Bill and Tom Kaulitz Twincest: W niewoli uczuć

Witajcie kochani

Mam dla was kolejny odcinek, ale choć dowiecie się w nim, co dolega Tomowi, to nadal nie będziecie wiedzieć, jak to teraz z nim będzie.

Zapraszam.

Wasza Niki.

Odcinek 13

Zanim dojechaliśmy do szpitala, Tom w kółko powtarzał, że nic mu nie jest i że musi się tylko wyspać, ale David nie chciał nawet tego słuchać, zresztą ja też nie. Tom wyglądał na chorego i wcale nie trzeba było lekarza, żeby to stwierdzić.

Kiedy dojechaliśmy, sanitariusze musieli wynieść go na noszach, bo nie był w stanie sam ustać na nogach. Dosłownie mdlał, sprawiając, że ledwo żyłem ze strachu o niego.

Mama czekała już z Gordonem na izbie przyjęć.

Jak zobaczyła Toma na noszach, bladego jak ściana i spoconego jakby ktoś go właśnie wyciągnął spod prysznica, rozpłakała się. Zaczęła go tulić, a ja patrząc na to, czułem się winny, że coś umknęło mojej uwadze, a przecież obaj jej obiecaliśmy, że będziemy się nawzajem pilnować, i ja oczywiście zawaliłem.

Musiałem ją odciągnąć siłą od Toma, bo nie pozwalała sanitariuszom zabrać go na oddział.

– Mamo, uspokój się, wszystko będzie dobrze.

– Ale co się stało, czemu on jest nieprzytomny?

– Nie wiem.

– Boże, jak to nie wiesz? A ty jak się czujesz?

Tym razem przypuściła atak nam nie. Zaczęła sprawdzać mi gorączkę, jak małemu dziecku i obmacywać, jakby sprawdzała, czy jestem cały. To jednak też okazało się zgubne, bo tak schudłem w czasie tej trasy, że sam już czułem, kiedy się dotykałem, że wystają mi wszystkie kości, a ona doznała szoku.

– Dobrze, mnie nic nie jest.

– Nic nie jest? Strasznie schudłeś.

– To normalne, zawsze na trasach chudnę. Nic mi nie jest, nie martw się, odkarmisz nas.

– Boże kochany – rozpłakała się, tuląc mnie mocno do siebie.

Siedzieliśmy już ze dwie godziny na poczekalni, z każdą upływającą minutą, denerwując się jeszcze bardziej. Jost co chwilę wracał i wychodził, odbierając telefon. Takie wiadomości szybko się rozchodzą, a nam zależało na tym, żeby takie sprawy utrzymać w tajemnicy, więc Jost musiał się naprawdę nieźle natrudzić, żeby zbić z tropu wścibskich dziennikarzy.

Po kolejnej godzinie przewieziono Toma na Oiom i pozwolono nam się z nim zobaczyć.

Mama wparowała jak burza, znowu tuląc go i płacząc nad nim, ale Tom nie słyszał tego, bo cały czas spał.

– Posiedź tu z bratem, idę poszukać lekarza – odezwała się w końcu do mnie. A ja tylko skinąłem głową, siadając na krześle obok łóżka Toma.

Zostałem z nim w końcu sam. Wyglądał źle, naprawdę źle. Widziałem go już chorego nie raz, ale teraz wyglądał jak ktoś, kto jest już jedną nogą w grobie.

Kiedy to sobie uświadomiłem, rozpłakałem się.

– Czemu ryczysz? – usłyszałem.

Spojrzałem na jego twarz, patrzył na mnie. Wzrok miał zmęczony, ale dość przytomnie na mnie patrzył.

– Boję się – odparłem, wycierając łzy.

– Czego?

– Że umrzesz.

Nie wiem, co było w tym zabawnego, ale uśmiechnął się.

– Tak byłoby nawet lepiej – odparł.

– Słucham?!

W pierwszej chwili myślałem, że się przesłyszałem.

– Nie musiałbyś tego robić – rzucił i od razu zrozumiałem, do czego była ta aluzja.

– Zamknij się już lepiej. Gdybym nie chciał, nie tknąłbym cię nawet palcem.

– Tak, wiem. Tyle że ty pragnąłeś miłości, a ja seksu.

– Też lubię seks.

– Broniłeś się przed każdym moim dotykiem.

Nie wiem, czemu w takiej chwili akurat o tym rozmawialiśmy. Miliony innych rzeczy było ważnych, a my właśnie o tym drążyliśmy temat.

– Gdybyś włożył w to trochę więcej serca i był delikatniejszy, może nawet dałbym ci się przelecieć.

Aż otworzył szerzej oczy. Zrobiłem na nim wrażenie tym wyznaniem, i to było widać gołym okiem.

– Jasne – zironizował, zawsze tak robił, gdy nie wiedział, co odpowiedzieć.

– I nawet bym od ciebie nie wymagał żadnych deklaracji.

– Teraz tak mówisz.

Pokręciłem głową.

– Ja doskonale wiem, że gdybyśmy nawet stworzyli związek, to nikt nigdy nie mógłby się o tym dowiedzieć. I wiem, że dla niepoznaki musielibyśmy spotykać się z innymi.

– I ranić ich, wciskając kit, że nam na nich zależy – dodał.

– Tak, ranić ich z premedytacją, dla tego wyższego celu.

– Dla zakazanego owocu.

– Dla ciebie zrobiłbym nawet o wiele więcej.

Tym razem zmarszczył brwi i odetchnął ciężko, jakby wiedział, że wiele spraw jest już przegranych i nie wrócimy do tego. Bo tak było, nigdy nie wracaliśmy do przeszłości. Przymknął na chwilę oczy. Był już zmęczony tą rozmową, choć zamieniliśmy zaledwie kilka zdań.

– Jestem śpiący – powiedział, otwierając powoli oczy.

– Odpoczywaj.

– Ty też powinieneś się przespać, masz opuchnięte i czerwone oczy.

– To od płaczu, a nie zmęczenia – wyjaśniłem.

– Jeszcze się nie wybieram na tamten świat.

– Mam nadzieję, bo nie zostanę tu sam.

– Przestań pieprzyć! – Uniósł się. Od zawsze wściekał się, gdy mówiłem, że coś sobie zrobię, jeśli on pierwszy umrze. – Z nas dwóch to ja nie potrafię żyć bez ciebie.

Aż poczułem skurcz w żołądku na te słowa.

– No, co ty?

– Za tobą poszedłem nawet na scenę.

– Przecież też chciałeś być bogaty i sławny.

– Bogaty tak, ale nie koniecznie sławny.

Zmieszałem się. Jeszcze nigdy nie rozmawiałem z nim tak szczerze o sprawach, o których sądziłem, że doskonale wiem i rozumiem.

Podobno ludzie przed śmiercią mówią szczerze, co myślą. Zastanawiałem się, czy te wyznania oznaczały, że Tom umierał? Zapiekły mnie oczy i zebrały mi się łzy.

– Prześpij się lepiej – rzuciłem, zmieniając temat.

Bałem się usłyszeć więcej. Jakoś podświadomie myślałem, że jeśli nie wyzna mi wszystkiego, to nie umrze, bo będzie go to trzymało po tej stronie. Poprawiłem mu kołdrę i pogładziłem po policzku, był strasznie rozpalony.

Zamknął oczy, szybko pogrążając się we śnie.

Po moich policzkach popłynęły łzy, dosłownie nie wytrzymałem.

Ostatnio żarliśmy się o każdą pierdołę, ale doskonale wiedziałem, dlaczego tak było. Obaj zaczęliśmy mieć inną wizję tego, co nas łączyło. Ja chciałem miłości, a Tom mojej uległości i stąd brały się nasze kłótnie. A pomijając to wszystko, gdy teraz tak patrzyłem na niego i czułem, że wcale mi ta miłość do niego nie przeszła, zrozumiałem, że kochałem go ponad własne życie, i panicznie się bałem, że mogę stracić najważniejszą osobę w moim życiu.

Zostawiłem go i wyszedłem na korytarz. Jost rozmawiał z naszą mamą przed gabinetem lekarza.

Wszyscy czekali w napięciu na wyniki badań. Kiedy w końcu ujrzeliśmy lekarza zmierzającego w naszą stronę ze stertą kartek w ręku, wiedzieliśmy już, że za chwilę dowiemy się, co dolega Tomowi.

– Zapraszam państwa do środka – powiedział lekarz, otwierając nam drzwi do gabinetu.

Usiedliśmy. On też zasiadł za biurkiem i porozkładał wszystkie wyniki Toma. Długo się im przyglądał, zaznaczając długopisem kółka na poszczególnych wynikach. W końcu się odezwał.

– Więc tak. Wiemy już, co dolega Tomowi – zaczął, a moje serce biło tak szybko, że czułem, iż za chwilę eksplodują mi bębenki w uszach od tego dudnienia.

– To coś poważnego? – zapytała mama.

On jednak nie odpowiedział wprost.

– Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, ale niczego nie mogę państwu obiecać.

Te słowa rzuciły na naszą rodzinę blady cień. To oznaczało, że moje przeczucia, że Tom umiera, nie są wcale bezpodstawne. Nawet jeśli lekarz obiecywał, że zrobią wszystko, to mówił tak tylko dlatego, żeby dać nam nadzieję, a tak naprawdę szanse Toma były zerowe albo bardzo nikłe, na to, że z tego wyjdzie.

– Co mu jest panie doktorze? – Dopytywała się mama.

– Jakby to pani powiedzieć – zaczął, skrobiąc się po głowie – Jego organizm całkowicie przestał funkcjonować.

– Jak to?

– Nerki nie filtrują krwi, przez co w jego organizmie gromadzą się toksyny. W badaniach krwi wszystkie normy są przekroczone i to kilkukrotnie. No i wątroba… – rzucił jakąś łacińską nazwą, co oznaczało, że wątroba jest uszkodzona w znacznym stopniu.

– Jak to jest uszkodzona? Ma pan na myśli marskość wątroby?

– Tak.

– Przecież on nie jest alkoholikiem.

Dla mamy było to nie do pojęcia.

– Wątrobę można uszkodzić na wiele sposobów. Zła dieta, alkohol, leki, narkotyki.

W tym momencie aż mi się ścisnął żołądek. Od razu pomyślałem o tych tabletkach, którymi Tom faszerował się przez całą trasę i które próbowałem i ja.

Mama oczywiście zaczęła tłumaczyć, że my nie jemy mięsa, że zdrowo się odżywiamy, jakby to właśnie nasza wegetariańska dieta była wszystkiemu winna. A Jost, że przez całą trasę piliśmy tylko trzy razy i to też nie za wiele. Szkoda tylko, że nic nie wiedział o tych przemycanych butelkach do pokojów, ale to szczegół, bo ja i tak już wiedziałem, że to wina tych tabletek. Nie bez przyczyny głowa mnie po nich dosłownie rozsadzała. W życiu nie miałem takiego bólu głowy, nawet moje migreny bywały lżejsze, niż to, co czułem po nich.

Lekarz zaczął się dopytywać, czy Tom na coś choruje, czy ma alergie i inne takie, a ja zastanawiałem się czy powiedzieć prawdę. Czułem, że będzie z tego powodu afera, ale ważyło się życie mojego bliźniaka, więc odetchnąłem głęboko i wtrąciłem się.

– Ja wiem, co mu zaszkodziło.

Nagle w gabinecie zapanowała cisza i wszyscy na mnie spojrzeli.

– Tak? Słuchamy cię – odezwał się lekarz.

– To od tabletek.

– Jakich tabletek? – zapytał Jost. Sam nas szprycował jakimiś, twierdząc, że to na odporność.

– Nie tych, co nam dajesz – uspokoiłem go.

– Braliście narkotyki? – Od razu się domyślił.

– To nie były narkotyki, jeśli chodzi o ścisłość.

– A co? Ty też brałeś?! – Uniósł się.

– Nie, to znaczy… dwa, może trzy razy – spuściłem głowę. – Było ciężko – zacząłem tłumaczyć naszą głupią decyzję. – Wszyscy byliśmy już zmęczeni. Koncert za koncertem. Mówiłem, żeby podzielić to na dwa etapy, żebyśmy zrobili, choć tydzień przerwy… W każdym razie musieliśmy się trochę wspomóc, inaczej zawalilibyśmy tę trasę.

– Co to było, skąd to mieliście? – Dopytywał nerwowo.

– Tom kupił.

– Gdzie? Od kogo?

– Nie wiem, od jakiegoś kolesia na tej imprezie po pierwszym koncercie.

– Jakiego kolesia? – Jost drążył temat, ale ja nie potrafiłem mu nic więcej powiedzieć, bo sam niczego więcej nie wiedziałem.

– Przecież mówię, że nie wiem. Tom to wszystko załatwiał i nie wtajemniczał mnie w szczegóły.

– Jak można być tak nieodpowiedzialnym? Ile wy macie lat? Kupujecie narkotyki od kompletnie nieznanych osób? – zaczął krzyczeć, a ja tylko spuściłem głowę. Wiedziałem, że będzie się ciskał, i nawet nie zamierzałem na ten temat z nim dyskutować, miał rację i to nie ulegało żadnej dyskusji. No i miałem to już zresztą gdzieś, co nam za to grozi, w tej chwili bałem się tylko o życie Toma.

– Spokojnie – wtrącił się lekarz. – Niech się pan uspokoi, nerwy i tak już tu nic nie dadzą.

– Panie doktorze, co z moim synem? – Mamę interesował tylko stan zdrowia Toma, a z Jostem czułem, że jeszcze sobie porozmawia, jak tylko będzie ku temu dobra okazja.

– Cóż… – zaczął lekarz. – Wątroba jest w znacznym stopniu uszkodzona. Nie jestem w stanie powiedzieć, w jakim. Nie wiem też, w jakim stopniu się zregeneruje. Czy w ogóle się zregeneruje – dodał po chwili, spoglądając na nas. Na razie zrobimy mu dializę, żeby oczyścić jego organizm z toksyn. Potem podamy sterydy, które powinny pomoc zregenerować się jego wątrobie. Jeśli jednak nie pomogą, trzeba będzie rozważyć przeszczep.

– Możecie wziąć ode mnie – wtrąciłem się bez zastanowienia. Tomowi oddałbym wszystko, bez czego mógłbym żyć, byle by on był zdrowy.

Wszyscy na mnie spojrzeli.

– Dla Toma, to byłoby najlepsze rozwiązanie – stwierdził lekarz. – Jesteście bliźniakami, więc macie zgodność genetyczną, ale jeśli twoja wątroba też uległa uszkodzeniu, to nic z tego nie będzie.

– Nie jest. Zażyłem to tylko dwa albo trzy razy i to dawno temu.

– Dawno? – Jost nie potrafił uwierzyć w to, że o niczym nie wiedział. Ciągle wydawało mu się, że ma nas na oku, ale już nie byliśmy dzieciakami, które wziął pod swoje skrzydła kilka lat temu, choć tym jak nieodpowiedzialnie postąpiliśmy, zachowaliśmy się gorzej niż dzieci.

– Dobrze, zrobimy ci badania i zobaczymy – powiedział lekarz.

10 komentarzy:

Unknown14 sierpnia 2017 10:41
O kurde...
Nie wiem czemu,ale mam wrażenie,że uśmiercisz Toma w tym opowiadaniu :O
I tak myślę,że może to byłby fajny pomysł,w znaczeniu,że przynajmniej byłaby to jakaś odmiana po twincestach ze szczęśliwym zakończeniem :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy14 sierpnia 2017 11:50
Jeśli Tom umrze to ja tez XD zawsze kończysz Happy endem i niech tak zostanie XD
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anita16 sierpnia 2017 22:28
Chociaż niech jedno opowiadanie zakonczy sie Nie Happy Endem ;* Ale ohh Tom tak mi go szkoda :( Boże: (
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
It's me.16 sierpnia 2017 23:57
Nienienie!!! Happy End niech bedzie!
Moja droga nie przyrządź mi zawału serca w tak młodym wieku, jak mi tu Tommy umrze:(
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy22 sierpnia 2017 21:14
Kiedy będzie kolejny odcinek?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Shallo23 sierpnia 2017 23:52
Najważniejsze, żeby w twoim życiu prywatnym było ok. ;D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy29 sierpnia 2017 02:50
Kiedy coś nowego?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi

Dodaj komentarz

Bardzo dziękuje za komentarz. Każdy wiele dla mnie znaczy i mobilizuje do dalszej pracy. :*

Informacja

Obserwatorzy

Polecam tu zajrzeć

W niewoli uczuć - 13 -

10 komentarzy:

Subskrybuj

Informacja

Obserwatorzy

Polecam tu zajrzeć

W niewoli uczuć - 13 -

10 komentarzy: