Bill and Tom Kaulitz Twincest: Bodyguard

środa, 8 lipca 2015

Bodyguard - 27 -

21:00

Odcinek 27

Bill spojrzał na mnie i tylko się uśmiechnął. Kolejny raz taktownie nie skomentował tego.

– Chodź, poznasz resztę towarzystwa – powiedziała Zoi, i łapiąc Billa pod ramię, zaczęła ciągnąć do salonu.

– A gdzie ciocia? – zapytałem Andiego.

– W szpitalu.

– Co?! Co się stało?

– Nic strasznego. Przedwczoraj wybrała się na narty i złamała biodro. Święta spędzi niestety w szpitalu.

– Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś?

Mama Anreasa była dla mnie jak druga mama. Przejąłem się, słysząc, że jest w szpitalu.

– I tak miałeś przyjechać, a siedząc tu, w niczym byś jej nie pomógł. Wyjdzie z tego. Jak tylko kości się zrosną, zacznie rehabilitację i będzie jak nowa.

– W którym jest szpitalu? – Byłem gotowy zebrać się i jeszcze dzisiaj do niej pojechać.

– Spokojnie, Tom. Jest pod dobrą opieką. Wyjdzie z tego. Jedynym minusem jest to, że tych świąt nie spędzi z nami, tylko w szpitalu na wyciągu. Jutro pojedziemy tam wszyscy razem. A jak chcesz z nią jeszcze dzisiaj pogadać, zadzwoń do niej. Ucieszy się, bo i tak wydzwania dziś do mnie cały dzień i pytała, czy już jesteś.

– Zaraz do niej zadzwonię, zerknę tylko jak czuje się Bill.

– Nic mu nie będzie. Co się tak nad nim trzęsiesz?

– Jestem jego ochroniarzem.

– Nie zachowujesz się jak jego ochroniarz.

– A jak kto?

– Nikt mu tu krzywdy nie zrobi.

Spojrzałem na Andreasa, przekrzywiając głowę w bok. Obaj doskonale wiedzieliśmy, że nie o krzywdę mi chodzi, a o to, że to są dla niego obcy ludzie, a ja musiałem się nieźle namęczyć, żeby przekonać go na ten wyjazd.

– On jest dla ciebie kimś więcej, niż tylko twoim podopiecznym, prawda Tom?

Spojrzałem Andiemu w oczy. Znał mnie zbyt dobrze, żebym teraz zaprzeczył i wciskał mu jakiś kit.

– Aż tak to widać?

– Za dobrze cię znam – odparł krótko.

Westchnąłem, wzruszając ramionami. Co miałem mu powiedzieć?

– To dobrze, że w końcu ci na kimś zależy. Nie możesz wiecznie być sam.

– Dziwnie się z tym wszystkim czuję. Wiesz, Bill jest mężczyzną.

– Owszem, do tego bardzo przystojnym. Powiedz Tom, przeleciałeś go już?

– Andy!

– Nie?

– Jestem jego ochroniarzem, a nie kochankiem.

– No tak, stara śpiewka. Nic nowego. Biedny Bill.

– Dlaczego biedny?

– Bo mu się trafił największy osioł na tej planecie.

– Licz się ze słowami, Andy.

– Chyba się zabujałeś w nim bardziej, niż sądziłem.

– Dlaczego?

– Bo jeśli go jeszcze nie przeleciałeś, to musi być miłość i pewnie czekasz na jakieś trzęsienie ziemi, czy coś w tym rodzaju.

Prychnąłem.

– Ponosi cię wyobraźnia.

– A ty się wkurzasz, więc… On o tym wie? – zapytał, drążąc temat dalej.

– Nie.

– Nie żartuj. Nie powiedziałeś mu?

– Nie.

– No, stary, taki towar, na co ty czekasz?

– Bill nie jest żadnym towarem. Jest wrażliwym i bardzo ambitnym facetem.

– Bogaczem – Andreas nazwał po imieniu to, co ja od początku spychałem gdzieś w kąt swojej świadomości. Kasa w tym wypadku była punktem zapalnym, przez który już kilka razy miałem z Billem spięcie, ale w tym momencie wbrew temu, co zawsze twierdziłem, zacząłem mówić coś zupełnie innego.

– Tak. Ma pieniądze i co z tego?

– No, jeśli to już nie stanowi dla ciebie problemu, to znaczy, że…

– To nic nie znaczy. Zależy mi na nim i tyle.

– Przeleć go, jeśli jest kiepski w łóżku, raz, dwa ci przejdzie.

Zmarszczyłem brwi. Wkurzyłem się na słowa Andreasa, nawet nie na niego samego, bo to, co od niego usłyszałem, sam mu zawsze mówiłem. Odkąd rozstałem się z Kate, tak właśnie traktowałem każdą moją łóżkową przygodę – na jedną noc. Być może Billa potraktowałbym tak samo, ale poznaliśmy się w innych okolicznościach i wszystko się zmieniło.

– Wiesz co? Sam się przeleć! – Szturchnąłem go w ramię i wyszedłem z kuchni.

Stanąłem w progu salonu. Bill siedział na kanapie. Z jego jednej strony siedziała Zoi, a z drugiej Julian. Mogłem się spodziewać, że akurat te dwie osoby obskoczą go. Zoi prowadziła magazyn z modą, a Julian zajmował się fotografią. Z tego, co wiem, czasami współpracowali ze sobą. Bill, zauważając mnie, spojrzał na mnie i uśmiechnął się. Po jego minie widziałem, że jest dobrze. Powoli poznawał ich. Zanim usiądziemy jutro wszyscy przy wigilijnym stole, będzie mówił o nich – moi przyjaciele.

Zostawiłem ich i wyszedłem przed dom z zamiarem zadzwonienia do cioci. W środku było zbyt głośno.

Rozmawiałem z nią dość długo. Jutro mieliśmy się u niej zjawić. Chciała nam wszystkim złożyć życzenia i przełamać się opłatkiem, a i my chcieliśmy pożyczyć jej przede wszystkim szybkiego powrotu do zdrowia. Było mi przykro, że tych świąt nie spędzi z nami, ale złamanie było dość poważne i nie było szans, żeby choć na jeden dzień zabrać ją ze szpitala do domu.

Wróciłem do środka. Jak tylko pojawiłem się w salonie, Bill znowu szukał ze mną kontaktu wzrokowego. Spojrzałem na niego. Najwyraźniej moi przyjaciele jednak go trochę przytłaczali.

– Co tam oglądacie? – zapytałem, widząc, że coś zacięcie przeglądają. Wepchałem się między Zoi a Billa, ciasno przylegając do jego boku. Nawet nie drgnął. Za to ja mało nie wyszedłem ze skóry, kiedy zobaczyłem, że przeglądają stary album ze zdjęciami Andreasa, na których siłą rzeczy byłem też ja.

– Nie wiedziałem, że miałeś kiedyś dredy – powiedział Bill, próbując się nie śmiać.

– Boże – jęknąłem, zabierając mu album. – Andy, jak mogłeś?

– O co ci chodzi?

Andreas co roku mi to robił. Już chyba wszyscy widzieli ten album ze sto razy i wszyscy mieli oczywiście ze mnie niezłą polewkę, zwłaszcza z moich dwa numery za dużych ubrań.

– Dlaczego je obciąłeś? – drążył Bill.

– Znudziły mi się.

– Obciął zaraz po tym, jak rozstał się z Kate. – Andreas oczywiście kompromitował mnie dalej. Uwielbiał to robić i robił to co roku.

– Obciąłem, bo szedłem do akademii i byłoby mi po prostu z nimi niewygodnie.

Byłem zaskoczony, że Bill nie zapytał o Kate. W końcu przecież nie wiedział nic o mojej byłej dziewczynie.

– Mogę zapytać, co to za styl chciałeś naśladować? – Bill zapił do moich ubrań.

– Mój własny – wyjaśniłem krótko.

Wszyscy wybuchli śmiechem.

– Co was tak bawi?

– Jak ty chodziłeś w tych ciuchach? – zapytał Bill.

– Normalnie. Możemy nie drążyć tego tematu?

– Dlaczego? – wtrącił się Mark. – Ty się tak zawsze uroczo denerwujesz.

– Wałkujemy go co roku, nie macie już dosyć?

– Nie – odparli wszyscy równocześnie. A ja tylko westchnąłem.

Do salonu weszła Beate – dziewczyna Andreasa.

– Kochani, zapraszam do jadalni na kolację.

Nareszcie! Przynajmniej przestali dyskutować na mój temat, ale Billowi najwyraźniej odpowiadał, bo ożywił się, a jego oczy aż błyszczały. W końcu dowiedział się o mnie czegoś więcej, poza tym, co sam mu powiedziałem.

Wszyscy usiedliśmy w jadalni. Cała zwariowana siódemka: Zoi, Julian, Mark, Andreas, Beate, ja, no i nasz honorowy gość – Bill.

– Mam nadzieję, że będzie ci smakowało, Bill – Beate skupiła całą swoją uwagę na Trumperze.

– Wszystko tak pięknie pachnie i smakowicie wygląda, że musi być dobre.

– Dziękuję, jesteś bardzo miły, nie to co Andreas. – Spojrzała bykiem na swojego chłopaka.

– Przecież zawsze cię chwalę.

– Zawsze? – zironizowała – Zawsze to musisz dorzucić swój komentarz. – Zaczęła się z niego naigrywać – „A nie mogłaś dodać do tego jeszcze trochę soli?”. Albo „A po co sypałaś tu pieprzu?” I tak dalej. Nie chcę już wymieniać.

Wszyscy wybuchliśmy śmiechem. Tak, taki był Andy, potrafił się przyczepić do wszystkiego. Nawet jak jadaliśmy gdzieś w restauracji, to nie potrafił się powstrzymać przed jakąś uwagą.

– Nic na to nie poradzę, że mam wysublimowany smak i wyczuwam to, czego nie czują inni ludzie.

– To nie ma z tym nic wspólnego. Jesteś po prostu złośliwy i tyle – ciskała się Beate. – A wiecie, co jest najciekawsze?

Wszyscy, jak na komendę pokręciliśmy głowami, nawet Bill.

– To, że gdy sam coś gotuje, to zawsze wszystko jest idealne.

– Oczywiście, w końcu wszystko jest w idealnej proporcji, więc czemu nie ma być dobre?

– Tak? To, mój drogi, od dzisiaj ty będziesz gotował – oznajmiła mu, siadając przy stole.

– Co?

– Dokładnie to, co słyszałeś. Chętnie usiądę sobie na kanapie przed telewizorem, wyciągnę nogi na ławie tak jak ty i będę czekała na obiad. A potem będę krytykować wszystko, co będzie smakowało inaczej, niż tego oczekuję.

Znowu zaczęliśmy się śmiać, tym razem z miny Andiego.

Właśnie na takie chwile czekałem przez cały rok. Co jakiś czas zerkałem na Billa. Uśmiech nie schodził mu z twarzy, aż trudno było uwierzyć, że jeszcze rano płakał na grobie matki. Czułem, że zabranie go tu było dobrą decyzją. Przy okazji zobaczy, jak żyją normalni ludzie i co to znaczy prawdziwa przyjaźń. Widać było, że się rozluźnił i przestał się pilnować. Jeszcze nie gadał jak nakręcony, ale myślę, że jutro to nadrobi. Miał tę cechę, że bardzo szybko nawiązywał kontakt. Miał też to coś w sobie, co przyciągało do niego ludzi i każdy go lubił, choć nie wiem, za co. Tak samo, jak nie wiem, czym mnie zawrócił w głowie.

Po dość późnej kolacji Beate zaprowadziła nas do naszego pokoju.

– Słuchajcie, jest nas tu dość sporo, a pokoi mało, musimy się jakoś pomieścić. Mark śpi z Julianem. Ja z Andym zajmiemy sypialnię cioci. Zoi będzie spała w gościnnym pokoju, bo jest tam tylko jednoosobowe łóżko. No i zostaje tylko nasz pokój, który w tym roku przypada dla was. Jesteś tu gościem, Bill, i jeśli to problem, żebyś te kilka nocy spał z Tomem, to pościelę mu w salonie na kanapie.

– Jak zwykle – bąknąłem pod nosem.

– Nie, nie ma żadnego problemu. Po co ma spać na kanapie, skoro to łóżko jest duże i spokojnie się w nim pomieścimy – odparł. Nawet nie wątpiłem, że powie inaczej.

– Na pewno? – zapytała, uważnie się mu przeglądając. – Powiedz, jeśli nie chcesz. Wiesz, nie znasz nas, ale musisz wiedzieć, że my jesteśmy ze sobą bardzo szczerzy.

– Zauważyłem. W porządku, chcę spać z Tomem. Nie znam tego miejsca, a wy, choć jesteście dla mnie bardzo mili, jesteście mi obcy – przynajmniej na razie. Toma już znam i czuję się przy nim bezpieczny.

– Nie musisz kończyć, wszystko jasne – odparła z uśmiechem. Ciekawe czy Bill wyłapał, co miał znaczyć ten uśmiech? Ja tak.

– A mnie o zdanie nikt nie spyta? – wtrąciłem się w końcu.

– Mam ci pościelić w salonie? – zapytała, na co spojrzałem na nią bardzo wymownie. – No, tak też myślałam. W takim razie dobrej nocy.

– Dziękujemy – odparł lekko skrępowany sytuacją Bill.

– To jeszcze raz, dobrej nocy.

– Nawzajem – odparliśmy z Billem niemal jednocześnie.

W końcu zostaliśmy sami.

Za drzwiami było słychać, jak reszta gości lokuje się w swoich pokojach, a dom z każdą upływającą minutą stawał się coraz cichszy.

– Jak wrażenia? – zapytałem, przerywając tę nieznośną ciszę między nami.

– Masz naprawdę świetnych przyjaciół – odparł.

– Tak. Są jedyni w swoim rodzaju. A jak twoje wrażenia? – powtórzyłem pytanie.

– Jestem tym wszystkim trochę przytłoczony, ale dobrze się tu czuję. Muszę tylko ochłonąć.

Uśmiechnąłem się.

– No to idź pierwszy do łazienki. Jesteś w tym roku gościem, więc należy ci się pierwszeństwo, ale za rok będziesz miał w tym domu przez tydzień takie same obowiązki jak reszta domowników.

– Znaczy jakie? – zapytał zaskoczony.

– Pranie, sprzątanie, gotowanie, rąbanie drewna, rozpalani w kominku, zakupy – zacząłem wymieniać, a z każdą kolejną czynnością, jaką wymieniłem, brwi Billa unosiły się coraz wyżej, przez co wyglądał tak komicznie, że już nie wytrzymałem i parsknąłem śmiechem. – Żartowałem. Idź – skinąłem mu głową na łazienkę.

– Idę. – Zabrał swoje rzeczy z walizki i znikł za drzwiami.

Ja tymczasem podłączyłem swoją komórkę pod ładowarkę. Zdjąłem też narzutę z łóżka i porozkładałem nam po równo poduszki.

Jak tylko Bill wyszedł z łazienki, zająłem jego miejsce. Zamknąłem się, a pierwsze co zrobiłem, to spojrzałem w lustro. Denerwowałem się? To było niedorzeczne, ja się denerwowałem! Już raz spaliśmy razem, co prawda nic między nami nie zaszło, ale i łóżko było o wiele szersze. Żeby było śmieszniej, to nie obawiałem się tego, że Bill się na mnie rzuci, tylko że to właśnie ja nie będę w stanie się powstrzymać, mając go tak blisko siebie.

Wziąłem szybki prysznic i ubierając się, wyszedłem z łazienki. Bill leżał pod kołdrą.

– Wygodne? – zapytałem, mając na myśli łóżko.

– Bardzo.

– Tak samo, jak twoje?

– Prawie.

Zerknąłem jeszcze na komórkę, sprawdzając, czy w międzyczasie ktoś nie dzwonił albo nie wysłał mi wiadomości.

– Mam nadzieję, że nie będę się za bardzo rozpychał – rzuciłem, zerkając na niego. – Jeśli tak, to szturchnij mnie.

– Przecież ty śpisz spokojnie.

– Jak się rozepcham, to owszem.

Uśmiechnął się, a ja wszedłem pod kołdrę, przykrywając się. Bill był tak blisko, że czułem bijące od niego ciepło. Wyczuwałem każde poruszenie i już wiedziałem, że to będzie długa noc.

– Śpij, bo jutro rano i tak nie dadzą nam pospać – powiedziałem.

– Dlaczego?

– Jedziemy do szpitala odwiedzić ciocię – mamę Andreasa. Musisz ją koniecznie poznać. A później robimy namiar na pobliski las i będziemy szukać najładniejszej choinki w okolicy.

– Co roku tak robicie?

– Tak. To nasza tradycja. Dobranoc – uciąłem dyskusję, gasząc lampkę. Tak naprawdę czułem się strasznie skrępowany. Chociaż nie, czułem, że zaczynam myśleć inaczej o Billu, niż w tych okolicznościach powinienem.

– Dobranoc, Tom.

Zapanowała cisza, ale po oddechu Billa wiedziałem, że nie śpi. On pewnie też się zorientował, że nie śpię, bo w końcu się odezwał.

– Ładnie pachniesz – rzucił, na co aż się wzdrygnąłem.

– Proszę cię, Bill.

– Przepraszam, ale pachniesz jak coś, co dobrze znam.

Odwróciłem się do niego przodem.

– Znaczy co?

– Nie wiem, ale to przyjemne wspomnienie.

– Udzieliła ci się atmosfera tego miejsca.

– Pewnie masz rację.

– Śpij już, bo rano będziesz niewyspany, a przed nami długi dzień i noc.

– Noc? – zdziwił się.

– Chyba nie myślałeś, że po wigilii pójdziemy spać. Będziemy świętować do białego rana.

– Zawsze tak robicie?

– Tak – zaśmiałem się, widząc jego minę. – No, oczywiście, jak wymiękniesz to nikt nie będzie miał ci za złe, że pójdziesz wcześniej spać, ale ja do rana będę jadł i pił ile dam radę.

Bill się zaśmiał, powątpiewając w moje zdolności.

– Nie śmiej się, sam się jutro przekonasz.

To były ostatnie słowa, jakie padły między nami tego wieczoru. Choć na początku byłem pewny, że będę miał problem z zaśnięciem, mając Billa tak blisko siebie, czując bijące od niego ciepło uspokoiłem się tak bardzo, że zasnąłem, nawet nie wiem kiedy.

Rano, kiedy się przebudziłem, poczułem, że ktoś wyraźnie przytula się do mnie. Wiedziałem, kto to. Spojrzałem na niego. Nadal spał. To nawet dobrze, przez te kilka minut mogłem się mu bezkarnie poprzyglądać. Skupiałem swoją uwagę na każdym szczególe jego twarzy - długim rzęsom. Malinowym ustom. Pieprzykowi na brodzie. Dobrze mi było, czując, jak mimowolnie zaciska palce na moim ramieniu. Leżałem cały czas, dostrajając się nawet do jego oddechu. Nagle usłyszałem pukanie do drzwi, a po chwili zobaczyłem, jak ktoś je uchyla. Zupełnie zapomniałem o tym, żeby przekręcić klucz w zamku.

– Tom, śpicie jeszcze? – zapytała szeptem Zoi, a ja poczułem jak Bill się wzdrygnął, najwyraźniej wybudzając się przez nią ze snu.

– Dzięki tobie już nie – odparłem, mając głównie na myśli to, że zbudziła Billa.

– Przepraszam, ale kazano mi was obudzić. Zaraz będzie śniadanie i jedziemy do szpitala.

– Okej, zaraz wstajemy – odparłem, czując nogę Billa przesuwającą się po mojej łydce.

Zoi zamknęła drzwi, a ja znowu spojrzałem na niego. Przeciągnął się, uśmiechając do mnie.

– Jak się spało? – zapytałem, nawet nie reagując, kiedy zamiast zabrać nogę, położył ją na mojej.

– Bardzo dobrze. Ty działasz jak lek nasenny. Zawsze coś mi się śni, kiedy śpię sam, a dziś nic.

– Byłeś po prostu zmęczony, dlatego nic ci się nie śniło.

– To nie to. Ty tak na mnie działasz. Wtedy, gdy spałeś w moim pokoju, było tak samo.

Zaśmiałem się i odrzuciłem kołdrę, wstając z łóżka. Ta rozmowa zaczynała powoli schodzić na temat, który niekoniecznie chciałem poruszać akurat z samego rana. Poszedłem do łazienki, ogarniając się w miarę szybko. Kiedy wróciłem, Bill zaścielił już łóżko. Zdziwiłem się nieco, bo sądziłem, że przyzwyczajony do usługiwania mu przez służbę, sam czegoś takiego nie potrafi zrobić, a on nie dość, że uwinął się z tym w mgnieniu oka, to do tego jeszcze zrobił to cholernie profesjonalnie.

– Co? – zapytał, widząc, że stoję i się przyglądam.

– Nic. – Pokręciłem głową. – Zamyśliłem się. W każdym razie łazienka już wolna.

Chciałem być z tym człowiekiem. Widziałem go inaczej i miałem go za kogoś innego, a każdego dnia waliły się wszystkie moje dotychczasowe opinie na jego temat. Czy on był inny, czy po prostu zmieniał się pod wpływem mojej osoby? Na pewno nie ścielił łóżka po raz pierwszy w życiu, bo zdecydowanie zajęłoby mu to o wiele więcej czasu i nie było zrobione tak dokładnie.

Kiedy zebraliśmy się wszyscy na śniadaniu, Bill wyraźnie był pewniejszy siebie, niż wczoraj, bo już nawet nie szukał ciągłego kontaktu wzrokowego ze mną.

Tak nas pochłonęła rozmowa przy śniadaniu, że kiedy spojrzałem na zegarek, dochodziło południe.

Postanowiliśmy pojechać do szpitala w dwóch turach. I tak w pierwszej turze wybrałem się ja z Billem, Markiem i Julianem, a później miał pojechać Andy z dziewczynami. Z kolei my w tym czasie mieliśmy za zadanie pójść do lasu i ściąć jakąś choinkę.

Gdy tylko dotarliśmy do szpitala poszedłem do lekarza dowiedzieć się, co z biodrem cioci. Chłopaki wraz z Billem ruszyli do sali, a ja dołączyłem do nich dopiero po chwili, nachodząc na dość ciekawą sytuację. Ciocia najwyraźniej wzięła Billa za mnie.

– Boże, Tom, jak ty się zmieniłeś. Nigdy nie sądziłam, że zetniesz i przefarbujesz włosy.

Reszta towarzystwa zamiast szybko wyprowadzić ją z błędu, stała jak zahipnotyzowana, nie wiedząc, w którym momentu uświadomić jej, że to nie ja. Ciocia miała takie gadane, że jak zaczynała to nie można było znaleźć odpowiedniego moment, żeby jej przerwać, albo coś wtrącić. To efekt wychowywania dwóch żywiołowych chłopców – znaczy mnie i Andreasa. Ona po prostu musiała się nauczyć z nami rozmawiać i to zostało jej do dziś.

Trzasnąłem drzwiami i podszedłem do Billa, stając obok niego.

– Chyba nie sądziłaś, że aż tak się zmieniłem?

– Mój Boże, byłam pewna, że to ty. Jak to możliwe, że jesteście do siebie tacy podobni jak bracia bliźniacy?

– Przypadek – wyjaśniłem. – W każdym razi chciałbym ci przedstawić Billa Trumpera. Jest moim podopiecznym, ale też przyjacielem.

Ciocia nie odrywała od Billa wzroku. On, choć przyzwyczajony do tego, że ciągle ktoś mu się przyglądał, zaczął uciekać wzrokiem od jej spojrzenia.

– Miło mi cię poznać, chłopcze – odparła.

– Mnie również. Tom mówił, że zastępowała mu pani rodziców. Myślałem, że jest pani starszą osobą, tymczasem wygląda pani jak trzydziestolatka.

Aż prychnąłem. Cholerny komplemenciarz. Przynajmniej zobaczyłem na własne oczy, jak kupował sobie przychylność innych – komplementami. Wiedział, co na kogo działa. Był świetnym obserwatorem. Potrafił po kilku zdaniach wyłapać, czym może kogoś kupić, i właśnie to robił z moją przyszywaną matką.

– Dziękuję, to miłe z twojej strony. Czuję się jak trzydziestolatka.

– Tak, i dlatego szarżowałaś z najwyższej góry? – zapiłem do tego, że zafundowała sobie pobyt w szpitalu, sądząc, że wciąż ma te trzydzieści lat i jest tak samo sprawną narciarką jak kiedyś.

– Tom, to nie była moja wina, tylko wiązania. Urwało się i stało się.

– Mogłaś się zabić.

– Och! Ty się zawsze o mnie martwiłeś. Chodź tu do mnie, niech cię uściskam. Tak bardzo się za tobą stęskniłam.

Podszedłem. Bill przyglądał się temu. Nie znał mnie od tej strony. Zawsze starałem się być przy nim twardzielem bez uczuć i emocji, a teraz zobaczył moje inne ja i czułem, że to wykorzysta.

– Siadajcie i opowiadajcie, co w Berlinie? Co u was?

Rozsiedliśmy się, na czym kto mógł i zaczęliśmy rozmawiać. Widziałem, że ciocia ciągle przyglądała się Billowi, na co on znowu zaczął szukać ze mną kontaktu wzrokowego, czuł się znowu osaczony.

– No dobra – przerwałem pogawędkę. – Będziemy się zbierać. Mamy jeszcze misję znalezienia choinki.

– Ach! No to uciekajcie, niedługo się ściemni i nic nie znajdziecie.

– Andreas i dziewczyny jeszcze tu wpadną. A ja zjawię się tu jutro, jak będę w stanie – powiedziałem. Zamierzałem trochę wypić, jak co roku, więc nie wiedziałem, czy będę na tyle trzeźwy, żeby ją odwiedzić. – Jeśli nie, to na pewno zadzwonię.

– Jasne.

Pożyczyłem jej jeszcze wesołych świąt i zaraz, jak reszta pożegnała się z nią, życząc jej, przede wszystkim szybkiego powrotu do zdrowia, opuściliśmy szpital.

Kiedy dotarliśmy do domu, nikogo w nim nie zastaliśmy. Najwyraźniej minęliśmy się z Andym i dziewczynami.

Zabrałem siekierę z komórki i ruszyliśmy we czwórkę do lasu.

Śniegu było tak dużo, że zanim dotarliśmy, wszyscy byli już nieźle zmęczeni.

– To którą? – zapytałem, rozpinając kurtkę.

– Tamta jest ładna – rzucił Mark.

– Za duża. Nie zmieści się.

– No to ta. – Wskazał na kolejną.

– Ta połamana?

– A to nie jest ta, którą w zeszłym roku ogoliliśmy z kilku gałęzi na stroik? – zapytał Julian.

– Jest – stwierdziłem, dostrzegając ślady obciętych gałęzi. – Więc?

– Chodźmy jeszcze kawałek – zaproponował Julian.

Ruszyliśmy, dochodząc na plac pełen choinek.

– O kurde – rzucił Mark. – Dlaczego nie wiedzieliśmy o tym miejscu wcześniej?

– Bo nikomu nie chciało się iść dalej – stwierdziłem.

– Są piękne – odezwał się Julian.

– No to która?

– Ta jest śliczna – stwierdził Mark, wybierając jedną.

– A mnie się podoba tamta – powiedział Julian.

Przewróciłem oczami.

– Panowie, zdecydujcie się, bo zaczyna robić się ciemno.

– Ścinaj tę – powiedział Mark, obstając przy tej, którą wybrał.

– Ale ta ma gęstsze gałęzie, będzie lepsza – stwierdził Julian.

Wiedziałem, że tak będzie. Mark i Julian byli od półtora roku parą. Nie wiem, jak oni się ze sobą dogadywali, skoro zawsze, ale to zawsze, każdy miał odmienne zdanie. Ich związek w takim układzie nie miał w ogóle racji bytu, ale nawet sprzeczając się ze sobą, robili to z miłością. Poprawiłem czapkę i spojrzałem na Billa.

– A tobie, która się podoba?

– Wszystkie są ładne.

– Wybierz którąś – rzuciłem, a dotąd kłócący się Mark i Julian nagle zamilkli.

– Wolałbym nie – odparł.

– Jesteś w tym roku gościem, więc wybierz którąś.

– Tom… – jęknął, szukając sposobu wymigania się. Czuł się nieswojo. Widziałem, że nie chciał brać na siebie takiej odpowiedzialności, ale Mark i Julian podchwycili mój pomysł i poparli mnie.

– Właśnie, jesteś tu gościem, więc masz przywilej wybrania choinki.

Bill spojrzał na mnie, a ja poprawiłem rękawiczki, przygotowując się do ścinania drzewka.

– No to która? – ponagliłem go, a on tym razem spojrzał na chłopaków, którzy jak na komendę, obaj skinęli tylko głowami, żeby którąś wybrał.

Bill rozejrzał się, po czym podszedł do jednej i dotknął jej gałązek.

– Taką lubiła moja mama. Pięknie pachnie i… - zamilkł, zerkając na mnie. – Ten świerk mi się podoba – powiedział.

– No to decyzja zapadła – rzuciłem, podchodząc do drzewka z siekierą. – Odsuń się.

Zanim wróciliśmy do domu z choinką, było już ciemno i zaczął znowu padać śnieg. Dobrze, że nie odeszliśmy daleko i z oddali było widać domek, bo mógłby być problem z powrotem.

Dziewczyny były oczywiście zachwycone drzewkiem. Zaczęliśmy je ubierać w ozdoby choinkowe, a że trochę nas tam było, ubraliśmy je błyskawicznie.

– Piękna – powiedział Julian, robiąc zdjęcie choince. Wszyscy na moment zamyśliliśmy się, przyglądając się choince.

W końcu Beate sprowadziła nas na ziemię, oznajmiając, że wszystko już gotowe do Wigilii i że ona idzie się stroić na tę okazję. Jak tylko to powiedziała, wszyscy jak na komendę ruszyli do swoich pokoi przebrać się. Ja z Billem także poszliśmy się przygotować.

– Denerwuję się, Tom – rzucił, poprawiając mankiety w koszuli.

Spojrzałem na niego.

– Czym?

– Tą kolacją.

– To tylko kolacja.

– To coś więcej, niż tylko kolacja. To wigilia z przyjaciółmi.

Uśmiechnąłem się i wstałem z łóżka, podchodząc do niego.

– Bill – zacząłem, kładąc mu ręce na ramionach. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że te święta spędzasz razem z nami.

– Też się cieszę, że dałem się jednak namówić, chociaż nadal trochę niepewnie się czuję.

– Po tej Wigilii zapomnisz o tym, że wczoraj to byli dla ciebie obcy ludzie. Zobaczysz.

– A co z prezentami? – wypalił nagle.

– Jakimi prezentami?

– Pod choinkę. Ja nic nie mam.

– Nikt nic nie ma. Nie dajemy sobie prezentów. Już sam fakt, że widzimy się raz do roku, jest dla każdego z osobna prezentem, więc nie przejmuj się tym.

– Okej – odparł.

– Chociaż, ja mam drobny upominek dla ciebie – powiedziałem tajemniczo. A on aż szerzej otworzył oczy z zaskoczenia.

– Tom…

– Tylko nie świruj po tym, okej? – mówiąc to, chwyciłem go za twarz oburącz i zanim zdążył mi odpowiedzieć, po prostu go pocałowałem. Nie spieszyłem się ani nie robiłem tego na odwal. Wiedziałem, ile znaczy dla niego ten pocałunek i chciałem, żeby go dobrze zapamiętał, zanim oczywiście obdarzę go tysiącem innych kiedyś tam, bo miałem to w planach.

Puściłem go po chwili, odsuwając się.

– Wesołych świąt, Bill.

– Tom… – Był zaskoczony. – Ale… Bo… – zaczął się jąkać. – Jak mam to rozumieć?

Wzruszyłem ramionami. Nie chciałem mu powiedzieć, a raczej nie umiałem mu powiedzieć, że go kocham, ale miałem nadzieję, że on to zrozumie.

Bill patrzył mi się w oczy, ani na moment nie spuszczając z nich wzroku. Przygryzł dolną wargę i bez zastanowienia przywarł do mnie, całując. Nie odsunąłem się tym razem ani nie broniłem. Znów poczułem miękkość jego warg, smak jego śliny i jego kuleczkę w języku, która znowu mnie tak cholernie intrygowała.

W końcu przerwaliśmy, słysząc jak Zoi woła z dołu, żeby wszyscy zeszli.

Odchrząknąłem, nie bardzo wiedząc, jak skomentować to, co zrobiliśmy z taką pasją. Słowa były tu zbyteczne. Obaj patrzyliśmy na siebie z pożądaniem i to była kwestia czasu, kiedy to pożądanie zaprowadzi nas prosto do łóżka.

– Wesołych świąt, Tom.

Uśmiechnąłem się, oblizując usta po naszym trochę zwariowanym pocałunku. Czułem, że teraz Bill mi już nie odpuści. I czułem, że po tych świętach nie będę „ja” i „on”, tylko będziemy „my”.

51 komentarzy:

Anonimowy8 lipca 2015 21:06
Nowy odcinek THTV i twojego opowiadania.. Czy to niebo?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Révolution Immortelle.8 lipca 2015 21:12
Iii ii mało mi.. Przeleciałam ten odcinek z prędkością światła... Chce daaaaleeeeej :<
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Kyna8 lipca 2015 22:06
Och! Kocham Cię za to. A jednocześnie nienawidzę. Chciałoby się już Coś więcej, ale tak naprawdę wszystko idzie idealnym tempem. Po prostu wzbudzasz ciekawość, nie przeginając w drugą stronę.
Zwykle nie piszę komentarzy, ale tu nie mogę się pwstrzymać. To jak budujesz historie jest piękne. Też chcę tą umiejętność :)
Jeszcze lepiej by się to czytało jednym ciągiem, co z pewnością uczynię jak skończysz - a na razie z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział.
Pozdrawiam i życzę weny.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown8 lipca 2015 23:13
Ostatnio mam takie zamieszanie i tak mało czasu, że nawet nie mam kiedy usiąść na spokojnie i skomentować, ale czytam wszystko na bieżąco ;) Jednak na skomentowanie tego odcinka musiałam znaleźć już chwilę ;D
No w końcu Tom robi jakieś większe postępy! I podoba mi się to! Podoba mi się jego zachowanie teraz i zaczynam go powoli lubić coraz bardziej, oby tego nie zepsuł haha
Chociaż w ostatnim czasie i tak jeszcze nieco sobie przeczył i walczył ze sobą. Przyznam, że myślałam, że po tym jak Bill prawie umarł Tom bardziej się do niego zbliży tak od razu. Bo właściwie to można było wywnioskować z tego co czuł wtedy, co myślał, no i z jego słów w szpitalu. Żałował, że tak odpychał Billa, no i mówił, że trzeba to zmienić, że ten nic o nim nie wie, a właściwie od tamtej pory nic mu więcej o sobie nie powiedział, a jak jego przyjaciele teraz mówili coś więcej na jego temat nie był zbyt zadowolony.
No ale w każdym razie cieszę się, że razem pojechali na te święta i że jednak Tom dopuszcza do siebie już coraz bardziej te myśli, że mu zależy, że chce być z Billem. Nawet przed przyjaciółmi nie próbuje tego ukrywać tylko się przyznaje, wiec u niego to już naprawdę duży postęp. No i ten pocałunek na końcu! Tak mi się to podobało <3 Całą tą część czytałam w takim napięciu, bo czułam, że coś się wydarzy. No i było! Chyba lepszego prezentu nie mógłby Tom podarować Billowi. Coś czuję że w kolejnym odcinku, może się już coś między nimi wydarzyć. Może przyjaciele Toma przez ten tydzień nie będą mogli spać nocami bo Bill... będzie głośny.. hahaha xD nie no żartuje, chociaż w sumie... chyba bym nie narzekała xD Jestem ciekawa tej wigilii i tego jak Tom się upije trochę... Wtedy to już całkiem mogą mu hamulce puścić, jak nawet na trzeźwo już miał wątpliwości co do tego, że da radę się powstrzymać. Chociaż z drugiej strony obawiam się, że któryś się tak spije, że nic z tego nie będzie xD
A w ogóle, jak dobrze pamiętam, chyba w którymś ze wcześniejszych opowiadań, na wstępie pisałaś coś, że w końcu w tej danej części długo wyczekiwany przez czytelników seks xD Ale tutaj nie pisz takiej zapowiedzi jeśli możesz. Wolę czytać z taką niepewnością czy coś będzie czy nie ;D
No i znów czekać 3 dni... jak ja nie lubię czekać yh
no ale dużo weny życzę ;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy8 lipca 2015 23:16
Boże,niczego wcześniej nie kochałam tak bardzo,jak Twojego opowiadania. Jezu,Jezu,Jezu... <3 Dzisiaj od rana czekałam,nie mogłam się nawet w pracy skupić! :D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown8 lipca 2015 23:49
Hmmm, zastanawiam się w którym momencie Tom zaczął był taki 'zdecydowany'. Gdzie ja przeoczyłam ten fragment? Chyba muszę wrócić do wcześniejszych rozdziałów, bo miałam wrażenie, że nie będzie na tak, nie będzie, nie będzie, a nagle od tego rozdziału jest. Miło, czyżby gwiazdka przyszła wcześniej? :)
Oprócz tego nie daje mi spokoju jedna myśl, to już chyba 5 albo 6 osoba, która mówi o ich bliźniaczych twarzach? Ja rozumiem, że nie są przygotowani na tę więź, ale ludzie, gdyby mi 3 osoby mówiły, że muszę być bliźniaczką Severusa Snape'a to chyba umyłabym jednak włosy! :D A oni wgl nie robią sobie z tego nic, nawet się nie zastanawiają nad tym, to dziwne dla mnie.
Cieszy mnie fakt, że Tom wziął go do swoich przyjaciół, chociaż po tym wszystkim zdziwiłam się, że Tom ma o nim takie złe zdanie. Dlaczego dla niego osoba bogata ma nie potrafić zaścielić pieprzonego łóżka?! Wkurzył mnie ten skurczybyk :D
Hmm, Nie wiem co jeszcze skomentować, więc się 'pożegnam' i pozdrowię Cię czule, jednak chłodno, cobyś się ochłodziła przez te gorące dni! :)
god said no.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy9 lipca 2015 04:01
Jaki fajny klimat ma ten odcinek, aż poczułam święta :D Toma prezent taki skromny a jednak uroczy ^^ świetnych ma przyjaciół, tylko pozazdrościć :) Coś mi się wydaje, że Bill nie mógł spędzić tych świąt lepiej. Może będą one ważnym przełomem w ich życiu? Coś się napewno wydarzy :D Bill ma wielkie szczęście, że trafił w swoim życiu na Toma.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy9 lipca 2015 10:34
nigdy nie komentuję, ale zawsze na bieżąco czytam i po prostu nie wytrzymałam, więc piszę: W TAKIM MOMENCIE??! :D :D dużo weny!!!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
obsesja9 lipca 2015 13:05
Ach, ten Tom! Było się tyle opierać? Teraz sam się doprasza uwagi Billa. Już nie mogę się doczekać, kiedy dojdzie między nimi do czegoś więcej. tom przetrzymał ich sporo czasu, więc jak wreszcie się prześpią, będzie gorąco :) Coraz bliżej też pewnie do uświadomienia ich, że są braćmi bliźniakami. Jestem bardzo ciekawa jak zareagują i który z nich będzie mimo wszystko przekonywał tego drugiego, że warto walczyć o to uczucie.
"Bill patrzył mi się w oczy, ani na moment ich nie spuszczając" - to zdanie niestety musisz poprawić. Powinno chyba być "ani na moment nie spuszczając wzroku". "ich" jest odniesieniem do dopełnienia (?) w pierwszym zdaniu, którego tam nie ma, bo to nie Bill spuszcza oczy Toma... Ee =.= Chyba nie nadaję się na nauczyciela języka polskiego, ale po analizowaniu bajek po niemiecku i polsku takie rzeczy rzucają się w oczy. W każdym razie, coś mi tam nie gra. Egh.
Czekam z niecierpliwością na kolejny rozdział i postaram się komentować z większą częstotliwością. (Jak chciałam zostawić komentarz pod ostatnim rozdziałem, to mi wyłączyli prąd, a potem zapomniałam -.-)
Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
mailrond9 lipca 2015 13:16
Boskie!! Czytałam kilka razy i chcę jeszcze! Końcówka najlepsza ;D Wydaje mi się, że niedługo w końcu Tom się przełamie, bo już sam ledwo się powstrzymuje xD <3 A co do TH TV to widzę, że nie jestem jedyną osobą, która również zwróciła na to uwagę :D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
GlamKinia10 lipca 2015 00:02
O matulu, myślałam że się posiusiam normalnie z tego szczęścia! xD :D
O rannnny ale mnie ucieszyłaś!! Najpiękniejszy prezent na święta jakim Tom mógł obdarować Billa. Za to myślę, że Bill także od samego początku miał dla Toma tylko jeszcze obaj nie zdawali sobie z tego sprawy. ;D Teraz to przemyślenie Toma na koniec, dało do zrozumienia, że Tom ten prezent od Billa niebawem otrzyma. xD
Nie no, naprawdę! Ta atmosfera była taka romantyczna i magiczna. Mam takie dziwne wrażenie czy też może przeczucie, że Bill przy tym pocałunku poczuł się jak nastolatka, którą tak nagle pocałował jej wymarzony książę z bajki. Akurat tak zupełnie z bani puściłam sobie Beautiful Love - The Afters i przeczytałam ten moment, bo po prostu miałam przeczucie, że połączenie tych dwóch rzeczy będzie totalnie niesamowite. I było niesamowite! Po prostu taki klimacik mi się wytworzył, że miałam ochotę wciąż wzdychać rozkoszując się widokiem takiej sceny w mojej wyobraźni. Każdemu polecam, aczkolwiek każdemu może pasować do tego jakaś zupełnie inna melodia lub po prostu żadna. :) Muszę się z Tobą kochana podzielić tym, że tak naprawdę Twoje pierwsze opowiadanie "Przeznaczeni sobie" zawsze kojarzyło mi się z piosenką Nicole Scherzinger - Baby Love, a zwłaszcza wtedy kiedy Tom na Malediwach zrobił Billowi tą niespodziankę; złoty łańcuszek, kolacja, setki świec...to daje temu nutkę tak wielkiej słodyczy, że czasami mam wrażenie, że się przesłodzę jak używam tego połączenia. Ale naprawdę to sprawiło, że Twoje pierwsze opowiadanie mnie zwyczajnie urzekło do granic możliwości i nie tylko przesądziło o tym, że pokochałam Twoje wszystkie opowiadania oraz Twój styl pisarski, ale także sprawiło, że "Przeznaczeni sobie" stało się chyba moim ulubionym opowiadaniem z Twojego repertuaru. Mam do niego jakiś taki spory sentyment, bo to od jego przeczytania pozostałam Twoją ogromnie wierną czytelniczką, a Ty stałaś się dla mnie kimś na kształt idolki. :D
Z tymi całymi świętami to w ogóle wspaniała sprawa. Tom jest taki zupełnie inny dla Billa, a wbrew pozorom także Bill jest inny dla Toma. Tom nie zachowuje się jak ochroniarz, odsłania nie tylko przed sobą, ale i przed Billem swoje pragnienia i swoją miłość. Billa za to opuszczają całkowicie uroki snoba i wyłania się gdzieś z głębi niego taki uroczy, nieśmiały i zupełnie zwyczajny chłopak, który stara się wpasować do nowo-poznanego grona ludzi. To takie urocze i wyjątkowe, że odkrywają się przed sobą ze swoimi naturalnymi zachowaniami, bez żadnych masek i zachowań na pokaz. To trochę coś jakby się od nowa poznawali i jest to w pewien sposób naprawdę piękne. :D
Jestem bardzo ciekawa kto zainicjuje akcję w łóżku i który będzie bardziej spragniony drugiego. Mam trochę wrażenie, że zainicjować może to Bill, jak sam Tom stwierdził pod koniec teraz to Billy już mu nie odpuści. Z drugiej strony moim zdaniem to Tom będzie tym mocniej spragnionym, bo jakby nie patrzeć, to człowiek który bardzo czegoś pragnie, a ciągle sobie tego odmawia jest chyba bardziej wyposzczony. ;D
Coś czuję, że jak już Tom rzuci się na Billa to będzie między nimi bardzo, ale to bardzo gorąco...no i rzeczywiście może się okazać, że Bill będzie głośny...inni nie będą mogli spać, a Zoi będzie się po cichutku cieszyć yaoistka haha xD
W sumie mimo wszystko mam wątpliwości co do zainicjowania tego seksu, no bo w sumie to rzeczywiście skoro Toma ma się tak opierać nadal, to dopóki Bill będzie próbował coś robić, Tom będzie odmawiał. Tom jest typowym zdobywcą i dlatego trochę przestaje go kusić kiedy ofiara przychodzi sama i się łasi, znacznie lepsze efekty Bill zyskuje trzymając Toma w pewnego typu niedosycie, bo wtedy nasz Tommy zaczyna łowy. hehe ;p No, ale z drugiej strony skoro dał się Billowi pocałować zaraz po tym jak sam go pocałował to chyba nie będzie się aż tak bardzo wzbraniał... No nie wiem mam nadzieję, że już niedługo się o tym przekonamy i razem z chłopakami rozwiejesz nasze wątpliwości. ;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Bill and Tom Kaulitz Twincest10 lipca 2015 21:33
Ale domysły jak się dowiedzą, że są rodzeństwem, do tego który będzie przeciwny, to najlepsza nagroda dla piszącego.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Jaskóła11 lipca 2015 18:14
Świetny rozdział, uwielbiam Boże Narodzenie i miło jest o nim poczytać w lecie.Bill powoli odnajduje się wsród przyjaciół Toma,fajna z nich grupa,to ,że dla nich prezentem jest wspólne spędzenie tego czasu bardzo przypadło mi do gustu.To tak włśnie powinien wyglądac ten czas ,chociaż bardzo podobała mi się wymiana "prezentów " między nasza parą .Matka Andreasa też dostrzegła olbrzymie podobieństwo między nimi,biorąc Billa za Toma ,choć o innym image.Tom świadomy swych uczuć,poddający się im ,to bedzie ciekawe i czekam niecierpliwie kiedy wreszcie uświadomi Billa ,że przestał walczyć z nim i ze sobą.Pozdrawiam Beata
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Bill and Tom Kaulitz Twincest11 lipca 2015 20:31
Może to nastąpi szybciej niż myślisz :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi