Bill and Tom Kaulitz Twincest: Bodyguard

wtorek, 4 sierpnia 2015

Bodyguard - 36 -

21:00

Odcinek 36

Chociaż moje łóżko było prawie o połowę węższe niż Billa łoże, wcale nie brakowało mi wolnego miejsca. Prawdopodobnie właśnie dlatego, że Bill wtulił się w mój bok i spał, jakby przykleił się do mnie.

Poranki w towarzystwie Billa, te poranki, kiedy okazywało się, że obaj zaspaliśmy, nie należały do przyjemnych. Bill przeklinał pod nosem, biegając w tę i z powrotem po pokoju, gorączkowo szukając swoich spodni. Dopiero kiedy uświadomiłem mu, że przyszedł tu w samych bokserkach, posłał mi tylko bliżej nieokreślone spojrzenie i rzucił na odchodne, że mam pół godziny na ogarnięcie się i zjedzenie czegoś, zanim ruszymy do agencji.

W pokoju zapanowała cisza i jakiś chłód, kiedy już go w nim nie było. Wziąłem szybki prysznic i ubrałem się. To naprawdę dziwne, że ilekroć sypiałem z nim, zawsze spałem jak zabity. Już kolejny raz zaspałem do roboty i to nie było normalne. Kiedy byliśmy na święta u Andreasa, nie zwracałem na to uwagi, bo sądziłem, że to wina późnych godzin chodzenia spać, ale tak naprawdę spałem przy Billu cholernie twardo, a powinienem czuwać nad jego bezpieczeństwem.

Zabrałem z szafki telefon, broń, kluczyki do auta i dokumenty, i zamykając za sobą drzwi, udałem się jeszcze do kuchni. Wiedziałem, że nawet jeśli nie zdążę zjeść na miejscu, to najwyżej wezmę ze sobą jakieś kanapki.

Kiedy wszedłem, Anna nalewała do filiżanek kawy, a Sonia postawiła dwa talerze z grzankami, więc już wiedziałem, że Bill zaraz się tu pojawi.

– Dzień dobry – przywitałem się, na co obie mi odpowiedziały.

– Dziś troszkę później jedziecie do agencji – stwierdziła Anna.

Spojrzałem na zegarek. Cóż, prawie dwie godziny, to już raczej nie można było nazwać „troszkę”. Usiadłem przy wyspie kuchennej,

– Zaspaliśmy – odparłem, a w drzwiach jak na zawołanie pojawił się Sebastian.

– Ciekawe dlaczego? – zapytał.

Spojrzałem na niego, starając się niepotrzebnie nie prowokować sytuacji.

– Na szóstce leciał fajny kryminał – odparłem, choć ani ja, ani Bill go nie oglądaliśmy.

Sebastian nie odpowiedział, jednak wiedziałem, że nie uwierzył, ale też nie miał argumentów, aby pociągnąć tę rozmowę dalej. Za to ja postanowiłem nieco go podenerwować. – Długo tu już pracujesz, Sebastianie? – zapytałem.

– Czterdzieści dwa lata. Zawsze byłem oddany rodzinie Trumperów – odparł, patrząc mi natrętnie w oczy.

Zamieszałem kawę i odłożyłem łyżeczkę na bok.

– Trumperowie muszą ci ufać, jeśli tyle lat tu jesteś.

– Jestem lojalnym pracownikiem. Wiem, gdzie moje miejsce i co należy do moich obowiązków, i nigdy nie pchałem się tam, gdzie nie pasowałem.

Oczywiście musiał mi dogryźć.

– Byłeś młody, jak zacząłeś u nich pracę, nigdy nie myślałeś, żeby ją zmienić? Jesteś tu jak służący na każde zawołanie.

Uśmiechnął się.

– To ty tak uważasz, Tom. Mam sześćdziesiąt cztery lata i wypracowałem sobie wiele przywilejów, o których ty nic nie wiesz.

– Na przykład jakich?

– Dzień dobry – przywitał się i żwawym krokiem do kuchni wszedł Bill, oczywiście w najmniej odpowiednim momencie. Wiedziałem, że już nie uzyskam odpowiedzi od Sebastiana, ale to nic, i tak postanowiłem go sobie sprawdzić. Byłbym idiotą, jeśli chroniąc, Billa nie miałbym podejrzeń co do ludzi, którzy są najbliżej niego.

– Dzień dobry – odpowiedziała mu cała służba.

– Boże, dzwoniłem już do agencji, nakłamałem, że miałem ważne nieplanowane spotkanie z klientem i dlatego się spóźnię.

– Sam jesteś sobie winien. Mówiłem, że oglądanie filmu do tak późnej godziny to nienajlepszy pomysł – rzuciłem, tylko czekając na zdziwienie Billa, ale tym razem to ja się zdziwiłem, słysząc odpowiedź.

– Warto było, był świetny, zwłaszcza końcówka.

Sebastian spojrzał znowu na mnie. Widziałem po jego minie, że nie był pewny, co tak naprawdę działo się za drzwiami mojego pokoju, po czym wyszedł z kuchni.

– Ale dzisiaj przenosimy się do mnie. Mój telewizor jest o wiele większy i zdecydowanie lepiej się będzie na nim oglądało.

Telewizor… Dlaczego łóżko nagle zmieniło nazewnictwo? I czy teraz właśnie tak będziemy ze sobą rozmawiać, żeby nie wprowadzać innych w zakłopotanie?

– Jeszcze o tym porozmawiamy – odparłem.

– Nie ma o czym. Wydaje mi się, że wczoraj jasno się wyraziłem i nie podlega to żadnej dyskusji.

Nie odpowiedziałem mu. Uśmiechnąłem się tylko do dziewczyn, udając, że cała ta sytuacja jest zabawna, i odstawiłem pustą filiżankę na spodeczek.

– Jesteś gotowy? – zapytałem. – Jest szczyt, będziemy jechać godzinę dłużej.

– Jestem – wytarł pospiesznie usta serwetką i wstał z krzesła.

Kiedy wsiedliśmy do samochodu, poczułem ulgę.

– Zapnij pas – upomniałem go.

– Wiesz co? Jedźmy najpierw do szwalni, chcę zobaczyć na własne oczy, jak to wygląda.

– Dobrze – odparłem i ruszyłem.

Zawsze podziwiałem Billa za to, że potrafił życie prywatne oddzielić od pracy, ja tak nie umiałem. W tej chwili liczyła się dla niego tylko moda, jego projekty, gotowe stroje, no i kolekcja, która miała wejść niedługo do sprzedaży.

Kiedy ze szwalni pojechaliśmy do agencji, a Bill zajął się swoimi sprawami, znalazłem chwilę, by zadzwonić do znajomego i poprosić go o sprawdzenie Sebastiana. Podałem mu wszystkie dane, jakie znałem, a on obiecał mi przesłać wszystko, co znajdzie na jego temat na maila.

Wróciliśmy do domu późnym popołudniem. Było już ciemno i byłem zmęczony. Miałem plan przebrania się w swoje ulubione dresowe spodnie, wyłożenia się na środku łóżka, włączenia telewizora i pooglądania czegokolwiek. Potrzebowałem przez jakiś czas zresetować umysł czymkolwiek. W każdym razie czymś, co by nie nazywało się Bill Trumper i nie miało związku z moją pracą. Zdziwiłem się jednak, kiedy wszedłem do pokoju, bo nie było w nim ani jednej mojej rzeczy. To była jedna z cech, której nienawidziłem u Billa - zawsze robił to, co chciał. Nigdy nie liczył się z moim zdaniem. Kochałem go i chciałem z nim być i mieszkać w jego twierdzy, ale powinien był mnie uprzedzić, a nie stawiać mnie w takiej sytuacji. Zamiast się cieszyć, czułem w tym momencie irytację. Zgasiłem światło i zamknąłem drzwi, ale nie poszedłem do niego na górę, tylko wyszedłem z domu i wsiadając do samochodu, wyjechałem z posesji. Ledwo zdążyłem dojechać do bramy, a rozdzwoniła się moja komórka. Zerknąłem na wyświetlacz; oczywiście to Bill. Na pewno usłyszał silnik samochodu, kiedy odjeżdżałem.

– No co tam? – odezwałem się, starając się nie wybuchnąć.

– Dokąd się wybierasz? Myślałem, że przyjdziesz i urządzisz się na nowo w naszym apartamencie.

Zacisnąłem mocno dłoń na kierownicy, a duża brama otwarła się, wypuszczając mnie za mury tej posesji. Wrzuciłem bieg i ruszyłem.

– Jadę po papierosy, zapomniałem kupić na stacji – odparłem, doskonale wiedząc, że on i tak w to nie uwierzy.

– Mogłeś mnie spytać, przecież kupowałeś mi cały karton i…

– Zapomniałem. Za godzinę wrócę.

– W porządku. Będę czekał.

– Ok – rzuciłem i rozłączyłem się.

Musiałem ochłonąć. Związek to niestety kompromisy. Muszę się przyzwyczaić, że on będzie robił coś za moimi plecami i niekoniecznie będzie mi się to podobało. To naturalne, że chce mnie mieć blisko siebie, najbliżej jak to możliwe, i muszę zrozumieć, że to, co zrobił, choć nie było najmądrzejsze, było podyktowane miłością, nie chęcią zrobienia mi na złość.

Zajechałem na stację i kupiłem papierosy. Przez niego moje plany rzucenia palenia poszły się jebać. Odjechałem kawałek dalej i wyszedłem z auta zapalić. Temperatura znowu spadła grubo poniżej zera. Śnieg skrzypiał mi pod butami, a powietrze przeze mnie wydychane zamieniało się w kłęby pary. Spojrzałem w górę. Niebo było tak czyste, że można było dostrzec miliony gwiazd. Stałem tak chyba z pół godziny. Wypaliłem kilka papierosów, ostatniego tylko do połowy, i wsiadłem do auta. Ręce zmarzły mi na kość. W ogóle cały zmarzłem. Stałem tam tylko w samej marynarce. Policzki szczypały mnie od mrozu i gdybym zwyczajnie nie zaczął się trząść z zimna, stałbym tam pewnie jeszcze jakiś czas.

Odpaliłem silnik i ruszyłem w kierunku rezydencji.

Po dosłownie dziesięciu minutach byłem już pod domem.

Wszedłem do środka. Ciepło domu uderzyło mnie prosto w twarz. W holu panował półmrok, tylko kilka niewielkich świetlików na ścianach rzucało słupy bardziej dekoracyjnego niż funkcjonalnego światła. Doszedłem do schodów. u szczytu których, na ostatnim piętrze czekał, na mnie Bill. Susami po dwa schodki wbiegłem na górę. Nawet w tych ciemnościach bez problemu potrafiłem trafić do jego drzwi. Położyłem dłoń na skanerze, otwierając sobie drzwi.

Jak tylko Bill usłyszał, że wszedłem, pojawił się w salonie.

– Jesteś zły, prawda? – zapytał.

Pokręciłem głową; już nie byłem, już mi przeszło.

– Wiem, że jesteś. Przepraszam, tak bardzo chcę sprawić ci przyjemność, a wszystko, co robię tylko cię denerwuje. Sam już nie wiem, co robić.

– Nic nie musisz robić, jest dobrze tak, jak jest.

– Jeśli wolisz, każę znieść wszystkie twoje rzeczy z powrotem na dół. Albo sam to zrobię.

Pokręciłem głową.

– Za dużo kombinujesz, Bill.

– Nie chcę cię stracić. Boję się, że jeśli nic nie będę robił, zostawisz mnie, ale teraz, gdy robię chyba za dużo, też jest źle. Jestem beznadziejnym partnerem. Nik miał rację, nadaję się tylko do tego, żeby mnie pieprzyć.

Aż mnie coś skręciło w środku, kiedy to usłyszałem.

– Nieprawda. Przestań wygadywać takie głupoty. – Podszedłem do niego i objąłem go, mocno do siebie przytulając. – Nigdy więcej tak nawet nie myśl. Kocham cię, Bill. Zostanę tu z tobą, chcę tu zostać, tylko następnym razem nie stawiaj mnie w takiej sytuacji. Jestem po twojej stronie i zawsze będę, ale kiedy wpadniesz na jakiś pomysł, powiedz mi o tym, dobrze? – Odsunąłem go od siebie i chwyciłem oburącz za twarz.

– Boże, Tom, jakie ty masz zimne ręce!

– Ach, trochę zmarzłem.

– Trochę? Przemarzłeś na kość. Tylko mi nie mów, że nie założyłeś kurtki? – Nawet nie zdążyłem odpowiedzieć, bo sam to za mnie zrobił. – Oczywiście, że nie, bo twoja kurtka jest tutaj.

– To nic, zaraz się zagrzeję.

– Mogłeś odmrozić sobie palce.

– Aż tak nie zmarzłem.

– Zrobię dla nas gorącą kąpiel i zaraz się tobą zajmę – rzucił, a ja zmarszczyłem brwi, co nie uszło jego uwadze. – Mogę? Pozwolisz mi się sobą zająć? – zapytał.

Skinąłem głową. Chyba faktycznie przemarzłem, bo przez tę temperaturę w jego apartamencie zacząłem się robić senny. Czułem, jak zaczynam się rozgrzewać, a dłonie i policzki zaczynają mnie szczypać.

Po chwili Bill wrócił z łazienki, ciągnąc mnie do niej i pomagając mi się porozbierać.

Duża wanna pełna gorącej wody i pachnącej piany oraz Billa czułe ręce to wszystko, co było mi potrzebne. Czułe pieszczoty przerodziły się w pocałunki, a potem reszta potoczyła się już bardzo szybko i w wiadomym kierunku. Wyciągnąłem go z tej wanny niemal siłą. Im dłużej się pieściliśmy, tym bardziej się pragnęliśmy. Nadzy i mokrzy wylądowaliśmy w łóżku, ale to i tak nie było istotne, nikomu to nie przeszkadzało, choć za oknem trzeszczał siarczysty mróz, to w sypialni panowała gorąca atmosfera i dałbym sobie teraz rękę uciąć, że czułem się jak w tropikach.

Pobudka kolejnego dnia znowu nie należała do przyjemnych. Serce mi stanęło na moment, gdy najpierw usłyszałem, a potem zobaczyłem Gordona stojącego nad nami w Billa sypialni.

Jego wzrok i wyraz twarzy mówiły same za siebie - nie był zachwycony tym, co zobaczył.

– Bill – szturchnąłem go delikatnie, starając się obudzić i uświadomić mu, że jego ojczym tu jest i chyba czegoś od niego chce. Bill przeciągnął się tylko i wsuwając mi kolano między nogi, zaczął się do mnie przytulać. Kołdra zsunęła się z niego, odsłaniając jego nagie ciało. – Bill, obudź się, słyszysz? – Próbowałem go dobudzić jednocześnie zarzuciłem na niego kołdrę, zakrywając go.

– Jak go obudzisz, powiedz mu, że czekam w gabinecie.

– Dobrze – odparłem, słysząc już tylko szum otwierających się i zamykających po chwili drzwi.

Pięknie. Powiedzenie wszystkim, że jest się z kimś w związku, z kimś, z kim na dobrą sprawę nie powinno się być, chyba nie było dobrym pomysłem. Wzrok Gordona mówił mi dokładnie to samo, co wzrok Sebastiana; byłem nikim, więc jak mogłem leżeć z nim w łóżku? Jak mogłem z nim to robić? Widziałem doskonale, jak Gordona wzrok omiótł to niewielkie pomieszczenie, i choć żaluzje na poddaszu były zasłonięte i nie było tu ani grama dziennego światła, to malutka nocna lampka w koncie pokoju dawała na tyle światła, że bez problemu dostrzegł butelkę z żelem intymnym, a zapach męskiego nasienia, który wciąż unosił się w powietrzu, nie pozostawiał już żadnych wątpliwości, co tam razem robiliśmy.

– Która godzina? – wymamrotał, próbując się na mnie wdrapać.

– Bill, twój ojczym tu był, obudź się, słyszysz?

– Kto? – wymamrotał.

– Gordon.

Podniósł głowę, otwierając tylko jedno oko i to do połowy.

– Mówił, czego chce?

– Nie, tylko że czeka na ciebie w gabinecie.

– Ech – westchnął i opadł z powrotem na mnie, wsuwając rękę pod kołdrę i sunąc nią poprzez mój tors i brzuch zaczął, schodzić coraz niżej. W ostatniej chwili go powstrzymałem.

– Bill, on nas widział.

– No to co z tego?

– Nie wyglądał na zachwyconego.

– Nie przejmuj się nim. Wszystko załatwię. A teraz chcę się z tobą kochać.

W głowie mi się to nie mieściło. Byłem tak zdenerwowany, że nawet cała paczka viagry nie pobudziłaby mnie teraz.

Uwolniłem się z jego objęć i usiadłem, rozglądając się za swoimi rzeczami. Rzecz jasna nie było tu niczego, co mógłbym nałożyć na tyłek. Wczoraj część swojej garderoby zostawiłem przed kąpielą w łazience, a druga stała poskładana w walizkach. Chwyciłem koc z podłogi i owinąłem się nim, schodząc na dół. Ledwo dotarłem do swoich walizek, a w pokoju pojawił się Sebastian, niosąc tacę ze śniadaniem.

– Dzień dobry – odezwał się, co najmniej tak, jakby to, co widzi, było czymś na porządku dziennym.

– Dzień dobry – odparłem.

– Pan Trumper prosił, bym wam przyniósł śniadanie.

– Dziękuję.

Na schodach pojawił się Bill, ciągnąc za sobą prześcieradło, które i tak niewiele zasłaniało oprócz wiadomego miejsca.

– Dzień dobry, Sebastianie.

– Dzień dobry. Pana ojczym czeka na pana w gabinecie.

– Powiedz mu, że będę za piętnaście minut.

– Dobrze.

Kiedy drzwi za Sebastianem się zamknęły, nie wiedziałem, co powiedzieć.

– Znowu się nie wyspaliśmy – rzucił, nalewając do obu filiżanek kawy.

– Może byś lepiej poszedł do niego, a później zjesz? Albo lepiej ja pójdę, to moja wina…

Zamilkłem, widząc wielki uśmiech na twarzy Billa.

– Zachowujesz się, jak ktoś przyłapany na gorącym uczynku, na czymś, czego nie powinien robić.

– Zostałem przyłapany na gorącym uczynku.

– Wyluzuj. Gordona nie obchodzi, z kim sypiam.

– Jego mina wcale o tym nie świadczyła.

– Jaka mina?

– Był w szoku, dosłownie.

– Może nie spodziewał się, że uda mi się taki towar zaciągnąć do łóżka. – Billa najwyraźniej bawiła ta sytuacja, ja nie wiedziałem, co mam zrobić, ani co myśleć.

– To nie jest śmieszne, Bill.

– Było ciemno, byłeś zaspany, pewnie ci się przywidziało.

– Wiem, co widziałem.

– Crossainta? – zapytał, podtykając mi przed nos rogalika z czekoladowym kremem.

– Nie przełknę nawet wody, a co dopiero jedzenie.

Bill znowu westchnął i odłożył na tacę to, co jadł.

– Dobra, pójdę do niego. Uspokoi cię to?

– Idę z tobą.

– Nie, Tom. Gordon wyraźnie powiedział, że chce widzieć mnie. Pójdziesz, jak on sobie tego zażyczy – mówiąc to, poszedł się ubrać.

Już mi odechciało wszystkiego. Nie martwiłem się o siebie, ja sobie poradzę, martwiłem się teraz o Billa.

24 komentarze:

Unknown4 sierpnia 2015 21:45
Czyżby Gordon jednak wiedział, że Tom i Bill są rodzeństwem? A może był tylko w szoku widząc Toma w łóżku swojego pasierba, czego kompletnie się nie spodziewał? Taka mała zagadka na następne trzy dni.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy4 sierpnia 2015 21:54
Cudownie, naprawdę. Uwielbiam Twoje opowiadania, wszystkie. Trochę krótkie, ale wolę krótkie, a częściej niż długie a rzadziej.
Nie mogę się już doczekać następnego rozdziału *o*
T
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy4 sierpnia 2015 22:05
Matko! O mało serce mi nie stanęło kiedy Tom zobaczył Gordona. Już się boję tej rozmowy pomiędzy "Ojcem a synem." Co jeśli Gordonowi ktoś powiedział o ich pokrewienstwie? No chyba, że to będzie po prostu jakaś zwykła rozmowa. Jeżeli zwykłą można nazwać pewnie w tym przypadku ostrą wymianę zdań tak myślę. Zauważyłam, że w Billu ciągle pozostało coś z Nika. Porównuje to co było z tym co jest. Widać, ze Tom tak nie uważa, tylko czasami denerwuje go zachowanie swojej połówki. Związki to kompromisy i Bill pewnie to wie, tylko, że czasami chcąc zrobić coś dobrze robi źle. Nie dziwię się reakcji Toma kiedy wchodząc do pokoju zastaje pustkę. Ja bym dostała szału chyba, tylko dlatego, że nie lubię kiedy to ktoś dotyka moich zabawek. Nie mogę się doczekać kiedy znajomy Toma wyśle mu jakieś informacje dotyczące Sebastiana.
Dużo weny kochana. Twoja czytelnicza Kali. Buziaczki :*
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
mailrond5 sierpnia 2015 01:14
Dlaczego ja zawsze trochę po czasie piszę? :D w każdym razie, Gordon napewno wie o bliźniakach. Albo kolejny raz nas czymś zaskoczysz :P Nie pozostaje mi nic innego, jak znowu czekać i życzyć Ci weny.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy5 sierpnia 2015 10:01
Wydaje mi sie ze Gordon nie wie ze sa bliźniakami, bo pewnie wtedy zareagowałby inaczej niż tylko szokiem. W każdym razie jestem ciekawa jak potoczy sie rozmowa billa z gordonem i co dowie sie tom o sebastianie.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
GlamKinia5 sierpnia 2015 10:40
Jejku! Nie spodziewałam się tego Gordona, naprawdę! Znaczy, wiedziałam, że w końcu się dowie, bo wspominałaś o nim w jednej z odpowiedzi i z tego co dałaś nam do zrozumienia miał być wściekły, ale naprawdę nie spodziewałam się, że się dowie w taki sposób! Tommy miał, że tak powiem niezły przypał, zwłaszcza że Bill wcale mu nie pomagał się z tego wytłumaczyć. Na dokładkę najadł się jeszcze trochę wstydu kiedy Sebastian wlazł do pokoju chwilę po Gordonie i zastał ich praktycznie nagich po zdecydowanie rozkosznej nocy. ;D Biedny ten nasz Tommy. W dodatku w odróżnieniu od Billa strasznie się tym wszystkim przejmuje. Bill za to ma wszystko w dupie i śmieszy go ta sytuacja. Zresztą mnie samą też ta sytuacja śmieszy. Nie wiem tylko czy słusznie, bo coś czuję że Gordon nieźle ochrzani Billa za to że się związał z Tomusiem. W dodatku mam takie niemiłe obawy, że kiedy Gordon wyjechał na święta dowiedział się o tym że chłopcy są bliźniakami. Nie wiem jakim cudem mógłby się tego dowiedzieć ,ale nigdy nic nie wiadomo. W dodatku mam wrażenie, że to Sebastian ściągnął Gordona do rezydencji i nakablował na chłopaków. Naprawdę nie lubię tego gościa. Jest strasznie przemądrzały i zdecydowanie bardziej irytujący niż krab Sebastian z bajki o Arielce. Pfff... Wredny stary dziad! Wybacz, ale musiałam sobie na tego gościa ponarzekać.
Sceny miłosne jak zwykle cieszą moje serduszko i sprawiają, że czuję się tak błogo i spokojnie. Kiedy chłopcy są razem, tacy zakochani to wszystko jakby jest na swoim miejscu. Teraz tylko staram się przygotować psychicznie na to aż odbierzesz im, a jednocześnie nam, tę błogość. Na rzecz sporych kłopotów oczywiście. :D
Wybacz napisałabym więcej kochana ,ale jestem na wakacjach, a złapałam jakiegoś wirusa i leżę w łóżku z gorączką zamiast nad morzem w słońcu. Mam nadzieję że szybko mi przejdzie, bo dzięki moim chęciom wyzdrowienia już trochę spadła mi gorączka.
Z utęsknieniem czekam na następny odcinek kochana :*
Pozdrawiam i życzę weny
Twoja wierna czytelniczka

<333 <333 <333 ~GlamKinia~ <333 <333 <333
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
obsesja5 sierpnia 2015 13:22
Może Gordon coś wie? W końcu od lat opiekował się Billem i w ogóle, był z jego matką, może mu powiedziała? Może specjalnie zatrudnił do tej roboty Toma? Hmm... Czekam na kolejny :D
Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Queen of Suburbia5 sierpnia 2015 21:37
Mam szczerą nadzieję, że Gordon nic nie wie. I liczę, ze tylko go ochrzani za wiązanie się z kimś, kto dla niego pracuje. No chyba, że pan Trumper nie jest taki dobroduszny jak mi się wydaje i wyniknie z tego coś nowego :P W każdym razie mam nadzieję, że nic nie wie o ich pokrewieństwie, bo jeszcze nie jestem gotowa na ten moment :/
Czekam niecierpliwie na nexta. Pozdrawiam i życzę weny. :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Lumosnox5 sierpnia 2015 23:08
Świetny rozdział. ;)
Bardzo podobała mi się sytuacja w kuchni, choć nie powiem, Sebastian intryguje. I oczywiście pojawia się pytanie: Czy wie, że Bill i Tom to bliźniaki?
Ciekawi mnie też to, kto jest odpowiedzialny za te ataki na Billa... Bo strach myśleć, że ten może zostać postrzelony. Mam nadzieję, że nic takiego nie szykujesz, bo mimo, że logiczne jest to, że Bill będzie żył to sam fakt... No i Tom, który w takim momencie by się załamał!
A co do Gordona - jestem ciekawa o co chodzi!
Więc czekam niecierpliwie na kolejny rozdział.
Życzę weny,
Malina
http://opowiadania-harrypotter.blogspot.com/
http://pieknie-zlamany.blogspot.com/
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy6 sierpnia 2015 14:31
Ja obstawiam, że to, co widać było na buźce Gordona, to rozczarowanie i może troszkę szoku. Rozczarowanie tym, czego nigdy nie będzie miał. Wydaje mi się, że on trochę podkochuje się w swoim pasierbie, tak bardziej w platoniczny sposób, zdając sobie sprawę z ich pokrewieństwa (w końcu był z matką Billa, czyli jakby wskoczył w miejsce ojca) oraz swojego wieku. Wiedział, ze nic z tego nie będzie... ale nadziej umiera ostatnia.
Skoro mają taki dobry kontakt, to z pewnością Bill powiedział (a jeśli nawet nie, to Gordon go przecież dobrze znał), jak ważny jest dla niego Tom. Jednak wiedzieć a zobaczyć na własne oczy, jak poważny jest związek, to dwie różne sprawy. ;)

Myślę, że Gordon nie ma pojęcia, iż Tom jest bliźniakiem Billa. Prawdopodobnie zauważył ich podobieństwo i być może (wiedząc od matki chłopaka co nieco) mógł podejrzewać, że to może być jakiś daleki krewny Billa. Nie sądzę, by wiedział.
Za to Sebastian pewnie obiecał matce chłopaka, że się nim będzie opiekował. Z drugiej strony zachowuje się, jakby miał plan, w którym pojawienie się Toma i jego bliska relacja z Billem ostatecznie okazała się dość dużym problemem. Właściwie nie wiem, co myśleć na jego temat.

Ri
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown6 sierpnia 2015 19:20
Hmmm. Dawno mnie tu nie było i 4 odcinki przeczytane na raz sprawiły uśmiech na mojej twarzy. Zastanawia mnie czy Gordon chce przeprowadzić taką ojcowską rozmowę, czy po prostu jest zawiedziony. Jednak po przeczytaniu kilku komentarzy na pewno nie twierdzę, że mógłby coś czuć do Billa, ponieważ wtedy sądzę, że wywaliłby po prostu Toma z pracy, już wtedy, gdy by tamten przyszedł do niego z wypowiedzeniem. Hmmm. czekam na dalsze odcinki.
A tymczasem mogę tylko powiedzieć, że ostatnimi odcinkami mnie na pewno nie zawiodłaś i rozumiem, skąd u Billa taka obojętność na kontakty ze światem się pojawiła podczas świąt, ponieważ teraz też przez ponad tydzień nawet nie było sensu do mnie pisać, ponieważ sama nie wiedziałam nawet gdzie i po co znajduje się mój telefon :)
Pozdrawiam i życzę dużo weny na następny odcinek :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi