Muszę przyznać, że dobrze kombinujesz :) Bill pozna mamę Andreasa i nie tylko, ale to nie ona uświadomi im, że są rodzeństwem.

Kochana, nie jesteś sama z tą schizą. Dla mnie Bill też jest absolutnie i niezaprzeczalnie zajebisty... A do tego jaki piękny... ♥♥♥

Odcinek cudowny, mam nadzieję, że Bill w końcu dopnie swego! (I lepiej wcześniej niż później haha)

Bill jest bardzo sprytny, wie kiedy dać Tomowi złapać oddech i uśpić jego czujność a potem zaatakować, kiedy tamten będzie bezbronny jak dziecko. Wie też, że nie jest Tomowi obojętny, nie rozumie tylko jego uporu, ale tego nie rozumie nawet sam Tom. Nie wie dlaczego choć chce coś go blokuje. My wszyscy oczywiście wiemy, że Tom po prostu ma przeczucie i blokuje go "moralność", o której jeszcze nie ma pojęcia, ale dowie się, obaj się dowiedzą.

Nie mogę się doczekać tego aż wszystko wyjdzie na jaw. Po prostu czekam zastanawiając się jak, gdzie, dlaczego, po co i tak dalej. Co do Billa, to w większości opowiadań właśnie on jest tym, który i tak doprowadzi do tego co chce. Tom przy nim wydaje się taki lelijowaty, może to tylko moje spostrzeżenie, ale właśnie większość blogów z opowiadaniami w tym temacie pokazuje Bila właśnie w takim wydaniu, albo jako taką laleczkę bezbronną, zaś Tom wydaje się nie mieć do końca takiego charakterku.
Wiesz, wczoraj w nocy zerknęłam na Twojego bloga, zobaczyłam datę 14 czerwiec i przeraziłam się jak ten czas ucieka... To jest straszne. Starość nie radość. :D

Dla mnie czas to pojecie względne, nie patrzę na kalendarz. Nie chcę żyć ze świadomością, że jeszcze tyle czasu mi zostało lub, że tylko tyle czasu mi zostało. Po prostu żyję. :D

Oj tak, ciągnie ich do siebie bardzo, ale Tom się przed tym broni, choć sam nie wiem dlaczego. Stara się to sobie wytłumaczyć na różne osoby i trzymać się zasad, które na dobrą sprawę ma gdzieś, ale Bill go za bardzo kusi, a on jest bardzo ciekawy tego co mógłby z Billem dzielić.

Można by rzec - nareszcie. Teraz kolejny etap przed nimi, bo w końcu czym, że jest sam pocałunek bez seksu. Obaj są siebie ciekawi i tego co mogliby sobie dać. No tylko Tom się trochę stawia, ale Bill zawsze dopina swego, to tylko kwestia czasu.

No tak, bo ten buziak nieco złagodził cios i odwrócił uwagę.

A jak myślisz?

Ogólnie rzecz biorąc Twoje opowiadania są świetne. Nie mam zamiaru rozpisywać się o każdym z osobna, bo musiałabym jeszcze raz przeczytać i przeanalizować tekst, bo dopiero wtedy pozwoliłabym sobie na pisanie jakiekolwiek dogłębniejszego komentarza. Jednakże myślę, że zdajesz sobie doskonale o tym sprawę, że każdy tekst jest inny, na każdy miałaś inny pomysł i mimo, że dążysz w nich do tego samego celu (twincest! twincest!) to wychodzą Ci fenomenalnie. Wiesz, chciałam Ci napisać, które opowiadanie jest moim zdaniem najlepsze i uwierz mi - nie potrafię wybrać! Są tak różnorodne, w każdym podoba mi się coś innego... "Alter ego" - od niego zaczęłam, podoba mi się w nim strasznie Bill i ukazanie jego uporu. No i końcówka... Miód dla mego serca. "Przeznaczeni sobie" ma po prostu to coś. To opowiadanie, no po prostu jest cudowne. ;) "Poza granicami umysłu" - sam pomysł jest genialny. Chociaż od początku wiedziałam jak wybudzić Toma ze śpiączki to i tak byłam ciekawa jak chłopcy do tego dojdą. "Kochankowie" to chyba najbardziej emocjonalne opowiadanie. Dałaś w nim wycisk bohaterom. Jego klimat i otoczka porwania, zmuszania do seksu, narkotyków jest dość ciekawa i intrygująca. Natomiast "Bodyguard"... Nie mogę się doczekać kolejnych rozdziałów. Chcę więcej i więcej. Co prawda nie ma tutaj Tokio Hotel, lecz przedstawienie Billa i Toma w innych wcieleniach Ci się udało, więc Twoje grzechy zostają Ci odpuszczone. Strasznie szkoda mi Billa i jego samotności. Niby jest bogaczem, jego zachowanie czasami jest denerwujące, lecz mam wrażenie, że pod tym wszystkim skrywa się delikatny, wrażliwy Bill, który jest zraniony. Nie wiem czy poprawnie interpretuje to, lecz po prostu mam takie wrażenie. A Tom... Ech. Uparty osioł. Już dawno powinien wziąć Billa w obroty. Chociaż ten pocałunek w tym rozdziale mam nadzieję, że zwiastuje już teraz tylko coraz więcej tego typu akcji. ^^ No cóż, miałam nie pisać o każdym opowiadaniu osobno. Nie wyszło. :D
Twoje opowiadania są świetne i gratuluję Ci stylu pisania oraz talentu. Uwielbiam Twoje teksty i z jednej strony jestem zadowolona, że dodajesz nowy rozdział co trzy dni, a z drugiej chciałabym czytać od Ciebie coś nowego codziennie. Tylko powiększasz mi apetyt, a kończąc rozdziały tak niepewnie... Moja wyobraźnia jest bogata, więc tylko siedzę i tworzę swoje wymysły co może być dalej. :P
Pozdrawiam i życzę dużo weny,
malinka9166
http://opowiadania-harrypotter.blogspot.com/
http://pieknie-zlamany.blogspot.com/
P.S Przepraszam, że trochę się rozpisałam i zanudzam. :P

OMG! No, to chyba rekord długości komentarza. Pobiłaś GlamKinie :)))
Bardzo mnie on jednak ucieszył i czytałam go z zapartym tchem, zresztą wszystkie wasze komentarze tak czytam, bo ja uwielbiam z wami rozmawiać (pisać) i ogromnie mnie cieszy, kiedy piszecie mi o swoich odczuciach i przemyśleniach.
Szablon do bloga robiłam sama, naszło mnie natchnienie i przez dwa wieczory powstało to co widać. Szata graficzna, co jakiś czas się u mnie zmienia, więc i ten zostanie za jakiś czas zastąpiony czymś nowym.
Co do stylu mojego pisania, to wydaje mi się, że piszę tak jak sama najlepiej lubię czytać. Kiedy chcę konkretnie narzucić czytelnikowi, co ma widzieć w swojej wyobraźni i jak ma myśleć, to opisy stają się automatycznie dłuższe, co czasami bywa zwodnicze, bo celowo mieszam wam w głowach i wręcz zmuszam do kombinowania, a tak to pozostawiam każdemu swobodę snucia domysłów i wizji, być może dlatego tekst wydaje się taki lekki. Ja sama nie do końca jestem zadowolona z takiego stylu. Podoba mi się styl kilku innych autorek opowiadań, ale ni cholery nie potrafię choćby minimalnie pisać tak jak one, choć już próbowałam.
Co do spójności w opowiadaniach to kluczem, przynajmniej u mnie, jest rozpisanie sobie choćby w punktach, co będzie w całym opowiadaniu. Nie wiem jak piszą inni, ale kiedy ja decyduję się na napisanie jakiegoś opowiadania, wiem jak się zacznie, jak się będzie toczyło i jak się zakończy. Wypisuje to wszystko w punktach, a w trakcie pisania dodaje jeszcze różne wątki, które przyjdą mi do głowy, ale myślę, że jeśli się wie mniej więcej jak ma wyglądać opowiadanie, to łatwiej jest utrzymać ciągłość i jakiś sens, no i się nie zamotać. No, to taka mała tajemnica mojego pisania. Nic wielkiego.
Jeśli chodzi o błędy, to zdaję sobie sprawę, że są. Wiele razy już o tym pisałam, ale pewnie nie czytałaś wszystkich komentarzy, no bo i po co, więc napiszę kolejny raz. Musicie mi wybaczyć ewentualne byki. Pracuję nad poprawieniem się w gramatyce i interpunkcji pod czujnym okiem pewnej osóbki, którą serdecznie pozdrawiam :* i mam nadzieję, że w końcu będę w stanie pisać przynajmniej w 90% bezbłędnie. W każdym razie liczę na to, było by super i dla mnie i dla was czytelników.
Co do samych opowiadań, każdy ma swoje ulubione, ale chyba „ Przeznaczeni sobie” podoba się każdemu. Najśmieszniejsze jest to, że jest to moje pierwsze opowiadanie twincest z TH gdzie musiałam sobie na kartce napisać ich imiona i na czym który gra, głównie miałam problem z Gustavem i Georgiem, nie mogłam zapamiętać, który gra na perkusji, a który na basie, no i który z nich jest najstarszy, to było naprawdę upierdliwe. Może Cię to zdziwi, ale nie jestem fanką Tokio Hotel, znaczy, nie pomyśl sobie teraz, że nie lubię tego zespołu, ja po prostu nie jestem fanką żadnego zespołu czy wykonawcy. Podobają mi się różne, ale nie na tyle żebym jakoś krążyła wokół ich muzyki, chodziła na koncerty, kupowała wszystkie płyty, itd. Wiadomo, o co chodzi. Podobają mi się ich piosenki, chętnie ich słucham, chętnie też poszłabym na koncert, ale 400 zł za bilet, jak w przypadku TH nie dam, może jak wygram w totolotka to tak :D, ale nie mogę się nazwać fanką. Dlatego kiedy ktoś mnie pyta o mój ulubiony zespół lub wykonawcę, to ciężko mi jednoznacznie odpowiedzieć, bo lubię wielu różnych artystów.
Dlaczego więc twincest, zapytasz pewnie? Tak właściwie to sama nie wiem. Yaoi zawsze było mi bliskie, ale mangi mają tę wadę, że powstają nowe i te, które jeszcze miesiąc temu były wielkim hitem odchodzą do lamusa. Wkurza mnie to strasznie. Okropnie ubolewam nad Full Metal Alchemist, pewnie wiesz o czym piszę, bo choć wtajemniczeni wiedzą, że był, to komu się chce czytać o kolejnym romansie Roya Mustanga i Edwarda Elrica? Dlatego zaczęłam szukać czegoś innego. Przypadek sprawił, że trafiłam na opowiadanie o Kaulitzach. Było na tyle specyficzne i niemoralno zajebiste, że złapałam bakcyla, no i dalej poszło już jak burza. No i niezaprzeczalnie oni istnieją naprawdę, zmieniają się, ciągle coś się w ich życiu dzieje. Myślę, że twincest w ich wydaniu nie umrze tak szybko jak mangowe yaoi.

Co do nieprzespanych nocy z powodu opowiadań, to wyobraź sobie, że ja też mam takie. Jedne zarwane nocki zawdzięczam Czoko, drugie Nikoli Dichter – to opowiadanie od drugiego albo trzeciego odcinka rozwaliło mnie totalnie, no i Obsesji. Te trzy panie sprawiły, że szłam na wykłady po nieprzespanej nocce, a na samych wykładach myślałam tylko o tym, co się tam dalej wydarzy. Ale napiszę to samo, co Ty: Warto było! :)))
Matko, ale się rozpisałam. No, ale tak jak już pisałam wyżej, uwielbiam z wami dyskutować. Wiem, że bardzo byście chcieli codziennie przeczytać odcinek, ale nie dam rady napisać. Żebym nie musiała chodzić do pracy, pewnie byłoby to wykonalne, ale teraz jak z niej wracam to bardziej mam ochotę legnąć na łóżko i beznamiętnie gapić się w sufit, niż usiąść do komputera i pisać. Mam nadzieję, że te terminy nie są jednak aż tak odległe i dają wam też czas na przemyślenie sobie każdego odcinka.
Dobra, kończę i biorę się do pisania kolejnego odcinka. Jutro znowu do pracy i nie będzie czasu, więc trzeba trochę nadgonić.
Więc kończąc ten epistoł, jedyne co mi pozostaje to podziękować Ci jeszcze raz za komentarz i zachęcić do pisania ich częściej, nawet jeśli wydają ci się jakieś dziwne czy coś, to się nie przejmuj, tylko pisz :)))
Ściskam Cię mocno :*