Bill and Tom Kaulitz Twincest: W niewoli uczuć

sobota, 4 listopada 2017

W niewoli uczuć - 18 -

22:17

Odcinek 18

Kiedy skończył, siedziałem jak zahipnotyzowany, gapiąc się na niego i kompletnie nie wiedząc co powiedzieć.

– No i myślę, że to by była wersja na klawisze – skomentował, odkładając gitarę na bok. – Jak pojedziemy do studia, zagram ci to na pianinie – ciągnął dalej, w końcu orientując się, że coś jest nie tak. – Co tak na mnie patrzysz? Nie podoba ci się? Spoko, wymyślę coś innego, żaden problem.

– Podoba – rzuciłem, zanim rozpędził się ze swoimi wywodami, że się nie znam tak naprawdę i sam nie wiem czego chcę. Tyle że ta melodia trafiła do mnie od razu. – Możesz to zagrać jeszcze raz?

Zdziwił się, bo aż uniósł jedną brew.

– Mogę – odparł i chwycił z powrotem gitarę.

To było niesamowite, bo tekst sam zaczął mi się układać w głowie.

Zerwałem się z fotela i podszedłem do szafki, na której Tom zwykle miał jakieś puste kartki, zabierając jedną i z długopisem w ręce z zapałem zacząłem pisać tekst, tak na gorąco, żeby mi nic nie umknęło.

Siedzieliśmy naprawdę długo nad tą piosenką. Czułem się tak, jak za starych dobrych czasów.

Pewnie jeszcze długo byśmy siedzieli, gdyby nie rozdzwonił się Toma telefon.

Sięgnął po niego, zerkając z zaciekawieniem na wyświetlacz.

– To mama – powiedział i odebrał. – Cześć mamo… Jest ze mną… Graliśmy, nie było słychać.

Ach, pewnie dzwoniła najpierw do mnie, a my faktycznie nic nie słyszeliśmy.

– Jeszcze nie… Nie martw się, poradzimy sobie… Wiem jak się obiera kartofle.

Uśmiechnąłem się, gdy spojrzał na mnie i przewrócił oczami.

– Nigdzie się nie wybieramy… A wy jak tam wernisaż? … Zrób zdjęcia… Jasne. Tak, wiem. Też was całujemy. Pa…

Rzucił telefon na stolik, patrząc się na mnie.

– Mamy sobie zrobić obiad – powiedział.

– W sumie to nie głupi pomysł, bo trochę zgłodniałem – stwierdziłem.

– A na co masz ochotę?

– Wszystko jedno.

– Jeśli mi pomożesz, to zrobię coś ekstra – rzucił, na co uniosłem brwi.

– Jeśli chcesz, mogę pomóc.

– Zawsze chcę.

– Tak? Jakoś nigdy wcześniej mi o tym nie mówiłeś.

– Miałem nadzieję, że sam się domyślisz.

Tym razem to ja przewróciłem oczami.

– No to chodźmy, bo naprawdę robię się coraz bardziej głodny.

Tom przejął obowiązki szefa kuchni, a ja kroiłem wszystko, co mi kazał. Po niespełna godzinie postawił przede mną takie danie, że już od samego wyglądu ślinka ciekła.

– Bon appetit.

– Dzięki.

– I masz zjeść wszystko.

– Bo?

– Przyjdę dziś w nocy do ciebie i nie chciałbym w kulminacyjnym momencie usłyszeć, że ci w brzuchu burczy.

Aż poczułem skurcz w żołądku. W sumie nawet nie wiem czemu, bo przecież to nie było nic nowego, a zważywszy, że sam mu w szpitalu obiecałem, w ogóle nie powinienem był się zdziwić, a jednak poczułem się jakoś nieswojo.

– Spoko – odparłem, uciekając wzrokiem. Nie chciałem, by Tom zauważył moje zmieszanie.

– Spalisz dziś masę kalorii.

– Ja? – zdziwiłem się, a on tylko skinął głową, uśmiechając się przy tym tajemniczo i wpakował do ust pierwszą porcję jedzenia.

– Umm – mruknął. – Pycha. Wyszło naprawdę niezłe.

– Tak – przyznałem, choć mój humor się już nieco popsuł wizją nocnego walenia konia mojemu bliźniakowi.

Nie wiem, dlaczego zrobiło mi się tak przykro. Robiłem mu to już tyle razy, że w ogóle nawet nie powinienem zwrócić na to uwagę, a jednak po tym, co przeszliśmy w ostatnich tygodniach, sądziłem, że coś się jednak między nami zmieni w tej kwestii. Jednak Tom najwyraźniej chciał, by wszystko zostało po staremu, a skoro ja mu jeszcze do tego obiecałem, nic dziwnego, że się o to upomniał.

Po jedzeniu zasiedliśmy przed telewizorem i nawet udało mi się zapomnieć o moim nocnym obowiązku. Ale jak tylko skończył się film i Tom oznajmił mi, że idzie wziąć długi prysznic, żebym mu nie marudził, że śmierdzi, kolejny raz poczułem, jak ściska mi się żołądek.

Trochę zniesmaczony wróciłem do swojego pokoju. Mnie w przeciwieństwie do Toma wystarczył szybki prysznic. Trochę się poszwendałem po pokoju, chowając przy okazji niepotrzebne ubrania do szafy, a Toma nadal nie było.

Zrobiło się już tak późno, iż uznałem, że się chyba rozmyślił i do mnie dzisiaj nie przyjdzie, więc położyłem się w końcu do łóżka, układając się w swojej ulubionej pozycji.

Nie mogłem jednak zasnąć. Nie myślałem nad niczym konkretnym, ale pomimo zmęczenia nie mogłem zapaść w sen.

Podskoczyłem jak oparzony, gdy poczułem dotyk na ramieniu.

– Hej, mam nadzieję, że jeszcze nie śpisz – usłyszałem.

– Śpię.

– No co ty. Dopiero po dwunastej.

– To co z tego?

– No daj spokój, trochę mi zeszło w łazience.

– Trochę? – zapytałem z ironią i odwróciłem się, by w końcu spojrzeć na niego. – Dwie godziny nazywasz trochę?

– Godzinę, jak co.

– Wszystko jedno, za długo. Znudziło mi się czekanie.

– Czekałeś na mnie?

– A co w tym dziwnego? Mówiłeś, że przyjdziesz, obaj dobrze wiemy po co.

– Ja nie wiem.

Prychnąłem. Wcale mnie nie bawiła ta gra słowna.

– Nie ważne. Masz ręcznik? – zapytałem, odrzucając kołdrę na bok. W tej chwili myślałem tylko o jednym, zrobić mu dobrze i położyć się spać.

– Nie.

– To nie ma zabawy. Nie będę spał w brudnej pościeli, tyle razy ci o tym mówiłem.

– Chciałem spróbować czegoś innego – rzucił w ogóle niewzruszony moim wywodem.

– Akurat dzisiaj?

Skinął głową.

– Super. Tyle że mnie się naprawdę chce spać.

– Po tym ci się odechce.

Zmarszczyłem brwi i aż usiadłem, odwracając się do niego przodem. Już miałem mu powiedzieć, że mam jego pomysły gdzieś, ale zatkało mnie, gdy się zorientowałem, że patrzy na moje usta.

– Tom?

Oderwał wzrok od moich ust i spojrzał mi w oczy.

– Co się dzieje? – zapytałem zdezorientowany jego dziwnym zachowaniem.

– Nic. Jeszcze nic – odpowiedział i znowu skupił wzrok na moich ustach. I to był tylko moment, gdy nachylił się i tak po prostu pocałował mnie. Zamarłem! Zamarłem z zaskoczenia, z fali przyjemności, która nagle mnie owładnęła, ze strachu, że jeśli choćby zrobię zbyt głęboki oddech, Tom przestanie mnie całować i ucieknie.

Odsunął się ode mnie, a ja powoli otwarłem oczy. Bacznie mi się przyglądał.

– Zacznij normalnie oddychać – rzucił.

– Boję się – odparłem szczerze.

– Czego?

– Że już nigdy więcej tego nie zrobisz.

Uśmiechnął się w taki czuły sposób.

– Ja na twoim miejscu zacząłbym się raczej martwić tym, że się ode mnie już nigdy nie uwolnisz.

– Jak mam to rozumieć?

– Najlepiej dosłownie.

– Tom, nie rób sobie żartów, mnie to wcale nie bawi.

– Nie robię. Jestem tak poważny, jak nigdy w życiu.

Nie mogłem uwierzyć w to, co słyszałem. Serce waliło mi w gardle i miałem ochotę ze szczęścia rzucić się mu na szyję, a jednak coś nie pozwalało mi na to. Bałem się, że Tom powie coś w stylu, nie przesadzajmy jednak z tymi czułościami, więc patrzyłem na niego, wzbudzając na jego twarzy uśmiech.

– Znam cię całe życie, a jeszcze nigdy nie widziałem u ciebie takiego wyrazu twarzy.

– Jakiego?

– Takiego. Nawet nie wiem jak go nazwać.

– Bo nie rozumiem, co tak nagle zmieniłeś zdanie.

– To nie chodzi o zmianę zdania. Potrzebowałem czasu, by pewne rzeczy do mnie dotarły.

Zawsze wierzyłem w to, co mówił Tom, i zawsze wiedziałem, co miał dokładnie na myśli, a teraz, właśnie teraz, gdy rozumiałem, o czym mówił, bałem się, że źle to rozumiem.

– Musiałem cię cholernie zawieść, skoro mi teraz nie wierzysz.

– Wierzę – wydusiłem z siebie, ale on tylko pokręcił głową.

– Ja widzę, że nie. I w sumie to się wcale nie dziwię. Ja na twoim miejscu zachowałbym się dokładnie tak samo.

Usiadł, odsuwając się ode mnie.

– Kiedy leżałem w szpitalu, miałem mnóstwo czasu na przemyślenia. Nawet nie wiesz, jak bardzo jest mi przykro za to, jaki nieraz byłem dla ciebie.

– Nie rozumiem.

Naprawdę teraz nie rozumiałem, przecież zawsze trzymaliśmy się razem, nigdy, ale to absolutnie nigdy nie miałem uczucia, że Tom mnie krzywdzi bądź wykorzystuje.

– Ja wiem, że z tego naszego układu tylko ja korzystałem, a tak nie powinno być.

– Proponowałeś mi wiele razy zamianę. Nie chciałem. Odpowiadał mi taki układ, jaki był.

– Do czasu.

No tak, tu miał rację do czasu, kiedy zdałem sobie sprawę, że czuję coś więcej do niego niż tylko braterską miłość.

– I mimo tego nigdy mi nie odmówiłeś.

– Tom, jeśli teraz chcesz mi to zrekompensować, bo czujesz wyrzuty sumienia, to naprawdę nie musisz. Już ci to raz powiedziałem, ale powtórzę, gdybym nie chciał, nie tknąłbym cię nawet małym palcem.

– Tak, tak, wiem. Tyle że wszystko się zmieniło.

Otwarłem szerzej oczy.

– Nie patrz tak. Tak mi życzyłeś, żebym się w końcu naprawdę zakochał, że to się stało.

Aż mi się wnętrzności skręciły, kiedy to usłyszałem.

– Pewnie nie takiej miłości mi życzyłeś, ale zakochałem się właśnie w tobie.

– Tom, ja…

Położył mi rękę na ustach, nie dając dokończyć.

– Wiem, że mam u ciebie jeszcze szansę, że wciąż czujesz coś do mnie.

Odsunąłem sobie z ust jego rękę.

– Skąd ta pewność?

– Z twojego pamiętnika.

W tym momencie zabrakło mi tchu. A jednak czytał. Musiał czytać, skoro zdecydował się posunąć tak daleko.

– Mówiłeś, że nie czytałeś.

– Skłamałem. Widziałem, jaki chodzisz zdenerwowany, więc skłamałem. Ale przeczytałem od deski do deski, każde słowo, rozumiesz?

– I nie masz mnie za świra?

– Za świra? – zdziwił się. – Jeśli ty jesteś świrem, to ja też. Jestem na siebie zły, że na tym najważniejszym podłożu, nie potrafiliśmy ze sobą szczerze rozmawiać. Wiemy o sobie wszystko, a nie stać nas było na szczerą rozmowę o tym, co czujemy. Naprawdę nienawidzę się za to, jakim dupkiem byłem. Żeby nie ta afera z tabletkami nasze drogi rozeszłyby się.

– Mogę zadać ci jedno pytanie? – zapytałem niepewnie.

– Pytaj. Pytaj o wszystko, o co chcesz, na każde odpowiem.

– Kiedy uświadomiłeś sobie, że ci na mnie zależy. No wiesz, co mam na myśli?

– Kiedy zacząłeś więcej czasu spędzać z Adrianem. Strasznie denerwował mnie ten facet. Lubię go, ale wkurwiało mnie to, że więcej czasu spędzasz z nim niż ze mną. Do tego, kiedy widziałem, jak się przy nim śmiejesz, szlag mnie dosłownie trafiał. Zacząłem się zastanawiać, o co chodzi? Czemu tak mi to przeszkadza i Natalie mnie uświadomiła zupełnie przypadkowo.

– Powiedziałeś jej?!

– No co ty. Ona nie ma nawet pojęcia, że mi to uświadomiła.

– No to jak?

– Usłyszałem, jak rozmawiała z Georgim i mówiła mu, że wygląda na to, że nasze drogi zaczynają się rozchodzić, że ty zawierasz przyjaźnie inne niż ja i że pewnie wkrótce też oznajmisz nam wszystkim, że jesteś z kimś w związku.

– A ty pomyślałeś, że mogę się związać z Adrianem?

– Tak pomyślałem.

– To mężczyzna, Tom.

– Wiem o tym. Boże, Bill, nie robię z ciebie geja. Zresztą znasz moje zdanie na ten temat. I wiesz, nie ma znaczenia, z kim jesteś, jeśli jesteś w tym związku szczęśliwy.

– To dlatego byłeś taki dziwny?

Skinął głową.

– Nie wiedziałem, co robić. Z jednej strony chciałem, żebyś był szczęśliwy, a z drugiej…

– Z drugiej dotarło do ciebie, że powinienem być szczęśliwy, ale z tobą.

– Dokładnie.

Westchnąłem i spuściłem na chwilę wzrok.

– Wiem, jestem beznadziejnym bratem. Straszny ze mnie egoista i w ogóle.

– Mnie też można wiele zarzucić – wtrąciłem. – I też jestem strasznym egoistą – przyznałem.

Tom się zaśmiał na to wyznanie.

– Obaj jesteśmy. Więc, jak będzie Billy, dasz mi jeszcze jedną szansę?

– Skoro czytałeś mój pamiętnik, to już znasz odpowiedź.

Uśmiechnął się.

– Przysięgam ci, że tej szansy nie zmarnuję – mówiąc to, pochylił się i pocałował mnie w policzek.

Otwarłem szerzej oczy, Tom zachowywał się zupełnie inaczej niż do tej pory. Zaczęliśmy się całować i choć byłem pewien, że za chwilę jego ręka powędruje do moich spodni, nie zrobił tego. Poczułem, jak napiera na mnie ciężarem ciała i poddałem się, a on położył się na mnie, nie przestając mnie całować ani na chwile. Nie wiem, jak długo to trwało, ale niczego prócz całowania tego wieczoru nie było.

Dawno nie spało mi się tak dobrze.

Obudziłem się w południe. Otwarłem powoli oczy, przypominając sobie po chwili, co się wydarzyło zeszłego wieczoru. Od razu spojrzałem w bok, szukając wzrokiem Toma, ale nie było go. Dotknąłem miejsca obok siebie, było jeszcze ciepłe, więc musiał niedawno wstać. Dziwnie się czułem, nie za bardzo wiedziałem, czego się spodziewać i jak się zachować, zupełnie tak, jakby Tom był mi obcą osobą i dopiero byśmy się poznawali.

Zanim pogrążyłem się w swoich przemyśleniach na dobre, usłyszałem kroki, które zbliżały się prosto do mojego pokoju. Spojrzałem na drzwi, obserwując, jak się otwierają.

– Dzień dobry śpiochu – przywitał mnie z wielkim uśmiechem na twarzy i tacą jedzenia.

– Dzień dobry – odparłem. – Śniadanie do łóżka?

– Tak. Ale nie przyzwyczajaj się.

– Szkoda, bo już myślałem, że tak zawsze będzie.

Uśmiechnął się.

– Zawsze, to będziesz mnie miał u swojego boku.

Tym razem to ja się uśmiechnąłem.

– To nawet lepsze niż śniadanie do łóżka.

– Nie obiecuję ci, że będzie codziennie, ale od czasu do czasu mogę przynieść ci je do łóżka, żaden problem.

– Ja tobie też – zadeklarowałem się.

– Byłoby miło, o ile wstaniesz pierwszy – zaśmiał się.

Dobrze wiedziałem, że ściągniecie mnie z łóżka było czasem trudnym zadaniem, ale potrafiłem wstać wcześniej od Toma i zamierzałem mu to udowodnić.

– Jedz, bo ci wystygnie, a zimne już nie jest takie dobre – upomniał mnie.

46 komentarzy:

Kasia Bogusia5 listopada 2017 00:29
omg ale cudownie słodkie, uwielbiam takie rozdziały
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown5 listopada 2017 09:44
Ooooo Tom się tak zmienił że chciałabym takiego brata , zazdroszczę Billowi , choć Bill też nie jest zły , ooooo boże jak ja kocham ten twincest
Pozdrawiam i życzę dużo weny😉
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown5 listopada 2017 11:47
Ah! Podskakuję z radości,bo ten odcinek jest wspaniały,cudowny,fantastyczny! :D
Błagam,nie zepsuj tak szybko tej sielanki,niech się Bill nacieszy Tomaszkiem :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy7 listopada 2017 22:55
Super odcinek szkoda ze tacy faceci są tak daleko bo chciałabym mieć kogoś takiego przy sobie tego im zazdroszczę że mają siebie pozdrawiam i dużo weny życzę��
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy10 listopada 2017 23:09
Kiedy nowy odcinek? :D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown12 listopada 2017 17:58
Kiedy next ?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Miyoshi15 listopada 2017 12:15
No, przeczytałam. :> Kurcze, aż smutno mi się zrobiło, jak Bill tak podszedł do sprawy bliskości z Tomem, jakby to był jakiś przykry obowiązek; no, chociaż poniekąd dla niego był. Dobrze, że Tom jednak się opamiętał i oboje zdobyli na szczerość względem siebie. Daj znać, jak pojawi się kolejny odcinek. I nie omieszkam zaprosić do siebie, także twincest, zaczęty dopiero: https://heisnotok.blogspot.com

Buziaki!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy19 listopada 2017 20:59
Kiedy coś będzie? :(
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy20 listopada 2017 18:14
Kiedy wreszcie coś będzie?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Demi Lerman20 listopada 2017 22:21
Tęsknimy już 🙀🙀
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Lau26 listopada 2017 19:02
Nie opłaca sie tu nikomu wnioskować, kto i w jakim wieku pisał te komentarze. Nie wyglądają dziecinnie, są logiczne i nic dziwnego, że czytelnicy się oburzają. Pisanie bloga to hobby? Hobby można nazwać szkicowanie, zbieranie znaczków... wszystko,co nie jest związane z publiką. Gdy zaczynamy cokolwiek upubliczniać... to dana rzecz przestaje się nazywać "hobby", a obowiązek. Skoro posiada czytelników to niestety nim jest.
Prawdą jest fakt, że rozdziały diametralnie się zmieniły i stały się po prostu... nijakie.
Było wiadome o której sobocie mowa.
I nie zarzucajcie innym wieku, każdy ma prawo do wygłosu.
Czekam na rozdział, pozdrawiam AUTORKĘ.
I życzę weny. :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Bill and Tom Kaulitz Twincest26 listopada 2017 19:33
Kochani, musicie zrozumieć jedno, ja z tego pisanie nie mam nic prócz satysfakcji, a to trochę za mało, żeby normalnie za to żyć. Mam pracę w której zostałam głównym kierownikiem obiektu i 7 osób pod sobą. Może to nie wiele, ale pojęcia nie macie ile te 7 osób, możne mieć problemów, które zwalają ci się na głowę. I jeszcze muszę rozwiązywać konflikty, które są pomiędzy nimi, a ingerowanie w takie sprawy, to jak stąpanie po cienkim lodzie. Do tego zbliża się koniec miesiąca i musiałam ułożyć grafik dla nich i siebie na cały kolejny miesiąc. Zrobić listę płac, żeby wszyscy dostali pieniądze za pracę i za zlecenia dodatkowe. Jeśli się machnę ktoś kasy nie dostanie, a raczej ja, bo to ja będę musiała za swój błąd zapłacić ze swojej pensji.
Jeśli przesuwam terminy publikacji, a w sumie nie potrzebnie obiecuje, a potem wychodzi jak wychodzi, że nie dodaję, to nie dlatego, że mam was w dupie, czy mi się nie chce, tylko dlatego, że nie mam napisane, a nie będę pisać aby napisać, bo termin. Mam wizję jak to opowiadanie ma wyglądając i takie będzie. I czy napisze je całe w ciągu miesiaca czy roku, to napiszę. Tyle świetnych blogów było i co jakoś wszyscy nagle zniknęli i nikt nic nie mówi na ten temat, a że ja jeszcze coś tam pisze to spuszczacie mnie w kiblu, bo się kończę, bo obiecałam, bo nie takie, bo coś tam jeszcze nie halo. Niczego nie piszę na siłę, zapewniam was. Możne nie czujecie w tym opowiadaniu takiej ekspresji, bo są duże przerwy i czyta się to inaczej, ale jak przeczytacie je od początku do tego momentu zapewniam was, że niczego nie straciło. Nikogo też na siłę tu nie trzymam, Jeśli komuś się nie chce tyle czekać i ma mi to za złe, niech wykasuje mojego bloga z przeglądarki i po sprawie.
A co do odcinka jeszcze go nie skończyłam. Dziś mam w pracy 5 nockę z rzędu. Dopiero co wstałam, zaraz jakiś obiad muszę sobie zrobić, żeby z głodu nie paść. I tak jak ktoś napisał, jak będziecie mi płacić za pisanie tyle, że będę mogła rzucić pracę i z tego pisania żyć, będę wam wrzucać odcinki codziennie.
A resztę cierpliwych i rozumiejących mnie osób serdecznie przepraszam za te obsuwy i proszę o jeszcze trochę cierpliwości, odcinek niedługo będzie.

Pozdrawiam i całuję was mocno Niki.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Miyoshi26 listopada 2017 21:40
Brak czasu, to największy wróg pisania.
Żeby stworzyć coś fajnego potrzeba spokoju, relaksu i weny, a to nie zawsze przychodzi. ;-)
Jak znajdziesz chwilę zapraszam na swój drugi blog, pojawił się już pierwszy odcinek.
www.california-high.com

Buziaki.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy27 listopada 2017 16:56
Czytając te wszystkie komentarze mam ochotę się śmiać. Wy chyba naprawdę nie zdajecie sobie sprawy, ile czasu potrzeba na napisanie głupiego rozdziału. To nie jest pięć minut. Aby dobrze wszystko opisać, żeby praca zawierała każdy jeden szczegół to wymaga to naprawdę wielkiej cierpliwości. A niektórzy tracą na czasie, bo o wiele łatwiej idzie im pisanie w jakimś zeszycie, a przepisywanie też dużo czasu zajmuje. Każdy z nas ma własne życie, rodzinę, pracę, znajomych, inne zainteresowania. Autorka ma naprawdę wiele innych obowiązków. I nie chce mi się wierzyć, że podczas czasu dla siebie chciałaby tylko pisać i pisać i pisać. Ma pewnie też inne zajęcia, które równie kocha wykonywać. Jasne, że jest mi przykro, kiedy dowiaduję się, że termin opowiadania został przełożony, bardzo podoba mi się każda praca autorki i czytam jako stała czytelniczka. Ale pamiętam też, że każdy z nas jest człowiekiem, ma swoje obowiązki. Więc jest mi przykro, nie mogę doczekać się kolejnego rozdziału, ale cierpliwie czekam. I nie odejdę, bo rozumiem, że każdy z nas jest człowiekiem i ma też te gorsze chwile. Więc jeśli komuś nie pasuje to, że Niki ma też własne życie i myśli o wszystkim tak, aby nie stracić swojej pracy i jednocześnie mieć czas na pisanie dla nas to nie mamy o czym rozmawiać

Pozdrawiam
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Demi Lerman28 listopada 2017 14:53
Niby kiedy ma się czytelników to faktycznie jest to już jakiś tam obowiązek bo ktoś czeka ALE czy nie warto bardziej docenić to, że ten blog pomimo braku czasu Autorki dalej funkcjonuje? Tyle świetnych blogów zakończyło swoją działalność, a mnie serce dalej boli na myśl o tych wszystkich niedokończonych historiach. Wiadomo, to irytujące, że nie ma rozdziału wtedy kiedy miał być, ale wątpie żeby takie "zachęcanie" pomogło Niki i nawet dodało weny. Jestem pewna, że Niki wie co czujemy przez brak rozdziału, bo też jest czytelniczką, ale przysięgam wam, na żadnym blogu na którym natknęłam się na jej komentarz nie było żadnej PRETENSJI do Autora w związku z obsuwą. Ja też się uczę, mam 18 ale jestem wyrozumiała, bo wiem jak dorosłe życie potrafi dać w dupę.
Weny Niki 🙌🙌
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown28 listopada 2017 16:57
Dużo Weny Niki
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy1 grudnia 2017 23:49
Moz jutro bedzie
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy4 grudnia 2017 00:56
Dla takich autorek, jak Niki warto czekać :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy4 grudnia 2017 23:01
Nie mogę się już doczekać czegoś nowego..
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy5 grudnia 2017 00:42
Niki kiedy coś wkoncu dodasz? :(
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy6 grudnia 2017 01:22
Dalej nic :( proszę kontynuuj to opowiadanie bo najlepszym jakie do tej pory czytałam. Nie rób mi tego i nie kończ w takim momencie :(
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Unknown6 grudnia 2017 16:54
Niki zdrowiej nam niech twój ząb jak najszybciej przestanie boleć bo ja wiem jak to boli bo to sama przeżyłam i teraz moją siostre boli więc.... zdrowia życzę Niki
I dużo weny
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy7 grudnia 2017 18:03
Niki a kiedy możemy się czegoś spodziewać?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy13 grudnia 2017 22:00
Będzie jeszcze coś przed świętami?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi