Bill and Tom Kaulitz Twincest: Kochankowie

poniedziałek, 5 stycznia 2015

Kochankowie - 18 -

00:00

Witajcie kochani.

Jak już pisałam w informacji, dziś się wyrobiłam wcześniej. Trzeba wam wiedzieć, że to wasze wsparcie i to, że tak mnie dopingujecie sprawia, że chce mi się pisać i przez to, jakoś szybko napisało mi się ten odcinek. Wasze słowa naprawdę mają wielką moc :)

Cóż… Myślę, że ten odcinek zamiesza wam kolejny raz w głowach, co więcej, jestem tego pewna. Aż jestem ciekawa waszych przemyśleń po tym odcinku.

Zapraszam do czytania.

Wasza Niki.

Odcinek 18

Jak usłyszałem hałas z pokoju Toma, zerwałem się biegiem zobaczyć, co się stało. Rumor był tak ogromny, jakby nie wiadomo, co się tam stało. Wparowałem do jego pokoju, ogarniając spojrzeniem całe pomieszczenie.

- Tom? – zawołałem go, ale nie odpowiedział mi.

Chwyciłem za klamkę drzwi łazienkowych i kiedy tylko je otwarłem, cała krew odpłynęła mi z głowy. Mało nie zemdlałem, a już na pewno o mało nie dostałem tam zawału, widząc Toma leżącego na podłodze w kałuży krwi. Leżała też tam szklana półka, która wisiała nad umywalką. Właściwie walała się w postaci drobniutkich kwadratowych kawałeczków i to po całej łazience.

- Tom! - zacząłem krzyczeć i rzuciłem się do niego, natychmiast odwracając go na plecy i kładąc sobie jego głowę na kolanach. Strasznie krwawił. Kątem oka zauważyłem strzykawkę leżącą na ziemi. Nie wiedziałem, czy zemdlał po narkotyku, czy może to przedawkowanie, a może uderzył się, albo pośliznął. Przez krótką chwilę tyle możliwości przeleciało mi przez umysł, że trudno było mi uchwycić się którejś. Złapałem ręcznik z wieszaka i zacząłem wycierać mu twarz z krwi. Nie miałem pojęcia skąd to krwawienie. Dopiero kiedy trochę go powycierałem zobaczyłem, jak paskudnie ma rozciętą skroń. Zacząłem uciskać to miejsce, cały czas próbując go ocucić. W końcu ocknął się.

Oczywiście, jak tylko zasugerowałem, że zadzwonię po karetkę, ożywił się jeszcze bardziej. Nie mniej jednak nadal byłem śmiertelnie przerażony jego stanem. Kiedy udało mi się powstrzymać krwotok i opatrzyć rozciętą skroń, zaprowadziłem go do pokoju i pomogłem położyć się na łóżko. Nawet nie czuł, kiedy go nakrywałem kocem, zasnął momentalnie, jak tylko przyłożył głowę do poduszki.

Kiedy wróciłem do łazienki posprzątać ją, zauważyłem fiolkę z narkotykiem. Była malutka. Nie wiem, na ile tego wystarczy, może na trzy razy. Odłożyłem ją do szafki łącznie z paczką strzykawek. Dobrze, że chociaż używał nowych. Jeszcze tylko by brakowało, żeby zaraził się HIV. Pozamiatałem najpierw szkło. Dopiero później zacząłem zmywać krew. Ręcznik od razu wrzuciłem do prania. Nie chciałem, żeby mama to zobaczyła. Co do jednej rzeczy zgadzałem się z Tomem, trzeba było zaoszczędzić mamie takich wrażeń. Ona okropnie przeżyła nasze porwanie. My przeszliśmy piekło, ale ona także. Przez miesiąc nie wiedziała nawet czy żyjemy. Nie wyobrażam sobie nawet, jak musiała się czuć, zwłaszcza biorąc pod uwagę ewentualność, że możemy już nie żyć. Zauważyłem, że strasznie schudła, widać to zwłaszcza po jej twarzy, zapadnięte policzki i sińce pod oczami, nie była w stanie ukryć tego nawet pod makijażem. Po jakieś godzinie udało mi się doprowadzić Toma łazienkę do porządku. Stanąłem jeszcze, rozglądając się uważnie czy czegoś nie przeoczyłem, ale wydawało mi się, że nie. Wróciłem do pokoju i usiadłem na brzegu łóżka, dotykając twarzy Toma. Poczuł to, bo natychmiast się ocknął.

- Jak się czujesz? – spytałem.

- Trochę boli mnie głowa.

- Uderzyłeś głową o półkę czy spadła na ciebie?

- Nie mam pojęcia. Zrobiło mi się słabo i chwyciłem się półki, żeby nie upaść, ale nie wytrzymała i poleciałem. Chyba spadła na mnie.

- Posprzątałem twoją łazienkę, ale brak półki to mama i tak zauważy.

- W garażu była gdzieś zapasowa.

- Na pewno?

- Tak. Zanim wstawili tę szafkę miało tam wisieć dwie, ale się nie zmieściły, więc gdzieś w garażu musi być ta druga.

Westchnąłem. Na dworze było już ciemno, nie bardzo uśmiechało mi się iść do garażu i kopać po tych wszystkich kartonach za półką. Tom zaczął siadać. Chyba czuł się trochę lepiej, chociaż jego źrenice nadal były bardzo rozszerzone.

- Kręci ci się w głowie?

- Trochę, ale już jest okej.

- Jak się w ogóle czujesz po tym narkotyku?

- Nie wiem. Dziwnie. To nie to samo, co tamto. Strasznie zmęczony jestem.

- Może, to była za duża dawka?

- Nie wziąłem całej. DJ powiedział, żebym nie ryzykował, jeśli wcześniej brałem jakąś pochodną narkotyku, więc nie wziąłem całej.

- DJ? A kto to jest?

- Kurwa! – przeklął. – Zapomnij o tym! Nie wolno ci nikomu powiedzieć o tym, co usłyszałeś! Słyszysz? - złapał mnie mocno za rękę, zaciskając dłoń na moim nadgarstku.

- Nie powiem, wyluzuj. Jestem po twojej stronie. I puść mnie, narobisz mi siniaków.

- Bill, obiecaj albo przysięgnij, że nikomu nic nie powiesz, że to zostanie tylko między nami.

- Obiecuję.

- Przysięgnij!

- Przysięgam. Jezu, opanuj się, Tom.

- Klęknij przede mną i przysięgnij z ręką na sercu.

- Przestań! – wyrwałem się mu. – Czy kiedykolwiek cię zawiodłem, że teraz mi nie wierzysz?

Spuścił głowę. Widziałem, że po tym narkotyku Tom jest jakiś dziwny. Niby wszystko pamiętał i rozumiał, a jednak momentami obsesyjnie czegoś się przyczepiał, zupełnie nie jak on, bo zwykle potrafił zakończyć rozmowę tylko wymownym spojrzeniem, czy wzruszeniem ramionami.

- Idę poszukać tej półki – powiedział i wstał z łóżka.

- Jutro się poszuka. Tam jest ciemno – próbowałem go odwieść od tego pomysłu.

- To co? Wezmę latarkę. Pomóż mi, Bill – spojrzał na mnie, a ja co? Oczywiście, zgodziłem się. Jak zwykle.

Zeszliśmy na parter i do garażu. Tak jak myślałem sterty kartonów ustawionych pod ścianami, nie wróżyło szybkiego zakończenia poszukiwań.

- Boże, do jutra tego nie znajdziemy.

- To będzie płaskie podłużne pudełko - powiedział. - Białe, z zielonymi napisami – dodał.

- Zielonymi? Pamiętasz takie szczegóły? – Zdziwiłem się, bo zwykle taki drobiazgowy nie był.

- Nie wiem, tak mi się wydaje. Szukaj, bo czas ucieka. Przerzuciliśmy kilka kartonów i znalazła się. Faktycznie karton był biały, właściwie trochę siwy z uwagi na dość sporą warstwę kurzu, ale zielony napis było widać jak na dłoni.

- Niezłą masz pamięć – zaśmiałem się.

- No. – bąknął. - Dobra, trzeba ją zamontować. Zabieramy to wszystko na górę. Trzymaj - podał mi karton, a sam chwycił jeszcze skrzynkę z narzędziami. Cały czas podpierał się ścian i wyraźnie widziałem, że nie czuje się dobrze.

W łazience okazało się, że Tom nie nadaje się do majsterkowania. Ręce mu drżały i nie mógł nawet trafić w główkę śruby, a co dopiero ją wkręcić.

- Kurwa, co jest z moimi rękami! – Zaczął się denerwować.

- Daj, ja to zrobię, a ty trzymaj.

Chyba tylko z uwagi, że gonił nas czas, nie wykłócał się ze mną, ale widziałem, jak zaciska z nerwów zęby. Do tego strasznie się spocił, jego T-shirt pod pachami i w okolicy klatki piersiowej był mokry.

- Może odpoczniemy chwilę? – Zaproponowałem.

Spojrzał na mnie w taki sposób, jakbym co najmniej rzucił w jego kierunku jakąś obelgę.

- Nie ma czasu. Przykręcaj.

Już nic więcej nie powiedziałem na temat zrobienia sobie przerwy. Przykręciliśmy tę półkę. Poustawiałem na niej wszystko to, co stało na poprzedniej.

- No i gotowe – powiedziałem zadowolony z jakby nie patrzeć wspólnej pracy. Zawsze lubiłem robić coś z Tomem, choć zwykle moje zadanie ograniczało się do podawania różnych rzeczy i instruowaniu, jak coś ma wyglądać.

- Dzięki za pomoc. – Uśmiechnął się do mnie.

- Spoko – odparłem. - Idę odgrzać jedzenie. Czas na kolację. Zejdź za chwilę do kuchni.

- Okej.

Kiedy zacząłem nakładać jedzenie na talerze, zauważyłem, jak Tom schodzi, niosąc ze sobą skrzynkę z narzędziami.

- Siadaj, nałożyłem już.

- Zaraz, tylko odniosę to.

Usiadłem do stołu, ale spojrzałem na niego znad talerza, kiedy przyszedł do kuchni.

- Widać coś po mnie? - zapytał. Na głowie miał zawiązaną czarną bandamkę. Wyglądał jak zwykle, tyle że zwykle w domu jej nie nosił.

- Nie – powiedziałem. – Oprócz tego, że jej normalnie w domu nie nosisz.

- Dobrze, że mama o tym nie wie, więc te kilka dni, zanim się to nie zagoi, będzie mnie oglądać w takim wydaniu.

Ten incydent w łazience trochę naprostował naszą relację. I widziałem to bardzo wyraźnie. Tom już nie warczał na mnie przy każdej nadarzającej się okazji. Miałem nadzieję, że ta odmiana nie jest tylko tymczasowa. Musieliśmy się trzymać razem, zawsze to robiliśmy, a odkąd nas uwolniono, zachowywaliśmy się, jak obcy sobie ludzie, a nie jak bracia. Pomijając już fakt, że przez miesiąc byliśmy nawet kochankami. Nie twierdze, że to było przyjemne, kiedy zmuszała nas do seksu, chociaż z ręką na sercu muszę przyznać, że kiedy robiliśmy to po raz enty, a Tom wybadał jak najszybciej mnie podniecić i dać mi odrobinę przyjemności, mimo wszystko tęskniłem do jego czułych objęć. Cholernie podobała mi się jego twarz, kiedy był na granicy i kiedy dochodził. Jego oczy, kiedy na mnie patrzył, była w tym jakaś dziwna magia. Nie potrafię tego nawet nazwać, ale fascynowało mnie to.

- Słuchasz mnie? - usłyszałem w pewnym momencie.

- Słucham - odpowiedziałem, chociaż kompletnie nie miałem pojęcia, o czym mówił.

- To dobrej nocy – odparł i zaczął wstawać. – Spojrzałem na jego talerz, przynajmniej połowa na nim została.

- Nie zjadłeś wszystkiego – powiedziałem, na co on aż przystanął i spojrzał na mnie.

- Przecież ci powiedziałem, że więcej w siebie nie wcisnę. Wiedziałem, że mnie nie słuchasz. O czym znowu myślisz? Mam nadzieję, że nie chodzi ci po głowie powiedzenie mamie i Gordonowi, co się stało.

- Nie. No, co ty! To jest nasza tajemnica. Zresztą przysiągłem ci.

Być może to nie miało znaczenia, ale chciałem, żeby Tom widział, że nadal bez względu na to, co zrobi, jak mnie potraktuje i co będzie mówił, ja zawsze będę trzymał jego stronę.

- To, nad czym tak dumałeś?

- Jestem już zmęczony, nie myślałem nad czymś konkretnym. Tak się jakoś zamyśliłem. – Skłamałem. Widziałem, że mi się przygląda i nie wierzy w ani jedno moje słowo, ale on chyba też był zbyt zmęczony i obolały, żeby wszczynać teraz jakiekolwiek dyskusje.

- Okej. To spadam. Ty też się kładź.

- Sprzątnę to tylko. Śpij dobrze, Tom. I jakby co, to wiesz, gdzie mnie szukać. Nawet jak bym spał, to budź mnie śmiało.

- Jasne. Dzięki.

Odetchnąłem. O czym to ja myślałem, że nie słyszałem, co do mnie mówił? Ach! No tak, o jego oczach. Kiedy brałem jego przyrodzenie do ust, widziałem, że jego wzrok aż płonął i nikt mi nie powie, że w tamtym momencie to mu się nie podobało. Dziwne to wszystko. Powinienem chyba czuć wściekłość, a już na pewno obrzydzenie do brata, a czuję… Żal? Żal, że to się już skończyło. Sam już zresztą nie wiem. Jedno jest pewne, nie zachowujemy się względem siebie jak przed porwaniem. Ciągle trzymamy się na dystans, jakby to, jak traktowaliśmy się przed porwanie, miało nas teraz zabić. A ja pragnę, żeby mnie od czasu to czasu pocałował w policzek, czy przytulił, jak kiedyś. Pewnie dlatego rozpamiętuję, to wszystko, bo brakuje mi tego, co było między nami od zawsze.

Westchnąłem i sprzątnąwszy ze stołu, pogasiłem wszędzie światło i poszedłem na górę do siebie. Zanim jednak wszedłem do swojego pokoju, stanąłem pod drzwiami Toma. Były minimalnie uchylone, więc powoli otwarłem je, zaglądając do środka. Było ciemno, ale widziałem, że leżał na łóżku przykryty kołdrą, zapewne już spał. Przymknąłem z powrotem drzwi i udałem się do swojego pokoju.

Po szybkim prysznicu sam położyłem się, ale nie mogłem zasnąć. Za dużo miałem wrażeń jak na jeden dzień. Ta psycholog, potem Toma wypadek w łazience. Te wszystkie wydarzenia biegały po mojej głowie jak stado rozpędzonych dzikich koni. Zanim w końcu zasnąłem, słyszałem, jak rodzice wrócili do domu, a dochodziła prawie druga w nocy. Każdy ich ruch w domu i nawet to, o czym rozmawiali, kiedy kładli się spać w swojej sypialni. W domu panowała tak upiorna cisza, że wszystko było słychać, a przynajmniej ja wszystko słyszałem.

Nie wiem, ile jeszcze przewracałem się z boku na bok, zanim w końcu zasnąłem, ale pewnie kilka godzin, bo usnąłem dopiero, jak na dworze zaczęło świtać. A zważywszy, że była już jesień i noce były coraz dłuższe i świt przychodził dość późno, to musiało być coś koło szóstej rano. Nie chciało mi się już zerkać na zegarek.

Przebudziłem się, czując czyjś dotyk na ramieniu.

- Tom? – rozbudziłem się, nie bardzo wiedząc, co się dzieje.

- To ja – odezwała się mama. – Dochodzi już czternasta. Za chwilę będzie obiad. Zjesz, czy później ci odgrzać?

- A Tom? – zapytałem.

- Zejdzie.

Już nie spał? Dziwne, bo to on zwykle lubił się wylegiwać najdłużej.

- Zaraz zejdę – powiedziałem.

Ogarnąłem się, naciągając na tyłek jakieś dresowe spodnie i zszedłem do kuchni. Tom już siedział przy stole, ale nie wyglądał dobrze. Na głowie miał zawiązaną bandamkę, ale nie to przykuło moją uwagę, tylko to, że był strasznie blady.

- Cześć – odezwałem się do niego i usiadłem.

- Cześć – odparł.

- Wcześnie wstałeś – rzuciłem.

- To ty długo spałeś – stwierdził.

Mama postawiła przed nami talerze.

- Smacznego – powiedziała i wszyscy, dziękując jej, zaczęliśmy jeść.

Pochłonąłem ten obiad w jednej chwili, jakiś wybitnie głodny dzisiaj byłem. Za to Tom był dopiero gdzieś w połowie i widziałem, że każdy kęs wpycha w siebie na siłę.

- Dziękuję. Było pyszne – powiedziałem i odłożyłem sztućce.

- Proszę – mama się uśmiechnęła na te słowa. - Może chcesz jeszcze dokładkę? – zapytała.

- Nie. Nie zjem już niczego więcej.

- A tobie, Tom, nie smakuję? – zapytała go.

- Smakuję – odparł.

- To, czemu tak znęcasz się nad tym jedzeniem? Zawsze, to ty pierwszy kończyłeś i jeszcze prosiłeś o dokładkę. Może dolać ci więcej sosu? Wiem, że go lubisz – zapytała, a Tom w tym momencie poderwał się z krzesła i rzucił biegiem do łazienki na parterze.

Wszyscy wyraźnie słyszeli, że wymiotował, zwłaszcza że, nie zamknął za sobą drzwi.

Zerwałem się ze swojego miejsca i pobiegłem do niego. Mama za mną.

- Tom! – położyłem mu dłoń na ramieniu. Tak go rwało, że aż mnie samego coś ścisnęło w żołądku.

- O Boże, Tom, co ci jest? - Mama zaczęła panikować.

- Zabierz ją stąd – odezwał się Tom między jednym a drugim atakiem torsji.

- Mamo, zostaw nas samych. Ja się nim zajmę. – Wypchnąłem ją za drzwi. – Proszę – powiedziałem, patrząc na nią błagalnym wzrokiem i zamknąłem drzwi. Kucnąłem za plecami brata, obejmując go. Czułem, jak drży. - Oddychaj, jestem przy tobie. – Powiedziałem, próbując dodać mu otuchy. W końcu przestał wymiotować i tylko opierał się o muszlę, ale wyglądało na to, że już mu przeszło. Chwyciłem z wieszaka ręcznik i zmoczyłem brzeg w zimnej wodzie, podając mu go.

- Masz, powycieraj się.

- Dzięki.

Nalałem jeszcze do kubka wody, podając mu, żeby przepłukał sobie usta.

- Zaszkodziło ci coś? - zapytałem, kucając przed nim.

- Od rana jakoś się kiepsko czuję.

- Może to przez ten narkotyk? – stwierdziłem.

- Nie wiem. Może.

Oddał mi kubek i zaczął wstawać.

- Chłopcy, wszystko w porządku? – Mama stała pod drzwiami, denerwując się.

Tom przekręcił zamek w drzwiach i otworzył je.

- Tom, jak się czujesz, kochanie. Zaszkodziło ci coś?

- Nic mi nie jest, nie martw się. Pójdę się położyć.

- Dobrze – odparła, odprowadzając go wzrokiem do samych schodów. - Co się stało? – zapytała mnie w końcu.

- Nie mam pojęcia. Jak zszedłem, to już kiepsko wyglądał. Może zjadł coś wczoraj i mu zaszkodziło – powiedziałem.

- Zrobię mu lekarstwo na żołądek, zaniesiesz mu.

Kiwnąłem głową.

Kiedy ze szklanką w ręku zapukałem do drzwi Toma, usłyszałem tylko coś, co miało pewnie brzmieć, jak proszę, więc powoli, otwierając drzwi, wszedłem do środka. Leżał na łóżku zwinięty w kulkę. Wyglądał na cierpiącego.

- Boli cię brzuch? – zapytałem.

- Nie wiem – odparł.

- Mama zrobiła ci lekarstwo. Wypij je.

- Nie boli mnie żołądek.

- Może nie wiesz, że to żołądek – stwierdziłem, na co spojrzał na mnie.

- Postaw na biurku.

Postawiłem i usiadłem na łóżku, dotykając jego twarzy, jednak nie wydawał się mieć gorączki.

- I co panie doktorze? – rzucił ironicznie na mój zabieg. – Mam gorączkę?

- Nie wydaje mi się. Martwię się o ciebie, Tom.

- Jeszcze żyję. Kiepsko się czułem, odkąd wstałem.

- A jak twoja rozcięta głowa? Może masz wstrząs mózgu, po tym też się wymiotuje.

- Nie boli mnie głowa – odparł. – Czuję się jakbym był na głodzie – stwierdził.

- Nie żartuj, to chyba za wcześnie.

- Może heroina metabolizuje się szybciej.

Westchnąłem.

- Jak ci pomóc?

- Odpal kompa i poszukaj. Nie dam rady teraz grzebać po necie.

- Tom…

- Proszę. Zrób to, jeśli chcesz mi pomóc.

- No dobrze – zgodziłem się. – Zaraz wracam, pójdę po swój komputer.

- Okej.

Kiedy wróciłem, usiadłem na podłodze, opierając się o łóżko i otwarłem laptopa.

- Co mam szukać? – zapytałem.

- Nie wiem, może jak długo narkotyki utrzymuje się w organizmie.

Wpisałem w google pytanie i zacząłem przeglądać po kolej wszystkie linki, które mi się wyświetliły.

- I co? – zapytał, kiedy od dobrych kilku minut milczałem, zagłębiając się w tym czasie w lekturze.

- Ciężko powiedzieć. To zależy od dawki i organizmu, ale jeśli zażyłeś go mniej, to może faktycznie jesteś na głodzie.

- Super – bąknął.

Spojrzałem na niego.

- I co teraz? – zapytałem.

- A co ma być? Muszę wziąć kolejną dawkę.

- A jeśli to nie to? Może poczekajmy do wieczora.

- Masz pojęcie, jak ja się czuję? Nie będę czekał do wieczora, a jak się boisz, to wyjdź, nie musisz na to patrzeć. Jeśli się przekręcę, nie będziesz przynajmniej czuł się winny.

Jeśli sądził, że to mnie przekona do opuszczenia jego pokoju i zostawieniu go samego, to był w błędzie. Teraz tym bardziej miałem zamiar tu zostać.

- Nigdzie się stąd nie ruszę.

- Świetnie, to przynieś mi z łazienki strzykawkę i narkotyk – powiedział podnosząc się. – I zabierz jeszcze ten czarny pasek. – Dodał.

Zamknąłem i odłożyłem laptopa, udając się do łazienki. Nie podobało mi się to, nie znosiłem być świadkiem, jak ćpał. Ale jeśli coś złego będzie się z nim działo, to będę jedyną osobą, która będzie mogła zareagować i w razie czego wezwać karetkę, ratując mu życie. Zabrałem wszystko z łazienki i zaniosłem do pokoju. Tom siedział już na łóżku ze spuszczonymi nogami. Ściągnął też z siebie bluzę, siedząc teraz w koszulce.

Podałem mu fiolkę i strzykawkę, a pasek położyłem na łóżku.

Przyglądałem się, jak nabierał do strzykawki narkotyk. Czułem, jak szybko bije mi serce, strasznie się denerwowałem.

Odłożył fiolkę na stolik obok łóżka, a przygotowaną już strzykawkę wsadził w zęby, chwytając pasek i związując go na przedramieniu.

Spojrzał na mnie.

- Jeśli ci niedobrze, to się odwróć, nie chcę, żebyś mi tu puścił pawia na dywan.

- Nie puszczę, bez obaw. Po prostu nienawidzę igieł. Nie wiem, jak ty sam sobie możesz to robić.

- Nie mogę, ale potrzeba jest silniejsza niż to nieprzyjemne uczucie. Poza tym chyba też się już trochę przyzwyczaiłem.

- Nie podoba mi się to – stwierdziłem.

- Jeśli zemdleję, to nie bij mnie po twarzy, dobrze? – powiedział.

- Bardzo śmieszne.

- Mówię poważnie, nienawidzę tego.

- A co mam zrobić, pocałować cię?

- Jezu, Bill. Co ty nigdy nie słyszałeś, co się robi, jak ktoś zemdleje?

- Nie.

Westchnął i pokręcił ze zdumienia głową.

- Usiądę na podłodze. Jeśli zemdleję położysz mi nogi na łóżko, to powinno wystarczyć.

- A jeśli nie?

- Wystarczy.

- A jeśli nie? – dopytywałem.

- To znaczy, że umarłem.

Spojrzałem na niego, a on parsknął śmiechem.

- Wyluzuj – powiedział spokojnie, tak jak tylko on potrafił mnie uspokoić. – Odzyskam przytomność, nie martw się. Poza tym może wcale nie zemdleję.

Nie wiem, który z nas był bardziej zdenerwowany, ale jeśli on, to nieźle się maskował, bo ja pewnie byłem już blady jak ściana i czułem, że zaschło mi w gardle.

- Gotowy? – zapytał, siadając na podłodze obok łóżka.

Kiwnąłem głową.

Tom zrobił głęboki wdech i wkuł się w żyłę, wstrzykując narkotyk. Nie mam pojęcia, co on czuł w tym momencie, ale ja miałem wrażenie, że to we mnie rozchodzi się ta substancja. Czułem dziwne mrowienie w ręce, które wędrowało przez ramie i rozchodziło się na całe ciało.

- Jak się czujesz? – zapytałem, obserwując go.

- Rozwiąż mi pasek na ręce, ale bardzo powoli.

Zrobiłem to, a on zamknął oczy, opierając głowę o łóżko.

- Tom?

On jednak nie odpowiadał. Nie wiedziałem, czy stracił przytomność, czy nie. Nie przewracał się na boki, ale miał zamknięte oczy i milczał.

- Tom? – odezwałem się koleiny raz i w tym momencie do drzwi ktoś zapukał, a po chwili, zanim zdążyłem w jakikolwiek sposób zareagować, drzwi uchyliły się i pojawiła się w nich mama.

- Tom, lepiej się czujesz? – zapytała, a ja cały zdrętwiałem.

- Mamo…

Jej wzrok, kiedy zobaczyła Toma i w jednej sekundzie strzykawkę leżącą na podłodze obok niego, był nie do określenia. Mieszało się w nim przerażenie, niedowierzanie i ubolewanie.

- Tom! – Krzyknęła, a on podniósł głowę i spojrzał na nią, był kompletnie skołowany. – Boże, Tom! – Zaczęła krzyczeć. W ostatniej chwili udało mi się ją złapać i powstrzymać przed rzuceniem się na niego.

- Mamo, nie! Zostaw go.

- Co się stało, Bill? Co się z nim dzieje?

- Nic. Nic mu nie będzie. Proszę, wyjdź – zacząłem ją wypychać z pokoju. Kurwa, za ten stres, jaki mi Tom fundował, nie wypłaci mi się do końca życia. Mama wpadła w taką histerię, że na górę przybiegł Gordon, dopytując się, co się stało.

- On umiera, Gordon! – krzyczała.

- Kto? – Nasz ojczym próbował ogarnąć sytuację, a przez te krzyki niczego nie rozumiał.

- Tom, mój Tom, O Boże, Bill, co on zrobił?!

- Nic mu nie będzie – próbowałem załagodzić sytuację, ale szło mi kiepsko. Sam się bałem o Toma, zostawiłem go w pokoju, zatrzaskując drzwi, żeby nikt go teraz nie oglądał w takim stanie, ale przez to sam nie wiedziałem, czy z nim wszystko w porządku.

- Bill, co się dzieje? – zapytał mnie Gordon.

- Nic. Jezu, przestańcie dramatyzować.

- Jak nic? Pozwalasz mu zażywać narkotyki, Bill?! Mówiłeś, że pomożesz mu z tym zerwać, a ty biernie się temu przyglądasz. Może jeszcze mu to wstrzykujesz?! – Krzyczała na mnie.

- Gordon, proszę, zabierz ją stąd. Później wam wszystko wyjaśnię. Proszę – spojrzałem błagalnie na ojczyma. Widziałem, że sam się zdenerwował, ale chyba zrozumiał moją niemą prośbę.

- Kochanie, chodź. Zostaw chłopców. Poradzą sobie.

- Nie, Gordon. Oni sobie nie radzą. Tom, mój Tom. Puść mnie, chcę zobaczyć, co z nim – zaczęła płakać.

- Nic mu nie będzie, Bill się nim zajmie. Chodź na dół – objął ją mocno i zaczął prowadzić do schodów, a potem sprowadzając na dół, do kuchni.

Zrobiłem tylko głęboki wdech i otwarłem drzwi pierwsze co, to patrząc na Toma.

Spojrzał na mnie.

- Bardzo źle? – zapytał, mając na uwadze to, co słyszał za drzwiami.

- Nie ważne. Lepiej powiedz, jak się czujesz.

- Przestaje boleć, ale spać mi się chce i kręci mi się w głowie.

- Spójrz na mnie – poprosiłem, przyglądając się uważnie jego oczom. Znowu miał okropnie rozszerzone źrenice. - Chodź, położysz się na łóżku. – Pomogłem mu wstać z podłogi i ułożyć się wygodnie na łóżko. - Nie wypłacisz mi się za ten cały stres. I radzę ci, zacznij myśleć, czym mi to wszystko wynagrodzisz.

- Może być złote sportowe BMW? – zapytał ironicznie.

- Nie wiem, czy jedno wystarczy – odparłem, nakrywając go kocem.

- No to kupię ci dwa. Drugie z diamentową karoserią.

- Jasne – uciąłem, widząc, że gada od rzeczy. – Spróbuj się przespać. A ja zejdę na dół i uspokoję mamę.

- Pamiętaj o przysiędze – powiedział, chwytając mnie mocno za rękę. Jak na taki stan, to jego uścisk był naprawdę silny.

- Pamiętam. Trudno o tym zapomnieć, kiedy robisz mi siniaki.

Puścił mnie w końcu, a ja jeszcze chwilę przyglądałem się mu. Bardzo szybko zasnął. Odetchnąłem głęboko. Boże, sądziłem, że po powrocie do domu skończą się wszystkie problemy, a te piętrzyły się jeden po drugim i jeszcze czekała mnie przeprawa z rodzicami. Jak miałem im to wszystko teraz wytłumaczyć?

20 komentarzy:

Unknown5 stycznia 2015 00:32
Boże, odcinek superaśny !!! Akcja sie tak rozkręciła, że jestem w szoku.
Z tego co widać to Billowi pierwszemu brakuje braciszka z ich cielesnościa, ale nie koniecznie, bo przez ten narkotyk to może cosik Tomowi rzucić się na główkę :)
Rozumiem Simone, pewnie jak ja bym nią była też bym tak zareagowała ale jednak mnie trochę zdenerwowała z tym, że najechała na Billa bo on tylko stoi po stronie bliźniaka nawet jeśli się z nim nie zgadza.
Mam nadzieję, że Bill jakoś z tego wybrnie przed rodzicami i może się coś w końcu między nimi głębszego zadzieje :)
Czekam na dalsze wydarzenia. Rozdział jest wystarczająco długi by powiedzieć - zaspokoilaś mój głód narkomana :D
Życzę dalszych równie świetnych części twego dzieła.
Kocham Kira <3
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy5 stycznia 2015 00:35
Hej, jeszcze nigdy nie komentowalam twoich opowiadan ale dzisiaj chciałam to zrobić bo naprawdę mnie zaskoczyłas! Tez myślałam ze to Tom będzie tęsknil za tym co robili chociaż z tego co mówił Bill tez tak jest :-D ale myślałam ze Tom będzie go musiał do tego jakoś przekonać. Ogólnie rozdział świetny i czekam na następnie.

~RedHead
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy5 stycznia 2015 16:38
Genialny odcinek. Przyjemnie go sie czytalo i szybko. Zdecydowanie za szybko. Widac, ze Billowi spodobalo sie to, co miedzy nimi bylo. Niby twierdzi, ze to tylko tesknota za jego bliskoscia, ale widac, ze to jednak cos wiecej. No i martwi mnie to, co dzieje sie z Tomem... Zle z nim. A ten narkotyk dziwnie na niego wlywa. Ciekawe, ile to jeszcze potrwa.
Niecierpliwie czekam na kolejna czesc.
Weny.

Pozdrawiam,
Joll.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
INNA5 stycznia 2015 16:42
Nie wiem, czy jakiś sensowny komentarz mi wyjdzie, bo jestem w mega szoku.
Bill mnie rozwalił tymi swoimi rozmyśleniami. Aż się zaczęłam w pewnym momencie bać, że jak Tom będzie na dragach i nie będzie kontaktował, to on mu pierwszy coś zrobi (zgwałci). I nie zdziwię się, jeżeli tak będzie. Teraz to już wszystko możliwe, a znając Ciebie to jeszcze nie raz tak namieszasz, że bedę kilka razy tekst czytała i nic nie będę rozumieć.
Ale musiałaś wcisnąć jeszcze simone? Te4raz to dopiero będzie jazda.
I coś mi się wydaje, że Billy przypadkiem zdradzi pani psycholog takie jedno imię.
Dobra, nie ośmieszam sie dalej i nie wymyslam histori niestworzonych, tylko lece pisać rozdział.
Weny życzę
KOTEK
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Nobody5 stycznia 2015 20:38
Ooo kurcze, a jednak to Bill tęskni za bliskością Toma.. tego się nie spodziewałam ! :)
A Tom zrobił największą głupotę, ze zaczął ćpać, on naprawdę nie wypłaci się Billowi za te cierpienie.
Kurcze, że Simone weszła do pokoju, biedna kobieta wystarczająco wycierpiała, to jeszcze musiała zobaczyć jak jej syn ćpa.. ahh..
Kochana, napisałabym coś więcej, ale dziś mam beznadziejny dzień i nie chce sie produkować bez sensu..

PS. U mnie nowy odcinek ;)
Zapraszam :)

Ściskam :*
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy5 stycznia 2015 23:17
Mówiłam, że Bill musi coś czuć do Toma tylko najwyraźniej jeszcze to przed sobą ukrywa. W prawdzie to nie spodziewałam się że domyśli się tego bez pomocy psychologa, ale w końcu wszyscy wiemy, że uwielbiasz nas zaskakiwać. Całkowicie też rozwaliły mnie te otwarte przemyślenia Billa. Myślałam, że po tym jak Tom mu przerwał skarci się za myślenie o bracie w ten sposób, ale Billy oczywiście mnie zaskoczył i w spokoju wrócił do swoich nieczystych myśli. Po prostu mnie rozbroiłaś. W dodatku Bill nawet nie widzi w tym nic złego, bo wszystko tłumaczy sobie tą potrzebą bliskości brata i chęcią powrotu do dawnych braterskich chwil. Mak wrażenie że nawet nie dopuszcza do siebie innej możliwości związanej z jakimś głębszym uczuciem. Kiedy czyta się ten moment to wydaje się być po prostu komiczne i jednocześnie w sytuację na przykład mi było aż ciężko uwierzyć, bo Billy cóż.... wyszedł trochę na takiego niezbyt inteligentnego. xD Szczerze to przez ten odcinek zaczynam podejrzewać, że to Billowi pierwszemu odwali. Chociaż może Tommy coś tam przed nami ukrywa? Nie wiem, ale jeśli tak to...xD błagam nie bij. Sądzę, że jeśli Tomowi też odwali i jakimś cudem przez narkotyk (chociaż mało to prawdopodobne bo ten narkotyk zamiast go nakręcać raczej go osłabiaale nie wiem może po pewnym czasie to się zmieni) będzie chciał zgwałcić Billa to on pod wpływem silnej już tęsknoty za bratem sam chętnie mu się odda. Ale bardziej martwię się, że jeśli Tomowi nie odwaliło, a Billowi tak to nasz niewinny chłopaczek zamieni się w bestię i będzie chciał wykorzystać jego słabość od narkotyku, aby że tak powiem "nasycić się" jego bliskością. xD No cóż nie wiem co jeszcze można by powiedzieć o tej sytuacji, ale mimo tej ich nagłej poprawy relacji ewidentnie widać, że czegoś im brakuje i kto wie może chodzi właśnie o brak tych intymnych zbliżeń, tylko może żadne z nich nie chce się do tego przyznać ani przed samym sobą a tym bardziej wspólnie o tym porozmawiać. Co do narkotyku to nie umiem racjonalnie wytłumaczyć tego co dzieje się z Tomem. Najbardziej prawdopodobne wydaje się być to, że tej pochodnej heroiny nie da się niczym zastąpić i przez to organizm Toma źle reaguje na dawki innego narkotyku. Jeśli tak właśnie jest to sądzę, że muszą znaleźć tego doktorka od Muny, bo tylko on wie co to jest i wie jak to odkręcić. Może dzięki takim informacjom uniknie większej kary. Ale mimo wszystko, żeby go znaleźć trzeba najpierw zacząć szukać, a nikt nie zacznie szukać jeśli bliźniaki nie wytłumaczą jaki Tom ma problem.
Najbardziej w tym wszystkim irytuje mnie Muna, o której nadal nic nie wiadomo. Jej przecież należy się kara! Najgorsze jest to, że skoro ona jest na wolności to wciąż może ponownie skrzywdzić chłopaków, a naprawdę nawet nie wyobrażam sobie, że mieliby ponownie trafić do niewoli. Najstraszniejsze jest tylko to, że coś tak czuję, że ty poważnie ich z powrotem u niej uwięzisz, bo w ten sposób chcesz na przykład, aby znowu zmuszała ich do uprawiania że sobą seksu, a przez to oni zrozumieliby, że tego właśnie pragną i to tego im brakowało oraz że coś do siebie czują. Tak mogłabyś rozwinąć moim zdaniem wątek twincest chociaż wiem, że teoria jest dość szalona. Mimo wszystko takie mam właśnie przeczucie.
Wiem, że rozwinęłam sporo domysłów i to w różnych dość pokręconych kierunkach, ale naprawdę miałam sporo pomysłów i po prostu musiałam się nimi podzielić. :D
Dzisiejszy odcinek był wspaniały. Dziewczyno, ja naprawdę nie wiem co zrobiłabym bez Ciebie i Twoich opowiadań! Jesteś jak prawdziwa gwiazda po prostu! Taka jaśniuteńka jak płomyczek ognia, iskierka nadzieji. Jesteś po prostu najlepsza!
Życzę Ci weny i mam nadzieję, że już niedługo będzie twincest, bo wiesz pewnie Tom już się stęsknił za kuleczką w języku Billa. xD Sorry, ale nie mogłam się powstrzymać od tego komentarza. xD
Pozdrawiam :*
Ginąca w Twym blasku
~GlamKinia <3
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
obsesja6 stycznia 2015 15:03
Nie spodziewałam się, że Bill będzie to postrzegał w taki sposób. Widać, że o wiele łatwiej doszedł do siebie po tym, co się stało i już nawet nie chodzi o narkotyk. Tom pewnie czuje się winny, bo jakby nie patrzeć, to on był tym, który gwałcił, nawet jeśli tego nie chciał. A tu proszę, Bill już zatęsknił za ich zbliżeniami. Jestem naprawdę ciekawa, jak to wszystko się teraz potoczy. Może Tom będzie chciał rzucić i po prostu Bill będzie chciał, żeby wyżył się na nim? Uprawiając z nim seks? Ech, nie mam pojęcia.
Czekam z niecierpliwością na to, co będzie dalej i wspólczuję też Simone, bo nie chciałabym oglądać swojego ukochanego syna w takim stanie.
Pozdrawiam! :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy6 stycznia 2015 15:18
I nie mój Billy znowu będzie się smucił przez Toma. :( Tommy to się Billowi nigdy nie wypłaci za te swoje wybryki. Czy on naprawdę nie widzi jak bardzo jego brat cierpi? :'( Ale cóż wiem tylko tyle, że kiedyś w końcu będzie między nimi lepiej, bo to na szczęście twincest. :')
Jejku Ty jesteś nie do rozgryzienia. xD Nie mogę ogarnąć co możesz zrobić z tym wątkiem twincest. Zobaczysz jeszcze za jakiś czas jak się namyślę to Ci wypiszę takie niedorzeczne rozwiązania, że nie wstaniesz z podłogi. xD
Tak przy okazji coś co powiem teraz może Cię rozwalić, ale cóż... i tak to powiem teraz to ja Cię zaskoczę. ;) No więc mój komentarz był o wiele dłuższy, bo tym razem przeszłam sama siebie, ale okazało się, że przekroczyłam ilość znaków na stronie i musiałam go skrócić. Zaskoczona? xD
Pozdrawiam
Twoja wierna fanka
~GlamKinia <333
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy6 stycznia 2015 23:17
Jej już naprawdę nie mogę się doczekać!!! Jak wymyślę jakiś sposoby na ten wątek godne opisania to dam znać. :D
~GlamKinia <333
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi