Bill and Tom Kaulitz Twincest: Bodyguard

środa, 17 czerwca 2015

Bodyguard - 20 -

21:00

Witajcie,

Dawno do was nic nie pisałam, ale jakoś nie było o czym, a i w ogóle mam ostatnio kiepski okres. Ten tydzień w szczególności. Do tego jeszcze osoby, z którymi przebywam na co dzień dokładają mi swoich zmartwień. Zmartwień, to nawet zmartwieniami nie można nazwać. Czasami mam wrażenie, że niektóre osoby oczekują ode mnie, żebym za nie żyła i myślała i żeby wszystko zawsze wychodziło dobrze. A tak się nie da. Nie chcę się zastanawiać nad sensem wszystkiego, bo kiedy tylko zaczynam o tym myśleć wychodzi na to, że najlepszym rozwiązaniem w mojej sytuacji byłaby śmierć, i uwierzcie mi na słowo sposobu mi nie brakuję. Tyle że, nie jestem typem samobójcy. Prędzej zrobiłabym krzywdę komuś niż sobie (takim narcyzem jestem) Ale kiedy mam takie dni jak te ostatnio, zastanawiam się po co tkwię w „związkach”, które nic mi nie dają? Jestem silną psychicznie osobą i naprawdę wiele mi trzeba, żebym złapała doła, ale ja też potrzebuję usłyszeć od czasu do czasu, „nie przejmuj się, będzie dobrze” „Zrobimy to czy tamto, jakoś się uda” a nie, kurwa ciągle tylko narzekanie! „że to do dupy, tamto do dupy” „że to się nie uda, że nie ma sensu” Wiecie co się czuje w takim momencie? Odechciewa się wszystkiego. Wybaczcie, że wam o tym piszę, ale nie mam się nawet komu wyżalić. Mojej przyjaciółce wczoraj umarła babcia, więc najmniej odpowiednim momentem byłoby jej teraz zawracać głowę.

Mam nadzieję, że macie lepszych przyjaciół, chociaż jak to się mówi przyjaciół się nie wybiera, są jacy są. W każdym razie dzisiaj dowiecie się w końcu, jak i dlaczego Bill został skrzywdzony przez Nika. No i oczywiście, co stało się w basenie :)

Życzę wam miłego czytania.

Kocham Was :*

Wasza Niki.

Odcinek 20

Mruknąłem, próbując mu przekazać, żeby przestał, ale nie reagował. Kiedy chwyciłem go oburącz za twarz, automatycznie poszliśmy pod wodę. Wiedziałem, że tak czy owak, on długo nie wytrzyma pod wodą, bo miałem swoją małą tajemnicę, o której Bill nie miał pojęcia. Opadliśmy na samo dno basenu, zanim Bill mnie w końcu puścił i odbijając się od dna, wypłynął na powierzchnię. Patrzyłem pod wodą na jego smukłe ciało. Teraz gdy poruszał się, utrzymując się na powierzchni, jego mięśnie uwydatniły się i mogłem z całym przekonaniem stwierdzić, że nie był wcale taki chudy, miał piękną rzeźbę. Odbiłem się od dna i wypłynąłem, wynurzając się obok niego.

– Zrobiłeś to specjalnie – powiedział.

– Co?

– Zanurkowałeś, kiedy byłem na wydechu.

Nawet nie zwróciłem na to uwagi. Czułem jedynie smak jego ust i tylko o tym w tamtym momencie myślałem.

– Nie. Sam byłeś sobie winien. Powiedziałem „nie”, a ty bez mojej zgody pocałowałeś mnie.

– Dobrze. Mam w takim razie propozycję – rzucił nagle.

– Jaką?

– Załóżmy się, i ten, kto wygra, będzie musiał spełnić jakieś życzenie drugiego.

– Jakie życzenie?

– Jakie chcesz.

Zaświtała mi myśl, że mógłbym bezkarnie wypytać się go o Nika.

– I co, odpowiesz mi nawet na najbardziej intymne pytanie? – Upewniłem się, żeby się później nie okazało, że są pytania, na które nie da się uzyskać od niego odpowiedzi.

– Tak.

– A co ty byś chciał?

– To chyba oczywiste. Chcę, żebyś mnie pocałował.

Aż uniosłem brwi. Nieźle to sobie wymyślił.

– Chcesz się ścigać jak ostatnim razem?

– Nie. To byłoby nieuczciwe, bo miałbym przewagę na starcie. Będziemy nurkować. Kto dłużej wytrzyma pod wodą, ten wygrywa.

Mało nie parsknąłem śmiechem. Żeby znał moją tajemnicę, w życiu by się o to nie założył, ale nie wiedział o tym, że miałem kiedyś małą przygodę z nurkowaniem i od tego czasu mogłem dłużej niż inni wytrzymać na bezdechu. Powinienem mu o tym powiedzieć, ale chciałem w końcu poznać tę historię z Nikiem, więc zgodziłem się, mając zwycięstwo w kieszeni.

– No dobra, niech będzie.

– Tylko, Tom, żaden buziak jak u cioci na imieninach! Masz się przyłożyć. Chcę poczuć to, co poczułem w Hamburgu w motelu, rozumiemy się?

– Jasne, o ile wygrasz. – Uśmiechnąłem się, podkręcając atmosferę. – Więc na trzy, zanurzamy się – powiedziałem, a on skinął mi głową. – Raz… Dwa… Trzy! – Zanurzyliśmy się jednocześnie, nie spuszczając pod wodą z siebie wzroku. Wiedziałem, że wygram, ale byłem ciekawy, ile wytrzyma. Nie powiem, był wytrwały, minęło ponad pięć minut, a on nadal dotrzymywał mi kroku. Musiał być naprawdę niezły w pływaniu i dużo trenować, że tak wyćwiczył płuca. Jednak po dwóch następnych odbił się od dna, wynurzając się. Wiedziałem. Wynurzyłem się za nim. Ciężko oddychał, ja zresztą też.

– Przyznam szczerze, że jestem pod wrażeniem – powiedział. – Uczą was tego na szkoleniu czy co?

Zaśmiałem się.

– Nie. Ja mam po prostu talent – wyszczerzyłem się w uśmiechu.

– W porządku, zadaj pytanie – powiedział, chyba chcąc jak najszybciej mieć je za sobą albo był ciekawy, co mnie gryzie.

– A mogę je zadać później? Wiesz, nie sądziłem, że wygram, nie myślałem nad pytaniem.

– Okej.

Pomyślałem, że wyciągnę go na El Diablo i przy jedzeniu oraz piwie rozluźni się, a wtedy może mi powie nawet więcej, niż będzie chciał.

Nawet nie sądziłem, że tak szybko będę miał szansę się wszystkiego dowiedzieć. Okazja trafiła się z początkiem tygodnia. Znowu siedzieliśmy cały dzień w agencji. Przez to, że w piątek wróciliśmy wcześniej, teraz miał więcej pracy i siedzieliśmy prawie do dziewiątej wieczorem.

– Boże, umieram z głodu – rzucił, jak tylko wsiadłem do samochodu. – Anna i Sonia pewnie już poszły spać – stwierdził, przedstawiając nam perspektywę pójścia spać z pustym brzuchem.

– Nie szkodzi – odparłem. – Masz ochotę na El Diablo?

– A będzie jeszcze otwarte?

Spojrzałem na zegarek.

– Tak, zdążymy.

– To chętnie.

Ruszyliśmy do znanej nam restauracji. Właścicielka, jak tylko nas zobaczyła, uśmiechnęła się, wiedząc, po co tu przyjechaliśmy.

– Będzie za dwadzieścia minut – powiedziała i nalała nam do kufli po piwie, które zgarnąłem po drodze do stolika, przy którym zawsze siadaliśmy.

– Jeszcze chwilę i się najemy – stwierdziłem, dopadając do frytek, które doniosła nam właścicielka lokalu.

– Tom?

– Hm?

– Pamiętasz, że wygrałeś i masz życzenie?

– Pamiętam.

– Zapytasz mnie w końcu?

– Tak cię to gnębi?

– Ciekawy jestem, co gnębi ciebie.

– W porządku, miejmy to już za sobą – powiedziałem, opierając się wygodnie. – Powiedz mi… Uważaj! – ostrzegłem go. – To będzie naprawdę głupie.

– Mam nadzieje, że nie spadnę z krzesła.

– Nie wiem, może. Więc złap się lepiej stołu.

– No wal.

Zastanowiłem się przez chwilę. Pomyślałem, że gdyby chciał mi powiedzieć o Niku, sam by to zrobił. Może chciał o nim zapomnieć. Nigdy nie wspomniał o nim ani jednym słowem, nawet nie padło jego imię. Nie chciałem otwierać starych ran, to byłoby nie w porządku. Poza tym polubiłem Billa. Nasze relacje stawały się coraz głębsze. Widziałem, że zaczyna mi coraz bardziej ufać, nie tylko w sprawie ochrony. Pomyślałem, że takie wścibstwo może popsuć wszystko, co do tej pory zbudowałem. Nawet jeśli wygrałem, a może zwłaszcza, że wygrałem nieuczciwie, postanowiłem odpuścić. Wcześniej czy później i tak dowiem się, jak to było z tym Nikiem.

– Twój pierwszy orgazm – rzuciłem. – Jak wyglądał? Jak to zrobiłeś?

– Pierwszy orgazm? – zdziwił się.

– Tak. Każdy dojrzewa, no nie? Kiedyś przychodzi taki moment, że odkrywasz, iż twój przyjaciel w spodniach nie służy wyłącznie do sikania, więc?

Patrzył na mnie i było widać, że jest zaskoczony, ale jednocześnie trochę jakby zawiedziony. Najwyraźniej domyślił się, że nie o to chciałem go zapytać.

– I mam uwierzyć, że właśnie to chcesz wiedzieć? – zapytał wprost.

– Yhym – przytaknąłem, upijając łyk piwa.

– A tak naprawdę, co chciałeś wiedzieć?

Tak jak myślałem, przejrzał mnie. Chwilę mierzyliśmy się wzrokiem i wiedziałem już, że nie ma sensu dłużej udawać.

– Tak naprawdę, to chciałem cię zapytać o Nika – powiedziałem. - Ale nie zapytam.

– Dlaczego? Przecież wygrałeś.

– Wygrałem, bo oszukiwałem.

– Jak to?

– Kiedy skończyłem osiemnaście lat, ja i mój najlepszy kumpel pojechaliśmy na tygodniową wycieczkę na Florydę. Na tej wycieczce były organizowane różne atrakcje, między innymi nurkowanie na rafie. Po kilkugodzinnym kursie nurkowania mieliśmy całą grupą pływać ze sprzętem i robić zdjęcia. Nie wolno nam jednak było nurkować głębiej, niż do trzech metrów, bo nieumiejętne wynurzenie mogło się skończyć dekompresją. Oczywiście ja zawsze byłem mądrzejszy od wszystkich i zanurkowałem, robiąc najlepsze zdjęcia w życiu. Kiedyś ci je pokażę, jak zechcesz. Jednak, nie mając żadnego doświadczenia, wynurzyłem się za szybko i skończyło się to dla mnie kilkugodzinnym pobytem w komorze dekompresyjnej. Wszystko skończyło się tylko na strachu, ale po tej przygodzie potrafię wstrzymać oddech dłużej niż większość ludzi. Dlatego wygrałem.

– Dlaczego się przyznałeś?

– Są sytuacje, w których można posunąć się do małego oszustwa i są takie, w których więcej zyska się szczerością.

– Kto ci powiedział o Niku?

– Czy to ważne? Po prostu wiem.

– Masz rację, to nie ma znaczenia i tak domyślam się, że wiesz od służby.

Nie odezwałem się.

Patrzył na mnie, też nic nie mówił. Widać było, że nad czymś myśli. Zrobił pokaźny łyk piwa i rozejrzał się po sali, jakby tym razem za mnie sprawdzał, czy nikt mu tu nie zagraża.

– Nik był moim osobistym trenerem – zaczął. – Był ode mnie jedenaście lat starszy. Wysportowany, pełen charyzmy, pomysłów, no i był cholernie przystojny. Poznałem go na ogólnokrajowych zawodach młodzików. To było kilka miesięcy po śmierci mamy. Nie potrafiłem się odnaleźć, kiedy umarła. Długo chorowała. W ostatnim stadium choroby życzyłem jej nawet szybkiej śmierci, bo nie mogłem patrzeć już na jej cierpienie. Ostatnie dwa tygodnie praktycznie ciągle spała szprycowana silnymi lekami przeciwbólowymi. Po pogrzebie rzuciłem się w wir zawodów, chciałem uciec od tego bólu, jaki tkwił we mnie. Ciągle myślałem nad tym, że zostałem na tym świecie kompletnie sam, bo Gordon, choć jest moim ojczymem i wiem, że mu na mnie zależy, nie jest moją prawdziwą rodziną. Tak że zacząłem startować w każdych zawodach, jakie się nawinęły. Wszystkie wygrywałem, bez najmniejszego wysiłku. Wiesz, jakie to frustrujące, kiedy ci tak naprawdę nie zależy, a osiągasz coś bez najmniejszego wysiłku?

Westchnął, a ja nie odzywałem się, czekając na ciąg dalszy tej opowieści.

– Nik zauważył mnie na jednym z takich konkursów i widział mnie znacznie dalej, niż tylko ogólnokrajowe zawody. Wróżył mi karierę światową. Widział mnie na olimpijskim podium, jeśli tylko zechcę, by był moim trenerem. Zgodziłem się. Bardzo szybko z trenera zyskał miano mojego partnera. Kochanka, jak wolisz.

Zmarszczyłem brwi. Nie musiał być aż taki dosłowny.

– Prawda była taka, Tom, że i bez jego pomocy mogłem stać się mistrzem świata. Zawsze miałem talent do pływania i wszystkie moje osiągnięcia przychodziły mi bez większego wysiłku. Inni sportowcy spędzali wiele godzin na basenie i to każdego dnia. Mnie wystarczyła godzinka dziennie, i to bardziej dla relaksu, niż poprawienia techniki czy formy. Jednak trzymałem się Nika, bo on dawał mi coś, czego nie dał mi dotąd nikt inny. Wiesz o jego pomysłach na różne przedsięwzięcia?

Pokręciłem głową.

– Nie? – zdziwił się. – W każdym razie finansowałem je. Uprzedzę też twoje pytanie, doskonale wiedziałem, jak to z boku wygląda i nawet gdzieś tam dochodziła do mnie świadomość, że on mnie wykorzystuje, ale to nie było na tyle ważne, by się tym przejmować, bo w jego ramionach, przy nim, czułem się jak orzeł, który szybuje wysoko na niebie. Wiesz, o czym mówię?

Kiwnąłem mu tylko głową, potwierdzając.

– Tak więc, mijały kolejne miesiące i przychodziły kolejne fiaska z jego chybionych inwestycji. Znowu rodziły się nowe pomysły i znowu je finansowałem. Żebyś mnie teraz dobrze zrozumiał, Tom. Dla mnie to nie były duże pieniądze. Oddałbym dziesięciokrotnie więcej za to, co od niego dostawałem. Był tego wart. Przynajmniej tak to wtedy widziałem. Pewnego dnia, to było na jednej z olimpiad – oczywiście znowu wygrałem, pierwsze miejsce, złoty puchar, gratulacje i takie tam, ale w tym tłumie i zamieszaniu brakowało mi jego. To przecież był mój trener, powinien być przy mnie w takich chwilach. Tak naprawdę dla niego to wszystko robiłem, startowałem i wygrywałem. Mój sukces był także jego sukcesem. Każdy chciał mieć go za trenera, a on był nim tylko dla mnie. Zacząłem go szukać po całym ośrodku. Ktoś powiedział, że gdzieś go tam widział, więc poszedłem gdzieś tam. Kiedy dochodziłem do pomieszczenia, w którym były otwarte drzwi, usłyszałem go, rozmawiał z jakąś kobietą. Podszedłem bliżej i dowiedziałem się, że mój ukochany ma żonę i dziecko, a na dokładkę drugie jest w drodze. Usłyszałem także, jak tłumaczy jej, że musi jeszcze trochę wytrzymać, że jeszcze nie ma dla nich dostatecznej sumy pieniędzy, by zapewnić im takie życie, o jakim zawsze marzyli. Że jeszcze trochę musi pociągnąć tę farsę i wyciągnąć ode mnie, ile tylko się da pieniędzy, a potem mnie zostawi i wyjadą całą rodziną z kraju do swojego wymarzonego domku w Hiszpanii. To, co poczułem, chyba możesz już sam sobie wyobrazić – podsumował, na koniec upijając kolejny łyk piwa.

– Przykro mi – powiedziałem.

– Tak, mnie też. Ale to doświadczenie wiele mnie nauczyło. Może nawet dzięki niemu zajrzałem w głąb siebie i zrozumiałem, kim jestem i czego tak naprawdę chcę w życiu.

– Kreować modę?

Zaśmiał się.

– Nie. Znaczy po części tak. Chyba cię wstrząsnęła ta historia – stwierdził.

– Trochę – przyznałem.

– Nie martw się, Tom, ja wyciągnąłem z tego wnioski i kolejny raz nie popełnię tego samego błędu.

– Powiedz, dlaczego zdecydowałeś się jednak opowiedzieć mi o Niku?

– Bo ja też cię oszukałem.

Uniosłem brwi.

– Kiedy?

– Nie boję się spać sam w swoim pokoju. Uważam, że jeśli jest mi pisana śmierć, to i tak zginę.

– Więc po co ta szopka?

– Chciałem cię uwieść.

Parsknąłem śmiechem.

– Nie żartuj.

– Nie żartuję.

– I?

– Jeszcze nad tym pracuję.

– Aha. I myślisz, że ci się uda?

– Udało mi się zaciągnąć cię do łóżka, więc chyba sam przyznasz, że idzie mi całkiem nieźle.

– To było oszustwo. Perfidnie zagrałeś na moich uczuciach – oburzyłem się. Naprawdę myślałem, że się boi.

– Troszeczkę. Chociaż jeśli chodzi o tego smsa, to ja naprawdę nie mam żadnego przyjaciela i napisałem ci szczerze.

– Obawiam się, że zaczynasz się gubić między przyjaźnią a pożądaniem – stwierdziłem.

Pokręcił przecząco głową, upijając kolejny łyk piwa.

– Ja zaczynam od przyjaźni. Pożądanie to kolejny etap.

Nie powiem, że te słowa nie wzbudziły we mnie obawy. Sebastian miał rację, Bill mnie pragnął, a ściślej mówiąc, uczucia, którego nie mogłem mu dać. Jasne się dla mnie stało tylko jedno: nie mogę tego zrobić Billowi. Nie mogę pozwolić na to, żebyśmy wylądowali w łóżku. Nie kocham go, a on szuka we mnie właśnie tego uczucia. I może sobie mówić, ile chce, że chodzi mu tylko o seks, ja wiem, że nie. Po prostu nie mogę. Może jestem draniem, ale kiedyś też byłem zakochany i wiem, jak to jest być skrzywdzonym. Przekonałem się o tym na własnej skórze. Być może właśnie to sprawiło, że postępuję dokładnie tak, jak moja niedoszła narzeczona - uprawiam seks bez zobowiązań. To naprawdę wiele ułatwia, ale proste jest tylko wtedy, gdy obie strony idą na taki układ, a Bill chciał czegoś więcej. Widziałem to po sposobie, w jaki na mnie patrzył, po zachowaniu względem mojej osoby. Robił wszystko, żeby mi się przypodobać, żeby mnie w sobie rozkochać. Był zbyt szczery w tej kwestii, żebym zachował się jak świnia i go wykorzystał.

– Ciekawi mnie, ile ci trzeba, żebyś odpuścił? – zapytałem.

– Ciebie odpuścił?

– Tak.

– Więcej niż sądzisz i mniej niż myślisz.

– Nie rozumiem.

– Nieważne – uciął.

– Nie, Nie. Powiedz, chcę wiedzieć.

– Żebyś wiedział, jak się wymiksować z czegoś, czego sam nie chcesz zakończyć? Nie, Tom. Nigdy ci tego nie powiem.

– Będziesz przeze mnie cierpiał.

– Bez obaw, aż tak się nie angażuję.

Aż tak? Co to miało znaczyć do cholery?

– Nie podoba mi się twoje podejście – powiedziałem.

– Czym ty się przejmujesz? Usłyszałeś zapewne o Niku od służby. Pewnie o tym, że zdemolowałem cały hol, także już wiesz. I co teraz? Postanowiłeś się trzymać ode mnie z daleka, żeby mnie nie skrzywdzić? To, co się wydarzyło, nie ma dla mnie już żadnego znaczenia. Miałem wtedy dziewiętnaście lat, inaczej myślałem, kierowałem się innymi wartościami, nie rozumiałem, że prawdziwa miłość to nie tylko ciągła obecność w twoim życiu drugiej osoby, ale wszystko to, co robi ta osoba, kiedy o tym nie wiesz, gdy tego nie widzisz. Bardzo brakowało mi mamy, kiedy umarła, z perspektywy czasu myślę, że Nik stał się dla mnie w jakimś sensie jej substytutem, rozumiesz? – Kiwnąłem głową. – Dziś mam dwadzieścia pięć lat, mam cztery duże agencje mody, które są dla mnie wielką miłością i nie oczekuję od ciebie niczego więcej prócz seksu.

Jeśli sądził, że w to uwierzę, to pozostało mi mu tylko pogratulować. Nawet ja sam w tej chwili miałem mieszane odczucia co do niego. Żaden normalny człowiek nie wyprze się uczucia, udając, że chodzi tylko o seks. Owszem, Bill z całą pewnością pragnął bliskości cielesnej, ja zresztą też, ale ja miałem od czasu do czasu chwile, kiedy myślałem nad tym, że chciałbym kogoś mieć, że choć zostałem skrzywdzony, wylizałem rany i chcę być z kimś, chcę mieć świadomość, że ktoś na mnie czeka, że kiedy mam ciężki dzień i wracam do domu zmęczony, czeka na mnie talerz ciepłej zupy, gorąca kąpiel i troskliwe ramiona ukochanej osoby. Ustaliłem sobie sumę pieniędzy, którą chciałem zgromadzić by móc przejść na „emeryturę”. Dzięki ochronie Billa mogłem najdalej za pół roku zacząć się rozglądać za swoją drugą połówką. Doskonale wiedziałem, że nie patrzę na Billa w ten sam sposób, co wtedy, gdy go poznałem. Dlatego denerwowało mnie to, kiedy próbował mi wmówić, że jemu chodzi wyłącznie o seks. Doskonale wiedziałem, że kłamie.

Gdybym nawet przespał się z nim, chodziłby wściekły na siebie, bo pragnął uczucia i bliskości drugiej osoby, a nie tylko rozładowania napięcia seksualnego. I obawiam się, że nie byłbym w stanie wtedy zapanować nad jego emocjami. Byłem w kropce. Nie miałem pojęcia, co zrobić. Życie to nie scenariusz, który można zmienić, kiedy coś nam nie pasuje. Ciągnęło mnie do Billa, nie była to jeszcze miłość, ale byłem nim zauroczony, intrygował mnie i sprawiał, że czułem się przy nim, jakbym w końcu znalazł to, czego mi brakowało przez całe życie, a jednocześnie coś nie pozwalało mi posunąć się dalej i za cholerę nie wiedziałem, co to jest.

Właścicielka przyniosła nam El Diablo i odwróciła naszą uwagę od tego, o czym z takim zapałem rozmawialiśmy.

Bill zamówił sobie jeszcze jedno piwo i nasza rozmowa zeszła na temat jedzenia oraz świąt Bożego Narodzenia, do których został zaledwie miesiąc. Aż trudno było mi uwierzyć, że chroniłem Billa już albo dopiero dwa miesiące. Czasami wydawało mi się, że znam go tak dobrze jakbyśmy się znali całe życie, a czasami kompletnie go nie rozumiałem, zwłaszcza gdy robił się nagle jakiś dziwnie milczący. Przypuszczam, że wtedy zawsze kłamał, dlatego było mi ciężko zrozumieć, o czym tak naprawdę może myśleć.

Historia Nika wiele mi wyjaśniła, ale nie dała żadnych wskazówek jak obchodzić się z Billem. Trudno było mi się zorientować, czy zamknął tamten rozdział swojego życia, czy nadal leczy rany.

– Bill? Powiedz, byłeś z kimś w związku po Niku?

Uśmiechnął się.

– Jeśli chcesz się tego dowiedzieć, musisz wygrać.

– No daj spokój, przecież nie pytam, kim była ta osoba, tylko czy ktoś był.

Jednak on nie zamierzał mi odpowiedzieć na to pytanie. A moje podejrzenia jakoś biegły w kierunku tego starszego mężczyzny - Wolfganga. – Nie chcesz powiedzieć, to nie. Nie zamierzam z tobą rywalizować. Aż tak mi nie zależy na tej informacji.

Uśmiechnął się.

– Jesteś zazdrosny?

– Proszę cię… – zaśmiałem się, przekrzywiając ironicznie głowę. Ta jego pewność siebie mnie rozbrajała.

– Powiem ci, jak mnie pocałujesz.

Prychnąłem.

– Zapomnij! Prędzej kaktus mi na ręce wyrośnie, niż cię pocałuję dla jakiejkolwiek informacji.

– Jak chcesz. W końcu to ciebie zżera ciekawość, a nie mnie.

– Nic mnie nie zżera. Tak tylko pytam.

Uśmiechnął się kolejny raz i odsuwając od siebie pusty talerz, podparł głowę na ręce.

28 komentarzy:

Révolution Immortelle.17 czerwca 2015 21:10
Awwww, kolejny odcineczek! <3 no ale gdzie akcja? :< Ja tu chcialam coś hot hot!
Dobrze, że sobie wyjaśnili chociaż jedną sprawę.. Coraz bliżej coraz bliżej dalej!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Demi Lerman17 czerwca 2015 21:56
no wreszcie się dowiedziałam jak to było z Nikiem. ale dupek. -.-
tez uważam, że Billowi nie chodzi tylko o seks i rozumiem te rozterki Toma. no cóż, mam nadzieje, że jednak ulegnie hahah :D
nie mogę się doczekać kolejnego rozdziału. wenyy ♥
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
kaLIxo17 czerwca 2015 22:39
Serio? Ja tu czekam trzy cholernie długie dni na twoje opowiadanie. A tu takie cuś? Jednak nie spodziewałam się, że Bill będzie się tylko całować z Tomem. Miałam taką cichą nadzieję, że może będzie seksik. Ale jestem trochu zawiedziona :/ no cóż nie zawsze można dostać to czego się chce tak jak Bill Toma. Ale ! Dzięki temu, że Tom wygrał zakład ( oczywiście przez to, że trochę oszukiwał, ale powiedział później Billowi o tym) i dowiedział się jakiegoś istotnego szczegółu o tym Niku (którego już nie lubię jak on mógł tak Billowi zrobić ja się pytam! ). To rozdział był świetny jak zawsze. Tak mi przyszło (znowu ) do głowy, że w twoim opowiadaniu zbliżają się święta Bożego Narodzenia ( o którym było pisane w opowiadaniu ), to Tom może jechać i je spędzić z mamą Andersa i nim samym. Jednak może coś mu w środku peknie i zabierze Billa ze sobą bo np.Gordon nie będzie miał czasu albo wyjedzie ze swoja sekretarką na święta. I tak Bill pozna mamę Andiego. A tam będzie seksik. Hah dobra to chyba zakończę. A więc :
1 Weny,
2 Ciekawych pomysłów na kolejne opowiadania o bliźniakach,
( mam takie wrażenie, ze to życzenia urodzinowe przypomina)
3 Żeby te seksy w końcu były.
Pozdrawiam serdecznie. kaLIxo
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown17 czerwca 2015 22:43
Jak ja znam to: pomóż mi, ale jak będzie źle, to będę zły na Ciebie nie na siebie. Boże. Rozumiem.... :)
W sumie to na pohybel wszystkim komentarzom w stylu "seks, seks, seks" mnie jest wszystko jedno czy prześpią się ze sobą za odcinek, dwa lub nawet dziesięć. Cieszę się, że odcinki są regularnie. :)
Ach... Zaczęłam się zastanawiać kiedy będą mieli oboje urodziny. :D Serio. i dopiero w sumie w tym odcinku dowiedziałam się, że oni nawet w swoje urodziny się nie poznali i jeszcze długo będą do nich zmierzać.I zrobiło mi się naprawdę przykro, że o tym się nie dowiedzą.... Smuteczek w serduszku. :D
Życzę Ci weny i pozdrawiam. :D
and-god-said-no
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy18 czerwca 2015 06:17
Ja tu się napaliłam na akcje a tu Nik :')
Tak czy siak odcinek niesamowity i poprostu już umieram z tęsknoty za następnym...
Zostaje mi tylko życzyć ci weny kochana :*
~Yossi
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy18 czerwca 2015 20:37
Moja prababcia, kiedyś mi powiedziała że niektórzy tak kochają narzekać, że wypadałoby ich pytać co u nich złego niż dobrego Piszesz ze jesteś, narcyzm i twardą osobą, ale wiesz co? Guzik prawda! Jesteś miękka, wyrozumiała i empatyczna dlatego ludzi zwalaja ci wszystko na głowę.... jesteś już duża może czas, powiedzec tym wszystkim pseudo przyjaciołom: spadaj! A zostawić tylko tych wartościowych? A myślenie za innych zostaw im! Jak będą musieli sami się martwić, zapewniam cię ze świetnie sobie z tym poradzą! Skup się na sobie, bo dla ciebie najważniejsza jesteś Ty! A i kup sobie sok, grejfrutowy bo smecisz jak w początkowym stadium depresji!

Uszy go góry!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown19 czerwca 2015 16:40
Nie lubię Toma... Zepsuł całą sytuację w basenie. No jak zwykle zresztą wszystko psuje, pff. Przynajmniej troszkę dłużej mogło to potrwać. Troszeczkę mógł ulec, może nie że seks, ale dopiero po dłuższej chwili mógł to przerwać, a nie tak od razu xD No cóż mam nadzieję, że się poprawi SOON hahaha jak ja ostatnimi czasy lubię to słówko. Wszystko soon nie tylko u Tokio xD i seks tu też będzie po prostu soon :D
W ogóle jak mnie rozbawiło to pytanie Toma o pierwszy orgazm, no sobie wymyślił hahaha Widać o czym on myśli, o orgazmach Billa xD A sam może go do niejednego doprowadzić i pewnie będzie lubił to robić jak już w końcu przestanie psuć wszystkie sytuacje i odmawiać xD
No ale wracając o ich zakładu i pytania Toma, to tak się czaił z tym o co naprawdę chciał zapytać, bał się poruszyć temat Nika, a wyszło na to, że Bill mówił o tym zupełnie bez wzruszenia. Ale swoją drogą to przykre, że tak został potraktowany. I obawiam się, że ta historia sprawi, że Tom teraz będzie jeszcze bardziej się pilnował i kontrolował. Choć z drugiej strony... sama ta końcówka jak Bill mówi, że jeśli chce się czegoś dowiedzieć musi go pocałować, a on oczywiście odmawia, to jednak chyba nie zdziwię się jakby zaistniała taka sytuacja, że Tom to zrobi. Może nie tak od razu zaraz, ale w którymś momencie, niespodziewanie ;)
A co do Billa, było mi go tak szkoda, po tym jak do niego strzelali i pisał do Toma, żeby do niego przyszedł,a tu się okazuje, że on wcale nie był tym przejęty! No jaki podstępny! Nabrał nie tylko Toma, ale i mnie i chyba wszystkich czytających. No nieładnie. Jest sprytniejszy niż sądziłam xD I myślałam, że Bill jest wrażliwy, ale teraz to chyba zaczynam w to wątpić haha Nie przejęty tym, że ktoś go prawie zabił, ani bolesna przeszłość i rozczarowanie jakiego doświadczył, w żaden sposób już go nie rusza... Dziwny jest, ale jego mimo wszystko lubię ;D
I tak właśnie pomyślałam, że Tom zabierze Billa na święta. Może wtedy się coś wydarzy. Zafundują może sobie w ramach prezentu świątecznego trochę przyjemności... ^^ xD

Życzę weny i oby w Twoim otoczeniu wszystko było lepiej, byś się nie przejmowała i by humor Ci dopisywał i nikt go nie psuł już ;*
Pozdrawiam ;-)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi