Informacja

KIEDY NOWY ODCINEK?

W niewoli uczuć (23) - Soon :D




INFORMACJA


PDF do ściągnięcia
Klik





Obserwatorzy

czwartek, 6 listopada 2014

Alter ego - 45 END -

18:42


Witajcie moje kochane mordeczki.

Dziś szczególny dzień, bo to ostatni odcinek Alter ego. Jak już pisałam na początku tego opowiadania, będzie ono krótsze niż poprzednie dwa. Wielką frajdę sprawiło mi pisanie go, ale jak to w życiu bywa coś, co ma początek musi mieć też koniec. Nie chcę niepotrzebnie przedłużać go i na siłę pisać coś, co sami odczujecie, że jest już przeciąganiem. W każdym razie podsumowując; Wszystko co chciałam napisać w tym opowiadaniu, napisałam, a nawet trochę więcej, i zostawiam bliźniaków samym sobie, nie będę im już zaglądać do sypialni, a niech tam, niech się już nie krępują chłopaki, kiedy siedzę gdzieś w kącie z notesem w ręce i spisuję to co robią, mam nadzieję, że nie spieprzą czegoś, jak już zostaną sami. :D
Co w związku z tym dalej? Cóż… w poniedziałek może się tu pojawić nowe opowiadanie twincest, ale to zależy od Was, od tego czy podoba się Wam na tyle moje pisanie, że chcecie czytać kolejne przygody Kaulitzów na drodze do wzajemnej miłości. Napiszcie, co o tym myślicie, będę odpisywać Wam na komentarze pod tym odcinkiem. Przekonajcie mnie, do napisania kolejnej historii. Jesteście Wszyscy wspaniałymi czytelnikami i to dla Was mobilizuję się do doskonalenia swojego warsztatu pisarskiego, i nawet nie wiecie, jak wiele dla mnie znaczycie, ile pozytywnej energii mi dajecie, kiedy wracacie tu i czytacie oraz zostawiacie komentarze. Dziękuję Wam wszystkim za to, że jesteście. Kocham Was :*

A teraz zapraszam na ostatni odcinek Alter ego.

Wasza Niki

Odcinek 45 END




Pobudki, to zdecydowanie najgorszy moment dnia, chociaż odkąd spałem z Billem, widok jego rozczochranej czupryny, rozespanej twarzy i uśmiechu, którym mnie witał, jak tylko otworzył oczy, wynagradzały nawet te dni, które wstawałem z kacem i bólem głowy.
Do wylotu zostało nam dwa dni. Do świąt ponad tydzień, ale zaraz po dotarciu do Niemiec, byliśmy umówienie z chłopakami w studiu, by poćwiczyć kilka nowych wersji naszych piosenek. Byliśmy już profesjonalistami, więc nie potrzebne nam były jakieś długie próby, ale nie wątpliwie trzeba było się spotkać i zagrać to kilka razy, by ewentualnie poprawić to i owo, a zawsze coś się poprawiało. Prawda jest taka, że mogę sam napisać piosenkę, ale to cały zespół odpowiada za jej wykonanie. Dlatego każda nowa wersja musi odpowiadać wszystkim, nie tylko mnie, co czasem bywa wyzwaniem.
Przez te ostatnie kilka dni, posunęliśmy się z Billem do takich zabaw erotycznych, że wstyd się nawet było do nich przyznać. Przedyskutowaliśmy oczywiście każde zdjęcie z jego tajnego pliku na komputerze, i zgodnie stwierdziliśmy, że bicie, duszenie czy jakieś okaleczania, odpadają, bo to nie kręciło ani jego ani mnie, ale ostra dominacja, kiedy kolejny raz wchodziłem w niego, jak gdybym go gwałcił, podobała się nam obu i akurat ten wątek naszych zabaw, z każdą kolejną nocą udoskonalaliśmy o jakiś nowy element. Czułem, że to najlepsze chwile w moim życiu. Żałowałem, że tyle czasu się przed tym broniłem. Związek z bliźniakiem, z którym do tego tak doskonale się rozumiem, każdego kolejnego dnia wznosił się na coraz wyższy poziom. Czułem w sobie takie pokłady energii, że twórczy zapał do wszystkiego, dosłownie mnie roznosił.
- Nie wiem, którą kurtkę zabrać – pomachał mi ciuchami, stając w drzwiach mojego pokoju. Zerknąłem na niego z nad swojej własnej walizki.
- A czym się różnią? – wyglądały tak samo.
- Ta ma wcięcie, a ta nie – rzucił. Powiedzenie mu teraz, że to bez znaczenia, tylko by go rozzłościło. Na puncie ciuchów miał obsesję. Czasami jeden szczegół, na który absolutnie nikt by i tak nie zwrócił uwagi, potrafił doprowadzić go do furii.
- Weź obie – rzuciłem.
- Tak uważasz?
Kiwnąłem głową.
- Bo wiesz, tak właściwie, to nikt nawet nie będzie widział różnicy między jedną, a drugą. Nawet, jeśli ubiorę w jeden dzień tą, a w następny tą drugą, to i tak każdy będzie myślał, że to ta sama. – Dobrze, że zdawał sobie z tego sprawę, ale nadal wolałem milczeć w tej kwestii.
- A w której lepiej się czujesz?
Zamyślił się.
- W tej – wyciągnął rękę. – Masz rację, powinienem wziąć po prostu to, w czym czuję się najlepiej. Dzięki, wiedziałem, że ty mi zawsze dobrze doradzisz.
- Spoko – odezwałem się, nie komentując tego. Przez dwadzieścia pięć lat, do pewnych rzeczy człowiek tak się przyzwyczaja, że stają się one codziennością.

Dwa dni później, gdy wylądowaliśmy na lotnisku w Hamburgu, już widziałem minę Billa, zwłaszcza wtedy, gdy uderzyło w niego mroźne grudniowe powietrze, a kilka zabłąkanych płatków śniegu wylądowało na jego twarzy, topiąc się na niej natychmiast, był wściekły.
- Kurwa, jaka piździawa – rzucił pod nosem. – Po świętach natychmiast wracamy do LA. Nie zostanę tu ani dnia dłużej niż to będzie konieczne.
Uśmiechnąłem się tylko. Zaraz po przejściu bramki podeszli do nas nasi ochroniarze. O ile ja sam potrafiłem przemknąć niezauważony przez całe lotnisko prosto do samochodu lub taksówki, to mojego bliźniaka nie dało się nie zauważyć. Zresztą on zawsze lubił być w centrum uwagi, nawet wtedy, gdy szedł i złościł się, że nikt nie daje mu spokoju.
- To musi być dla was szok termiczny - stwierdził jeden z naszych ochroniarzy, kiedy wsiedliśmy już do samochodu.
- Straszny. Mam wrażenie, że trafiłem na Syberię – odparł bliźniak.
- W tym roku jakoś wyjątkowo zimno, ale na same święta ma się trochę ocieplić.
- Będzie trzydzieści? – zapytał ironicznie Bill, na co ochroniarze zaśmiali się.
- Nie, koło pięciu.
- To żadna pociecha.
Zawieźli nas do domu. Przez przeskok czasowy, pomimo że dochodziło dopiero południe, obaj zasnęliśmy w salonie na kanapie. Długo jednak nie pospaliśmy, bo zaledwie trzy godziny później, Billa telefon rozdzwonił się.
- Halo, mam nadzieję, że to coś ważnego - odezwał się. – Śpijmy… Geo, my jesteśmy po męczącej podróży i… Nie! Dzisiaj nie ma mowy, chyba, że sam będziesz śpiewał… W domu, a gdzie mamy być…
Zwlokłem się, słysząc jego zaspany, ochrypnięty i przemęczony głos i poszedłem do kuchni. Byłem okropnie głodny, Bill z pewnością też. Otwarłem lodówkę, była pełna, tak jak o to prosiłem przed wylotem. Zacząłem wyciągać produkty. Po chwili pojawił się Bill, od razu obejmując mnie od tyłu w pasie i przytulając się do moich pleców.
- Co robisz? – zapytał, całując mnie w kark.
- Próbuję zrobić nam coś szybko do jedzenia.
- Ach, i co robisz?
- Na razie kanapki.
- Tylko mnie bez rzodkiewki.
- Myślałem, że lubisz?
- Lubię, ale chcę bez.
Nawet nie starałem się zrozumieć mojego brata. Jego ciągłe zmiany były na porządku dziennym, więc po prostu zrobiłem mu kanapki bez rzodkiewki.
- Proszę – podałem mu jedną.
- Dziękuję.
- Siadaj, zaraz zrobię kawę. Nie cierpię tej zmiany czasu – powiedziałem, rozcierając nadal zaspaną twarz i oczy, czułem się kompletnie rozespany.
- Właściwie, to nie powinniśmy narzekać, żyjemy i tak trybem europejskim. Nie wiem, czemu zawsze taki zmęczony jestem jak tu wracamy.
- Wyspałeś się w samolocie? – zapytałem.
- No co ty.
- Właśnie dlatego tak się czujemy. Do tego dochodzi jeszcze zmiana klimatyczna, jest ciemno i zimno, i chyba też tu jest inne ciśnienie, niższe, o ile się nie mylę, dlatego tak się właśnie czujemy. Minie z dzień lub dwa zanim względnie dojdziemy do siebie.
Westchnął tylko.
- A co chciał Geo? – spytałem.
- Spotkać się i zrobić próbę.
Prychnąłem, ledwo żyłem i ani w głowie mi było granie.
- Umówiłem się z nimi na jutro wieczór.
- Jutro może być – stwierdziłem i postawiłem przed nim kubek gorącej kawy.
- Masz ochotę na wspólną kąpiel w wannie? – zapytał.
- Yhym. Czemu nie – stwierdziłem.
- Świetnie, bo ja też i na coś jeszcze – próbował powstrzymać się od uśmiechania się.
- W wannie? – zapytałem, upijając łyk kawy.
- Yhym.
- Jest dużo mniejsza niż ta w LA.
- No to co?
- Właściwie – stwierdziłem.
- To idę odkręcić wodę.
Kiedy wpakowaliśmy się obaj do tej nieco małej wanny, jak na dwóch dorosłych facetów, ciasnota zrobiła się nagle bardzo przyjemna, zwłaszcza, kiedy Bill usiadł na moim podbrzuszu, pochłaniając mojego Tommiego wewnątrz swojego ciała.
- Boże… - jęknąłem, z rozkoszy zamykając oczy.
- Przyjemnie ci?
- Jeszcze pytasz… Jesteś tak przyjemnie ciasny, że to jest po prostu kosmos, i to za każdym razem. Muszę panować nad sobą, bo ta przyjemność jest tak ogromna, że szybko bym skończył, gdybym tylko pozwolił sobie na chwilę dekoncentracji.
- W takim razie nie wiem czy mam być zadowolony, czy raczej zasmucony takim obrotem sprawy.
- Ja bym był zadowolony. Bo trzeba ci wiedzieć, że żadna dziewczyna nie była wstanie w tak krótkim czasie doprowadzić mnie do takiego stanu.
- Och, no to czuję się zaszczycony – zaczęliśmy się śmiać.
Następnego dnia popołudniu spotkaliśmy się z chłopakami w naszym studiu. Dobrze było znowu się zobaczyć, mimo wszystko tęskniłem za nimi, a kiedy zbieraliśmy się całą paczką stanowiliśmy mieszankę wybuchową i można się było spodziewać wszystkiego.
- Próbowaliśmy te wersje piosenek, które nam wysłałeś, są świetne, ale nie wiem jak ty chcesz to zagrać na gitarze – powiedział Georg.
- Zaraz ci pokaże – chwyciłem gitarę. - Włącz wzmacniacz – poprosiłem. Bill rozłożył się na kanapie, popijając z kubka kawę, którą kupiliśmy po drodze do studia. A ja zacząłem grać. Wersje, które opracowałem były dość dynamiczne, ale chłopakom aż się oczy zaświeciły. I co? - zapytałem przerywając.
- Dobre. Naprawdę dobre, tylko nie wiem jak ty chcesz zagrać cały koncert w takiej wersji.  I tobie i Gustavowi ręce odpadną – stwierdził Georg.
- Bez przesady. Po pierwsze; to nie będziemy grać całego koncertu, tylko dwie, trzy piosenki, a to bez problemu jestem wstanie pociągnąć. To jak, robimy próbę czy wymiękacie?
- Mnie się podoba – odparł Gustav. – Jeśli to będą trzy piosenki, to dam radę.
- No dobra - powiedział Georg – To spróbujmy.
Billa na razie nie angażowaliśmy w śpiewanie, najpierw musieliśmy się zgrać we trójkę. Jako, że zmodyfikowałem kilka naszych piosenek do trochę innego brzmienia, znacznie szybszego, po pół godzinie grania musieliśmy zrobić przerwę, bo ledwo z Gustavem zipałem.
W studiu zrobiło się gorąco jak w piekle i musiałem w końcu zrzucić bluzę, odsłaniając przy okazji moje ślady na ręce, które chodź już się prawie zagoiły nadal były dość dobrze widoczne.
- Łoooo, a co ci się stało w rękę? – zauważył Gustav.
- A nic takiego.
- Pokaż – Georg chwycił mnie za rękę. – Stary, kto cię tak podrapał? Musiała być naprawdę ostra w łóżku skoro tak cię urządziła.
- To nie tak jak myślicie – zacząłem się tłumaczyć.
- Dobra, dobra, wiedzieliśmy, że długo sam nie będziesz.
- Ale ja nikogo nie mam – zacząłem im tłumaczyć, ale nikt mnie nie słuchał, a Billa też to najwyraźniej mało obchodziło, jak z tego teraz wybrnę.
- To jeszcze lepiej. Nie wiedziałem, że w LA są takie drapieżne laski.
Spojrzałem na Billa z wyrazem twarzy: „Ratuj” i chwilę później pożałowałem tego.
- To nie była żadna laska, tylko ja – rzucił bez ogródek Bill, a ja cały zdrętwiałem.
- Co? – zdziwił się Georg.
Zaśmiałem się nerwowo. Poczułem jak serce podchodzi mi do gardła.
- On żartuje – powiedziałem, ale chłopaki już nawet nie patrzyli na mnie, tylko ich uwaga była skupiona na Billu.
- Pobiliście się? - drążył Georg.
- Nie. Kochaliśmy się. Tom wziął mnie od tyłu, kurewsko bolało. Wiecie, że w tych sprawach on nie ma hamulców, więc go podrapałem – z wrażenia zamiast na krzesło usiadłem prawie na ziemi, tylko szybka reakcja Gustava, który złapał mnie za ramie, uchroniła mnie przed wylądowaniem dupą na podłodze.
- Jezu, Tom. Uważaj! Nie widzisz krzesła czy co? – zapytał, a Georg najwidoczniej zauważył moje zmieszanie, bo teraz uważnie mi się przyglądał. Zabije za to Billa. Potrafię grać i udawać, tak by wszyscy uwierzyli, w co chcę, ale oni mnie bardzo dobrze znali. Doskonale wiedzieli, kiedy pieprze głupoty, a kiedy coś jest na rzeczy. Czułem, że grunt pali mi się pod nogami. Starałem się zachować rozbawiony wyraz twarzy, że to niby świetny dowcip, ale wszystko w środku mi się ścisnęło.
- Ten pobyt w LA wam nie służy. Odwala wam już obu i to porządnie.  Żebyśmy was nie znali pomyślelibyśmy, że to prawda.
Bill spojrzał na mnie z uśmiechem na twarzy, a ja już wiedziałem, że za ten numer policzę się z nim i to po swojemu. Zafunduje mu taki ból dupy, że mu się odechce raz na zawsze stawiać mnie w takiej sytuacji.
Wzruszyłem ramionami.
- A tak naprawdę, kto cię podrapał? – Georg dociekał dalej.
- Bill – odpowiedziałem, zerkając wymownie na bliźniaka. Byłem ciekawy jak on wybrnie z tego. Nie sądziłem, że powie, właściwie potwierdzi, to co było prawdą, ale ta sytuacja sprawiła, że w moich żyłach krążyła teraz czysta adrenalina.
Georg z Gustavem spojrzeli na Billa.
- No co tak patrzycie, chyba nie trudno się domyślić co się stało – obruszył się.
- Naprawdę go podrapałeś?
- No tak.
- Pobiliście się?
- To za duże słowo, ale mniej więcej.
W przeszłości były sytuacje, kiedy się z Billem poszarpałem przy chłopakach i nie raz mnie podrapał, więc kupili to.
- Nie za starzy jesteście na takie kłótnie?
- Spróbuj z nim wytrzymać 24h - rzuciłem.
- To z tobą nie da się wytrzymać 24h – odgryzł się Bill. To było cholernie zabawne udawać kłótnie, zwłaszcza, że chłopaki zerkali raz na mnie, raz na niego.
- Dobra, koniec! Kurwa, jak dzieci. Wy to chyba nigdy nie dorośniecie – przerwał nam Geo.
- To nie o dorosłość chodzi, tylko o poczucie humoru. Nie znacie się na żartach czy co? – zapytałem.
- Nie bawią mnie takie żarty. Postawcie się w naszej sytuacji. Nie wiemy czy wy za chwilę nie rzucicie się na siebie, to wcale nie jest przyjemne.
- Daj spokój Georg – wtrącił się Bill. – Mówisz tak teraz, jakbyś znał nas pięć minut.
- To bez różnicy. Znam was piętnaście lat, a nadal nie wiem, czy jak się kłócicie nie pozabijacie się.
- No dobra, wybacz, przystopujemy – powiedział Bill. – Musicie chyba na trochę zamieszkać w Stanach, wyluzujecie. Życie naprawdę jest zbyt krótkie, żeby wszystko brać tak na serio.
- Wy mieszkacie już tam za długo, bo ze wszystkiego żartujecie.
Poderwałem się z krzesła i chwyciłem gitarę.
- Dobra, koniec tego gadania, róbmy próbę z Billem – powiedziałem.
Siedzieliśmy do późna w studiu. Zrobiliśmy jeszcze kilka modyfikacji. Dochodziła trzecia w nocy, jak wyszliśmy ze studia.
Pożegnaliśmy się z chłopakami i ruszyliśmy do domu.
- To było głupie – rzuciłem, jak tylko wyjechaliśmy z parkingu.
- Co takiego?
- To co zrobiłeś.
- Chciałem zobaczyć jak zareagujesz.
- Jak zareaguję? – zerknąłem na niego. – Mało zawału nie dostałem.
- Widziałem. Nawet chłopaki nie zareagowali tak jak ty.
- A co by było, gdyby uwierzyli?
- Nigdy w to nie uwierzą, nawet gdybyśmy im powiedzieli. Wiedzą, że jest między nami ogromna więź, ale nie, że łączy nas coś jeszcze silniejszego.
- Bill, obiecaj mi, że nigdy więcej nikomu nawet w żartach o tym nie powiesz – zerknąłem znowu na niego.
- Czego się boisz?
Zatrzymałem się na światłach i spojrzałem na niego.
- Gdybyśmy nie byli rodzeństwem miałbym to w dupie. Nie wstydzę się tego, że kocham i jestem kochany, ale nasza sytuacja jest inna. Nie dość, że jesteśmy braćmi, to jeszcze osobami publicznymi, zlinczowaliby nas w XXI wieku, a ja bym tego nie przeżył, gdyby nas rozdzielili.
- Ja też nie – przyznał. - Masz rację. To faktycznie nie było mądre z mojej strony. Nie po to walczyłem o ciebie, żeby przez taką głupotę cię stracić. Przepraszam.
Położyłem mu rękę na dłoni, zaciskając ją.
- W porządku – powiedziałem i ruszyłem na zielonym.
- Tom?
- Hm?
- Powiedz, co się stanie, jeśli na naszych drogach pojawią się inne osoby, w których się zakochamy? Myślałeś o tym?
Znowu łypnąłem na niego.
- To, kim jesteśmy dla siebie, nigdy się nie zmieni, Bill. Nie wiem jak ty, ale ja nie rezygnuję z tego, żeby kiedyś założyć rodzinę, mieć żonę i dzieci. I to nie oznacza, że przestane cię kochać, że to, co nas łączy w tej chwili przestanie być ważne. Łączy nas tak szczególna więź, że będę cię kochał do końca życia.
Uśmiechnął się.
- Czyli, nawet w tej kwestii myślimy podobnie.
Przytaknąłem, jednocześnie odczuwając ulgę, że nie zamyka się na inną przyszłość. A tego bałem się najbardziej, że wiążąc się z nim nie będzie już nic poza nim. A jednak, mój bliźniak mnie zaskoczył, bo on także brał pod uwagę to, że kiedyś mogą na naszych drogach pojawić się inne osoby, które będą dla nas tak samo ważne jak w tej chwili my dla siebie.
- I co, będziemy zdradzać nasze żony, sypiając ze sobą gdzieś w wynajętych pokojach hotelowych? – zapytał.
- Dla mnie, to nie będzie zdrada. Wierze, że można kochać więcej niż jedną osobę.
- Pięknie to powiedziałeś – przyznał i odetchnął głęboko. – Masz racje Tom, jak zwykle masz rację. Nie ma sensu zamykać się i zarzekać, że coś jest już na całe życie. Czas pokarze, co będzie. A póki co, powinniśmy się cieszyć tym co mamy, sobą, i czerpać z tego jak najwięcej.
- No. Kto wie, może gdzieś tam są bliźniaczki, takie jak my, które tak samo, jak my kochają się ze sobą i marzą o takich facetach jak my.
Zaczął się śmiać.
- Ale masz wyobraźnie – skomentował.
- Nie śmiej się. Sądzisz, że oprócz nas nie ma na tym świecie takich dwóch osób, które czują do siebie to, co my. Do tego są rodzeństwem i prowadzą podobne życie jak my.
- Hmm, może są… Chciałbym, żeby tak było. Stworzylibyśmy czworokąt – pociągnął moją fantazję dalej.
- Dlaczego nie – przyznałem. – Póki co, jak tylko wrócimy do domu, zamierzam się z tobą kochać.
Zaśmiał się.
- Taki spragniony mnie jesteś?
- Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo – przyznałem.
- Ja ciebie też. Kocham cię Tom.
- Ja ciebie też Billy.
Gdyby ktoś mi powiedział, zaledwie trzy miesiące temu, że będę teraz najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, nie uwierzyłbym mu. Mieć brata i ukochanego w jednym, to jakby wygrać wszystkie losy na loterii. Nie wiem, dokąd nas to zaprowadzi i jak wiele jeszcze przed nami, ale póki mam przy sobie Billa, zmierzę się z każdym wyzwaniem i każdą przeciwnością, bo on jest dla mnie wszystkim, całym światem i sensem wszystkiego, dopóki śmierć nas nie rozłączy.


THE END

27 komentarzy:

  1. Anonimowy6 listopada 2014 18:55

    Ależ oczywiście że chcemy nowe opowiadanie! Jesteś najlepszą pisarką, uwielbiam czytać twoje opowiadania i z niecierpliwością czekam na każdy kolejny rozdział! Chcę już czytać nowe opowiadanie i nie mogę się doczekać! Kocham czytać to co ty piszesz! Uwielbiam cię i twoje opowiadania! <3. Weny życzę i czekam niecierpliwie na nowe opowiadanie. Pozdrawiam cieplutko, Kanon. <3

    OdpowiedzUsuń
  2. Unknown6 listopada 2014 19:01

    Pewnie, że chcemy kolejne! Świetnie piszesz. Ciekawie, ze smakiem. Pisz dalej. Doskonal warsztat i idź dalej.

    OdpowiedzUsuń
  3. Révolution Immortelle.6 listopada 2014 19:11

    Jejku.. Cemu to koniec? :C

    Ale od początku, to opowiadanie było.. Hm.. jedne z lepszych jakie czytałam :) Naprawdę super, i aż nie wiem w sumie co teraz powiedzieć, bo ile razy można mówić, że coś jest zajebiste?
    Kochana dziękuje Ci za to opowiadanie, i naprawdę bardzo bardzo bardzo bardzo chcę kolejne! <33
    Wielkiej weny Ci życzę na przyszłość :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy6 listopada 2014 20:27

    Jasne ze chcemy. Pisz nasteony odcinek ! / Alex483

    OdpowiedzUsuń
  5. Anonimowy6 listopada 2014 20:29

    Jeej. świetne, genialne, wspaniałe jest to opowiadanie! a dziś, mimo że to ostatni odcinek - uśmiechałam się do ekranu. Uwielbiam czytać to co piszesz i zawsze odliczam dni do kolejnej części ; ) i naturalnie, że PRAGNĘ kolejne Twe opowiadanie! ; )

    OdpowiedzUsuń
  6. Anonimowy6 listopada 2014 20:30

    Kurde to po prostu genialne :) Pewnie że chcemy kolejne opo :3
    ~D

    OdpowiedzUsuń
  7. Bill and Tom Kaulitz Twincest6 listopada 2014 20:59

    No tak żeście mnie tu zbombardowali komentarzami, że trochę się zszokowałam, zwłaszcza, że wyszłam z domu na dosłownie godzinkę i wracam, a tu tyle komentarzy :)
    Jak tak dalej pójdzie, to będę musiała znacząc jutro opracowywać plan wydarzeń nowego opowiadania.

    OdpowiedzUsuń
  8. Anonimowy6 listopada 2014 21:03

    No przeczuwałam, że to już koniec, ale nie spodziewałam się, że to będzie już teraz. Ale o dziwo, jakoś nie było ciężko mi się rozstać z tym opowiadaniem. Może dlatego, że dobrze się to zakończyło. Chociaż to, jak mówili o rodzinach, które mieliby w przyszłości założyć... No nie wyobrażam sobie tego i nie chcę, więc w sumie dobrze, że tak to się zakończyło. A z tym, co było w studio... To było jasne, że im nie uwierzą, ale po tym wszystkim mogliby snuć jakieś domysły, no i Bill sporo ryzykował swoim zachowaniem. I jak mówiłam wcześniej - ja chcę dalej czytać twoje opowiadania, więc pisz i nie przestawaj! Bo uwielbiam cię czytać i wchodzić w stworzony przez ciebie świat. Niecierpliwie będę czekać na coś nowego.
    Weny, kochana.

    Pozdrawiam serdecznie,
    Joll.

    OdpowiedzUsuń
  9. Unknown6 listopada 2014 21:08

    Pisz pisz pisz! Proszę pisz. Twoje opowiadania są bardzo ciekawe i każde jest inne, jest inna historia, intrygujesz każdym opowiadaniem, nie ma zbędnych słów, zdarzeń, wszystko jest przemyślane. I każde opowiadanie jest tak samo zajebiste(no nie mam innego słowa żeby określić jak bardzo mi się podobają twoje prace)! Pisz i życzę jak najwięcej weny!

    OdpowiedzUsuń
  10. Nobody6 listopada 2014 21:46

    Jeeej ! W tym momencie jak Bill powiedział chłopakom co się między nimi wydarzyło, to moje serce chciało mi z piersi wyskoczyć. Pierwsza moja myśl "Co on wyprawia ! " a później ' Kurde, co na to chłopaki?"
    Ale jak zwykle wybrnęli z tego ;)

    Szkoda,że to opowiadanie się już kończy , bo bardzo mi się podobało, z resztą jak każde Twoje twórczości dlatego PISZ KOLEJNE !!
    Uwielbiam czytać Twoje opowiadania i niecierpliwie czekam na kolejne !

    Buziaki kochana i dziękuję Ci za to opowiadanie, oraz już się niecierpliwię co do następnego ! :) :**

    OdpowiedzUsuń
  11. Anonimowy6 listopada 2014 22:09

    No jasne, że chcemy nowe opowiadanie !! Każde twoje dzieło czytałam z samą przyjemnością :) Dlatego masz nawet obowiazek napisać coś nowego :D Wszyscy liczymy na coś ekscytującego :*
    Życzę weny i nowych pomysłów :)
    Kira <3

    OdpowiedzUsuń
  12. Anonimowy6 listopada 2014 22:22

    Juz nie moge doczrkac sie tego poniedzialkowego newsa ale jak zobaczylam ze to ostatni odc to prawie mi serce stanelo

    OdpowiedzUsuń
  13. Unknown6 listopada 2014 22:35

    Szkoda że koniec no ale cóż ;)
    Opowiadanie było jednym z lepszych dla mnie ponieważ bardzo lubie Toma i opo z jego perspektywy >u<
    Ogólnie wszystko ładnie napisane i tak miło się to czyta <3

    Czekam na kolejne i nawet nie wyobrażam sobie tego że nie pisałabyś czegoś nowego!!
    Uwielbiam twoje opowiadania <3
    Są to różne historie bardzo wyciągajace i interesujące ^^ mające tylko tych samych bohaterów ale różnie pokazanych XD

    Będę czekać do poniedziałku na nowe
    Opo <3333
    Życzę weny i duuuużo pomysłów <3

    OdpowiedzUsuń
  14. Anonimowy6 listopada 2014 22:48

    To było piękne!
    Lepiej nie mogłaś zakończyć!
    Uzależniłaś mnie od tego bloga nie zmuszaj mnie do odwyku!!! Proszę!

    OdpowiedzUsuń
  15. Anonimowy6 listopada 2014 23:17

    Cudowne cudowne cudowne! Kocham! Pisz dalej proszeeeeeeeeee! Jesteś cudowna jak i twoje opowiadania! Kocham i życzę weny. <3

    OdpowiedzUsuń
  16. Bill and Tom Kaulitz Twincest6 listopada 2014 23:46

    Wiecie co kochani? Rozwaliliście system, doszczętnie. Jestem w szoku z powodu Waszej reakcji, naprawdę. Coś czuję, że jutro czeka mnie pracowity dzień gromadzenia materiałów do nowego opowiadania.
    Nawet nie wiecie, jak jest mi miło, że podobają się Wam moje opowiadania, dziękuje Wam wszystkim. Kocham Was mocno :*

    OdpowiedzUsuń
  17. Mazohyst7 listopada 2014 00:12

    Płaczę ze szczęścia i przez to, że to już koniec.
    Jutro napiszę więcej, bo teraz po prostu nie jestem w stanie.

    OdpowiedzUsuń
  18. Anonimowy7 listopada 2014 00:12

    To było takie cudowne! Tak będę tęsknić za tym opowiadaniem. :'(
    Ale teraz jest coś o co będę cię męczyć.. ;) JAA CHCĘ NASTĘPNE OPOWIADANIE!!!!!! PROSZĘ PROSZĘ BŁAGAM!!!!

    OdpowiedzUsuń
  19. Anonimowy7 listopada 2014 16:42

    Wiesz co? Kiedyś zupełnie przypadkiem trafiłam na Twojego bloga i zwyczajnie się zakochałam w Twoich historiach. Piszesz tak fantastycznie, że nawet nie jestem w stanie tego opisać. Niecierpliwie wyczekuję kolejnej części i teraz z przykrością stwierdzam, że z jednej strony szkoda, że to już koniec tego opowiadania. Niemniej jednak nie byłoby sensu sztucznie go przedłużać, tak jak powiedziałaś. Z OGROMNĄ OCHOTĄ przeczytam Twoje kolejne dzieła, więc fajnie by było, gdybyś stworzyła coś nowego.
    Nigdy nie zostawiałam po sobie śladu, ale teraz postanowiłam w końcu to zmienić, aby jeszcze bardziej Cię zmotywować. Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  20. Bill and Tom Kaulitz Twincest7 listopada 2014 17:34

    Mordeczki kochane, Wasze komentarze sprawiły, że poleciły mi łzy. Żeby już się nie rozwodzić w temacie, to powiem krótko, że w takim razie w poniedziałek pojawi się pierwszy odcinek nowego opowiadania. W poniedziałek też w przedmowie dowiecie się czegoś więcej o tym opowiadaniu, teraz nie jestem wstanie napisać nic elokwentnego, bo jestem tak roztrzęsiona Waszymi komentarzami, że mam sto myśli na sekundę i muszę ochłonąć. Póki co wrzucam Wam tytuł i podstronę na bloga, pewnie teraz wasza wyobraźnia trochę poszaleje, ale o to mi właśnie chodzi. :D

    OdpowiedzUsuń
  21. Anonimowy7 listopada 2014 18:20

    Kurczę, żebyś wiedziała, że wyobraźnia dosłownie zacznie wariować na sam widok tytułu! Coś czuję, że będzie to kolejne opowiadanie w które się wciągnę tak samo, jak w poprzednie. I będzie niemal tak samo cudowne jak jego poprzedniki.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bill and Tom Kaulitz Twincest7 listopada 2014 18:34

      Coś więcej o tym opowiadaniu dowiesz się w poniedziałek. Oczywiście nie opiszę fabuły, bo to by już później nie było ciekawe, a chcę żebyście przeżywali wszystko wraz z bliźniaka, ale ogólnie, takie wprowadzenie, skąd pomysł i takie tam...

      Usuń
  22. Anonimowy8 listopada 2014 20:02

    Cudo! Kocham! Szkoda, że to koniec. Ale cieszę się, że nie robisz przerwy pomiędzy opowiadaniami. :D
    Nowe opowiadanie w moje urodziny!! Czekam! :*
    Weny!
    Tracheotomie

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bill and Tom Kaulitz Twincest8 listopada 2014 23:20

      No to będziesz miała prezent na urodziny. :D
      Nie robię dłuższych przerw, bo to bez sensu. Sama nie lubię czekać na kolejne odcinki i myślę, że Wy także nie chcecie czekać.

      Usuń
  23. Białko20 listopada 2015 00:04

    O Boże, ryczę. Do każdefo takiego opowiadania strasznie mocno się przywiązuję. Choć nie było to moje ulubione z twoich opowiadań, będę zdychać. Nie skomentowałam pod poprzednim przyczytanym opowiadaniem, zapomniałam i przypomniałam sobie po miesiącu xd Mimo wszystko twoje opowiadania stają się dla mnie częścią dnia. Tak grasz na uczuciach, że leżę i ciągle mam w głowie 'no kiedy, no kiedy, no kiedy, ale czemu tak, czemu'.
    Zachowanie Billa w niektórych momentach było wręcz chorobliwe! Zastanawiałam się, czy takie coś naprawdę się może zdarzyć. Dałaś nam w kość tymi wiadomościami, kiedy Tom wyjechał. Mimo wszystko bardzo ładnie operujesz czasem - nie nudzisz czytelnika, a jednocześnie akcja nie rozgrywa się migiem.
    Uwielbiam twoje twincesty, w ogóle fanfici TH nie traktuję jak fanfici ale odrębną kategorię :v
    <3

    OdpowiedzUsuń
  24. Unknown16 lutego 2016 17:43

    Hej hej, powracam po przerwie ("Lalka" :/). Powiem krótko, opko super, chyba nawet lepsze niż "Kochankowie". Tutaj akcja była bardziej dynamiczna, chociaż momentami miałam ochotę wydrzeć się na Toma i Billa, żeby przestali bawić się w podchody i przeszli do rzeczy xd Ale jak zwykle bardzo mi się podobała owa historia i jak tylko znajdę trochę czasu biorę się za następne opko ;)
    Pozdrawiam
    Magda

    OdpowiedzUsuń
  25. Anonimowy25 listopada 2017 20:06

    Hej Billi oddał swoje ciało ...wszystko a Tom to brał wszystko a co dał Tom??....

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuje za komentarz. Każdy wiele dla mnie znaczy i mobilizuje do dalszej pracy. :*

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)