Informacja

KIEDY NOWY ODCINEK?

W niewoli uczuć (23) - Soon :D




INFORMACJA


PDF do ściągnięcia
Klik





Obserwatorzy

niedziela, 13 listopada 2016

Sens życia - 26 -

18:18


Witajcie kochani.

Wiem, długo kazałam wam czekać. Mam nadzieję, że nie pomyśleliście sobie, że porzuciłam pisanie tego opowiadania i w ogóle pisania, bo nic z tych rzeczy. Moja wena ma się bardzo dobrze, tylko z czasem trochę cienko. Ostatnie dwa tygodnie miałam masę rzeczy na głowie (malowanie, wymiana wykładzin, przemeblowanie) a że jestem „Zosia samosia” wszystko robiłam sama. I choć starałam się pisać po kawałku, to zajęło mi to wyjątkowo dużo czasu. No, ale jest! No i na końcu… znowu mnie zlinczujecie :D . No i nic więcej dodać, nic ująć, więc zapraszam na odcinek.

Wasza Niki



Odcinek 26




– Gdzie jesteś? – Tom odebrał połączenie od Billa, dojeżdżając właśnie do domu.
– Parkuje przed domem.
– Co tak długo?
– Długo? Cisnąłem tyle, że po drodze złamałem dwa przepisy drogowe, nie licząc już przekroczenia prędkości.
– A ja już tęsknię.
Tom tylko westchnął. Sam podczas drogi myślał o Billu. O tym, że widzieli się zaledwie pięć minut temu, a jemu też już brakowało jego obecności. To uczucie stawało się coraz trudniejsze do zniesienia i nie potrafił sam zrozumieć, czemu tak się dzieje. Nawet jeśli z boku każdy powiedziałby mu, że po prostu zakochał się po uszy, on doskonale zdawał sobie sprawę, że to coś więcej, że to nie tylko miłość, że przy Billu czuje się… Kompletny? Tak! Dokładnie to określenie najlepiej mu pasowało do tego, co czuł.
– Przecież mówiłem, że za godzinę będę z powrotem.
– Nie wiem, po co w ogóle jechałeś. W mojej szafie też znalazłbyś coś dobrego na siebie.
– Aż taki chudy nie jestem, ale jak tak dalej pójdzie, to w pierwszej kolejności zakoszę ci tę czarną bluzę z zamkiem.
– Źle cię karmię?
Tom prychnął.
– No chyba nie sądzisz, że przeżyję na jednym jabłku i butelce Coli. W przeciwieństwie do ciebie ja lubię jeść, i to nawet dużo. A seks spala tyle kalorii, że za chwilę zacznę tracić na wadze i będą mi wystawać kość jak tobie.
– Nie podoba ci się moje ciało?
Tom przewrócił oczami i wszedł do domu, zamykając za sobą drzwi z dość znaczną siłą.
– Tego nie powiedziałem. Chodzi mi o to, że muszę być dla ciebie podporą, a jak tak dalej pójdzie, to zamienimy się rolami – mówiąc to, wszedł do kuchni, zaglądając do garnka stojącego na kuchence.
– Nie mam nic przeciwko, nawet jeśli chodzi o tę drugą sprawę.
Tom słysząc to i doskonale rozumiejąc drugie dno tego stwierdzenia, poczuł skurcz w żołądku. To niestety też spychał gdzieś na dno swojej świadomości, że wcześniej czy później, jeśli nawet nie zamienią się pozycjami w łóżku, padnie taka propozycja, i doczekał się tego szybciej, niż sądził. Nie chciał powiedzieć Billowi prosto z mostu, że nie chce niczego zmieniać, ale jego chwilowe milczenie wystarczyło, by tamten zrozumiał, że przekroczył granice.
Wciąż za mało się znali, wciąż to, co ich łączyło, było świeże i tyle rzeczy między nimi nieodkryte, że przeklął się w myślach za to stwierdzenie, samemu teraz nie wiedząc, jak się wycofać z tego niefortunnego komentarza.
– Możemy nawet razem jeździć na siłownię – rzucił, odwracając kota ogonem i próbując ratować sytuację.
– Na siłownię? – zdziwił się Tom.
– Co prawda nie zamierzam dźwigać ciężarów, ale Derek mówił mi, że powinienem pomyśleć o tym, by choć dwa razy w tygodniu poćwiczyć, więc…
– Jasne, jeśli chcesz – odparł.
– Tom, to ty? – usłyszał wołanie ojca.
– Ja! – Odkrzyknął i wyciągnął talerz, nalewając sobie zupy.
– Twój tata nie będzie miał nic przeciwko temu, że będziesz u mnie nocował dwa dni?
– Nie.
– A pytałeś się go już?
– Bill, ja mam dwadzieścia lat i nie muszę się pytać ojca, czy mogę spędzić kilka dni poza domem. Wystarczy, że będzie wiedział, gdzie jestem.
– Moja mama nie jest taka wyrozumiała.
– Jest nadopiekuńcza – stwierdził.
Bill westchnął, a Tom usiadł przy stole, dopadając w końcu do talerza z zupą.
– Zupa? – zapytał Bill, słysząc, że coś je.
– Yhym.
– Jaka?
– Pomidorowa z ryżem. Lubisz?
– Uwielbiam.
– Przywiozę ci, będzie ci smakować. Mój ojciec robi najlepszą pomidorówkę na świecie.
– Jak to będzie wyglądało?
– Co?
– Że zabierasz ze sobą jedzenie.
Tom aż się zakrztusił, próbując się powstrzymać od śmiechu.
– Normalnie. Sam mi ją jeszcze zapakuje. Przestań się przejmować wszystkimi pierdołami.
– Taki już jestem.
– Zauważyłem. Muszę popracować nad twoją pewnością siebie.
– Ależ ja jestem pewny siebie.
– Ty?  – Tom znowu się zaśmiał. – W którym miejscu? Lepiej zadbaj o jakiś deser. Masz na to… – zerknął na zegarek. – Dokładnie 43 minuty.
– Co? Chyba oszalałeś, a co ja wymyślę w tak krótkim czasie?
– Nie wiem, kombinuj – odparł Tom z zadowoleniem i odłożył pusty już talerz do zmywarki.
– Idziesz gdzieś jeszcze? – zapytał ojciec, wchodząc do kuchni i widząc, w jakim pośpiechu Tom przeszukuje szafki.
– Tak, do Billa. Będę u niego dwa dni.
– A co się stało?
– Jego rodzice wyjechali i chcę mu dotrzymać towarzystwa.
– Aha.
– Halo, Tom, jesteś tam? – zniecierpliwił się.
– Jestem, jestem. Dobra Bill, ja za jakieś pół godziny będę.
– Okej.
– To na razie.
– Na razie – rozłączyli się.
– I co? – kontynuował ojciec Toma, widząc, że skończył rozmawiać przez telefon. – Pewnie zrobicie imprezę.
– Tak, we dwóch.
Jorg zmarszczył brwi, uważnie przyglądając się Tomowi.
– Co tak patrzysz? Bill nie jest duszą towarzystwa.
– No to, co będziecie robić?
Tom wzruszył ramionami, chociaż pierwsza myśl, jaka mu przyszła do głowy, to kochać się. Miał już nawet to powiedzieć, ale coś go powstrzymało. Czuł, że to nie jest najlepszy moment, żeby ojciec dowiedział się, że związał się z mężczyzną.
– Nie będziemy cały czas siedzieć w domu, pewnie wyjdziemy do pubu. Może Alan do nas dołączy i wybierzemy się gdzieś.
– Znowu Alan. Czy ty nie potrafisz żyć bez tego chłopaka?
– Potrafię.
– Skoro zamierzasz dotrzymać towarzystwa Billowi, to nie powinieneś mieszać w to jeszcze Alana.
– Tato…
– Może Bill go nie lubi.
– Lubi.
– Powiedział ci to, czy może taktownie skinął ci głową, jak mu się natrętnie patrzyłeś w oczy?
– Jeszcze poleć mi paragrafem z wymuszeniem – odwarknął ojcu.
– Mówię ci tylko, że Alan to nie jest najlepsze towarzystwo dla Billa.
– Bill go lubi!
Jorg podniósł ręce w geście poddania się. W tej kwestii wiedział, że Tom nie ustąpi, nawet jeśli będzie zgadzał się z ojcem. Taki po prostu już był. Im bardziej Jorg starał się mu coś wytłumaczyć, tym mocniej Tom chciał zrobić ojcu na złość, choć sam nie rozumiał czemu, skoro uważał tak samo.
Już od jakiegoś czasu Tom czuł, że jest gotowy zacząć żyć na własny rachunek. Denerwowało go, że ojciec wciąż mu mówi, co wypada, a co nie. I wciąż go niańczy, choć robi to bardzo subtelnie, mimo to Tom i tak to widział. Do tej pory mu to nie przeszkadzało, ale odkąd zakochał się w Billu, czuł, że chciałby całkowicie uniezależnić się od ojca.
– Czego szukasz? – zapytał Jorg widząc, że Tom wyciąga wszystko z szafki.
– Pojemników hermetycznych.
– Po co ci?
– Chcę zabrać Billowi trochę zupy.
– Weź cały garnek.
– Aniby jak ja mam to zawieźć?
– Będziesz jechał spokojnie, to ci się nie wyleje.
– Jeżdżę spokojnie.
– Widziałem. Te dwa czarne pasy na podjeździe, to chyba z twoich opon – stwierdził.
Tom odetchnął głęboko, nie chcąc się już wdawać w dyskusję z ojcem.
– To wiesz, gdzie są te pojemniki, czy nie? – zapytał, ignorując jak zwykle wcześniejszą aluzję
ojca.
– Masz – Jorg wyciągnął cały zestaw z szafki, której Tom jeszcze nie przejrzał.
– A możesz mi przelać, chciałbym się jeszcze szybko odświeżyć i ogolić.
– I ty mi chcesz wmówić, że nie szykujesz się na imprezę.
– Tato…
Jorg tylko machną ręką. Cieszył się, że Tom zaprzyjaźnił się z Billem. Według niego to wiele ułatwi, kiedy dowiedzą się, że są braćmi, bo naprawdę obecny stan rzeczy był wręcz wymarzony, gdyby tylko wiedział, że ta przyjaźń między nimi już dawno przekroczyła granice przyjaźni.

Tymczasem Bill wparował do kuchni, przegrzebując w pośpiechu wszystkie szafki. 
Deser? Co mógł zrobić na deser w ciągu pół godziny? Wyboru raczej nie miał za wielkiego, bo ostatni kubełek lodów zjedli z Tomem wczorajszej nocy, a na zakupy nie było już czasu.
Uśmiechnął się szeroko, gdy znalazł czekoladowy budyń.

Z kolei Tom, ruszył do swojego pokoju, zrzucając z siebie pospiesznie ubranie i zostawiając je jak zwykle porozrzucane po całym pokoju. Nie miał czasu bawić się w składanie, czy choćby wrzucenie wszystkiego do kosza na brudne ubrania. Zrzucając z siebie ostatnią rzecz, wszedł pod prysznic. Pięć minut później stał już przed lustrem owinięty jedynie w pasie ręcznikiem i golił się. Chciał być dla Billa pachnący i przede wszystkim pociągający, dlatego też nie żałował sobie swojego ulubionego perfumu, a chwilę później ubierał się w czyste ubrania. Wyszykowanie się zajęło mu dosłownie piętnaście minut, co przy jego możliwościach było nie lada wyczynem. Zszedł do kuchni, zauważając na stole przygotowany pojemnik z zupą.
– Dzięki – rzucił do ojca.
– Nie ma za co. Mam nadzieję, że będzie mu smakowało. Kiedy zamierzasz wrócić do domu? – zapytał Jorg.
– Nie wiem. Przecież wiesz, gdzie będę.
– Nie powinieneś nadużywać czyjeś gościnności.
– Bill sam mnie o to prosił.
– Nie zmienia to faktu, że masz swój dom i swoje łóżko, a na noc mógłbyś wracać do domu.
I teoretycznie tu ojciec miał rację. Tyle że noce dla nich obojga były szczególne. Nie, żeby nie potrafili zająć się sobą w środku dnia, ale noce miały swój szczególny urok, a Tom nie zamierzał ojca uświadamiać jaki, przynajmniej nie teraz i nie w taki sposób.
– Może nie spędzimy ich w domu.
– Więc jednak impreza.
Tom tylko zerknął przelotnie na ojca, szukając w szufladzie jakieś reklamówki.
– Pamiętaj, żebyś się znowu w coś nie wpakował.
– Na przykład, w co?
– Dobrze wiesz, co mam na myśli.
– Nie martw się, nie zamierzam ćpać ani robić innych głupich rzeczy. Przestań się ciągle o mnie martwić, jestem już dorosły.
– Dorosły? Pełnoletni owszem, ale co do tego pierwszego mam wątpliwości.
– O co ci znowu chodzi?
– Żebyś w końcu zaczął się zachowywać, jak na twój wiek przystało.
– Muszę już lecieć – uciął krótko, nie dając ojcu żadnej odpowiedzi. Nie cierpiał tego tematu i zawsze uciekał albo się wymigiwał, gdy ojciec zaczynał z nim o tym dyskutować. Potrafił być odpowiedzialny i zachowywać się dużo poważniej niż wskazywał na to jego wiek, ale nie zawsze chciał.

Bill zdążył przygotować deser i biegiem ruszył do łazienki z zamiarem odświeżenia się. Jednak pomimo szczerych chęci zajęło mu to więcej czasu, niż sądził. Gdy usłyszał dzwonek do drzwi, przeklął tylko na głos i zarzucając na siebie jedynie szlafrok, pobiegł otworzyć.
– No, proszę – skomentował Tom i wręczył mu od razu zupę, którą dla niego przywiózł. – Widzę, że jesteś już zwarty i gotowy.
– Przestań! Nie wyrobiłem się.
– To niedobrze. Mogłeś napisać sms’a sam bym się nie spieszył.
– Robiłem deser, jeśli o to ci chodzi, nie zdążyłem się tylko ubrać.
– Właściwie to nawet dobrze, szybciej ci dogodzę.
Bill pokręcił tylko głową.
– No co? Stoisz przede mną nagi i jeszcze kręcisz głową?
– Nie jestem nagi, tylko w szlafroku.
– Masz na sobie majtki?
– A niby dlaczego mam ci powiedzieć?
– No powiedz. Bo sam sprawdzę.
– To sprawdzaj – odparł z uśmiechem na twarzy i uciekł Tomowi do kuchni z zamiarem zjedzenia zupy, którą mu przywiózł.
Jednak gdy tylko wyciągnął talerz z kredensu i otworzył pojemnik z jeszcze ciepłą zupą, Tom przylgnął do jego pleców i wsunął mu rękę pod szlafrok, zsuwając ją w wiadome miejsce.
Uśmiechnął się, gdy się zorientował, że Bill nie ma na sobie nic więcej oprócz tego szlafroka.
– Pięknie – skomentował.
– Zadowolony?
– Nawet nie wiesz jak bardzo.
– Pozwolisz mi zjeść, czy może weźmiesz mnie tu i teraz?
Tom podrapał się po głowie.
– Kusząca wizja, ale zjedz spokojnie.
– Na pewno?
– Działasz na mnie jak cholera, ale potrafię się powstrzymać i nie zachowywać się jak niewyżyty królik.
Bill aż się odwrócił, żeby nie parsknąć śmiechem na ten komentarz, bo zwarzywszy na okoliczności, Tom idealnie opisał to, co do tej pory robili.
– Zjesz ze mną?
– Już jadłem.
– No to co.
– Jedz, przywiozłem ją dla ciebie, a nie dla siebie, poza tym nie jestem głodny.
– A co z deserem?
– Nie martw się tym, deser jeszcze wcisnę. A co zrobiłeś?
– Budyń czekoladowy. Mam nadzieję, że lubisz, bo nic innego nie miałem pod ręką.
– Może być, jeśli go dobrze dosłodziłeś.
– Może być nawet przesłodzony.
Tom aż oblizał wargi.
– Wiesz, co? Jedz szybciej tę zupę – rzucił, na co Bill się zaśmiał.
               
                Z dwoma pucharkami czekoladowego budyniu ruszyli prosto do pokoju Billa. Tom dopadł go przy łóżku i łapczywie obmacując go pod szlafrokiem, wpił się w jego usta. Nie wiedzieli się zaledwie godzinę, a był spragniony jego smaku, jak gdyby to trwało całą wieczność.
Pchnął Billa na łóżko, rozwiązując jego szlafrok i składając pocałunki na jego klatce piersiowej. Był delikatny, zupełnie inaczej się zachowywał niż do tej pory, ale miał w tym swój cel. Chciał Billa doprowadzić do stanu, w którym zacznie go błagać, by już przestał i pozwolił mu dojść.
– Zaczekaj – Bill powstrzymał go, wzbudzając lekkie zaskoczenie.
– Co się stało?
– Rozbierz się.
Tom się tylko uśmiechnął i powoli wstał, mając teraz doskonały widok na całe nagie ciało Billa. Ten oczywiście wcale się tym nie przejął, że Tom jawnie pożera go wzrokiem, to go tylko jeszcze bardziej podnieciło. Obserwując, jak Tom, stojąc naprzeciwko łóżka, zrzuca rzecz po rzeczy z dziwnym ociąganiem się, podciągnął się do szczytu łóżka i oparł o poduszki, sięgając w międzyczasie po pucharek z budyniem.
– Robisz to specjalnie – stwierdził, gdy Tom powoli odpinał guziki w rozporku. Jego spodnie były tak duże, że bez problemu ściągnąłby je bez odpinania tych wszystkich guzików, wystarczyło tylko poluzować pasek, ale owszem, ten zabieg był celowy, a cwany uśmiech na twarzy Toma tylko to potwierdzał.
– Mogę wolniej – odparł złośliwie.
– Wiem, że jesteś do tego zdolny – przyznał Bill i pochłonął pierwszą łyżeczkę budyniu.
– Ja tylko ci się odpłacam – stwierdził Tom.
– Za co?
– Chyba mi nie powiesz, że teraz nie robisz tego specjalnie.
– Czego?
– Jesz ten budyń w taki wyuzdany sposób.
– Masz na myśli te nieszczęsną łyżeczkę, którą oblizuje? – mówiąc to, przejechał po niej językiem, powoli zlizując resztę budyniu.
– Dokładnie, właśnie to mam na myśli.
– Chciałbyś, żebym w ten sam sposób zajął się twoim penisem?
– Jesteś naprawdę złośliwy.
– Ja? Nie! To ty nadal stoisz w spodniach, gdy ja tu stygnę.
Niczego więcej Tomowi nie trzeba było mówić, razem ze spodniami ściągnął bokserki i z rozpędu rzucił się na łóżko, przez co Bill wylał na siebie część deseru.
– Patrz, co zrobiłeś! – rzucił groźnie.
– Ups… – odparł Tom, szczerząc się w szerokim uśmiechu, przyglądając się, jak budyń leniwie zsuwa się po Billa klatce piersiowej w kierunku brzucha.
– Zlizuj to teraz!
– Z przyjemnością – odparł i nachylając się, przejechał językiem po całym budyniowym zacieku. – Umm, pyszności – stwierdził, oblizując usta.
Bill aż przełknął ślinę. Wszystkie jego zmysły wyostrzyły się, a ten niewinny gest sprawił, że poczuł przyjemne łaskotanie w podbrzuszu i chciał więcej.
Z premedytacją przechylił pucharek, wylewając na siebie kolejną porcję budyniu.
– Jeszcze tu – powiedział, obserwując, jak Tom oblizuje usta.
Nagle niewinna zabawa zaczęła nabierać coraz więcej pikanterii. Tom zamoczył palce w pucharku, nabierając, ile się da budyniu i włożył je do ust Billa, nie musząc mu nawet mówić, co ma z nimi zrobić.
Bill ssał je i lizał, sprawiając, że Toma męskość od dobrych kilku minut sterczała na baczność, a on zaciskał na niej dłoń, próbując nie dojść. To wszystko, co się działo było dla nich tak ekscytujące, że aż wydawało się nierealne. Bill wcale nie musiał wiele się namęczyć, wystarczył tylko jego zwinny język i elektryzujące, pożądliwe spojrzenia, by Tom był na granicy.
Tom zabrał palce, dopiero gdy Bill go ugryzł. Syknął z bólu i położył się między jego nogami. Musiał się opanować, bo w przeciwnym razie skończyłby szybciej, niż to sobie zaplanował, a członek Billa aż się prosił o potraktowanie go w ten sam sposób, co on chwilę temu jego palce, z tą małą, a jakże istotną różnicą, że nie zamierzał go na końcu gryźć.
Gdy pochłonął Billa męskość w ustach, ten tylko jęknął i opadł na poduszki, mnąc w dłoniach prześcieradło. Był w niebie i nieważne, co było i co będzie, bo dla niego liczyła się tylko obecna chwila.
Tom doskonale wiedział, która część główki penisa jest najbardziej wrażliwa na pieszczoty i z premedytacją ocierał miejsce językiem tak długo, aż poczuł słonawy posmak, wtedy nieco zwolnił, wiedząc, że doprowadził Billa już bardzo blisko finału.
Podniósł się i składając pocałunki od brzucha poprzez splot słoneczny, dotarł do ust, które lekko rozchylone łapczywie łapały powietrze.
– Co jest, zmęczony?
– Podniecony i wciąż niezaspokojony – wyjaśnił.
Tom się uśmiechnął.
– To zupełnie tak samo, jak ja.
– To wejdź już we mnie.
– Jeśli teraz w ciebie wejdę, to dojdę natychmiast.
Tym razem to Bill się zaśmiał.
– Niemożliwe. A co cię tak podnieciło?
– Nie co, a kto.
Kolejny raz usta Toma przylgnęły do ust Billa. Nic się nie liczyło. Byli tylko oni i ich wzajemne pragnienie siebie.
Kochali się tej nocy kilka razy. Każdy kolejny raz był celebrowany bardziej od poprzedniego. Im bardziej byli zmęczeni, tym mocniej pragnęli dać sobie jak najwięcej czułości i przyjemności. Bill w końcu zasnął w ramionach Toma, tuż po tym, jak doszedł, wcale nie przejmując się, że pościel lepi się od jego i Toma spermy. W pokoju wyraźnie było czuć zapach nasienia, ale Tom już nie miał siły, by wstać i uchylić okno. Naciągnął na nich jedynie rąbek kołdry, bo na reszcie spał Bill i wtulając twarz w jego włosy, owładnięty ich zapachem, zasnął.

                Od dobrych dwóch godzin Simone nie odzywała się. Wyjazd, który zaplanowali z Gordonem, nie wypalił, bo kontrahent w ostatniej chwili przełożył termin spotkania. Wiele razy Simone jeździła z mężem podpisywać umowy dla koncernu. Umiała wynegocjować dobre warunki, a jej urok osobisty wiele ułatwiał przy podpisywaniu umów.
Ale tym razem, zresztą, jak i kilka razy w przeszłości, po przełożeniu terminu spotkania, postanowili wrócić do domu. Zmęczeni kilkugodzinną podróżą dotarli do domu wczesnym rankiem. Simone uśmiechnęła się, gdy zobaczyła na podjeździe Toma samochód.
– Wiedziałam, że Bill sam nie będzie tu siedział. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że się polubili.
– Ciekawe, co robią – rzucił Gordon, gasząc silnik i wysiadając z samochodu.
Oboje spojrzeli na okna, w których było ciemno.
– Pewnie śpią.
– Albo ich w ogóle nie ma. Może wybrali się na imprezę – stwierdził Gordon.
– Toma samochód tu stoi.
– Jeśli zamierzali pić alkohol, to pewnie pojechali taksówką.
Szybko jednak domyślili się, że obaj chłopcy są w domu, gdy zobaczyli buty i kurtkę Toma w przedpokoju.
– A jednak są w domu. Zobaczę, co robią – stwierdziła.
Zdejmując w pośpiechu szpilki, powoli ruszyła schodami na piętro domu.
– Tylko ich nie zbudź! – usłyszała z dołu. Kiedy zajrzała do pokoju gościnnego, w którym spodziewała się zastać Toma, łóżko okazało się puste. Nawet nie było przygotowane na ewentualnego gościa, więc zamknęła drzwi i ruszyła do pokoju Billa. Przez chwilę nadsłuchiwała pod drzwiami, po czym nacisnęła klamkę i uchylając drzwi, wpuściła światło z korytarza, które w pierwszej kolejności oświetliło nagiego Toma.
Wystarczył moment, by poczuła charakterystyczny zapach i zobaczyła ich obu w swoich objęciach. W tej samej chwili poczuła też, jak nogi się pod nią uginają. Nic więcej nie było jej już potrzebne, żeby zrozumiała, co się stało.
Z wrażenia upuściła torebkę, robiąc hałas i budząc chłopców, którzy poderwali się do siadu, kompletnie nie spodziewając się tak szybkiego powrotu rodziców.
 


10 komentarzy:

  1. Unknown13 listopada 2016 18:47

    O Boże. Nie spodziewałam się, że to już xD Hahah Simone ma za swoje. Nie mogę się doczekać następnego rozdziału 😂😂

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy13 listopada 2016 19:29

    Współczuję im aż czuję jak mi serce wali po przeczytaniu końcówki .czekam na następny i oby był szybko bo nie wiem czy wytrzymam to oczekiwanie . Nao

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy13 listopada 2016 19:38

    No i stało się, teraz tylko jaka będzie reakcja Simon oraz chłopców. Obawiam się totalnej rozpierduchy. Nie karz nam długo czekać ��
    Pozdrawiam i życzę weny
    Fankayaoi

    OdpowiedzUsuń
  4. olesia20199813 listopada 2016 20:48

    Wow..... Nareszcie się dowiedzą.... Już nie mogę się doczekać.....

    OdpowiedzUsuń
  5. Anonimowy13 listopada 2016 21:26

    Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  6. Omen13 listopada 2016 23:39

    Ale... dlaczego w takim momencie? ;_;

    OdpowiedzUsuń
  7. Kasia Bogusia14 listopada 2016 00:22

    hahaha, stało się nareszcie to na co tak długo czekałam! Tylko kurcze dwa tygodnie ponad nie było rozdziału i stęskniłam się za słodkim życiem toma i bila i już nie chce aby było między nimi źle przez nie wiadomo ile czasu ;)

    OdpowiedzUsuń
  8. Anonimowy17 listopada 2016 20:25

    Czekam na kolejny ��

    OdpowiedzUsuń
  9. Anonimowy21 listopada 2016 11:16

    kiedy następny odcinek? <3

    OdpowiedzUsuń
  10. aerten22 listopada 2016 10:36

    No i skończy się sielanka :(. Ale Simone ma za swoje i jakoś mi jej nie żal, trzeba było wcześniej myśleć, a nie piętrzyć intrygi. Ciekawe, co teraz zrobi. Tak czy tak, będzie drama :).

    Fajnie się ciebie czyta, życzę dużo weny!

    OdpowiedzUsuń

Bardzo dziękuje za komentarz. Każdy wiele dla mnie znaczy i mobilizuje do dalszej pracy. :*

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)