Bill and Tom Kaulitz Twincest: Bodyguard

wtorek, 29 września 2015

Bodyguard - 50 -

21:00

Odcinek 50

Leżałem w tym cholernym łóżku obok mężczyzny, którego kochałem, obok brata ku woli ścisłości, bo doskonale zdawałem sobie sprawę, kim jeszcze jest dla mnie Tom, ale nie to mnie dręczyło. Bolało mnie to, że kazałem mu się trzymać od siebie z daleka – za karę, że mnie nie posłuchał i poszedł rozmówić się z Nikiem, i czułem się z tego powodu podle. Zresztą to słowo i tak nie oddawało tego, jakie naprawdę miałem samopoczucie, bo czułem, że tajemnice i kłamstwa zaczynają mnie toczyć od środka jak rak. A im więcej czasu mijało, wszystko bardziej się komplikowało. Zaczynałem się bać, że w końcu w nerwach powiem Tomowi o wszystkim i cały mój misternie budowany plan na nasze wspólne życie, legnie w gruzach mojego własnego kłamstwa. Jednak nie mogłem mu powiedzieć prawdy. Do tego Nik, wcale nie ułatwiał mi sprawy. Odkąd się rozstaliśmy, to znaczy ja posłałem go w cholerę, pomagałem mu finansowo. Właściwie nie jemu, tylko jego rodzinie. Jego plan zgromadzenia funduszy, zanim mnie kopnie w dupę spełzł na niczym i sporo mu brakowało do wyjazdu i domku w Hiszpanii. Byłem na niego wściekły, nadal jestem, ale nie mogłem mieć mu za złe, że walczył o swoją rodzinę. Jego żona i dwójka dzieci nie były winne temu, że główny żywiciel rodziny, to krętacz i oszust. Skończyło się na tym, że dałem mu kilka razy gotówkę. Sebastian mu przekazywał, bo ja nie chciałem widzieć go już więcej na oczy. Wszystko szło po mojej myśli, do czasu pokazu w Hamburgu, gdy mnie przydybał po pokazie w garderobie. Trzasnąłem mu wtedy przed nosem drzwiami. Niby chciał mi tylko pogratulować, ale sądziłem, że kolejny raz chce mnie prosić o kasę. Okazało się, że nie o to mu chodziło. Nigdy nie dociekałem, czego chciał i sądziłem, że odpuścił, ale ten napis na drzwiach, i to, że zdecydował się nawet pojawić w posiadłości, zaniepokoiło mnie. Ostatnią osobą, jaką chciałem, by poznał Nik, był Tom, ale ten uparł się i wbrew mojej woli poszedł się z nim rozmówić. Tak jak przypuszczałem, nic to nie dało, oprócz tego, że leżeliśmy teraz na dwóch przeciwległych krańcach łóżka, ja oczywiście wściekły, a Tom kompletnie zdezorientowany. I jedyna myśl, jaka chodziła mi po głowie, to taka, że w końcu będę musiał stanąć twarzą w twarz z Nikiem i powiedzieć mu wprost, żeby wypierdalał z mojego życia.

Czasami denerwowało mnie zachowanie Billa. Tak jak teraz, gdy leżeliśmy obaj na łóżku i żaden z nas nie spał - pewnie nawet z tego samego powodu, i czułem, że to jeszcze nie koniec. Bill swoim zachowaniem chciał mi udowodnić, że ilekroć go nie posłucham, czeka mnie podobna kara. Tyle że ja miałem gdzieś jego dąsy. Odwróciłem się do niego przodem i przylgnąłem do jego pleców.

Nie zareagował. Odezwał się, dopiero kiedy moja dłoń powędrowała na jego biodro.

– Tom…

– Co?

– Dobrze wiesz co.

– Nie.

– Prosiłem cię, żebyś mnie dzisiaj nie przytulał.

Prychnąłem.

– Udam, że tego nie słyszałem.

Odwrócił się do mnie, a ja natychmiast chwyciłem go oburącz za twarz i pocałowałem w usta. Szarpnął się i starał się mnie odepchnąć tylko przez chwilę. Potem poddał się. Czułem, jak się rozluźnia i chłonie każdy mój gest najdrobniejszą czułość, jaką mu okazywałem.

Oderwałem się od jego ust i spojrzałem w twarz. Otworzył powoli oczy, które wydawały się kompletnie zdezorientowane. Oblizał lubieżnie wargi, kierując swój wzrok na moje usta.

– Dlaczego robisz mi na złość?

– Czym?

– Nie chcę, żebyś nigdy więcej miał kontakt z Nikiem.

– Dlaczego?

– Bo on chce nas rozdzielić.

Zmarszczyłem brwi.

– O czym ty mówisz? Niby jak ma nas rozdzielić, kiedy nawet nie wie, że jesteśmy razem.

– Nie powiedziałeś mu? – Uniósł się na łokciu.

– A po co? Co go to obchodzi?

– Nie pytał cię o to, kim dla mnie jesteś?

– Pytał. Powiedziałem, że jestem twoim ochroniarzem, zresztą wcale nie kłamałem. Poszedłem tam w roli ochroniarza. Musiałem tam puść, bo to jest mój obowiązek.

– No i co?

– Co, co?

– Co o nim sądzisz?

Wzruszyłem ramionami. Nie wiedziałem, o co chodziło Billowi. Gościu, jak gościu, chociaż nie powiem, był przystojny, ale nie mój typ. Poza tym ja już mam Billa. Jest mi z nim dobrze i nie zamierzam z niego rezygnować.

– Nie podobał ci się?

– Nie patrzyłem na niego pod tym kątem.

Bill przekrzywił ironicznie głowę w bok.

– No daj spokój. Chyba nie pomyślałeś sobie, że wolałbym jego od ciebie?

– A wolałbyś?

– Nie, Bill. To ciebie kocham i nie interesuje mi nikt inny.

Westchną i uciekł spojrzeniem, błądząc wzrokiem gdzieś po pościeli.

– Co znowu powiedziałem nie tak?

– Nie nic.

– To o co chodzi?

– Czasami wydaje mi się, że to wszystko mi się śni.

– Co niby? – zdziwiłem się.

– Wszystko. To, że projektuje ubrania… Ty.

Zmarszczyłem brwi.

– A co w projektowaniu ubrań jest takiego niezwykłego, że wydaje ci się to snem?

Wzruszył ramionami.

– A ja?

– Tak czuję, Tom.

– Tak naprawdę to nie chodzi o modę tylko o mnie, prawda?

Łypnął na mnie przelotnie i znowu spuścił głowę.

– Wiem, jestem żałosny.

– Jestem z tobą, bo cię kocham. To ja mogę mieć tego typu rozterki. Jak ktoś taki jak ty mógł zainteresować się kimś takim jak ja?

Spojrzał na mnie.

– Zwariowałeś? – zapytał.

Uśmiechnąłem się.

– O to samo mógłbym zapytać ciebie.

– Chyba świruję, nie?

– Trochę – przyznałem.

– To dlatego, że jestem o ciebie cholernie zazdrosny.

Znowu się uśmiechnąłem.

– To tak samo, jak ja o ciebie.

Bill spojrzał mi w oczy.

– Jesteś na mnie zły?

– Za co? – Jakoś wybitnie dziś nie wiedziałem, o czym myśli.

– Trochę dzisiaj przegiąłem, no wiesz, co mam na myśli.

Pokręciłem głową.

– Nie jestem.

Odetchnął głęboko, jakby z ulgą.

– Może masz rację, że powinienem pogadać z Nikiem. Muszę mu jasno i wyraźnie powiedzieć, że ma się ode mnie odczepić.

– Uważam, że to by było dobre posunięcie.

– Unikam go, bo… Ty go nie znasz, a ja wiem, jakim on jest typem człowieka. Nigdy nie rezygnuje, dlatego osiąga sukcesy.

– Sukcesy? – prychnąłem. – Jeśli uważasz, że oszukiwanie kogoś, do tego wyłudzanie od niego pieniędzy pod przykrywką miłości jest sukcesem, to tylko ci pogratulować takiej oceny sytuacji. Dla mnie to zwykły wyrafinowany oszust.

– Trudno zaprzeczyć, chociaż wcale nie jest mi przyjemnie tego słuchać.

– Nie mówię tego po to, żeby cię urazić. Stwierdzam tylko fakty.

– Wiem, Tom. Dziękuję, że potrafisz mi powiedzieć prosto w oczy, co ty sądzisz o tej sytuacji.

Nie wiem, za co był mi wdzięczny, każdy na moim miejscu powiedziałby mu to samo.

– Kładź się spać. Wystarczy nam wrażeń jak na jeden dzień.

– Przytulisz mnie?

– Co to za pytanie? – rozłożyłem ręce, zachęcając go, by się przytulił.

Nareszcie czułem, że jest wszystko tak, jak być powinno. Nasza przeszłość pewnie jeszcze nie raz stanie nam na drodze, ale musimy ze sobą szczerze rozmawiać, żeby wszystko wyjaśnić i rozwiać wszelkie wątpliwości. Tak naprawdę mieliśmy w tej chwili tylko siebie. Moja, jak i jego prawdziwa rodzina nie żyła i w tej chwili tylko my sami byliśmy sobie najbliższymi osobami.

Od wizyty Nika minął tydzień i nic się nie działo. Widziałem, że Bill wyczekiwał go, najwyraźniej ciągle ta sprawa ciążyła mu. I choć kiedy go pytałem, twierdził, że wcale o tym nie myśli, to byłem pewny, że po prostu nie chce mnie martwić ani sprawić przykrości.

Kilka razy, gdy gdzieś wyjeżdżaliśmy, zdawało mi się, że widzę jak za nami jeździ ten sam samochód. Dziwnym trafem też parkował pod agencją, chociaż nikogo w środku nie zauważyłem. Nic nie mówiłem Billowi, ale czułem, że to Nik i nie pomyliłem się, gdy pewnego popołudnia wracaliśmy do domu i zastaliśmy go czekającego przed bramą właśnie przed tym samochodem, który zdążyłem już dość dobrze poznać.

Zatrzymałem się i zerknąłem na Billa. Był skupiony i ani na moment nie spuszczał wzroku z Nika. Mięśnie na jego twarzy nerwowo drgały, to spotkanie wybitnie nie było dla Billa przyjemnością.

– W porządku? – zapytałem.

– Tak. Zakończę to raz na zawsze – powiedział, odpinając pas bezpieczeństwa.

– Zaczekaj – złapałem go za rękę – Chyba nie sądzisz, że puszczę cię tam samego.

Spojrzał na mnie.

– Jestem twoim ochroniarzem, nie zapominaj o tym.

Skinął tylko głową. Wiedziałem, że chciał to załatwić sam, ale w sytuacji, gdy jego zamachowiec nadal krążył gdzieś w pobliżu, nie było mowy bym pozwolił mu tam stać samemu.

Wysiadłem pierwszy i obchodząc samochód po uprzednim rozejrzeniu się po okolicy, otwarłem mu drzwi. Nik przyglądał się nam uważnie, po czym, gdy tylko Bill wysiadł z auta, ruszył w jego stronę. W porę stanąłem mu na drodze, zasłaniając Billa.

21 komentarzy:

obsesja29 września 2015 21:14
Jak mogłaś skończyć w takim momencie? :(
Torturujesz nas, eh... Nie wiem czy to dobrze, czy źle, że Bill poszedł rozmówić się z Nikiem. Pewnie dobrze, ale żeby się przekonać, to niestety muszę czekać...
Pozdrawiam@
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Sara29 września 2015 21:17
Tutaj byłaś po prostu jak Polsat. Ma się coś dziać, a tu nagle PRZERWA! xD
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Queen of Suburbia29 września 2015 21:20
Było wspomniane, że zagrożeniem będzie ktoś, kogo Tom się najmniej obawiał... Nie obawia się Nika, jeśli chodzi o te zamachy... Może Nik próbował teraz postrzelić Billa, a Tom rzucił się w obronie? Tak wygląda, ale to tylko moje domysły.
Świetny odcinek, pozdro i czekam na nexta
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy29 września 2015 21:41
Czyli Tom doczekał się postrzelenia ale do najbliższego odcinka kula zawisła w powietrzu
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Himana29 września 2015 21:58
Dlaczego? No ouhhh teraz trzeba czekać na kolejny rozdział... Tomowi nic poważnego się nie stanie bo odpowiedziałaś kiedyś na mój komentarz z pytaniem czy opowiadanie zakończy się happy endem i już wiem że tak :D boję się trochę bo skoro Tom oberwie nie obroni Billa, nie będzie miał siły. A wątpię żeby Nick przestraszył się widoku krwi. Porwie Billa, tak mi się wydaje. CZEGO ON DO JASNEJ CHOLERY CHCE? :D nie rozgryzę cię za pierona, ale czekam na next ;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Demi Lerman30 września 2015 00:26
W sumie fajne jakby już teraz Tom został postrzelony. xD Prawda szybciej wyszłaby na jaw. Może to dlatego, że to już jesień, ale ostatnio lubię jak bohaterowie opowiadań cierpią hahah Ale oczywiście tylko przez chwilę :D
A Nika to mam ochotę po prostu zabić. Drażni mnie. ;c
Rozdział super jak zawsze i czekam na następny ♥ Wenyy ;3
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy30 września 2015 22:18
" ...W porę stanąłem mu na drodze, zasłaniając Billa." ??? Co dalej? Dlaczego boję się, że ten cały Nik coś zrobi i spróbuje postrzelić Billa albo co gorsza Toma, który będzie starał się ochronić go? Coś mi każe postawić też taką teze,w której będzie tylko rozmowa, ale po Tobie kochana wszystko jest możliwe. Kali.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
RealllyQueen1 października 2015 21:19
Nie wytrzymam tak długo do kolejnego odcinka ;_;
Kochana, jesteś poprostu świetna! Twoje opowiadania przeczytałam juz wszystkie ale mimo to czytam je ponownie aby móc się jeszcze pozachwycać i ekscytowac kolejnym odcinkiem :')
Uff mam nadzieję że nik się w końcu odczepi od Billa!
Weny, weny i jeszcze raz weny <3
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy5 października 2015 19:14
Skończyłaś rozdział w taki sposób, że jak nic w następnym poleje się krew. Chyba jednak nie bo za szybko by się coś zaczęło wyjaśniać... Ciekawość człowieka zżera. Nadrabiam cztery odcinki więc lecę czytać następny :) Klio
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi