Zgadza się, Tom jeszcze nie wie, że sytuacja w jakiej się znalazł nie jest wcale przejściowa. Bill za bardzo go kocha, żeby go wypieprzyć na zbity pysk, ale też za bardzo czuje się skrzywdzony , żeby zwyczajnie mu wybaczyć, zwłaszcza, że ten wciąż podchodzi do tego tak lekceważąco. Cóż, życie :)

Achhh, lubisz się nad nami znęcać! Cóż, Tomowi taki kop w cztery litery się przyda.

A tego to ja już nie wiem, Musisz poczekać od końca, żeby się przekonać jak to opowiadanie się skończy. :)

No niestety. W pewnym momencie miał podwójną przyjemność, robił to z Kate, a potem tego samego dnia jeszcze z Billem. Miał tej przyjemności tyle, że musi mu to starczyć na obecne chwile.

Jeszcze jakiś czas minie, zanim Tom się zorientuje do czego zmierza Bill, i nie spodoba mu się to wybitnie. Dopiero wtedy ich relacja ruszy z miejsca.
Wiem, że do niedzieli to sporo czasu, ale przelanie tego co mam w głowie na "papier" zajmuje trochę czasu. Szkoda, że nie ma takiego urządzenia, które by spisywało myśli, to byście wtedy dostawali i to sporej długości odcinki codziennie, a tak, taki mój odcinek czyta się góra 5 minut, a ja to piszę i poprawiam przez kilka godzin, często na raty, bo jak to w życiu bywa mam też inne obowiązki.
Co do pomysłu, żeby to Bill był jedynym dominującym, to przyznam szczerze nie myślałam. Z Polskich opowiadań to faktycznie też się z takim nie spotkałam, chyba że jest coś takiego po angielsku, to trza by popytać tych co czytują w innych językach.
W każdym razie Bill też nie do końca przemyślał sobie konsekwencje swojego postępowania. Nie potrafi wyjebać Toma ze swojego życia, bo za bardzo go kocha, ale też nie potrafi mu ot tak wybaczyć i wszystko zaczyna się zamykać w błędnym kole. I tu masz rację, Tom tego nie wytrzyma.

Ach, nie, nie, zimno, Syberia! To nie ta ścieżka :D

Ona wie o wszystkim. Zrozumiał bardzo szybko, że u Toma maże liczyć tylko na dobra zabawę i choć się zorientowała, że Tom jest w związku z Billem, stwierdziła, że w zasadzie nie musi wcale się przejmować tym, że Tom zdradza Billa, to jest tylko i wyłącznie na sumieniu Toma.

Co do Gustava, to tak, wiem. No w sumie to już nie nastolatkowie, a po tym jak się ożenił to było więcej niż pewne, że niedługo pojawi się dzidziuś.
Najśmieszniejsze jest to, że Gustava każdy postrzegał jako takiego, który będzie kiedyś sam, bo on się zawsze trzymał jakby na uboczu, a tymczasem to właśnie Gustav ułożył sobie życie, a reszta głównie bliźniacy miotają się z kąta w kąt.

Myślę, że nie. Gdyby tak miało być już by to zrobił. Posiadanie dziecka faktycznie zmienia życie, ale nie na tyle, żeby rezygnować z tego co się kocha robić i co daje dodatkowo dochód. Większość ludzi niestety tak myśli, że jak już pojawia się dziecko zamykają za sobą jakiś rozdział życia, a potem chodzą sfrustrowani, zupełnie niepotrzebne, bo jedno nie przeszkadza drugiemu. A trzeba też pamiętać, że dzieci rosną i za jakiś czas też z domu odejdę i z czym wtedy tacy rodzice zostają? Z niczym. Chłopacy nawet jeśli jeżdżą w trasy, nie są w nich przez cały rok. Chyba najdłuższa z tras, która była teraz ostatnio, to ta po Rosji, coś koło miesiąca czy ponad, nie pamiętam, a przecież są ludzie, którzy muszą wyjeżdżać na delegacje i to często na o wiele dłuższy okres czasu, i jakoś żyją i mają rodziny. Myślę, że Gustav tak właśnie to widzi i nie odejdzie na pewno. Poza tym faceci mają ten komfort, że to nie oni rodzą i nie oni głównie zajmują się dzieckiem, więc zostawią żonki w domu i mogą jechać :D

No ja lubię sobie z Wami popisać, a jak już ktoś zadaje konkretne pytanie to tak jakoś głupio nie odpisać.
Co do nowego opowiadania to coś tam planuje, więc na pewno na tym się nie skończy moja działalność na blogerze.
A Gustav? może dziewczynka?

Dzięki. Oczywiście, że myślałem, coś tam nawet naskrobałam, ale brak czasu i na razie leży. Może w końcu się kiedyś za nią wezmę. Co do dokładniej fabuły następnego opowiadania, to jeszcze nie wiem - myślę. :)

No ja już pierwszej młodości nie jestem, więc pracowałam. A w szkole z polskiego to słabiutko było. Jakby oceniali za wyobraźnie to może bym miała same piątki, ale niestety, akurat to co wykładali wybitnie mnie interesowało.

Żeby była jasność to ja nie jestem fanką samego zespołu. Oczywiście słucham ich niektórych piosenek, bo mi się podobają, ale raczej nie mogłabym się nazwać fanką. Sam twincest to takie przejście z cesta zwyczajnego. Kiedyś pisałam o miłości dwóch braci do siebie, ale nie bliźniaków. Nie wiem, czy kojarzysz mangę albo anime Full Metall Alchemist, tym się kiedyś jarałam. Wcześniej był jeszcze Dragon Ball, ale to krótko. W każdym razie niestety mangi mają to do siebie, że są popularne sezonowo, a potem wszyscy o nich zapominają i mają innych nowych ulubieńców. Ja jestem bardzo sentymentalna, długo nie umiem się roztarć z moimi ulubieńcami, i kiedyś jakoś przez przypadek, szukając jakiś nowych opowiadań z bliskiej mojemu sercu tematyki znalazłam jakieś o Kaulitzach, wiedziałem kto to jest, no bo kto nie zna ich wielkiego hitu "Moonson" i przeczytałam. Tekst był na tyle dobry, że mnie wciągnęło i zaczęłam drążyć temat. Zarwane nocki na czytaniu opowiadań, przeglądanie tych nie raz bajecznych rysunków i fotomontaży zdjęć, pewnie wiesz o czym mówię i tak się zaczęło. Z nimi jest o tyle inaczej, że są realni i nie przeminą sezonowo.

Heh, nie nie, Bill doskonale wie, że Tom ma w tych sprawach tak samo chore upodobania jak on i może być tak że mu się to spodoba a to ma być kara, a nie nagroda, więc nie to nie będzie BDSM.

Już prawiłam, nie zapisało się pewnie ostatnio.