Bill and Tom Kaulitz Twincest: Bodyguard

środa, 2 września 2015

Bodyguard - 44 -

21:00

Witajcie kochani.

Pytaliście w kilku komentarzach, czemu odcinek taki krótki i dlaczego nadal publikuje, co 4 dni? Chciałam dać sobie czas, by nadgonić trochę z odcinkami, ale wyszła z tego dupa, dlatego ostatnie odcinki były wybitnie krótkie. Niestety nie jestem wstanie wpłynąć na ludzi i zrozumieć ich toku postępowania, a liczyłam, że kiedy wyszkolę w pracy nowych pracowników odetchnę trochę i nie będę musiała pilnować, czy dają sobie ze wszystkim radę. Tymczasem wyszło tak, że jedna z dziewczyn zwyczajnie zrezygnowała, zasłaniając się, że nie da rady pogodzić studiów z pracą, gdzie do roku akademickiego jeszcze miesiąc, a miesiąc temu zarzekała się, że bez problemu sobie poradzi. A druga po dwóch tygodniach zwyczajnie nie przyszła do pracy i na dodatek nawet nie raczyła odebrać telefonu, jak do niej wydzwaniałam, w końcu, wysyłając mi sms’a, że rezygnuje i żeby do niej więcej nie dzwonić. Mówi się, że w Polsce bezrobocie, ale prawda jest taka, że większości wydaje się, że będą chodzić do pracy na kawkę i ciastko a wychodzić z pracy, kiedy im pasuje, a do tego jeszcze będą dostawać nie wiadomo jaką kasę. Ja też zaczynałam od zera i ja też zarabiałam tyle co oni. Jak się zaczyna zawsze tak jest, ale ehhh… Jestem wściekła tyle wam powiem. Nie chce mi się szkolić kolejnej osoby i znowu usłyszeć, że rezygnuje. Tracę tylko cenny czas, który poświęciłabym na coś innego, a zamiast tego ciągle muszę pilnować i patrzeć nowym na ręce. Nie tak to miało być. Nie chodzi mi nawet o to, że przychodzą nowi - wkurza mnie to, że przychodząc na okres próbny zarzekają się, że to jest to i zostaną, a potem uciekają.

W każdym razie z napisania sobie na zapas odcinków nici. Przepraszam Was. Czuję się z tym wszystkim źle, bo jestem osobą, dla której słowo jest droższe od pieniędzy, a tymczasem wyszło jak wyszło.

Bardzo Was przepraszam i proszę o jeszcze trochę cierpliwości w oczekiwaniu, na co 3 dniowe odcinki. Jeszcze przez kilka razy będę publikować, co 4 dni. Mam nadzieję, że skoro zaczął się już rok szkolny, to wszystko się jakoś unormuje.

No to tyle ku woli wyjaśnienia. Zapraszam Was teraz na kolejny odcinek.

Całuję Was mocno i dziękuję za wszystkie komentarze. Kocham Was :*

Niki

Odcinek 44

Od kiedy kochaliśmy się pod prysznicem, w Billa wstąpiło jakiś dzikie zwierzę. O ile narzekałem ostatnio na brak uwagi z jego strony, o tyle teraz zaczynałem mieć jej za wiele.

– Jeszcze – wyszeptał, choć jego włosy od potu sterczały już w każdą możliwą stronę.

– Chcesz mnie zamęczyć?

– Chcę to poczuć.

– Co?

– Ciebie we mnie.

Jezu… Czasami słowa Billa mnie zaskakiwały, żeby już nie powiedzieć, że peszyły, zwłaszcza, gdy w taki bezpośredni sposób domagał się mojej uwagi.

– Jesteś zmęczony i ja też. Odpocznijmy chwilę.

– Nie jestem zmęczony tylko spragniony seksu.

– Jesteś niewyżyty.

– Przygadał kocioł garnkowi. Od kilku godzin mówisz „odpocznijmy”, ale nie potrafisz mi odmówić.

Aż pokręciłem głową.

– Bo…

– Bo tak samo jak ja masz ochotę na kolejną rundę.

– To nie tak – zaprzeczyłem i zaczesałem dłonią włosy za ucho. Od kilku godzin zaczynały mi coraz bardziej działać na nerwy.

– No przyznaj. Lubisz to uczucie, kiedy we mnie wchodzisz. – Naciskał mnie, bym powiedział mu na głos, co czuję, a o czym doskonale wiedział. – Czuć moje gorące i ciasne wnętrze. Lubisz wciskać się we mnie do oporu. No dalej, Tom, przyznaj.

Westchnąłem.

– Może lubię – odparłem, a Bill się uśmiechnął.

– Wiem, że tak, więc daj mi kolejny raz rozkosz. Wynieś mnie na wyżyny tej nieopisanej przyjemności – mówiąc to, rzucił we mnie tubką żelu intymnego, jakby to, co już w niego wtarłem wyparowało z tamtego miejsca. Jednak wiedziałem, że liczył w tym momencie na to, że dam się ponieść emocjom i doprowadzę go do utraty tchu.

Po tej upojnej nocy byłem tak zmęczony, że spałem do późnego popołudnia. Nie mam pojęcia jak Bill zdołał się zwlec z łóżka i poprosić Sebastiana o posiłek, ale ocknąłem się dopiero, gdy poczułem czułe pocałunki, które smakowały jak pomarańcza. Oblizałem się, próbując na siłę otworzyć oczy, byłem wypompowany i najchętniej obróciłbym się na drugi bok i spał dalej, ale jak tylko się poruszyłem Bill przypuścił na mnie atak.

– Pobudka – szepnął mi do ucha, owiewając ciepłym powietrzem. Mruknąłem i odwróciłem głowę w drugą stronę. Już dawno nie miałem takiego problemu z wybudzeniem się. – No pięknie, a podobno to ja mam problem ze wstaniem.

– Wykończyłeś mnie – wymamrotałem.

– Wykończyłem? Dałbym sobie rękę uciąć, że miałeś siłę na drugie tyle.

– Nie miałem. Mobilizowałem się tylko dla ciebie. – Odwróciłem głowę w jego stronę i otwarłem lekko jedno oko, by zobaczyć jego minę. Bill parsknął śmiechem.

– Taką ciemnotę możesz wciskać, ale nie mnie.

– Jakie masz plany na jutrzejszy dzień? – zapytałem, obserwując jak się zamyśla.

– Chyba żadnych. A co?

Wzruszyłem ramionami.

– To nie planuj niczego na jutro.

Bill uśmiechnął się.

– Dlaczego? Coś planujesz?

– Ja? Nie. Nic nie planuję.

– Nic? – Przekręcił ironicznie głowę w bok, a uśmiech nie schodził mu z twarzy.

– Jak dziś wypocznę to… Zresztą nieważne – urwałem, robiąc to oczywiście specjalnie. Nie wiem, czy Bill zapomniał, czy w ogóle nie obchodził tego święta, ale jutro miały być walentynki. Pomyślałem, że zabiorę go do Hamburga do akwarium tropikalnego Hagenbeck. Byłem tam raz z Viktorią - pięciolatką, którą chroniłem zanim zostałem ochroniarzem Billa, i nie zapomnę, jakie zrobiło na mnie wrażenie to miejsce. Bill miał cholernie romantyczną duszę, więc miałem nadzieję, że mu się spodoba. Nie chciałem robić mu jakichś walentynkowych prezentów, w końcu obaj byliśmy facetami, a prawdziwi faceci nie wręczają sobie kwiatków i czekoladowych pralinek w kształcie serduszek.

– No powiedz. – Szturchnął mnie w ramię.

– Ale co?

– Przestań się ze mną droczyć.

– Nie droczę się. Nie wiem, o czym mówisz.

– Tom!

– Słucham?

Prawdę mówiąc uwielbiałem się z nim droczyć w każdy możliwy sposób. Wydawał się wtedy taki kruchy, bezbronny i całkowicie zdany na mnie. Miałem wtedy uczucie, że jestem jedyną osobą, która może go ochronić i dać mu poczucie bezpieczeństwa i stabilności. To takie dziwne uczucie, przypominające opiekę nad młodszym rodzeństwem, choć nigdy go nie miałem, to takie właśnie miałem wrażenie.

– Powiedz.

– Nie wiem, o co ci chodzi.

– W zamian zrobię ci coś bardzo przyjemnego.

– Co?

Położył rękę na moim kroczu, delikatni zaciskając ją.

– To.

– Um – mruknąłem, oblizując przy tym usta i na moment zamykając oczy.

– Więc, jak będzie?

Nalegał, cały czas pobudzając mnie ręką. Kiedy jednak poczułem, że moje podniecenie zaczyna mi się wymykać spod kontroli, złapałem go za nadgarstek i pociągnąłem na łóżko. Zaczęliśmy się siłować. Uwielbiałem kiedy zaczynał się śmiać, tracąc siły i wolę walki. Nareszcie był taki jak zawsze. Nareszcie czuł się dobrze i patrzył na mnie z taką miłością, że nie sposób było tego nie dostrzec. Chwyciłem go za nadgarstki i unieruchomiłem mu ręce nad głową.

– No właśnie, to jak będzie? Co mam ci teraz zrobić?

– Może pocałować?

Prychnąłem.

– Nie zasłużyłeś. Należy ci się lanie i to porządne, na goły tyłek.

Zaśmiał się.

– Brzmi cholernie podniecająco – odparł.—Możesz mnie zlać, jeśli później mnie przytulisz.

Pokręciłem ze zdumienia głową. Kilka krótkich zdań, a moja wyobraźnia szalała. Złapałem go za ramię i przekręciłem na brzuch, zsuwając po chwili jego bokserki do połowy ud.

Pisnął i zaczął się szarpać, śmiejąc się przy tym jak małe dziecko.

– No i co teraz? Mam ci dać klapsa? – Położyłem dłoń na jego nagich pośladkach. Napinał je, przez co były jeszcze twardsze i bardziej kształtne.

– Zrób to. – Prowokował mnie, a ja cały czas delikatnie je masowałem.

– Na pewno?

– Tak.

– Lubisz takie zabawy?

– Z tobą każda mi się podoba.

– Acha. – Za to nie do końca mnie się podobała taka forma zabaw. Wiązania, pejcze, czy sado maso to raczej nie była moja bajka. Zastanawiałem się, czy Bill naprawdę to lubi, czy chce tylko spróbować? A może to była ulubiona zabawa Nika? Jakoś nie potrafiłem wyrzucić z głowy tego faceta. Ilekroć Bill prowokował mnie do zrobienia mu czegoś nietypowego, zastanawiałem się, czy Nik mu to robił. Nigdy go nie pytałem o to, żeby nie rozdrapywać starych ran. Wiedziałem, że Bill mnie kocha, powiedział mi to nie raz, potrafił też pokazać mi to, jak bardzo mu na mnie zależy, ale jest coś takiego jak wspomnienia i takim wspomnieniem był dla niego Nik. To była jego pierwsza prawdziwa miłość. Nawet jeśli Nik robił to wszystko dla pieniędzy, robił mu to, tulił go i całował, i pewnie też mówił, że kocha, okłamując go za każdym razem, wyznając mu to. Jednak, jakie by nie były intencje Nika, żeby zyskać zaufanie Billa i go w sobie rozkochać musiał mimo wszystko dać mu część siebie. To właśnie ta część Nika, co jakiś czas stawała mi na drodze i nie wiedziałem za bardzo jak się zachować.

Zamiast dać mu porządnego klapsa pocałowałem go w pośladek. Czułem jak się spiął a po chwili rozluźnił, spodziewając się uderzenia, a dostając coś zupełnie innego, przeciwnego.

– Tom… – szepnął i zacisnął dłonie na pościeli, odwracając głowę w moją stronę.

– Podoba ci się? – zapytałem, obserwując jego nieprzytomny wzrok.

– Nawet nie wiesz jak bardzo.

– Chcesz jeszcze?

Kiwnął głową. Nie szczędziłem mu pocałunków. Zaznaczałem nimi linie kręgosłupa i obojczyki. Przypuściłem atak na jego kark i ramiona. Z każdą upływającą minutą jego oddech stawał się bardziej niespokojny, a włoski na jego skórze w śmieszny sposób sterczały pod wpływem dreszczy, które co jakiś czas przetaczały się przez jego ciało.

– Twoja skóra pachnie seksem. Wiesz, że pachniesz mną?

– Jestem twój i lubię pachnieć tobą.

Uśmiechnąłem się. Reszta potoczyła się już w znanym nam schemacie. Dwa rozgrzane ciała połączone ze sobą w namiętności, dziwnym uczuciu, którego nadal nie potrafiłem nazwać, a które było dla mnie czymś więcej, niż miłością do drugiej osoby.

Na drugi dzień tuż po śniadaniu wyjechaliśmy do Hamburga. Oczywiście Bill nie miał zielonego pojęcia gdzie go wiozę i po co. Trochę marudził zwłaszcza, że pogoda dziś też była średnio przyjemna, ale kiedy wyjechaliśmy na autostradę zmienił narzekanie na to, jak niektórzy uczestnicy ruchu nieodpowiedzialnie jeżdżą, i że powinno się co najmniej połowie zabrać prawo jazdy albo w ogóle nie dopuścić do ruchu.

– A ty masz prawko? – zapytałem w końcu.

– Mam.

– Masz? – Aż spojrzałem na niego.

– A co, nie wyglądam na takiego, co poradziłby sobie za kółkiem?

– Szczerze?

– No.

– Tak.

– Co tak?

– Wyglądasz jak ktoś, kto nie ma o tym pojęcia.

Prychnął.

– To czarne Porsche, które stoi w garażu jest moje – powiedział.

– Twoje? Myślałem, że Gordona.

Bill skrzywił ironicznie głowę w bok, spoglądając na mnie z ukosa.

– No co? Nie wyglądasz mi na takiego, który ma jakiekolwiek pojęcie o samochodach.

– Pozory mylą, Tom.

– Zatem czemu nie jeździsz?

– Może dlatego, że jakiś kretyn dybie na moje życie i nie wolno mi.

Nawet nie skomentowałem tego, tylko włączyłem kierunkowskaz i zjechałem na pobocze, zatrzymując się.

– Co ty wyprawiasz, Tom? – zapytał, kiedy odpiąłem pas i wysiadłem z auta. Obszedłem auto z przodu i otwarłem drzwi od strony pasażera.

– Wysiadaj. Zamieniamy się.

– Chyba sobie żartujesz? – rzucił, patrząc na mnie szeroko otwartymi oczami.

– Nie. Powiedzmy, że ci nie wierze. Udowodnij mi, że potrafisz prowadzić samochód.

– Nie wierzysz?

– Nie. Wiem, że to nie Porsche, ale skoro od tak długiego czasu nie prowadziłeś, to nie powinno stanowić dla ciebie wielkiej różnicy.

Prychną tylko i odpiął pas, wysiadając z auta. Obszedł je, cały czas patrząc na mnie. Ciężko mi stwierdzić, co myślał. Bill potrafił przybierać maski sprzeczne z jego uczuciami i wydawało mi się, że w tym momencie jest dokładnie tak samo.

Wsiedliśmy, zapinając pasy.

– Będzie ci głupio – powiedział.

– Och… Mam nadzieję, że w ogóle ruszysz.

– Dokąd mam jechać? Tak zwyczajnie przed siebie, czy wleczesz mnie do jakiegoś konkretnego miejsca?

– Trzymaj się trasy na GPS.

– Ok – odparł i przekręcił kluczyk w stacyjce, sprawiając, że silnik zamruczał.

To, w jaki sposób chwycił za drążek zmiany biegów świadczyło już o tym, że nie jest amatorem. Przyglądałem się mu jakbym w tej chwili patrzył na zupełnie inną osobę. Jakby mój Bill stał się jakimś innym, bardziej podrasowanym Billem, bardziej pociągającym. Nie ma chyba nic lepszego od tego, gdy dwóch facetów może sobie pogadać o samochodach. O ilości koni mechanicznych pod maską i momencie obrotowym silnika. O tym, w ile sekund osiąga się setkę, to może zrozumieć tylko facet, który ma jakiekolwiek pojęcie o samochodach i chodź trochę się nimi pasjonuje. Nie powiem, że nie byłem zaskoczony, z jaką lekkością Bill prowadził moje auto. Naprawdę miałem wątpliwości, czy w ogóle ruszy z miejsca, a tymczasem on prowadził jak zawodowy kierowca i w ogóle nie było widać po nim, że nie prowadził auta, od co najmniej roku.

– No i co? – Zapytał, zerkając na mnie.

Ruszyłem brwiami.

– No muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem.

– Głupio ci teraz? Mam nadzieję, że tak.

– Nie, nie jest mi głupio. Jestem z ciebie dumny.

Uśmiechnął się.

– Nie uczyli cię w tej akademii, że nie należy oceniać ludzi po pozorach?

– Owszem uczyli.

– Chyba nie uważałeś na tej lekcji.

– To nie jest kwestia nieuwagi.

– Tylko czego?

– Tego, że ty jesteś inny niż wszyscy.

– Mam to potraktować jak komplement, czy obrazę?

– No, ja bym to potraktował jak komplement.

Znowu się uśmiechnął.

– W takim razie dziękuję. Nadal jednak nie wiem, dokąd mnie wleczesz.

– Zobaczysz jak dojedziemy.

Jakiś czas przed Hamburgiem zorientował się, a raczej był już pewny, dokąd zmierzamy, ale nie wiedział, po co. Kiedy wjechaliśmy w miasto Bill spojrzał na mnie pytająco.

– Kieruj się GPS – powtórzyłem mu kolejny raz w ciągu tej podróży.

– Nie wiem, po jaką cholerę tu przyjechaliśmy, ale czy tego nie można było załatwić w Berlinie?

– Niestety nie, i uwierz mi na słowo jeszcze będziesz mi dziękował, że cię tu zabrałem.

– Na czyj tym razem koncert przyjechaliśmy.

Zaśmiałem się w głos.

– Niczyj.

Znowu na mnie spojrzał, marszcząc brwi.

Kiedy wjechał na parking przed akwarium już wiedział.

– Czy ty oszalałeś?

– Nie. To jedno z najpiękniejszych miejsc, jakie widziałem, a wiesz, że ja się nie zachwycam byle czym.

Pokręcił tylko głową.

Nawet jeśli to on prowadził, to ja nadal byłem jego ochroniarzem i schemat w tej konkretnej sytuacji nie zmienił się, i Bill siedział w aucie dotąd dopóki mu na to nie pozwoliłem.

– W porządku, możesz wysiąść – powiedziałem, otwierając mu drzwi.

Weszliśmy do środka. Z uwagi na dość jednak wczesną porę praktycznie nie było jeszcze ludzi. Kiedy kupiłem dla nas bilety i weszliśmy do pierwszego z pomieszczeń Bill zamilkł, a jego twarz przybrała obraz dziecka, które dostało na gwiazdkę wymarzony prezent.

– O Boże – wydusił z siebie, nie mogąc ogarnąć wzrokiem tego wszystkiego wokół.

– Wszystkiego najlepszego z okazji walentynek – szepnąłem mu do ucha i pocałowałem w policzek.

Spojrzał na mnie zaskoczony.

– Nie myślałem, że zechcesz obchodzić to święto. Skąd wiedziałeś, że je lubię?

– Nie wiedziałem. Pomyślałem tylko, że skoro jest już u nas od kilku lat, to czemu go nie celebrować, zwłaszcza, że w końcu jesteśmy zakochani.

– To najlepszy walentynkowy prezent, jaki kiedykolwiek dostałem. – Odwrócił głowę na chwilę, jakby uciekając myślami i dodał smutno. – Jaki w ogóle dostałem.

Domyśliłem się, że od Nika, prócz kilku i tak fałszywie wypowiedzianych słów nie dostał nic.

– To dopiero początek. Mam jeszcze wiele miejsc, do których cię zabiorę.

Westchnął z jakimś rozżaleniem.

– Ciągle mnie gdzieś zabierasz. W jedno z najważniejszych miejsc, mam na myśli święta, i tak mnie już zabrałeś. Nawet nie mam prawa żądać od ciebie, żebyś coś więcej dla mnie robił. Nigdy ci nie dorównam pod tym względem.

– O czym ty znowu mówisz?

– Miejsca, do których ja mógłbym zabrać ciebie.

– Przecież byliśmy w Tajlandii i w Paryżu, no i w SPA.

– To nie są żadne ważne miejsca.

– O nie, nie! – przerwałem mu, orientując się, do czego zmierza. – Żadnych mi tu smutów. Zabrałem cię tu żebyś się uśmiechał, a nie smucił. Jeśli zaraz nie zmienisz swojej miny, to wychodzę stąd.

– Przepraszam – uśmiechnął się. – Dziękuję, że mnie tu zabrałeś. Nawet nie wiesz jak bardzo cię kocham – mówiąc to, chwycił mnie oburącz za twarz i pocałował w usta. Nawet nie zaprotestowałem, choć kontem oka widziałem jak inna parka zakochanych podążała w naszym kierunku.

16 komentarzy:

pannazwilka2 września 2015 21:17
Niesamowite! przed chwila skończyłam poraz kolejny Alter Ego, takie to proste czytać, ale pisanie nie jest takie łatwe. Jednak Twoje opka to czysty majstersztyk :) Zastanawiam sie jak zareaguje Tom, czy będzie miał wątpliwości jak w AE? Czy pogodzi się z tym? A może to on będzie musiał walczyć o Billa?
Pozdrawiam i życzę weny
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
BananeqMagda2 września 2015 21:51
Hahaha upojna noc mmm... :-D Uwielbiam czytać Twoje arcydzieła xx Kiedy wydasz książkę zamawiam pierwszy egzemplarz xx z autografem oczywiście ;-) Bardzo podobał mi się rozdział ten jak i każdy poprzedni :-) Czekam na ciąg dalszy :-D To tylko(aż) 4 dni :/ Życzę Ci dużo weny i nie denerwuj się tak. Ludzie zawsze pozostaną tylko ludźmi, małymi, mało inteligentnymi (zazwyczaj) ludźmi, więc głowa do góry xx
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown2 września 2015 22:19
Witam. :) szczerze powiem, że bardzo mnie zdziwiłaś tym odcinkiem. Nie spodziewałam się, że Bill tak postąpi. Może lepiej by było gdyby Tom wiedział o tym co się dzieje. Coś czuje, że niebawem bedzie wielkie rozwiązanie i dowie się Tom nowinek od kogoś oraz rozwiniesz postać Sebastiana. :)
Aż bym chciała zapytać czy masz jakieś plany względem nowego opowiadania?
Hmm. Co to za praca z której ludzie aż tak bardzo rezygnują?
Pozdrawiam, god said no.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
obsesja2 września 2015 23:17
Tom jest tak nieuświadomiony w sytuacji, że to aż przykre. Wiesz, aż mi głupio, bo to tak jakby nakleić komuś na plecach kartkę z głupim napisem i śmiać się z niego całą wielką grupą, podczas gdy on kompletnie nie ma o tym pojęcia. No rozumiesz, wszyscy już wiedzą, Ty, my, Bill, tylko nie on. Aż się boję pomyśleć jak zareaguje, kiedy się dowie. Mam nadzieję, że szybko to przetrawi, ale coś podejrzewam, że to nie pójdzie Tomowi tak łatwo, jak łatwo Billowi zdecydowanie, że mu o tym nie powie.
Czekam z niecierpliwością na kontynuację!
Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy3 września 2015 08:29
Hmm... Bill taki dzisiaj nie wyżyty w tym rozdziale :) I znów pojawia się Nik. Nadal mam wrażenie, że odgrywa tu jakąś rolę... Sama nie wim już czy jest zamieszany w te ataki na Billa czy stoi za tym ktoś jeszcze....Już się zastanawiam w jaki sposób Tom dowie się o tej tajemnicy Billa (to, że braćmi są). Ten walentynkowy prezent dla Billa był uroczy *_* aż mordka się cieszy :) No ale są jednak wątpliwości i Bill boi sie jak Tom zareagował by na wieść o tym co Bill ukrywa.
:) Pozdrawiam kochana :) Kali.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
GlamKinia3 września 2015 22:34
Jejku, jakie to boskie!!!! <3 Niewyżyty Bill i upojne noce to mi się zdecydowanie baaardzo podoba :D
Przepraszam, że ostatnio nie dawałam oznak życia w komentarzach, ale tuż przed początkiem szkoły miałam jeszcze nawał spotkań towarzyskich, próby zdobycia wszystkich książek, zeszytów i różnych przyborów szkolnych. No i dodatkowo przystosowanie się do porannego wstawania na lekcje. Trochę tego było i przez to zawaliłam komentarze, więc błagam o wybaczenie. :)
Szczerze coś czuję tu pewną grubszą sprawę i tak się zastanawiam czy dobrze myślę...
Nie jestem pewna czy zatajanie pokrewieństwa przed Tomem jest dobrym pomysłem. Bill swoim zachowaniem skutecznie odwraca jego uwagę od tego krótkiego okresu kiedy praktycznie unikał z nim jakiegokolwiek fizycznego kontaktu, ale coś tak przeczuwam, że nie na długo. Może to nie wyjdzie jeszcze teraz, ale myślę, że w dalszych częściach opowiadania wszystkie brudy wyjdą na jaw.
Na przykład myślę, że może się to rozegrać w następujący sposób:
Będzie kolejny zamach na Billa. Tom jako jego ochroniarz będzie starał się go bronić i mocno na tym ucierpi. Trafi do szpitala i będzie potrzebował dużej ilości krwi. Bill w panice postanowi mu ją oddać i zdradzi lekarzom, a prawdopodobnie także Tomowi jeśli będzie przytomny w tym momencie i będzie pewnie znając życie protestował, że jest jego bratem bliźniakiem więc mają identyczną grupę krwi i to od niego najszybciej można tą krew wziąć. Jestem pewna, że nawet jeśli Tom nie był by przytomny to prędzej czy później w takiej sytuacji dowiedziałby się o pokrewieństwie. Zapewne chciał by wiedzieć kto był dawcą krwi i gdyby dowiedział się że był to Bill to zdziwiłoby go to że mają taką samą grupę krwi. A potem pomyślałby o tym że są podobni i że ich przeszłość się dopełnia. Przypomniał by sobie o tym dziwnym zachowaniu Billa, o zastrzeżonym numerze, który do niego dzwonił, o tych wszystkich podejrzanych momentach. No i wtedy pewnie zacząłby rozmawiać o tym z Billem aż tamten powiedział by mu wszystko. Tom pewnie czułby się oszukany i szczerze to nie wiem co by zrobił. W każdym razie taka wersja wydarzeń wydaje się dla mnie dość prawdopodobna.
A z tymi zamachami to ja naprawdę myślę, że to sprawka Nika. Co więcej mam takie nieodparte wrażenie, że tą parą zmierzającą w stronę chłopaków jest właśnie on i jego żona. Boję się, że będzie się źle działo. Jeśli chodzi o Twoje opowiadania to zawsze jestem bardzo podejrzliwa. ;)
Mimo moich podejrzeń prezent walentynkowy słodziutki i sceny miłości między chłopakami, no po prostu można się zachwycać do woli! ^^
To chyba na razie tyle z mojej strony. Jestem ciekawa czy trafiłam ze swoimi podejrzeniami, więc niecierpliwie oczekuję na odpowiedź.
Nie mogę doczekać się kolejnego odcinka i ja zdecydowanie nie narzekam na długość odcinków ani na to że pojawiają się co 4 dni. Wiem, że musi być Ci naprawdę ciężko z takimi ludźmi.
Pozdrawiam, życzę weny i powodzenia w pracy, mam nadzieję że niedługo będzie Ci łatwiej :)
Dużo buziaczków i przytulasków dla otuchy :** ^^
Twoja wierna czytelniczka i fanka

<333 <333 <333 ~GlamKinia~ <333 <333 <333
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy4 września 2015 18:56
Droga Niki, szczerze Ci współczuję takich "współpracowników". wierz mi, znam takie sytuacje z autopsji i doskonale wiem, jak można się wkurzyć, kiedy człowiek się namęczy, poświęci swój czas i energię a potem wszystko idzie na marne. Cóż, życie czasem bywa upierdliwe, chociaż to raczej wątpliwe pocieszenie :). cieszę się jednak, że mimo wszystko piszesz i nie zawodzisz swoich wiernych czytelników. Na pewno nikt się nie złości, że trzeba poczekać 4 dni na nowy odcinek, w końcu to niewielka różnica.
Rozdział cieplutki. Najbardziej podobała mi się scena, kiedy Tom zamiast uderzyć Billa w pośladek, pocałował go. To tak fajnie określa Toma i jego stosunek do Billa. Gesty zamiast słów, podobnie jak prezent walentynkowy.
Doskonale rozumiem Billa dlaczego zatrzymał dla siebie wiadomość o tym, że Tom jest jego bratem. Niestety, wiadomo że ta informacja i tak wyjdzie na jaw i też przypuszczam (podobnie jak GlamKinia) że z hukiem. Mam jakieś takie wrażenie, że Tom nie zareaguje przesadnym oburzeniem i odrzuceniem. Ostatecznie kocha Billa i nie będzie mu trudno zrozumieć jego powodów, nie jest nieczułym ignorantem. Tak myślę, że nie będzie chciał zrezygnować z Billa.
Jeżeli chodzi o zamachowca, który grozi Billowi, to sądzę, że nie jest to Nik. To by było zbyt proste jak na Ciebie :). Przypuszczam, że wymyśliłaś coś o wiele bardziej zaskakującego, coś co może wiązać się z przeszłością dawniejszą niż Nik, może nawet związaną z oboma braćmi. Ostatecznie na ten temat niewiele wiadomo.
Cóż, czekam cierpliwie na kolejny odcinek.
Pozdrawiam, Tazkiel
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi