Informacja

KIEDY NOWY ODCINEK?

W niewoli uczuć (23) - Soon :D




INFORMACJA


PDF do ściągnięcia
Klik





Obserwatorzy

piątek, 1 stycznia 2016

Bodyguard 2 - 11 -

21:00

Odcinek 11





„Życie najczęściej przynosi nieszczęście w czasach wielkiego szczęścia”


         Kiedy wszystkie problemy mijają, a zagadki zostają rozwiązane, czas na przyjemnościach mija w okamgnieniu.
Żyliśmy pełnią życia, czerpiąc z tego życia pełnymi garściami wszystko, co się nam nawinęło po drodze, głównie, rzecz jasna siebie. Im bliżej i częściej ze sobą byliśmy, tym bardziej pragnąłem Billa, a on rozkładał przede mną bezwstydnie nogi, kusząc tak samo za każdym kolejnym razem.
To fascynujące, jak człowiek może skupić się wyłącznie na przyjemnościach, kiedy nic go nie dręczy. Posiadanie bogatego brata bliźniaka, wybitnie było mi na rękę. Przestałem całkowicie myśleć o pracy i zarabianiu pieniędzy. Niestety, towarzystwo Billa w tym konkretnym przypadku działało na mnie destrukcyjnie, ale udawałem, że tego nie widzę i korzystałem ze wszystkiego, co od niego dostawałem, nie mając ani krzty wyrzutów sumienia. Byłem tym naprawdę zaskoczony, że potrafię być takim darmozjadem. W życiu też nie przypuszczałem, że dam radę wyleżeć w łóżku dłużej niż jeden dzień, a ostatnimi czasy dwa, trzy dni bywały standardem. Totalnie miałem wszystko gdzieś, zupełnie tak, jakby poza naszą sypialnią nie istniało już nic więcej. I chociaż do tej pory to ja byłem tym, który wyznaczał granice i mówił, co wypada a co nie, tym razem kompletnie zlałem, co i kto sobie o mnie pomyśli. Na szczęście Bill trzymał rękę na pulsie. Gdzieś wewnątrz siebie miał granice takiego lenistwa i kiedy po raz enty usłyszał ode mnie, że dziś nie wstaję z łóżka, spojrzał na mnie z politowaniem i kazał mi ruszyć dupę, oznajmiając, że jedziemy do Sydney na zakupy.
Dawno się tak nie uśmiałem z jego pomysłu, choć zawsze mnie rozbawiały, ale kiedy przyglądał mi się, kręcąc z politowaniem głową, na moje zachowanie zrozumiałem, że on wcale nie żartuje.
Jeszcze tego samego dnia, późnym wieczorem wylecieliśmy do Australii.
Kolejny fakt o Billu to właśnie to, że są sprawy, z których on nigdy nie żartuje. Jedną z nich są zakupy, i nie ma absolutnie żadnej szansy, żeby go odwieść od tego pomysłu. 
Choć często bywałem zagranicą, głównie dlatego, że moi podopieczni prowadzili interesy w różnych zakątkach świata, to w Australii nie byłem jeszcze nigdy. Pomysł zwiedzenia nowego kontynentu wydał mi się na tyle kuszący, że nawet nie narzekałem, tylko szybko się spakowałem, tak na wszelki wypadek, gdyby Bill miał się rozmyślić.
Jak tylko dotarliśmy do Sydney, po zakwaterowaniu w hotelu Bill naprawdę zrobił namiar na sklepy. Łaziliśmy pół dnia, a zważywszy, że nie spałem całą noc miałem już serdecznie dość, a on z każdym kolejnym sklepem wydawał się nabierać więcej energii do buszowania między regałami.
Kiedy wróciliśmy do hotelu, padałem ze zmęczenia. Nawet jego troskliwe ręce, masujące moje ramiona i kark nie były w stanie utrzymać mnie w świecie jawy. Zasnąłem prawie natychmiast.
Kilka dni mi zajęło, zanim się trochę przyzwyczaiłem, albo to Bill trochę zwolnił tempo. Zresztą, ile można łazić po mieście. W końcu obszedł wszystkie ważne dla niego sklepy i mogliśmy trochę odetchnąć i zwiedzić coś oprócz kolejnej galerii handlowej lub drogiego butiku, a takich tu nie brakowało.
Śmieszne było to, że choć nigdy specjalnie nie przepadałem za robieniem zakupów, w towarzystwie Billa jakoś inaczej to znosiłem. Oczywiście, po kilku godzinach byłem zmęczony i miałem już dosyć, ale to był taki przyjemny rodzaj zmęczenia. Często nachodziła mnie myśl, a właściwe pytanie, czy tak będzie już zawsze? Czy tak będzie wyglądało nasze życie, moje przy nim; przyjemności, zakupy, drogie restauracje, prywatne SPA i wiele innych luksusów? Czy to mi się kiedyś nie znudzi? Bałem się tego. Wszystko kiedyś się nudzi. Człowiek bawi się do pewnego momentu, a później to, co ma, już mu nie wystarcza. Chce czegoś innego albo dużo więcej, co wtedy? Każdy człowiek potrzebuje wyzwania, czegoś, co niezależnie od sytuacji będzie dawało mu bodziec do życia. Bill miał tę swoją modę, a ja?
Do tej pory skupiłem się na gromadzeniu funduszy i planach kupienia domku na plaży. Miałem tej kasy już tyle, że stać mnie było na kupienie nawet trzech, ale już nie tego chciałem. Zaczynałem coraz częściej pogrążać się w zadumie i szukać w myślach celu, który mógłbym sobie wytyczyć, ale kompletnie nic mi nie przychodziło do głowy. Nie miałem żadnych pragnień, wszystko cały czas obracało się wokół Billa. Rzecz jasna, moje uczucia do niego się nie zmieniły i było mi z nim cudownie, ale potrzebowałem jeszcze czegoś poza Billem, tak jak on miał te swoje agencje, poza mną.
– Halo, mówię do ciebie – usłyszałem, kiedy kolejny raz myślałem, co dalej począć ze swoim życiem.
– Słucham cię. Jeśli chcesz, możemy pojechać – odparłem. Nawet wtedy, gdy uciekałem myślami gdzie indziej, dokładnie słyszałem, co do mnie mówił.
– Jeśli chcę? A ty?
– Mnie to jest obojętne.
– Widzę.
– Przepraszam Bill, zmęczyłem się. Wiesz, że ja nie jestem dobry w planowaniu nam dnia. Jedźmy, gdzie chcesz, i tak lubimy to samo.
Westchnął, uważnie mi się przyglądając.
– A ty, co chciałbyś robić? Gdzie chciałbyś pojechać?
– A jest coś jeszcze, czego nie widzieliśmy? – odpowiedziałem pytaniem.
Pokręcił głową i upił soku ze szklanki.
– Jeśli masz dosyć, to powiedz, możemy posiedzieć w hotelu z dzień lub dwa. Mamy czas, nikt nas nie goni. To nie są dwutygodniowe wczasy „Last minute” z określonym czasem na wszystkie atrakcje.
– Nie mam dosyć, ale chętnie posiedziałbym trochę w hotelu.
– Dobrze, to zostaniemy dzisiaj w pokoju.
– Dzięki – odparłem i chwyciłem swój telefon ze stolika przy łóżku.
– O nie! – krzyknął Bill i rzucił się na mnie, zabierając mi aparat.
– No daj spokój, tylko sprawdzę czy mam jakieś wiadomości.
– Umawialiśmy się, że nie włączamy komórek aż do powrotu.
– No tak, ale to zajmie tylko minutkę.
– Nie. Konfiskuję twoją komórkę aż do powrotu.
Westchnąłem.
– Wyluzuj się.
– Wyluzuj… – wymamrotałem pod nosem.
– Gdyby coś złego się działo, zadzwonią do hotelu i przekażą nam, tak się umawialiśmy, pamiętasz?
– Tak, wiem.
Do tej pory wydawało mi się, że to Bill ma większą obsesję na punkcie technologii i tego, co się dzieje w pracy i w domu, ale najwyraźniej albo o czymś nie wiedziałem, albo nie znałem Billa od tej strony.
– Wiesz, co?
– No? – Spojrzałem na niego, unosząc brwi. Jego „wiesz, co” zawsze oznaczało, że czymś mnie zaskoczy.
– Wydaje mi się, że muszę poświęcić ci więcej uwagi, bo zaczynasz się nudzić i myśleć nie wiadomo, o czym.
– No – przyznałem, zagryzając wargę, by się nie roześmiać. – Ostatnio sklepy bardziej absorbują twoją uwagę niż ja.
– No wiesz! – fuknął. – Od przyjazdu kochamy się codziennie, to mało?
– Ja się kocham, bo ty zwykle jesteś już tak zmęczony, że leżysz jak kłoda albo zasypiasz w trakcie.
– Słucham? – oburzył się, a kiedy do tego podnosił ton głosu, brzmiał tak zabawnie, że naprawdę ledwo co się powstrzymałem, żeby nie parsknąć śmiechem.
– Wybacz, ale nekrofilia mnie nie kręci.
– Nie wierzę. A czego ty byś jeszcze chciał? Robisz to ze mną, jak chcesz i kiedy chcesz.
– Wolę, jak na to jakoś reagujesz – przyznałem.
– Przecież reaguję. Dochodzę za każdym razem.
– Nie taką reakcję mam na myśli.
Zmarszczył brwi.
– Kręci mnie, kiedy wijesz się pode mną przy każdym dotyku, a ty ostatnio, wybacz, że tak to ujmę, ale masz mnie w dupie. Jeśli sądzisz, że zależy mi tylko na wsadzeniu ci i dojściu, to wystarczyłaby mi ręka, byłoby szybciej i poręczniej.
Chwilę nic nie mówił, sondując mnie wzrokiem.
– No, dobrze, przyznaję, ostatnio byłem tak zmęczony, że większości naszych zbliżeń nawet nie pamiętam.
– Owszem, bo spałeś.
– Przepraszam. Nie myślałem, że ci to przeszkadza. Inni na twoim miejscu…
– Ja cię kocham, Bill i chcę, żebyś uczestniczył i czerpał z każdego naszego seksu jak najwięcej przyjemności.
– Dobra, łapie. W takim razie, panie Kaulitz, pozwoli pan, że dziś się panem zajmę. Dopieszczę każdy kawałek pana ciała, a ten – spojrzał lubieżnie na mój rozporek – potraktuję ze szczególną uwagą.
– No, zaczyna brzmieć całkiem obiecująco. Ciekawe tylko, czy coś z tego będzie.
– Możemy zacząć nawet teraz, jeśli tylko chcesz.
– Może najpierw coś zjemy? Nie chciałbym, żebyś mi w połowie zaczął marudzić, że jesteś głodny.
– Ja? – oburzył się. – To ty zawsze marudzisz, że zgłodniałeś.
– Nie prawda.
– Prawda. Przypomnij mi, choć jeden raz, kiedy podczas seksu powiedziałem ci, że jestem głodny.
– W trakcie może nie, ale tuż po… – Uwielbiałem się z nim przekomarzać. To było częścią gry wstępnej i już wtedy zaczynałem czuć, jak całe podniecenia zaczyna mi się kumulować w podbrzuszu, popychając mnie tylko do dalszego działania.
– Po? Kiedy po? Jak już zdążyliśmy się nawet przespać i najwyższa pora była ruszyć dupę z łóżka? To masz na myśli?  Jeśli tak, to, to się nie liczy.
– Ach tak.
Kiedy Bill się za coś brał, w tym przypadku za mnie, to czuło się, że jest się w centrum jego uwagi, dosłownie. Dawno mnie tak nie dopieścił, jak tego popołudnia. W pewnym momencie miałem już nawet dość, a jakiś czas później to ja ze zmęczenia zasnąłem.  Było cudownie. Aż nie realnie, a jednak to wszystko działo się naprawdę.
                Tydzień później wróciliśmy do Niemiec.  Jak tylko dotarliśmy do twierdzy, zaczęło się wielkie rozpakowywanie i w końcu odzyskałem swoją komórkę.
To naprawdę dziwne, że tak się przywiązałem do tego urządzenia, że kiedy je włączyłem poczułem, jakbym zaczął jakoś głębiej oddychać. Tyle że już po chwili żałowałem, że w ogóle ją miałem.
– Tak słucham – odebrałem połączenie od Jaroda.
– Nareszcie! Jezu, Kaulitz! Próbuję się z tobą skontaktować od trzech tygodni.
– Przepraszam, byłem za granicą i wyłączyłem telefon. Co się stało?
– Bruno nie żyje. Został zamordowany.
Aż usiadłem z wrażenia.
– Słucham?
– Trzy tygodnie temu. Nie wiem, jak się dowiedzieli, gdzie jest, ale urządzili na nim dosłownie pogrom.
– A Viktoria?
– Żyje, ale…
– Co, ale? Gadaj!
– Mała jest w ośrodku. Była świadkiem tego wszystkiego. Jej zresztą też nie oszczędzili, biedne dziecko. To cud, że przeżyła – dodał na koniec, ale nawet mi przez myśl nie przeszło, co miał na myśli. – Posłuchaj, Tom, dzwonie, bo w domu Bruna znaleźliśmy dokumenty, z których wynika, że gdyby coś mu się stało, dziewczynka ma być pod twoją opieką. Ona jest teraz w ośrodku w Meksyku i trzeba ją stamtąd jak najszybciej zabrać, bo jeśli dowiedzą się, że mała przeżyła, zabiją ją.
Serce mi na moment stanęło, a cały świat zatrzymał się na upiornie długie sekundy, zalewając mnie falą przerażenia, gdy dotarło do mnie, co się stało.
– Jasne – odparłem bardziej machinalnie, niż trzeźwo myśląc w tej chwili. – Wyślij mi adres tego ośrodka – powiedziałem i rozłączyłem się.
Bill akurat schodził z antresoli, na której była nasza sypialnia.
– Coś się stało? – spytał, widząc moją minę.
– Bruno nie żyje, zabili go – powiedziałem.
Zareagował w tym momencie dokładnie tak samo, jak ja, zamurowało go. Dopiero po chwili zasypał mnie setkami pytań, na które ja sam nie znałem odpowiedzi, oprócz jednej, Viktoria potrzebowała mnie. Nas.


4 komentarze:

  1. Mazohyst3 stycznia 2016 08:53

    Okej, po tym rozdziale moje obawy co do tej nowej osoby w ich życiu trochę osłabły i sądzę, że to ta mała skradnie serce bliźniaków. Tylko co miałaś na mysli, pisząc o pokusach? Może będą się chcieli wprowadzić do starego domu Toma?
    I kto znalazł Bruno i dlaczego go zabili i tak zależy im na śmierci Viktorii? Czy Bill i Tom mogą być przez to w niebezpieczeństwie?
    Z każdym kolejnym rozdziałem dostaję coraz więcej odpowiedzi na moje poprzednie pytania, ale jednocześnie w mojej głowie powstaje więcej niewiadomych. Nie mogę się doczekać kolejnych rozdziałów!

    OdpowiedzUsuń
  2. Bill and Tom Kaulitz Twincest3 stycznia 2016 16:23

    Tak jak pisałam gdzieś w jakimś komentarzu, wiele się wyjaśni, ale też wiele powstanie nowych pytań - Nadszedł czas dotrzymać słowa.
    Co do Bruna, niebawem będzie wyjaśnione co i jak. Pytasz czy przez to Bill i Tom mogą być w niebezpieczeństwie? Oczywiście że tak, ale Bill już o to zadba, by po Viktorii zaginął wszelki ślad istnienia, co się wybitnie Tomowi nie spodoba :) Musisz pamiętać jakie podejście do pewnych spraw ma starszy z braci, a to oczywiście było w poprzednich odcinkach.
    Co do domu Toma... No, tu to się będzie działo i wcale nie mam na myśli ilości, a jakości tych wydarzeń. Tak że musisz kochana jeszcze trochę uzbroić się w cierpliwość, by poznać odpowiedzi na swoje pytania. Tylko obawiam się, że kiedy je uzyskasz, pojawią się nowe, bo to jeszcze nie koniec :D I tu właśnie mam na myśli te pokusy :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy3 stycznia 2016 20:29

    Jestem pod wrażeniem :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Jaskóła3 stycznia 2016 21:36

    Australijskie safari po sklepach wykończyło Toma,nie dziwię się ja też nie należę do łowczyń,takie maratony to też nie moje klimaty ,odpadam w przedbiegach.On i tak był dzielny.Powrót niestety przyniósł złe wieści,jestem ciekawa jak panowie poradzą sobie z nowym wyzwaniem jakie rzuciło im życie.Dziękuję bardzo,życzę weny i wszystkiego najlepszego w Nowym Roku.

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuje za komentarz. Każdy wiele dla mnie znaczy i mobilizuje do dalszej pracy. :*

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)