Bill and Tom Kaulitz Twincest: Bodyguard 2

piątek, 1 kwietnia 2016

Bodyguard 2 - 34 -

21:00

Witajcie kochani.

Wszyscy dopingujecie Billowi, że tak konsekwentnie karze Toma za zdradę, ale chyba zdajecie sobie sprawę, że Tom wiecznie na takie traktowanie się, nie będzie pozwalał. Dziś odcinek, na który pewnie długo czekacie. Wspominałam wam o rozlewie krwi i dziś właśnie poleje się krew. Czyja? Sami przeczytajcie. W każdym razie, jeśli sądziliście, że po tym wszystkim jakoś bracia pogodzą się, to oświadczam wam, że oni zmierzają, ale w całkiem przeciwnym kierunku.

Kolejny odcinek będzie w połowie z perspektywy Billa, to wam da głębszy obraz, co dzieje się w głowie naszej kochanej młodszej mordeczki.

Zapraszam na odcinek.

Wasza Niki.

Odcinek 34

Myślałem, że po tym zdarzeniu z Kate, osiągnąłem jakiś przełom między nami, tymczasem właściwie nic się nie zmieniło i wszystko było po staremu.

Wczoraj był dwudziesty siódmy raz, gdy Bill mnie wziął i nie pozwolił się dotknąć. Powoli, ale sukcesywnie wzbierała we mnie irytacja. Nie rozumiałem, co chce tym osiągnąć i jak długo ma zamiar to ciągnąć. Przepraszałem go już kilka razy i choć mówił mi, że mi wybaczył i całował mnie na zgodę, to nadal tylko ja byłem tym, który dawał dupy i miałem już tego serdecznie dość. Co prawda przyzwyczaiłem się już do penetracji, a raczej moje ciało się przyzwyczaiło i nawet czerpałem z tego przyjemność, bo dochodziłem i to nie raz podczas jednego zbliżenia, nie mniej chciałem, chociaż raz na jakiś czas zamienić się rolami, a Bill ciągle odmawiał mi, mówiąc, że tak mu się podoba, że chce znowu to poczuć. Na początku tolerowałem to w milczeniu. Pomyślałem, że w porządku, w końcu przez ponad pół roku to on ciągle mi dawał i nawet jednym słowem nie wspomniał, że chciałby się zamienić, więc się godziłem. Jednak teraz, gdy wyraźnie zgłaszałem mu swój sprzeciw na ten temat, on ignorował mnie, a to w końcu przestało mi się podobać.

Od samego rana chodziłem nabuzowany, choć w nocy Bill naprawdę postarał się rozładować moje napięcie seksualne, to nie było to tak, jak ja tego chciałem i chodziłem sfrustrowany. Do tego na dworze lało jak z cebra i mógłbym zwalić winę na pogodę, i to dlatego moje samopoczucie było w kiepskim stanie, ale po prostu dotarło do mnie, że to zachowanie Billa nie jest wcale podyktowane jego nagłą zmianą w upodobaniach seksualnych, co jakimś konkretnym celem i zamierzałem się dzisiaj dowiedzieć, o co mu tak właściwie chodzi, i jak długo zamierza trzymać mnie jeszcze od siebie na dystans?

Wyszedłem z siłowni i susami po dwa schody wbiegłem na górę. Wszedłem do apartamentu, lokalizując Billa w sypialni. Słyszałem odgłosy otwierania i zamykania szuflad, więc coś pewnie składał. Wszedłem na górę, od razu ściągając na siebie jego uwagę.

– Już skończyłeś ćwiczyć?

– Już. Możemy pogadać? – zapytałem.

– Jasne.

Przysiadłem na brzegu łóżka i zacząłem.

– Powiedz mi – zacząłem wprost, za długo to już trwało, żebym robił jakieś podchody. – Dlaczego tak mnie traktujesz?

Spojrzał na mnie i dałbym sobie głowę uciąć, że doskonale wiedział, o czym mówię.

– To znaczy jak? Co masz konkretnie na myśli?

– Nasz związek.

Chwilę milczał, sondując mnie spojrzeniem.

– A co ci w nim nie odpowiada?

– Moja pozycja w łóżku – rzuciłem prosto z mostu, aż uniósł brwi.

– Źle się tobą zajmuję?

– Nie o to mi chodzi. Chcę zamiany. Nie mówię, że na zawsze, ale byłoby chyba sprawiedliwie, żebyśmy się od czasu do czasu zamienili pozycjami.

Uśmiechnął się, po czym odpowiedział tak lekko, jakby doskonale wiedział, że w końcu o to zapytam.

– Nie, Tom.

– Słucham?

– Powiedziałem nie.

– Dlaczego?

– Dlatego, że się ciebie brzydzę, rozumiesz?

Teraz to ja uniosłem brwi, nie rozumiałem, o czym on mówi. Brzydzi się mnie? Doszedłem już tyle razy w jego ustach, że… no nie zrozumiałem.

– Brzydzisz? Jak mam to rozumieć?

– Tak jak powiedziałem. Pchałeś fiuta w inną kobietę, wiedząc, że masz w domu mnie.

– A więc o to chodzi. Podobno mi wybaczyłeś.

– Bo wybaczyłem.

– No to nie rozumiem, dlaczego nie chcesz…

– Bo tak postanowiłem. Nigdy więcej nie wsadzisz we mnie, zrozumiałeś? Ja w przeciwieństwie do ciebie traktuję swoje ciało jak sanktuarium, jest przeznaczone tylko dla tej jednej jedynej osoby, dla której jestem tak samo jedyny, jak ona dla mnie. Jeśli chcesz się ze mną kochać, to tylko na moich zasadach i tylko ty będziesz na dole. Jeśli ci to nie odpowiada, droga wolna. Możesz nawet jechać do Kate, nie będę miał nic przeciwko, ona na pewno rozłoży przed tobą nogi i w końcu naruchasz się do oporu, ale na pewno nie ze mną.

W tej jednej chwili wezbrała we mnie taka złość, że zacisnąłem z całej siły zęby, starając się nie wybuchnąć.

– Żartujesz sobie, prawda?

– Nie. Myślałem, że już dawno to zrozumiałeś.

– Czyli między nami koniec? Nie ma już związku?

– Ależ jest, tyle że zmieniły się zasady.

Nie wierzyłem, że to słyszę. Zatkało mnie na dobre, po prostu nie wiedziałem, co mam powiedzieć. W głowie miałem taki chaos, że nie potrafiłem niczego ogarnąć.

– Nie ma co dramatyzować, ja przez ostatnie kilka miesięcy cały czas byłem na dole i nie narzekałem. To przecież nic takiego. Chyba nawet zdążyłeś się już przyzwyczaić, sądząc po twoich jękach.

– Jeśli uważasz, że nadal jesteśmy parą, jeśli mnie kochasz, zrób to ze mną. Teraz!

Nadal nie docierało do mnie to, co mi mówił wprost. Cały czas miałem nadzieję, że wybuchnie śmiechem i powie, że żartował.

– Oczywiście, że to zrobię. Kocham cię, nawet nie wiesz jak bardzo, ale nigdy więcej nie będziesz mnie miał. Nadal chcesz się ze mną kochać?

– Co to ma znaczyć?

– To, co słyszysz. Nie będziesz pchał we mnie swojego brudnego fiuta już nigdy więcej, dotarło w końcu?

Te słowa przelały moją czarę goryczy. Cały miesiąc znosiłem to wszystko, sądząc, że po prostu potrzebuje czasu, żeby mi wybaczyć. Tymczasem, on wcale mi nie wybaczył. Co prawda mówił, co innego, ale to były tylko słowa, bo jego serce, rozerwane zresztą przeze mnie, krwawiło tak samo, jak na początku i odnosiłem wrażenie, że tylko upokarzając mnie, jest w stanie mnie tolerować i nie wyrzucić ze swojego życia. Jednak ja też miałem swoją granicę tolerancji i Bill właśnie ją przekroczył. Powinienem wstać i wyjść, dać nam obu ochłonąć po tej niezbyt przyjemnej rozmowie, ale nie zrobiłem tego. Kolejny raz dałem ponieść się emocjom. Zerwałem się z łóżka, na którym do tej pory siedziałem i doskoczyłem do niego, ciskając nim o szafę. Z całej siły przywarłem ciałem do jego ciała i spojrzałem mu głęboko w oczy.

– Nie ma się co teraz denerwować. Sam sobie na to zapracowałeś, więc bądź teraz mężczyzną i weź to na klatę, jak prawdziwy facet – powiedział, próbując mnie od siebie odepchnąć.

– Nigdy więcej tak do mnie nie mów. Nie jestem pierwszym lepszym z ulicy, żebyś się tak do mnie zwracał i tak mnie traktował. Nie możesz się pogodzić z tym, że parę razy dogodziłem komuś innemu niż tobie, to wyrzuć mnie ze swojego życia i będzie po sprawie, ale miej do tego odwagę, a nie używaj jakiś chorych półśrodków.

– Jeśli nadal cię nie wyrzuciłem, to zawsze sam możesz odejść. Czemu tego nie zrobisz, skoro czujesz się taki poniżony?

– Bo cię kocham.

– Zdradziłeś mnie, Tom! – wrzasnął na mnie. – Sądzisz, że mówiąc mi „kocham cię” o wszystkim zapomnę? Ufałem ci! Wierzyłem, że jesteś jedyną osobą na tym pojebanym świecie, która mnie nie oszuka. Po tym, jak mnie zasłoniłeś własnym ciałem przed kulą, po tym, co przeszliśmy, po tym, co odkryliśmy i kim dla siebie jeszcze jesteśmy, byłem pewny, że ty nigdy nie zrobisz mi żadnego świństwa. – Na chwilę zamilkł, wstrzymując w sobie powietrze. – A zrobiłeś to – wyszeptał, wypuszczając je w końcu z płuc. – I przyszło ci to tak lekko. Czuję się brudny, rozumiesz. Kiedy mnie dotykasz, mam wrażenie, że ten brud, który ściągnąłeś z Kate, przechodzi na mnie i robi mi się niedobrze. Nie mogę przestać o tym myśleć.

Aż zmarszczyłem brwi, to co mówił trafiało do mnie, jakby ktoś rzucał we mnie cegłami, i to cholernie bolało.

– Skrzywdziłeś mnie gorzej niż Nik, a myślałem, że już zabezpieczyłem się z każdej możliwej strony i nikt nigdy więcej mnie nie zrani, a ty zrobiłeś to tak łatwo. Doskonale wiedząc, przez co przeszedłem, jak bardzo czułem się skrzywdzony, jak trudno było mi zaufać kolejny raz, po tym, jak oddałem ci się bez reszty, po prostu miałeś to wszystko gdzieś, niczego nie zrozumiałeś. Myślałeś wyłącznie o sobie. Zresztą do tej pory myślisz wyłącznie o sobie, ta rozmowa jest na to kolejnym dowodem.

Zrobił głęboki wdech, po czym kontynuował.

– Nigdy więcej, nie będziesz się ze mną kochał. Jeśli pragniesz być ze mną nadal, to tylko w takim układzie jak do tej pory, ale nigdy więcej ty nie będziesz posuwał mnie, zrozumiałeś? A teraz puść mnie, bo śmierdzisz. Zanim przylazłeś tu na dyskusję, mogłeś wziąć prysznic.

Jeśli do tej pory Bill przekroczył moją granicę tolerancji, czy czegoś tam, to w tej chwili, tymi słowami obudził we mnie bestie. Nie zastanawiałem się nad tym, co chcę zrobić, jedyne, co miałem teraz w głowie to odpłacenie mu za każde słowo i za każdy dzień, którym pieprzył mnie jak jakąś dziwkę z ulicy. Nie namyślając się wiele, po prostu złapałem go za koszulę pod szyją i odrywając od szafy, zamachnąłem się i uderzyłem go z całej siły w twarz. Siła ciosu była tak duża, że upadł na podłogę, zakrywając twarz rękami.

Złapałem go jedną ręką za koszulę i dźwignąłem z podłogi, byłem tak wściekły, że wydawało mi się przez chwilę, że on w ogóle nie waży i jak tylko odsłonił twarz, by spojrzeć na mnie uderzyłem go ponownie, posyłając go na podłogę.

– Brzydzisz się mnie? Chcesz, żebym odszedł? To sam będziesz mnie musiał wyrzucić. Nie złamiesz mnie, nie doprowadzisz do sytuacji, że to ja się wyniosę, nigdy w życiu. I jeszcze jedno do twojej wiadomości. To ja jestem tu samcem alfa i to ty mi będziesz dawał dupy, koniec z twoimi rządami, zrozumiałeś?

Bill podniósł się nieco, wycierając krew z twarzy. Kilka kropel poleciało na białą wykładzinę, a kiedy zakrwawioną dłonią podparł się o ścianę, zostawił na niej długie czerwone smugi.

– Używasz siły, bo brak ci słownych argumentów – rzucił hardo, patrząc mi w oczy.

– Brak ci porządnego ruchania, dlatego pociskasz te pozbawione sensu kawałki. Zachciało ci się domu, rodziny, dzieci. Przypominam ci, że ze mną nigdy tego nie będziesz miał, a wiesz, czemu?

Patrzył, oczekując, aż dokończę swoją myśl.

– Bo ani ja tobie, ani ty mi dziecka nie urodzisz. Wiedziałem, że pragniesz tego, więc dałem ci Viktorię, choć nadal uważam, że to był błąd, za który kiedyś obaj zapłacimy. Przespałem się kilka razy z kobietą, którą kiedyś kochałem, a tobie o to żal dupę ściska? Za mało mnie ruchałeś? Zaniedbałem cię, że miałeś powód robić taką aferę, czy żal ci dupę ściska, że to ty jej nie puknąłeś? Od dawna zauważyłem, jak o tobie mówi. Była tobą oczarowana, tyle że ja w przeciwieństwie do ciebie miałem odwagę skorzystać z okazji, a ty się sfrustrowałeś i wyżywasz na mnie za to, że używam życia. Ale koniec z tym, Bill. Może jak przelecę cię jak należy, wszystko wróci do normy – mówiąc to, złapałem go znowu za koszulę i szarpnąłem, popychając na łóżko.

Zaczęliśmy się szarpać, Bill skutecznie się bronił, już nawet nie starałem się być delikatny, rozerwałem na nim koszulę, chcąc się jak najszybciej pozbyć z niego tych wszystkich ubrań.

Zirytował mnie tak bardzo, że kolejne kilka raz uderzyłem go w twarz na uspokojenie, i wykręcając mu rękę do tyłu, przekręciłem na brzuch i usiadłem na nim okrakiem. W tej pozycji, jedyne co mógł zrobić to krzyczeć, ale że byliśmy na samej górze rezydencji, a ściany były dźwiękoszczelne nawet jakby darł się wniebogłosy nikt by go nie usłyszał, jednak on milczał.

W pośpiechu zdarłem z niego spodnie wraz z bielizną i nawet nie dbając o jakiekolwiek nawilżenie, po prostu wszedłem w niego. Aż się szarpnął z bólu, a ja na moment prawie rozpłynąłem się z przyjemności. Był taki cholernie ciasny, miesiąc przerwy bez mojej penetracji sprawiły, że zrobił się tak przyjemnie ciasny, że nie mogłem się pohamować, by się w nim nie zacząć od razu poruszać.

Oczywiście zaczął się szarpać i wiercić. Raz czy dwa musiałem przez to tak głęboko się w niego wcisnąć, że z bólu znieruchomiał na chwilę. Nie dbałem w tej chwili o jego przyjemność, doszedłem w nim bardzo szybko i wcale nie zamierzałem na tym poprzestać. Odwróciłem go na wznak, przyglądając się zakrwawionej i opuchniętej twarzy, cała pościel była wymazana jego krwią. Spojrzałem między jego nogi z zamiarem wejścia w niego kolejny raz i zauważyłem, że stamtąd też trochę krwawi.

– Chyba się zagalopowałem – rzuciłem, zerkając mu w twarz. – Ale teraz przynajmniej będzie poślizg – dodałem. – Gotowy na rundę drugą?

– Tak – odparł i podkulając nogi z całej siły przyłożył mi kolanem w żebra.

Momentalnie zaparło mi dech w piersiach i wylądowałem na podłodze obok łóżka. Dałbym sobie rękę uciąć, że słyszałem trzask moich żeber. Próbowałem wziąć głębszy wdech, ale dusiłem się, łapiąc płytkie i nierówne oddechy, a Bill zupełnie nagi zerwał się z łóżka i otwierając jedną z szuflad, w której trzymałem pistolet, wyciągnął go i wsadzając magazynek, przeładował, celując we mnie. Zrobił to tak sprawnie, jakby robił to codziennie. Byłem w szoku. Patrzyłem na niego, krew z nosa i wargi ściekała mu po szyi i co jakiś czas kapała na dywan, ale ani na moment nie spuścił ze mnie wzroku.

– Wynoś się stąd albo cię zastrzelę – odezwał się zachrypniętym głosem.

Przełknąłem nerwowo ślinę, skupiając uwagę na broni. Wiedziałem, że jeśli poniosą go emocje i pociągnie za spust, będzie po mnie, bo mierzył mi prosto w głowę.

– Odłóż pistolet, Bill. Jeśli chcesz, możesz mnie skopać, połamać ręce i nogi, ale nie załatwiaj tego w ten sposób.

– Zamknij się i nie mów mi, co mam robić.

Powoli podniosłem się, wyciągając w jego stronę rękę.

– Oddaj mi pistolet – poprosiłem łagodnie, ale on nawet nie drgnął, co więcej nawet nie zadrżały mu ręce. Celował we mnie jak zawodowiec, bez emocji i najmniejszego drżenia rąk. Doprowadziłem go do ostateczności zupełnie jak przed kilkoma minutami on mnie. – Zabicie mnie niczego ci nie da, skrzywdzisz tym najbardziej Viktorię. Tego właśnie chcesz? – Chwyciłem się jedynego argumentu, jaki wydawał mi się, że może go powstrzymać.

– Ubierz spodnie – rozkazał mi i zrobił krok w moją stronę. Automatycznie cofnąłem się, nie chcąc być aż tak blisko linii ognia. Sięgnąłem po spodnie, naciągając je pośpiesznie na tyłek.

– Już. A teraz oddaj mi pistolet, zanim komuś stanie się krzywda – próbowałem negocjować, ale bez rezultatu.

– Bez obaw, potrafię obchodzić się z bronią, sam mnie tego nauczyłeś, pamiętasz?

– Tak, pamiętam, a teraz oddaj mi go.

Pokręcił głową.

– Złaź na dół – rozkazał i kolejny raz zrobił w moją stronę krok, zmuszając mnie, żebym wyszedł z pokoju i zszedł na dół. – A teraz wynocha! – Chwycił moje kluczyki do auta, które leżały na komodzie i rzucił mi je, otwierając mi jeszcze drzwi.

– Bill, zaczekaj, porozmawiajmy – zacząłem, ale on nawet nie chciał mnie słuchać.

– Powiedziałem wynoś się.

– Bill…

– Nie rozumiesz jak się do ciebie mówi?

– Proszę… – zacząłem mu tam już prawie skamleć. Wiedziałem, że jeśli wyjdę z apartamentu, zablokuje drzwi i nie wejdę już do niego, a wtedy Bóg jeden wie, co się tam będzie działo.

– Wyjdź.

– Daj sobie powiedzieć.

– WYPIERDALAJ! – wrzasnął i zaczął iść w moją stronę, mierząc we mnie oczywiście z broni. Wyszedłem, a raczej zostałem zmuszony do wyjścia i już po chwili gapiłem się na zamknięte drzwi, które odgrodziły mnie od niego bez możliwości wyjaśnienia, czy próby przeproszenia go. To był koniec. Wiedziałem to. Takie rzeczy po prostu się czuje.

Schodząc na dół jedynie w samych spodniach, wyszedłem z rezydencji, udając się prosto do samochodu. Nie wiedziałem, co mam zrobić, jak żyć bez niego. Pojechałem do swojego byłego domu i przenocowałem tam.

Na drugi dzień żebra tak mnie niemiłosiernie bolały, że ledwo wstałem z kanapy, a o normalnym pełnym oddechu mogłem zapomnieć. Zaparzyłem sobie kawy i poszedłem pod prysznic, mając problemy nawet z umyciem się, bo kiedy tylko próbowałem podnieść rękę do góry, z bólu aż zapierało mi dech w piersiach. To jednak i tak nic, w przeciwieństwie do tego, jak musiał czuć się Bill. Wciąż miałem przed oczami jego zmasakrowaną i opuchniętą twarz, a przecież opuchlizna zwykle i tak pojawia się dopiero na drugi dzień. Wiedziałem, że muszę tam wrócić i zmierzyć się z tym, co narobiłem, ale przyznam szczerze, że bałem się go zobaczyć. Bałem się, co powiem służbie i Gordonowi, kiedy mnie zapyta, co się stało. Nie mniej jednak, musiałem tam pojechać.

Wypiłem kawę i ubrałem się w ciuchy, które tu miałem. Znalazły się też jakieś buty, bo wczoraj Bill wyrzucił mnie jedynie w spodniach dresowych. Z perspektywy czasu myślę, że powinien wyrzucić mnie nagiego, zasługiwałem na to. Z bolącym sercem wsiadłem do samochodu, jadąc prosto do rezydencji.

Jak tylko dojechałem i wszedłem do domu, zauważyłem Sebastiana. Spojrzał na mnie w taki sposób, że już wiedziałem, że wszystko wie, ale nic nie powiedział, tylko odprowadził mnie wzrokiem do schodów, którymi wszedłem na samą górę. Z lekką obawą położyłem dłoń na skanerze przy drzwiach, będąc prawie pewnym, że dostęp będzie zablokowany, ale drzwi otwarły się. Wszedłem do środka i rozejrzałem się za Billem. Na dole nie było go. Pomyślałem, że jest na tyle wcześnie, że może jeszcze śpi, więc wszedłem na antresole do naszej sypialni, w pierwszej kolejności natykając się na brudną od krwi ścianę. Powędrowałem wzrokiem po śladach aż do samej wykładziny, dostrzegając na niej o wiele więcej krwi, niż mi się wczoraj zdawało widzieć i zatrzymałem wzrok na łóżku, które w przeciwieństwie do reszty pokoju było w idealnym porządku. Pościel była świeża i równo zasłana, a Billa w niej chyba tej nocy nawet nie było. Przez mój umysł przetaczały się wspomnienia ubiegłej nocy. Czułem dokładnie to samo, co czułem w nocy. Jego zapach nadal krążył po pokoju, a uczucie, gdy w niego wchodziłem wciąż było tak samo żywe, jakbym nadal w nim był. Wydawało mi się, że słyszę nawet jego spazmatyczny i zmęczony oddech, gdy go maltretowałem. Nagle usłyszałem, że ktoś wchodzi do apartamentu.

– Bill? – zawołałem, sądząc, że to on. Kiedy jednak zszedłem, okazało się, że to tylko Sebastian. – Gdzie Bill? – zapytałem go.

– Wyjechał.

– Gdzie?

– Nie wiem. Kazał ci powiedzieć, żebyś go nie szukał. Nigdy – dodał, a ja aż zmarszczyłem brwi.

– Jak to wyjechał? Dlaczego?

– Chyba doskonale wiesz dlaczego.

– Uciekł! Zostawił mnie z dzieckiem i spierdolił jak tchórz! – Wkurzyłem się.

– Viktorię zabrał ze sobą.

– Co takiego?! – Tego było za wiele. Wyminąłem Sebastiana i wychodząc z apartamentu skierowałem się do pokoju Viktorii. Nie było jej tam.

– Dokąd pojechał, gdzie zabrał małą? – Wróciłem do apartamentu, zasypując Sebastiana kolejnymi pytaniami, on jednak nie wiedział albo nie chciał mi powiedzieć.

– Nie wiem. Powiedział, że nie zasługujesz ani na jego miłość, ani na miłość Viktorii, że lepiej ci będzie samemu.

Prychnąłem.

– Viktoria należy do mnie! – warknąłem. Nagle stała się dla mnie jakoś wyjątkowo cenna.

– Z tego, co wiem, tylko Bill jest jej prawnym opiekunem, więc może zabrać ją i w ogóle zrobić z nią co zechce.

– Ukartował to. Od początku do tego dążył, pozbawić mnie wszystkiego, na czym mi zależy.

– Nie, Tom, ty sam się tego wszystkiego pozbawiłeś.

– Kiedy wyjechał?

– W nocy. Obawiałem się, że wcześniej czy później tak się stanie.

– Co się stanie?

– Że się pobijecie i rozejdziecie w gniewie.

– Nic nie rozumiesz. Sądzisz, że poszło nam o pierdołę?

– Nie wiem, o co poszło, Bill nie chciał o tym rozmawiać, ale widziałem, że dużo go kosztowała decyzja o wyjeździe.

– Co za kutas – powiedziałem sam do siebie i rozejrzałem się po pokoju, szukając swojej komórki. Wczoraj Bill wyrzucił mnie, dając mi tylko kluczyki do auta, moja komórka została w apartamencie i leżała dokładnie tam, gdzie ją wczoraj zostawiłem. Chwyciłem aparat i wybrałem do niego połączenie, ale włączyła się tylko jego poczta głosowa.

– Powiedział, żebyś do niego nie wydzwaniał, bo wyłącza telefon.

– No kurwa mać! – Przekląłem na głos. – To gdzie on teraz jest?

– Nie wiem.

– Nie wiesz, czy nie chcesz powiedzieć?

– Jestem tu tylko majordomusem, nie jestem informowany, dokąd się państwo udają.

– Jasne – fuknąłem. – Teraz majordomusem. – Możesz mnie zostawić samego?

– Mówiłem pani Simone, że powinna wam o sobie powiedzieć, zanim wasze charaktery ukształtują się na dobre. Jesteście zbyt niezależni, by być ze sobą w związku.

Spojrzałem na niego bykiem.

– Nie mieszaj w to mojej matki, ona nie ma z tym nic wspólnego. Stało się, jak się stało, bo to ja zawaliłem, a nie Bill. On zrobił tylko to, co zrobiłby każdy na jego miejscu.

Nie wiem, czemu zacząłem nagle bronić Billa, byłem na niego wściekły i gdyby mi się tu teraz nawinął, dostałby kolejny raz, a już na pewno porządnie bym nim potrząsnął, a jednak jak na ironie doskonale rozumiałem jego postępowanie.

– Oczywiście – odparł Sebastian i wyszedł, zostawiając mnie w tej zbyt wielkiej przestrzeni kompletnie samego.

Usiadłem na kanapie, przecierając twarz rękami, nie wiedziałem, co robić. Musiałem się z nim jakoś skontaktować, porozmawiać. Boże kochany, skrzywdziłem go, ale do cholery byliśmy braćmi, a rodzina powinna zawsze trzymać się razem, nieważne, co się stało.

27 komentarzy:

Unknown1 kwietnia 2016 21:19
jedno wielkie ja pierdole tego się nie spodziewałam bałam się ze będą się szarpali i któryś oberwie. no to było takie oczywiste a jednak takie dziwne wydaje mi się ze to się nie skończy dobrze Bill już nie jest taki milusi
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Kasia Bogusia1 kwietnia 2016 21:22
Ojej... Toś wymyśliła. Z zachwytu brak słów....
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Omen1 kwietnia 2016 22:03
Się porobiło... ale wszystko skończy się dobrze? Tak? Tak? Powiedz, że tak.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Himana1 kwietnia 2016 22:03
No wreszcie! *bije brawo* tylko ja sie cieszę że jest drama? *rozgląda się* aaa no to ten... był gwałt! Yeyyyyy Rozstali się Yeyyy Teraz Tom będzie go szukał Yeyyy Wszystko zrozumie Yeyyy Bill mu wybaczy Yeyyy i będzie happy Ye... nie? Tak czy siak, rozdział boski *jak zwykle* cieszę się że tak się stało, bo gdyby Bill tak po prostu mu to wybaczył byłby miękką ciotą :D Czekam na next, a teraz wracam do czytania po raz kolejny ,,Alter Ego" ponieważ kochan to i mam zamiar czytać to jeszcze z co najmniej sto razy :D Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Shallo1 kwietnia 2016 22:16
kurwa
ja płaczę
dzięki serdeczne
...

Moje emocje podczas czytania:
:)
:|
O¤O
:( *drżenie*
:'''(

Nic więcej nie wymyslę. Nawet nie pozdrowię. To boli. Moje serce rozwalone. Emocje...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Marta Kaulitz1 kwietnia 2016 22:30
O mój Boże...no tego się nie spodziewałam. Aż brak mi słów. No koniec świata. Tom pobił i zgwałcił Billa. Ja nwm co bym mu za takie coś zrobiła. Już samo to że skrzywdził go tą zdradą było koszmarne z jego strony to jeszcze teraz to...boże co się z tym Tomem dzieje. Moim zdaniem dobrze zrobił że wyjechał. On dojdzie do siebie a Tom się uspokoi i może wreszcie zrozumie co narobił. A żeby go sumienie zeżarło i to w całości. Oj coraz gorzej się dzieje między nimi. Oby szybko zrozumiał co zrobił i zaczął myśleć co zrobić żeby wszystko naprawić. Ciekawi mnie co zrobi czy powie że Bill mu wybaczy. Bo wybaczy prawda? Ciekawi mnie też czy serio Bill mu już nigdy nie pozwoli w siebie wejść i taki układ w łóżku jaki jest teraz już zostanie. No ale pewnie przekonam się o tym wszystkim w przyszłości. Mam nadzieję że w dość bliskiej przyszłości bo nie wytrzymam cierpienia w tym opowiadaniu bo przeżywam wszystko razem z nimi. Uh jednak zmalała się trochę słów o tym wszystkim. Ślę gorące pozdrowienia ��
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Mandzia441 kwietnia 2016 23:16
Proszę.. Powiedz, że to tylko pieprzone Prima Aprilis..
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
tearsinvegas2 kwietnia 2016 00:13
I dobrze zrobił. Niech sobie ten idiota teraz pije to piwo którego nawazyl. Gwałt? W życiu bym nie wybaczyla. W tym opowiadaniu z Toma wyszła niezła swinia i dla Billa lepiej jeśli będzie się od niego trzymał z daleka... ehhh... cóż za emocje :D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Autorka 2 kwietnia 2016 10:12
Nom, nom, nom jest krew, szok! Naprawdę! Ja nie wiem, co teraz począć ze swoim życiem? Ahhhhh ja chcę się dowiedzieć, co myśli Bill, co on uważa, itp. Nom, nom, nom będzie źle, bo jak teraz Tom go znajdzie, ale idiota z niego, miał wszystko, ja myślałam, że Bill przestanie mu dawać, będzie ciągle zmęczony i tylko zainteresowany dzieckiem, ale nie Bill był wspaniały i nie ma się do czego przyczepić, to Tom ma swoje chore jazdy . . . Pierw zdrada, teraz to, Bill nie może mu wybaczyć, coś się zakończy sad end? Może, ja się nie obrażę, ale jeśli Bill - Tomowi nie wybaczy, to dla Tomaska zostaje jedna rzecz samobójstwo, co poradzić, stracił wszystko, idę teraz wejść w jakąś melancholie, bo nawet nie wiem co napisać. Powodzenia z dalszymi częściami, no ja się nie mogę doczekać!
Kiss :*
Daisy
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy3 kwietnia 2016 02:41
Skoro to nie był żart z okazji 1 kwietnia to napisz chociaż, że ta historia się dobrze skończy. Przeczytam jeszcze jedno złe zakończenie i spale mój ukochany komputerek. Jedyne co mogło by Bill'a zmusić do powrotu to wiadomość o próbie samobójczej Tom'a. pozdrawiam Klio
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Agnieszka Diana3 kwietnia 2016 17:15
Dawno nie komentowałam, ale tym razem nie mogłam przejść obok tego obojętnie... no halo? serio gwałt? Mi się już wydaje, że nigdy nie będą parą. Pogodzą się, ale pozostanie tylko relacja brat-brat :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Neko3 kwietnia 2016 23:03
Nie! Nie, nie, nie, nie, nie!! Tom, Ty skończony kretynie umysłowy! Kurczę, Niki, popłakałam się przez Ciebie... jak Tom mógł to zrobić Bill'owi? Zgadywałam, że będzie sfrustrowany, że będzie się rzucał i w ogóle, ale gwałt? Matko... ;-;
Bill podjął słuszną decyzję o wyjeździe. Muszą od siebie odpocząć, może obaj to przemyślą... ale nie wiem, czy Bill mu wybaczy, jako kochankowi. Zostaną jako bliźniaki i na tym skończy się nasz "Bodyguard", po czymś takim niemożliwe wydaje się bycie parą. Matko, Bill... tak, ciągle się rozklejam. ;-; Jakby nie miał Viktorii, to bym myślała, że się zabije, ale na szczęście ją ma. A Tom, na jego miejscu to bym się mega starała, żeby Bill chciał z nim w ogóle rozmawiać... albo najlepiej została w domu i umarła na tej przeklętej kanapie... albo dała się Bill'owi postrzelić, jako dowód, że mi cholernie przykro. Ale to tylko ja, a a Ty, moja droga Niki, coraz bardziej mnie zaskakujesz.
Nie, nie mogę tego przeboleć...
Pozdrawiam,
Neko
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown4 kwietnia 2016 22:12
Po tym co przeczytałam brak mi słów. Jak Tom mógł zrobić coś takiego Billowi? Nie mieści mi się to w głowie. Z jednej strony chcę żeby byli razem, ale po zdradzie i gwałcie, przebolałabym to gdyby nie byli razem. Jestem całkowicie po stronie Billa i mam nadzieję, że mu nie wybaczy. Z Tomem zaczynało na początku dziać się coś niedobrego ale nie przypuszczałam, że kiedykolwiek mógłby się posunąć do takich świństw.
Trudno mi będzie dalej czytać po tym co nam zaserwowałaś, a opis bójki, gwałtu i prawdziwych uczuć Billa, gdy wreszcie pokazał Tomowi jak go zranił, nie mógł nie wywołać u mnie wielkiego płaczu.
Zobaczymy co będzie dalej. Weny 👬
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi