Bill and Tom Kaulitz Twincest: Bodyguard

środa, 6 maja 2015

Bodyguard - 6 -

21:24

Odcinek 6

Kiedy dojechaliśmy, akurat na zmianie był Marcus. Okropnie lubiłem tego gościa. Był starszy ode mnie i przez piętnaście lat służył w wojsku, a teraz, bardziej z nudów niż potrzeby, pracował tutaj.

– Siema, Kaulitz – odezwał się i uścisnął mi dłoń. – Dobrze znowu cię widzieć. Myślałem, że jesteś w Meksyku.

– Niedawno wróciłem.

– Sprawa już zamknięta?

– Tak.

– Przyszedłeś postrzelać czy popatrzeć?

– Właściwie – zacząłem, czując jak Bill szturchnął mnie w ramię. – Chcę go nauczyć strzelać.

– A kto to, jeśli można wiedzieć?

– Kolega – odezwał się Bill, zanim zdążyłem nawet zacząć myśleć, jako kogo go przedstawić.

– Myślałem, że twój nowy podopieczny.

– Nie – zaprzeczyłem, ciągnąc kłamstwo Billa dalej. Zupełnie nie rozumiem, czemu zmyślanie jakiś historyjek przy Billu szło mi tak gładko. - Przyjaźnimy się już jakiś czas.

– Właśnie. – Bill znowu wtrącił mi się w słowo. – Ostatnio rzadko bywam w kraju i dawno się z Tomem nie widziałem, jakoś nie było okazji. – Kłamał, że aż mnie zatkało. – Dużo podróżuję w interesach po świecie i dlatego chcę kupić sobie broń, tak dla bezpieczeństwa, ale wypadałoby najpierw nauczyć się strzelać, więc poprosiłem Toma o pomoc, a on się zgodził.

– Dobrze trafiłeś. On ma sokole oko, jeśli chodzi o strzelanie.

– Kwestia treningu – odparłem. Miałem jednak ochotę trzasnąć Marcusa po głowie. Owszem, byłem dobry w strzelaniu, ale nie chciałem się tym chwalić. Po prostu miałem do tego talent i tyle. W końcu każdy do czegoś ma, a on tak mnie chwalił, że czułem, iż Bill znowu to wykorzysta. Jeśli nawet nie dzisiaj, to przy kolejnej nadarzającej się okazji.

– Dobra, to idźcie się przebrać do szatni. Zajmiecie stanowisko dziesiąte. Przygotuję dla was broń.

– Dla Billa wybierz coś lekkiego – rzuciłem. – Może Glocka.

– Dwudziestkę czwórkę?

– Tak.

– A dla ciebie? Berette?

– Jak zawsze.

– Dobra, robi się.

Poszliśmy z Billem do szatni. Przede wszystkim, żeby zostawić gdzieś kurtki i ubrać słuchawki, oraz specjalne ochronne okulary. Nie było mowy, żeby wejść na strzelnicę bez tych gadżetów.

– Nadal chcesz spróbować? – upewniłem się, kiedy ubrał słuchawki.

– Co? – zapytał. No jasne, mogę sobie gadać, jeśli na głowie ma te wytłumiające słuchawki. Ściągnąłem mu je z jednego ucha i powtórzyłem.

– Nadal chcesz spróbować?

– Oczywiście.

– No to idź przodem. – Wskazałem mu drogę gestem ręki. Gdy doszliśmy do wyznaczonego stanowiska, Bill uważnie się wszystkiemu przyglądał. Mieliśmy szczęście, że akurat nikogo nie było, bo zwykle ktoś tu jeszcze trenuje.

– Okej, macie po pięć magazynków – powiedział Marcus, rozkładając wszystko na stole. – Który pierwszy? – zapytał.

– Tom! Najpierw chcę zobaczyć na własne oczy to jego sokole oko – odezwał się Bill.

– Oooo. – Zaśmiał się Marcus. - To masz chłopie wyzwanie.

– Będzie ci głupio, Bill. – Spojrzałem mu w oczy.

– O ile trafisz – zadrwił. – Jeśli trafisz w tę czerwoną kropkę trzy razy pod rząd, to…

– To nie będziesz chciał się uczyć strzelać.

– Nie! To nie fair – zaprotestował.

– Przecież nie wierzysz, że trafię. Zawsze mogę spudłować albo trafić zbyt daleko od punktu i przegrać zakład.

– Właściwie, to masz rację. Dobrze, niech tak będzie. Ktoś w końcu musi ci utemperować tę twoją pewność siebie.

Nawet mnie nie obeszły jego słowa. Nie było w ogóle opcji, żebym nie trafił. Akurat w tym byłem mistrzem.

– W porządku, więc patrz uważnie – powiedziałem i załadowałem magazynek, mierząc w czerwony punkt, który z tej odległości był ledwo co widoczny. Oczywiście trafienie trzech razy pod rząd w to samo miejsce nie było dla mnie jakimś większym wyzwaniem. Kiedy tarcza podjechała do stanowiska, Bill zaczął się cieszyć, że wygrał, bo widział tylko jeden otwór, co w jego mniemaniu oznaczało, że dwa pozostałe posłałem w kosmos.

– Chyba spudłowałeś. Miało być trzy razy, a tu widać tylko jeden otwór, więc dwa razy chybiłeś.

Nawet się nie odezwałem, czekałem aż go Marcus uświadomi.

– Nie spudłował. Wszystkie kule przeszły dokładnie w tym samym miejscu.

– Niemożliwe.

Poruszyłem tylko brwiami, starając się nie komentować tego słownie.

– Jeszcze raz! To na pewno był przypadek. Niemożliwe, żebyś z takiej odległości trafił w to samo miejsce. Ten punkt ledwo co widać. – Był pod wrażeniem, a mnie to schlebiało. W końcu byłem w czymś od niego lepszy. Zresztą, nie tylko od niego.

– W porządku, spróbuję wpakować w środek cały magazynek, piętnaście kul, w samą dziesiątkę tarczy. Pasuje ci taki układ? – zaproponowałem.

– Próbuj – powiedział krótko, poprawiając słuchawki.

Im dłużej tam byliśmy, tym więcej przyjemności miałem z tego strzelania, a Bill pogrążał się coraz bardziej. Wystrzelałem już cały przydział amunicji i stanęło na tym, że przegrał i powinniśmy podziękować i wyjść stamtąd, ale nie chciałem mu tego robić. Postanowiłem, że ten jeden raz przecież mu nie zaszkodzi. Niech zobaczy jak to jest.

– Teraz twoja kolej – rzuciłem, na co spojrzał na mnie zaskoczony.

– Ale przecież ja…

– Skoro tu już jesteśmy, to chyba głupio by było, żebyś chociaż nie spróbował, no nie? - Uśmiechnąłem się. – No, stawaj.

– Tom, ale ja nie wiem jak.

– Spokojnie, wszystko ci pokażę. Przede wszystkim stań w lekkim rozkroku.

– Mówiłeś, że pozycja nie ma znaczenia.

– Jesteś na strzelnicy, a nie na ulicy, gdzie chodzi o twoje życie. Tu trzeba zachować jakiś zasady.

– Dobra, rozumiem. - Wykonał moje polecenie.

– Teraz weź pistolet i wyciągnij ręce przed siebie, tak jak ci wczoraj pokazywałem. – Wykonywał wszystkie moje polecenia. – Niżej rękę. Teraz dobrze. - Stanąłem za nim, obejmując go i zaciskając dłonie na jego rękach.

– Przez pierwsze parę strzałów pomogę ci, żebyś poczuł, jak to jest. Z prawej strony będą wypadały łuski, są gorące, musisz uważać, żeby nie poparzyły ci dłoni.

– Okej. Mocno będzie szarpać?

– To lekka broń, tylko trochę. Nie bój się, pomogę ci. Pamiętaj, by w chwili, kiedy naciskasz spust, napiąć mięśnie. To zamortyzuje odrzut. I nie bój się tego uczucia.

