Bill and Tom Kaulitz Twincest: Kochankowie

czwartek, 12 marca 2015

Kochankowie - 39 -

20:11

Witajcie kochani

Więc tak, nadal mój nastrój wisi pod psem. Pomińmy to jednak milczeniem. Zapewne znowu zapałacie chęcią mordu, ale z pretensjami nie do mnie. Bliźniaki po prostu się nie dogadały, chyba pierwszy raz w swoim dotychczasowym życiu, ale obaj pragną dla siebie to, co najlepsze. Szkoda tylko, że obaj nie uwzględnili, że najlepiej będzie im ze sobą. No, ale sami przeczytacie. Powiem wam tylko tyle, że zbliżamy się właśnie do końca drugiego etapu opowiadania J A co za tym idzie zacznie być gorąco.

Odcinek 39

Obudziłem się gdzieś w środku nocy. Bill spał wtulony mocno we mnie, obejmując mnie w pasie. Miałem szczęście, bo była chyba pełnia i poświata z księżyca oświetlała cały pokój, i twarz Billa, na którą mogłem teraz bezkarnie patrzeć. Zresztą, nie tylko patrzeć, bo odważyłem się nawet dotknąć jego ust, choć muszę przyznać, że podniesienie ręki i niesyknięcie z bólu było dla mnie nie lada wyzwaniem, ale nie mogłem się powstrzymać, a już na pewno zmarnować takiej okazji. Nie poczuł tego. Jego usta były tak blisko moich, że naszła mnie ochota pocałowania go. I zrobiłem to, musnąłem jego wargi, a on poruszył się, ale na szczęście nie obudził się.

Kiedy wyjdę ze szpitala, powiem mu, co do niego czuję. Teraz gdy wiem, że on mnie kocha, to będzie łatwe, przynajmniej nie zwyzywa mnie od zboczeńców. Myślę, że na początku może mi nawet nie uwierzy. A kiedy porwę go w ramiona, to już nie wypuszczę i spalimy się razem w tym piekielnym ogniu namiętności. Widocznie los tak chciał. Być może pojawienie się Muny miało jakiś głębszy sens. Obaj ciągle miotaliśmy się. Ja, co okazja, to inna dziewczyna. On, chyba tylko ze względu na mnie, żebym mu nie gadał, umawiał się z tymi wszystkimi dziewczynami. Poniekąd przeze mnie, kilka razy przeżył zawód miłosny. Zawsze doszukiwał się prawdziwych uczuć, mimo że tyle razy mu mówiłem, żeby korzystał z życia, że na miłość przyjdzie jeszcze czas, ale on zawsze w tych sprawach postępował inaczej. Tak, czy inaczej obaj nie osiągnęliśmy tym niczego. Teraz wydaje się to oczywiste, tylko w swoim towarzystwie czuliśmy się dobrze. Od początku pisane było nam być razem, chociaż nigdy bym nie przypuszczał, że kiedyś zapragnę go w taki sposób. Cóż, nawet jeśli, trudno to w ogóle ogarnąć, dla mnie teraz ma to sens. Jeszcze jakiś czas przyglądałem mu się, wsłuchiwałem w jego miarowy oddech, aż w końcu zasnąłem.

Kolejnego dnia, czułem się już znacznie lepiej, choć zauważyłem, że trzęsą mi się ręce. Wiedziałem, że to skutek uboczny odstawienia i że potrwa jakiś czas, więc się tym nie przejmowałem, ale o zagraniu na gitarze czy innym instrumencie nie było mowy. Miałem idealną wymówkę dla Josta, który już dawno zastrzegł sobie, że jak tylko przejdę odwyk, bierzemy się do pracy nad nową płytą, a z tymi trzęsącymi rękami nie było mowy, żebym coś zagrał. Po wizycie lekarza dowiedziałem się, że w poniedziałek będę mógł wrócić do domu. Ja byłem gotowy wrócić nawet teraz, ale mina brata, kiedy to powiedziałem lekarzowi, mówiła sama za siebie.

Po południu odwiedził mnie DJ i wcale nie krył zdenerwowania przed niedzielnym obiadem, na który został zaproszony przez naszą mamę. Musiałem się nieźle nagadać, bo już zaczął rozważać niepójście. Jednak mój argument, że mama się obrazi, a poza tym Kaulitzom się nie odmawia, pomógł. Reakcja DJ’a wcale mnie nie dziwiła. Natomiast ekscytacja Billa jego osobą zaniepokoiła. Bardzo lubiłem tego chłopaka, ale Billa nastawienie zwiastowało tylko kłopoty i nie chodziło mi o to, że DJ miał go w jakiś sposób zranić, ale teraz, gdy podpisał kontrakt, nie będzie miał czasu na spotykanie się ze mną czy z Billem. Czułem, że to się może źle skończyć, zwłaszcza że Bill jakoś dziwnie na niego patrzył. Znałem doskonale to zachowanie. Szczebiotał, jak zakochana nastolatka i nie potrafił się powstrzymać, żeby nie szturchnąć czy w jakikolwiek inny sposób dotknąć DJ’a. Miałem nadzieję, że to tylko moja wyobraźnia, bo zakochany człowiek zawsze zbyt wiele widzi, ale jeśli to, co mi się wydaje, jest prawdą, to nie stanę bratu na drodze do szczęścia. To będzie dla mnie bolesne, ale z DJ’em będzie miał większe szanse na szczęście niż ze mną.

- Tom? – zawołał mnie. – Dobrze się czujesz?

- Tak. Czemu pytasz?

- Wydajesz się jakiś nieobecny – rzucił, na co DJ mu zawtórował.

- Zamyśliłem się. Denerwuje mnie, że muszę tu siedzieć aż do poniedziałku. Nienawidzę szpitali.

- Nie żartuj, ten tu nawet szpitala nie przypomina – powiedział DJ.

- Chcę już wrócić do domu, nienawidzę bezczynności.

- Przecież w domu też nic nie robisz – powiedział Bill i wszyscy wybuchliśmy śmiechem.

- Jesteście niesamowici – stwierdził DJ.

- Szkoda, że nie słyszysz, jak się kłócimy – odparł Bill.

- Ja z moją siostrą też mam dobry kontakt, ale to, co was łączy jest zupełnie czymś innym. – Spojrzeliśmy z Billem na siebie, obaj pomyśleliśmy zapewne o tym samym.

- Jesteśmy bliźniakami, to dlatego – powiedział Bill.

- To coś więcej niż tylko bliźniacza więź. Jak się na was patrzy z boku, to jakbyście byli w sobie zakochani. Tylko nie krzyczcie, po prostu mówię, co widzę i wiem, że to głupie.

- Wiele osób nam to mówi. Niektórzy już się tak przyzwyczaili do tych naszych dziwnych zachowań, że nie zwracają uwagi, ale uwierz mi, prócz braterskiej miłości nic między nami nie ma i nie będzie – powiedziałem, zerkając na Billa, jak na to zareaguje. Uciekł spojrzeniem w bok. Miałem nadzieję, że zrozumiał to, co robiłem. Pozory to była jedyna nasza kurtyna i gwarancja na przetrwanie tego rodzącego się między nami uczucia.

Kiedy Tom powiedział, że między nami nic nie będzie, aż ukuło mnie w piersi. Miałem zamiar walczyć o jego uczucia, ale jeśli jego stanowisko było tak oczywiste, to nie pozostało mi nic innego jak odpuścić sobie. Spojrzałem na DJ’a, przykuwał moją uwagę tak samo, jak Tom. Co prawda łączyło mnie z nim o wiele mniej niż z bratem, ale to naturalne, Toma znam od zawsze. Może dobrze się stało, że pojawił się DJ, Tom jakoś specjalnie nie oponował, żebym trzymał się od niego z daleka, a zwykle słyszałem „daj sobie spokój”, więc chyba ufał mu.

Pomimo że, po tym, co usłyszałem, zrobiło mi się przykro, starałem się udawać, że nic się nie stało.

Tej nocy spaliśmy na oddzielnych łóżkach, choć w tej samej sali. Od wyjścia DJ’a nie poruszyliśmy ani jednym słowem tematu jego osoby, co było dość dziwne jak na Toma. Sam już nie wiedziałem, co o tym myśleć. Zwykle, kiedy był przeciwny, wywalał się z milionami argumentów albo zwyczajnie starał się mi kogoś obrzydzić, tym razem jednak nie mówił nic. Czyżby akceptował to i właśnie tego dla mnie chciał? Nie wiedziałem już, co mam o tym myśleć.

Tej nocy źle spałem, budziłem się kilka razy dręczony jakimiś dziwnymi pozbawionymi głębszego sensu snami, z których nie rozumiałem kompletnie nic.

Przed południem wróciłem do domu, obiecując Tomowi, że wieczorem będę u niego z powrotem. Zresztą nie chciałem, żeby tę ostatnią noc w szpitalu spędził sam.

Już na godzinę przed wizytą DJ’a byłem gotowy i zdenerwowany. Jego przybycie całkowicie odsunęło moje myśli od Toma. Musiałem się jakoś pozbierać i jeśli Tom tego właśnie chciał wybadać, jakie mam szanse u DJ’a. Nie zamierzałem się mu od razu rzucać w ramiona. Właściwie w ogóle go nie znałem, widziałem zaledwie kilka razy, a to, że już na pierwszym spotkaniu wywiązała się między nami silna nić przyjaźni, nie oznaczało, że przerodzi się to w coś głębszego, zwłaszcza że, nie wiedziałem, jakiej orientacji jest ten chłopak. Co prawda nie unikał mojego kontaktu, ale to wcale nie oznaczało, że gustuje w mężczyznach.

Kilka minut przed umówioną godziną tak się denerwowałem, że wypaliłem trzy papierosy jeden po drugim. Siedziałem w pokoju Toma na parapecie uchylonego okna i obserwowałem czy jedzie. Saki miał podjechać po niego pod starą fabrykę. Nie chciałem, żeby nasi fani, którzy już się niestety zdążyli zorientować, że przebywamy w rodzinnym domu, dopadli go, chcąc przez niego dostać się do nas. Saki miał go przywieść i wypuścić z samochodu dopiero za zamkniętą bramą posesji, tak by nikt nie wiedział, kim jest. No a przy okazji palenia okno pokoju brata wychodziło na front, więc widok stąd był doskonały na całą okolice. Kiedy dostrzegłem zbliżający się samochód, aż odetchnąłem. Zależało mi na tym, żeby zacieśnić tę znajomość najbardziej, jak to było tylko możliwe.

Dziwne, było to, że denerwowałem się, jakby był dla mnie kimś więcej niż tylko znajomym, czyżbym jednak moje uczucie do niego było głębsze, niż sądziłem na początku?

Zgasiłem peta w popielniczce i zamykając okno, zbiegłem po schodach na dół.

- Bill? - Zawołała mnie mama.

- Już przyjechał – powiedziałem.

- Tak? To dobrze, bo obiad już gotowy.

Wyszedłem przed dom. Wysiadł z samochodu z kapturem na głowie i w ciemnych okularach.

- Hej – przywitał się z tak serdecznym uśmiechem, że się mu odpłaciłem tym samym.

- Hej.

- Mam nadzieję, że nie przesadziłem.

- Może trochę. Przepraszam za tą konspirację, ale to dla twojego, nie naszego bezpieczeństwa.

- Wiesz, trochę mnie przeraża myśl, że jeśli stanę się, choć w połowie taki sławny jak wy, to stanie się nieodzowną częścią.

- Taka jest cena sławy, zawsze możesz się jeszcze rozmyślić – rzuciłem.

- Nie ma mowy – odparł stanowczo.

Kiedy zjedliśmy obiad, zaprosiłem go do swojego pokoju.

- Rany, jestem w pokoju gwiazdy muzycznej – powiedział, rozglądając się uważnie, a ja parsknąłem śmiechem.

- Przestań, to zwykły pokój, do tego zagracony, bo przez te kilkanaście lat zebrało się trochę tych rzeczy i nic się już tu nie mieści.

- Czuję się jakbym śnił.

- Wiem. Też na początku miałem takie uczucie. Przyzwyczaisz się. Chcesz zobaczyć pokój Toma?

- Pewnie.

Kiedy otwarłem drzwi do królestwa brata, stał w drzwiach przez dobrą chwilę, przyglądając się wszystkiemu, jakby był w jakimś muzeum, a nie w zwykłym domu.

- Wejdź dalej, Tom się nie obrazi. Zresztą sam mi pozwolił pokazać ci jego pokój.

- Rany, ile gitar.

- Tylko cztery, to zaledwie namiastka tego, co posiada.

- To ile on ma tych gitar?

Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, koło trzydziestu, chyba.

- Na wszystkich gra?

- Wiesz, nasze piosenki mają różne tonacje. Gitarę stroi się pod tonację, więc ciężko by było przed każdą piosenką zmienić tonację gitary. Poza tym każda z nich ma też inne struny. Jeśli cię to dokładnie interesuje, to zapytaj Toma, bo ja się na tym kompletnie nie znam. A na tych najczęściej gra. No i wiesz, jak to jest, wena do napisania muzyki czy tekstu potrafi przyjść znienacka, nawet w środku nocy.

- Wiem, nie raz obudziłem się w nocy i słowa do piosenki same mi się układały, choć siedziałem nad nimi od wielu dni i marnie mi szło.

Nagle zauważył na biurku fiolkę z narkotykiem i paczkę strzykawek.

- To ta pochodna? - zapytał.

- Tak.

Spojrzał też na pasek przewieszony na oparciu krzesła, doskonale wiedział, do czego służył.

- To już przeszłość – powiedziałem.

- Wiesz Bill, nie chciałem tego mówić przy Tomie, ale dla niego ten koszmar nigdy się nie skończy, mam na myśli narkotyki. Do końca życia będzie musiał trzymać się od tego z daleka. Wystarczy jedna dawka, żeby wszystko wróciło.

- Wiem.

- Więc wyrzuć to. Ja wiem, co on czuje. Nawet jeśli, nie odczuwa już bólu, to sam odruch może go pokonać, a to aż się prosi, żeby zażyć.

- Mówisz to z własnego doświadczenia? – zapytałem.

Popatrzył na mnie.

- Myślisz, że zostałem dilerem tylko dlatego, że potrzebowałem kasy? To akurat ostatni powód na mojej liście.

- A co było pierwszym?

- Pierwszym, to hard ducha. Nawet nie wiesz, ile mnie kosztowało trzymanie w ręku prochów i niewzięcie ich. Druga sprawa to dostępność i cena. Jako diler miałem dostęp do najlepszego towaru i mogłem go mieć o wiele taniej. Dla mnie to był idealny układ. Gdyby nie Cor, może nadal bym ćpał.

- Musisz mi pokazać swojego psa.

- Lubisz psy?

- Uwielbiam. Mogłeś go przyprowadzić.

- No co ty, on nie potrafi usiedzieć w jednym miejscu, zwłaszcza kiedy nie jest u siebie. No i to dość duży pies.

- Jak duży?

- Pitt Bull. Czempion. Mówił ci Tom?

- Nie.

- Startuje w zawodach pulldog. Wiesz, co to takiego?

Pokręciłem głową.

- To psy, które ciągną ciężary. Taki strong dog. Jest w tym dobry. Nawet bardzo dobry – Był z niego ogromnie dumny.

- Koniecznie musisz mi go pokazać.

Wróciliśmy do mojego pokoju. Tym razem jego uwagę przykuł stos zeszytów na moim biurku.

- Uczysz się czegoś?

Powędrowałem wzrokiem na miejsce, na które patrzył.

- A nie, nie żartuj. Nigdy więcej nie wrócę do szkoły, niezbyt miło ją wspominam.

- Czytałem.

- No właśnie. To moje teksty i rysunki.

- Rysujesz?

- Yhym – chwyciłem jeden z zeszytów, pokazując mu.

- Niezły jesteś. Ja do rysunku w ogóle nie mam talentu. Myślałem, że do tekstów mam, ale po tym, jak ty mi je poprawiłeś, chyba jednak muszę zmienić zdanie.

- To nie o to chodzi. Kiedy zaczniesz więcej tworzyć, to zrozumiesz, w czym problem. Twoje teksty były dobre, lepsze od mojej propozycji, tylko że w piosence nikt nie pisze wszystkiego dosłownie. Znaczy, zwykle nikt tego nie robi.

- Wiesz, ja bym chciał, żeby mnie każdy zrozumiał tak, jak ja tego chcę.

Pokręciłem głową.

- Słuchacz i tak zrozumie to, jak będzie chciał. Odniesie to do sytuacji z własnego życia. Do niektórych dotrze ona bardziej, a do innych mniej.

Pokiwał głową, przekartkowując kolejne strony zeszytu, natrafiając także na kawałek swojego tekstu i zaznaczonego w kółku fragmentu, który przykuł moją uwagę.

- O, to chyba mój tekst – powiedział.

- Tak – przyznałem. – Musiałem trochę pomyśleć, jak go przerobić, żeby nie zmieniać kontekstu tego, o czym pisałeś, a skrócić go.

- „ I nie chcę tylko czuć się szczęśliwy, ja chcę być w końcu szczęśliwy” - przeczytał fragment, który zaznaczyłem. – Co cię tu ujęło?

- A ty, o czym pisałeś?

- Jak widziałeś cały tekst, to picie, palenie i ćpanie, byle nie czuć tego, co cię otacza. Ja już nie chcę się znieczulać, a tym były dla mnie narkotyki. Czułem się po nich szczęśliwy, ale tak naprawdę nigdy nie byłem szczęśliwy. A dla ciebie, co znaczy ten fragment? – drążył.

Westchnąłem.

- Dobra, nie mów. Widzę, że to dość ciężki temat dla ciebie.

- Przepraszam, ale są sprawy, o których nie potrafię jeszcze mówić.

- Chodzi o to, że Tom zaczął brać?

- To bardziej skomplikowane. Tom nie zaczął brać, bo tak sobie nagle wymyślił. Przepraszam, nie pytaj o więcej.

- W porządku. To chyba musiało być coś okropnego, bo on zareagował na to pytanie dokładnie tak samo.

- Powiedz mi, jeśli to nie tajemnica – zmieniłem temat. – Masz kogoś?

- Chodzi ci o dziewczynę?

- Dziewczynę, chłopaka? – To był dobry sposób, by dowiedzieć się, jakie są jego preferencje.

- Nie, nikogo takiego nie mam.

- Dlaczego, kandydatek albo kandydatów zabrakło?

- Czy ja wiem – wzruszył ramionami. – Trochę się zmieniło po tym, jak przestałem brać. Wyszedłem z pewnych kręgów. Znajomi się zawęzili, przyjaźnie wykruszyły. Cor absorbuje tyle mojego czasu, że na razie jest moją jedyną prawdziwą miłością.

- Nie pragniesz nikogo? No wiesz…

- A ty? – odbił pytanie.

Uniosłem brwi, wstrzymując w sobie przez chwilę powietrze.

- Wiesz, nie było za bardzo czasu. Niedawno wróciliśmy z trasy. Przygodnych romansów nie będę liczył, ale chciałbym być z kimś w związku na stałe. Wszystko jedno, z kim – rzuciłem, mając na myśli, że jest mi obojętne czy będzie to dziewczyna, czy chłopak. Chciałem go trochę wybadać, jak zareaguje, a jeśli będzie dziwnie na mnie patrzył, to wybrnę z tego, mówiąc mu, że źle mnie zrozumiał. Zawsze byłe mistrzem w manipulowaniu, więc taka gra słów nie była dla mnie jakimś wielkim wyzwaniem.

- I tak jesteś w tej lepszej sytuacji, bo masz przy sobie brata.

- Co w tym lepszego?

- To osoba, która cię kocha i zawsze będzie przy tobie niezależnie, co się stanie.

- Ale nie da mi tego, czego pragnę, bliskości, fizyczności. Wiesz, co mam na myśli?

- Problem tkwi w tym, że to mężczyzna czy, że to brat?

Zamilkłem na moment.

- To chyba oczywiste – odparłem, nie udzielając mu właściwie żadnej konkretnej odpowiedzi.

- Uczucia, to dość skomplikowana sprawa. Ja myślę, że nie ważne, kim jest osoba, którą kochasz i kocha ciebie, jeśli to uczucie jest odwzajemnione, to Carpe Diem.

Zaśmiałem się.

- Żeby to było takie proste – powiedziałem. Co z tego, że powiedziałem Tomowi, że go kocham, on moich uczuć nigdy nie odwzajemni, choć daje mi tyle czułości i bliskości, ile może w takiej sytuacji.

- Ja tam jestem otwarty na wszystko – powiedział.

Czyli gdybym zaproponował mu związek, mogłem sądzić, że przynajmniej rozważyłby moją propozycje. Świetnie. Jeśli dobrze to rozegram, między nami może zrodzić się coś niezwykłego.

DJ mi się podobał, był mojego wzrostu, był rok starszy, no i był cholernie przystojny. Wiedziałem, co mniej więcej gra w jego duszy. Teksty, nawet jeśli wydawało mu się, że nie pisze wprost i tak wiele mi o nim powiedziały. No i miał najważniejszą cechę spośród wszystkich pozostałych, nie był moim bratem.

Długo jeszcze siedzieliśmy i rozmawialiśmy. Choć na początku czuł się nieco skrępowany w mojej obecności i nowym miejscem, to po trzech godzinach wylądowaliśmy obaj na moim łóżku, leżąc na boku twarzami do siebie, żartując i śmiejąc się ze wszystkiego. Opowiadałem mu różne śmieszne sytuacje z trasy. Tak czy owak, on także zacznie dawać koncerty na żywo, więc przynajmniej niech wie, co go czeka.

Siedzieliśmy do późnego popołudnia. Sielankową rozmowę przerwał mi sms od Toma.

- Przepraszam, zerknę tylko, od kogo.

- Nie krępuj się.

- Ach, to od Toma - powiedziałem.

- Pewnie się już stęsknił.

- Pewnie tak, ale chce, żebym mu przywiózł kilka rzeczy do przebrania.

- O której jedziesz do szpitala?

- Niedługo.

- Jezu – poderwał się, zerkając na zegarek. – Zrobiło się późno, będę się zbierał.

- Zaczekaj, odwiozę cię i tak jadę do szpitala, to żaden problem podrzucić cię kawałek.

- Dzięki.

- To poczekaj tu chwilkę, pójdę tylko poszukać dla Toma te rzeczy i jedziemy.

- Okej.

Odwieźliśmy go z Sakim, wysadzając pod bramą starej fabryki.

Kiedy dotarłem do kliniki, dochodziła prawie dwudziesta.

Po tym, jak Bill milczał całe południe, miałem złe przeczucia. Wiedziałem, że na obiad miał przyjść DJ, ale nie sądziłem, że Bill nie będzie się do mnie odzywał przez resztę dnia, a to oznaczało tylko jedno: że ten chłopak był u nas przez cały ten czas, a Bill świetnie się bawił i czuł w jego towarzystwie.

Widziałem, jaki był podekscytowany, kiedy był tu DJ i wiedziałem, że ten chłopak może mu przypaść do gustu, bo miał tak samo, jak on tysiące pomysłów. Jedyną rzeczą, jaką się obawiałem to, że Bill pokocha go albo, co gorsze DJ go wykorzysta. Bill tak łatwo każdego obdarowywał uczuciem, był ufny zupełnie jak dziecko. Miałem z nim porozmawiać, jak wrócę do domu, ale w sumie czy zrobię to jutro, pojutrze, czy dzisiaj nie ma większego znaczenia. Wiem, że nasze uczucie nie ma racji bytu, ale ja też go kocham i nie chcę rezygnować, tylko dlatego, że tak będzie lepiej dla ogółu. To my mamy być szczęśliwi, a nie reszta świata.

Tak się zamyśliłem, że nawet nie zauważyłem, kiedy wszedł do pokoju, bo raczej usłyszeć nie mogłem, mając w uszach słuchawki i grzebiąc zawzięcie w komórce.

- Hej, już jestem – powiedział, kładąc dużą reklamówkę z ubraniami na moim łóżku. – Wyciągnąłem nerwowo słuchawki z uszu. Przestraszyłem się. – Coś się stało? – zapytał, widząc, jak zareagowałem.

- Nie, nie, zamyśliłem się i nie zauważyłem, kiedy wszedłeś. – Jak tam obiad z DJ’em?

- Co? – zapytał. On także był jakiś rozkojarzony.

- Pytam o DJ’a, był na obiedzie?

- A, tak.

- Jakiś problem?

- Nie. Dlaczego?

- Bo jesteś jakiś zamyślony.

Westchnął.

- Bo, widzisz Tom, chyba musimy poważnie porozmawiać.

- Też tak uważam. Muszę ci coś powiedzieć. – Byłem zdecydowany powiedzieć mu prawdę.

- Tak?

Skinąłem głową.

- To, kto pierwszy zaczyna? – zapytał.

- Mogę zacząć.

- Okej.

Tym razem ja odetchnąłem głęboko, cholerynie się denerwowałem. W sumie nigdy nie byłem zakochany tak na poważnie, nie wiedziałem, że powiedzenie komuś, że się go kocha, może być takie trudne.

- Pamiętasz, jak mnie pocałowałeś w łazience i powiedziałeś, że mnie kochasz?

Zawstydził się.

- Tak - odparł, marszcząc brwi. Pewnie sądził, że zacznę mu teraz robić wywody.

- Wiesz, że to uczucie nie powinno mieć w ogóle miejsca? – zapytałem, skupiając jego całą uwagę na sobie.

- Wiem.

- Gdybym był dla ciebie obcą osobą, jak DJ, nie byłoby w ogóle tego tematu, a jako twój starszy brat czuję się w obowiązku upewnienia się, że zdajesz sobie sprawę z tego, co do mnie czujesz.

- Zaczekaj Tom.

Zamilkłem.

- Powiedziałem ci, że cię kocham, ale nie musisz się czuć zobowiązany do odwzajemnienia tego uczucia. Chciałem, żebyś wiedział. Oczywiście, nadal cię kocham, ale wiem, że ty mnie nigdy nie pokochasz w ten sposób.

Wciągnąłem gwałtownie powietrze, chcąc mu przerwać i powiedzieć, wyznać mu, że to nie prawda, ale zaprotestował.

- Nie, nic nie mów, daj mi dokończyć. Nie martw się o mnie, Tom. Myślę, że znalazłem kogoś, kto odwzajemni moje uczucia.

Mało nie spadłem z łóżka, kiedy to usłyszałem.

- Kogo?

- DJ’a.

- Bill, on nie…

- Właśnie, że nie robi mu to różnicy, jest biseksualny.

- Skąd wiesz?

- Dyskretnie wypytałem.

- Bill.

- No co?

- Tego właśnie chcesz? – zapytałem. Byłem w szoku.

- Chcę być kochany, tak trudno ci to zrozumieć?

Spuściłem głowę.

- A co chciałeś mi powiedzieć? – zapytał.

- Już nic. Takie tam głupoty – odparłem. Nawet nie będę starał się opisać tego, jak się w tym momencie czułem. Już kilka razy widziałem, jak Bill był zraniony i odrzucony, ale przez głowę mi nawet nie przeszło, kiedy mówiłem mu, żeby się nie przejmował, że to tak boli. Ależ byłem ignorantem. Poczułem, że zaczynają szczypać mnie oczy, jeszcze chwilę, a zdradzę się przed Billem, jeśli zobaczy moje łzy. Nie mam prawa kazać mu wybierać. Z DJ’em będzie szczęśliwszy niż ze mną, takie były realia.

- Myślałem, że to coś ważnego. - Zdążył zauważyć moje zmieszanie.

- Nie. Chciałem się zapytać o DJ’a, ale już mi powiedziałeś – skłamałem.

Mój świat właśnie rozpadał się na tysiące nie do posklejania kawałeczków. Straciłem go. Za długo się zastanawiałem i zwlekałem. Tak już jest z uczuciami, nie można czekać w nieskończoność i myśleć, że ktoś będzie cierpliwie oczekiwał na twoją decyzję. Mogłem mu powiedzieć wtedy w łazience, że ja czuję do niego to samo. Zdecydowałem się poczekać, bałem się, że jeśli nie przeżyję odwyku, on się załamie, ale, tak czy owak, byłoby mu ciężko. Źle to rozegrałem i przepadło. Nie na darmo się mówi, że trzeba kuć żelazo, póki gorące. W tej chwili uparcie krążyła mi tylko jedna myśl: Szkoda, że przeżyłem, wszystkim byłoby łatwiej.

21 komentarzy:

Demi Lerman12 marca 2015 20:47
kurde, czytając ostatnią linijkę tekstu tak strasznie zabolało mnie serce. mam nadzieje, że Tom jednak zmieni zdanie i powie Billowi ze go kocha, zanim ten popełni błąd i zwiąże się z DJ. i trochę się boję że Tom znowu może zacząć brać albo coś. Oby nie.
czekam na następny rozdział i życzę wenyy ♥♥
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown12 marca 2015 21:02
"Szkoda, że przeżyłem, wszystkim byłoby łatwiej."

Mam nadzięję, że Tom nie będzie chciał czegoś sobie zrobić (np wrócić do narkotyków po takiej walce)
Nie dziwię się Bilowi, że szuka czułości. Tom, swoim zachowaniem pokazuje mu, że nic do niego nie czuje, a teraz ma wyrzuty sumienia...

Cudny rozdział. Zmusza do refleksji.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown12 marca 2015 21:30
Matkooo ale mi szkoda Toma. Nawet nie wiem co napisać. Koniec mnie zdolowal. Mam nadzieję że Bill jednak bardziej kocha bliźniaka niż DJ'a. Myślę że każdy po końcówce odczuje skutek Toma i ty musisz coś z tym zrobić.
Bill jest dla mnie nielogiczny bo z Toma przerzucił się na tego chłopaka. Widać że nadal czuje coś do Toma lecz ubzdural sobie że go brat nie kocha i papa. Jak tak można?
I kiedy pojawi się ta Muna co?
Kiruś <3
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Révolution Immortelle.13 marca 2015 00:35
Biedny Tommy :< Aż i mi smutno... Bill Ty ciulu!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
INNA13 marca 2015 20:53
Wiedziałam, ze będą kręcić z DJ'em, żeby wzbudzić w bracie zazdrość. Współczuję tylko chłoipakowi, bo, mimo że najprawdopodobniej jest bi, nie będzie wiedział, co się właściwie dzieje. ma bliźniaków za przyjaciół, może jakis wzór, a po takiej akcji ze strony Billa bedzie sie czuł wykorzystany, co właściwie nie mija sie z prawda, bo to, co chce zrobic Bill jest nie fair. Okłamuje siebie, Toma i DJ'a. aż sie boje, co z tego wyniknie.
Co do Muny, to jestem pewna, ze ja wprowadzisz w takim momencie, ze wszyscy beda chcieli Ci głowę urwac. Możliwe, ze pojawi sie w życiu blixniaków i DJ'a, aby trochę dopomóc ich miłosci. W końcu jako fanka twc wszelakiego rodzaju nie bedzie za szczęsliwa, że Bill jest z DJ'em. Oczywiście pod warunkiem, ze bedą razem.
Osobiscie nie wierzę w przetrwanie zwiazku młodszego brata i DJ'a, aler wszystko jest mozliwe. Zastanawiam sie tylko, jak szybko do Billa dotrze, ze to bez sensu.
A Toma to mam ochote za to jego głupie myślenie trzasnąc patelnią w łeb i to porzadnie.
Weny życzę i czekam na nexta.
KOTEK
P.S. U mnie notka.
P.S.2 przepraszam, jeśli kom jest niezrozumiały, ale padam juz. Jutro go poprawię, jak cos.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
GlamKinia14 marca 2015 12:51
Kurcze napisałam taki długi komentarz i go straciłam. :'( No cóż nie mam siły pisać takiego długiego jak wcześniej, przepraszam. Szkoda mi wszytkich chłopaków. I Tom i Bill zrobili coś nie tak i to jest pewne. Mimo wszystko tym razem wina leży bardziej po stronie Billa. Pierwszy raz tak bardzo mnie zdenerwował swoją gadaniną. Bardzo lubię jak dużo mówi ale tym razem mógł się przymknąć i biednemu Tomowi nie przerywać!
Tom to powinien myśleć też trochę o swoim szczęściu a nie tylko o innych. Zasady są po to, żeby je łamać. :D Może puść mu "Ewakuację" Ewy Farny to może zrozumie przesłanie i się ogarnie. ;D
Mam taki pewien pomysł. Może pojawi się teraz Muna i Tom ją przeprosi, przyzna jej rację co do swoich relacji z bratem i poprosi ją o pomoc. Powinna się zgodzić bo jest fanką twincestu w końcu. No i może zacznie podrywa podrywać DJ-a i wszystko mu wyjawi o chłopakach? I DJ nie będzie chciał się z nim nimi zadawać? I Tom jakoś odzyska Billa? I obiecają nie wsadzić Muny do więzienia? A ona będzie z DJ-em i wszyscy będą happy, bliźniaki będą jej wdzięczne? ;D
Wiem, wiem teoria szalona, ale u Ciebie wszystko możliwe kochana. ;D
Nie mogę się doczekać kolejnego odcinka, jesteś tak niesamowita jak bliźniaki :*
~GlamKinia~
<333
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi