Bill and Tom Kaulitz Twincest: Bodyguard

czwartek, 23 lipca 2015

Bodyguard - 32 -

21:00

Odcinek 32

Każda chwila spędzona z Billem wydawała się być jak mrugnięcie okiem. Im bliżej siebie go miałem, tym mocniej go pragnąłem. Nigdy nie sądziłem, że można tak się zakochać. A ja dosłownie oszalałem na jego punkcie i wiedziałem, że on czuje do mnie dokładnie to samo.

Przylgnąłem do jego pleców w zbyt ciasnej jak dla nas dwóch kabinie prysznicowej i obdarowywałem jego kark i ramiona pocałunkami. Bill podparł się rękami o ściankę, zaciskając je w pięści, gdy moja dłoń zsunęła się na jego krocze i z wielkim zapałem wyniosła go na wyżyny podniecenia.

Ciągle powtarzał moje imię, a kiedy był już na granicy, wstrzymywał w sobie powietrze i wtedy zwalniałem tempo, nie chcąc, żeby już skończył.

– Postaram się, byś zapomniał o wszystkich złych chwilach, jakie spotkały cię w życiu.

– Wiem, Tom.

Czułem, że po naszej rozmowie Bill bardziej się skupiał na tym, co się działo między nami. Już nie uciekał gdzieś myślami. Odwrócił się w pewnym momencie do mnie przodem.

– Chcesz mnie tu doprowadzić do szaleństwa?

– Taki mam zamiar.

– To wiele ci już nie brakuje – odparł i zaczesał dłońmi moje włosy do góry. Odchyliłem głowę do tyłu, napawając się tym odczuciem i czując, jak po chwili rozpuszcza mi włosy. – Uwielbiam twoje włosy. Są takie mięciutkie.

Uśmiechnąłem się.

– A ja nie będę wymieniał, co uwielbiam w tobie, bo mógłbym nie skończyć do jutra – rzuciłem i wpiłem się w jego usta. Nareszcie poczułem jego smak. Zaczynałem go pożądać jak narkotyku, im częściej się całowaliśmy, tym więcej go pragnąłem. Kolejny raz poczułem, jak przejeżdża kolczykiem w języku po moim podniebieniu. Mruknąłem, a chwilę później poczułem, że się uśmiecha. Wiem, że robił to specjalnie, ale podobało mi się to. – Nie prowokuj mnie, bo to się dla ciebie za chwilę źle skończy.

– I o to mi właśnie chodzi – odparł.

– Ach tak?

Skinął głową.

Odwróciłem go do siebie tyłem, kolejny raz przylegając do jego pleców i pośladków, i wszedłem w niego.

Znowu zmierzaliśmy prosto do jednego celu, a właściwie to ja zmierzałem, zatapiając się w jego gorącym wnętrzu. Westchnął, wypinając się na tyle, na ile pozwoliła mu ta ciasna kabina.

– Głębiej, Tom – wyszeptał, a ja zareagowałem niemalże natychmiast, chcąc mu dać jak najwięcej przyjemności. – O Boże! – jęknął. – Jeszcze raz… Zrób tak jeszcze raz – zaczął prosić.

A ja kolejny raz zatraciłem się w tej namiętności. Moje ręce błądziły po jego ciele, nie mogąc nasycić się fakturą jego skóry. Usta sięgały najwrażliwszych miejsc na szyi, a on tylko wzdychał i wychodził naprzeciw każdemu mojemu pchnięciu, chcąc mnie czuć mocno, głęboko, wyraźnie, zupełnie tak jakby chciał nadrobić stracony czas.

A czas, w naszym przypadku odgrywał bardzo istotną rolę. Chociażby dlatego, że ciepła woda z bojlera zaczęła się kończyć i coraz wyraźniej czuliśmy, że staje się chłodniejsza. Objąłem Billa, nie chcąc żeby zmarzł, ale nie wiem, czy w stanie, w jakim się znajdował, w ogóle zauważył, że woda zrobiła się już prawie zimna. Ciężko i szybko oddychał, zaciskając rękę na mojej dłoni, tej, którą go pieściłem, napierając cały czas na mnie i chcąc mnie czuć w sobie jeszcze głębiej. Nie szczędziłem mu przyjemności, czując po chwili w ręce jego ciepłe nasienie.

Puścił mnie w końcu, opierając się dłońmi o ściankę kabiny.

– To było niezłe, Tom – wyszeptał, wciąż próbując wyrównać przyspieszony oddech, a ja powoli wycofałem się z niego. Nie chciałem w nim kończyć, choć pewnie nie miałby nic przeciwko.

Odwróciłem go do siebie przodem i wpiłem w jego usta, doprowadzając się w tym samym momencie ręką do szczytowania i kończąc na jego brzuchu.

Oderwał się od moich ust, uśmiechając się.

– Z czego się śmiejesz? – zapytałem.

– Nie czujesz?

Uniosłem brwi, nie wiedząc, co ma na myśli. Czułem wiele rzeczy, ale nie miałem pojęcia, o czym w tej chwili myślał Bill.

– Leci zimna woda.

Jak na komendę zakręciłem ją.

– I to od dobrych pięciu minut – sprostowałem. – Andy mi jutro łeb urwie za spuszczenie z bojlera całej ciepłej wody.

– To moja wina. Przepraszam. – Zaczął znowu brać winę na siebie.

– Żadna twoja. Jeśli ktoś tu ponosi winę, to ja. A tak prawdę mówiąc, to wina Andreasa, bo z tym bojlerem jest co roku ten sam problem. W zeszłym to Julian z Markiem spuścili całą ciepłą wodę i do południa czekaliśmy na to, żeby się znowu nagrzała. Dwa lata temu Andy z Beate. Pewnie robili to samo co my i to właśnie w tej kabinie – zaśmiałem się, puszczając na chwilę wodze wyobraźni. Jeśli było tu tak ciasno to ciekawe, w jakiej pozycji oni to robili. – Tyle razy mówiłem Andiemu, żeby zmienił ten średniowieczny sposób grzania wody.

– Może po prostu nie ma na to pieniędzy. Nie pomyślałeś o tym? – stwierdził Bill.

– Nie chodzi o kasę. Zresztą dołożylibyśmy się wszyscy, gdyby to był akurat problem. Andy tłumaczy się tym, że nie będzie robił remontu całego domu tylko dlatego, że raz do roku przez tydzień jest tyle osób, że zwyczajnie musi zabraknąć ciepłej wody.

– No w sumie, to jest całkiem logiczne.

– Tak. I całkiem logiczne będzie to, że jutro rano będą wszyscy znowu narzekać na jej brak.

Wyszedłem pierwszy i podałem ręcznik Billowi.

– Dzięki.

– Pewnie zmarzłeś, co? – zapytałem.

– Szczerze mówiąc, nie czułem wcześniej. Teraz jest mi trochę zimno.

– Mam nadzieję, że się nie rozchorujesz.

– Nie, bez przesady, aż takim zdechlakiem nie jestem – odparł.

– Oby, bo jak wylądujesz znowu w szpitalu, nagadam kolejnych głupot, sądząc, że jesteś nieprzytomny i nic nie słyszysz.

Uśmiechnął się.

– To były najpiękniejsze słowa, jakie kiedykolwiek usłyszałem.

– Nie przesadzaj.

– Naprawdę. Teraz potrafisz kręcić. Trzeba cię przyprzeć do muru, żeby wyciągnąć coś z ciebie, a wtedy byłeś szczery do bólu.

– Bo byłem pewny, że tego nie słyszysz.

– Więc dobrze zrobiłem, że się nie ruszyłem, a kusiło mnie dać ci znać, że choć mam wysoką gorączkę i wszystko mnie boli, kontaktuję i wszystko słyszę.

Pokręciłem głową ze zdumienia.

– Mogłeś dać mi znać, nie umierałbym ze strachu o ciebie.

– Bałeś się o mnie?

– Bałem się, że cię stracę.

Zmarszczył brwi z rozczuleniem.

– Wytarłeś się? – zapytałem, zmieniając temat.

– Tak.

– To do łóżka.

Bill poruszył brwiami, co nie uszło mojej uwadze.

– I nie rób min, ja wszystko widzę. Chodzi mi tylko o to, żebyś się nie przeziębił.

– Wiem – odparł, przygryzając dolną wargę, zapewne po to, bym nie widział, jak go ta sytuacja bawi.

Zupełnie nadzy wśliznęliśmy się pod kołdrę. Natychmiast objąłem go, przysuwając się do niego i próbując rozgrzać, chociaż wcale zimny nie był.

– Um – mruknął, tuląc się do mnie. – Tak będzie już zawsze? – zapytał.

– A chcesz?

– Tak. Chcę czuć się niewolnikiem twoich ramion.

– Niewolnikiem?

– Tak.

– Super. Mam osobistego niewolnika. A skoro go już mam, mogę mu rozkazywać.

– Możesz. Zrobi wszystko, co mu każesz.

Aż uniosłem głowę i spojrzałem na niego.

– No co? – zapytał, zauważając moje zaskoczenie. – Naprawdę, zrobię co zechcesz.

– Bill, ja nie jestem Nikiem. Nie chcę, żebyś spełniał każdą moją zachciankę. Jeśli jest coś, czego ty chcesz lub o czymś marzysz, to powiedz.

Zamyślił się na chwilę, po czym spojrzał mi w oczy.

– Oddałbyś mi się? – zapytał wprost.

Tym razem to ja się zamyśliłem. Nigdy nie byłem w łóżku stroną bierną, a tym bardziej nigdy nie oddałem się żadnemu mężczyźnie. Czy Bill był dla mnie na tyle ważny, bym spełnił jego prośbę?

– Nie musisz odpowiadać, to było pytanie retoryczne. Mnie odpowiada taki układ, jaki jest, i nie chcę niczego zmieniać.

Poczułem się w tym momencie źle. Czułem, że go zawiodłem. Przecież mogłem mu odpowiedzieć, że nie jestem gotowy albo, że może kiedyś. A ja zrobiłem najgorsze, co mogłem zrobić - zamilkłem, wypowiadając tym milczeniem więcej, niż gdybym wygłosił elaborat.

– To nie tak – zacząłem.

– Nie, Tom. Nie tłumacz się. Jest ok.

– Nie jest.

Zaśmiał się.

– Nie musisz czuć się winny dlatego, że czujesz się mężczyzną.

– Nie o to chodzi, Bill. Ja… Ja na chwilę obecną nie czuję się po prostu gotowy.

– Rozumiem. Nic więcej nie musisz mówić. Pytanie było tylko czysto retoryczne.

– Cholera, Bill! Przestań mnie usprawiedliwiać! – uniosłem się. Zaczynało mnie denerwować to, że ciągle próbował mnie tłumaczyć. Nie wiem, jak wyglądał jego związek z Nikiem, ale jeśli Bill przez oziębłość i to, że go Nik wykorzystywał, tłumaczył sobie takie zachowanie jakimiś wyssanymi z palca powodami, to czas najwyższy pokazać mu, czym się różni prawdziwy związek od tego za pieniądze. – Oddam ci się, ale nie dziś i nie tutaj, okej?

– Nie musisz.

– Wiem, że nie muszę, ale chcę, a to duża różnica.

– Zdenerwowałeś się – stwierdził.

– Owszem. Nie ty jednak jesteś powodem moich nerwów, ale ja sam.

– Nie rozumiem.

Pokręciłem głową. Nie chciało mi się tłumaczyć mu mojej pokręconej natury. On był dziwakiem, ale mnie też niczego nie brakowało w tym temacie.

– Umówimy się tak, że sam poproszę cię o zamianę ról, ok?

– Nie musisz.

– Bill!

Nie chciałem, żeby się teraz czuł winny, bo zadał niewłaściwe pytanie. Między nami nie mogło być żadnych oporów, czy innych takich. Dla mnie związek opierał się przede wszystkim na szczerości i oddaniu, i chciałem móc powiedzieć, że oddaję się Billowi w pełni tak jak on mnie.

– Dobrze.

– No. Boże, czy ty mnie zawsze musisz stawiać pod ścianą?

– Ty sam się pod nią stawiasz. Musisz się nauczyć asertywności.

– Jestem asertywny.

– Asertywności w związku. Nie możesz się na wszystko godzić, jeśli tego nie chcesz.

– Chcę to zrobić. Chcę ci się oddać. I to nie raz. Tylko jeszcze nie teraz.

– Dobra. Skończmy ten temat, bo cały się już spiąłeś.

– Nie spiąłem się, po prostu…

– Tom!

Westchnąłem.

– Komplikujesz, Bill.

– Nie. Ty sam sobie wszystko komplikujesz. Przytul mnie lepiej.

Przytuliłem, całując go w czoło.

– Czuję się teraz jak twój młodszy brat.

Prychnąłem.

– To śpij już młodszy braciszku – odparłem.

Bill się zaśmiał.

– Właściwie mógłbyś być moim starszym bratem. Masz urodziny wcześniej ode mnie – rzucił.

– No widzisz. W takim razie z uwagi na to, że jakby nie patrzeć jestem od ciebie starszy, musisz się mnie słuchać.

– Ach. Kręci cię władza, co?

– No pewnie. A ciebie nie?

– A kogo nie kręci?

Gadanie o pierdołach zajmowało nam masę czasu. Potrafiliśmy tak przegadać pół nocy, a kiedy orientowaliśmy się, która jest już godzina, nie mogliśmy uwierzyć, że czas nam tak szybko minął, choć wydawało się nam, że zamieniliśmy ze sobą zaledwie kilka… No dobrze, kilkaset zdań, a może nawet więcej.

Nazajutrz było dokładnie to, czego się spodziewałem, a mianowicie marudzenie, że spuściłem całą ciepłą wodę. Jakbym zrobił to sam, a przecież Bill był tam razem ze mną, ale oczywiście on nie był niczemu winien, tylko ja. Wziąłem jednak winę na siebie, przyglądając się z ukradka, jak Bill ucieka wzrokiem, kiedy wszyscy na niego zerkają. Byłem winny, ale wszyscy doskonale wiedzieli, w jakich okolicznościach te pięćset litrów gorącej wody zniknęło bezpowrotnie. Kolejny raz też wrócił temat zmiany systemu grzania wody na bardziej efektywny. I kolejny raz Andreas zapierał się rękami i nogami, by tego nie robić. I tak z roli atakującego, przeszedł na rolę ofiary i winnego tego, że dla reszty nie zdążyła się nagrzać do rana ciepła woda.

Po południu wybraliśmy się do cioci.

Od razu jak mnie tylko zobaczyła, uśmiechnęła się i pożyczyła mi szczęścia. Była spostrzegawcza niczym rodzona matka i chyba tak ją też traktowałem, jak drugą mamę, której de facto nie miałem. Ja z jej strony też czułem miłość i to, że nawet fakt, iż nie byłem jej rodzonym synem, nie sprawił nigdy, że traktowała mnie inaczej, niż Andreasa. Obaj mieliśmy takie same kary i obowiązki. I obu obdarowywała taką samą miłością i czułością, a przynajmniej ja nigdy nie zauważyłem, żeby Andreas jako jej rodzony syn, dostawał od niej więcej.

Kolejny raz położyłem się obok niej na szpitalnym łóżku, przytulając się i chłonąc jej czułe głaskanie. W tej chwili Bill nie mógł się już powstrzymać i słyszałem, że zrobił nam nawet zdjęcie. Tak, jeden z najlepszych ochroniarzy w kraju, dorosły, bo już dwudziestopięcioletni facet, tuli się do swojej zastępczej matki jak dziesięciolatek, ale im starszy byłem, tym bardziej tego potrzebowałem i mniej się wstydziłem o to prosić, ironia? A może dojrzałość?

– Bill, usiądź koło mnie z drugiej strony. Też cię przytulę.

– Nie, nie trzeba.

– Nie krępuj się. Wiem, że jesteście już dorośli, ale nawet gdybyście mieli po pięćdziesiąt lat, wciąż dla mnie będziecie dziećmi.

Z wahaniem, ale podszedł do łóżka i usiadł na brzegu. I choć nie przytulił się do niej tak jak ja, to uchwycił jej dłoń. Obserwowałem jego twarz, był poruszony. Musiał bardzo kochać swoją mamę i okropnie za nią tęsknić, skoro czułe głaskanie po dłoni sprawiły, że jego oczy zaszkliły się od łez.

Sylwester zbliżał się wielkimi krokami. Chwile spędzone z Billem mijały tak szybko, że ten tydzień przeleciał mi jak jeden dzień.

Andreas próbował go nauczyć jeździć na nartach, z czego miałem ubaw po pachy, zwłaszcza gdy Bill lądował kolejny raz na śniegu. Ja się nie pchałem na stok. Wolałem postać z kubkiem gorącej czekolady i poobserwować wyczyny Billa, a było na co popatrzeć, no i porobić mu kilka zdjęć, którymi w odpowiednim czasie zamierzałem go szantażować.

Wieczorem padł jak długi, nawet nie czuł, jak go rozbierałem i całowałem każde sine miejsce na ciele. Te na pośladkach wyglądały chyba najgorzej. Starałem się dać mu tyle szczęścia, ile byłem w stanie. A on chłonął wszystko, co mu dawałem. Wpasował się w naszą zwariowaną paczkę jak brakujący puzzel w układance i stał się jednym z nas. Nawet Julian nie czuł się w zeszłym roku tak swobodnie jak Bill pod koniec pobytu tutaj.

Czekał nas jeszcze tylko sylwester i powrót do Berlina oraz zmagania dnia codziennego.

Najbardziej zaskoczył mnie jednak telefon od Gordona. Najpierw zaniepokojony pytał, czy Billowi coś zagrażało, że go wywiozłem z miasta, a potem jak przedstawiłem mu obraz sytuacji, myślałem, że nie skończy mi już dziękować za to, że zabrałem Billa ze sobą i że on jest taki szczęśliwy, bo fakt, że od dwóch dni miał wyłączony, a raczej rozładowany telefon i w ogóle się tym nie przejmował, świadczył tylko o tym, że był taki szczęśliwy, że zapomniał o reszcie świata. I o to mi właśnie chodziło, o staniu się jedną wielką rodziną.

– Andy nie przesadzaj z tym szampanem – upomniałem go, gdy pakował kolejną butelkę do lodówki.

– O co ci chodzi?

– Kto to wypije?

– Ty.

Prychnąłem.

– Pojutrze wracamy z Billem do Berlina, muszę zdążyć wytrzeźwieć.

– To zostaniecie dłużej.

– Nie chodzi o mnie, tylko o Billa. Nie rozumiesz, że on ma masę pracy na głowie? – tłumaczyłem Andiemu, a on jakby w ogóle nie słyszał, co do niego mówię.

– Bill? – zawołał go, słysząc w odpowiedzi: „idę”.

– Nie, Andy, daj spokój. Nie proś go. Zrozum, że są ludzie, którzy pracują, nie tak jak ty.

– Coś chciałeś? – zapytał Bill, stając w drzwiach kuchni.

– Nic nie chciał – wtrąciłem się.

– A właśnie, że chciałem.

– Nie chciałeś – zacząłem się z nim siłować, próbując zatkać mu dłonią usta.

– Mogę się dowiedzieć, o co chodzi?

– Puść mnie, Kaulitz! – Andy wysmyknął mi się i pchnął mnie na krzesło, aż usiadłem.

– Chodzi o wasz wyjazd.

Bill natychmiast spojrzał na mnie.

– Jedziemy drugiego – sprostowałem.

– No właśnie. Teoretycznie – dukał Andy. – Jeśli pojedziecie drugiego, to Tom będzie się ograniczał z piciem, żeby wytrzeźwieć, a jeśli byście pojechali dzień później, to…

– Jedziemy trzeciego – uciął Bill, łapiąc, do czego zmierzał Andreas.

– Nie! – zaprotestowałem.

– Dlaczego?

– A co z twoim pokazem? – Myślałem, że mu zależy, by jak najszybciej wrócić do Berlina. Nie było go już w domu tydzień i do tej pory odnosiłem wrażenie, że terminy były dla niego świętością.

– Jeden dzień nikogo nie zbawi.

Westchnąłem. Właśnie się przekonałem, że słowo „termin” w przypadku Billa ma nico różne oblicza, niż do tej pory sądziłem.

– Jak chcesz, ale jeśli myślicie, że kolejny raz mnie tak spijecie, jak w święta, to jesteście głęboko w błędzie.

Bill i Andreas uśmiechnęli się do siebie. Czułem, że kolejny raz będę miał kaca giganta.

18 komentarzy:

Unknown23 lipca 2015 22:12
Kac gigant się szykuje widzę. :) Nie mogę się doczekać następnych odcinków, a fakt, że przeczytam je z tak kolosalnym opóźnieniem nie napawa mnie optymizmem. Muszę przyznać, że związałam się z tym opowiadaniem jak z nikim innym. :D
Och, pewnie na pohybel wszystkim czytelnikom tego opowiadania muszę powiedzieć: MNIEJ SEKSU :D
Hahahaa. Pozdrawiam, god said no. :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
GlamKinia24 lipca 2015 17:32
Akcja pod prysznicem taaakaa gorąca!!! No po prostu Cię ubóstwiam!! <3333
Hahaha, zabrakło ciepłej wody!! Biedaczyska z tych naszych chłopców. Teraz każdy wie co robią pod prysznicem xD A nasz kochany Billy się teraz wstydzi. To wszystko wina Tomusia, bo to on wymyślił, żeby "uprawiać miłość" pod prysznicem. xD
A co do seksu w wodzie to nadal skrycie liczę, że kiedyś zrobią to w tym basenie albo jacuzzi. ;D
Ach, no ciekawi mnie jak zareagują wszyscy po powrocie chłopaków na wiadomość, że są razem. Pewnie Sebastian jak zwykle będzie chodził niezadowolony. xD
A no i rozumiem, że teraz chłopcy będą sypiać razem. No i to Tom u Billa, bo Billy się nie może ze swojej twierdzy ruszyć, żeby nic mu się nie stało. Czyli się tam przeniesie na stałe ze wszystkimi swoimi rzeczami, tak? ;D No i oczywiście Sebastian się wkurzy xD
A tak w ogóle to naszła mnie taka myśl...Skoro to niby Nik chce zrobić krzywdę Billowi to czy ma on możliwość otworzenia drzwi do jego twierdzy? Mam nadzieję, że nie..
No, ale co ja tu o takich smentach!! Nareszcie to na co czekałam...SYLWESTER!!!!!!!! :DDDD
Widzę, że dla Toma już szykuje się ogromny kacyk haha ;) Jestem ciekawa czy Billy ma jakieś konkretne plany w związku z upitym Tomem... ;D A no i cikawi mnie czy jak będą fajerwerki to czy Tom odważył by się całować Billa wśród fajerwerków przy wszystkich przyjaciołach? To było by takie romantyczne i słodkie. Na pewno by się Billowi spodobało no i w ten sposób Tom udowodnił by mu, że się go nie wstydzi. Zresztą pewnie pozostałe dwie pary będą się miziać. ;) Tylko Zoi mi szkoda, bo ona nie ma nikogo. Znajdź jej jakiegoś faceta...albo dziewczynę ;D To by była kolejna nowa osoba w paczce. :D
A tak właśnie nagle sobie uświadomiłam, że Bill nakłonił Toma do seksu najpierw go upijając, a Tom jakiś czas temu przed wyjazdem się upierał, że to się nie uda, bo nie chciał, żeby Bill próbował to zrobić. xD Albo Bill sam się domyślił, że Tommy jest podłym kłamczuszkiem albo któryś z jego przemiłych przyjaciół (Andreas) go uświadomił, że to nie prawda. ;D
I znowu chłopaki mówią coś z czego nie zdają sobie sprawy, że jest prawdą. Ta gadka była mimo wszystko taka słodka (n.n) Jakoś jak oni nie mają swiadomość, że są dla siebie braćmi to jest takie inne i zaczyna mi brakować tego, że oni zdają sobie z tego sprawę. Jakoś jak oni to robią ze świadomością, że są spokrewnieni i to w dodatku najbardziaj jak się możliwie da na tym świecie, to to jest tak przerażająco podniecające i ekscytujące. To jest wtedy takie cudne i takie mrrraśne... ;D Ach, jestem chora i nie wyżyta xD
Tak w ogóle to Tommy ma już po prostu obsesję na punkcie Billa. Nie może się nim zwyczajnie nacieszyć i nasycić. Cały czas ma na niego ochotę. Chyba tak długo się przed tym wstrzymywał, że teraz zwyczajnie wariuje. Chyba jest bardziej chętny niż Bill. No cóż, rasowy samiec xD

OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
INNA24 lipca 2015 20:54
Oni są mega słodcy. Chyba odstawię słodycze, skoro mam takie super opowiadanie.
Bill jest głupi jak kilo gwożdzi, ze nie ufa Tomowi, chociaż ten go kocha jak cholera jasna. za duzo mysli o tym, co było kiedyś i przez to nie potrafi zrozumiec swoich uczuć. Wiadomo, ostrożność i rezerwa są potrzebne zawsze, ale mógłby obnizyc ten swój mur obronny przed otaczającym go swiatem bo rani ich ytylko tą swoja paranoja. Wszystko porównuje i szuka dziury w całym, co jest czystyn idiotyzmem moim zdaniem, ale to jest Bill jego zmienic nie można, jeśli tego nie chce.
A tom niech sie za niego porządnie weźmie, bo nie moze być tak, że daje Billowi myslec o jakis głyupotach, które były dawno temu.
Ogułem to pluszowo, sexaśnie i zajebiscie, wiec ja chcę wiecej i w każdych ilosciach.
Co do picia w sylwestra to już mam nieenzuralne wizje i to nie tylko, jeśli chodzi o bliźniaków. Głupia ja, zakochana w yaoi xp.
Weny życzę
KOTEK
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy24 lipca 2015 23:18
Chłopcy przeczuwają podskórnie, co się święci. :D "Braciszku!" ^^

A seksu jest w sam raz jak na dwóch napalonych na siebie facetów, którzy nie muszą się martwić o ciąże i zwyczajnie mają chęć. Odpowiedni też klimat potrafi zdziałać cuda, zwłaszcza w młodych ciałach. ;)

Aczkolwiek nie każde zbliżenie musi być opisane ze szczegółami. ;) Zauważyłam, że wtedy opowiadanie rzeczywiście zaczyna nużyć.
To tak jakby koncentrować się na drobiazgowym opisywaniu każdego posiłku – zwalnia akcja a ja jako czytelnik czuję się tym stopniowo coraz bardziej znudzona. W końcu ileż razy można czytać o jedzeniu? (nawet jeśli to ciasto czekoladowe z wiśniami, likierem i bitą śmietaną ;) ).

:*
Ri
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi