Bill and Tom Kaulitz Twincest: Sens życia

niedziela, 10 lipca 2016

Sens życia - 13 -

17:16

Witajcie.

Jeśliś sądziliście, że nie będę już kontynuować pisania tego opowiadania, to muszę was uspokoić, że nic z tych rzeczy. Ogarnąłem właśnie kolejny odcinek i od razu go wam wrzucam. Mam nadzieję, że oczekiwanie na niego będzie zrekompensowane jego długością.

Wasza Niki

Odcinek 13

– Cześć – Tom przywitał się dziś niezwykle radośnie. Sam nie wiedział, czemu aż tak mu zależało, by Billa zaciągnąć na ten basen. Zanim wszedł na górę, zajrzał na pływalnie, sprawdzając wodę i orientując się przy okazji, ile osób jeszcze będzie się przyglądało jego wyczynom, kiedy przywlecze tam Billa. Jednak ku jego zaskoczeniu i ogromnemu zadowoleniu, nie było nikogo, a woda była tak ciepła jak herbata.

– Cześć – odparł Bill, starając się zachowywać jak zwykle, w żadnym wypadku nie zdradzając się, że czekał na niego.

– Jak samopoczucie?

– W porządku.

– W porządku? – zdziwił się Tom. – Myślałem, że wymyśliłeś coś, żeby nie wylądować dziś w basenie, a ty mi mówisz, że w porządku?

– Nawet gdybym umierał, i tak byś mnie tam zaciągnął.

Tom się zaśmiał, co oznaczało, że tak właśnie by zrobił.

– No, więc nie będę już robił z siebie pajaca.

– Spodoba ci się, zobaczysz. Byłem tam przed chwilą sprawdzić i nie uwierzysz, ale woda jest cieplutka, jak twoja wczorajsza kąpiel, a basen cały tylko do naszej dyspozycji.

– Ty też wejdziesz do wody? – zapytał podchwytliwie, a Tom kompletnie nie domyślając się powodu tych pytań, odpowiedział.

– No, chyba że sam sobie poradzisz.

– Raczej nie.

– No to nie mam wyboru. Mam nawet kąpielówki, więc dzisiaj pomoczymy tyłki razem.

Radość, jaka przepełniała serce Billa, była nieopisana. W końcu zobaczy to, o czym do tej pory tylko fantazjował - ciało Toma. Nie rozumiał, czemu wręcz zżerała go ciekawość, jak Tom wygląda bez tych wszystkich szpitalnych ubrań. Oczywiście pamiętał, że ostatnio, kiedy Tom był pijany i do niego przyszedł, rozbierając się przed nim do samych majtek, sam zawalił sobie sprawę i przez to, że poprosił wcześniej pielęgniarkę, aby zgasiła światło, niczego nie widział. Teraz jednak nadarzała się kolejna okazja, by w końcu zobaczyć go w pełni okazałości i już nie musieć sobie niczego wyobrażać. Przez tę ciekawość, zaczął się już nawet łapać na tym, że zbyt intensywnie przyglądał się każdej nieosłoniętej części ciała Toma. Znał już nawet ilość pieprzyków na jego szyi i ciekawiło go, ile było ich pod resztą tych wszystkich ubrań.

– Houston, tu ziemia – usłyszał, gdy kompletnie odpłynął myślami.

– Tak, jestem tu – odparł, skupiając uwagę na Tomie.

– Powóz zajechał – powiedział żartobliwie Tom, mając na myśli wózek inwalidzki.

– Jestem gotowy.

– To dobrze. W takim razie obejmij mnie za szyję, a ja cię posadzę na wózku – rzucił Tom, zakładając sobie jego rękę na szyję.

Dłoń Billa zawisła bezwładnie, ale też potrafił z tego zażartować, zupełnie jak Tom.

– Jeśli za mocno będę cię obejmował, daj znać. Nie chciałbym cię udusić, zanim posadzisz mnie na wózku.

– Chyba dam radę oddychać – odparł i posadził go. – W porządku? – zapytał, uważnie przyglądając się Billowi. Derek cały czas uczulał go na to, by uważał na Billa, kiedy będzie zmieniał mu pozycje z leżącej na siedzącą. Miał się nawet przygotować na to, że taka gwałtowna zmiana może spowodować omdlenie, dlatego teraz Tom bacznie przyglądał się Trumperowi, wypatrując jakikolwiek oznak złego samopoczucia.

– Dobrze się czujesz?

– Tak.

– Nie kręci ci się w głowie?

– Nie.

– Na pewno?

– Wszystko w porządku.

– Dobrze, to zabiorę tylko twój szlafrok i jedziemy.

Gdy wjechali na basen, ciepłe i wilgotne powietrze uderzyło ich.

– Gorąco tu – odezwał się Bill.

– I tak ma być – odparł Tom, od razu zrzucając z siebie szpitalną bluzę i spodnie.

Bill aż przełknął ślinę, gdy zobaczył pięknie umięśniony brzuch i klatkę piersiową Toma. Jak tylko Kaulitz spojrzał na niego, ten uciekł wzrokiem.

– Co? Nie podobają ci się moje kąpielówki?

Bill zmieszał się, w życiu nie czuł się tak idiotycznie.

– Są okej.

– Są okej? – oburzył się Tom. – Dałem za nie 100€, a ty mi mówisz „są okej?” Zaraz zobaczymy, co ty tam masz – rzucił i podszedł do Billa z zamiarem rozebrania go.

– Ja nie… – Nie dokończył, czując przyjemny zapach perfum. Tom pachniał tak samo powalająco, jak ostatnim razem, gdy je od niego wyczuł.

– Co znowu? – Tom odsunął się. – Jeszcze cię nawet nie dotknąłem.

Bill się uśmiechnął, czując się okropnie zażenowany.

– Nie, nie, nie o to chodzi. Chciałem tylko powiedzieć, że ja nie mam na sobie kąpielówek.

Na chwilę Tom zastygł w bezruchu, przyglądając się Billowi, ten zaś nie mógł oderwać od niego oczu. Teraz gdy był tak blisko, że czuł na swojej twarzy jego oddech, miał wrażenie, że kręci mu się w głowie od nadmiaru doznań. Otrząsnął się jednak i poruszył brwiami, dając Tomowi do zrozumienia, że on już nic na to nie poradzi.

– Nie masz?

– Nie.

– No to trudno, będziesz się w takim razie kąpał nago.

– Nie! Tylko nie nago – zaprotestował. A zrobił to z taką paniką w oczach, że Tom wybuchł śmiechem.

– Daj spokój, już przecież widziałem, co tam masz.

– Ty może tak, a co, jak ktoś jeszcze tu przyjdzie?

– Nie przyjdzie.

– Skąd wiesz?

– Po prostu wiem.

Bill westchnął.

– Chyba nie chodzi o innych, tylko o mnie, mam rację?

– O ciebie?

– Wstydzisz się?

Tom podkręcał atmosferę. Jakoś dziwnie działała ta sytuacja na niego. Czuł się trochę tak, jakby chciał właśnie namówić dziewczynę na numerek. Doskonale znał to uczucie, uwielbiał je, a Bill nie wiedzieć czemu wzbudził je w nim, i już nie potrafił się powstrzymać, by trochę nie podkręcić atmosfery.

– Oczywiście.

– Ale kogo, przecież oprócz mnie nikogo więcej tu nie ma.

Bill tylko westchnął.

– Dobra, zgodzę się na kąpiel nago, ale pod warunkiem, że ty także wejdziesz do wody bez kąpielówek.

– Mnie nie wypada.

– Dlaczego?

– Bo jestem twoim rehabilitantem.

Tym razem Bill prychnął.

– Ta, jasne, rehabilitantem – wymamrotał pod nosem.

– O co ci chodzi? Przez miesiąc cię masowałem i nie narzekałeś. Skoro ci nie pasowało, czemu wcześniej nie powiedziałeś? Zaoszczędziłbym sobie fatygi.

– Przez miesiąc tak, ale odkąd ci powiedziałem, że o wszystkim wiem, olałeś mnie. A ja zaczynam coraz bardziej odczuwać to leżenie, wiesz? – powiedział z wyrzutem.

– Och! I co ja mam z tym zrobić?

– W końcu jesteś tu po to, żeby mnie masować, no nie?

– Wiesz co? Powiedziałem ci wczoraj, że nic złego ci przy mnie nie grozi. Kłamałem. Chyba jednak cię utopie – mówiąc to, chwycił Billa i przekładając go sobie przez bark, podniósł z wózka. Nie zawracał już sobie głowy bielizną, która z uwagi na to, że była biała po zmoczeniu będzie prześwitywać i stworzy kolejny temat do dyskusji. Poniekąd tego właśnie chciał Tom. Jakoś dziwnie podobały mu się te głupie tematy, zwłaszcza, że Bill broniąc się wydawał z siebie tak wysokie dźwięki, jakby był kobietą, a nie mężczyzną z krwi i kości.

– Tom, nie! Puść mnie, słyszysz?! – Krzyki Billa rozeszły się po całym pomieszczeniu. Nie tracił ani na chwilę rezonu, nawet wtedy, gdy zawisł głową w dół.

– Jeśli się natychmiast nie zamkniesz, wrzucę cię zaraz do wody.

– Nie, proszę. Będę już cicho, tylko mnie nie wrzucaj.

– No, nie wiem, czy mogę ci wierzyć.

– Przysięgam. Proszę cię Tom.

Kiedy zobaczył, że Tom schodzi do basenu schodek po schodku, a tafla wody zbliża się do jego ciała, zaniemówił, wstrzymując w sobie powietrze. Tom to poczuł. Powoli wszedł do wody głębiej, tak by sięgała mu mniej więcej do pasa i zsunął Billa z barku, sadowiąc na specjalnie zamontowanym siedzeniu w basenie.

– Zacznij oddychać, bo za chwilę się udusisz.

Bill złapał oddech.

– Nie uduszę się.

– Właśnie widzę. Myślałeś, że ot tak wrzucę cię do wody?

– Sam tak powiedziałeś.

– Powiedziałem, że jak się nie uspokoisz, to cię wrzucę.

– To już mnie nie wrzucisz?

Tom chlapnął mu wodą w twarz.

– Nie, głupku.

– Dzięki – Bill zaczął mrugać, próbując uzyskać ostrość widzenia.

– Przepraszam.

Tom natychmiast zareagował. W jednej sekundzie zauważył, że ciągle traktuje Billa, jakby wcale nie był sparaliżowany.

– Zamknij oczy – rozkazał, a gdy ten to zrobił, ujął w obie dłonie jego twarz i przejechał kciukami po jego oczach, pozbywając się z nich wody. – Lepiej? – zapytał, obserwując, jak na policzkach Billa pojawiają się rumieńce. Nie miał pojęcia, że serce Billa w tym momencie bije przynajmniej dwa razy szybciej niż jego.

– Tak. Dzięki.

Dłonie Toma, te same, które zwykle dotykały reszty jego ciała, z taką czułością obejmowały jego twarz i dawały tak nieopisany wachlarz nowych doznań, że pragnienie bliskości jeszcze bardziej się spotęgowało. Po raz kolejny pozwolił swoim myślom uciec w świat marzeń. Po raz kolejny przez ułamki sekund widział w tym świecie siebie w ramionach Toma.

– Dobrze się czujesz?

Bill ocknął się z letargu, samemu czując, że pieką go policzki. Doskonale zdawał sobie sprawę, że na pewno jest czerwony na twarzy.

– Tak, wszystko w porządku.

– Na pewno?

– Dlaczego pytasz?

– Dostałeś wypieków.

Wymyślenie powodu, dlaczego jego twarz jest cała czerwona, okazało się nie być wcale takie trudne. Zadziwiał sam siebie, jak pod taką presją potrafił wymyślić coś tak logicznego.

– To przez to, że niosłeś mnie głową w dół.

– Ale na pewno nie jest ci słabo?

– Nie. Czuję się dobrze.

– No to w porządku. Ochłoń trochę i zaczynamy.

– Co chcesz zaczynać?

Oczy Billa rozszerzyły się.

– Twoją terapię.

– Jaką znowu terapię?

– To się nazywa hydroterapia.

– Na pewno wiesz, co robisz?

– Na pewno.

Tom uśmiechnął się i podniósł go. W wodzie w ogóle nie czuł jego ciężaru.

– Teraz powoli położę cię na wodzie.

– Tom… – jęknął.

– Spokojnie. Umiesz pływać?

– Tak, ale…

– W porządku. Jeśli umiesz pływać, to wiesz przecież, że woda utrzyma cię na powierzchni. Weź głęboki wdech i zrelaksuj się.

Dłoń Toma przyjemnie prześliznęła się wzdłuż klatki piersiowej Billa. Druga wciąż podpierała jego plecy, choć była całkowicie zbyteczna, jednak Bill czuł się przez ten mały gest jakoś dziwnie bezpieczny.

– Przyjemnie? – zapytał Tom, widząc, że Bill rozluźnił się i zamknął oczy.

– Bardzo. Jest praktycznie tak, jak za czasów, kiedy chodziłem.

– Niedługo znowu będziesz chodził.

– Wierzysz w to?

– Wierzę, w przeciwnym razie nie byłoby mnie tu.

Na chwilę zapanowała cisza. Tom uważnie przyglądał się Billowi. Teraz, gdy ten miał zamknięte oczy, mógł mu się przyglądać całkowicie bezkarnie. Miał takie długie rzęsy, które w zewnętrznych kącikach podwijały się lekko, i pełne czerwone usta, od których nie mógł oderwać wzroku. Nie rozumiał, co się z nim działo, czemu nagle tak bardzo zapragnął ich posmakować. Zrezygnował jednak, gdy Bill otworzył oczy i spojrzał na niego.

– Zabiorę teraz rękę spod twoich pleców. Nie bój się, cały czas jestem przy tobie, a woda na pewno cię uniesie.

Bill nie odpowiedział, ale Tom wyraźnie widział, że się lekko spiął, a jego palce prawej dłoni zaczęły szukać kontaktu z jego ciałem. Uśmiechnął się, gdy trafił na jego dłoń, tę samą, którą podłożył mu i pozwolił ścisnąć palcami.

– Jestem tu, spokojnie. Wyrównaj oddech.

– Nie potrafię. Mam dosyć, posadź mnie na wózku.

– O nie, nie. Dopiero weszliśmy.

– Ale ja mam już dosyć.

– Potrzebujesz tego. Ciepła woda rozluźni twoje mięśnie. Od miesiąca nie ruszasz się, zaczynasz mieć przykurcze pomimo, że i ja i Derek masujemy cię.

– Nie szkodzi. Jak w końcu zacznę chodzić, rozruszam się.

– Nie wiadomo, kiedy to się stanie. A kiedy to nastąpi, będziesz miał zakwasy w każdej części ciała.

– Skąd wiesz?

– Nie trudno się domyślić, jak zareagują twoje mięśnie, kiedy zaczniesz ich znowu używać.

– Będzie bolało?

– Jak cholera.

– Straszysz mnie, prawda?

– Obawiam się, że nie. To będą zakwasy stulecia.

– O Boże, tylko nie to.

– Dlaczego? Ja lubię, kiedy po siłowni na drugi dzień bolą mnie mięśnie.

– Dlaczego?

– Bo wtedy wiem, że trening był efektywny.

– Nie przepadam za sportem tego rodzaju.

– Może brak ci motywacji.

– A ty umiałbyś mnie zmotywować?

– No nie wiem, może.

– Ciekawe jak?

– Coś bym wymyślił. Na basen jakoś udało mi się cię wyciągnąć.

Bill się uśmiechnął.

– Tylko dlatego, że nie mogę się ruszać. Gdybym był sprawny, za żadne skarby byś mnie nie wyciągnął.

– Nie lubisz pływać?

– Lubię.

– To, czemu miałoby mi się nie udać? Wydaje mi się, że ciebie po prostu trzeba odpowiednio zachęcić i sam polecisz.

– Tak ci się wydaje?

Tom skinął głową.

– Jestem tego nawet pewny.

W tym samym czasie Jorg i Simone kolejny raz spotkali się na szpitalnym parkingu. Oboje uważnie przyglądali się, jak relacja między chłopcami zacieśnia się, ale żadne z nich nie miało pojęcia, że dla Billa, Tom już nie jest wyłącznie rehabilitantem, a Tom zaczyna się gubić w tej dziwnej relacji, jeszcze się nawet nie domyślając, że to, co czuje do Billa, to już nie tylko sympatia, ale coś więcej. Codziennie rano, przed pracą Jorga spotykali się w szpitalnej kawiarni i Simone mówiła mu jak wygląda sytuacja Billa i co najważniejsze, jak chłopcy się dogadują. Wydawało jej się, że skoro od czasu do czasu z nimi przebywa, to wie więcej niż Jorg, ale tak naprawdę nie miała pojęcia o tym, że za nimi było już kilka kłótni, w tym jedna poważna, która tak naprawdę zaczęła zmieniać ich całą dotychczasową znajomość. Widziała tylko to, co chciała widzieć. To, że się chyba polubili.

– Kiedy im powiemy? – zapytała, upijając kolejny łyk gorącej kawy.

– Nie wcześniej, niż Tom skończy karę.

– Przecież to fikcja.

– To nie ma znaczenia. Myślę, że ta kara otworzy mu w końcu oczy.

– Boję się, że znienawidzą nas za to, że tyle czasu pozwoliliśmy im żyć w nieświadomości swojego istnienia – powiedziała z obawą.

– Tom na pewno.

– Jorg!

– Przez całe życie wpajałem mu, że ma mówić prawdę, nawet jeśli będzie ona bolesna. Sądzisz, że się ucieszy, że go okłamywałem? Jestem pewny, że jeśli nawet mnie nie znienawidzi, to straci do mnie całkowicie zaufanie.

– Będziemy musieli im to jakoś wytłumaczyć.

– Co chcesz im tłumaczyć? Że nam nie wyszło? Że poszliśmy dwiema różnymi drogami, dzieląc się nimi jak jakimiś rzeczami?

– Nie mów tak.

– Taka jest prawda, Simone. Oboje byliśmy zbyt dumni i zbyt pewni siebie, kiedy się rozwodziliśmy. Wydawało się nam, że robimy dobrze, a życie samo zweryfikowało naszą decyzję, która teraz ma fatalne skutki. Nie wiem Simone, może ty wychowałaś Billa inaczej, może jest bardziej wrażliwy, empatyczny, ale ja Tomowi wpajałem, że ma być twardy, że życie to nie bajka z happy endem, że jeśli raz się ugnie, będzie to robił później przez całe życie, że są rzeczy, których się nie wybacza.

– Wybaczanie to nie słabość.

– Okłamywałem go przez 20 lat, tego mi nie wybaczy.

Nagle telefon Jorga rozdzwonił się. Wyciągnął komórkę z kieszeni i odebrał, rozmawiając przez nią dosłownie chwilę.

– Przepraszam, muszę jechać do sądu – powiedział, chowając telefon do kieszeni.

– Rozumiem.

– Wstrzymaj się jeszcze z ogłaszaniem im tego, że są braćmi. Niech się jeszcze lepiej poznają. Musimy być pewni, że jeśli nas za to znienawidzą, będą mieli przynajmniej siebie.

Kiedy Tom wyciągnął Billa z basenu, widział, że choć nie wykonał żadnego ruchu, był tym wszystkim zmęczony. Owinął go szlafrokiem, na głowę zarzucił mu ręcznik, formując coś na kształt turbanu i zawiózł go na górę do pokoju.

Bill już nawet nie komentował tego, że kolejny raz Tom porozbierał go do naga i przebierał w suchą bieliznę. Napawał się każdym jego dotykiem tak, jakby Tom miał go już nigdy więcej nie dotknąć. Zupełnie przestało krępować go to, że patrzy na jego genitalia, nie mówiąc już o tym, że kilka razy otarł się o nie ręką, gdy naciągał mu suche slipki. W końcu ułożył go wygodnie w cieplutkim łóżku. I ku zaskoczeniu Toma, zanim skończył go przykrywać, ten z lekkim uśmiechem na twarzy zasnął.

Kaulitz uśmiechnął się, przyglądając się jego zadowolonej minie. Odgarnął mu jeszcze kosmyki z czoła i zbierając z podłogi mokre rzeczy, zaniósł je do łazienki, rozwieszając by wyschły.

To nie był pierwszy raz, gdy Bill w obecności Toma zasnął, dlatego ten wcale się tym nie przejął. Jak zawsze w takich sytuacjach, znajdował sobie jakieś zajęcie - zwykle grzebał w internacie w swojej komórce. I już miał się wyłożyć wygodnie na kanapie pod oknem, gdy przez szybę dostrzegł na parkingu ojca. Był sam, ale fakt, że tu był, stał się dla niego podejrzany, zwłaszcza że nie widział się z nim. Już tyle razy widział go tu, jak sądził zupełnie bez powodu, że dziś po powrocie do domu zamierzał ojca o to zapytać, nawet jeśli będzie musiał na niego czekać do późna albo go zbudzić.

Zanim wyszedł do domu, zamienił jeszcze kilka słów z Simone, mówiąc jej między innymi, że wymęczył dziś Billa na basenie i teraz śpi, więc nie będzie miała z niego żadnego pożytku. Jednak, mimo że przez cały czas odpychał od siebie tę myśl, dziś wyjątkowo nie potrafił pozbyć się przekonania, że matka Billa przygląda się mu niezwykle wnikliwie. Było to tak świdrujące spojrzenie, że Tom po raz pierwszy w życiu uciekał wzrokiem. Odetchnął z ulgą dopiero, gdy się z nią pożegnał i wsiadł do swojego samochodu, zatrzaskując za sobą drzwi z przesadną siłą.

Spojrzał na siebie we wsteczne lusterko, nie rozumiejąc, czemu się tak dziwnie czuje. Miał wrażenie, że Bill i jego matka powoli, ale sukcesywnie odbierają mu cząstkę jego samego, wysysając z niego całą jego indywidualność. Był dziś tak przesycony bliskością Billa, że czuł jego obecność nawet tu i teraz, a matka Billa jeszcze się do tego wszystkiego dołożyła. Chociaż w żadnym razie nie mógł powiedzieć, że czuł się tym zmęczony, czy było mu źle, to nie było to, ale jeszcze nie potrafił tego nazwać. Pomijając Billa, a skupiając się na jego matce, mógł śmiało powiedzieć, że było w niej coś znajomego, coś, czego nie potrafił nazwać, a teraz krążyło mu po głowie. Kiedy z nią rozmawiał na korytarzu, miał wrażenie, że ją zna, choć nie miał pojęcia skąd, ale jej wzrok, ten wzrok nie dawał mu spokoju. Gdzieś go już kiedyś widział, tak przynajmniej czuł, że ona nie była obcą mu osobą.

Z przemyśleń wyrwało go pukanie w szybę. Aż się wzdrygnął i natychmiast spuścił ją.

– Będzie pan wyjeżdżał? – zapytał jakiś mężczyzna, najwidoczniej mając zamiar wcisnąć się samochodem na jego miejsce, zresztą na jedno z najlepszych miejsc na tym parkingu.

– Tak. Już wyjeżdżam.

– O, to świetnie, zaparkuję na pana miejscu.

Tom uśmiechnął się lekko i zasuwając szybę, odpalił silnik samochodu, ruszając w końcu do domu.

Na miejsce dotarł parę minut później. Ojca jeszcze nie było, ale to nie przeszkadzało mu urządzić w kuchni burdel. Był piekielnie głodny i doskonale wiedział, że to zasługa siedzenia z Billem na basenie, woda zawsze wysysała z niego życiodajną energię. Wprawdzie gotowanie nigdy nie było jego najmocniejszą stroną, ale potrafił zrobić kilka dobrych i sycących potraw, a dzisiaj padło na gulasz.

Jorg dotarł do domu w momencie, gdy Tom nakładał sobie jedzenie na talerz.

– Co to za zapachy? – zapytał ojciec, stając w drzwiach kuchni.

– Gulasz. Zjesz ze mną?

– Chętnie. Umieram dziś z głodu – odparł Jorg, kierując się jeszcze do łazienki umyć ręce.

Kiedy zasiedli przy jednym stole, naprzeciwko siebie, obaj pogrążyli się w zadumie i zajęli jedzeniem. Dopiero gdy Tom skończył, odkładając łyżkę, zdecydował się zapytać ojca o te wizyty w szpitalu.

– Masz jakiegoś klienta w klinice, w której pracuje?

Jorg podniósł wzrok znad talerza.

– Nie. Dlaczego pytasz?

– Widziałem cię dzisiaj na parkingu. Wczoraj i przedwczoraj zresztą też.

– Tak?

– No. Po co tam przyjeżdżasz? Sprawdzasz mnie?

– Nie sprawdzam cię. Ufam ci i wiem, że poważnie traktujesz to, co się stało.

– Więc po co? Jesteś na coś chory?

– Kancelaria prowadzi kilka spraw dla kliniki, przywiozłem dokumenty.

Toma brwi uniosły się i opadły. Powód był jak najbardziej normalny. Nie pierwszy raz kancelaria ojca zajmowała się sprawami kliniki, czy innych dużych instytucji i może gdyby Tom nie widział go rozmawiającego z matką Billa, skończyłby na tym swoje przesłuchanie, ale ten mały szczegół nie pozwolił mu odpuścić.

– A co ma z tym wspólnego pani Trumper?

Jorg odsunął pusty talerz i spojrzał na Toma.

– Pani Trumper?

– Dobrze wiesz, o kim mówię, to mama Billa.

– A, tak, rozmawiałem z nią.

– O czym?

– Nie pamiętam. Pewnie nic ważnego. Dlaczego pytasz?

– Bo wyglądało na to, że dość dobrze się znacie.

– Tak?

Tom skinął głową.

– No wiesz, opiekujesz się jej synem, to chyba nic dziwnego, że chciała zamienić ze mną kilka zdań.

– I o co pytała?

– A co to przesłuchanie jakieś? – odparł Jorg.

– Gdybyś nie miał nic na sumieniu, nie kręciłbyś tak teraz.

– Widziałeś się znowu z Alanem? – zapytał Jorg, teoretycznie zmieniając temat, ale już po chwili Tom zrozumiał, do czego zmierza to pytanie.

– Niby kiedy?

– Nie wiem, po pracy. Ten chłopak potrafi namieszać ci w głowie w ciągu pięciu minut.

Tom zmarszczył brwi. Nie cierpiał, kiedy ojciec tak mówił o jego najlepszym przyjacielu.

– Powiedz mi tato, czemu tak nie lubisz Alana?

– Nie lubię cwaniaków. Alan zawsze wywija się ze wszystkiego, a ty ponosisz konsekwencje jego wybryków.

– A może w końcu przyjąłbyś do wiadomości, że to ja sam siebie wpędzam w kłopoty, a nie Alan.

– Ty sam? – zaśmiał się. – Ty sam nie wyszedłbyś nawet z domu. Siedziałbyś po całych dniach przed komputerem i grał.

– Chyba mnie w ogóle nie znasz, skoro tak sądzisz.

– No to może jeszcze wyszedłbyś pojeździć swoim ulubionym autem – dodał. – Nie jesteś pierwszą osobą, którą Alan w coś wrabia. Od pierwszej klasy wielu rodziców skarżyło się w szkole, że Alan ma zły wpływ na ich dzieci.

– Ty jakoś nie.

– Bo uważałem, że chłopcy muszą trochę nabroić, po to są chłopcami, a wygłupy Alana wtedy nie były na tyle istotne, żebym zabronił ci z nim koleżeństwa.

– A później zwyczajnie to olałeś – podsumował Tom.

– Później wymknęło mi się wszystko spod kontroli. Rozumiem, że jesteś lojalny i pewnie Alan dla ciebie też, ale nie możesz zawsze brać na siebie jego winy i myśleć, że ja cię z tego wyciągnę. Ja nie będę żył wiecznie, Tom.

– Dlatego teraz postanowiłeś umyć ręce i pozwoliłeś bym poniósł karę?

Jorg skinął głową.

– W każdym razie wolałbym, żebyś ograniczył kontakty z Alanem.

– I siedział cały dzień przed komputerem – rzucił Tom.

– Możesz przyjaźnić się z Billem.

– Z Billem? A co do tego ma Bill? Za dwa miesiące nasze drogi rozejdą się. ja skończę swoją karę i nie widzę powodu, dla którego po tym wszystkim miałbym utrzymywać z Billem kontakt.

– Myślałem, że go lubisz.

– On jest moim podopiecznym, nawet jeśli go nienawidzę, muszę być dla niego miły.

– Pani Trumper mówiła, że Bill cię polubił.

– A jakie to ma znaczenie? Jestem w porządku, to dlaczego miałby mnie nie lubić.

– A ty jego nie?

– O co ci chodzi, tato?

– Tak pytam. Sam zacząłeś temat.

– Pytałem tylko o mamę Billa, a nie o niego. Nie będę przyjaźnił się z kimś na siłę, bo ty czy pani Trumper tak to sobie wymyśliliście. Moja osoba nie powstrzyma Billa przed osiągnięciem celu, jaki sobie wyznaczył.

– Jakiego celu?

Tom na moment zamilkł. Ojciec go sprowokował i powiedział za wiele. Nikt przecież nie wiedział, że ten wypadek, to nie zwykły pech, a celowy zamiar i że Bill tylko czeka na to, by odzyskać władze nad swoim ciałem i dokończyć to, co mu nie wyszło.

– Każdy ma jakieś cele. Bill też je ma. I nawet jeśli się to mamie Billa nie podoba, on podąży za nimi, nie oglądając się na nikogo. Więc przestańcie ty i ona knuć za moimi plecami.

– Bill byłby dla ciebie dobrym przyjacielem.

– A co on ma w sobie takiego, że tak uważasz? Znasz go? Spójrz, jak on wygląda, wszyscy mają go za geja. Chcesz, żebym przyjaźnił się z kimś takim? Chcesz, żebym wracał do domu z obitą gębą?

– Bill nie jest gejem.

– A skąd ty to możesz wiedzieć, znasz go?

– Jego matka mi mówiła.

– Jego matka tak naprawdę niewiele o nim wie. A Billowi nie potrzeba przyjaciela, tylko dobrego psychologa.

– Dlaczego?

Tom westchnął i wstał od stołu.

– Bo tak uważam. Pasuje ci taka odpowiedź?

– Żeby wydać taki osąd, musisz mieć dobre argumenty.

– Nie jestem prawnikiem, a wnioski nasuwają się same, wystarczy posiedzieć z nim trochę i porozmawiać. Do tego wcale nie trzeba lekarza, żeby stwierdzić, że Billowi przydałby się psycholog.

– Z tego, co mówiła mi jego matka, był już u niego psycholog.

– No to sam widzisz. Dlatego ja nie widzę powodu, dla którego miałbym się wtrącać i uleczać jego duszę, zwłaszcza, że nie mam o tym bladego pojęcia – wybrnął zgrabnie i milknąc, zaczął wkładać brudne naczynia do zmywarki.

Tego wieczora Jorg zrozumiał, że relacje między chłopcami nie są takie piękne, jak mu to przedstawiała Simone. Zamierzali im powiedzieć, kim dla siebie są, ale po dzisiejszej rozmowie z Tomem, wiedział, że teraz to byłoby totalnym błędem, że zamiast ich do siebie jeszcze bardziej przekonać, sprawiliby tylko, że mogliby się znienawidzić. Całą noc Jorg nie zmrużył oka, nie wiedząc jak podejść do tej sprawy. Najgorszym przeciwnikiem był czas. Chłopcy, a właściwie już młodzi mężczyźni byli dorośli, ich charaktery dawno się już ukształtowały. Dwadzieścia lat niewiedzy o tym, że posiadają brata bliźniaka okazało się być otchłanią, którą nie wiedział jak pokonać. Zaraz z samego rana zamierzał zadzwonić do Simone i umówić się, by o tym wszystkim porozmawiać. Musieli ułożyć wspólnie nowy plan, zabrnęli już za daleko, żeby tak po prostu to teraz zostawić.

Tymczasem Tom niczego nie podejrzewając, co dzień o stałej porze zjawiał się w pokoju Billa. Pierwsze co zobaczył, to szeroki uśmiech na twarzy Trumpera i parę brązowych oczu, które dziś wyjątkowo błyszczały.

– Cześć – przywitał się, zamykając za sobą drzwi.

– Cześć. Punktualny jak w szwajcarskim zegarku.

– To moja wada.

– Wada? – zdziwił się Bill. Jak można było uważać za wadę to, że się nigdy nie spóźniał.

– Nie każdy to lubi.

– Ja lubię. Lubię i cenię sobie u innych punktualność. To świadczy o dużej kulturze osobistej i szacunku dla drugiego człowieka.

Tom parsknął śmiechem.

– Dobra, nie podlizuj się, lepiej powiedz, czego chcesz.

Bill westchnął.

– Przejrzałeś mnie już, co?

– No, nie trudno się domyślić, że za każdym razem jak czegoś chcesz, wchodzisz mi z komplementami w dupę.

– Staram się być uprzejmy.

– A gdybyś nie był, a chciałbyś coś, jakbyś się zachował? Powiedz, o co ci chodzi bez prawienia mi komplementów.

– Nie, bo to zabrzmi, jakbym ci rozkazywał, a nie prosił.

– Wezmę na to poprawkę, więc mów.

Bill chwilę myślał, po czym zaczął.

– Wiem, że to zabrzmi może głupio, a może nawet śmiesznie, ale czy mógłbyś mnie dziś pomasować?

– To nadal brzmi jak prośba.

– A jak mam to powiedzieć, żeby nie brzmiało zbyt uprzejmie?

– Nie wiem, wysil się trochę, inaczej odmówię.

– Jesteś okropny. Ja naprawdę cierpię.

– Trzeba było pomyśleć, zanim wjebałeś w drzewo.

Bill na chwilę zamilkł, przyglądając się, jak niewzruszony Tom krząta się po pokoju, ustawiając krzesła na swoje miejsce.

– To nie było miłe – odparł, wyłapując tylko przelotne jego spojrzenie, ale cenił sobie to, że Tom nie unikał tego tematu, udając, że nic się nie stało.

– Za to było szczere.

– Więc pomasujesz mnie czy nie?

Tom się uśmiechnął.

– Teraz zabrzmiało to znacznie lepiej.

– Proszę… – dodał szeptem, obserwując jak Tom kręci ze zdumienia głową.

– A tak ci dobrze szło, ale nie szkodzi, popracujemy jeszcze nad tym. Zaraz wracam – mówiąc to, poszedł do łazienki przynieść duży ręcznik, na którym zwykle układał Billa, by nie wybrudzić pościeli olejkiem. I olejek, bez którego ciężko by mu było go masować.

17 komentarzy:

Anonimowy10 lipca 2016 17:57
TAK TAK TAK <3 W KOŃCU *-* więcej takich proszę <3 kocham to opowiadanie na prawdę ciekawa jestem jaki pomysł teraz wpadnie Simone i Jorgowi do głowy *-* ciesze się ze o nas nie zapomniałaś :* mnóstwa czasu do pisania takich cudeniek życzę <3 ~~ Anastazja
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Shallo10 lipca 2016 20:42
Ach, jest Sens to dzień od razu sto razy lepszy. <3 Akcja na basenie była świetna. Jeju, uwielbiam te ich przekomarzanki i złośliwości - robią to w taki słodki sposób! Tom coraz bardziej ceni sobie Billa. Niemal same kłamstwa ojcu nagadał! Pfft, że niby ich drogi się rozejdą, ha! Coś mi się nie chce wierzyć. Obawiam się tego, co ich rodzice wymyślą. Mam nadzieję, że nie spieprzą tego bardziej, niż już zrobili. Szkoda mi Billa. Tego, jak może się poczuć, gdy powiedzą mu prawdę... cholender.
Dobra, pozostaje nam czekać, uh. Coś czuję, że ten masaż nie będzie taki zwykły!

Pozdrawiam,
An
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
aerten10 lipca 2016 21:44
Brak presji czasowej dobrze wpływa na Twoje pisanie - świetny rozdział! Akcja się rozwija. Podobają mi się te dylematy Jorga i Simone... Zawsze, jak w opowiadaniach pojawia się ten motyw "niech się najpierw poznają, potem im powiemy, że są braćmi", myślę sobie, że ktoś powinien im wreszcie uświadomić, że istnieje coś takiego jak genetyczna atrakcyjność seksualna : ). Oboje są tak uroczo nieświadomi tego, co się dzieje między chłopakami.

Uwielbiam sposób, w jaki piszesz dialogi, jesteś moją mistrzynią pod tym względem. Rozmowy na basenie były świetne, bardzo dobrze się to czyta.

Pozdrawiam i życzę dużo weny!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Kasia Bogusia11 lipca 2016 00:43
Fajne, bardzo fajnie napisane, choć znowu mam wrażenie że przerwałaś rozdział w połowie zdania. Pozdrawiam. Weny
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
olesia20199811 lipca 2016 01:19
Nawet jeśli rozdział jest długi to dla mnie i tak o wiele za krótki :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
tearsinvegas11 lipca 2016 18:26
Bardzo się ciesze z tego odcinka. I przede wszytkim ta przecież niezbyt długa przerwa przyniosła dobre efekty. Odcinek jest o wiele dłuższy i o wiele więcej się dzieje niż w poprzednich. Nie ma błędów jak w ostatnim. Świetnie się go czytało. No i bardzo mi się podobał. :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy12 lipca 2016 19:36
Nic dodać nic ująć. Idealny. (no, ale jeszcze dłuższym nie pogardziłabym ;))
Azusa <3
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Omen12 lipca 2016 21:57
Dawno nie komentowałam. Ale wszystko czytam na bieżąco!
Wiem, że to wszystko fikcja, ale strasznie irytują mnie ich rodzice. Ciesze się, że bliźniaki się dogadują :3
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy20 lipca 2016 14:49
W oczekiwaniu na kolejny odcinek, pierwszy raz się odzywam!
Czytelniczką jestem dość wymagającą, w moim przypadku dotychczasowe próby czytania jakichkolwiek opowiadań kończyły się zwykle raczej zamknięciem karty po pierwszym rozdziale, wyjście na papierosa i postanowienie, że więcej tego nie ruszę.
Z czytaniem Twojego bloga jest zupełnie inaczej, jestem pełna podziwu dla Twojego budowania świata przedstawionego, kreowania bohaterów rozbudowanych, "ludzkich", których da się zrozumieć i z których zachowaniami da się utożsamić, da się je zrozumieć, nie są to tylko tępe kukiełki myślące kuśką, nie jest to scenariusz porno w stylu "hydraulika i gosposi". Mówiąc o scenach erotycznych- masz niebywałe wyczucie! Opisy są dosłowne, ale nie obsceniczne, i, co jest dla mnie ulgą po męczeniu się z różnego rodzaju "opkami" w przeszłości- nie panuje tu przekonanie, że seks gejowski jest identyczny, jak seks heteroseksualny.
Doceniam Twoje opowiadania tym bardziej, że da się wyczuć, że bez wątpienia masz wiedzę i robisz research na tematy, o których piszesz, chociażby temat fizjoterapii w "Sensie życia", detoksykacji w "Kochankach" czy pracy ochroniarza w "Bodyguardzie". (Sama fabuła "Bodyguarda" jak dla mnie stanowi zresztą materiał na książkę. I to bardzo dobrą książkę :D)
Tymi przykładami zdradziłam się, że odkąd w maju znalazłam przypadkiem tego bloga, przeczytałam wszystkie opowiadania (wiele nocy zarwałam... :D), niektóre kilka razy i jest mi niewymownie przykro, że dotarłam do momentu bycia na bieżąco- kumpel śmieje się ze mnie od ostatniego odcinka, że zamiast skupić się na kawie, co 10 minut odświeżam bloga i sprawdzam, czy pojawił się nowy rozdział. I to wszystko Twoja wina! :D
Chociaż muszę przyznać, że nieograniczony czas na publikację i brak presji wpływa na Ciebie bardzo dobrze :)
Kończąc tę ścianę tekstu, życzę Ci dużo weny na przyszłość i wracam do odświeżania strony... :D

~Lisa
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown20 lipca 2016 18:46
Zawsze jak czytam opowiadania o Billu i Tomie to kiedy się pojawiają ich rodzice i próbują na siłę ich do siebie zbliżyć i do tego myślą, że może synowie im wybaczą te wszystkie lata kłamstw i będą wielką szczęśliwą rodziną. No szlag mnie trafia wtedy xD Ale ojca chłopców toleruje bardziej bo zdaje sobie sprawe, że po wyjściu wszystkiego na jaw nie będzie wcale przyjemnie i liczy się z tym, za to Simone jest po prostu samolubna i tyle. Nie cierpię jej. No ale, wracając do chłopaków to bardzo się cieszę, że Bill już zdaje sobie sprawę z tego co czuję, u Toma to idzie wolniej ale widać że już coś u niego w serduszku zakiełkowało 😆😆 Kochana Autorko zlituj się nade mną i innymi bo usycham z tęsknoty i niecierpliwości co będzie dalej. Życzę ci dużo weny i więcej czasu dla siebie 💞
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy20 lipca 2016 19:29
Kiedy kolejny? ��
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy20 lipca 2016 19:46
Mimo że lubię to opowiadanie to zaczynam się zniechęcać przez tak długi czas oczekiwania
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
tearsinvegas21 lipca 2016 14:51
Trochę to śmieszne, że się zniechcacie do czytania opowiadania po tygodniu czekania na odcinek. W większości opowiadań czas oczekiwania wynosi tydzień, a nawet dwa. A niejednokrotnie można czekać miesiąc, dwa lub pół roku. Wiec ludzie serio... nie bądźcie śmieszni ;>
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi