Kiedy usiedliśmy do obiadu, Bruno cały czas się uśmiechał, a Bill rozmawiał z Viktorią, jak gdyby znali się od zawsze. Poświęcał jej swój czas, a to było kluczem do serca małej, które skradł w ciągu jednego popołudnia.

– Możesz mi powiedzieć, co cię tak cieszy? – zapytałem w końcu, kiedy kolejny raz zauważyłem dziwny uśmiech na twarzy Bruna.

– Ty – odparł rzeczowo.

– A, co ja takiego zrobiłem?

– Nic. Ty nic, ale ciekawy jestem, co powiedział ci Bill, że od razu wyglądasz, jakbyś wygrał milion w totolotka.

Aż zmarszczyłem brwi. Nie chciałem, żeby Bill wiedział, jak dużo kosztowała mnie ucieczka od niego i ten wyjazd. Owszem, planowałem powrót i konfrontację z nim, bo to było nieuniknione i wiedziałem o tym doskonale, ale to mogło się ciągnąć jeszcze jakiś czas. A tymczasem moja męczarnia zakończyła się po niespełna kilku dniach pobytu tutaj.

– On po prostu tak na mnie działa – wyjaśniłem. Nie było sensu udawać, że przeszło mi samo z siebie.

– Taki przyjaciel to wielki skarb – stwierdził.

– Tak – przyznałem, zezując z ukosa na Billa. Już wiedziałem, że nie powiedział mu o naszym pokrewieństwie. Czyli wszystko miało pozostać tajemnicą, czymś, o czym wiedzieliśmy tylko my. Nie sądziłem, że Bill jest zdolny do życia w takim układzie. To tylko uświadomiło mi, jak bardzo mu na mnie i naszym, jakby nie patrzeć zakazanym związku zależało.

– Teraz pewnie wyjedziecie?

– Nie od razu – wtrącił się Bill. – Chętnie zostanę tu parę dni, jeśli to nie stanowi problemu.

– Dla mnie żadnego, a i Viktoria będzie się cieszyć, prawda skarbie?

– Tak – mała pokiwała główką, wpychając do buzi kolejny kawałek ziemniaka. Ja tylko pokręciłem głową ze zdumienia. Perfidny oszust i manipulant, potrafił owinąć sobie wszystkich wokół palca w mgnieniu oka, jakby posiadał jakąś magiczną moc albo eliksir, którym wszystkich spoił, łącznie ze mną.

Po obiedzie przyszedł czas na popołudniową drzemkę Viktorii. Bruno zaprowadził małą do sypialni, a my zamknęliśmy się w pokoju, który tymczasowo był moim. Mieliśmy do pogadania i chyba nadszedł czas, by sobie kilka spraw wyjaśnić.

– Kto ci dał namiary na to miejsce? – zapytałem, siadając na brzegu łóżka.

– A czy to ważne?

– Jestem ciekawy.

– Załatwiłem to odgórnie.

– No tak, mogłem się domyślić, bo raczej nikt z moich znajomych, by ci nie pomógł – stwierdziłem.

– No, nie zupełnie, ale nie miej do nikogo żalu, mnie się po prostu nie odmawia pomocy.

– Tobie i twoim pieniądzom.

– Też – przytaknął. –  Nie zaprzeczam, że nie użyłem ich, jako karty przetargowej.

Westchnąłem.

– No co?

– Nic, wygląda na to, że będziemy na siebie skazani już do końca życia. I bez względu na to, czy będziemy w tym życiu dzielić razem łóżko, czy nie, do końca i tak razem.

– Wiem, że ciężko ci to nadal zrozumieć. Mnie też nie było łatwo, naprawdę.

– Jakoś się z tym szybko uporałeś.

– Tak ci się tylko wydaje. Ja w przeciwieństwie do ciebie potrafię grać, ale uwierz mi na słowo, kiedy się dowiedziałem, a ty pragnąłeś mnie, myślałem, że wyjdę z własnej skóry za każdym razem, gdy mnie dotykałeś, nie mówiąc już o seksie. To była najtrudniejsza decyzja w moim życiu, nie powiedzenie ci prawdy. Zrozumiałem, że jeśli dla mnie jest to aż tak trudne do przetrawienia, to dla ciebie będzie oznaczało koniec wszystkiego, a na to nie mogłem się zgodzić, za bardzo cię kocham, Tom. Za bardzo pragnę twojej bliskości, żeby się przejmować, że jesteś moim bratem. Bo na dobrą sprawę, co z tego? Sam powiedz, co to zmienia między nami? Dzieci z tego związku i tak nie będzie.

– Dobra, Bill, przestań. Już wystarczająco dużo ostatnio nad tym myślałem.

– I?

Wzruszyłem ramionami.

– Też cię pragnę, ale nie wiem, jak to będzie, kiedy się do siebie zbliżymy. Nie wiem, czy będę mógł… no wiesz, w końcu nie jestem w stanie wyłączyć swojej świadomości i po prostu się z tobą kochać.

– Zobaczymy. Ważne jest to, że chcesz spróbować.

– Tęskniłem za tobą – przyznałem, patrząc mu prosto w oczy. – Wyjeżdżając, nie sądziłem, że aż tak bardzo będzie mi ciebie brakować.

– Nawet nie wiesz, jak ja tęskniłem za tobą. Pokażesz mi to zdjęcie? – wypalił nagle, na co uniosłem jedną brew.

– Jakie zdjęcie?

– To, które trzymasz w portfelu.

– Mowy nie ma!

– Proszę, jestem ciekawy, na którym tak cię urzekłem.

– W życiu go nie zobaczysz.

Zaczęliśmy się śmiać. Bill usiadł koło mnie i chwycił mnie za rękę, i o dziwo wcale nie czułem się jakoś dziwnie czy inaczej.

– I?

Wzruszyłem ramionami.

– W porządku.

– Musi być, bo nic się nie zmieniło – stwierdził.

Dziś położyliśmy się wszyscy spać dość późno. Długo siedliśmy i rozmawialiśmy jeszcze razem z Brunem. Dopiero jak Viktoria usnęła w ramionach Billa, postanowiliśmy się udać na spoczynek. Bruno nie mógł się nadziwić, że mała tak polubiła Billa. Do mnie przez pierwsze kilka dni była nieufna, ale to może wynikało z tego, że ja byłem do niej też negatywnie nastawiony. Nigdy wcześniej nie miałem pod opieką dziecka. Do tego w ogóle nie miałem pojęcia, jak opiekować się dzieckiem, a dzieci takie rzeczy instynktownie wyczuwają. Jednak stopniowo w końcu mi zaufała, a ja ją po prostu pokochałem, choć sam nie wiem, jak to się stało. A Bill, on był pod tym względem inny. Lubił dzieci i bardzo szybko wzbudzał w nich swoje zaufanie. One, jak było widać na przykładzie Viktorii lgnęły do niego, dlatego wcale mnie nie zdziwiło, że mała tak się koło niego kręciła, że w efekcie zmęczenia zasnęła mu na rękach.

Kiedy wszyscy udali się spać, my w moim pokoju też szykowaliśmy się do snu. Łóżko miałem duże, choć tylko jedno, więc jasne było, iż dzisiejszej nocy będziemy spać w nim razem.

Po szybkiej toalecie położyliśmy się. Leżeliśmy w tym łóżku na dwóch przeciwległych krawędziach i udawaliśmy, że próbujemy spać, ale mnie, choć jeszcze jakiś czas temu wydawało się to kompletnie nie możliwe, chodziło coś zupełnie innego po głowie.

Byłem tak spragniony Billa, że moje moralne rozterki przestały mieć znaczenie. Odwróciłem się do niego przodem i przysunąłem, przytulając się do jego pleców.

– Masz ochotę? – zapytałem szeptem na wypadek, gdyby już spał.

W odpowiedzi odwrócił się do mnie.

– Myślałem, że nigdy nie zapytasz.

Dotknąłem jego twarzy, obrysowując kciukiem kształt jego ust. Pierwszy raz odkąd wiedziałem, że jest moim bratem, mogłem ich skosztować. Nie myślałem nad tym długo, po prostu to zrobiłem, odrywając się po chwili od niego i spojrzałem mu w oczy. Uśmiechał się.

– I co, smakuję jakoś inaczej? – zapytał.

– Nie – odparłem, kręcąc przy tym głową.

– Mówiłem, że nic się nie zmieniło. Więc nie myśl o mnie w ten sposób, tylko weź mnie w końcu, zanim tu oszaleję z pożądania.

– Ty to nie masz żadnego kręgosłupa moralnego, co?

– Przy tobie nie.

– Super, więc to moja wina, że wylądowaliśmy w łóżku?

– No, chyba nie moja, że tak na mnie działasz?

– Wiesz co, zamknij się już lepiej.

– Zmuś mnie.

Bill lubił mnie podpuszczać, ale w tym konkretnym momencie nie przeszkadzało mi to, chętnie podejmowałem z nim tę grę. Zamknąłem mu usta swoimi. Kilka razy mruknął, wiercąc się pode mną niespokojnie, dobrze wiedziałem dlaczego. Ja także chciałem czegoś więcej. Nie byliśmy ze sobą ponad dwa tygodnie. Dla faceta, który dość regularnie uprawia seks, to jak wieczność. Nie przestając go całować, ulokowałem się między jego nogami i odnajdując po omacku drogę do jego wejścia, po prostu w niego wszedłem. Aż się cały wyprężył. Spojrzałem na niego, ale nie widziałem oznak cierpienia, więc powoli zacząłem się w nim poruszać.

To dziwne, ale w tym momencie w ogóle nie myślałem o tym, że to mój brat. Kompletnie nic się w nim nie zmieniło. W sytuacji, ani nawet we mnie też nie. Byłem ja i był on, obaj spragnieni swojej bliskości i obaj dążący prosto do jednego celu.

– Zaczekaj, Tom. Stop, stop, stop! Natychmiast, przestań!

Zmarszczyłem brwi, przyglądając się mu. Ledwo łapał oddech. Po jego skroni spływały kropelki potu, a na twarzy wykwitły mu pokaźne wypieki. Chyba przesadziłem: to pierwsze, o czym pomyślałem w tym momencie.

– O co chodzi? Teraz naszły cię wątpliwości?

– Nie, ale jeśli nie zwolnisz, za chwilę będzie po zabawie.

– Och – aż się żachnąłem na to wyznanie.

– Nie wiedziałem, że w tych sprawach lubisz tak na ostro – dodał, wycierając twarz ręką.

– Jeśli jesteś moim bliźniakiem, to masz podobne, jak nie takie same upodobania i myślę, że ta odrobina brutalności nawet ci się podoba.

Uśmiechnął się, co oznaczało, że trafiłem idealnie.

– Zaczynam żałować, że ci nie powiedziałem od razu, jak tylko sam się dowiedziałem.

– No, być może to by wiele zmieniło.

– Uwierz mi, nie było mi łatwo, ale jeśli trochę nie zwolnisz, naprawdę będzie zaraz po zabawie.

– Przed nami cała noc, więc…

– Więc zamierzasz mnie dzisiaj zamęczyć.

– Długo pościłem – usprawiedliwiłem, swoje nieco zwierzęce zachowanie.

– Sam jesteś sobie winien.

– Możemy już o tym nie mówić?

– Jasne.

Jakie to uczucie kochać się z własnym bratem? Jest inaczej, chociaż pozornie nic się nie zmieniło. Jest bez ograniczeń, zupełnie tak jakbym kochał się z samym sobą, choć to rzecz jasna niemożliwe. Każde jego wzdrygnięcie, jęk, czy grymas czułem, jakbym to ja leżał pod nim. To naprawdę dziwne jak sama świadomość wiele zmienia. Ja doskonale wiedziałem jak bardzo mogę sobie pozwolić, i to było naprawdę fajne.

Ta noc była nasza. Doprowadziłem Billa do szczytowania kilka razy. Nie spieszyliśmy się. Po każdym zbliżeniu leżeliśmy, odpoczywając chwilę i obdarowując się w międzyczasie pocałunkami.

Przyglądałem się mu powoli, oswajając się z myślą, że łączy nas coś niezwykłego, coś poza zmysłowego, bo cała reszta pozostała taka sama. Tak samo pachniał, tak samo smakował i tak samo dobrze mi było, kiedy z nim byłem. Absolutnie wszystko było takie same, więc cały misz masz, jaki miałem do tej pory w głowie stworzyłem sobie sam, wmawiając sobie, że moralność coś zmienia. Niczego nie zmieniła ani w jego życiu, ani w moim, zwłaszcza, że obaj się na to godziliśmy, bo obaj tego chcieliśmy.

– Zmęczyłeś mnie. Cholernie wymagający się zrobiłeś – stwierdziłem, puszczając wcześniejszą uwagę mimo uszu.

– To dlatego, że brakowało mi tego, ale i ty wcale sobie nie żałowałeś.

– Lubię tak, od czasu do czasu dać ponieś się zwierzęcemu instynktowi.

– Szkoda, że wcześniej mi o tym nie powiedziałeś.

– A co już żałujesz?

– Owszem żałuję, bo mogliśmy się tak dobrze bawić dużo wcześniej – stwierdził, poprawiając się na poduszce.

– Zabawę, to będziesz miał jutro rano, jak wparuje tu Viktoria.

– Jak to?

– Każdego ranka, jak tylko się przebudzi, ciśnie prosto tutaj.

Bill się zaśmiał.

– Dobra, nie musisz mnie wkręcać.

– Nie wkręcam cię. Sam zobaczysz.