Bill and Tom Kaulitz Twincest: Bodyguard

Odcinek 45

Kiedy wyszliśmy i wsiedliśmy do samochodu, Billowi uśmiech nie schodził z twarzy.

– Podobało ci się?

– Nawet nie wiesz jak bardzo.

– Cieszę się. W takim razie wracamy do domu.

– Jeszcze nie. Jedź na Große Elbstraße.

– A co tam jest?

– Zobaczysz jak dojedziemy.

– Powiedz.

– Ty mi już dałeś walentynkowy prezent, teraz moja kolej.

– Nie musisz.

– Wiem, że nie muszę, ale chcę, a to zasadnicza różnica. Zresztą tobie oddałbym wszystko, co mam.

– Nie mów tak.

– Kiedy to prawda. Nie obawiaj się, Nik aż tyle dla mnie nie znaczył. Kochałem go, ale jak już mówiłem ci kiedyś, widziałem, że nie zawsze był ze mną szczery. Z kolei ty, Tom, nigdy mnie nie oszukałeś.

– Nie mam powodu cię okłamywać. – Na chwilę zamilkłem, po czym spojrzałem na niego. – Wiedziałeś, że Nik cię okłamuje, a mimo tego kochałeś go? – Tym razem to Bill spuścił głowę, wlepiając wzrok gdzieś na swoje buty, a po chwili podnosząc ją rozejrzał się po okolicy zupełnie tak jakby to on mnie chronił i upewniał się, że nic w okolicy nie wydaje się podejrzane, nawet facet, który stoi na rogu ulicy w kapeluszu i ciemnych okularach, choć dziś był wyjątkowo pochmurny dzień.

– Sądziłem, że zdołam go zmienić, że moje uczucie go zmieni – odparł ze smutkiem i w końcu spojrzał na mnie. Zmarszczyłem brwi, przyglądając się jego oczom, był w nich jakiś smutek, nawet nie tęsknota, to zdecydowanie był jakiś żal.

– I brnąłeś w to, wiedząc, że to nic nie daje?

– Im dłużej to trwało, tym mniej chciałem widzieć, rozumiesz?

Rozumiałem. Też potrafiłem wypierać ze swojej świadomości chociażby to, że podobieństwo między nami jest co najmniej dziwne, żeby już nie powiedzieć podejrzane.

– Jaka to była ulica? – zmieniłem temat. Czułem, że obaj zeszliśmy na temat, którego ani on ani ja nie chciałem poruszać. Pomimo, że Nika już dawno nie było, kolejny raz stawał między nami, a ja byłem kompletnie bezradny. Nie potrafiłem go wyrzucić z pamięci Billa, ani go przed nim ochronić, bo choć dawno znikł zagrażał naszemu związkowi.

– Große Elbstraße.

– No to jedziemy, gdziekolwiek chcesz mnie zaciągnąć – uśmiechnąłem się, udając, że wcześniejsza rozmowa w ogóle mnie nie ruszyła. Jednak, gdy tylko moja dłoń spoczęła na drążku zmiany biegów, poczułem na niej rękę Billa. Spojrzałem na niego.

– To ciebie kocham, nie jego. On jest już dla mnie przeszłością.

– Wiem – odparłem, i wrzucając bieg ruszyłem.

Tom idealnie wyczuwał moje emocje. Zresztą nie tylko emocje, on zachowywał się tak jakby doskonale wiedział, co dzieje się w mojej głowie. Teraz już wiedziałem dlaczego. Byliśmy bliźniakami i choć nas rozdzielono, to więź między nami nigdy nie została całkowicie zerwana, i to właśnie ta więź sprawiała, że wystarczyło mu jedno spojrzenie, by wiedzieć, że coś mnie gryzie. Nie kochałem już Nika, a myśli, które krążyły wokół niego, to nie wspomnienia cudownie spędzonych z nim chwil, tylko złość jak mogłem dać się tak długo wykorzystywać. Teraz gdy tak wiele dostawałem od Toma, kiedy on nadal żył w nieświadomości, że jestem jego bliźniakiem nie da się porównać tego z tym, co dawał mi Nik. Nawet seks, choć nie raz błagałem Toma, by zrobił to brutalnie, on, choć się zgodził robił to z miłością i delikatnością. Im dłużej o tym myślałem, tym bardziej byłem wściekły, i to nie na Nika, tylko na siebie, a miałem naprawdę wiele powodów, chociażby, że związałem się z Nikiem. Nie mówiąc Tomowi prawdy o naszym pokrewieństwie doskonale zdawałem sobie sprawę, że zapłacę za to najdotkliwszą cenę, jaką można zapłacić, że stracę Toma. Mimo tego patrzyłem mu w oczy i brnąłem w tą niemoralną miłość dalej, nie mogąc oprzeć się jego urokowi, jego pocałunkom i ciepłym dłoniom na swoim ciele. Im bardziej zagłębiałem się w ten niemoralny związek, tym mocniej przeżywałem każde nasze zbliżenie, i co gorsze chciałem więcej.

– Restauracja? – zdziwiłem się, parkując przed ogromnym budynkiem.

– Yhym.

– Bill, nie musimy świętować walentynek jak każda inna para.

– I nie będziemy. Obaj jesteśmy głodni, a tu serwują bardzo dobre posiłki.

– Już tu byłeś?

– Nie raz.

– Świetnie.

– Kiedy nie musiałem uważać na swoje życie, jeździłem w różne miejsca.

– Byłeś tu z Nikiem? – zapytałem wprost. Bill zamilkł, uciekając wzrokiem w bok.

– To nie ma znaczenia.

– Wiem, przepraszam. Zapomnij o tym. Chyba jestem o niego zazdrosny – przyznałem.

Uśmiechnął się.

– Dziękuję, Tom.

– Za co?

– Że jesteś o mnie zazdrosny, nawet o kogoś kto nie ma już dla mnie najmniejszego znaczenia. To oznacza, że bardzo mnie kochasz.

Teraz to ja się speszyłem. Przetarłem twarz rękami i odetchnąłem głęboko, uderzając po chwili rękami o kolana.

– No, to co idziemy? Umieram z głodu.

– Jasne.

Weszliśmy do środka. Bill skinął mi głową, dając znak, żebym sam wybrał miejsce.

– Tam – wskazałem mu gestem ręki.

Usiedliśmy. Po chwili przyszedł kelner, przynosząc nam menu. Bill oczywiście już na wstępie zamówił czerwone wino.

– Nie przesadzasz trochę? – zapytałem, słysząc, jaki rocznik zamówił.

– Stać mnie.

– Nie wątpię.

– A dziś mamy okazję, więc czemu nie?

– Ja i tak z tej okazji nie mogę skorzystać, prowadzę.

– Jeden kieliszek możesz wypić – rzucił z uśmiechem na twarzy. – Wybieraj, Tom. Zjem to, co ty.

Zerknąłem na niego.

– Jeśli nie są to francuskie dania, które z nazwy nic mi nie mówią.

– Nie są.

Przejrzałem kartę dań, starając się nie patrzeć na cenę. Nie wiem ilugwiazdkowa była ta restauracja, ale sądząc po cenach pewnie kilku. Złożyliśmy zamówienie i po kilku minutach mogliśmy w końcu zaspokoić głód. Oczywiście nie obyło się bez namawiania mnie na wino. Musiałem w końcu dać za wygraną, żeby nie robić zamieszania wokół siebie.

– Dobre – odparłem, odstawiając pusty kieliszek, a kelner podszedł od razu, dolewając mi kolejną porcję wina. – Bill, nie wypije więcej, ja prowadzę. Zdajesz sobie z tego sprawę?

– Niedaleko jest hotel, możemy tam przenocować.

– A więc tak to sobie wymyśliłeś.

– Ja? To ty mnie wywiozłeś do Hamburga, ja tylko korzystam z okazji. Poza tym mam ochotę się z tobą kochać.

– Jezu… – rozejrzałem się nerwowo po sali, czy nikt go czasem nie usłyszał.

– Więc jak będzie?

– Co jak będzie?

– Nocujemy w dobrym, drogim i luksusowym hotelu, czy wystarczy nam jakiś tani obskurny motel przy drodze?

Pokręciłem głową.

– Wiem, że wolisz luksusy.

– Wiesz, że dla ciebie zgodzę się na wszystko.

– Daleko ten hotel? – zapytałem, dopijając kolejny kieliszek wina.

– Tuż za rogiem na końcu ulicy.

– Czyli można tam dojść na piechotę?

– W pięć minut.

– Świetnie – uśmiechnąłem się. Czułem, że to wino zaczyna szumieć mi w głowie. Spojrzałem na kelnera, który od razu podszedł i nalał mi do pełna kolejny kieliszek.

– Nie przesadzaj, Tom, jeśli będziesz pijany jak bela nie będzie z ciebie żadnego pożytku.

– A o to, po tym jak spiliście mnie na święta już chyba nie powinieneś się martwić.

Bill zaczął się śmiać.

– Kiedy jesteś pijany robisz się bardzo otwarty.

– Może i gadam więcej, ale uważaj, bo ja doskonale wszystko pamiętam.

– Ach, czyli muszę sposobem wyciągać z ciebie informacje.

– A co chcesz wiedzieć?

– Na przykład, czy oddasz mi się dzisiejszej nocy?

Nie powiem, że nie zatkało mnie, kiedy to usłyszałem. Kochałem się już z Billem, ale nie sądziłem, że tak prędko zechce się znowu zamienić.

– Dziś dzień walentynek, więc…

– Więc się poświęcisz.

– Tak, to znaczy nie – zaniemówiłem, przyglądając się jego bliżej nieokreślonej minie. – Znaczy… to nie poświecenie… – Wypuściłem głośno powietrze.

– Idziemy? – zapytał, zmieniając nagle temat.

– Tak.

Faktycznie hotel, o którym mówił Bill był oddalony od restauracji o pięć minut drogi piechotą. Chłodne powietrze, które nas owiało po drodze trochę nas orzeźwiło i zanim dotarliśmy do wynajętego apartamentu potrzeby Billa zmieniły się, już nie chciał mnie, tylko żądał, bym to ja zajął się nim i to tak, by zabrakło mu tchu. Nie wiem, czemu każde jego słowa i on sam tak na mnie działały, ale czułem się za każdym razem, jakby wstępowało we mnie jakiś zwierzę, a im częściej to robiliśmy, tym więcej chciałem. Przycisnąłem jego nagie ciało plecami do szafy, zakrywając go swoim nagim ciałem. Obaj byliśmy podnieceni do granic możliwości i obaj przeciągaliśmy każdą minutę, ile się dało, zanim robiliśmy krok dalej. Bez słów, bez planów, jakbyśmy w tym właśnie momencie mieli jeden umysł i chcieli dokładnie tego samego.

11 komentarzy:

Himana6 września 2015 21:15
Tak strasznie szkoda mi Billa, Tom tak wiele dla niego znaczy ale jego bliźniak i tak sie dowie o pokrewieństwie, wiem że to będzie dla Toma cios i prawdopodobnie się rozstaną obawiam sie że to stanie się w kolejnym rozdziale. Bill sie załamie , błagam niech już przejdą te czarne chmury.... pozdrawiam i weny ~Himama
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown7 września 2015 00:09
Nie wiem czy chcę wiedzieć jak nisko Bill upadnie, jak Tom dowie się o ich pokrewieństwie. To będzie dla Billa na pewno nie przyjemny czas, chyba jestem jednak nieco stronnicza i mniej martwię się o Toma, niż o Billa.
Pozdrawiam, god said no.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
BananeqMagda7 września 2015 03:02
Kłamstwa mają krótkie nogi, szkoda mi będzie bliźniaków jak Tom się dowie. :/ Rozdział wyszedł obłędny, tylko szkoda, że krótki, a bynajmniej takie odniosłam wrażenie. Życzę dużo weny xx
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy8 września 2015 22:01
Hej, zaczęłam czytać to opowiadanie jak już napisałaś 43 rozdziały. Czekałam aż będzie dłuższy tekst bo Twoje opowiadania się pochłania a nie czyta :) Poprzednie znalazłam na stronie wydaje.pl. Mam nadzieje, że nie uśmiercisz któregoś z bliźniaków. Tom pewnie znajdzie wyniki badań albo pojawi się jakaś dobra duszyczka i go oświeci, że ma brata. Pojawi się Nik w opowiadaniu?? Pytam bo często jest o nim mowa. Może to on stoi za zamachami na Billa... Mogłam poczekać aż skończysz opowiadanie, teraz wymyślam mnóstwo teorii spiskowych ehhh Dużo, dużo weny tak przynajmniej na 100 rozdziałów :) Klio
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy10 września 2015 07:46
Nik, Nik, Nik... No niby do nie ma, a jednak jest. Nie wiem co Ty chcesz wymyślić żeby odwrócić naszą uwagę, ale poczekam do następnego rozdziału. Czytałam już go, ale nie było czasu na komentarz. Rozdział mimo, że krótki to miło się go czytało. Zastanawiam się jak Tom się dowie i co zrobi z taką informacją. Kali.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi