Bill and Tom Kaulitz Twincest: Bodyguard

środa, 29 lipca 2015

Bodyguard - 34 -

21:00

Odcinek 34

Nigdy w życiu nie zastanawiałem się nad czymś dogłębnie. Nie byłem typem człowieka, który potrafił całymi dniami analizować fakty i wyciągać daleko idące wnioski, po prostu taki nie byłem. Przyjmowałem wszystko tak, jak to widziałem. Zbyt wiele razy miałem powody, by utonąć w wspomnieniach przeszłości i już tam na zawsze pozostać, a to zawsze była prosta droga do wpędzenia się w stany depresyjne. Było kilka wydarzeń w moim życiu, nad którymi zastanawiałem się wystarczająco długo, by doskonale teraz wiedzieć, że rozdzielanie włosa na czworo niczego nie zmieni. Obrałem inną strategię w swoim życiu - po prostu godziłem się z losem w mniejszym lub większym stopniu, i brnąłem dalej. Bill był moim przeciwieństwem. On miał jakieś upodobanie w tym, by katować się wspomnieniami i sytuacjami, których nie mógł i tak już zmienić. Czy robił źle? Nie wiem, w każdym razie inaczej niż ja.

Pożegnania, to była kolejna rzecz, której nie znosiłem. Trzeciego stycznia tuż przed południem pakowałem nasze walizki do samochodu. Czekała nas kilkugodzinna droga do Berlina, a zważywszy, że śnieg znowu padał, droga zapowiadała się na trudną.

Zoi obgadywała z Billem wyżebrany u niego wywiad do jej czasopisma. Andy, jak zwykle kiedy wyjeżdżałem, zrobił się dziwnie milczący i ciągle nasze spojrzenia spotykały się, kiedy tylko spojrzałem w jego stronę.

– Co jest? – zapytałem w końcu, kiedy podał mi ostatnią walizkę.

– Nic. To co zawsze.

– Przecież nie wyjeżdżam na zawsze i nie na koniec świata. No i możesz do mnie dzwonić, kiedy chcesz.

– Wiesz, że to nie o to chodzi.

Westchnąłem.

– Nie mamy już piętnastu lat. Ty masz dziewczynę i własne życie.

– Tak, tak… – odparł ironicznie.

Co roku wałkowaliśmy ten sam temat.

– Za rok znowu poszalejemy – rzuciłem.

– Za rok? Wiesz, ile to czasu?

– Zleci, nawet nie będziesz wiedział kiedy.

– Teraz, gdy masz Billa, może nawet nie zechcesz tu przyjechać. Pojedziecie sobie gdzieś za granice na bezludną wyspę i spędzicie tylko we dwóch święta.

Aż się wyprostowałem i spojrzałem na niego.

– Ale pieprzysz, Andy. Już byłem z Billem na bezludnej wyspie i nigdy więcej nie chcę przeżyć tego, co wtedy – odparłem, mając na myśli chorobę i strach o jego życie, kiedy byliśmy w Tajlandii, a Bill się ciężko rozchorował. – Zresztą, Bill wcale nie jest taki bez wad, jak myślisz. Czasami, a nawet dość często, działa mi tak na nerwy, że mam ochotę wyciągnąć broń i wpakować mu kulkę w łeb.

Andy się roześmiał - w końcu, bo od rana chodził smętny.

– Ty świata poza nim już nie widzisz.

Zerknąłem w stronę Billa - śmiał się, wciąż rozmawiając z Zoi.

– No, ma „to coś” w sobie.

– Cieszę się, Tom, że w końcu znalazłeś kogoś.

– Ja też. Boję się tylko, że to się źle skończy.

– Co ma się źle skończyć?

– Ja jestem jego ochroniarzem.

– Dasz radę. Masz przynajmniej teraz większą motywację, by mu włos z głowy nie spadł.

Pokręciłem głową.

– To nie jest takie proste, jak ci się wydaje, Andy.

– A ty jesteś zbyt dobry w tym co robisz, żebyś musiał się martwić na zapas.

– Obyś miał rację. Bo jeśli jemu przeze mnie coś się stanie, ja też już nie będę miał po co żyć.

Andreas chwycił mnie za kurtkę i szarpnął, przyciskając do maski samochodu. Bill i Zoi nagle przerwali swoją dość energiczną dyskusję, uważnie obserwując, co dzieje się między mną a Andreasem.

– Posłuchaj, Kaulitz, jeszcze raz usłyszę tego typu tekst, to przyłożę ci prosto w twarz na opamiętanie. Już zapomniałeś, co sam mi mówiłeś, i to tysiące razy? To ci przypomnę! Życie jest wartością bezcenną! Bez względu na to, jakie ono jest.

– Życie w udręce też?

– KAŻDE!

Zmarszczyłem brwi. Andy zdenerwował się nie na żarty.

– Ok, dotarło, możesz mnie puścić?

– Tom?! Wiem, że w tej chwili Bill jest dla ciebie centrum wszystkiego, ale masz jeszcze mnie, moją mamę, Zoi, Marka, Juliana i Beate, pamiętaj o tym.

Andy miał rację, w tej chwili tak bardzo byłem zakochany, że choć miałem grupkę wspaniałych przyjaciół, nie byli dla mnie aż tak ważni jak Bill. W ogóle nie rozumiałem tego uczucia, które się we mnie rozrastało jak pnącza bluszczu. Kochałem Billa miłością, która wykraczała już poza uczucie do drugiej osoby, jakby był dla mnie kimś więcej, niż tylko ukochanym, jakbym w nim miał kogoś więcej, niż tylko partnera. To było okropnie dziwne uczucie i nie potrafiłem tego nawet sprecyzować.

– Wiem i pamiętam o tym.

Andreas mnie puścił.

– Mam nadzieję.

Spojrzałem na Billa, który cały czas nie spuszczał ze mnie wzroku.

– Wsiadaj – rzuciłem, otwierając mu nawet drzwi. Nienawidziłem pożegnań, a co roku wyglądały mniej więcej tak samo.

Bill pocałował jeszcze Zoi w policzek i ruszył w stronę samochodu, żegnając się jeszcze tuż przy aucie z Andreasem. Resztę zdążyliśmy pożegnać w domu. Wszyscy wiedzieli, że nienawidzę pożegnań i robię to bardzo szybko, więc zostali w środku, obserwując całe zajście przez okno.

– Tylko jedźcie ostrożnie i uważajcie na siebie – rzucił Andy.

– Jasne – odparł Bill.

Podszedłem do Andiego i wyciągnąłem do niego rękę, a on jak zwykle chwycił ją stanowczo i objął mnie, przyciągając do siebie.

– Andy, zachowujemy się jak dwie stare baby – stwierdziłem.

– Pieprzyć to – powiedział i puścił mnie. – Zadzwoń, jak już dojedziecie. I uważaj na drodze, jest cholernie ślisko.

– Ok – odparłem krótko i wsiadłem do auta.

Spojrzałem na Billa. Miał dziwny wyraz twarzy, jakby miał się za chwilę rozpłakać.

– Zapnij pas – upomniałem go, po czym wsadziłem kluczyk do stacyjki i odpaliłem silnik.

W końcu ruszyliśmy w drogę.

Pierwsze kilkanaście minut jechaliśmy nie odzywając się do siebie. Włączyłem muzykę, żeby cisza między nami nie była tak nieznośna. Bill odwrócił głowę w stronę okna, obserwując widoki, chociaż wiem, że było mu cholernie przykro z powodu rozstania.

– Dobrze się czujesz? – odezwałem się w końcu pierwszy, kładąc rękę na jego nodze.

Odwrócił się od razu i położył swoją dłoń na mojej.

– Tak. Zawsze się tak rozczulam, kiedy odjeżdżam skądś gdzie czułem się jak u siebie w domu.

– Jeszcze tam wrócisz, i to nie raz.

– Wiem. Przepraszam, w tej kwestii zachowuję się jak dziecko. – Wzruszył bezradnie ramionami.

– Jesteś po prostu wrażliwy – stwierdziłem. – To dobrze, bo nie lubię, kiedy nikogo nic nie obchodzi.

– Tom?

– No?

– Dlaczego Andy złapał cię za kurtkę? Pokłóciliście się?

Spojrzałem na Billa.

– Nie. Wkurzył się na mnie, bo powiedziałem mu, że jeśli coś ci się stanie to nie tylko ciebie, ale i mnie więcej już nie zobaczy.

– Co?! Oszalałeś?

Wzruszyłem ramionami.

– Przestań, Tom! Nie wolno ci tak nawet myśleć.

– Wcale o tym nie myślę. To realne rozwiązanie, jakie zastosuję, jeśli przeze mnie zginiesz.

– Zaraz to ty zginiesz przeze mnie, a raczej z mojej ręki, jeśli nie przestaniesz opowiadać takich głupot. Musisz mi obiecać, że gdyby…

– Nie! – wtrąciłem się mu w słowo.

– Musisz!

– Nie, Bill!

– W takim razie zatrudnię innego ochroniarza.

– To wyjadę.

– Po co?

– Jeśli dostanę nowe zlecenie, będę musiał wyjechać.

Bill zrobił głęboki wdech. Zdenerwowałem go.

– Zaraz mnie chyba szlag tu trafi. W takim razie co mam zrobić, żebyś nie wyjeżdżał i nie pieprzył mi farmazonów o samobójstwie?

Spojrzałem znowu na niego i się uśmiechnąłem.

– Żyć.

Na chwilę między nami zapanowała cisza. Bill ciągle na mnie patrzył, a ja z uwagi na to, że prowadziłem tylko od czasu do czasu zerkałem na niego.

– Posłuchaj, Bill – zacząłem. – Zakładając hipotetycznie najgorszy scenariusz, będzie to dla mnie równoznaczne z moją własną śmiercią, ale nie zabiję się. Będę przychodził do ciebie na cmentarz i przynosił ci kwiaty i znicze. No, i opowiadał różne głupoty. Może nawet będą tak idiotyczne, że będziesz miał już dosyć słuchania ich i zmartwychwstaniesz. –

Bill uśmiechnął się lekko, wiedząc już, jakie głupoty potrafię gadać. – Ale będę żył, jeśli w ogóle życie bez ciebie jest możliwe.

– Dziękuję – odparł, a ja zauważyłem, że jego oczy zaszkliły się od łez.

– To było tylko hipotetyczne założenie. Mam w planach dla nas diametralnie inny scenariusz.

– Tak? A jaki?

– Przecież mówię, że inny.

– No ale jaki?

Kolejna sprawa, w której byliśmy do siebie podobni, to droczenie się. Gdyby ktoś nas teraz z boku widział i posłuchał, stwierdziłby, że zachowujemy się jak dzieci.

– Inny.

– Czyli ślub i gromadka dzieci. Adoptujemy jakieś, prawda?

– Hola, hola, nie to miałem na myśli. Śluby są dobre dla niedowiarków, którzy potrzebują papierka na potwierdzenie czyjegoś uczucia, a na gromadkę dzieci jestem jeszcze za młody – odparłem.

– W naszym przypadku ślub może nie wchodzi w grę jako taki normalny, ale ciekawi mnie, czy gdybym był dziewczyną, a nie chłopakiem, też byś tak powiedział?

– Tak.

– Nie wierzę.

– Poważnie. Bill, czy fakt, że podpiszę z tobą kawałek papieru, między nami coś zmieni? Jeśli zechcę cię zostawić, i tak to zrobię, i nie zatrzyma mnie żaden świstek. To tylko wymysł człowieka.

– Zostawiłbyś mnie?

– Co to za pytanie? Jest nam dobrze ze sobą, po co miałbym cię zostawiać?

– Na razie jest dobrze, ale nie zawsze tak będzie.

– Owszem, nie zawsze – potwierdziłem.

– A taki świstek papieru skutecznie przypomina, że jest się ze sobą na dobre i złe.

– Nas to i tak nie dotyczy – stwierdziłem – Bo jak się dotrzemy, będzie między nami jeszcze lepiej. – Uciąłem tę rozmowę, zanim Bill zacząłby wymuszać na mnie jakieś deklaracje. Mimo wszystko nadal był niepewny moich uczuć. Będę musiał pomyśleć nad tym, jak mu je udowodnić, może nawet pojechać z nim do Vegas i wziąć ślub, by w końcu raz na zawsze uwierzył w moją miłość i w to, że już do końca życia będziemy ze sobą związani.

Ta kwestia nadal pozostawała otwarta, jednego w każdym razie byłem pewny - że upłynie jeszcze sporo czasu, zanim Bill bezgranicznie mi zaufa. I byłem w stu procentach pewny, że jeszcze nie raz będę musiał mu udowadniać swoje uczucia, ale już się pogodziłem z tym. Pretensje do tego, że był teraz tak bardzo nieufny, mogłem mieć jedynie do Nika, i Bóg mi świadkiem, że gdybym dorwał tego gościa, rozerwałbym go na strzępy gołymi rękami, powoli i w jak najbardziej bolesny sposób.

Kiedy zbliżaliśmy się już do posiadłości Trumperów, zacząłem się denerwować. Wyjechaliśmy stąd jako dwaj niezależni od siebie ludzie, a wróciliśmy jako para. Co prawda nadal byliśmy odrębnymi jednostkami, ale teraz nie mogłem już myśleć w kategorii „ja”, tylko „my”, i to właśnie to „my” przyprawiał o mnie o ból żołądka.

Nie bardzo wiedziałem, jak mam się teraz zachowywać przy służbie i ojczymie Billa. Obawiałem się nawet zapytać Billa, czy powiemy im o nas, czy będziemy udawać, że nadal między nami jest tylko czysto przyjacielska relacja. Bałem się, bo nie chciałem ani go urazić, ani cokolwiek na nim wymuszać. Tak po prawdzie chciałem, żeby to on zdecydował w tej kwestii.

Kiedy podjechaliśmy przed dom, jak zwykle kazałem mu zostać w samochodzie, dopóki nie upewnię się, że nikt nie czyha na jego życie. Byłem jego partnerem, ukochanym, ale byłem też jego ochroniarzem i w tej kwestii nic się nie zmieniło. No, może poza tym, że teraz był mi jeszcze bardziej droższy, więc i moja czujność znacznie się wzmogła.

Podszedłem do auta od strony pasażera i otwarłem drzwi.

– Możesz wysiąść.

Chwycił tylko swoją torbę i pod moją eskortą wszedł do domu.

– Witamy w domu – przywitała nas Sonia i Anna.

– Witajcie – odparł Bill, a ja wróciłem po bagaże do auta.

Sebastian podszedł do mnie, zabierając ode mnie walizki Billa, kiedy wróciłem po chwili do domu, taszcząc cały ten majdan.

– Jak się udały święta? – zapytała Sonia.

Bill spojrzał na mnie, po czym z uśmiechem na twarzy westchnął z rozczuleniem.

– To był najlepszy tydzień w moim życiu.

– Cieszymy się. Od razu jak weszliście, domyśliłyśmy się, że musiało być wspaniale – odparła Sonia.

– Na pewno jesteście głodni po podróży – odezwała się Anna.

– Umieramy z głodu – odparł Bill.

– Tak myślałam, dlatego ugotowałam coś, co chyba obaj lubicie.

– Cudownie – ucieszył się Bill. – Pójdę tylko się przebrać i zaraz przyjdę.

– To ja nakryję w jadalni.

– Nie trzeba, zjemy w kuchni, no nie, Tom?

Skinąłem tylko głową.

– Za pięć minut wracam – powiedział i zostawiając mnie tam samego uciekł na górę do swojej twierdzy.

O ile w spojrzeniach Soni czy Anny nie dostrzegłem podejrzenia, to czułem, że spotkanie z Sebastianem nie będzie należało do przyjemnych. Ten majordomus od jakiegoś czasu mnie intrygował, i choć Bill zapewniał mnie, że to tylko zwykła troska o niego, to nie umiałem pozbyć się wrażenia, że gdyby tylko mógł, osobiście wywaliłby mnie z rezydencji na zbity pysk, a Billa zamknął w szklanej bańce zdala, przede wszystkim, ode mnie. Za cholerę nie potrafiłem go rozgryźć, jakby ten stary człowiek skrywał jakąś tajemnicę, o której nie wiedzieli nawet Trumperowie. Chwyciłem swoją walizkę i uciekłem do siebie, pod tym samym pretekstem co Bill, zapewniając Anne i Sonię, że za chwile tu wrócę.

Gdy wszedłem do swojego pokoju i postawiłem walizkę na podłodze, nie czułem się tu już jak u siebie.

Wystarczył tydzień bym stwierdził, że nie potrafię normalnie funkcjonować nie mając Billa w zasięgu wzroku. Niby byliśmy w tym samym domu, a przestrzeń, jaka nas w tej chwili dzieliła, była tak ogromna, że wydawało mi się, że jestem od niego oddalony o tysiące kilometrów.

Przebrałem się i podobnie jak, Bill wróciłem do kuchni. Jak tylko wszedłem, Trumper siedział już na stołku przy wyspie kuchennej w takim rozanieleniu, że gdyby nie uszy, miałby uśmiech naokoło głowy.

Anna postawiła przed nami dwie porcje gorącego przysmaku.

– Smacznego.

– Dziękuję – odparliśmy niemal jednocześnie, na co obie panie się roześmiały.

– Opowiadajcie, jak było? – odezwała się Sonia.

– Tego się nie da opowiedzieć, to trzeba przeżyć.

– Miałeś świetny pomysł, Tom, że go zabrałeś ze sobą.

– Ja mam zawsze świetne pomysły – odparłem.

Obie panie znowu się zaśmiały.

– Bill wygląda tak, jakby się zakochał – stwierdziła Anna.

– On jest zakochany – rzucił Sebastian, wchodząc do kuchni i taksując mnie tak lodowatym spojrzeniem, że mało nie udławiłem się jedzeniem.

– To prawda? – zapytała Sonia.

– Tak – odpowiedział.

– Tak? A kto to jest? – zapytała Sonia, a Bil objął mnie za szyję i pocałował w policzek.

– Tom – odparł zadowolony, zerkając na mnie.

– Naprawdę? – zapytała Anna. O ile Sebastian w ogóle nie wydawał się zaskoczony takim obrotem sprawy, to obie panie nie mogły w to uwierzyć.

– Tak. Co prawda opierał się długo, ale czy ktoś na dłuższą metę oprze się mojemu urokowi?

Prychnąłem, kręcąc głową, a Bill trącił mnie łokciem, przez co część jedzenia spadła mi na spodnie.

– Dzięki – odparłem ironicznie, odkładając widelec na talerz i zbierając resztki jedzenia ze spodni. – Możesz mi podać ścierkę? – zwróciłem się do Soni, która śmiała się z tej sytuacji tak bardzo, że aż się popłakała.

– To było za karę.

– Za jaką karę? – zdziwiłem się.

– Że się wypierasz.

– Nie wypieram się, tylko o ile dobrze pamiętam, to ja ciebie uwiodłem, a nie ty mnie – sprostowałem, na co tym razem Bill prychnął.

– Tak, uwiódł mnie, jak go spiłem prawie do nieprzytomności, i wtedy dopiero puściły mu hamulce i wreszcie przyznał się, co do mnie czuje.

Poskrobałem się po czole, chcąc ukryć swoje zażenowanie. Nie wstydziłem się swoich uczuć do Billa, ale przez to, że Sebastian usiadł na krześle pod ścianą i bacznie mi się przyglądał, czułem się jakoś strasznie niezręcznie.

27 komentarzy:

Unknown29 lipca 2015 21:15
To by bylo ciekawe- ślub tego jeszcze u ciebie nie było. A co do czającego się zagrożenia coraz bardziej nasówa mi się pomysł, że to łącz się zarówna z Nickiem jak i z Sebastianem.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown29 lipca 2015 21:21
No,no... już rozmyślania na temat ślubu, zaczynają pełną parą xD Spodobała mi się akcja z Andreasem, a kwestie samobójstwa w przypadku śmierci jednego oraz zapinania pasów w samochodzie nadal niezmienne we wszystkich opowiadaniach :D
Nawet nie pomyślałam, że powiedzą reszcie służby tak szybko, ale może to i lepiej? Nie będą się ukrywać po kątach, chociaż braknie tego dreszczyku emocji przed przyłapaniem (pewnie i tak szybko ktoś by ich zobaczył :D)
Ach ten Sebastian i jego skrywane tajemnice, co tam się kłębi w jego głowie...
Pozdrawiam serdecznie i weny życzę ♥

PS.Tak, wiem, że już to pisałam, ale nurtuje mnie brak odpowiedzi, ale czy specjalnie dałaś "bliźniakowi" Toma imię William? (W końcu zdrobnienie to Bill...) Z góry przepraszam za powtarzanie się ^^"
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy29 lipca 2015 22:05
O boże...
Mam wrażenie, że Sebastian wie o tym, że Bill i Tom to bliźniacy. Gdy przeczytałam ten fragment: "Za cholerę nie potrafiłem go rozgryźć, jakby ten stary człowiek skrywał jakąś tajemnicę, o której nie wiedzieli nawet Trumperowie." przeszły mnie dreszcze i o mało nie udławiłam się wodą. Od początku on mi się nie podobał, coś w tym jest.
Co do reszty to jest mega słodkooo... Ale ja lubię gdy tak jest, podsumowując świetny rozdział.
Pozdrawiam i życzę weny :-D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Himana29 lipca 2015 22:35
Odcinek świetny. Jak zwykle xD. Ale intryguje mnie postać Sebastiana. Są dwie opcje
1.Albo jest bujnięty w Billu
2.Albo wie o tym że Billy i Tommy to bracia.
Myślę że niebawem dowiemy się ;) Mam też dziwne uczucie że niebawem coś się posypie. Pozdrawiam ~Himana
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
kaLIxo29 lipca 2015 22:39
A ja chce ślub w Vegas! Niech będzie Happy End z takim obrotem sprawy... albo nie... po prostu nie mogę się doczekać Kiedy dowiedzą się o sobie. Czekanie no to jest torturą *^* Nadal nie lubię Sebcia. O co mu do jasnej choinki chodzi? Jakbym miała wgląd do jego mózgownicy... eh. Było po prostu cukierkowo ^^ weny kochana Kali.

Ps. A co do mojego poprzedniego komentarza było coś na rzeczy, sądząc po tym jak na niego odpisałaś?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
GlamKinia30 lipca 2015 10:39
Jezu , Jezu !!! Ja chcę ślub!!! Ślub w Vegas!!! <333 I potem gromadka dzieci w domku na plaży!!! Na Malediwach!!! Haha :DDD
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
INNA30 lipca 2015 16:02
ja nadal obstawiam, ze sebastian wie o pokrewieństwie chłopaków, Nik chce sprzątnąć Billa w zemscie, a sb byłby super. Ju sobie wyobrazam minę Sebastiana, jak sie dowiaduje, ze się blixniaki chajtnęli i amen. Zastanawia mnie tylko, jak sie dowiedzą o tym, że są rodziną. Na to jest tysiac dwieście opcji i zadna mi nie pasuje do tego opowiadania, ale mam wrażwenie, ze wszystko wypłynie w najmniej oczekiwanym momencie, czyli jak zawsze u Ciebie.
Weny
KOTEK
PS. Krótko, ale nie wiem, co pisac
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
mailrond30 lipca 2015 17:41
Hm, co skrywa Sebastian... Od początku jakoś mi się nie podobał. Nie sądzę, żeby to on był zakochany w Billu, prędzej już bym podejrzewała go o to, że zna całą prawdę. Pewnie ma świadomość, że gdy powie im prawdę, to Bill i Tom się rozstaną i Bill znowu zamknie się w sobie, podobnie, jak to było w przypadku Nika. Jeśli natomiast nie powie będzie miał zapewne wyrzuty sumienia. W takim razie czekam na kolejny rozdział. Weny życzę :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Nobody30 lipca 2015 18:22
A mnie się wydaje, że Sebastian jest ojcem Billa , dlatego tak bardzo stara się uchronić Billa przed cierpieniem...
I jeszcze jedno co mi przyszło na myśl.. skoro chłopcy są do siebie tak bardzo podobni, to może są rodzeństwem, ale zostali pomyleni w szpitalu. Tom miał przecież bliźniaka, a Bill ma tyle samo lat co Tom.
Skoro Sebastian byłby ojcem Billa, a chłopcy zostaliby pomyleni w szpitalu to musiałby być także ojcem Toma .. Sebastian zna tę tajemnice dlatego nie podoba mu się relacja chłopaków ;p
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
obsesja31 lipca 2015 15:45
Moim zdaniem Sebastian coś wie, a nawet jeśli nie, to podejrzewa. Jego zachowanie od samego początku było trochę na wyrost, reakcje nieadekwatne do jest statusu i tak dalej. Widać, że Tom i Bill szybko się zgrali, więc ogromnie mnie ciekawi, jak będą się zachowywać, kiedy już dowiedzą się, że są braćmi. Który z nich wymięknie i będzie chciał to przerwać, a który będzie usilnie walczył o te uczucie? Hmm, a moze obaj będą po jednej stronie barykady? :D
Nie mogę się już doczekać tego momentu.
Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi