Bill and Tom Kaulitz Twincest: Bodyguard

niedziela, 24 maja 2015

Bodyguard - 12 -

21:06

Odcinek 12

Kolejne dwa dni wyglądały podobnie. Zaglądałem do Billa, chociażby po to, by sprawdzić, czy jeszcze żyje, bo choć nie obawiałem się, że ktoś go może uśmiercić w jego własnym królestwie, to bałem się, że padnie z przemęczenia. Wyglądał z dnia na dzień coraz gorzej. Przestał się już nawet przejmować swoją fryzurą, bo jego włosy przybrały formę artystycznego nieładu.

– Hej – przywitałem się, przynosząc mu przy okazji śniadanie.

– Cześć, Tom – odparł i spojrzał na mnie. – O, śniadanie, jak dobrze, bo umieram już z głodu. – Powiedział, zbierając kartki ze stolika i robiąc mi miejsce na tacę.

– Znowu siedziałeś całą noc? – zapytałem, wykładając się na fotelu.

– Trochę się zdrzemnąłem, ale ja nie mogę spać, kiedy mam mnóstwo pracy – mówiąc to, nalał sobie do filiżanki kawy i zaczął smarować grzanki czekoladowym kremem.

– Może odpocząłbyś trochę? Pojechalibyśmy gdzieś.

– Na przykład gdzie? – zapytał, robiąc pierwszego gryza. Jakoś wybitnie nie mogłem oderwać oczu od jego warg, zwłaszcza, kiedy oblizał usta, aż przełknąłem ślinę.

– Nie wiem, gdzie chcesz. Może do lasu, przydałoby ci się świeże powietrze i trochę ciszy.

– Ciszy? – Zdziwił się. – Czy ty tu słyszysz jakiś hałas?

– Nie o taką ciszę mi chodzi. Mam na myśli śpiew ptaków, szum drzew. Zaczyna robić się już jesień, liście spadają z drzew, jest pięknie.

– Lubisz takie widoczki?

– Szczerze mówiąc, nie przepadam za zimą, a te widoczki przypominają mi, że niedługo się zacznie, ale jest dość ciepło i naprawdę to wszystko wygląda bajecznie.

– Chętnie bym pojechał, ale najpierw muszę to skończyć.

Westchnąłem.

– Dużo ci jeszcze zostało?

– Nie. Jak dobrze pójdzie, dzisiaj skończę.

– Nareszcie – skomentowałem.

– No nie mów mi, że tak ci przeszkadza to, że masz wolne.

– Nie przywykłem do tylu dni wolnego. Nudzę się.

– Zawsze możesz iść na siłownię.

– Już byłem. Zresztą ostatnie trzy dni dość dużo czasu na niej spędzam. Z nudów – dodałem na koniec.

– Zapewniam cię, że kiedy zaniosę rysunki do agencji i zacznie się tworzenie tego wszystkiego, będziesz marzył o choćby godzinie odpoczynku.

– Mam nadzieję, że mnie tylko straszysz.

Pokręcił głową.

– Zawsze mogę cię porwać i gdzieś wywieść – rzuciłem.

Uśmiechnął się.

– Gdybyś tylko… nawet bym się nie stawiał. – Znowu mnie prowokował.

– Uważaj, żebyś tego nie żałował – stwierdziłem.

– To ma być groźba, obietnica czy żart?

– A co byś chciał?

Uśmiechnął się znowu.

– Obawiam się, że nie zechcesz mi dać tego, czego bym chciał.

Wiedziałem, do czego pije. Nie przeszkadzały mi jego dwuznaczne teksty, więc postanowiłem pociągnąć tę dyskusję dalej.

– Nigdy nic nie wiadomo.

– Jak mam to rozumieć?

– Może niewłaściwie podchodzisz do sprawy, dlatego osiągasz tak marne rezultaty.

– A jak powinienem?

Tym razem ja się uśmiechnąłem.

– To byłoby zbyt proste, Bill. Sam musisz na to wpaść.

– Boję się tylko, że przegnę i mój ojczym będzie musiał kolejny raz podwyższyć ci pensję.

– Niewykluczone – przyznałem.

– A uwierz mi na słowo, nie chciałbyś słyszeć jego kazań.

A więc jednak było kazanie. Ciekawy byłem, co powiedział mu Gordon. To musiało być coś naprawdę niezłego, skoro mnie przeprosił.

– Powiedzmy, że odrobina żartów nikomu nie zaszkodzi. Byle nie przekroczyły dobrego smaku.

– Nie wybaczysz mi tego masażu, co Tom?

– To nie jest kwestia wybaczenia. Po prostu nie rozumiem, co chciałeś tym osiągnąć.

– Może w to nie uwierzysz, ale nic. Naprawdę chciałem, żebyś się także zrelaksował. Tak właściwie miałem zapytać o to wcześniej, ale jakoś nie było okazji.

– O co?

– Jeśli tak cię zniesmaczyło, że musiałeś się patrzeć na to, co mi robiła Inez, dlaczego nie wyszedłeś?

– Miałem cię pilnować – odparłem krótko, zresztą zgodnie z prawdą, chociaż już nie sprostowałem faktu, że byłem w takim szoku, iż nie byłem w stanie stamtąd wyjść. I nadal nie rozumiałem, dlaczego on sam nie kazał mi tego zrobić? Wystarczyłoby tylko jego jedno słowo i wyszedłbym. Nigdy nie zapomnę jego wzroku, kiedy dochodził i patrzył mi prosto w oczy, delektując się tym, że się mu przyglądam. To było jakieś chore i zarazem świetne.

Bill z pewnością był niezłym kochankiem. To jedno już wiedziałem. A na czym jak na czym, to na tych sprawach dobrze się znam. Widać było, że lubił dobrą zabawę. Prowokował mnie i choć do tamtego razu robił to tylko słownie, to ten jeden raz posunął się za daleko, sądząc, że jakoś zareaguję. I zareagowałem. Przez niego dawno nie miałem takiej gonitwy myśli jak wtedy. Gdybym go nie chronił, moglibyśmy stworzyć niezły duet, czułem to. Niestety, Bill był poza moim zasięgiem. I nawet gdybym przestał dla niego pracować, między nami nie mogłoby się nic więcej wydarzyć, bo tak jak wspominałem, nie wiążę się uczuciowo. A Billa polubiłem, choć mnie tak niemiłosiernie wtedy wkurzył albo właśnie, dlatego, że tak mnie wkurzył.

Uśmiechnął się.

– Co cię tak bawi? – zapytałem. Jak zwykle uśmiechał się, pozostawiając wiele rzeczy w niedomówieniu. Denerwowało mnie to, bo nie wiedziałem, co mu chodzi po głowie. Musiałem się mieć też na baczności, żeby go zbytnio nie prowokować. Już kilka razy sam dałem mu do zrozumienia, że mam ochotę z nim poflirtować i chociaż dla mnie to były niewinne żarty, to dla niego najwidoczniej nie, i skończyło się to prawie moim odejściem.

– Niech ci będzie. Wiesz, w weekend pojedziemy do SPA i tym razem nie wykręcisz się od masażu.

– Nie potrzebuję…

– Przestań! – Przerwał mi. – Teraz będziesz się zapierał rękami i nogami, żeby nie dopuścić do takiej sytuacji jak w Paryżu, ale nie obawiaj się, tam gdzie pojedziemy, nie świadczą tak rozszerzonych usług.

– Myślisz, że czegoś się boję?

– Myślę, że chcesz, żebym miał cię za kogoś innego niż jesteś. W porządku, uszanuję to. Poza tym obiecałem ci, że każdy pomysł przedyskutuję z tobą, więc od razu ci mówię, że mam ochotę skorzystać z masażu, sauny i dżakuzi. No i poddać się wszystkim kosmetycznym zabiegom, ale do nich nie będę cię już namawiał. Jednak liczę na to, że dotrzymasz mi towarzystwa.

Pokręciłem ze zdumienia głową.

– Nie traktuj tego, jako formy przekupstwa. Chcę ci po prostu pokazać swój świat – dodał.

– Świat bogaczy? Myślisz, że go nie znam?

– Nie wątpię, że znasz, ale zza szyby. Posłuchaj, Tom. Traktuję cię jak przyjaciela i chcę ze swoim przyjacielem spędzić weekend, korzystając ze wszelkich możliwych przyjemności.

– Zapomniałeś dodać, cholernie drogich przyjemności – wtrąciłem. – Ile kosztuje taki dwudniowy wypad?

– Mam gdzieś pieniądze. Tobie się wydaje, że po co ja to wszystko robię? – Skinął głową na projekty. – Bawię się w to, żeby mieć z tego pieniądze, za które choć przez chwilę zapomnę, że… - zamilkł. Zdenerwował się, tylko nie wiedziałem dlaczego. Teraz to było dla mnie oczywiste, bogacze mają pieniądze, ale nie są szczęśliwi. Oni wydają masę kasy, żeby stworzyć sobie iluzję szczęścia, ale to tylko namiastka i wydaje mi się, że Bill o tym doskonale wiedział. Zrobiło mi się go żal.

– Że co? – pociągnąłem go za język.

– Nie ważne. Więc proszę cię, uczyń mi ten zaszczyt i zapomnij na te dwa dni, że jesteś moim ochroniarzem i zrelaksuj się ze mną.

Czułem się dziwnie, bo pierwszy raz byłem w takiej sytuacji. Bill oczekiwał ode mnie, żebym prowadził podwójne życie. W ciągu tygodnia był jego ochroniarzem a w weekendy i święta jego przyjacielem, a ja nie potrafiłem tak. Jednak tak jak on złożył mi obietnicę, że nie postawi mnie więcej w jakieś dziwnej sytuacji, tak ja zobowiązałem się, że bez względu na to, z czym nietypowym mi wyskoczy, rozważę to i jeśli to będzie rozsądne, dam się nawet namówić. Teraz gdy tak bardzo obstawiał za tym wyjazdem, miałem pewne obawy. Byłem już w SPA, więc nie bałem się czegoś nietypowego, ale nie wiedziałem, czy Billowi nie odwali i znowu z czymś mi nie wyskoczy.

I tak jak czekałem, kiedy w końcu skończy te swoje projekty, tak teraz wiedząc, że do weekendu zostało zaledwie dwa dni, chciałem, żeby siedział nad nimi aż do poniedziałku.

– Dobrze – zgodziłem się jednak.

– Dziękuję. I nie obawiaj się, to będzie tylko relaks, nic poza tym.

– Mam nadzieję, bo uroczyście ci oświadczam, że jeśli zrobisz coś głupiego, nawet dziesięciokrotna podwyżka, nie przekona mnie do pozostania tu.

Bill podniósł prawą rękę do góry, a lewą położył na sercu.

– Przysięgam.

To był świr. Kiedy pierwszy raz go zobaczyłem miałem o nim zupełnie inne zdanie. Pomijając jego wygląd, to najbardziej przykuwały uwagę jego maniery. Wydawał się taki grzeczny, ułożony, dystyngowany i zbyt dojrzały jak na swój wiek, ale zaczynałem teraz dostrzegać, że Bill potrafił też być dziecinny, i wcale się z tym nie krył.

Zostawiłem go w końcu samego. Musiał się skupić, a z doświadczenia wiem, że najlepiej człowiek koncentruje się w samotności.

Kolejny dzień z rzędu wylądowałem na siłowni, a potem na basenie. Zaczynałem się zastanawiać, co będzie, kiedy przejdę na tę swoją „emeryturę”. Zanudzę się na śmierć. Ja nie potrafię siedzieć bezczynnie. Będę musiał znaleźć sobie jakieś zajęcie albo i to było najbardziej prawdopodobne w ogóle nieprzestane pracować. Stałem się pracoholikiem, a tak się kiedyś zapierałem przed każdą pracą. Większego kombinatora niż ja nie było. Nawet nie jestem w stanie wymienić, jakiego typu miałem wymówki, żeby tylko czegoś nie zrobić. Potrafiłem się migać nawet od wyniesienia śmieci. Teraz jak o tym myślę, sam nie mogę uwierzyć, jak zmieniło się moje podejście do pracy.

Wczesnym rankiem w sobotę, pakowałem do samochodu moją i Billa walizkę. Byłem pełen podziwu jak fakt, że się zgodziłem jechać, sprawił, iż tygodniowa praca nad projektami i brak snu w ogóle nie były widoczne na jego twarzy. Jeszcze wczorajszego wieczora, kiedy zaglądałem do niego, żeby ustalić z nim, o której godzinie planuje wyjazd do tego SPA, widziałem worki pod jego oczami. Teraz patrzyłem na niego i nie wierzyłem własnym oczom.

– Wyspałeś się? – zapytałem.

– Nie – odparł krótko, na potwierdzenie, czego ziewnął, zasłaniając dłonią usta. – Ale to kawałek drogi, więc zamierzam przespać się w samochodzie.

Świetnie. To ja będę jechał, Bóg wie gdzie i ile i oczywiście nie będę miał nawet, do kogo otworzyć gęby, bo książę będzie sobie spał.

– To, po co jedziemy tak wcześnie? Przecież gdybyśmy pojechali po południu, nic by się nie stało.

Jednak nie doczekałem się odpowiedzi. Podał mi tylko wizytówkę z adresem kurortu.

– Jezu, nie można było dalej? – jęknąłem z ironią, orientując się, że to ponad 400 kilometrów.

– Można było, ale lubię tamto miejsce.

– I pewnie tak jak w Paryżu, wszyscy cię tam już znają.

– Może nie wszyscy, ale z pewnością ktoś znajomy będzie.

– Super – bąknąłem pod nosem. – Wsiadaj – powiedziałem, otwierając mu drzwi. Kiedy zamknąłem je za nim sam wsiadłem i wklepałem jeszcze adres do GPS’u. – Około czterech godzin drogi przed nami – powiedziałem.

– Mniej więcej – odparł w ogóle, niewzruszony.

Odetchnąłem tylko i odpaliłem silnik. Momentalnie z głośników popłynęła muzyka. Ostatnio, kiedy jeździłem, byłem sam, więc w drodze zawsze słuchałem sobie muzyki. Od razu ją wyłączyłem.

– Nie. Włącz ją – zaprotestował.

– Podobno miałeś spać.

– Nie przeszkadza mi muzyka, jeśli ją tylko trochę ściszysz może sobie grać.

– Okej – zgodziłem się. Włączyłem jeszcze nawiew ciepłego powietrza. Niestety ranki były już dość chłodne i w aucie było cholernie zimno, a Billowi przez to, że był niewyspany, było jeszcze zimniej i siedział skulony na siedzeniu, wyglądając jak sierota.

– Dzięki – odparł, rozcierając dłonie.

– Zaraz się zagrzeje – powiedziałem, zbliżając się do bramy i zatrzymując przed nią w oczekiwaniu aż dwie żelazne konstrukcje, rozsuną się. – Może dać ci koc?

– Nie trzeba – odparł. – Jestem niewyspany, dlatego jest mi trochę zimno, ale zaraz się rozgrzeję, nie przejmuj się. Włączyłeś nawiew i już czuć, że zaczyna robić się cieplej, za parę minut…

– Będzie tu gorąco jak w saunie, ale zanim to nastąpi minie trochę czasu, silnik jest zimny, to trochę potrwa. No i nadal uważam, że powinieneś się wyspać a dopiero wybierać się w podróż.

– Chcę jak najszybciej wyjść z domu. Siedziałem w nim przez tydzień jak niewolnik. Mam mówić dalej? – zapytał.

Westchnąłem i zaciągając ręczny hamulec, odpiąłem pas i wysiadłem z auta, wyciągając po chwili z bagażnika koc i jasiek.

– Masz – podałem mu, wsiadając z powrotem i ruszyłem w drogę.

– Nie musiałeś.

– Jeszcze się rozchorujesz.

– Martwisz się o mnie?

– O ciebie? – prychnąłem. – Martwię się o siebie – odparłem, a on spojrzał na mnie, marszcząc brwi. – Jeśli się rozchorujesz, to mnie zarazisz, a kiedy jestem przeziębiony, nie mówiąc już o chorobie, jestem strasznie wkurzający.

– Jak każdy facet – odparł z uśmiechem. – Ale zaopiekowałbym się tobą, gdybyś był chory.

– Och, jak miło z twojej strony. Jednak, jeśli miałbym wybierać, wolałbym, żeby to była jakaś cycata pielęgniarka.

– Dlaczego?

– Widziałeś te ich uniformy? – zapytałem.

– Widziałem i co?

– No jak to, co? Te fartuszki chyba specjalnie mają takie ciasne. Wiesz, jak się nad tobą nachyli, to widać jej walory. – Zrobiłem gest rękami imitujący kobiece piersi. – Na takie widoki, każdemu facetowi zrobi się lepiej.

– Ach. No cóż, ja może nie posiadam tych atrybutów, za to jestem bardzo kreatywny i żadna kobieta nie dorówna mi w tym, nawet te z wielkimi walorami.

– Naprawdę? – spojrzałem na niego uważnie.

– Chcesz się przekonać?

– Jak zacznę się źle czuć, rozważę to, okej?

Uśmiechnął się.

– Jasne – przytaknął i nakrył się kocem, a ja mu jeszcze włączyłem podgrzewanie siedzenia. Miałem nadzieję, że zrobi mu się tak gorąco, iż odechce się mu wycieczek raz na zawsze.

Kiedy jednak na niego spojrzałem nakrytego pod samą szyję i wtulonego w poduszkę miałem wrażenie, że jemu jak najbardziej odpowiada taki stan rzeczy i wcale nawet nie wspomni jednym słowem o tym, że jest mu za gorąco. W każdym razie jak tylko wyjechaliśmy na autostradę, ściągnąłem z siebie bluzę, jednak nie wyłączałem ogrzewania. Zerknąłem na Billa, nie wiem, czy spał, czy miał tylko zamknięte oczy, w każdym razie jemu najwyraźniej ciepło absolutnie nie przeszkadzało.

Dosłownie jakieś dwadzieścia minut przed celem obudził się, przeciągając się i odrzucając natychmiast koc.

– Gdzie jesteśmy? – zapytał, rozpinając w pośpiechu kurtkę.

– Dojeżdżamy. Jeszcze trzydzieści osiem kilometrów i jesteśmy na miejscu.

Uśmiechnął się, przyglądając mi się.

– Mogłeś wyłączyć ogrzewanie.

– Jest okej, ale zastanawiam się, jak ty mogłeś wytrzymać w tej kurtce i pod kocem.

– Trochę się spociłem, ale czuję się pełen energii. Chyba potrzebowałem tego ciepła.

– Ja bym raczej obstawiał, że snu, ale niech ci będzie.

– Miałem piękny sen – powiedział.

– Jaki? Albo nie mów. Domyślam się.

– Nie, nie, to nie to, co myślisz – zaprzeczył.

– A skąd wiesz, o czym pomyślałem?

– Wiem. Widzę po twojej minie. Śniła mi się mama. I… – urwał na chwilę, jakby się zastanawiał nad tym snem.

– I? – ponagliłem go.

– Nie wiem jak to opisać. To było takie dziwne. Ty też tam byłeś.

– Wiedziałem – zironizowałem.

– Nie. To nie to. Byliśmy we trójkę. Siedziała między nami i obejmowała nas jakbyśmy byli dla niej najdroższym skarbem. Dziwne – powiedział bardziej do siebie niż do mnie.

– Co w tym dziwnego?

– Nie ważne – uciął, pogrążając się w jakieś dziwnej zadumie.

– No, chyba jesteśmy. To tu? – zapytałem go, choć według GPS’u dotarliśmy właśnie na miejsce.

– Tak, to tu. Nareszcie! Boże, jak tylko się zakwaterujemy do pokoju, idziemy od razu do sauny.

– Do sauny? Mało ci było sauny w samochodzie?

Jezu, on mnie zadziwiał. Podjechałem pod ośrodek, parkując na pierwszym wolnym miejscu.

– Zaczekaj – powstrzymałem go, kiedy chciał już wysiadać.

– Chyba nie sądzisz, że tu mnie ktoś zechce zabić?

Spojrzałem mu bardzo wymownie w oczy.

– W porządku, rozumiem.

– Mam nadzieję.

Wysiadłem z auta, rozglądając się uważnie po okolicy. Totalne pustkowie, jak okiem sięgnąć, nawet nie było żadnych samochodów na parkingu, co też było dziwne. Taki kurort z własnym hotelem i zero gości?

Obszedłem samochód, podchodząc do drzwi od strony Billa i otwarłem je.

– Tu zawsze takie pustki? – zapytałem, nie pozwalając mu jednak wysiąść z auta.

– Nie. Zapłaciłem, żeby przez dwa dni było tylko do naszej dyspozycji.

Patrzyłem na niego jak na wariata.

– Oszalałeś?

– Dlaczego? Takie są korzyści z posiadania dużej ilości pieniędzy.

Na ogół miałem to gdzieś, co robi ze swoją kasą. Wiele razy w przeszłości widziałem takie sytuacje, ale pierwszy raz miałem uczestniczyć w czymś takim i czułem się niezręcznie.

– Ile za to zapłaciłeś?

– A co cię to obchodzi?

– Bill?

– Zapłaciłbym dziesięciokrotnie więcej, żeby tu odpocząć i mieć ten kurort przez dwa dni wyłącznie do własnej dyspozycji.

Jakbym słyszał Gordona. Nawet jeśli nie był jego rodzonym synem, nauka nie poszła w las, zachowywał się dokładnie tak samo, jak jego ojczym. – Będziemy się teraz o to kłócić? – zapytał.

– Nie.

– I dobrze. Mogę wysiąść?

– Możesz – odsunąłem się, pozwalając mu w końcu wyjść z auta.

– Ach, uwielbiam ten zapach. Czujesz go, Tom?

Spojrzałem na niego znad bagażnika, z którego wyciągałem nasze bagaże.

– To las.

– Tak, ale ten las pachnie inaczej niż inne.

– Bo to las świerkowy.

– Uwielbiam ten zapach, zawsze kojarzy mi się ze świętami Bożonarodzeniowymi.

– Niedługo będą. Jeszcze jakieś trzy miesiące.

– Tom? – podszedł do mnie.

– Hm?

– Gdzie spędzasz święta? Świętujesz w ogóle?

– Oczywiście, że świętuję. Czekam na te święta cały rok. Zawsze jeżdżę do Andreasa, to mój przyjaciel. Zbieramy się u niego całą paczką i tam szalejemy przez cały tydzień.

– Zazdroszczę ci.

– Czego? – postawiłem przed nim jego walizkę.

– Że masz takie święta.

– Twoje z pewnością są lepsze.

Uśmiechnął się, skupiając uwagę na swojej walizce, a ja zamknąłem bagażnik i spojrzałem na niego.

– No co? – zapytałem, nie rozumiejąc, nad czym tak rozmyśla. – Bierz tę walizkę i idziemy.

– Myślałem, że… - nie dokończył, bo mu wszedłem w słowa, orientując się, o co mu chodzi.

– Jestem twoim ochroniarzem, a nie tragarzem.

– Sądziłem, że na ten weekend przyjacielem.

– Przyjacielem? No, tak – przyznałem. – To tym bardziej nie oczekuję się od przyjaciela tego, żeby taskał jego rzeczy.

– Ta walizka jest ciężka – stwierdził, nie ustępując.

– Zapewne, dlatego ma kółka. Poradzisz sobie, jesteś silnym mężczyzną – rzuciłem, patrząc, jak jego brwi ściągają się w ten charakterystyczny sposób, kiedy nie jest z czegoś zadowolony. – No dalej, prowadź, ja tu jestem pierwszy raz.

Odetchnął głęboko i wyciągnął rączkę w walizce, ciągnąc ją za sobą. Tak jak mówiłem, to silny facet, poradził sobie z nią bez problemu, jednak dziękowałem w duchu, że idę za nim, bo nie mogłem się powstrzymać od śmiechu, a gdyby Bill to zobaczył, zacząłby się wściekać.

13 komentarzy:

Pomponella24 maja 2015 23:13
Jeeeeeeeeeeeeeeeeee Ostatnie dwa dni strasznie mnie nosiło o nowy odcinek! i się doczekałam :) Jak ja kocham te ich dyskusje "Który z nas bardziej leci na tego drugiego" XD
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown24 maja 2015 23:50
O jejku, ten odcinek Ci się stanowczo udał. :D Już tu widzę jakieś początki układanki, poza tym już jest tu jakaś bardziej przyjacielska relacja i wgl. :D
Nie mogę uwierzyć, że w moim wieku z takim utęsknieniem czekam na następny odcinek jakiegoś (Twojego) opowiadania! :D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy25 maja 2015 00:19
Jeju ten czas tak się dłużył. Nie mogłam się doczekać kiedy wstawisz kolejną część. Jestem ciekawa co będzie działo się w tym Spa, ale też zastanawiają mnie słowa Billa ,, Bawię się w to, żeby mieć z tego pieniądze, za które choć przez chwilę zapomnę, że…,, właśnie o czym on miał by zapomnieć? To musiało być coś strasznego dla niego. Jednak Tom też musi być ciekawy o co mu chodziło przecież chciał pociągnąć to za język, gdy urwał w połowie zdania. No a potem kolejnie słowa Billa, które dają do namysłu ,, Obawiam się, że nie zechcesz mi dać tego, czego bym chciał.,, może tu chodzi o miłość, której oczekuje od niego Bill. A Tom chyba tych słów nie załapał. Ale też podobnych słów użyłaś w Alter ego kiedy to Bill powiedział do Toma, że może mu dać wszystko czego zapragnie (tu chyba chodziło o to sado maso, ale już nie pamiętam dawno temu czytałam) i kolejne spostrzeżenie ten sen Billa, w którym był Tom. Ale jak powiedział Bill śniła mu się jego matka i Tom jak ich oboje tulila do siebie. Może TU właśnie zaczyna się ta akcja, gdzie ktoś w najbliższych rozdziałach powie o ich pokrewienstwie? Jestem ciekawa w jakiej sytuacji się o tym dowiedzą czy to będzie po tym jak wyznają sobie miłość czy przed. No cóż będę musiała poczekać na kolejne części.
Piszesz genialnie już to chyba mówiłam, ale tak jest. Zdecydowanie ten odcinek był dłuższy.

Więc tak weny, weny, dużooooo weny. I tego jakże potrzebnego dla każdego z nas czasu. Pozdrawiam AlieNKa.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy25 maja 2015 02:12
Kiedy się w końcu chociaż pocałują? Długo jeszcze im z tym zejdzie? ♥♥♥♥♥
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Jaskóła25 maja 2015 07:42
Dzięki za odcinek,uwielbiam te ich rozmowy,to taka gra wstępna,albo podchody.Sprawdzają ile moga sobie pozwolić ,zanim dojdzie do wybuchu .Sen Billa to przebłysk,przeczucie-zaczyna się coś dziać.Jestem ciekawa jak Tom przeżyje ten weekend w kurorcie.Tylko oni i obsługa.Życzę weny.Pozdrawiam Beata
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Lejdi-chan25 maja 2015 21:02
Czy w tym hotelu będą sexy? Czy mi się tylko wydaje? I kiedy wreszcie dowiedzą się, że są rodzeństwem? Tyle pytań.
Dużo weny
Pozdrawiam
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Sara11 września 2015 22:44
♡♡♡
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi