Bill and Tom Kaulitz Twincest: Kochankowie

piątek, 12 grudnia 2014

Kochankowie - 11 -

21:53

Witajcie kochani

Chciałam Wam wszystkim podziękować za komentarze. Staram się wszystkim odpisać, choćby w kilku słowach. Bardzo Wam dziękuję, że jesteście i dajecie o sobie znać, że deliberujecie nad każdym odcinkiem i rzucacie swoimi pomysłami.

Żal wam było Billa, że tak cierpiał, a Tom z niczym się nie zdradzał, ale nasz Billy jest bardzo spostrzegawczy, zwłaszcza, jeśli chodzi o Toma.

Zresztą sami przeczytacie.

A tak na koniec chciałam powiedzieć jeszcze, że wrzuciłam Wam już kompletny PDF „Poza granicami umysłów” Jeśli komuś podobało się to opowiadanie i chciałby je mieć na swoim twardzielu czy fonie, to zapraszam na stronkę do ściągnięcia, link macie w informacjach. Wkrótce ogarnę „Alter ego” i jak wrzucę dam Wam znać.

No dobrze, to chyba na tyle i tak dziś późno wrzucam odcinek. Przepraszam.

Kocham Was mocno :*

Wasza Niki.

Odcinek 11

Łzy! On w oczach miał łzy. A więc jednak nie robił tego, bo mu się poprzestawiało w głowie. Robił to z jakiegoś konkretnego powodu. Przypuszczam, że chcąc mnie chronić. Zawsze wszystko brał na siebie. Boże… W jednej chwili objąłem go za szyję i zacząłem ciągnąć na siebie. Spojrzał na mnie, nerwowo mrugając, próbując powstrzymać łzy, ale ja i tak już je zauważyłem.

- Bądź delikatny, Tom. To naprawdę bardzo boli – wyszeptałem mu do ucha tak, by tylko on to usłyszał. Poczułem, jak w tym momencie drgnął, a ja rozłożyłem tylko szerzej nogi.

- Bill…

Nie powiedziałem nic więcej, zaciskając mocno powieki, kiedy we mnie wchodził. Robił to powoli, ale i tak strasznie bolało, bardziej niż wczoraj. Nie potrafiłem się rozluźnić, przez co Tom wciskał się we mnie na siłę, a Muna tylko dopingowała go, choć i tak czułem, że jego ruchy są bardzo przemyślane. Czułem, że nie wchodzi we mnie do końca i byłem mu za to wdzięczny. Ból przestałem odczuwać, dopiero kiedy zaczął mnie masturbować tak jak wczoraj. Podnieciłem się mimo woli i teraz bardziej niż na bólu skupiłem się na przyjemności. Zamknąłem oczy tak samo, jak wczoraj, ale tym razem nie wyobrażałem sobie, że to jakaś piękna dziewczyna mnie dotyka, tylko przywoływałem w myślach oczy Toma, jego łzy i spojrzenie, które wyrażało tyle emocji, że aż trudno było mi w to uwierzyć, że doszedłem po tym szybciej niż wczoraj.

- Pięknie! Widzę, że spodobało ci się, Bill.

Otwarłem oczy, obdarowując ją nienawistnym spojrzeniem.

- Powiedz, czy Tom dobry jest w te klocki?

- Nawet nie masz pojęcia jak bardzo – odparłem, co ją zbiło z pantałyku. – Kiedy już w ciebie wejdzie, nie marzysz o niczym innym, jak o tym, żeby cię pieprzył, długo i mocno – wyrecytowałem, najwyraźniej robiąc jej tym na złość, a Tom spojrzał na mnie.

Nie bardzo wiedziałem, co Bill kombinuje, ale najwyraźniej to ją zdenerwowało. Czyżby znalazł jej słaby punkt? Nie mogłem w to uwierzyć, że pozwolił, żebym go gwałcił, a potem obrócił to przeciwko niej. Nie rozumiałem taktyki brata, ale Muna poważnie zdenerwowała się. Chwilę gromiła nas spojrzeniem, po czym wkurzona zostawiła nas samych.

Chwyciłem strzykawkę, którą zostawiła i uciekłem do łazienki, zamykając się w niej.

Narobiłem sobie kolejnych siniaków, zanim trafiłem w żyłę, ale jak tylko narkotyk rozszedł się po organizmie, uspokoiłem się, opierając głowę o kafelki. Powoli doszedłem do siebie, ale jak do tej pory myślałem, tylko by zapanować nad głodem narkotycznym, tak teraz moje myśli krążyły wokół Billa. Szczerze mówiąc, bałem się wyjść z łazienki i spojrzeć mu w oczy. Zanim jednak zacząłem zastanawiać się nad tym, co zrobić usłyszałem pukanie do drzwi.

- Tom?

Przełknąłem nerwowo ślinę.

- Zaraz wyjdę – odezwałem się.

- Wpuść mnie – powiedział, a mnie oblała fala paniki. Chciałem wymknąć się jakoś z łazienki i uciec w kąt pokoju, by nie musieć mu patrzeć w oczy, bo było mi wstyd, że nie potrafiłem mu powiedzieć prawdy, że robię to po to, żeby go chronić. Bałem się o niego. Jeśli nawet, po tym narkotyku nie umarłby, nie chciałem, żeby czuł to samo, co ja w tej chwili.

- Zaraz wyjdę, daj mi jeszcze pięć minut.

- Nie chcę, żebyś wychodził. Chcę, żebyś mnie wpuścił do środka.

Serce podeszło mi do gardła. Spojrzałem na siebie w lustro, nie mogłem kazać mu odejść, to mój brat. Jeśli on sam chciał wejść do środka i nie przeszkadzało mu to, że tu jestem, to ja powinienem być na tyle silny, by stanąć przed nim i spojrzeć mu w oczy, i powiedzieć mu, chociaż przepraszam.

Wziąłem głęboki wdech i podszedłem do drzwi, przekręcając zamek.

Patrzyłem, jak klamka zmienia położenie i otwierają się drzwi.

Cofnąłem się w głąb łazienki, widząc, że wchodzi do środka.

- Dobrze się czujesz? – zapytał.

- To ja powinienem spytać o to ciebie – odpowiedziałem. - Zostawię cię samego, na pewno chcesz się umyć – powiedziałem i ruszyłem do drzwi, ale zaszedł mi drogę, zastawiając sobą przejście.

Zatrzymałem się przed nim dosłownie na wyciągnięcie ręki, ale nie patrzyłem mu w oczy, nie mogłem. Nie po tym, co mu zrobiłem.

- Wiesz, że tylko w łazience nie ma kamer – odezwał się, ściągając w końcu na siebie mój wzrok.

- Skąd wiesz?

- Spędziłem tu na tyle dużo czasu, że wiem.

Teraz rozumiem, dlaczego Muna, kiedy tu weszła, zapytała się, gdzie jest Bill. Nie widziała go, bo był w łazience.

- Spójrz na mnie, Tom.

- Przecież patrzę – odparłem, choć prawda była taka, że uciekałem od jego wzroku za każdym razem, kiedy tylko widziałem, że patrzy mi w oczy.

- Wiesz, przez chwilę straciłem wiarę, że nadal jesteś moim bratem.

- Bo nie jestem. Brat, który gwałci swojego brata, to już nie brat.

- Tylko kochającego brata na to stać. Skrzywdzić, tylko po to, żeby uchronić od czegoś znacznie gorszego. – Mówiąc to, objął mnie, przytulając się mocno do mnie.

Wszystkie wnętrzności boleśnie mi się skurczyły.

- Bill… - walczyłem z odruchem objęcia go.

- Kocham cię, Tom. Zawsze będę kochał, jesteś częścią mnie i tego nikt ani nic nie zmieni, nawet to, co kazała ci zrobić. Wiem, że czymś cię zaszantażowała.

Po moich policzkach popłynęły łzy.

- Nie płacz – wytarł je kciukami. – Przetrwamy to. Musimy tylko sobie ufać.

- Ufam ci – powiedziałem, prawie dławiąc się własnymi łzami. Emocje wzięły górę i objąłem go mocno do siebie, tuląc.

Czułem, jak odetchnął.

- Przepraszam, Bill.

- Nie przepraszaj. To nie twoja wina. To ona powinna przepraszać i to nas obu.

- Bardzo cię boli? – zapytałem i zbierając się na odwagę, spojrzałem mu w oczy.

- Nie jest tak źle, jak sądzisz. Najważniejsze, że zrozumiałeś moją niemą prośbę i byłeś delikatny.

- Starałem się.

- Dziękuję.

- Powinieneś się umyć – powiedziałem.

Pokiwał głową, że się ze mną zgadza.

- Zostawię cię samego. – Wyszedłem z łazienki.

Kiedy w końcu udało mi się porozmawiać z Tomem, poczułem się o wiele lepiej i wstąpiła we mnie jakaś wojownicza natura. Postanowiłem nie dać Munie satysfakcji. Najwyraźniej chciała zniszczyć więź, która łączyła mnie z bratem, ale nie wiedziała, że my wcześniej czy później, ale zawsze dochodzimy do porozumienia, nawet w takiej sytuacji, w jakiej nas postawiła. Musiałem jeszcze wzbudzić tylko chęć do walki w bliźniaku, bo przez to, co mi zrobił, czuł się winny i widziałem, że ledwo wytrzymywał moje spojrzenie, a ja nie miałem o to do niego żalu. Nie do niego.

Kiedy się umyłem i wyszedłem z łazienki, znowu siedział na parapecie okna.

Podszedłem do niego, kładąc mu rękę na ramieniu.

- Znowu będziesz tu siedział całą noc? – zapytałem szeptem.

Popatrzył na mnie.

- Ona chce zniszczyć naszą więź – zacząłem mu tłumaczyć. - Pokażmy jej, że bez względu na okoliczności, tego, kim dla siebie jesteśmy, nikt nie może zniszczyć. Nawet to, że każe nam ze sobą uprawiać seks, to nas tylko zjednoczy i wzmocni.

Westchnął.

- Ja czuję się pokonany, Bill.

- Nie prawda, pokonała cię tylko moralność, ale nie myśl o tym w ten sposób. Nie zrobiłeś nic złego, rozumiesz?

- Jak to nie?

- Nie. Posłuchaj! Daję ci moje pozwolenie na wszystko. Chcę, żebyś się ze mną kochał i robił mi każdą rzecz, jaką ta wariatka zażąda. I teraz uważaj, bo to jest najważniejsze! Masz robić to tak dobrze, żebyśmy obaj mieli z tego nieludzką przyjemność. Ona chce, żebym ja się ciebie bał, a ciebie, żeby zjadło poczucie winy. Czy ty tego nie widzisz? Całą zeszłą noc nad tym myślałem. Brakowało mi tylko świadomości czy nadal mogę na tobie polegać, ale twoje łzy, powiedziały mi więcej niż chciałem wiedzieć. Przechytrzymy ją. Jeśli dobrze to rozegramy, pokonamy ją jej własną bronią. Jak sądzisz, do czego jeszcze nas zmusi? Każe się nam zamienić rolami? Zacznie mnie dusić tą cholerną obrożą albo ciebie będzie trzymać na głodzie? Ona oczekuje emocji. Nawet jeśli przyjdzie nam to wszystko przeżyć, to zniesiemy to. Gwarantuję ci, że tego typu ludzie szybko się nudzą. Jeśli się nasyci tymi swoimi chorymi fantazjami, to w końcu nas wypuści.

- Albo zabije – dodał.

- Istnieje taka możliwość, ale mam nadzieję, że do tego czasu nas znajdą. Jesteśmy tu już ponad dwa tygodnie, mam przeczucie, że już niedługo tu będziemy. Więc teraz pytam się ciebie, czy dasz radę nie widzieć we mnie brata ani mężczyzny i zrobić wszystko, co ta wariatka wymyśli?

Oblizał spierzchnięte usta, zawsze tak robił, kiedy intensywnie coś rozważał.

- Dam radę.

Uśmiechnąłem się.

- To zabieraj dupę z tego okna i chodź do łóżka. Nie mam zamiaru spać kolejnej nocy w łazience na podłodze. Chcę położyć się wygodnie przy tobie i się przespać.

Kiwnął tylko głową i zeskoczył z parapetu.

Billa plan wydawał się mieć ręce i nogi. Położyliśmy się spać, jednak ja jeszcze długo nie mogłem zasnąć. Zastanawiałem się, jak zdołam pokonać w sobie tę cholerną barierę moralności. Co prawda kochałem się z Bilem już dwa razy, ale za pierwszym, jak i za drugim razem doprowadzenie się do wzwodu kosztowało mnie naprawdę wiele wysiłku, bo po prostu Bill mnie nie pociągał, jako kochanek i teraz zastanawiałem się jak obejść ten problem. Nie gustowałem w mężczyznach, a Billa traktowałem jak młodszego braciszka, na którego trzeba mieć zawsze oko i chronić go w razie potrzeby. Tymczasem zrozumiałem, że mój młodszy braciszek, wcale nie był wcale taki słaby, za jakiego go uważałem. Pokazał mi dzisiaj, jaka w tym chudym ciele drzemie potężna siła psychiczna, którą mi zaimponował. I tak myślałem, że jeśli on potrafi oddać mi się, tylko po to, by coś komuś udowodnić, to ja także jestem w stanie to zrobić. Wszystko zależało tylko od mojego nastawienia.

- Nie myśl już nad tym – szepnął.

- Skąd wiesz, że nie śpię?

- Wstrzymujesz w sobie powietrze.

- Przepraszam – pogładziłem go po ramieniu.

- Dasz radę. Nie myśl o tym.

Jednak i tak nie zasnąłem jeszcze jakiś czas, analizując wszystko w głowie. A przede wszystkim, przekonując siebie, że to, co zamierzam zrobić, robię tylko po to, byśmy przeżyli.

Na drugi dzień tuż przed południem, znowu zacząłem odczuwać głód narkotyku. Powoli zaczynały mnie boleć mięśnie, przez co zacząłem kręcić się po pokoju, spacerując od okna do okna.

- Boli cię? – zapytał Bill, zauważając to w końcu.

- Zaczyna. Nienawidzę tego uczucia.

- Dlaczego to tak krótko działa?

- Nie mam pojęcia. Chyba wszystkie narkotyki tak działają.

Podszedłem bliżej do Billa i szepcząc, dokończyłem myśl.

- Musimy stąd uciec i to jak najszybciej. Z każdą kolejną dawką mam wrażenie, że coraz gorzej znoszę moment, kiedy jestem na głodzie.

Popatrzył na mnie z lekkim niepokojem w oczach.

Wyciągnąłem rękę w stronę brata, pokazując mu, jak drży mi dłoń. Starałem się naprawdę powstrzymać to, ale nie mogłem.

- Boże, Tom.

- Nie denerwuj się, jeszcze nie jest tak źle.

Tom starał się mnie uspokoić, ale to, co się działo z nim, kiedy coraz bardziej odczuwał głód narkotykowy, przerażało mnie. Już wiedziałem, że psychicznie nic się w nim nie zmienia, ale to, że zaczynał cierpieć fizycznie było dla mnie prawie tak samo bolesne, jak dla niego.

Późnym popołudniem, kazał mi się trzymać od siebie z daleka. Z bólu zrobił się okropnie nerwowy i nie chciał mnie przez przypadek skrzywdzić. Więc siedziałem w drugim końcu pokoju, obserwując z bólem serca, jak kręci się po pokoju, stając się zachodzić ból.

W końcu do pokoju przyszła Muna. Kiedy weszła do środka, mało nie powiedziałem na głos „Nareszcie”

- Co tam? Widzę, że zaczynasz się robić nerwowy, Tom. To musi cholernie boleć.

- Co ty mu dajesz? – zapytałem w końcu. Od początku działanie tego narkotyku było jakieś dziwne. Uzależniał, ale nie dawał w ogóle uczucia euforii.

- To Heroina, ale tak zmodyfikowana, żeby mieć kontrole nad osobą, która już się od niej uzależni.

- Zwariowałaś? – Warknął Tom.

- Dlaczego? Jak widać działa, jak należy. Przykro mi, że przy okazji nie masz odlotu, Tom. Nie takie jest zadanie tego narkotyku. Widzisz, już wkrótce będziesz tak bardzo zależny od tej substancji, że wbrew własnym przekonaniom, dla kolejnej dawki zrobisz wszystko.

Tom prychną.

- Bill, jak się dzisiaj czujesz?

- Normalnie – odparłem, domyślając się dwuznaczności tego pytania.

- Tom chyba jest w potrzebie, więc powinien zając się tobą bardzo szybko. Jesteś gotowy?

Spojrzałem na Toma, w tej chwili jego wyraz twarzy był tak bliżej nieokreślony, że nie wiedziałem, czy się nie rozmyślił. Może, kiedy był na głodzie, faktycznie jego myśli skupiały się na czymś innym. Nasz plan zaczął się chwiać w posadach i szczerze mówiąc, nie bardzo wiedziałem, co w tym momencie zrobić.

19 komentarzy:

Unknown12 grudnia 2014 23:20
Kyaaa to bylo takie urocze :3 to znaczy... wez nie teraz za masochistke, ale serio podobaly mi sie te ich rozmowy. Bylo cos czuc, czulam te emocje, ktore sie w nich klebily i... no wlasnie. Zal mi Toma, narkotyki to paskudna sprawa i mam nadzieje, ze kiedys z tego wyjdzie. Ba! Musi. I wydaje mi sie, ze o ile Billy jakos sobie to wsitko poukladal, to Tom nadal ma problem, glod go nakreca, skrzywdzi Billa i bedzie mial wyrzuty sumienia...
Tyle z mojej strony, rozdzial jak zawsze genialny i zycze duzo Wena na nastepny :3
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Nobody13 grudnia 2014 12:25
Nie wiem co powiedzieć .. bardzo dobrze, że chłopcy się dogadali i widać, ze zalezy im na sobie.
strasznie żal mi Toma bo znalazł się w chorej sytuacji,ale podziwiam go,że znosi to wszystko.
Bill ? Widać, ze ma wole walki i łatwo się nie podda, a po tym jak zrozumiał brata i wie, ze bardzo boli go to co mu robi, jest w stanie zrobić wszystko byle nie pokazać tej psychopatce, że boi się Toma.
Podoba mi się plan Billa i mam nadzieję, że uda im się wszystko ;)

Odcinek jak zwykle cudowny ! :)
Ściskam :):****

Ps. Pisałam odcinek wczesniej, ale przypomnę także i tu ;) U mnie pojawił się nowy odcinek ;) ;*
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
INNA13 grudnia 2014 15:44
ZATKAŁO MNIE PO PROSTU. A MUNĘ TO MAM OCHOTĘ POĆWIARTOWAĆ.
BIEDNI BILŹNIACY. A TWC JAK NIE MOGŁAM WYMYŚLIC TAK NI CHOLERY JSZCZE NIE WIEM, JAK TO ROZEGRASZ.
WENY ŻYCZE
KOTEK
PS. NIE WIEM, CZY WIDZIAŁAŚ, ALE POD POPRZEDNIM WRZUCIŁAM CI LINKA DO TEJ PIOSENKI.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy13 grudnia 2014 17:13
Miałam dzisiaj dopiero skomentować tamten odcinek, ale dzisiaj wchodzę na bloga i widzę - nowy odcinek. A to niespodzianka. :D
Hm... Szczerze, to nie mam pojęcia co napisać. Widać, że Bill naprawdę wierzy w swego brata, a Tom mógł od początku powiedzieć Billowi, o co chodzi. I chociaż wiem, że nic do siebie JESZCZE nie czują, to jak są blisko i wykonują w stosunku do siebie takie czułe gesty, czy coś podobnego, to nie mogę powstrzymać myśli, że między nimi coś jednak jest... Uh, mam nadzieję, że mnie zrozumiesz. XD No i cieszę się, że w końcu się dogadali. A Muny już kompletnie nie rozumiem. Nie rozumiem, o co jej chodzi.
Niecierpliwie czekam na kolejną część.
Weny.

Pozdrawiam serdecznie,
Joll.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
obsesja16 grudnia 2014 00:43
Aaaach... Billy! Kochany Billy! Nieważne, co zrobił mu Tom, on i tak do samego końca w niego wierzył! I wreszcie, wreszcie otrzymał dowód, że nie popełnił błędu, ufając swojemu bratu nawet jeśli ten był szprycowany narkotykami. Cwana bestia z naszego Billy'ego, jestem bardzo dumna z jego zachowania. Tom powinien od razu mu wszystko powiedzieć, w takiej sytuacji szczerość to podstawa, na szczęście Bill rozgryzł, o co w tym chodzi. Podejrzewam, że teraz, cokolwiek Muna zażąda, nie zrobi to już na nich żadnego wrażenia. Tom ma komfort psychiczny, że Bill się na to wszystko zgadza i ufa mu, a Bill, że jego brat to wciaż ta sama osoba, nawet jeśli jest uzależniona od narkotyku. Z takim nastawieniem ich więź może się tylko zacieśnić.
Nie mogę się doczekać kontynuacji :)
Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Bill and Tom Kaulitz Twincest16 grudnia 2014 17:17
Obawiam się, że raczej brniesz trochę nie w tym kierunku :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy16 grudnia 2014 17:18
Kochana! Nawet nie zdajesz sobie sprawy ile radości dałaś mi tym odcinkiem! Polepszyłaś mój humor :) Dziękuję! Tommy przez swoje łzy pokazał tyle emocji że nie musiał nawet nic Billowi mówić, żeby ten zrozumiał o co chodzi. Tylko jedno spojrzenie i wiedzą już wszystko - obaj. Bill to że Tom robi to wszystko z przymusu, a Tom to że Bill już zdaje sobie z tego sprawę, że on nic przed bratem już nie ukryje. To właśnie najbardziej w nich kocham w ogóle, w biźniakach że swoimi gestami, spojrzeniami, zachowaniem - wszystkim sprawiają że ten drugi wie o co mu chodzi wtedy kiedy powinien (a czasami też wtedy kiedy nie powinien :D) <3 To jak bliźniaki komunikują sie bez słów, jedno spojrzenie; dla innych kompletne nic, dla nich wszystko jasne. To przepiękne i pewnie wielu ludzi na świecie nigdy tego nie zrozumie, ale właśnie w tym jest magia, że to bardzo ciężko wytłumaczyć. :D Rozczuliłam się nad Billym! Jakie to słodkie! Chociaż to cholernie ciężka sytuacja dla niego, że musi oddawać się własnemu bratu i to z przymusu to jeszcze bardziej martwi się o Toma niż o siebie! On jest takim wspaniałym człowiekiem! Przy okazji niesamowicie cieszę się że Bill chce umilić ich zbliżenia do tego stopnia żeby obaj czerpali z nich jak największą przyjemność. Widzę, że szykuje nam się tu począteczek wąteczku twincest ;D (jeśli się nie mylę oczywiście)! No bo jak im się tak to już spodoba, jak będzie im przyjemnie to mogą się tak niechcący uzależnić i ....no xD! Matko mam obsesję! :D
Tak z innej beczki: bardzo martwię się o Toma. Niby nic ta heroina poważnego mu nie robi, ale widać zmiany w jego zachowaniu, wytrzymałości. Ten narkotyk go wykończy! Przyjmuje go coraz więcej i jeszcze szybciej potrzebne mu kolejne dawki. Po dłuższym czasie przyjmowania pewnie nie będzie mógł już funkcjonować po dwóch albo nawet niecałych dwóch godzinach! To okropne bo uzaleźnienia od narkotyków naprawdę bardzo mieszają w ludzkich życiach. A ty chcesz nam tu Toma załatwić! xD
Muna.... dobrze jej tak! Niech chłopaki zniszczą ją jej własna bronią! Niech widzi że jej durne pomysły na nich w żaden sposób nie działają! Nie mogą teraz pokazać słabości bo cały ich plan legnie w gruzach. Najlepszy był ten tekst Billa kiedy Muna zapytała go czy Tom jest dobry w seksie. xD Mi samej szczęka opadła na tą wypowiedź i czytałam ją kilka razy żeby sie upewnić że sobie tego nie uroiłam. ;D No bo nasz niewinny Billy z takim tekścikiem! Po prostu mnie to zmiotło, tym bardziej jak sobie wyobraziłam minę Muny i w sumie Toma też..! xD Ciekawe jak on zareagował na to że jego braciszek wcale nie jest taki delikatny, bo mnie na Toma miejscu to by chyba z butów wyrwało! ;) Najbardziej buźka mi się cieszy jak sobie przypominam że skoro to twincest to kiedyś musi im się to naprawdę spodobać, a jestem pewna że gdyby ktoś miał właśnie oświecić Billa, że to co mówi w przyszłości nie będzie już kłamstwem tylko prawdą to chyba też miał by niezłą minę! ;)
Rany jak ja już nie mogę się doczekać części dalszej! Zwyczajnie nie wytrzymam no! A to przecież już dzisiaj! Jaka ja niecierpliwa. :D
Pamiętaj o swojej świetności i o tym że dla mnie jesteś i zawsze będziesz gwiazdą (nic tego nie zmieni) xD
Pozdrawiam i z uśmiechem na ustach oczekuję na dzisiejszy odcinek :D
Twoja "dzięki Tobie happy"
~GlamKinia <3 <3 <3 :***
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi