Bill and Tom Kaulitz Twincest: Kochankowie

czwartek, 19 marca 2015

Kochankowie - 41 -

21:00

Witajcie kochani

Pewnie zastanawiacie się, jak się będzie miało moje „soon” odnośnie zbliżenia się Billa i Toma do rzeczywistości, a więc po dzisiejszym odcinku będziecie wiedzieć :) Tylko proszę mnie znowu nie linczować za skończenie w takim momencie. W każdym razie pewnie Tom wam dzisiaj podniesie nieco ciśnienie, ale trzymajcie kciuki za Billa. Dodajcie mu otuchy i odwagi.

Wasza Niki

Odcinek 41

Kolejne dwa tygodnie, to totalny misz - masz. Bill spotykał się z DJ’em, a ja w końcu spotkałem się z Georgiem i Gustavem. Ostatnio nasze kontakty ograniczyły się do telefonów, a przecież przez tyle lat praktycznie mieszkaliśmy ze sobą. Sądziłem, że tylko ja i Bill jesteśmy tak nastawieni do dalszej naszej muzycznej kariery, ale choć od trasy minęło już dość sporo czasu, oni także nie chcieli słyszeć o nowej płycie i kolejnym turne. Oczywiście byli zaskoczeni, że nie było ze mną Billa, ale wytłumaczyłem im, że choć jesteśmy bliźniakami nie łączy nas pępowina i nie musimy wszędzie pokazywać się razem, jak para zakochanych. To była rzecz jasna aluzja, bo jakoś ciągle krążyłem wokół tej niedorzecznej miłości, a co gorsze, im bardziej ją wypierałem, tym bardziej jej pragnąłem.

Z DJ’em też się widziałem kilka razy, ale odkąd Bill przesiadywał u niego starałem się zostawić ich samych. Za to Andy wybitnie był zadowolony, że zawracam mu ciągle głowę. A trzeba przyznać, że my razem, to zawsze była wybuchowa mieszanka. W końcu jednak nawet wychodzenie z domu zaczęło przypominać front wojenny. Nasi fani zaczęli koczować już tak licznymi grupami, że ochrona notorycznie musiała ingerować. Nie było szans wymknąć się potajemnie czy gdzieś pojechać, bo nawet, gdy jakiś z naszych ochroniarzy wyjechał autem, był śledzony dopóki nie zorientowano się, że nie ma nas w samochodzie. Przekroczyło to już wszelkie granice i miałem tego serdecznie dość.

DJ dwa dni temu wyjechał z miasta na nagrania. Bill snuł się z kąta w kąt, nie mogąc znaleźć sobie żadnego innego zajęcia, bardzo się z nim zżył. To, jak posmutniał od jego wyjazdu świadczyło tylko o tym, jakie zażyłe były ich kontakty. Zerknąłem z za firanki na podwórek i okolice, przed naszym domem znowu stali fani i to dość pokaźną grupką. Westchnąłem z bezradności. Już nawet wyszedłem kilka razy do nich, rozdając im autografy i prosząc, żeby się rozeszli, ale o ile jedni odchodzili, to drudzy przybywali i to coraz liczniejszą grupą. Dziwiłem się, jak im się chce stać w taką pogodę, kiedy bywałe dni, że temperatura spadała poniżej zera. Byli naprawdę niezłomni, a ja czułem się jak w więzieniu.

Chwyciłem gitarę ze stojaka i zacząłem brzdąkać. Nie grałem nic konkretnego, tak bez większego sensu szarpałem za struny, wydobywając z gitary coraz rzewniejsze dźwięki. Nagle usłyszałem pukanie do drzwi.

- Otwarte – odezwałem się.

- Mogę wejść, nie przeszkadzam?

Spojrzałem na Billa, odkładając gitarę na bok.

- Właź i zamknij drzwi, bo robisz przeciąg.

Zamknął z przesadną delikatnością, doskonale wiedząc, że każdy trzask mnie drażni. Podszedł do łóżka i usiadł na brzegu.

- Wszystko dobrze?

- Tak, a u ciebie?

- Mniej więcej – powiedział beznamiętnie, a ja spojrzałem na niego.

- Coś się stało? – zapytałem.

- Znowu tu są, widziałeś? – powiedział, mając na myśli naszych fanów. Denerwowali go, nawet nie wiem czy nie bardziej niż mnie.

- Widziałem – rzuciłem od niechcenia. Nie chciało mi się już nawet o tym gadać.

- I co dalej, Tom?

- To znaczy?

- Co z nami teraz będzie?

- Nie wiem, Bill.

- Żałujesz?

- Czego?

- Że założyliśmy zespół. Gdyby nie on, nic by się nam takiego nie przydarzyło.

- Zaraz mi pewnie powiesz, że to twoja wina, bo to ty ciągle mi marudziłeś, że chciałbyś być sławny i bogaty, i pokazać wszystkim tym, co nas gnębili, jak bardzo się pomylili.

- A nie?

- Nie! Ja też tego pragnąłem.

Westchnął.

- Co nam po tej sławie i pieniądzach, kiedy jesteśmy niewolnikami we własnym domu. Nie możemy normalnie wyjść i jechać na zakupy, pójść do klubu, napić się, potańczyć, spotkać się z przyjaciółmi bez angażowania w to dziesięciu ochroniarzy. Jeśli tak ma wyglądać dalej moje życie, to żałuję, że tam nie zginąłem.

Spojrzałem na niego z przerażeniem i poderwałem się z krzesła, nerwowo przechadzając się po pokoju.

- Nie mów tak, zawsze jest jakieś wyjście.

- Taka jest prawda, Tom. Jedynym wyjściem, żeby to wszystko się skończyło, jest śmierć.

Przeraziły mnie jego słowa. Wiedziałem, że jeśli Bill mówi coś na głos, to znaczy, że już długo nad tym myślał.

- Jeśli coś sobie zrobisz, to pociągniesz mnie za sobą. Nie zostanę tu sam, rozumiesz?

Westchnął, chowając twarz w dłoniach.

- Zniszczyliśmy sobie życie, Tom. Nie tak to miało wyglądać. Nie tego chciałem – wymamrotał, że ledwo go zrozumiałem.

Przez cały ten czas, od porwania do zakończenia mojego odwyku trzymał się. To na mnie skupił swoją uwagę. Żył, właściwie walczył za nas obu. A teraz, gdy ja w końcu zacząłem sam panować nad swoim życiem, wszystko, co mu zostało to przeszłość, przez którą znaleźliśmy się właśnie w tym miejscu.

Podszedłem do niego i kucnąłem, chwytając go za ręce i odsłaniając mu twarz.

- Spójrz na mnie, Bill – poprosiłem. Spojrzał, a w oczach miał łzy. - Wyjedźmy stąd – rzuciłem.

- Dokąd?

- Do Stanów. Tam jest tyle sławnych ludzi, sto razy sławniejszych od nas, zgubimy się w tym tłumie i będziemy wolni, będziemy mogli normalnie żyć.

- Mówisz poważnie? – zobaczyłem w jego oczach promyk nadziei.

- Tak. Spakujmy wszystko, co jest nam niezbędne, wynajmijmy samolot i po prostu przeprowadźmy się tam. Co ty na to?

- Sądzisz, że to się uda?

- Jestem tego pewien. - Rzucił mi się na szyję, obejmując mnie. Przytuliłem go mocno do siebie. Czułem jak drży, był poruszony. - Zaczniemy nowe życie. Zobaczysz wszystko się ułoży, znowu będziemy szczęśliwi – powiedziałem, gładząc go po plecach.

- W takim razie zróbmy to, Tom, ale teraz – odsunął się ode mnie.

- Teraz?

- Tak, natychmiast. Zacznijmy się pakować i wyjedźmy stąd jak najszybciej.

- A kto o tym powie mamie? – Już widziałem jej minę, kiedy to usłyszy.

- Powiemy jej razem – chwycił mnie za rękę i wstał, ciągnąc do wyjścia.

Weszliśmy do kuchni, a ona od razu wiedziała, że coś się stało. Odwróciła się w naszą stronę, patrząc na nas z obawą, która aż wyzierała z jej twarzy.

- Co się stało? – zapytała.

- Wyjeżdżamy – powiedział Bill, a ona aż upuściła ścierkę.

- Dokąd?

- Do Ameryki. Koniec z tym piekłem. Tu się nie da normalnie żyć. Nie możemy nawet wyjść sami z domu, a kiedy wychodzimy ogradzają nas czerwoną taśmą, jak zwierzęta w zoo. Wszyscy nas fotografują i ciągle czegoś od nas chcą, nie zważając na nasze prośby i nie szanując tego, że my też mamy prawo do prywatności. Mamy już tego dosyć. My chcemy normalnie żyć – wyrzucił z siebie.

- Bill… - była w szoku.

- Też tak uważam – poparłem brata. - Wynajmiemy tam na początek jakiś dom, potem się zobaczy.

- Ale to nie jest takie proste, chłopcy. To mnóstwo formalności. No i co z domem tutaj?

- Dom się zamknie. Formalnościami zajmiemy się w Stanach – powiedział Bill.

- No ale, kiedy ten wylot?

- Jak najszybciej, jeśli się uda to nawet dzisiaj w nocy.

Usiadła na krześle. Zrobiła się strasznie blada. Miałem wrażenie, że za chwilę zemdleje.

- Mamo, dobrze się czujesz? – Podszedłem do niej, kładąc jej rękę na ramieniu.

- Nic mi nie jest.

- Daj wody – zwróciłem się do Billa. Natychmiast podał jej szklankę wody. - Czujesz się już lepiej? – zapytałem, widząc, że na jej twarzy pojawiły się rumieńce.

- Tak, zaskoczyliście mnie, to dlatego.

- To jedyne wyjście, żebyśmy wszyscy wrócili do równowagi. Ty i Gordon także.

- Może i macie rację – przyznała po chwili zastanowienia.

- Zacznij się pakować, my z Billem, podzwonimy do znajomych w Stanach załatwić jakiś dom i spróbujemy wyczarterować prywatny samolot.

- To będzie kosztowało majątek – stwierdziła.

- Nie ważne, to i tak niewielka cena za wolność.

Nic więcej już nie powiedziała. Ona widziała, że się obaj miotamy, że chodzimy z kąta w kąt, że mamy wszystko, a z niczego nie jesteśmy zadowoleni. Wiedzieliśmy o tym z Billem i było nam przykro, że musi na to patrzeć. Miałem nadzieję, że ten wyjazd wszystko zmieni.

- Chłopcy, ale ja nie mogę jechać tam z wami na stałe. Mam tu swoją pracę, zobowiązania. Gordon tak samo.

- Mamo – odezwał się Bill. – Przynajmniej na kilka tygodni. Ty także masz już tego wszystkiego dosyć. W LA jest piękna słoneczna pogoda, jest ciepło. To będzie dla ciebie i Gordona jak wakacje.

- Długie wakacje - wtrąciła.

- Zasłużone – sprostował Bill. - Powiedz, kiedy ostatni raz byliście gdzieś dłużej niż trzy dni?

Argument Billa ją pokonał. Doskonale wiedziała, że wszystkim jest nam potrzebny odpoczynek, a przede wszystkim święty spokój. Człowiek jest wstanie znieść każdą niedogodność: mniejsze mieszkanie, brak pieniędzy, konieczność przerzucenia się na gorsze jedzenie, po prostu do tego przywyknie, ale nigdy nie zniesie długotrwałej niewoli, a tak czuliśmy się tu teraz wszyscy.

I owszem, uciekaliśmy i to pod przykrywką nocy. Była dokładnie pierwsza, kiedy cztery duże terenowe samochody odwoziły nas i nasze bagaże na lotnisko.

Wyczarterowany lot miał nas zabrać prosto do Ameryki. Nawet nie myślałem nad tym, byłem tak zdesperowany i spragniony swobody, że ten kilkunastogodzinny lot był dla mnie katorgą.

Ale kiedy tylko moje i Billa spojrzenia spotykały się, na naszych twarzach pojawiał się uśmiech, i wiedziałem, że warto było. To było to, w naszych sercach i głowach właśnie rozkwitała nadzieja na nowe, lepsze życie.

Nie wiem, jak długo Tom myślał nad tym wyjazdem, ale musiał robić to już jakiś czas, jeśli miał to aż tak sprecyzowane. Wybór miejsca nie był przypadkowy. Zawsze marzył o domu na Bawarii. Nigdy nie tęsknił za miejscami pełnymi przepychu i tego całego show biznesowego główna. Miał dokładną wizję swojej przyszłości, a teraz tak po prostu z niej zrezygnował i chciał uciekać. Zastanawiałem się, co tak naprawdę myśli. Kiedyś potrafiliśmy nawet w złości powiedzieć sobie szczerze, co myślimy. Teraz wydawało się, że obaj unikamy pewnych tematów, jakby miały stanowić jakiś punkt zapalny, którego dotknięcie będzie oznaczało kolejny wybuch.

Czułem, że się zmienił i ja też się zmieniłem, ale Tom nosił w sobie jakąś tajemnicę i nie chciał nikomu jej zdradzić, nawet mnie, co tylko podsycało moją ciekawość. W samolocie, co chwilę zerkaliśmy na siebie. Godziny dłużyły się niemiłosiernie i choć był środek nocy nie w głowie było nam spanie. Wizja mieszkania w mieście aniołów wprawiała nas w taką ekscytację, że uśmiechy nie schodziły z naszych twarzy. Już dawno nie widziałem Toma tak szczęśliwego. To był piękny widok, warty każdej ceny, jaką zapłaciliśmy, by uciec od piętna sławy.

Wylądowaliśmy w Los Angeles tuż przed dwudziestą drugą czasu miejscowego. Słońce już dawno zaszło za horyzont, ale było tak przyjemnie ciepło, że kiedy wyszliśmy z samolotu, podążając do odprawy, wciągałem głęboko do płuc to wciąż rozgrzane słońcem kalifornijskie powietrze i rozpierała mnie energia.

Jak tylko przeszliśmy odprawę - Shiro - nasz dobry znajomy, z którym poznaliśmy się jakiś czas temu czekał na nas. To właśnie on znalazł dla nas domek i teraz miał nas do niego zabrać.

Godzinę później, kiedy upchnęliśmy część naszych najbardziej potrzebnych osobistych rzeczy do samochodu ruszyliśmy w drogę.

- To niewielki domek na przedmieściach – zaczął opowiadać Shiro. – Na pewno spodoba się wam. Do plaży jest dosłownie trzysta metrów. W prawdzie do miasta jest godzina drogi, ale zostawię wam na razie swój samochód. Jak się już urządzicie i zorganizujecie sobie własny, to mi go zwrócicie.

- Na prawdę nie wiem, jak mamy ci dziękować – zaczął Gordon, a my bardziej byliśmy zainteresowani widokami za oknem niż całą resztą.

- Żaden problem, musicie przecież jakoś dostać się do sklepu po jedzenie. Tam gdzie będziecie mieszkać nie ma w okolicy ani jednego sklepu, to totalne pustkowie, tylko domki, plaża i nic poza tym.

- I bardzo dobrze – rzucił Tom. – Tego właśnie nam potrzeba, świętego spokoju.

- Tam będziecie mieć go aż nadto.

Zajechaliśmy pod dom. Wysiedliśmy wszyscy z samochodu, podziwiając ten niewielki biały domek otoczony mnóstwem młodych palm.

- Jest piękny – powiedziałem, nie mogąc powstrzymać swojego zachwytu.

- Chodźcie do środka. – Shiro poprowadził nas, idąc przodem. Kiedy włączył światło, staliśmy wszyscy jak zahipnotyzowani. Domek, istotnie był bardzo malutki, ale wydawał się tak przytulny, że urzekł nas wszystkich. - A więc, tu są dwa pokoje gościnne. Na górze są dwie sypialnie i łazienka z prysznicem. – Poprowadził nas w głąb domu. – A tu na dole jest łazienka z wanną. Tutaj jest salon, jak widzicie, a tu kuchnia. Pozwoliłem sobie zrobić wam drobne zakupy - mówiąc to otworzył lodówkę, która była zawalona po same brzegi.

- Drobne? – rzucił ironicznie Tom.

- To nic takiego, wystarczy może na dwa dni. – Nie przejął się w ogóle komentarzem Toma.

- A jak okolica, ktoś sławny tu mieszka? – zapytałem, bo to było zrozumiałe, że tu wszędzie kręciło się pełno sławnych ludzi.

- Na końcu ulicy, ale tu się paparazzi nie zapuszczają, za daleko od centrum, nie opłaca się im. Tu jest naprawdę bardzo spokojnie.

- I o to nam właśnie chodzi – podsumował Tom.

- Za góra tydzień zatęsknicie do ludzi.

Spojrzeliśmy z Tomem po sobie. Nie po to uciekaliśmy od ludzi, żeby się teraz do nich pchać.

- Jutro rano przywiozę wam resztę waszych bagaży. Dzisiaj to chyba marzycie tylko o jakimś prysznicu i łóżku.

- O tak – powiedziała mama. Ja tam wcale nie byłem zmęczony. Byłem tak podekscytowany, że na pewno nie zasnę.

W każdym razie zostawił nas. Szybko wszyscy znaleźli dla siebie kąt. Ja z Tomem oczywiście wynieśliśmy się na piętro. To my tu mieliśmy zostać, więc postanowiliśmy, że góra domu stanie się naszym osobistym azylem i tylko my będziemy mieli do niej dostęp, a rodzice opanowali jeden z gościnnych pokoi na dole. Mama zrobiła jeszcze jakieś kanapki i tuż po kolacji poszła z Gordonem spać. Natomiast ja, po mimo że zarzekałem się, że na pewno nie zasnę, to kiedy wziąłem prysznic tuż po tym, jak Tom wyszedł z łazienki padłem i chyba natychmiast usnąłem.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak dobrze spałem. Myślę jednak, że to nie tyle zasługa tego miejsca, co ogromnego zmęczenia.

Tuż przed południem przywieziono resztę naszych bagaży. Wnosiliśmy to do domu, ustawiając na razie wszystko pod ścianą w holu chyba ze dwie godziny. Nikt nam tu nie pomagał, nie mieliśmy nawet prywatnej ochrony. Staliśmy się w tym momencie zwykłymi szarymi ludźmi, którzy musieli robić wszystko sami łącznie z noszeniem ciężkich kartonów. Zmęczyłem się i bolały mnie ręce jak cholera, ale byłem taki szczęśliwy, że uśmiech nie schodził mi z twarzy. Tomowi zresztą też.

Mama z Gordonem wybrała się do miasta na zakupy, a my staraliśmy się w tym czasie posegregować wszystkie pudła i zacząć się tu jakoś urządzać, żeby czuć się tu jak najbardziej u siebie.

- Tom, pomożesz mi wnieść to duże pudło? – poprosiłem go, stając w drzwiach jego nowego pokoju.

- Jasne – odłożył bluzkę, którą właśnie składał i ruszył ze mną na dół.

- Nie jest ci przykro, że wyjechaliśmy z Niemiec? – zapytałem.

- Nie – odparł krótko.

- Wiesz, że DJ też wyjechał?

- Słyszałem, ale on wyjechał, bo robi karierę, a my, bo uciekliśmy – sprostował, ale puściłem tę aluzję mimo uszu, ściągając z Tomem pudła stojące na tym, które chciałem, żeby pomógł mi zanieść do pokoju.

- Cieszę się, że mu się udało, że mu pomogłeś.

- Jest dobry i tak by się wybił. Ja mu tylko skróciłem drogę.

- Mimo wszystko gdyby nie ty, to nadal handlowałby prochami.

- Nadal może to robić.

- Wiem, że może – przyznałem. - Tom?

- Hm?

- Dlaczego odkąd poznałem DJ’a odsunąłeś się od niego?

- Nie odsunąłem się, po prostu oprócz DJ’a mam jeszcze innych znajomych, z którymi przez trasę nie widziałem się masę czasu.

- Nie o to pytam.

Wyprostował się, patrząc na mnie.

- A o co?

- Myślałem, że on…, że on ci się podoba.

Parsknął śmiechem, kręcąc przy tym głową i powrócił do przekładania pudeł.

- Nie interesują mnie faceci w ten sposób. Skąd w ogóle ten pomysł? – zapytał.

- Bo przez jakiś czas nie chciałeś mnie z nim nawet poznać.

Znowu na mnie spojrzał.

- Przecież ci mówiłem, dlaczego. Dobrze wiesz, czym się zajmował. To była ostatnia osoba, z jaką powinieneś mieć kontakt, będąc tym, kim jesteś.

Tym razem to ja prychnąłem. Ten argument był o dupę rozczaś i myślę, że Tom doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Dla mnie było coś na rzeczy, tylko nie bardzo wiedziałem co.

- Jeśli nie interesują cię faceci, to dlaczego mnie pocałowałeś? Ja też jestem facetem.

- Kiedy? – zerknął na mnie i wyraźnie widziałem, że był zmieszany.

- W łazience. Wtedy, jak powiedziałeś, że chcesz coś sprawdzić. O co ci chodziło? Co chciałeś sprawdzić?

Zamyślił się, uciekając wzrokiem w bok.

- Czy to ważne?

- Dla mnie ważne, bo jeśli odstąpiłeś mi DJ’a, żebym był szczęśliwy, jeśli znowu się dla mnie poświęciłeś, to chcę wiedzieć.

- Niczego nie poświęcałem i nie czułem ani nie czuję nic do DJ’a, oprócz sympatii oczywiście.

- Więc dlaczego mnie pocałowałeś? - drążyłem.

Zapadła cisza. Przyparłem go do muru i wiedziałem, że teraz w końcu się dowiem. Nie miał już żadnego argumentu, żeby się wywinąć z odpowiedzi.

- Nie ważne. Bierz to pudło i idziemy. Mam jeszcze mnóstwo rzeczy do zrobienia – odparł, a ja miałem ochotę rzucić się w tej chwili na niego z pięściami. Kurwa! Zawsze to samo. Kiedy schodzimy na niewygodny temat, zwykle dotyczący Toma, on zawsze wymiga się z odpowiedzi.

Wnieśliśmy to pudło na górę do mojego pokoju i jak tylko postawiliśmy na podłodze ulotnił się, doskonale wiedząc, że jeśli zostanie tu choćby sekundę dłużej, zacznę go męczyć kolejnymi pytaniami.

Oczywiście, wcale nie zamierzałem mu odpuścić. Ruszyłem za nim, prosto do jego pokoju, ale jak tylko miałem zacząć się na niego wydzierać i żądać odpowiedzi, bo nie odpuszczę, do domu wróciła mama z Gordonem i pokrzyżowali mi plany. Przy nich nie mogłem poruszać pewnych tematów. Oni nadal nie mieli pojęcia, co tak naprawdę robiliśmy podczas porwania.

Jasne się dla mnie stało, że dopóki będą tu rodzice, nie będę miał szans przyprzeć Toma kolejny raz do muru i w końcu wyciągnąć od niego, to co mnie gnębiło już od jakiegoś czasu. Byłem tak zdeterminowany, że gotowy byłem użyć nawet siły, żeby w końcu wszystkiego się dowiedzieć, ale wiedziałem, że póki co, muszę po prostu cierpliwie poczekać.

W końcu doczekałem się i to szybciej niż sądziłem. Wczoraj odwieźliśmy rodziców na lotnisko. Wytrzymali tu zaledwie trzy tygodnie. Mama nie umiała zarządzać swoim interesem tylko za pomocą telefonu i komputera. Postanowiła wrócić, choć nie kryła się z tym, że ciężko jej było zostawiać nas samych. Gordon oczywiście nie chciał zostać tu bez niej, więc po niespełna miesiącu przyszło nam zmierzyć się z rzeczywistością i prawdziwym życiem na własną rękę.

Chociaż fakt, że zostaliśmy tu sami był dla mnie dość przerażający, to moją uwagę odciągała zupełnie inna myśl. Odkąd tu przylecieliśmy, a dokładnie od tej rozmowy, której nigdy nie mogłem dokończyć, z uwagi na notoryczną obecność osób trzecich, postanowiłem obserwować Toma.

Co było najgorsze? A to, że w ciągu całego tego czasu uświadomiłem sobie, że DJ nigdy mnie nie pokocha, a do tego, to co wydawało mi się uczuciem z mojej strony, było tylko fascynacją. Nawet nie zauroczeniem. On mnie po prostu fascynował: charyzmą, determinacją i poczuciem humoru. Szkoda, że nie potrafiłem, tak jak Tom podejść do tego racjonalnie. I co mi teraz zostało? Rozczarowanie! I To sobą, bo kiedy opadły emocje, zrozumiałem, że tak naprawdę wciąż kocham Toma.

A on? Raz za razem przyłapywałem go jak mi się przyglądał. A kiedy kusiłem go, oblizując palce niby to pod pretekstem zlizania resztek pysznego jedzenia, nie raz zauważyłem, jak zupełnie nieświadomie oblizuje usta. Czy mogło być tak, że on mnie jednak kochał i pożądał? Coraz bardziej skłaniałem się ku temu przekonaniu i nie pozostało mi nic innego, jak tylko w końcu to sprawdzić, a wyjazd rodziców stał się idealną okazją. Teraz nie będzie mógł mi już uciec, wymigać się czy zasłonić się czyjąś obecnością w domu. Byliśmy tu sami i nawet gdybyśmy właśnie urządzili sobie wielką strzelaninę w domu, nikt by się nie zainteresował, co dzieje się w środku, takie tu panowały zwyczaje. Jak to się potocznie mówi: wolność Tomku w swoim domku.

Nie będę ukrywał, że obawiałem się tej konfrontacji, ale ta sytuacja tak bardzo mi już ciążyła, że nie widziałem innego sposobu na rozwiązanie jej. To pragnienie bliskości z nim, znowu było tak silne, jak przed poznaniem DJ’a. Wyszedłem właśnie spod prysznica, po tym jak byliśmy w mieście na zakupach i postanowiłem, że jak tylko Tom pójdzie się odświeżyć, udam się za nim i… wszystko w rękach Boga. Najwyżej zwyzywa mnie od idiotów, tylko tyle miałem do stracenia.

24 komentarze:

Révolution Immortelle.19 marca 2015 21:36
Ja chcę już next! <3
Obyś tylko tego nie odkręciła, bo chyba uduszę xD

Cudooo! Wenki :*
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy19 marca 2015 22:06
No nareszcie Bill myśli z sensem :) Chodzili wokół siebie jak pitbulle, byle nie wydać swoich uczuć, ech...
Super opowiadanie jak i pozostałe.
Pozdrawiam i życzę weny
fankayaoi
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy19 marca 2015 23:05
Och no way! Moje pierwsze słowa kiedy przeczytałam ostatnie zdanie:
NIE! NO NIE!!! NIE!
To było takie boskie. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się tego, że przeprowadza się w tym ff/opowiadaniu do la. No ale to nawet dobrze, bo nawet mnie zaczely wkurzać te fanki -_-
I znowu czekać 3 dni. Całe szczęście ze 3 dni, bo jak by było 2 tygodnie (jak w niektórych) to bym padła, umarła, wstała i jeszcze raz umarła.
No nareszcie Bill! Gadasz z sensem. I jak to bywa w jego zwyczaju oczywiście musi kusić biednego Toma.
Dzizys od kiedy ja takie rzeczy piszę xD
Btw. Bardzo mi się podobało i normalnie mam #fangirling.
#483
*za błędy przepraszam (to chyba zostanie moja wizytówką lol)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy20 marca 2015 10:43
Czy Wam też reklama częściowo zasłania początek rozdziału? Myślałam, że może mam w kompie wirusa, ale ta reklama wyświetla mi się tylko na tym blogu:/
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Demi Lerman20 marca 2015 16:40
hahah no wreszcie. jestem bardzo zadowolona, że Bill wreszcie ogarnął i zrozumiał że nic nie czuje do DJ'a. a co do Toma to już wiadomo że mu ulegnie ;PP czekam na następny rozdział i wenyy ♥
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy20 marca 2015 21:13
Mi tez przyslania reklama polowe rodzialu,,,Bill nareszcie !! Cale 3 dni wyczekiwania na to ci bd./Alex483
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
INNA20 marca 2015 23:09
Miałam rację, że Bill sam siebie oszukuje.
A Tom ucieka od niewygodnych tematów, bo sie boi przyznać bratu co czuje. Głupi jest i ytyle. ale przynajmnej Bill sie ostro za blixniaka weźmie. Aż sie boję co z tego wyniknie.
weny życzę i czekam na next
KOTEK
P.S. Wybacz brak komw ode mnie, ale nie mam kiedy piasć. szkoła.
P.S.2 U mnie next
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Révolution Immortelle.22 marca 2015 13:06
Dziś nowy odcinek *.* nie mogę się doczekać!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy22 marca 2015 19:48
Może spróbuj włączyć ostrzeżenie o treści +18 na blogu. Na tego typu blogach nie mogą wyskakiwać reklamy, bo zarabianie na takiej treści na blogu jest zabronione. Może to zadziała?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi

Bardzo dziękuje za komentarz. Każdy wiele dla mnie znaczy i mobilizuje do dalszej pracy. :*

Informacja

Obserwatorzy

Polecam tu zajrzeć

Kochankowie - 41 -

24 komentarze:

Subskrybuj

Informacja

Obserwatorzy

Polecam tu zajrzeć

Kochankowie - 41 -

24 komentarze: