem jego kroki zbliżające się do mojego pokoju. Pchnął drzwi, które były do tej pory lekko przymknięte i wszedł do pokoju.

- Jak można było narobić takiego syfu? – wypalił.

- Jakiego syfu? – spojrzałem na niego zdziwiony.

- Dobrze wiesz, jakiego.

- No nie przesadzaj. Kilka papierków i nieschowana Nutella tak cię wkurzyły?

- Ty mnie wkurzasz – warknął.

- A co ja znowu zrobiłem? – no teraz moje zaskoczenie sięgnęło zenitu, co jak co, ale do złości, to chyba ja miałem większy powód.

- Nie ważne – uciął krótko, jak zwykle, kiedy coś szło nie po jego myśli, a nie chciał powiedzieć wprost, o co mu chodzi. Odwrócił się z zamiarem opuszczenia mojego pokoju.

- Zaczekaj! – zatrzymałem go. – Mieliśmy pogadać – przypomniałem mu.

- O czym? – spojrzał na mnie, robiąc ten swój wyraz twarzy, który od razu mnie zirytował, jakby już samą mimiką twarzy chciał mi powiedzieć; Czego znowu chcesz?

- Dobrze wiesz, o czym.

- Nie mam nastroju na pogadanki.

- Nie obchodzi mnie to. Czekałem na ciebie wczoraj przez cały dzień, chciałem z tobą o tym porozmawiać, a ty jak już się w końcu zjawiłeś, spławiłeś mnie i poszedłeś spać. Obiecałeś mi to wczoraj, Bill – przypomniałem mu. – Mieliśmy pogadać – może dam się mu raz spławić, ale nie ustąpię po raz drugi.

Chwilę mi się przyglądał, chyba zrozumiał, że nie ustąpię, bo podszedł do łóżka i usiadł na brzegu.

- No dobra, miejmy to już za sobą. No, więc o czym chcesz pogadać?

- Chcę wiedzieć, czemu to zrobiłeś?

- Co zrobiłem?

- Dobrze wiesz, o co pytam – wkurwił mnie tym udawaniem, że niby nie wie, o co pytam.

- Chodzi ci o tego loda?

Jezu… aż zamknąłem na chwilę oczy, bezpośredniość mojego brata czasami była niezręczna, nawet dla mnie.

- Tak, właśnie o to mi chodzi.

- Przecież miałeś ochotę na seks.

- A ty tak po prostu spełniłeś moją zachciankę, tak?

Wzruszył ramionami.

- A co w tym dziwnego? Kocham cię Tom. Dla ciebie jestem wstanie zrobić nawet coś takiego i nie widzę w tym nic niezwykłego.

- Słucham? – nie mogłem uwierzyć w to, co słyszałem.

- To co słyszysz.

- Chyba masz coś z głową! – wydarłem się na niego.

- Ty masz, ale z dupą, ale jakoś sobie z tym poradzę, myślę, że jestem wstanie zaspokoić twoje potrzeby, a nawet dać ci to, czego nie da ci żadna laska.

Otwarłem szeroko oczy, przez moment zastanawiając się, czy to na pewno jest mój brat.

- Ty chyba na prawdę masz coś z głową – poderwałem się z łóżka, stając na przeciwko niego.

- Bo mam odwagę powiedzieć ci w twarz, co do ciebie czuję? – wstał, nie spuszczając ze mnie wzroku.

- To nie są normalne uczucia, Bill.

- Takie same jak każde inne.

Tego, że chwyci mnie oburącz za twarz i pocałuje mnie, nie spodziewałem się. Zareagowałem na to odruchowo, odpychając go od siebie i uderzając go w twarz.

Zanim się zreflektowałem, co zrobiłem, było już za późno. Brooke miała rację, ludzie się jednak nie zmieniają, uderzyłem tamtą dziewczynę na parkingu, jakimś cudem powstrzymałem się, żeby nie uderzyć Rii, chyba tylko, dlatego, że mi o tym przypomniała, a uderzyłem osobę, której jako jedynej na świecie bezgranicznie ufałem i kochałem. Czułem, jak piecze mnie dłoń, uderzyłem go naprawdę mocno, jego policzek zrobił się momentalnie czerwony, ale po mimo że już na mnie nie patrzył, nadal przede mną stał.

- Wyjdź z mojego pokoju! – zażądałem.

Podniósł głowę, patrząc mi prosto w oczy.

- Jak sobie życzysz – odparł i wyszedł, a ja stałem tam, jak słup soli, będąc dosłownie w szoku. Spojrzałem na swoją dłoń, czułem jak pulsowała, wiele razy się biliśmy, nie raz polała się też krew, ale nigdy nie uderzyłem go w twarz.

Z holu dobiegł mnie odgłos zatrzaskujących się drzwi, dopiero teraz otrząsnąłem się z zamyślenia i rzuciłem biegiem do drzwi, mając nadzieję, że go złapie przed domem, jednak, jak wybiegłem przed dom nigdzie nie mogłem go dostrzec. Podbiegłem na bosaka aż na ulice, rozglądając się w jedną i w drugą stronę, nie było go, jakby nagle zapadł się pod ziemię, nie mogłem uwierzyć jak to możliwe, jak mógł tak szybko zniknąć, a może ja nie wybiegłem za nim tak szybko jak mi się zdawało? Wróciłem do domu i chwyciłem za komórkę, wybierając do niego połączenie. Jakież było moje zdziwienie, kiedy usłyszałem jego telefon w pokoju. Pchnąłem drzwi i patrzyłem oniemiały, jak aparat dzwoni i wibruje na biurku, w tym momencie już wiedziałem, że jest źle. Co by się nie działo, Bill zawsze zabierał ze sobą telefon. Mógł nie wziąć portfela czy kluczy, ale z telefonem się nie rozstawał. Aż poczułem bolesny ucisk w okolicy żołądka.

Zacząłem się szybko ubierać. Złapałem kluczyki do auta i ruszyłem go szukać. Musiałem go przeprosić, poniosło mnie, nie chciałem go skrzywdzić, po prostu nie sądziłem, że mnie pocałuje. Żebym chociaż podejrzewał, na pewno bym tak gwałtownie nie zareagował, przecież to tylko pocałunek, na litość Boską, co się ze mną działo? Musiałem z nim o tym porozmawiać spokojnie i bez nerwów. Nawet, jeśli on serio mnie kochał już nie jak brata, to przecież potrafiliśmy ze sobą normalnie rozmawiać, o każdym problemie, o uczuciach, dosłownie o wszystkim, a zachowałem się tak, jakby był mi obcą osobą.

Objechałem okolice chyba z pięć razy. Zatrzymałem się na jakimś parkingu, zastanawiając się gdzie mógłby się udać na piechotę, nie mógł przecież daleko odejść. Bill miał kilka swoich ulubionych miejsc, więc postanowiłem je obskoczyć, niestety nie znalazłem go. Zacząłem obdzwaniać wszystkich, ale jak na ironię nikt go nie widział, jakby zapadł się pod ziemie. Jeździłem pół dnia, zaglądając do tych samych miejsc po kilka razy, z nadzieją, że może jednak go znajdę, ale bez rezultatu. Byłem już zmęczony i głodny, dobrze, że chociaż wodę znalazłem w bagażniku, którą zresztą Bill tam wrzucił, o wszystkim zawsze myślał.

Zaparkowałem niedaleko plaży i zacząłem zaglądać po kolej do tych stojących przy plaży kawiarenek, oczywiście tam też go nie było. Słońce zaczęło zachodzić już za horyzont, na plaży zaczęło robić się coraz mniej ludzi. Jeśli swoim nagłym zniknięciem chciał mnie ukarać, to mógł sobie pogratulować, czułem się w tym momencie jak ostatni chuj. Usiadłem na chwilę na murku okalającym plaże, zastanawiając się, gdzie on może być. Jak zrobi się ciemno, to go już na pewno nie znajdę. Boże, nie wiedziałem, co robić. Sądziłem, że znajdę go po godzinie, góra dwóch, a tym czasem był już prawie wieczór, a po nim ani widu ani słychu.

Ściągnąłem okulary przeciwsłoneczne i przetarłem twarz, z gorąca lało się ze mnie, spojrzałem w stronę oceanu na surferów i tych kilku osób, które na plaży jeszcze siedziały, zatrzymując wzrok na jednej, która odstawała od reszty plażowiczów, bo kto normalny leży w ubraniu na plaży? Zeskoczyłem z murku i zacząłem iść w kierunku tej osoby. W połowie drogi wiedziałem już, że to Bill, aż mi ulżyło, chociaż po chwili ogarnęła mnie złość, że tak mnie nastraszył, jednak musiałem się opanować, dość jasno dał mi do zrozumienia, jak szybko może zniknąć z mojego życia, a tego nigdy nie chciałem.