– Okej. Denerwuję się – przyznał.

– Ja też. – Zaśmiałem się.

– Tom! Wcale mi tym nie pomagasz.

– Dobra, przepraszam. Skup się teraz.

– Jestem skupiony, o ile można się skupić w czyiś objęciach – rzucił. Wiedziałem, że wcześniej czy później z czymś mi wyskoczy.

– Mogę cię puścić.

– Nie! Wybacz, to była głupia uwaga.

– Zważywszy na to, że staram się pomóc ci, to nawet bardzo głupia.

– Przepraszam.

– W porządku, a teraz naprawdę się skup.

– Okej.

– Wyceluj, gdzie chcesz trafić.

– Aha.

– Nie spuszczaj wzroku z tego miejsc ani na sekundę. A teraz, nie odrywając oczu od tego punktu, postaraj się wycelować tak, jakbyś końcem lufy chciał dotknąć tego punktu, rozumiesz?

– Yhym.

Nawet nieźle mu szło. Ciekaw byłem, ile z tego będzie pamiętał, jak już zacznie strzelać.

– Dobrze. To kiedy będziesz gotowy, pociągnij za spust.

– Raz?

– Jak chcesz, masz w magazynku trzynaście naboi.

– No dobra, tylko trzymaj mi ręce, nie chciałbym wrócić do domu z podbitymi oczami.

Uśmiechnąłem się. Wiedziałem, że raczej takim rodzajem broni byłoby to niemożliwe, ale Bill mógł mieć do tego talent. W każdym razie dobrze, że stałem za nim, bo ledwo co się powstrzymałem od wybuchnięcia śmiechem na głos.

– Trzymam.

– Okej, na trzy będę strzelał. Jesteś gotowy, Tom?

– Jestem. Strzelaj.

– Raz… - zaczął odliczanie, ja, nawet gdyby nie liczył, byłem gotowy. Wiedziałem, jak zachowuje się broń i czego się spodziewać. – Dwa… i trzy! – Nacisnął spust, nawet nie musiałem mocno trzymać mu rąk, najwyraźniej posłuchał moich rad i sam był w stanie zapanować nad odrzutem. Wystrzelał cały magazynek. Po czym na sam koniec aż krzyknął z radości.

– Ale zabawa. Nie wiedziałem, że to takie fajne. Jak mi idzie? – zapytał, kiedy wypuściłem go z objęć.

– Zaraz zobaczymy. – Wcisnąłem guzik, a tarcza, do której strzelał, przysunęła się. – No, na trzynaście strzałów, siedmioma trafiłeś nawet w tarcze. Jak na pierwszy raz, to całkiem niezły wynik.

– Denerwowałem się, bo nie wiedziałem, czego się spodziewać. Teraz będzie lepiej, skupię się bardziej na celowaniu.

– Okej – zgodziłem się. Wieszając nową papierową tarczę, przeładowałem Billowi drugi magazynek i dałem mu broń.

– Spróbujesz sam? – zapytałem.

– Myślisz, że dam radę?

– Pod koniec praktycznie cię nie trzymałem, więc śmiało możesz spróbować sam.

– Okej – powiedział i ustawił się do strzału. Długo skupiał się na celu. Ja jednak widziałem, że jeśli trafi choć raz w tę papierową tarczę, to będzie cud. Zaczął w końcu strzelać, ale już nie pociągał za spust raz za razem, musiał sam korygować odrzut broni, a to jednak wymagało zwolnienia tempa. Tak jak się spodziewałem, nie trafił ani razu w swoją tarczę.

– Ah! Dlaczego spudłowałem? Wcześniej przynajmniej kilka razy trafiłem.

– Jak ci idzie? – zapytał Marcus, podchodząc do nas.

– Dobrze – powiedziałem, a Bill się wtrącił, mówiąc coś zupełnie innego.

– Bzdura! Idzie mi fatalnie. Wcześniej trafiłem kilka razy, a teraz, jak sam strzelam, ani razu. Jak to możliwe, że za pierwszym razem poszło mi lepiej, niż za drugim?

– Pewnie dlatego, że za pierwszym Tom cię trochę nakierował. – Marcusowi naprawdę się zbierało. To prawda, że go nakierowałem, ale nie musiał mu tego mówić. Chciałem, żeby poczuł satysfakcję, a nie się od razu zraził porażką.

– To prawda, Tom? – zapytał mnie Bill, zerkając na mnie.

– Ja ci tylko trzymałem ręce, po prostu byłeś bardziej skupiony.

– Jasne. Nie jestem dzieckiem, nie musisz mnie pocieszać. Trafię sam, dajcie mi tylko tę tarczę bliżej. Nie jestem zawodowcem, żeby trafić z takiej odległości w punkt, którego na dobrą sprawę prawie w ogóle nie widzę.

– Bardzo dobre podejście – skomentował Marcus i zwinął się, znowu zostawiając nas samych.

– Proszę - podałem mu pistolet z nowym magazynkiem.

– Teraz trafię – powiedział, przyjmując kolejny raz pozycję i skupiając się na wycelowaniu, po czym zaczął strzelać. Cóż, jego trafność nie powalała, ale trafił przynajmniej raz, więc miałem szansę być uratowanym, jeśli będzie miał dostatecznie dużo kul w magazynku.

– Nie rozumiem, co robię źle? – Podrapał się pod głowie. Przeładowałem broń, podając mu ją.

– Pokażę ci jeszcze raz. Ustaw się. – Zrobił to. Kolejny raz zaszedłem go od tyłu i objąłem rękami. – Wyceluj w środek.

– Celuję w sam środek – powiedział.

– Nie. Celujesz za wysoko. – Skorygowałem jego ręce.

– Hm – mruknął. Był uważny, nic dziwnego, że tak daleko zaszedł. Umiejętność słuchania i jednocześnie dostosowywania się do instrukcji to cecha dość rzadka, a Bill niewątpliwie ją posiadał.

– Wystrzel raz – powiedziałem. I puściłem go. Zrobił to, trafiając całkiem blisko środka.

– Trafiłem – Bill pisnął z ekscytacji.

– No, prawie idealnie. Jeszcze raz wyceluj w środek – powiedziałem.

– Celuję.

– Troszeczkę w prawo i w górę.

– Mam.

– Zapamiętaj, co widzisz. Powinieneś teraz trafić w dziesiątkę, więc dobrze się przyjrzyj. Twój wzrok jest przedłużeniem lufy, a jej koniec musi mentalnie dotykać środka tarczy.

– Okej.

– Ruszyłeś ręką – powiedziałem. – Przesuń nieco w górę.

– Aha – mruknął, korygując ustawienie.

– Jeśli teraz nie trafisz w dziesiątkę, to rzucam robotę ochroniarza.

– Mam nadzieję, że to miał być żart, Tom.

– Strzelaj!

Pociągnął za spust, trafiając idealnie w środek. Aż ściągnął okulary.

– Trafiłem! – Ucieszył się. – Obawiam się Tom, że będziesz musiał się jeszcze ze mną pomęczyć – zapił do mojej decyzji, jakobym miał przestać być już ochroniarzem.

Jeszcze z pół godziny Bill szalał. Spodobało mu się to. W końcu jednak wyszliśmy stamtąd.

– Gdzieś jeszcze chcesz jechać czy do domu?

– Jezu, ręce mi drżą – powiedział, próbując zapiąć pasy.

– Ups – skomentowałem.

– Co ma znaczyć, to ups?

– Będą cię jutro bolały mięśnie.

– Cudownie – skomentował.

– Sam tego chciałeś, ja byłem przeciwny.

– Jedź do domu.

Odpaliłem silnik i ruszyliśmy.

– Wiesz, Tom? – zaczął, jak tylko wyjechaliśmy z parkingu.

– Hm?

– Cieszę się, że cię poznałem.

– Gdybym nie był ochroniarzem, to byśmy się nie poznali.

– No to się cieszę, że jesteś moim ochroniarzem – powiedział.

– Tak?

– Ile się już znamy? Dwa tygodnie?

– Niecałe – sprostowałem.

– Niecałe – powtórzył. – A w ciągu tych niecałych dwóch tygodni przeżyłem tyle wspaniałych chwil, że w całym moim dotychczasowym życiu tylu ich nie miałem.

– Nie przesadzaj.

– Nie przesadzam, Tom. Jeszcze nikt nigdy tyle dla mnie nie zrobił i to tak zupełnie bezinteresownie.

Zerknąłem na niego.

– Jesteś pewny, że zrobiłem to bezinteresownie?

Teraz to on spojrzał na mnie.

– A jakie korzyści chciałbyś z tego mieć?

– Pomyślmy… – Zastanowiłem się przez chwilę. – A ty jak uważasz, czego mógłbym od ciebie chcieć?

– Pewnie tego, co wszyscy - pieniędzy. Ale to nie w twoim stylu. Ty pewnie posunąłbyś się dalej.

– Znacznie dalej – pociągnąłem jego fantazję. – Właściwie, to już to robię.

– Co takiego? – zdziwił się.

– Jeszcze się nie zorientowałeś?

Zmarszczył brwi i pokręcił przecząco głową.

– Podrywam cię. Mam plan cię uwieść i wykorzystać – rzuciłem, na co Bill parsknął śmiechem. Jeszcze nigdy nie widziałem, żeby aż tak się śmiał, aż się popłakał.

– Nie no, tym mnie rozwaliłeś, Tom. Trzeba ci przyznać, że jesteś oryginalny.

– Ale ja mówię poważnie. Chcę cię uwieść i zaciągnąć do łóżka. Tam na strzelnicy, kiedy cię objąłem… - zerknąłem na niego. – Ładnie pachniesz – dodałem, puszczając mu oczko.

– Oczywiście – zironizował. – Szkoda, że tylko tak mówisz, bo oddałbym ci się, gdybyś poprosił, nawet tu i teraz.

– Tak?

Kiwnął głową, a ja gwałtownie odbiłem na pobocze i zatrzymałem samochód, włączając awaryjne światła.

– Co ty wyprawiasz? – zapytał zaskoczony, a ja odpiąłem swój pas bezpieczeństwa i usiadłem bokiem, sięgając do zapięcia jego pasa.

– Rozbieraj się, mam na ciebie ochotę – rzuciłem.

– No co ty! Ja żartowałem – zaczął się bronić, łapiąc mnie za rękę.

Jego oczy zrobiły się tak duże, że pierwszy raz w życiu widziałem u kogoś tak ogromne zaskoczenie. Tak komicznie to wyglądało, że nie potrafiłem dłużej zachować powagi i parsknąłem śmiechem.

– Wiedziałem. Mocny to ty jesteś, ale tylko w słowach – stwierdziłem.

– Idiota! – mruknął i uderzył mnie pięścią w ramię.

– Nie obawiaj się, nic ci nie zrobię. Mam taką złotą zasadę, że nie wiąże się z osobami dla których pracuję.

– Dlaczego? – zapytał, a ja zapiąłem swój pas i włączyłem się z powrotem do ruchu.

– Bo wtedy nie potrafię efektywnie pracować.

– Pierwsze słyszę o takiej zasadzie. Wielu ochroniarzy wiążę się ze swoimi klientami.

– Być może, nie wnikam. Ja w każdym razie tego nie robię.

– Nie rozumiem, dlaczego? Przecież jeśli kogoś kochasz, to jeszcze bardziej chcesz tę osobę chronić.

– To nie do końca działa tak, jak myślisz. Kiedy kogoś kochasz, skupiasz uwagę tylko na tej osobie. W tej pracy nie możesz sobie pozwolić na choćby chwilę nieuwagi. Jeśli nie dostrzeżesz zagrożenia, bo będziesz się przyglądał ukochanej osobie, to po zabawie, rozumiesz?

– Wydaje mi się jednak, że można to połączyć.

– Ja nie potrafię – odparłem krótko.

– A próbowałeś?

– Wiem to, nie muszę nawet próbować.

– Ah. – Westchnął z dezaprobatą, milknąc dosłownie tylko na moment. – Całe szczęście, że ty akurat dla mnie nie pracujesz – rzucił z uśmiechem na twarzy.

– Jak to nie?

– Nie, bo to mój ojczym cię zatrudnił, a nie ja. – Wyszczerzył perfidnie rząd białych zębów, nie spuszczając ani na sekundę ze mnie wzroku.

Prychnąłem tylko, kręcąc ze zdumienia głową.

Dojechaliśmy w końcu do domu. Wypuściłem go z samochodu tuż przed drzwiami rezydencji i odjechałem, parkując na jednym z wolnych miejsc parkingowych.

Dziś położyłem się wcześniej spać, musiałem sobie odbić wczorajszą zarwaną nockę

15 komentarzy:

Unknown6 maja 2015 21:49
No i powiem, że znów mnie zaskoczyłaś. Znów najpierw się przygotowałaś wystarczająco dobrze, aby napisać rozdział. ;)
Poza tym, bardzo podobał mi się ten rozdział i czekam na dalszy rozwój opowiadania. Pozdrawiam serdecznie.
and-god-said-no
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Demi Lerman6 maja 2015 21:57
hahah chyba Bill juz powoli zaczyna kusić Toma. nie no, rozdział był boski. mam nadzieję, że Tom niedługo wykaże się ''w terenie'' ( nie żebym chciała żeby Billowi coś się stało. Tom i tak by go pewnie obronił ). i teraz następne 3 dni męczarni, ale warto ♥♥♥ wenyy :D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Namie6 maja 2015 22:26
Czekałam żeby się dowiedzieć jak to będzie z nimi na tej strzelnicy ^^ W sumie to dlaczego Bill chciał być przedstawiony jako kolega? I skąd on potrafi tak kłamać >.> Oni oboje coś lubią ze sobą rywalizować i się zakładać. Wydaje mi się, że jeszcze nie raz to się wydarzy haha. Ale tym razem Tom zaimponował Billowi ^^ No a Bill biedny jak mógł się skupić kiedy dotykał dłoni Toma, które jak przyznał podobały się mu? Taki radosny po tym strzelaniu był :3 Później Tom bardzo otwarty się zrobił ;D Nie sądziłam, że zaczną ze sobą flirtować a przez chwilę myślałam, że naprawdę ma niecne zamiary xD. No cóż, jeszcze trochę i nie będą to tylko żarty. Pozdrawiam i czekam na kolejny odcinek :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy6 maja 2015 22:57
Jak ja wytrzymam te 3 dni, no jak?? Rozdział świetny zresztą jak zawsze, co tu więcej mówić ;) Pozderki i spokojnej nocki życzę ♥♥
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Queen of Suburbia6 maja 2015 23:46
Cześć, kochana! Czytam Cię już od jakiegoś czasu, ale jeszcze nigdy tu nie komentowałam. Chciałabym podziękować Ci za cały trud i wysiłek włożony w opowiadania, są naprawdę prześwietne i jestem nimi po prostu oczarowana! Nie trać weny i rób dalej to co robisz. Tymczasem życzę miłej nocy ♡
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy8 maja 2015 22:18
Kocham twoje opowiadania. Ciekawa jestem co stanie sie dalej. Wrzucisz w pdf "Kochankowie"/Alex483
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
GlamKinia9 maja 2015 21:33
Cudownie kochana, to było boskie! Tom i Bill tak bilisko siebie przy strzelaniu ;D
Przepraszam Cię ,że nie wcześniej ten komentarz, kompletnie wyleciało mi z głowy :\
Całuski kochana :**

~GlamKinia~ <3333
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi