Informacja

KIEDY NOWY ODCINEK?

W niewoli uczuć (23) - Soon :D




INFORMACJA


PDF do ściągnięcia
Klik





Obserwatorzy

wtorek, 25 listopada 2014

Kochankowie - 6 -

20:13


Witajcie kochani

Dzisiaj bardzo króciutko, bo jestem na wyjedzie i do końca tygodnia jestem poza domkiem, dopiero w piętek wieczorem albo w sobotę rano będę wracać. Dlatego kolejny odcinek ukaże się aż dopiero w sobotę. Wszyscy już czekacie na twinceścik, wiem o tym, ale… wszystko musi być w swoim czasie :D Wykombinujecie teraz, jak to będzie dalej.

Buziaczki Wasza Niki :*


Odcinek 6






- Przepraszam – zacząłem. – Przepraszam, że nie dałem rady uciec.
- Domyślałem się, że nie uciekłeś. Za dużo ich było.
- Uciekłbym, gdyby nie pies – wyjaśniłem. W biegach nawet Tom mi nigdy nie mógł dorównać. Może nie umiałem się bić, ale w bieganiu zawsze byłem dobry.
- Jaki pies?
- Poszczuli na mnie psa.
- Pogryzł cię?
- Trochę, ale nie martw się nie mocno.
- Gdzie?
- Na nodze – odsunąłem się, podwijając nogawkę i pokazując mu zabandażowaną nogę.
- Zapłacą za to. Niech tylko się stąd wydostanę. Banda wariatów, a ona to już w ogóle – Zdenerwował się. Od zawsze, kiedy tylko ktoś mnie skrzywdził, wzbudzało to w nim agresję. To trochę śmieszne, ale zawsze byłem dumny, że tak się o mnie troszczy.
- Myślę, że ona nie jest taka zła. Da się z nią dogadać – powiedziałem spokojnie. Przez to, że miał ręce przywiązane przynajmniej nie popuka mi w głowę.
- Zwariowałeś? Ona jest najgorsza. To psychopatka.
- Nie mów tak. Poniekąd na własne życzenie tu jesteśmy.
- Słucham?! Pranie mózgu ci zrobiła czy jak?! – Wydarł się na mnie, że aż się cofnąłem.
- Sam przyznaj, że to nie było miłe, jak ją zwyzywałeś od Tureckich dziwek.
- Bo to jest Turecka dziwka! Ile razy prosiliśmy ją, żeby dała nam spokój? Albo Jost, też ją prosił. Saki i inni ochroniarze także, i co? Dalej zamierzasz ją bronić?
- Nie bronie jej, tylko staram się zrozumieć.
Tom prychnął.
- Z tobą tak zawsze, każdemu byś wybaczył. Kiedy wreszcie zrozumiesz, że ludzie potrafią być podli, co? Jak bardzo muszą cię skrzywdzić, żebyś w końcu przejrzał na oczy?! – Zaczął mnie opieprzać, nie pierwszy raz w życiu. - Każdy normalny człowiek, kiedy się mu mówi, że się nie chce mieć z nim nic wspólnego, daje sobie spokój, a ona nie dość, że nie dała, to nas jeszcze porwała.
Nie mogłem zaprzeczyć, że to, co mówił, było nieprawdą, jednak ja miałem inne wrażenie. Uważałem, że moglibyśmy ją jakoś udobruchać, ale przy nastawieniu Toma już wiedziałem, że to będzie niemożliwe.
- Muszę cię umyć – powiedziałem, zmieniając temat.
- Zaczekaj. Daj mi najpierw coś do picia. Od wczoraj nic nie piłem, zaraz padnę tu z pragnienia – poprosił, a mnie aż ścisnęło coś w środku. Jak można było zostawić kogoś w taki upał bez wody? Boże, może Tom miał jednak rację, że to wariatka.
Podszedłem do stołu, który stał pod ścianą. Stał na nim duży dzban z sokiem i koszyk pełen różnych owoców. Było tam też kilka jakiś eterycznych olejków i mnóstwo różnych innych rzeczy przydatnych w łaźni, ale nawet nie przyglądałem się im dokładnie. Nalałem całą szklankę soku i podszedłem do brata.
- Może być sok? – zapytałem.
- Wszystko jedno, byle dużo.
Przyłożyłem szklankę do jego ust. Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby tak łapczywie pił. Ten sok pochłonął w dosłownie parę sekund.
- Daj jeszcze – powiedział, oblizując usta.
Nalałem drugą szklankę, ale tym razem już więcej czasu zajęło mu opróżnienie jej.
- Dzięki. Od razu lepiej – powiedział. Widziałem, że mu ulżyło.
Jeśli nie dała mu nic do picia, to pewnie jedzenia też nie dostał. Zaczynałem zmieniać o niej zdanie. Co prawda twierdziła, że daje mu nauczkę, ale nawet coś takiego ma swoje granice.
- Dała ci przez ten czas coś do jedzenia? – zapytałem.
- Tak, kebaba – rzucił z aluzją.
- Zjadłeś go? – zapytałem.
- Pół dnia dumałem czy go zjeść, ale byłem tak głodny, że w końcu zjadłem.
- I to wszystko? – zdziwiłem się.
- A co myślałeś, że miałem takie luksusy jak ty?
- Przez cztery dni nic więcej nie dała ci do jedzenia?
- Nie!
Zamurowało mnie, stałem przez dobre parę sekund, patrząc mu w oczy. Nie spuścił ich ani na moment, świdrował mnie spojrzeniem tak długo, aż sam odwróciłem od niego wzrok.
- Sam już nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć – przyznałem. - Kiedy byłem z nią sam na sam, wydawała mi się zupełnie inną osobą. – Byłem zaskoczony tym, jak traktowała Toma.
- Powiem ci jedno, trzeba stąd wiać, bo ona dopiero się rozkręca – stwierdził Tom.
- Skąd wiesz?
- Po prostu wiem. A co ty masz na szyi? – zapytał.
- Ach - dotknąłem mojej nowej ozdoby. – To elektroniczna obroża. Dzięki niej mogę chodzić po całym domu. Ty pewnie dostaniesz taką samą.
Skrzywił się, najwyraźniej zdegustowany tym faktem.
- A co się stanie, jak z niego wyjdziesz, włączy się alarm?
- Zacznie mnie dusić – odpowiedziałem, a Tom aż prychnął.
- Traktuje nas jak zwierzęta. Tobie założyła obrożę jak psu, a mnie trzymała w jakimś chlewie jak świnie. Masz pojęcie, że kazała mi się załatwiać do wiadra? Do tego przez cały ten czas nikt nawet go nie wymienił. To nie jest człowiek, tylko chora psychicznie bestia.
Pokręciłem z niedowierzania głową. Nie mógł kłamać, bo to się nawet od niego czuło.
- Tom, ona ma nasze kasety…
- Wiem – wtrącił, nie dając mi nawet dokończyć.
- I co teraz?
- Jedyne, co można nam zarzucić, to fakt, że kręciliśmy je bez zgody dziewczyn. Nic innego na nich obciążającego nas nie było. Bardziej martwię się, jak stąd zwiać.
- Słuchaj, a może spróbujesz z nią porozmawiać, przeprosić ją – zaproponowałem.
- Chyba sobie żartujesz! Nikogo nie będę przepraszał. To ona powinna nas przeprosić.
W tym momencie byłem rozdarty. Wydawało mi się, że pokorą więcej zyskamy, ale Tom nawet nie chciał o tym słyszeć.
Westchnąłem.
- Możesz mnie czymś zakryć, głupio się czuję.
Spojrzałem na niego.
- Najpierw cię umyję – stwierdziłem i chwyciłem wiaderko z wodą, mocząc w nim gąbkę i polewając go po chwili wodą.  Widziałem, jaką przyjemność mu to sprawiło. Sam się źle czuł, będąc w takim stanie. Kiedy zacząłem go myć pięknie pachnącym żelem, napinał w niektórych momentach mięśnie. Cóż, nigdy aż tak daleko nie sięgały nasze kontakty. Nawet jeśli, większość myślała, że my się siebie nie krępujemy, to jednak pewnych rzeczy nie robiliśmy i dotyk na całym ciele był właśnie jedną z takich rzeczy. Prawdziwym wyzwaniem okazało się golenie, ale Tom zniósł to dzielnie, starając się mi pomoc, jak tylko mógł w tej sytuacji.
- Jest dobrze, nie zaciąłem cię – powiedziałem, patrząc mu w oczy.
- To jest żałosne – skomentował. - Sam bym to zrobił, gdyby mnie nie przywiązała. Lepiej, żeby była bardzo daleko, kiedy to wszystko się skończy, bo jak ją dorwę, to rozszarpie gołymi rękoma. Przysięgam.
- Nie mów tak – upomniałem go. Znowu zaczynał, a to przez jego gadanie tu byliśmy.
- Bo co? Myślisz, że się jej boję?
Kiedy go opłukałem i wytarłem, zacząłem ubierać. Bluzka była pomysłowo zrobiona, bo zawiązywana na bokach tak, że bez problemu mogłem mu ją założyć po mimo jego przywiązanych rąk.
- Jesteś głodny? – zapytałem, kiedy skończyłem go ubierać.
- Jeszcze się pytasz.
Pierwszy raz w życiu karmiłem brata. Czasami zdarzało się, że dałem mu gryza czegoś, trzymając to w ręku, ale to było zupełnie inne doświadczenie.
- Czemu nic nie mówisz? – powiedział z pełną buzią. - Ja mam zajęte usta, bo jem, ale tobie nic nie stoi na drodze.
- A co mam mówić? Nie wiem, co robić.
- Jak to nie wiesz? Możesz chodzić po całym domu, trzeba sprawdzić, co gdzie jest.
- Sprawdzałem.
- I co?
- Nic. Zwykły dom i tyle.

*

Nim zdążyłem z Billem porozmawiać, pojawiła się Muna. Uśmiechnęła się, podchodząc do mnie.
- Zadziwiające, ile może zdziałać odrobina wody – powiedziała i spojrzała na Billa. – Tam też go dobrze umyłeś? – zapytała, patrząc sugestywnie na moje krocze.
Bill ściągnął brwi.
- Bo co? – warknął.
- Pięknie – parsknęła, patrząc teraz w jej oczy. – Masz na niego zły wpływ - prawie mi to wysyczała w twarz. – Kiedy byliście rozdzieleni, Bill był naprawdę miły, a teraz się stawia. I pomyśleć, że to tylko godzina. – Co takiego mu mówisz, że masz na niego taki wpływ?
- Myślisz, że ci powiem? – odparłem kąśliwie.
- Nie wiem, czy nie będziesz musiał, bo Billego czeka poważne zadanie – Odwróciła głowę w jego stronę. – Wiesz, o czym mówię, prawda?
- Nie – odparł i naprawdę było po nim widać, że nie bardzo wie, o co jej chodzi.
- Och, jak ty szybko zmieniasz zdanie. Znowu mam was rozdzielić, żebyś sobie przypomniał, co mi obiecałeś?
- Nic ci nie obiecywałem.
- Jak to nie. Powiedziałeś, że zrobisz wszystko, co ci każę, byle bym tylko przywiozła tu Toma. Już go tu masz, teraz czas spełnić swoją obietnicę.
Spojrzałem na brata, co za kretyn! I zostawić go na chwilę samego. Boże!
- Przypomniałeś już sobie?
Nie odezwał się, więc faktycznie obiecał jej to.
- To, co mam zrobić? – zapytał.
- No – uśmiechnęła się. – Tak już lepiej, bo już myślałam, że masz problemy z pamięcią – spojrzała na mnie i podeszła, stając ode mnie zaledwie kilka centymetrów. Czułem na swojej twarzy jej oddech.
- Masz piękne usta – powiedziała do mnie.
- Ty ich i tak nie będziesz smakować – odparłem.
- Ja może nie, ale Bill, tak.
Aż otwarłem szerzej oczy.
- Chyba na głowę upadłaś! – prychnąłem.
- Nie. Zanim obaj zrobicie coś głupiego, powiem wam, jak przedstawia się wasza sytuacja. Jeśli Bill cię nie będzie chciał pocałować, będziesz patrzył, jak na twoich oczach umiera z braku powietrza. Już chyba zdążył ci powiedzieć, jakie właściwości ma jego nowa biżuteria na szyi, prawda? – Spojrzała na Billa i znowu na mnie kontynuując. -  Więc w twoim interesie leży przekonanie go do tego. Jeśli zaś ty się będziesz migał przed jego pocałunkiem, to też się będziesz patrzył, jak się dusi. Tak czy owak, jeśli tego nie zrobicie, on się udusi, a ty będziesz miał go na sumieniu.
- Ty chyba oszalałaś! – wydarłem się.
- Nie możesz nas do tego zmusić – zaczął łagodniej Bill. Znowu próbował do niej dotrzeć łagodnością, ja jednak wiedziałem, że to daremne. – Muna, Tom jest moim bratem. Jest mężczyzną.
- I co z tego? To nawet lepiej.
- Nie mogę. Po prostu. Zrozum.
- Szczerze mówiąc, mało mnie to obchodzi. Po obejrzeniu waszych filmików zmieniłam o was zdanie. Miałam was za zupełnie innych ludzi.
- A co, nigdy nie widziałaś dobrej zabawy? – wtrąciłem.
- Dobrej zabawy? Co nazywasz dobrą zabawą?
- Żadna się nie skarżyła. Co więcej, każda z nich wyznawała nam miłość, były wniebowzięte. Jedyne, do czego możesz się przyczepić, to fakt, że kręciliśmy to bez ich zgody, ale filmy były tylko naszą prywatną sprawą, więc to nie powinno cię nawet obchodzić.
A może jesteś zazdrosna, co?  Też byś tak chciała? Rozczaruję cię. Ani ja, ani Bill nie tkniemy cię. Tureckich dziwek takich jak ty, żaden z nas nie tknie.
Po tych słowach dostałem od niej w twarz. Trzeba przyznać, że miała ciężką rękę, piekł mnie policzek jak cholera, ale to też oznaczało, że trafiłem w jej czuły punkt.
- Zamknij się Kaulitz! Ty chyba nadal nie rozumiesz, w jakiej sytuacji się znajdujecie. Co ty sobie myślisz, że będziesz mi stawiał jakieś warunki?!
- W jakiej bym nie był sytuacji, nie zmusisz mnie do zrobienia czegoś, czego nie chcę.
- Tak sądzisz? Ty chyba nie rozumiesz jednej rzeczy. To ja tu żądze! – krzyknęła.
Spojrzałem na Billa, on na mnie. Wkurzyłem ją, tego jednego byliśmy obaj pewni.
Po chwili wyciągnęła z kieszeni kluczyki i rzuciła je Billowi.
-  Odepnij go. Tylko bez sztuczek Kaulitz – oczywiście, to było do mnie. – Bo użyję tego – pokazała mi małe urządzenie przypominające pilota. – Chyba wiesz, co to jest, prawda?
- Domyślam się – odpowiedziałem.
- Jeden głupi ruch, a Bill się udusi. Pamiętaj o tym. Chyba nie chciałbyś mieć go na sumieniu.
Suka! To jedyne określenie, jakie nasuwało mi się cały czas na myśl. Naprawdę zastanawiałem się, czy ona nie jest chora psychicznie. Zdrowy na umyśle człowiek doskonale zdaje sobie sprawę, że za uprowadzenie kogoś, będą go ścigać, a ona zachowywała się tak, jakby wszystko, co zrobi, miało ujść jej bezkarnie.
Kiedy Bill mnie odpiął, roztarłem sobie obolałe nadgarstki. A ona wyciągnęła komórkę i zaczęła do kogoś dzwonić.
- Proszę tu przyjść doktorze – rzuciła tylko i rozłączyła się.
Po dosłownie dwóch minutach pojawił się jakiś mężczyzna z walizeczką. Cofnąłem się, łapiąc za ramie brata i chowając go za sobą.
- Podaj im obu to, o czym rozmawialiśmy.
- Jeśli mogę coś powiedzieć. To lepiej nie podawać tego Billowi, już były problemy z wybudzeniem go. Nie wiem, jak zareaguje jego organizm na narkotyk.
Popatrzyła na lekarza, najwyraźniej nad czymś myśląc.
- W porządku, ma obroże, będzie posłuszny. Ile potrzeba dawek, żeby to zaczęło działać, tak jak chcę?
- Trzy wystarczą. Potem sam będzie się o to prosił.
Uśmiechnęła się, a moje serce podeszło mi do gardła.
- Proszę zrobić mu zastrzyk – powiedziała.
- Nie ma mowy, nie będziesz mnie niczym szprycować – zaprotestowałem, cofając się razem z bratem w głąb pomieszczenia.
- Co jest Tom, boisz się igieł? Taki duży chłopiec.
- Nie boję się igieł, ale nie będziesz mnie szprycować jakimś gównem. Co to ma niby być?
- Chyba nie chcesz mi teraz udowadniać, że nigdy nie próbowałeś narkotyków.
Owszem, próbowałem, a kto nie próbował? Lubię dobrą zabawę i uważam, że w życiu trzeba spróbować wszystkiego, oczywiście w granicach rozsądku, więc raz czy dwa zdarzyło się. Tyle że, nie brałem ich dożylnie, a to zmienia postać rzeczy.
- Trzymaj się z tym ode mnie z daleka. Myślisz, że jak mnie naćpasz, to zrobię, co zechcesz? Próbowałaś kiedykolwiek narkotyków? – zasypywałem ją potokiem słów, próbując coś ugrać, chociaż sam nie wiedziałem co. Ciężko jest trafić w czułe miejsce drugiej osoby, by móc mieć jakąkolwiek kontrole nad nią. Wiedziałem, że na pewno je ma, każdy je ma. Moim był Bill i wszystko, co było z nim związane, no i mama. To dwie najbliższe mi osoby, za które zabiłbym.
- Próbowałam.
- No to chyba wiesz, jakie mają działanie. Nie zmusisz mnie przez naćpanie mnie, żebym zrobił coś wbrew własnej woli. To tak nie działa.
Nie wiem, po co jej to tłumaczyłem. Lekarzyna zaczął do nas podchodzić, a nam zabrakło już miejsca do ucieczki, bo za naszymi plecami była już ściana.
- Daj rękę – poprosił mnie grzecznie, na co prychnąłem. – Zrozum mnie, ja tu tylko pracuję.
- Dla tej psychopatki? – Nie mogłem uwierzyć. Było w nim też coś dziwnego. Jego wzrok, kiedy starałem się mu spojrzeć w oczy, był jakiś taki zrezygnowany. - Każdy z nas ma dla kogo żyć i kogo chronić – powiedział, a ja zrozumiałem, że on też nie jest, a raczej nie robi tego z własnej woli. Jednak to mnie wcale nie przekonało do oddania się w jego ręce, wręcz przeciwnie.
- Trzymaj się ode mnie z daleka – nastawiłem się bojowo. Byłem gotowy do bójki.
- Czy ty Kaulitz zawsze musisz tak utrudniać? – westchnęła i podeszła do drzwi, zapraszając do środka dwóch ochroniarzy.
Już wiedziałem, że przegram.  Obaj byli potężni, dobrze zbudowani, widać było po nich, że siłowni to sobie nie żałowali. Połowa jednego wyglądała, jak ja cały, a co dopiero, jak było ich dwóch.
- Przytrzymajcie go – powiedziała, wskazując im mnie palcem. Mężczyźni zaczęli podchodzić do mnie, z braku miejsca do ucieczki zacząłem rzucać w nich wszystkim, co znajdowało się pod ręką. Kiedy mnie chwycili, nie odpuszczałem, szarpałem się z całych sił, wrzeszcząc i przeklinając przy tym.
- Zapłacisz mi za to suko! Puszczajcie mnie! – kopałem i szarpałem się, byłem już tak nieludzko zmęczony, a po nich nawet nie było tego widać. Chwycili mnie w tak mocnym uścisku, że czułem się, jakby moje ramiona zostały wkręcone w imadła.
- Doktorze, proszę mu zrobić ten zastrzyk.
- Nie mogę, jeśli się nie uspokoi.
- Uciekaj Bill! – krzyczałem do brata, który powoli posuwał się w stronę drzwi.
- A ty dokąd! – zorientowała się, że się rozdzieliliśmy.
- Tom, jeśli się nie uspokoisz, użyję tego – powiedziała, pokazując mi pilota. Byłem pewny, że nie zrobi tego, za bardzo zależało jej na nas. Jednak, kiedy znowu zacząłem walczyć, ona po prostu użyła go, a Bill momentalnie upadł na kafelki, dusząc się i próbując w jakiś sposób poluźnić obroże. Cały zesztywniałem, widząc go tak rozpaczliwie walczącego o zaczerpnięcie choćby odrobiny powietrza, i w jednej sekundzie poddałem się, pozwalając zrobić sobie ten cholerny zastrzyk.
Po wszystkim zabrano nas do jakiegoś pokoju, bez okien i mebli, wyścielonego tylko grubą gąbką. Jak tylko rzucono nas tam, jak jakieś szmaciane lalki, chwyciłem brata, tuląc go do siebie.
Płakał, był przerażony, ja zresztą też.
- Uspokój się, już wszystko dobrze. Przepraszam Bill, byłem pewny, że nie zrobi tego.
- Ja chcę do domu, Tom – wyszlochał.
- Wrócimy do domu, obiecuję ci to.
- Teraz.
Jeszcze nigdy nie widziałem brata tak roztrzęsionego. Nie mogłem go uspokoić przez dłuższy czas. Zastanawiałem się też, czemu nie odczuwam żadnego działania narkotyku, bo nie czułem nic. Może doktorek wstrzyknął mi coś innego? Widać było po nim, że robił to, bo musiał.
Bill zmęczony płaczem usnął w moich ramionach, ja czuwałem cały czas, tuląc go i głaszcząc po plecach. W pewnym momencie ktoś otworzył drzwi, a on aż podskoczył ze strachu.
- Woda dla was – powiedział ochroniarz i rzucił butelkę na środek pokoju, po czym zamknął drzwi.
Chwyciłem ją, byłem znowu spragniony, odkręcając w pośpiechu, przyssałem się do butelki, gasząc w końcu pragnienie.
- Masz, napij się.
- Nie, nie będę tego pił.
- To woda.
- A jeśli coś tam dosypała?
- Była zakręcona fabrycznie i smakuje zupełnie normalnie. Napij się – jakoś go namówiłem. Chyba nawet był bardziej spragniony niż ja, pewnie przez to, że płakał.
- Dobrze się czujesz? – zapytałem, dotykając jego szyi. Obroża luźno zwisała, ale na szyi widniały siniaki po tym, jak się zacisnęła.
- Tak, a ty?
- To chyba jakaś podpucha z tym narkotykiem, bo czuję się zupełnie normalnie – przyjrzał mi się, patrząc mi w oczy, na moje źrenice czy są powiększone, ale nie były.
- Co teraz, Tom?
- Musimy cierpliwie poczekać. Szukają nas, więc to kwestia czasu, kiedy nas znajdą. Musimy tylko poczekać.


7 komentarzy:

  1. Unknown25 listopada 2014 21:25

    Yay nowy odcinek :) jak ja cię kocham :* Odcinek świetny kilka rzeczy poszło w ruch a tylko ciekawi mnie co z tym narkotykiem, kilka podejrzeń mam i mam nadzieję że będą trafne, no ale teraz tylko czekac na następny :) Nam nadzieje na odcinek pelen akcji i wyjaśnienia tego narkotyku.
    Szkoda mi chłopaków ale mam nadzieję, że przetrwają to jakoś, muszą. Czekam z niecierpliwością :)
    Pozdrawiam i weny życzę :*
    Kira <3
    Ps. Jesteś wredna z tym czekaniem :P

    OdpowiedzUsuń
  2. Nobody25 listopada 2014 21:59

    Co za .... z tej Muny. Czego ona chce od nich !
    Szczerze ? Wydaje mi się, że przez te jej "eksperymenty" z chłopakami, między nimi narodzi się ta więź.
    Wydaje mi się, że ten doktor pomoże im się stamtąd wydostać. Widać, że dobry z niego człowiek, a jeśli ma rodzine, to w taki sposób zarabia.
    Hmmm.. jestem ciekawa co nowego ta dziewczyna wymyśli, a chłopcy muszą być dzielni i przetrwać to wszystko !
    Ściskaam kochana :*

    Aaaa .. i u mnie pojawił się nowy odcinek ;) Zapraszam Cię serdecznie do przeczytania :) :***

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Unknown25 listopada 2014 22:38

      Doszłam do podobnych wniosków :D Tylko mnie najbardziej ten pomyslMuny z tym narkotykiem zajmuje hymmm...? A i twój rozdział przeczytałam i ślad zostawilam :)

      Usuń
    2. Bill and Tom Kaulitz Twincest26 listopada 2014 01:04

      Oj zdziwicie się jeszcze do czego Muna się posunie.

      Usuń
  3. Anonimowy26 listopada 2014 20:45

    No i proszę, zakochałam się w Twoim blogu i tak oto zyskałaś nową cichą czytelniczkę (: Piszesz absolutnie fantastycznie! Przeczytałam wszystkie Twoje poprzednie opowiadania i z każdym miałaś coraz lepsze pomysły. Przykro tylko, że tak szybko się to wszystko czyta :( natomiast to opowiadanie jest według mnie najlepsze. Stosujesz genialne rozwiązania rozpoczętych wątków i potrafisz bardzo zaskakiwać. Wprost nie mogę się doczekać następnego rozdziału! (:
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bill and Tom Kaulitz Twincest27 listopada 2014 01:44

      Miło mi Cię powitać. Bardzo się staram, żeby każde kolejne opowiadanie było lepsze od poprzedniego. Mam nadzieję, że każdy znajdzie tu opowiadanie, które najbardziej przypadnie mu do gustu.
      Serdecznie pozdrawiam :*

      Usuń
  4. Anonimowy28 listopada 2014 19:59

    Nie wiem, co mam myśleć o tej Munie. Nie wiem, jaki ona ma cel w przetrzymywaniu ich. Ale widać, że jest ustawiona, bo każdy się jej boi. Tylko zastanawiam się, gdzie są jej rodzice, bo chyba coś tam było, że to jej RODZICE są bogaci. No i ciekawi mnie, gdzie są te jej przyjaciółeczki. No i Tom zaczyna mnie denerwować. Widać, że ma charakterek, ale gdyby nie jego niewyparzona gęba, to nie byliby w tym miejscu, jakim się znaleźli, a Billowi by się nie obrywało tyle razy. I ciekawi mnie również to, jakie działanie będzie mieć ten narkotyk. Może najdzie go nagła ochota na brata? xD No nic, zobaczymy w następnym odcinku, na który niecierpliwie czekam.
    Weny. :*

    Pozdrawiam serdecznie,
    Joll.

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuje za komentarz. Każdy wiele dla mnie znaczy i mobilizuje do dalszej pracy. :*

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)