Bill and Tom Kaulitz Twincest: Kochankowie

sobota, 22 listopada 2014

Kochankowie - 5 -

19:30

Witajcie kochani.

Mam dzisiaj nieprzespaną noc i przespany praktycznie cały dzień. Wstałam po 16 i było ciemno, głupie uczucie :/ W każdym razie mój laptop postanowił mi podziałać na nerwy i cały system mi się rozje*ał i za żadne skarby nie chciał mi się odpalić Windows. Windosowskie dziadostwo! Naprawdę zaczynam się zastanawiać, czy następny komputer, jaki kupię nie będzie maciem. W każdym razie, mało tego, że mi się system nie chciał uruchomić, to mój cdrom stwierdził, że zastrajkuje i nie będzie czytał płytek, a bez płytki nie mogłam zrobić formata i wgrać Windowsa. Straciłam pół wieczoru i prawie całą noc zanim jakimś cudem udało mi się to badziewie zrobić. Jak to się ma do opowiadania? Na szczęście dla was ni jak. Nigdy nie zapisuję tekstów na dysku C i zawsze mam dwie kopie, jedna na pendrivie, a druga w kompie na innej partycji (zboczenie zawodowe). W każdym razie wgrałam Office i dziś udało mi się poprawić tekst i wrzucić go Wam. I idę jeszcze na shopping do Tesco, przez to spanie cały dzień mi się poprzestawiał, mówię Wam dziwne się czuję, no, ale…

Odnośnie opowiadania, bo jak zwykle od tematu muszę odbiec, ehhh… Jak Was denerwuje, to moje pieprzenie, to napiszcie nie będę go więcej pisać. No, ale odnośnie opowiadania… Oczywiście kilka osób wysunęło już swoje domysły. GlamKinia namachała mi taki komentarz, że mi szczęka opadła na ziemie - pół strony A4 jak nic :D (sami zobaczcie) Dzięki kochana :* Dziś zobaczycie, jak całe to porwanie wyglądało z perspektywy Billa i mini bonusik na koniec. I pewnie znowu zapałacie chęcią mordu na mojej osobie :) Ale wiecie co Wam powiem, jest takie mądre przysłowie „ Apatyt rośnie w marę jedzenia”

Zapraszam.

Wasza Niki.

Odcinek 5

Kiedy Tom krzyknął, żebym uciekał, rzuciłem się sprintem, nawet nie oglądając się za siebie. Odkąd pamiętam, Tom zawsze precyzyjnie potrafił ocenić nasze szanse na ocalenie tyłka. Od zawsze nadstawiał za mnie karku, to on bił się z innymi, kiedy mi dokuczali i nie dawałem sobie sam rady, ale kiedy krzyczał - Uciekaj! Wiedziałem, że mam biec do domu ile sił w nogach i pod żadnym pozorem nie oglądać się za siebie. Zasada była prosta, obaj biegliśmy w przeciwnych kierunkach, tylko to, zawsze ratowało nam skórę. Jednak nie tym razem, bo kiedy dzieliły mnie od wyjścia z parku jakieś kilkanaście metrów, upadłem jak długi, powalony przez psa, którego na mnie poszczuli.

Był ogromny, czarny i wściekły. Powalił mnie i zaczął szarpać za nogę. Bolało, jak cholera, ale mimo to, starałem się na czworakach dalej uciekać, a pies szalał.

Gdy w końcu odciągnęli go ode mnie, wiedziałem, że jestem otoczony i dalsza walka nie ma najmniejszego sensu.

- Zwariowałaś? – zapytałem, patrząc na dziewczynę, która właśnie podeszła, zapewne ocenić, co ze mną. – Wiesz, że szczucie psa jest karalne?

- Nie trzeba było uciekać.

- Ty chyba chora jesteś. Pogryzł mnie, rozumiesz to? Czy ten pies jest szczepiony?

- Nie był szkolony, żeby gryźć, tylko powalać, co jak widać, wykonał bardzo dobrze.

Podwinąłem nogawkę, pokazując jej zakrwawioną nogę.

- To się przyjrzyj! Może mi jeszcze zechcesz wmówić, że sam się pogryzłem?

- Nie przesadzaj, to drobne zadrapanie, nic ci nie będzie. Zabierzcie go do vana.

- Nigdzie nie idę! – zacząłem się wyrywać, kiedy chwycili mnie za ręce i podnieśli z ziemi.

- Oddaj mi swoją komórkę – powiedziała.

- Nie mam – odpowiedziałem ani myślałem się nawet przyznać, że ją mam, a co dopiero ją oddać.

Prychnęła.

- I myślisz, że ci w to uwierzę?

- Naprawdę nie mam, nie wziąłem. – Oczywiście kłamałem, ale nie zawadziło spróbować.

- Przeszukajcie go.

- Nie! – zacząłem się szarpać, ale wykręcili mi ręce do tyłu, bardzo szybko, odnajdując komórkę w mojej kieszeni.

- Nie masz? – powiedziała, patrząc mi w oczy. Nie odezwałem się, bo co miałem powiedzieć? – Zabierzcie go.

Zaczęli mnie ciągnąć w stronę samochodu. Pomimo że, pozbawiła mnie telefonu, jedynego mojego ratunku nie zamierzałem poddać się bez walki.

- Ratunku! Niech mi ktoś pomoże! – zacząłem krzyczeć, mając nadzieję, że może jednak ktoś będzie przechodził w pobliżu i mnie usłyszy. Jednak natychmiast zostałem uciszony, czując na ustach zapach skórzanej rękawiczki.

- Po co te krzyki? I tak nikogo tu nie ma.

Mimo wszystko szarpałem się do samego samochodu, aż w końcu wrzucili mnie brutalnie do środka, a zaraz w następnej kolejności nim zdążyłem podnieść się, przywalili mnie nieprzytomnym Tomem, aż cały zdrętwiałem, kiedy się zorientowałem, że się nie rusza.

- Tom, Jezu, Tom, co ci jest?! – drzwi nagle z wielkim hukiem zostały zamknięte i ruszyliśmy. Ja jednak nie zwracałem już na to uwagi. W tym momencie najbardziej niepokoił mnie stan brata. Odwróciłem go na wznak, sprawdzając jego puls i oddech – żył, ale nadal był nieprzytomny, chociaż zacząłem go klepać po twarzy i wołać, bez rezultatu. Ułożyłem sobie jego głowę na kolanach, nie chciałem, żeby się uderzył podczas jazdy, cały czas próbowałem go jakoś ocucić.

Nie ujechaliśmy jakoś daleko, bo po kilku minutach zatrzymaliśmy się. Czułem, jak szybko bije mi serce, bałem się jak cholera. Drzwi się otworzyły.

- Koniec przejażdżki – powiedział jeden z mężczyzn, łapiąc Toma za nogę i zsuwając go z moich kolan.

- Zostaw go! – złapałem mocno bliźniaka, jednak po chwili drugi z mężczyzn złapał mnie za rękę, wyciągając mnie z vana. – Dokąd nas zabieracie?

Rozglądałem się nerwowo, próbując zorientować się, gdzie jestem. Kiedy jednak zobaczyłem płytę lotniska, a na niej stojący niewielki samolot, moje przerażenie sięgnęło zenitu. – Nie! Nigdzie nie lecę, puśćcie mnie! – Zacząłem znowu krzyczeć i szarpać się, ale nikt nie zwracał na to uwagi. Wnieśli na pokład nieprzytomnego Toma, a tuż za nim mnie. Posadzili mnie na fotelu, zapinając pasy bezpieczeństwa.

Rozglądałem się nerwowo, co robią Tomowi, ale jego także posadzili na fotel, przypinając jego bezwładne ciało pasami. Do samolotu weszła Muna, a zaraz za nią zamknięto drzwi.

- Startujemy – powiedziała.

- Dokąd nas zabierasz? – Byłem przerażony, wszystko działo się w tak błyskawicznym tempie, że nie potrafiłem się skupić na żadnej swojej myśli. Nie otrzymałem jednak odpowiedzi, zresztą, jak i wcześniej. Moje pytania odbijały się tylko głuchym echem.

- Doktorze proszę się nimi zająć – powiedziała do jakiegoś faceta, który najpierw podszedł do mojego brata, aplikując mu jakiś zastrzyk, a potem do mnie.

- Co to jest? – zapytałem. Wiedziałem, że nie ominie mnie to, ale chciałem wiedzieć, co to jest.

- Narkoza – wyjaśnił lekarz.

- Jaka narkoza, ja nie chcę! Zwariowaliście? Tomowi też to daliście? Przecież to mu może zaszkodzić!

- Spokojnie – powiedział lekarz i przecierając mi rękę wacikiem, zrobił mi zastrzyk.

- Proszę obejrzeć jeszcze jego nogę - powiedziała, a ja powoli zaczynałem odczuwać działanie leku, bo zaczynało mi się kręcić w głowie i głosy docierały do mnie, jakby z daleka. Po czym urwał mi się film.

Kiedy się ocknąłem, leżałem w jakimś pokoju na wielkim łóżku z baldachimem. Podniosłem się na łokciach, czując zawroty głowy. Rozejrzałem się. Do ręki miałem podłączoną kroplówkę, a nogę tam gdzie pogryzł mnie pies zabandażowaną. Miałem na sobie tylko bokserki i jakąś białą długą bluzę - nie moją. Usiadłem, rozglądając się za Tomem. Do pokoju wszedł mężczyzna, który w samolocie podał mi narkozę.

- Jak się czujesz? – zapytał, podchodząc do mnie.

- Gdzie ja jestem? – zapytałem.

- W Turcji?

- Gdzie? – Nie mogłem w to uwierzyć.

- Masz alergie na jakieś leki?

- Nie wiem, raczej nie – odparłem. – Gdzie jest Tom?

- Spokojnie, nic mu nie jest. Odłączę ci kroplówkę. Muna ci wszystko zaraz wyjaśni – powiedział i zaraz jak tylko mnie odłączył, wyszedł.

Do pokoju po chwili przyszła Muna. Zamknęła za sobą drzwi i podeszła do łóżka.

- Nastraszyłeś nas – rzuciła, na co uniosłem brwi, nie wiedząc, o co jej chodzi. – Mało nam nie umarłeś. Zaczęło ci strasznie spadać ciśnienie i nie mogliśmy go ustabilizować. Chyba anestetyki ci jednak nie służą.

Miałem to jednak w dupie, w tej chwili martwiłem się o brata.

- A Tom? Co z Tomem, gdzie on jest?

- Tom, właśnie kruszeje, kilka kilometrów stąd. Jego los jest teraz w twoich rękach.

Aż poczułem uścisk w żołądku.

- Co chcesz z nami zrobić?

- Właściwie jeszcze nie wiem.

- Będą nas szukać.

- Już szukają, ale nie sądzę, że domyślą się, a przynajmniej nie prędko, że tu jesteście.

- Przyjechaliśmy do parku autem, poza tym dzwoniłaś na komórkę brata, szybko ustalą czyj to numer. A kiedy znajdą nasz samochód domyślą się, że to porwanie.

Zaczęła się śmiać.

- Dedukcja godna detektywa, ale rozczaruję cię. Po pierwsze dzwoniłam do Toma z numeru, który kupiłam w kiosku i po skończonej rozmowie wyrzuciłam kartę. Po drugie, wiem, że przyjechaliście samochodem, który też zniknął wraz z wami. Niedługo może znajdą go na dnie rzeki. Nie jestem taką idiotką, jak sądzisz, Bill.

- Nie powiedziałem tego.

- Ale tak uważasz. Tom zresztą też.

- To nie tak – zacząłem zaprzeczać, chociaż w tym przypadku działałem na swoją niekorzyść, to był po prostu odruch. Prawdę mówiąc, bez Toma czułem się totalnie zagubiony. To okropne, ale w jednej sekundzie uświadomiłem sobie, jak wiele sobie dajemy, kiedy jesteśmy razem. Nawet jeśli, ja nic nie mówię, to Tom zawsze coś odpowie i na odwrót. Zawsze się wspieramy w takich nietypowych sytuacjach, a teraz byłem zdany wyłącznie na siebie i czułem, że popełniam błąd za błędem, pogrążając siebie i Toma jeszcze bardziej. - Nie wierze, że zrobiłaś to tylko, dlatego, że Tom cię obraził.

- Obaj macie w tym udział. Tom mnie obraził, ale ty także nie byłeś lepszy, bo dawałeś mu na to przyzwolenie. Kiedy mnie wyzywał ani razu nie zwróciłeś mu uwagę.

- Jak to nie? Mówiłem, żeby się przymknął.

- Tak, bo klapał jadaczką zdecydowanie za dużo, ale mnie nie o to chodzi.

Nie wiedziałem, jak z nią rozmawiać. Już wiedziałem, że jest zdolna do wszystkiego i jest bardzo inteligentna, bardziej niż sądziłem. Czasami miałem wrażenie, że dosłownie czyta mi w myślach. Musiałem coś wymyślić, z pewnością już nas szukają, więc do tego czasu muszę ją jakoś udobruchać. I w sumie brak bliźniaka w tych okolicznościach był mi nawet na rękę, bo znając Toma, nawciskałby jej drugie tyle i obaj mielibyśmy jeszcze gorzej przewalone. Nie mniej jednak bałem się o niego.

- Co z Tomem, dlaczego go tu nie ma?

- Już ci powiedziałam, że ponosi konsekwencje swojej niewyparzonej gęby.

- On nie chciał tego powiedzieć, był zdenerwowany. Posłuchaj Muna, przecież możemy usiąść we trójkę i spokojnie pogadać.

Zaśmiała się.

- Teraz obiecasz mi wszystko, żebym tylko nie zrobiła wam krzywdy. – Chwyciła szklankę ze stołu i nalała do niej soku, podchodząc z nią do mnie.

- Masz, pij. Odwodniłeś się. Byłeś długo nieprzytomny.

- Długo?

- Prawie dwa dni. Źle zareagowałeś na narkozę.

- A Tom?

- Nic mu nie jest, ale pewnie nie jest zachwycony swoim nowym lokum. Myślę jednak, że to utemperuje trochę jego charakter.

Nie mogłem przestać myśleć o Tomie. Nie wiedziałem, gdzie jest i w jakich warunkach. Tak mnie dręczyła ta myśl, że to aż bolało.

- Proszę, pozwól mi go chociaż zobaczyć.

- Zobaczycie się w swoim czasie. Natomiast póki co, chętnie porozmawiam z tobą na temat filmików z udziałem tych biednych nieświadomych dziewczyn.

Aż mnie zmroziło. Skąd o tym wiedziała? No tak… Już wiem, co zginęło z naszego domu.

- Filmy były tylko naszą prywatną sprawą. Nikt o tym nie wiedział.

- Nie zmienia to faktu, że zachowaliście się… nawet nie wiem jak to nazwać. Najbardziej jednak ty mnie zaskoczyłeś. Po Tomie mogłam się tego spodziewać, ale po tobie…

- To tylko zabawa.

- Zabawa? Powiedz Bill, czy między tobą a Tomem nie ma czegoś więcej?

Aż się zakrztusiłem sokiem.

- Zwariowałaś?

- Kiedy baraszkowałeś z dziewczynami, ciągle patrzyłeś w kamerę, którą trzymał zapewne Tom dlaczego? Takie masz parcie na szkło, czy może ta gra była bardziej przed Tomem albo dla niego, żeby podsycić coś, co zrobiliście między sobą później, jak to było, Bill, co?

- Nie sypiam z moim bratem, jeśli o to chodzi. Źle to wszystko interpretujesz.

- Zdenerwowałeś się – stwierdziła. Cały czas bacznie mnie obserwowała.

- Tak, bo to już nie pierwsza tego typu aluzja jakobym był gejem.

- A jesteś?

- Nie! Oczywiście, że nie. Filmik nie był dość sugestywny?

- Nie.

Widziałem przerabiane zdjęcia w necie mnie i Toma. Ignorowałem to, bo uważam, że gdybyśmy zaczęli na to reagować, tylko pogorszylibyśmy sytuację, jakby podpisując się pod tym, że właśnie to nas łączy, a nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, żebym zbliżył się do Toma w ten sposób. Kochałem go, czasami przytulałem się do niego, ale nie czułem do niego żadnego głębszego tego typu uczucia i wiem, że Tom do mnie tak samo.

- Odpocznij, przyjdę do ciebie później – rzuciła w pewnym momencie, nie drążąc tego tematu dalej. – Ach, byłabym zapomniała – podeszła do mnie i zapięła mi na szyi jakąś metalową obręcz. Zanim się zorientowałem, poczułem, jak to coś zaciska się na mojej szyi.

- Co to jest? - chwyciłem to oburącz, wpychając pod obręcz palce i próbując poluzować.

- Spokojnie, za chwilę się poluzuje. To elektroniczna obroża. Możesz chodzić po całym domu, ale jeśli przekroczysz z tym choćby próg domu, obroża zacznie się zaciskać, a co za tym idzie udusisz się. Rozumiesz, o czym mówię?

- Jestem tu niewolnikiem? – To było głupie pytanie.

- Wydawało mi się, że to oczywiste. I zjedz coś, nie chcę używać siły i karmić cię.

- A Tom?

- Co Tom?

- Kiedy się z nim zobaczę?

- Pójdę do niego zobaczyć czy nie umarł jeszcze z pragnienia i głodu. Jak myślisz, będzie mu smakować kebab? Mamy tu najlepsze kebaby na świecie.

- My nie jemy mięsa – wydusiłem z siebie.

Zaśmiała się.

- Wiem, właśnie dlatego. Ciekawe na ile głodny jest twój brat i czy będzie rozsądny i zje nawet mięso, czy dalej będzie się stawiał i zgrywał bohatera. Zobaczymy się później. Bądź grzeczny, Bill - mówiąc to, zostawiła mnie samego.

Podszedłem do okna, chcąc się zorientować, co to za miejsce. Jednak okno prowadziło akurat na jakiś niewielki ogród.

Nie miałem pojęcia, co robić. Poczułem, jak obroża się poluzowała, aż odetchnąłem głębiej. Wiele razy oglądałem film o niewolnikach i zastanawiałem się, jak to jest być na łasce kogoś. Teraz żałowałem, że mi w ogóle przez głowę przeszła taka myśl. Zjadłem trochę owoców, które leżały w misie na stole i wyszedłem z pokoju. Musiałem się rozejrzeć, może wpadnie mi jakiś pomysł, jak stąd uciec. Trzeba przyznać jedno - dom był ogromny, jak zamek, chociaż powinienem chyba w tych okolicznościach powiedzieć, jak pałac. Na dziedzińcu była ogromna fontanna. Muna musiała być obrzydliwie bogata, że było ją stać na takie marnotrawstwo, aż poczułem złość na samą myśl, że może gdzieś tuż za murami tej posiadłości ktoś umiera z pragnienia, albo nawet mój brat, a ja w pewnym sensie daje na to przyzwolenie. Mówiła, że mogę chodzić po całym domu, ale kilka drzwi było zamknięte, a byłem ciekawy, co się za nimi znajduje.

Nie wiem, jak długo łaziłem, ale obszedłem wszystko i w końcu wróciłem do pokoju, który najwyraźniej był tymczasowo moim.

Niedługo później przyszła Muna. Oczywiście, jak ją tylko zobaczyłem, zasypałem ją pytaniami o brata.

- Co z Tomem?

- Żyje.

- Dlaczego nas rozdzieliłaś?

- Już ci mówiłam, żeby dać mu nauczkę. Powiem ci, że to nawet skutkuje. Może nawet nie tyle to gdzie jest, a to, że martwi się o ciebie.

- Mogłaś mu powiedzieć, że nic mi nie jest.

- Po co?

- On zawsze się o mnie martwi, taki już jest. Jest starszy i poczuwa się do obowiązku opieki nade mną.

- Starszy? Dziesięć minut.

- Wystarczy.

- Naprawdę jesteście dziwni.

- Ja nie widzę w tym nic dziwnego.

- Wiesz, że on liczy na to, że udało ci się uciec. Miałam go rozczarować?

Spuściłem głowę - zawaliłem, właśnie to jedyne przyszło mi teraz do głowy. Znosił to wszystko tylko dlatego, że miał nadzieję, że udało mi się uciec.

- Co musiałbym zrobić, żebyś pozwoliła nam być tu razem? – zapytałem podchwytliwie. Zaskoczyłem ją, bo przez chwilę patrzyła na mnie ze zdumieniem.

- Dlaczego nie potraficie żyć bez siebie? Jesteście przecież niezależnymi jednostkami.

- Masz rodzeństwo?

- Nie – odpowiedziała.

- To nie zrozumiesz tego. Proszę cię… wiem, że nas lubisz mimo wszystko. Nawet po tym, jak zachował się Tom w stosunku do ciebie. Wiem, że moglibyśmy we trójkę nieźle się bawić. – Teraz to już plotłem trzy po trzy, ale musiałem odwołać się do jej uczuć, wcale nie wątpiłem, że je ma. To miłość popchnęła ją do porwania nas, więc musiałem chociaż spróbować.

- Nie sądzę, żeby Tom był taki chętny do zabawy jak ty.

- Przekonam go.

- Ach tak – zamyśliła się.

- Proszę.

Spojrzała na mnie.

- Dobrze, przywiozę go tu jutro, a ty umyjesz go, ubierzesz, a potem zrobisz wszystko, co ci każe.

Wszystko, co mi każe? Nie podobało mi się to, ale jeśli będę już z Tomem, to w jedności siła.

- Dobrze - zgodziłem się.

- Chyba nie do końca sobie to przemyślałeś - stwierdziła.

- Rozumiem, czego chcesz.

- Okaże się jutro – powiedziała i śmiejąc się, wyszła.

Dziwnie się czułem, jakbym faktycznie nie wiedział, na co się zgodziłem. Tom by mnie zabił. Zawsze mnie opieprzał, że się w ślepo na coś godzę, a potem on musi wszystko odkręcać. Miałem to w tym momencie gdzieś, abyśmy tylko byli razem.

Tego dnia nie przyszła już do mnie. Ktoś przyniósł mi tylko kolację, ale nie byłem w stanie się dogadać z tą osobą, bo nie odezwała się ani jednym słowem, kiedy zasypywałem ją pytaniami. Albo mnie nie rozumiała, albo bała się odpowiedzieć, co po przemyśleniu było całkiem prawdopodobne.

Odwiedził mnie jeszcze lekarz, zmieniając mi opatrunek na nodze. Po raz pierwszy od pogryzienia zobaczyłem, jak to naprawdę wygląda.

- Boli, jak tu dotykam? – pytał, macając całą ranę wokoło.

- Nie. Trochę swędzi.

- A jak chodzisz, odczuwasz ból?

- Nie.

- W porządku.

Rana goiła się bardzo dobrze i faktycznie nie wyglądała tak źle, jak sądziłem na początku. Ten bandaż był całkowicie zbyteczny, ale najwyraźniej lekarz uważał inaczej, bo po posmarowaniu mi czymś nogi, zawinął mi go z powrotem.

- Staraj się tego nie dotykać nawet, jak będzie cię swędziało – powiedział, zanim opuścił pokój i zostałem znowu sam.

Nastała noc, a ja nie mogłem zasnąć. Leżałem na łóżku ciągle, zastanawiając się, gdzie jest Tom. Czy w tej chwili też o mnie myśli? Czy nie jest chory, głodny i spragniony? W końcu przysnąłem, ale takie koszmary mi się śniły, że przebudziłem się, zrywając od razu do siadu.

Było już jasno, a za drzwiami usłyszałem, jak ktoś się zbliża do pokoju. Chwilę później okazało się, że to Muna.

- Cześć Bill, jak się spało? – zapytała wyjątkowo zadowolona.

- Nie specjalnie – odparłem, ale najwidoczniej, mało ją to obchodziło, bo nawet nie skomentowała tego.

- Ubierz się w to – rzuciła. - Jadę po Toma, będę za dwie godziny. Jak wrócimy, chcę, żebyś się nim zajął, więc ogarnij się trochę.

Zajął? To co ona mu zrobiła?

- Coś mu dolega? – zapytałem ostrożnie.

- Tak, strasznie śmierdzi.

Uniosłem brwi, nie rozumiejąc, o co jej chodzi. Nawet nie pomyślałem, że mogłaby go przetrzymywać przez kilka dni w jakimś lochu.

- Sam zobaczysz – mówiąc to, położyła rzeczy na łóżku i zostawiła mnie.

Zacząłem się przebierać. Nie powiem, całkiem gustowne było to wdzianko, no i przynajmniej miałem w końcu długie spodnie, bo trochę głupio się czułem, paradując tylko w bokserkach i jakieś długiej bluzie, która ledwo co zakrywała mi tyłek. Kiedy ubrałem się i spojrzałem na siebie w lustro, musiałem przyznać, że wyglądałem całkiem do rzeczy. Biała bluzka z czarnymi oblamówkami, do kompletu spodnie, jak już zdążyłem zauważyć, to typowy męski strój tego kraju. Podobał mi się, pomijając już fakt, że raczej powinienem w tych okolicznościach gardzić tym wszystkim.

Przez pozostałą godzinę łaziłem nerwowo po pokoju, nadsłuchując czy ktoś idzie, to była najdłuższa godzina oczekiwania w moim życiu.

W końcu przyszła po mnie.

- Ładnie wyglądasz, pasuje ci – powiedziała, obdarowując mnie tak ciepłym i serdecznym uśmiechem, że aż sam jej go oddałem.

- Przywiozłaś Toma? – zapytałem jednak otrząsnąwszy się.

- Tak, czeka na ciebie. Zdziwi się zapewne, jak cię zobaczy, ale nie z powodu tych ubrań, tylko faktu, że tu jesteś. Wiesz, że cały czas ma nadzieję, że udało ci się uciec.

I cały czar tej wydawałoby się miłej chwili, prysnął.

Zrobiło mi się przykro, a jednak liczył na mnie, a ja znowu dałem dupy. Westchnąłem.

Zaprowadziła mnie do jakiegoś pomieszczenia i kazała poczekać. Nie trwało to jakoś długo, ale wystarczająco, żebym zaczął się już niecierpliwić. Kiedy wyszła podeszła do mnie.

- Umyjesz go i przebierzesz w to, co leży na krześle. Zostawiam was na godzinę samych. Mam nadzieję, że nie będę tego żałować i nie będę musiała zmienić o tobie zdania. Porozmawiajcie sobie i obyście nie mieli głupich pomysłów. Przypominam ci Bill o twojej obroży. Jeśli będziesz niegrzeczny albo Tom, to ty będziesz za to płacił, zrozumiałeś?

Wariatka! To jedyne cisnęło mi się na myśl.

- Tak – odparłem krótko.

- Dobrze. To powodzenia w rozmowie.

Ruszyłem do drzwi. Chciałem, jak najszybciej zobaczyć się z bratem. Pchnąłem je, a kiedy otwarły się, zamarłem na moment, widząc go przywiązanego i nagiego.

- Bill? – odezwał się pierwszy, a jego głos zabrzmiał, jakby on sam nie wierzył, że mnie widzi.

- Boże, Tom – rzuciłem się do niego biegiem, obejmując go po chwili za szyję i mocno się do niego przytulając. Istotnie śmierdział, ale miałem to gdzieś. Żył. Był cały i w końcu byliśmy razem.

14 komentarzy:

obsesja22 listopada 2014 20:19
Podejrzewam, co takiego Bill obiecał w ciemno i aż się nie mogę tego doczekać;). Przez to, że ktoś zgadł, co będzie dalej, ciągle się zastanawiam w jaki sposób to opiszesz.
Cóż, nie będę się tutaj rozwodzić nad tym, co się stało w tym rozdziale, napiszę Ci tylko, że bardzo mi się podobało i nie mogę się doczekać "akcji właściwej", że tak to ujmę:P. weny kochana i jak najwięcej takich opowiadań.
Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy22 listopada 2014 21:52
ja cos czuje ze ta Turecka S*ka jak to pieknie okreslil nasz kochany Tom kaze Billowi macac go. i widze to tak ze Jost w koncu sie skapnie ze tam sa i wparuje tam z wojsiem FBI policja brygada anty terrorystyczna i wgl postawi caly narod Niemiec zeby blizniakow z tamtad wyciagnac. A Tom w koncu sie nauczy okraniczac swoje gadanie w sytuacji kiedy trzeba byc cicho i nie wyywac takich psycholi jak ta cana Muna(boze jak ja jej niecerpie popieram Toma w ukatrupieniu jej!) / Alex483
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy22 listopada 2014 22:03
Wiedziałam że to będzie Billy! A no i jeszcze to, że będzie potraktowany lepiej od Toma, w tej sytuacji można by powiedzieć że nawet luksusowo, pomijając jedynie to fakt że na szyi ma to duszące cholerstwo. Skubana się dobrze zabezpieczyła nie ma co. Może i z niej s*ka ale sprytniejsza niz myślałam. (znowu przeklinam XD)
W sumie jekby na to nie patrzeć Bill miał znacznie lepiej od Toma; miał jedzenie, picie, zajmował się nim lekarz, mógł w miarę możliwości robić co chciał, chociaż powiem ci że trochę niepokoją mnie te zamknięte drzwi. Czy słusznie? Tego nie wiem. Co mogłoby się kryć w takich pomieszczeniach? Nie mam zielonego pojęcia, ale mi na myśl od razu przychodzą rzeczy typu maszyn do zażynania i krojenia ludzi.....zazwyczaj właśnie w taki sposób słodkie bajkowe miejsca tracą swój urok i nagle staja się najgorszym możliwym więzieniem na ziemi, czyż nie? Brrrrr......okropieństwo....w tym kierunku to chyba jednak odpuszczę sobie domysły.
Świetne było to jak Muna wypytywała Billa o te filmiki XD Billy pewnie musiał mieć niezłą minę jak zapytała czy sypia z bratem :D Szczerze to nie spodziewałam się po Billu tego co było na tych filmikach i zaczynam przypuszczać że podświadomie wzajemnie z Tomem nakręcali się tym że patrzyli się prosto w kamerę. To trochę tak jakby patrzyli sobie w oczy, jakby jeden chciał drugiemu spojrzeniem przekazać: "Popatrz jak świetnie to robię, patrz jak jej się podoba. Żałuj że to nie ty." albo "Chciałbym żebyś to ty był pode mną. Wyobraź to sobie. Niesamowicie prawda?" lub jeszcze "Kręci cię to? Wiem że tak." XD
Jak już teraz wiadomo Billowi udało się trochę tą laskę udobruchać i przywiozła Toma. I bardzo dobrze. Poza tym jak to wcześniej odkryłam (i bardzo się z tego cieszę :D) to Bill musi się Tommym zająć i zrobić mu jeszcze to co będzie chciała Muna. Mrrrraśnie XD Nie mogę się tego doczekać. (ZBOCZUCH XD)
Odcinek był świetny. Jak zawsze zresztą. :)
P.S. Kochana ja uwielbiam jak ty piszesz notki nawet można powiedzieć że kocham. <3 Nie przestawaj ich pisać bo naprawdę lubię poczytać trochę tego co tam u Ciebie w realu. :) Nawet jeśli dzieje się coś co sprawia, że się wściekasz albo smucisz. To jest praktycznie dla mnie taka świętość. Lubię jak opisujesz nam swoje problemy, to sprawia że mogę się dowiedzieć czegoś więcej o Twoim życiu. <3 czasami trzeba się wygadać i każdy to zrozumie, w końcu nie jesteś robotem prawda? ;D Po to tu dla Ciebie jesteśmy, chcemy wiedzieć o swojej idolce jak najwięcej. :D Pisz dalej te notki, bo to jest dla mnie i możliwe że dla wielu osób przyjemne, jestem zadowolona że ufasz nam na tyle żeby zwierzać nam się ze swoich codziennych spraw. To naprawdę miłe. :*****
To chyba tyle. Pozdrawiam, życzę weny i od razu informuję, że będę usychać czekając na nexta :D
~GlamKinia <3 <3 <3 :***
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Révolution Immortelle.22 listopada 2014 23:18
W sumie myślałam, że będzie już coś dalej xD No ale cóóż, zobaczymy jak to dalej będzie. Pewnie Billy zacznie twinceścika. Mraw...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Nobody23 listopada 2014 01:28
Jeeeju, jak mogłaś w takim momencie skończyć! Powiem Ci ze nie mam pojęcia co będzie dalej, tym razem nie mam żadnych pomysłów :) Szkoda mi Billa, bo obwinia się za to, że przez niego Tom cierpi... Ahh..
Kochana jak zwykle wspaniale:)
Buziaki:****
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy23 listopada 2014 11:01
Ja... Mówiłam ci już kiedyś, że genialnie piszesz? Nie? To mówię jeszcze raz. Jesteś zajebista w tym, co robisz, więc błagam cię - nie przestawaj! Z każdym kolejnym odcinkiem mam wrażenie, że jesteś coraz lepsza... Ale już nie będę cię tak zachwalać. :D Do rzeczy:
Widać, że ta cała Muna jednak ma jakieś uczucia, bo przejęła się tym, że Bill źle zareagował na narkozę. I dobrze, przynajmniej choć trochę się wystraszyła, że może mu coś się stać, więc mam nadzieję, że jednak nie będzie taka zła dla nich... W sumie, to sama nie wiem, co o niej myśleć. Ale przynajmniej Bill miał lepiej, niż Tom. No i jestem cholernie ciekawa, co ta wariatka DOKŁADNIE wymyśliła w stosunku do chłopaków. No nic. To tyle z mojej strony. Czekam na kolejną część.
A, co do twoich wstępów z życia prywatnego; mi to osobiście nie przeszkadza. :D W sumie to zawsze lubiłam rozmawiać z osobami, których blogi czytam, choć teraz w sumie nie mam takiej okazji.
Weny, kochana. :*

Pozdrawiam serdecznie,
Joll.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Nobody24 listopada 2014 17:52
Kochana u mnie pojawiła się wiadomość, dlatego też bardzo proszę o opinie :) :*
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
INNA24 listopada 2014 18:39
NO I NIE WIEM, CO NAPISAC.
OCZYWIŚCIE POMIJAJĄC A NIE MÓWIŁAM!
ZREZTA, WSZYSCY BYLI PEWNI, ŻE TO BILL. TYLKO JA Z JAKIMIŚ KOSMITAMI WYSKOCZYŁEM. MÓWIŁEM JUŻ, ZE SIĘ NIE PRZYZNAJE DO TAMTYCH KOMÓW? JAK TAK, TO MÓWIĘ JESZCZE RAZ.
STANEŁAS W TAKIM MIEJSCU, ZE NI8E MAM POJĘCIA CO DALEJ. ALE NADAL OBSTAWIAM, ZE BĘDZIE NIEDŁUGO TWC!
WENY ŻYCZE
KOTEK
PS. SORRY, ŻE TAK PÓŹNO, ALE NIE MIAŁAM KOMPA.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi