Bill and Tom Kaulitz Twincest: Kochankowie

środa, 19 listopada 2014

Kochankowie - 4 -

18:05

Witajcie mordeczki moje :*

No tak kochani, nastąpił przeciek danych, a włamała się do mojego pilnie strzeżonego systemu GlamKinia. Tak kochana, cały czas się zastanawiam jak Cię za to ukarać :) ( oczywiście żartuję, mam nadzieje, że wiesz o tym :*) Cieszę się bardzo, że kombinujecie. No i nawet, jeśli mniej więcej już wiecie, co będzie dalej, co i tak na przestrzeni paru odcinku byście się dowiedzieli, to jeszcze nie koniec tego, co się będzie działo. To akurat tyko pierwszy etap tego opowiadania, a jak wiecie będzie ich trzy. Tak że jeszcze wiele przed wami.

Co do dzisiejszego odcinka, to po mimo tego „wycieku”, mam nadzieję, że wesprzecie Toma duchowo, bo będzie miał naprawdę ciężkie dni zwłaszcza, że nie wie tego, na czym mu w tej sytuacji najbardziej zależy. No i dowiecie się, co zginęło z domu bliźniaków. Teraz kombinujecie, i proszę nie mordować za skończenie znowu w takim momencie :P

Wasza Niki

Odcinek 4

Pierwsze co zarejestrował mój umysł, po tym, jak po uderzeniu oblała mnie fala ciemności, to straszne gorąco. Zaraz w następnej kolejności poczułem ból karku w miejscu uderzenia, a tuż za nim jakiś dziwny zapach. Otwarłem powoli oczy, wszystko było kompletnie zamazane, a gdzieś w tle dobiegały mnie jakieś głosy przekrzykujących się dzieci. Niestety nie rozumiałem ani słowa z tego, co do siebie krzyczały. Dźwignąłem się, rozmasowując bolącą szyję. Okropnie chciało mi się pić. Powoli usiadłem, odzyskując stopniowo ostrość widzenia. Rozejrzałem się po pomieszczeniu, wyglądało jak jakaś piwnica, w której nie było nic prócz brudnego i śmierdzącego materaca, na którym właśnie siedziałem. Był tu niewielki otwór przypominający okno, jednak nie było w nim szyby, tylko metalowe pręty – Gdzie ja do cholery byłem? Wstałem powoli. Strasznie kręciło mi się w głowie, jakbym był pijany. Podpierając się jednak ściany, podszedłem do okna, mrużąc natychmiast oczy od zbyt dużej ilości światła.

Kiedy w końcu mój wzrok, jako tako przyzwyczaił się do słońca, dostrzegłem drogę, na której bawiły się dzieci, zapewne te same, które słyszałem wcześniej. Były dziwnie ubrane, bo dziewczynki miały chusty na głowie i długie kolorowe szaty, nie trudno było mi się domyślić, że Niemcy to raczej nie są. Rząd białych chat i wszechobecny piasek oraz palące słońce nasuwały mi tylko jedną myśl, że jestem chyba gdzieś w okolicach pustyni. Przetarłem czoło, czując jak z panującego gorąca, spływają mi krople potu.

- Hej – krzyknąłem do dzieciaków, które natychmiast przestały się bawić i spojrzały na mnie. – Podejdźcie tu. – Pomachałem im, ale jak tylko przywołałem je gestem ręki, spojrzały na siebie i uciekły. W tym samym momencie usłyszałem, jak otwierają się drzwi. Odwróciłem się, przyglądając się osobie, która się w nich pojawiła. To była Muna.

- Nie trudź się, Tom. Po pierwsze nie rozumieją cię, a po drugie nikt ci tu nie pomoże – odezwała się.

- Gdzie ja jestem?

- W Turcji.

- Porwałaś mnie?

Uśmiechnęła się.

- Chyba mówiłam, że nie wrócicie do domu. Wydawało mi się, że wyraziłam się dostatecznie jasno.

- A gdzie Bill? Co z nim?

Zignorowała moje pytanie, denerwując mnie tym. Nie wiedziałem, czy udało mu się uciec.

- Jesteś w tak niepewnej sytuacji, a bardziej martwisz się, co z twoim bratem?

- Gadaj, co mu zrobiłaś suko! – Doskoczyłem do niej i poczułem tak przeszywający mnie ból, który rozszedł się z okolic żeber i przetoczył się impulsem po całym moim ciele, że aż mnie odrzuciło od niej i upadłem, kuląc się na ziemi.

- To cię nauczy dobrych manier, Kaulitz.

- Zapłacisz mi za to – wysyczałem, podnosząc się i zerkając na urządzenie, które trzymała w ręku.

- Zobaczymy, kto komu. Naprawdę dziwię ci się. Wiesz, że jesteś na mojej łasce, a nadal próbujesz coś ugrać tą swoją durną postawą. Wrócę tu, jak trochę ochłoniesz i radzę ci przemyśleć sobie swoje zachowanie, bo tutaj nikt cię nie znajdzie. Jesteś na mojej łasce, a ja potrafię być wredną suką, tak samo, jak ty skurwysynem. - Mówiąc to, ruszyła w stronę drzwi.

- Zaczekaj! – zawołałem ją. Odwróciła się, zatrzymując się dokładnie w progu.

- Powiedz mi tylko czy mój brat tu jest?

Znowu się uśmiechnęła.

- Jak będziesz grzeczny, to może powiem ci czy udało mu się uciec. A tymczasem masz tu trochę wody. Nie chcę, żebyś mi tu umarł z odwodnienia. Mam względem ciebie jeszcze plany. – Rzuciła mi butelkę z wodą i zamknęły się za nią drzwi.

Dorwałem się do tej wody, wypijając na raz prawie połowę. Dopiero później pomyślałem, że mogła tam przecież coś dosypać, ale było już za późno.

Nie wiem, ile tam tkwiłem. Ktoś przyniósł blaszane wiadro, mówiąc łamanym niemieckim, że to na wypadek jakbym musiał za potrzebą. Aż się skrzywiłem. A później nastała noc i kolejny dzień, i nikt do mnie nawet nie zajrzał. Skończyła mi się woda i byłem strasznie głodny. Do tego przez cały ten czas zastanawiałem się, co z Billem. Zabrali mi telefon i zegarek, nawet nie wiedziałem, która jest teraz godzina. Zacząłem się dobijać do drzwi i wołać, ale nikt nie reagował, pomimo że, wyraźnie słyszałem, że ktoś cały czas pilnuje mnie pod drzwiami.

- Muna! – wydzierałem się, waląc pięściami w drzwi. – Muna, wiem, że mnie słyszysz. Miałaś mnie ukarać i co, tylko na tyle cię stać!?

Może to nie było najmądrzejsze z mojej strony, ale jeszcze chwilę a oszalałbym tu, siedząc kompletnie sam. Jednak, pomimo że, darłem się przez długi czas, kopiąc i okładając pięściami drzwi na przemian, nikt nawet nie przyszedł mnie uspokoić. W końcu zmęczony dałem sobie spokój. No i też gdzieś nad ranem przysnąłem. Dopiero zgrzyt zamka wyrwał mnie ze snu.

Do środka weszła Muna, trzymając w ręku butelkę wody i jakąś papierową torebkę.

- Co tam Kaulitz, podobno stęskniłeś się za mną. Strażnicy mówili, że wołałeś mnie przez pół nocy.

Prychnąłem.

- I tylko tyle masz do powiedzenia?

- A co chcesz usłyszeć? – zapytałem.

- Może, że jestem Turecką suką… Lubisz mnie tak nazywać, prawda?

Nie skomentowałem tego.

- Milczysz?

Nie odpowiedziałem. Zapanowała między nami cisza. Usiadłem na materacu, opierając się plecami o ścianę i obserwowałem ją. Cały czas przyglądała mi się. Dałbym wiele, żeby wiedzieć, co chodziło jej po głowie.

- Widzę, że szybko się uczysz. Nie można było tak od razu?

Aż mnie korciło zasypać ją pytaniami, ale jeśli miałaby mnie znowu tu zostawić przez kolejny dzień i noc, wolałem milczeć, chociaż nie było mi łatwo.

- Masz, na pewno jesteś głodny i spragniony – rzuciła mi torebkę i wodę.

Dorwałem się najpierw do picia, już od wczoraj wieczorem marzyłem o choćby kropli wody. Kiedy zaspokoiłem pragnienie, wyciągnąłem z torby zawiniątko, tak pachniało, że aż mi ślinka napłynęła do ust.

- Co to jest?

- Kebab.

- Nie jem mięsa – odparłem.

- Możesz nie jeść, twój wybór, ale nic innego tu nie dostaniesz.

Od kilku lat nie jedliśmy z Billem mięsa, nie było nam łatwo zrezygnować z hamburgerów, kiełbas, kurczaków i wędlin, a teraz miałem to zjeść?

- Wolałbym jakieś owoce – rzuciłem, patrząc na nią.

Zaśmiała się, opierając się o ścianę.

- To nie koncert życzeń. Teraz jesteś na mojej łasce i albo jesz to, co ci daje albo głodujesz. Wybór należy do ciebie.

- To nie fair.

- Nie wiem, czy wiesz, ale w takim upale tracisz siły dwa razy szybciej niż normalnie.

Nadal trzymałem tego kebaba w ręce, walcząc ze swoimi przekonaniami a realną oceną sytuacji. Musiałem żyć dla Billa, bo nadal nie wiedziałem, czy udało mu się uciec, czy może też gdzieś go tu trzyma, torturując tym mięsem, zupełnie jak mnie.

- Co zrobiłaś z Billem? – zapytałem podchwytliwie.

Pokręciła głową.

- Chyba nie sądzisz, że ci ot, tak powiem.

- Obiecałaś, że jak będę grzeczny, to powiesz.

- Ale nie byłeś. Przez pół nocy tłukłeś w drzwi, a miałeś być cicho.

Odłożyłem jedzenie na bok i poderwałem się, podchodząc do niej bliżej. Natychmiast wyciągnęła w moim kierunku paralizator.

- Zrobisz jeszcze jeden krok, a użyję go. Chyba nie chcesz go znowu poczuć.

- To powiedz mi, co z moim bratem.

- Cofnij się! – podniosła na mnie głos. Zrobiłem, jak chciała.

- To ci nie ujdzie na sucho, na pewno mnie szukają. Mnie i Billa, jeśli też go tu przetrzymujesz.

- Pocieszę cię, jeśli to da ci jakąś nadzieję – szukają. I to bardzo. Wasz menadżer postawił pół Niemiec na głowie, łącznie z tym, żeby nic nie wyciekło do prasy.

Znałem Josta i wiedziałem, że ten człowiek naprawdę wiele może. Ma mnóstwo kontaktów, nie tylko zawodowych. Nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo ta informacja mnie podbudowała. Moje myśli skupiły się na tym, że w każdej chwili może się to piekło skończyć i to była tylko kwestia czasu.

Odsunęła się w końcu od ściany i podeszła do drzwi, pukając w nie. Po chwili drzwi otwarły się, ale zanim zniknęła za nimi, odwróciła się jeszcze, patrząc mi w oczy i przez dłużące się sekundy świdrowała mnie tym spojrzeniem, jakby chciała mnie nim zabić. Po czym wyszła. Podbiegłem do nich, uderzając w nie pięściami.

- Muna! Powiedz, co z moim bratem! – krzyknąłem, po chwili, dodając jeszcze – Proszę…

Nie wiem, czy to ją zmiękczyło, ale odezwała się, choć to nie była odpowiedź, na którą czekałem.

- Zjedz kanapkę, zanim się zepsuje.

Krzyknąłem i przywaliłem z całej siły w drzwi, dając upust wściekłości.

Nie mogłem się uspokoić długi czas. Ta niepewność mnie dobijała. Bałem się o Billa. Zawsze był delikatniejszy, bardziej chorowity. Jeśli coś mu się stanie nie wybaczę sobie tego do końca życia, bo czułem się winny całej tej sytuacji. Bill miał rację, przez mój niewyparzony język, zawsze pakowaliśmy się w kłopoty.

Nie wiem, ile tak kursowałem od ściany, do ściany, ale jedzenia nadal nie tknąłem, chociaż byłem tak okropnie głodny, że rozbolała mnie już głowa.

W środku zrobiło się znowu nieznośnie gorąco, palące słońce właśnie dotarło do zenitu. Byłem cały mokry z potu i zaczynałem okropnie śmierdzieć, wiadro w rogu też, chociaż tylko do niego sikałem. W końcu przemyślawszy wszystkie za i przeciw zjadłem tego cholernego kebaba, który tak obrzydliwie mi smakował, jakbym jadł najsmaczniejszą rzecz na świecie. Oczywiście po zjedzeniu go miałem wyrzuty sumienia, ale starałem się sobie wytłumaczyć, że w takich okolicznościach muszę myśleć innymi kategoriami, czyli: albo ja jem, albo mnie jedzą. Trochę pomogło.

Najgorsze było to czekanie. Byłem tu już dwa dni, a czułem się, jakbym tu siedział z miesiąc. Brak jakichkolwiek wiadomości mnie dobijał. Zastanawiałem się, co z Billem i kiedy to wszystko wreszcie się skończy. Jednak im więcej czasu mijało, tym bardziej traciłem nadzieję, a fakt, że ciągle byłem tu sam, doprowadzał mnie powoli do obłędu. Nie znosiłem być sam. Czasami miałem chwile, kiedy uciekałem od ludzi, zamykając się w swoim pokoju, lub jeżdżąc przez kilka godzin sam po mieście, ale nigdy moja samotność nie trwała dłużej niż kilka godzin. A teraz, prócz kilku i tak nic nieznaczących zdań zamienionych z Muną nie miałem się nawet do kogo odezwać. Zaczynałem odczuwać strach. Do głowy przychodziły mi różne katastroficzne myśli. Gdybym, chociaż wiedział, co z bratem. Albo, jeśli nie udało mu się uciec, a był tu ze mną, zupełnie inaczej bym to znosił. Już teraz zrozumiałem, jaką funkcje mają izolatki w więzieniach. Zawsze sądziłem, że gdyby ktoś mnie tam zamknął, spokojnie wytrzymałbym – Gówno prawda! Nie wiem, kto jest w stanie wytrzymać w samotności, będąc odciętym kompletnie od wszystkiego, mając do towarzystwa tylko siebie. Ja nie byłem i powoli zaczynałem wpadać w panikę. Zacząłem nawet rozważać przeproszenie jej, chociaż po tym, jak daleko się posunęła, wątpiłem, że jedno przepraszam, coś by w tych okolicznościach zmieniło.

Tej nocy spałem chyba tylko z godzinę. Pomimo że, czułem się zmęczony, to zmęczenie było bardziej psychiczne niż fizyczne. Świtało, kiedy wypiłem ostatni łyk wody, którą mi dała. Leżałem, kiedy usłyszałem, że otwierają się drzwi. Nawet nie zareagowałem, leżałem dalej, obserwując, jak się powoli otwierają, owiewając przeciągiem całe pomieszczenie, a tumany pyłu z podłogi wzbijają się w powietrze.

- Dzień dobry, Tom – odezwała się.

Oderwałem wzrok od kurzu, który zaabsorbował moją uwagę i spojrzałem na nią.

- Kiepsko wyglądasz – stwierdziła. – I strasznie śmierdzisz.

Milczałem.

Podeszła do mnie i kucnęła przy mnie, dotykając mojego czoła.

- Gorączki nie masz i chyba nie jesteś chory, co?

- Nic mi nie jest – odparłem, siadając i opierając się plecami o ścianę.

- Fizycznie, a psychicznie? Czy te kilka dni tutaj w samotności i w takich warunkach nauczyły cię pokory?

- Nie wiem, do czego zmierzasz i co chcesz osiągnąć, ale ja na twoim miejscu nie marnowałbym sobie tyle czasu na kogoś, kogo nienawidzę.

- Myślisz, że cię nienawidzę? Ja cię kocham, Tom. Ciebie i Billa. Jesteście sensem mojego życia.

Boże, było gorzej, niż sądziłem. Myślałem, że tylko moja niewyparzona gęba sprawiła, że chciała się odegrać. Tymczasem właśnie zrozumiałem, że ona ma na naszym punkcie obsesję. A to oznaczało, że cokolwiek zrobię czy powiem, mogę ją jeszcze bardziej zdenerwować. Była w tym momencie nie obliczalna. Mogłaby mnie teraz kroić i wmawiać mi, że robi to dla mojego dobra i z miłości.

- Nie cieszysz się?

- Rozpływam się z zachwytu – odparłem kąśliwie.

- Nadal walczysz, ale to dobrze, nie chciałam cię całkowicie złamać, bo to by popsuło moje plany.

- Jakie plany?

- Zobaczysz. Za chwilę przyjdą tu po ciebie i doprowadzą cię do porządku, bo wybacz, że to powiem, nie da się wytrzymać tego smrodu. Ciekawe, co by powiedziały teraz twoje fanki, widząc cię, takiego nieogolonego, brudnego i cuchnącego.

- To samo co ty, że śmierdzę, ale mają na mnie ochotę. – Nie mogłem się powstrzymać. Po prostu nie potrafiłem jej ot, tak ulec. Moja duma na to nie pozwalała.

Pokręciła głową ze zdumienia.

- Popracujemy jeszcze nad twoją uległością, ale wszystko w swoim czasie.

- Nie wiem czy nie zabraknie ci tego czasu. Jeśli mnie szukają, to w każdej chwili mogą mnie znaleźć.

- Nie martw się, mam wszystko pod kontrolą, a póki co Jost nawet nie domyśla się, że jesteś 3000 kilometrów od Niemiec.

Do środka weszło dwóch postawnych mężczyzn. Jeden z nich trzymał kajdanki. Podeszli do mnie, chcąc mnie w nie zakuć.

- Po co to? – zapytałem jej.

- Chyba nie sądzisz, że ufam ci na tyle, byś wyszedł stąd bez kajdanek.

Poderwałem się, odskakując w drugi kąt pomieszczenia.

Powiedziała coś do nich po turecku i mężczyźni zaczęli podchodzić do mnie, odcinając mi drogę ucieczki spod tej cholernej ściany. Złapali mnie za ręce, próbując zapiąć kajdanki. Zacząłem się szarpać i dostałem z pięści w brzuch, aż zaparło mi dech i upadłem na kolana. Przestałem walczyć, starając się teraz opanować ból brzucha.

- Przestań się szarpać, Tom. Lubisz cierpieć?

- Jesteś chora – wydusiłem z siebie.

Skuwając mi z tyłu ręce, wyprowadzili mnie w końcu z tej piwnicy i wyszyliśmy na dwór. Zmrużyłem oczy od słońca, dostrzegając dopiero po chwili stojący samochód.

Spojrzałem na nią pytająco.

- Tak, zabieram cię stąd, ale zasłonie ci oczy, wiesz dla twojego, nie mojego bezpieczeństwa.

Prychnąłem. To było bez sensu i tak bym nie zapamiętał drogi. Okolica tu w każdą stronę wyglądała tak samo, trzeba by czasu, żeby nauczyć się poruszać w takim miejscu i zauważać różne rzeczy w terenie zwłaszcza że, wszędzie wokoło był tylko piach. Co prawda miałem dobrą orientację w terenie, ale to byłoby wyzwanie nawet dla mnie. Muna podeszła do mnie i zawiązała mi przepaskę na oczy.

W końcu ruszyliśmy. Ciężko mi określić, jak długo jechaliśmy, starałem się liczyć, ale koło pół godziny na pewno.

- Jesteśmy na miejscu. Teraz zdejmę ci opaskę.

Kiedy to zrobiła, przez chwilę mrużyłem oczy, to słońce było okropne, bezlitosne. Chwytając mnie pod ręce, zaczęli mnie prowadzić w głąb jakieś posiadłości, była ogromna, bogata. Na dziedzińcu tryskała ogromna fontanna. Boże, a ja byłem tak strasznie spragniony, gdyby mnie nie trzymali, rzuciłbym się do niej cały.

- Stać cię na takie marnować wodę i to na pustyni? – Nie wytrzymałem, musiałem rzucić kąśliwą uwagę, ale ona roześmiała się tylko. Trzeba przyznać, że kiedy się śmiała, wydawała się całkiem sympatyczna.

- Stać, Tom. To się nazywa luksus.

- Luksus marnowania wody, kiedy inni umierają z pragnienia? – zapiłem między innymi do swojej własnej potrzeby.

- Luksus, to właśnie możliwość pozwolenia sobie na marnowanie wody na środku pustyni.

Nie skomentowałem tego.

Dom był ogromny, właściwie przypominał bardziej pałac niż dom. Domem chyba tylko się nazywał, bo to tak bardziej współcześnie. Na podłodze była marmurowa posadzka, która dawała w tym wszech panującym upale przyjemny chłód.

W końcu wprowadzili mnie do jakiegoś pokoju. Chyba jakichś łaźni, bo wszędzie wokoło były kafelki i zbiorniki z wodą.

Skinęła głową mężczyznom, którzy mnie nadal trzymali i zaczęli mnie przywiązywać pomiędzy dwoma filarami, rozciągając moje ręce na boki.

- Boisz się? – zapytała, kiedy zostaliśmy sami.

- Nie – odparłem, jednak bałem się jak cholera. Serce waliło mi jak szalone. Nie wiedziałem, co chce zrobić, a moja wyobraźnia podsuwała mi coraz gorsze scenariusze, łącznie z tym że, tu zginę.

- To dobrze, bo nie masz, czego. Jeśli będziesz współpracował, będzie ci tu jak w niebie, zobaczysz.

Znowu prychnąłem. Pierwsze słyszę, żeby niewole można było nazwać niebem. Jaka by ona nie była, to zawsze będzie to piekło udręki.

Po chwili do środka weszły jakieś dwie kobiety. Miały zasłonięte twarze burkami i obie były ubrane w czerwone szaty. Powiedziała coś do nich po turecku, a one tylko skinęły głowami i podeszły do mnie.

- O co chodzi? Co chcesz zrobić? – szarpnąłem się.

- Nie bój się, kazałam cię porozbierać. Trzeba cię dokładnie umyć, bo strasznie śmierdzisz, Tom.

Nie byłem w stanie powstrzymać ich. Dopadły do mnie, jak wygłodniałe sępy, pozbawiając mnie każdej kolejnej rzeczy, a tego, czego nie były w stanie zdjąć przez kajdanki rozcięły nożyczkami. Po dosłownie dwóch minutach stałem tam zupełnie nagi, a ona pożerała mnie wzrokiem. Jednak stałem dumnie wyprostowany, nie miałem czego się wstydzić, zwłaszcza tegom co miałem między nogami, a na co gapiła się od dłuższej chwili.

Machnęła im ręką, żeby odeszły, a ona podeszła bliżej i położyła mi rękę na klatce piersiowej, zsuwając ją powoli w dół.

- Wiesz, zastanawiałam się, co skrywasz pod tymi ubraniami. Zawsze się tak skrzętnie zakrywasz. Masz piękne ciało.

Kiedy zjechała ręką na moje krocze, spiąłem się.

- A to tu… Jestem zaskoczona, naprawdę. Plotki jednak okazały się prawdziwe. Pewnie jesteś dumny z tego, co? – W końcu oderwała wzrok od mojego krocza i spojrzała mi w oczy. - Powiedz, podnieca cię mój dotyk? – Przejechała dłonią po moim członku.

Trzeba przyznać, że to było cholernie przyjemne. Do tego ona była bardzo ładna. Miała takie piękne pełne usta, takie jak lubiłem. Brązowe, prawie czarne oczy, ciemną karnacje, długie czarne włosy, bardzo zgrabną figurę i ślicznie pachniała. Pomijając sytuację, w jakiej się znalazłem, normalnie leżałaby już pode mną, jęcząc z rozkoszy.

- To chyba naturalne u każdego faceta – odparłem, nie chcąc jej w żadnym wypadku dawać satysfakcji, że moje ciało jednak zareagowało na nią.

- Chciałbyś mnie przelecieć?

Milczałem.

- Wiem, że tak. Cóż, okazje zmarnowałeś w dniu waszych urodzin. A chciałam obu dać wam siebie w prezencie. Może nawet pozwoliłabym się filmować, tak jak te dziewczyny, które chyba nie miały zielonego pojęcia, że je filmujecie. Mam rację?

Zrobiło mi się gorąco. Już wiedziałem, co zginało z naszego domu.

- Wiesz, co by się stało, gdyby się dowiedziały, że je filmowaliście bez ich zgody?

- Wiedziały, po co przyszły – odwarknąłem.

- Przyszły do was, a wy potraktowaliście je jak zabawki. Powiedz Tom, jara cię, kiedy wiesz, że jesteś nagrywany podczas seksu?

Milczałem.

- Obaj jesteście zboczeni. Zawsze sądziłam, że tylko ty jesteś takim erotomanem, ale po tym, co zobaczyłam na tych filmikach, zmieniłam o Billu zdanie. Obaj się tym jaracie, jeden bardziej od drugiego. Robiliście zawody między sobą czy jak? Wytłumacz mi to.

- Nie narzekały – odparłem. Cóż, nie byłem w tym momencie dumny z tego, jak czasami z Billem traktowaliśmy nasze fanki, ale zawsze to sobie tłumaczyłem, że nikt je do tego nie zmuszał. Same pchały się w nasze ramiona, a że przy okazji kręciliśmy filmy, które zresztą były przeznaczone tylko dla naszych oczu, to już nieistotne.

Westchnęła. Dałbym sobie rękę uciąć, że chciała coś powiedzieć, jednak zrezygnowała.

- Jeszcze o tym porozmawiamy, a tymczasem ktoś tu zaraz przyjdzie doprowadzić cię do porządku – odwróciła się.

- Zaczekaj! Powiedz mi, co z Billem.

Zerknęła na mnie.

- Dręczy cię to, co? Powiedz, bardzo go kochasz?

- Oczywiście, to mój brat.

Pokiwała tylko głową i ruszyła w stronę drzwi, nie dając mi nadal żadnej odpowiedzi.

- Muna! – krzyknąłem za nią, ale nie zareagowała, a ja tylko obserwowałem, jak ogromne bogato zdobione drzwi, zamykają się za nią. – Muna!

Kurwa! Ta laska doprowadzała mnie do furii. Rozkapryszona bogata Turecka dziwka. Kiedy się stąd wydostane zabiję ją własnymi rękami i nawet się nie zawaham.

Stałem tak zupełnie nago, kiedy drzwi znowu otwarły się. Byłem pewny, że wróciła. Jednak zdziwiłem się, kiedy zobaczyłem, że to wcale nie ona stoi w kompletnym szoku, gapiąc się na mnie, tylko…

30 komentarzy:

Unknown19 listopada 2014 20:23
...Bill XD
Tak myślę :3
To by było ciekawe :D
Odcinek bardzo ciekawy i serio się tego nie spodziewałam...
Mam dziwne przeczucie że Bill uciekł :3
No nic teraz będę czytać komentarze z poprzednich rozdziałów XD
Życzę weny i pozdrawiam
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Révolution Immortelle.19 listopada 2014 21:39
Kto inny prócz tych facetów, tych lasek i Billa?
No Bill tam stoi a ta już powoli zacznie ich do siebie no ten ten..

Jezu kocham to opowiadanie *.*
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Bill and Tom Kaulitz Twincest19 listopada 2014 22:19
Ach i już sobie wszystko zaplanowałaś :D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Nobody20 listopada 2014 16:13
Wydaje mi się, że do Toma przyjdzie Bill. Coś mi mówi, że to jednak Bill.
Widzę , że osoba wyżej, też tak sądzi i zadałaś pytanie, co by mógł tam robić, więc mmnie się wydaje, ze to jest taktyka Billa. Być oddanym Munie, robić wszystko co ona chce, nie sprzeciwiać się i wtedy będzie myślała , że Bill jest już jej , a on wtedy wykorzysta sytuację, uwolni Toma i będą żyli długo i szczęśliwie !! :)
A nie mowiłam, że będzie go przetrzymywała !? :D działa mi na nerwy ta dziewczyna ... Straasznie mnie denerwuje, a zwłaszcza tym, że dobrze wie jak Bill jest ważny dla Toma, to ona jeszcze nawet nie raczy mu powiedzieć czy z Billem wszystko w porządku czy też nie ..

No i zostało czekanie na następny odcinek :)
Czekam niecierpliwie kochana :) :*
Ściiskam :***
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
INNA20 listopada 2014 17:28
... BILL!
ZNACZY TAK MI SIE WYDAJE, ALE TO BY BYŁO CHYBA ZA BARDZO OCZYWISTE. EWENTUALNIE TO MOŻE BYĆ KTOS PRZEBRANY/UDAJĄCY BILLA. MOŻLIWI, SĄ JESZCZE KOSMICI, ALE W TO WĄTPIE.
WIEM, ŻE JUŻ MNIE NOSI, ALE JAK NIE MOGĘ PISAC OPOWIADAŃ NA FIZYCFE TO SOBIE TAK SIEDZE I DUMAM NAD TWOIM OPKIEM.
I OCZYWIŚCIE DO ŻADNYCH KREATYWNYCH WNIOSKÓW NIE DOSZŁAM.
A TAK NA SERIO, TO PEWNIE BEDZIE BILL. WPADNIE, WYKORZYSTA OKAZJĘ I WYPADNIE(?).
WENY ŻYCZE NIKUŚ.
DZIEKUJĘ ZA SPEŁNIENIE PROŚBY.
KOTEK
PS. NIE PRZYZNAJE SIE DO TEGO KOMENTARZA XP
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
obsesja20 listopada 2014 17:54
Siedziałam trzy dni jak na szpilkach w nadziei, że w następnym odcinku będzie akcja, a tu klops=.=. Jesteś okrutna, teraz dalej muszę czekać. I przez Ciebie też się nie wyspałam, bo zamiast spać to wpadło mi do łba o 00:00 " a, poczytam sobie " Przeznaczonych sobie", co mi tam". Powiem tylko, że to nie był dobry pomysł...
Ale do rzeczy. Mam nadzieję, że w następnym już coś zacznie się dziać, ach. Nie każ nam zbyt długo czekać;) Bardzo podoba mi się to opowiadanie, z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział.
Pozdrawiam
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown20 listopada 2014 21:52
Jestem bardzo ciekawa co będzie dalej. Jak to się wszystko zacznie. W pierwszej chwili pomyślałam, że to Bill tam stoi, teraz już nie wiem, ale w sumie kto inny? Pewnie zgrywa grzecznego i posłusznego, żeby nie pogorszyć swojej sytuacji, a Tom po prostu tego nie umie i teraz za to płaci.

Zastanawiam się jak Muna rozkaże się im do siebie zbliżyć. Ot tak rzuci ich na głęboką wodę, czy tak małymi kroczkami.

Weny ^^

P.S. Zapraszam do nas na kolejny odcinek.
http://tokiohotel-promisemethat.blogspot.com/2014/11/ich-bin-bei-dir-21.html?zx=a00b748dcabc8099
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy21 listopada 2014 11:52
No żesz kurwa!
Przepraszam, że przeklinam, ale napisałam komentarz i mi się, kurwa, usunął. Japier... Jak ja tego nie lubię!
Ugh.. Ale przepraszam - nie będę dwa razy pisać tego samego. Napiszę jedynie, że cholernie podoba mi się to opowiadanie i nie mogę doczekać się na kolejną część. Dobrze, że już jutro ją dodasz. :D To postaram się też napisać coś więcej od siebie.
Weny. :*

Pozdrawiam serdecznie,
Joll.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy21 listopada 2014 21:53
Przepraszam że komentarz tak późno napisałam bo tak naprawdę przeczytałam zaraz po tym jak wstawiłaś ale nie miałam czasu wczesniej skomentować i jakoś tak wyszło :\
Muna jest tak cholernie okrutna, paskudna, rozpieszczona, bezczelna, głupia, pusta, parszywa, wku*****ąca....(może tych innych określeń nie będę już przytaczać bo rzygam nią i zabełtam kompa)! Jak widać dosłownie jej nienawidzę!!!! Pfffffffff.......(ochłonęłam) Musiałam się wyżyć bo już po prostu z nią nie mogę; najpierw taka oddana fanka a teraz torturuje głodówką i brakiem wiadamosci o bracie! A najbardziej mnie wkurzyła z tym tekstem o marnowaniu wody na pustyni! S*KA!!!! (Sorki za wulgaryzmy poprawię się niedługo MOŻE jeśli nie będzie mnie tak bardzo jak teraz wkurzała "IMPOSSIBLE")
Tak z innej beczki to tekst nagiego Toma genialny! XD
A moje domysły to oczywiście jak wszyscy twierdzą, że do łazienki wejdzie Billy :D Myślę, że Sruna się nad Billem trochę zlitowała i utrzymała go w trochę większym luksusie niż Toma...możliwe nawet że wtedy kiedy Tommy siedział samotny i wygłodniały bez żadnych informacji o położeniu brata ona przesiadywała u Billy'ego....który zapewne był tuż za ścianą >..< Pewnie Bill od samego początku przyjął taktykę uległego i pozwolił jej robić to co chce, może nawet pozwolił jej żeby go dotykała, żeby się z nim...(ochyda!) może ona tak nim pokierowała że on wcześniej został przewieziony do tego luksusu i jej tam później usługiwał.
Może teraz to właśnie on tam wejdzie i ona go zmusi może żeby Toma najpierw umył a potem macał i może jeszcze żeby mu obciągnął (Me gusta XD "ZBOCZUCH" ;D) a Bill się zgodzi bo będzie chciał jak najszybciej odpracować ich karę (nawet jeśli nie będzie sie tego wogóle spodziewał i będzie to uważał za obrzydliwe to pewnie i tak to dla brata zrobi z przymusu :\ ) i uciec stamtąd jak najszybciej. Ale sądzę że niestety nie wyjdą zbyt szybko, coś czuję że ona będzie się mścić bardzo powoli, powolnie męczyć aż do złamania obu....A jak wyjdą będą chcieli pewnie o tym zapomnieć a to im się nie uda bo okaże się że po kilku dniach trzymania się na dystans zaczną wariować i w końcu uświadomią sobie że przez całe życie wzajemnie siebie pragnęli <3 (rozmarzyłam się i wysunęłam się chyba daleeeko w przyszłość ;* )
Odcinek świetny i choć na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać że nie ma tam akcji to ten odcinek jest wręcz przesiąknięty doznaniami i emocjami, ta końcówka jeszcze podsyca ciekawość (jak ja kocham te Twoje niejasne zakończenia :D tym razem nawet nie byłam zła XD ) <3
P.S. do tej historii coraz bardziej pasuje mi (o ile będzie później tak jak myślę XD) piosenka Seleny Gomez "The Heart Wants What It Wants" (nie jestem fanką Gomez w sumie nie bardzo ją lubię ale niektóre piosenki ma naprawdę niezłe, tą zdecydowanie polecam :D)
Pozdrawiem i życzę weny do jutrzejszego odcinka (i tak wiemy że nie śpisz w nocy ;D) a no i znowu przepraszam za długość komentarza pewnie Cię męczy takie długie czytanie moich bazgrołek :)
~GlamKinia <3 :***
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy22 listopada 2014 15:14
:D
~GlamKinia <3
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Révolution Immortelle.22 listopada 2014 19:16
Noteeecke cem *.*
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi