Bill and Tom Kaulitz Twincest: W niewoli uczuć

czwartek, 14 grudnia 2017

W niewoli uczuć - 19 -

02:58

Odcinek 19

Zjadłem. Tom przez cały czas przyglądał mi się i uśmiechał się. Niby nic nowego, ale strasznie mnie intrygował, zwłaszcza jego spojrzenie, które niby było takie jak zawsze, a jednak w jego oczach dostrzegałem to, co zawsze chciałem dostrzec w oczach swoich partnerek, miłość. Prawdziwą, szczerą miłość do mnie.

– Dziękuję, było pyszne.

– Proszę – odparł i zrobił łyk kawy.

– A teraz postaw tę tacę na ziemi i choć do mnie – rozkazałem.

Takiego błysku w oczach i serdecznego uśmiechu nie widziałem u niego jeszcze nigdy. On się naprawdę zakochał. Zakochał się, i to właśnie we mnie.

Odstawił tacę i wdrapał się na łóżko, od razu dopadając moich ust. Nie pozostałem dłużny i oddałem pocałunek, sięgając ręką do jego krocza. Mruknął zadowolony, kiedy zacząłem go tam pieścić. Oderwał się od moich ust i spojrzał na mnie.

– Nie musisz – powiedział.

– Wiem, ale chcę i to zasadnicza różnica – odparłem i bez skrępowania wsunąłem mu dłoń pod gumkę majtek, w których paradował. Takiego błogostanu na jego twarzy nie widziałem jeszcze nigdy. Szybko też zareagował na mój dotyk, choć kiedy wsunąłem dłoń, już był nieźle pobudzony. Muskając jednocześnie jego usta, pchnąłem go, zmuszając, by się położył. Czułem przez pocałunek, jak się uśmiecha. Był szczęśliwy i to szczęście aż biło od niego.

Zawsze myślałem, że Tom nie potrafi okazywać uczuć i że sobie z nich kpi, ale teraz już zrozumiałem, że był taki, bo tak naprawdę nigdy nie był zakochany. I pomyśleć, że to właśnie we mnie się zakochał, w osobie, w której na dobrą sprawę nie powinien. Wiem, że powinienem mu tego zabranić, ale miałem to w dupie. Tak długo pragnąłem bezwarunkowej miłości, że teraz, gdy ją miałem, było mi wszystko jedno, kim była osoba, która mi ją dawała. Dla mnie liczyło się tylko to, że czułem ją całym sobą. A to, że doskonale znałem Toma i on mnie, było tylko dodatkową zaletą, przynajmniej tak mi się zdawało.

Moje zamyślenie przerwały niespokojne ruchy Toma. Był blisko, naprawdę blisko by dojść. Obaj tak mocno na siebie działaliśmy, że dużo nie trzeba było. Wiele razy widziałem jak dochodził, ale teraz dopiero widziałem, jak bardzo sprawiam mu przyjemność. Po wszystkim spojrzał na mnie, starając się uspokoić oddech.

– Kocham cię – wyszeptał, chwytając mnie oburącz za twarz i zachłannie wpijając się w moje usta.

Myślałem, że na tym się to zakończy, ale pomyliłem się. Jak tylko Tom ochłonął, przypuścił atak na moje ciało.

– Tom… – jęknąłem, gdy jego dłoń zacisnęła się na moim członku.

– Co? Teraz twoja kolej.

Chciałem tego, jak niczego innego na świecie. Zawsze wyobrażałem sobie, jakby to było, i choć Tom wiele razy się oferował, nie potrafiłem się przemóc, i teraz było dokładnie tak samo. Przez moje ciało przetoczyła się fala podniecenia i jęknąłem zupełnie nie kontrolując tego.

– Zamknij oczy – wyszeptał tuż do mojego ucha, owiewając mnie ciepłem wydychanego powietrza i drażniąc jeszcze bardziej i tak już wyostrzone do granic możliwości zmysły.

Nawet nie jestem w stanie opisać, jak cholernie skrępowany się czułem. Bałem się, że nie jestem dla niego dostatecznie atrakcyjny, że za chwilę z czegoś zacznie się śmiać i nie czerpałem w pełni przyjemności. Resztkami sił powstrzymywałem się, by mu nie powiedzieć, żeby przestał. Skurcze w podbrzuszu przychodziły i odchodziły falami i wiedziałem, że Tom to wyczuwa. Nic nie mówił, robił swoje, bacznie mi się przyglądając, chyba, bo odkąd kazał mi zamknąć oczy, nie otworzyłem ich nawet na moment.

– Bill?

– Yhym? – odezwałem się, ale nie otwarłem oczu.

– Spójrz na mnie – poprosił.

Co takiego mogłem ujrzeć po ich otwarciu? Na pewno twarz Toma, który podpierał się na rękach między moimi nogami, bo to wyraźnie czułem. A czego się bałem? Jego miny, ale wiedziałem też, że muszę spojrzeć na niego, niezależnie od tego, jakim wyrazem twarzy mnie obdaruje.

Przełknąłem ślinę, czując jak szybko bije mi serce. Powoli otwarłem oczy, czując jak oblewa mnie fala gorąca i kumuluje się na mojej twarzy. Co zobaczyłem? Zobaczyłem coś, czego się w ogóle nie spodziewałem. Tom, owszem był między moimi nogami, ale nie podpierał się na rękach, tylko na łokciach, leżąc i mając mój wzwód przed oczami. Uśmiechał się, ale choć bałem się, że dostrzegę na jego twarzy jakiś złośliwy grymas, nic takiego nie miało miejsca. Był szczęśliwy. Zwyczajnie był zadowolony, że doprowadził mnie do takiego stanu, a moje zapewne pokaźne rumieńce tylko go upewniały, że porusza się we właściwym kierunku.

Jeszcze bardziej mnie zaskoczył, gdy bez zbędnych ceregieli przejechał językiem od nasady mojego członka do czubka, zataczając bardzo powoli kółko wokół główki. Nie jestem święty, uprawiałem seks i wiele razy miałem robionego loda, ale po raz pierwszy moje marzenia realizowały się w najdrobniejszych szczegółach i przez chwilę zastanawiałem się, czy czasem to mi się nie śni.

– Przyjemnie? – zapytał, zerkając na mnie.

Kiwnąłem tylko głową, nie będąc w stanie wydusić z siebie ani jednego słowa.

– To strzelaj – rzucił, kolejny raz, pobudzając mnie językiem.

Doskonale wiedział, że byłem już na granicy. Nie dał mi nawet szansy zaprotestowania. Doszedłem. Na szczęście Tom chyba zauważył, że czuję się skrępowany i odsunął się, pozwalając mi dojść w swojej dłoni.

Chwilę ciężko oddychałem, cały czas bacznie się mu przyglądając. Jakaś część mnie tylko czekała na choćby jeden złośliwy komentarz, lub nie takie spojrzenie, ale niczego takiego nie było. Tom za to wstał i z uśmiechem na twarzy i gołym tyłkiem ruszył do łazienki.

– Zaraz wracam, umyje tylko ręce – powiedział, jakby właśnie czytał mi w myślach.

– Przynieś mi ręcznik – krzyknąłem, kiedy zniknął za drzwiami.

– Ok – odpowiedział i usłyszałem szum wody.

Ja pierdole! Przeczesałem rękami włosy, nie mogąc uwierzyć w to, co się właśnie działo. Po prostu nie wierzyłem. Obawiałem się głębiej odetchnąć, żeby niczego między nami nie zepsuć. Tom chyba to zauważył, bo kiedy wyszedł i spojrzał na mnie, od razu zapytał, czy wszystko w porządku.

– Tak – odparłem, próbując udać, że nie wiem, o co mu chodzi.

Podął mi ręcznik i nadal całkiem nagi rzucił się na łóżko obok mnie.

– Zamierzasz dzisiaj chodzić po domu nago? – zapytałem.

– A czemu nie. Przeszkadza ci to?

– Mnie? No co ty, tak tylko pytam.

– Na razie zamierzam się do ciebie przytulić i trochę jeszcze pospać.

Poklepałem dla zachęty poduszkę obok siebie. Tom nigdy wcześniej nie kładł się spać po porannym seksie, a to oznaczało, że nadal nie jest w pełni sił. Oczywiście on sam tego pewnie nie dostrzegał. Mówił, że czuje się już dobrze, ale ja go za dobrze znałem i wiedziałem, że nawet jeśli nic mu już nie jest, jego organizm nadal się jeszcze nie zregenerował.

– Umm – mruknął, obejmując mnie w pasie i przytulając się. – Ale pachniesz seksem.

– Dopiero go uprawiałem. Jeśli w ogóle można to nazwać seksem – dodałem, ale Tom nie skomentował tego. – Pójdę wziąć prysznic i zaraz wracam.

– Zostań, nie przeszkadza mi to. Lubię ten zapach.

Spojrzałem na niego, marszcząc brwi.

– Od kiedy to? Zawsze mówiłeś, że śmierdzę i żebym coś z tym zrobił.

– Nie chodziło mi o zapach seksu, tylko perfum.

– Perfum? Wydawało mi się, że ci się podobają, sam nawet to mówiłeś.

– Zależy, o których mowa.

Zamyśliłem się na chwilę, szukając w pamięci. Aż się uśmiechnąłem, gdy skojarzyłem, które miał na myśli.

– Już się skończyły.

– I bardzo dobrze, bo śmierdziały, jak stare skarpetki.

Rozbawił mnie tym określeniem, zważywszy, że mało nie kosztowały, ale dostałem je gratis przy okazji jakichś zakupów i choć nie do końca mi pasowały od czasu do czasu używałem je.

– Tylko nie kupuj ich więcej. Dołożę ci albo nawet sam kupię inne, tylko nie kupuj już tych starych skarpet.

– Spoko, masz to jak w banku.

Patrzyłem na niego jak zasypia. Taki bezbronny, zdany wyłącznie na moją łaskę i kompletnie nagi leżał na moim łóżku, w mojej pościeli, tuląc się do mnie, szukając odrobiny ciepła, bo przylgnął do mnie nawet nogami. Chwyciłem za kołdrę, powoli naciągając ją na niego. Mruknął tylko przez sen, wyraźnie rozluźniając się, na pewno poczuł, że jest mu teraz dużo cieplej.

Wyswobodzenie się z objęć Toma wcale nie było trudnym zadaniem. Spał naprawdę mocno, a w zamian za moje ramię podsunąłem mu swoją poduszkę, w którą jak tylko się odsunąłem, wtulił twarz najwyraźniej instynktownie szukając mnie. Pogładziłem delikatnie jego policzek, starając się go uspokoić i kiedy byłem pewny, że nie zauważy mojego braku w łóżku, powoli wstałem i ruszyłem w pierwszej kolejności do łazienki wziąć prysznic.

Pamiętam, że ten dzień ciągnął się wyjątkowo długo. Ciągle myślałem nad tym, co się wydarzyło. Ciągle bałem się, że to wszystko okaże się nagle jakimś snem albo dowcipem. Wieczorem Tom kolejny raz zajął się mną, a ja, choć byłem pełen obaw, nie opierałem się. Doskonale wiedziałem, że on to wyczuwa, ale nic nie mówił, był cierpliwy, wyrozumiały i bardzo delikatny, może czasem nawet za bardzo, ale nie protestowałem, potrzebowałem tego.

Przez te dwa dni nieobecności rodziców, praktycznie nie wychodziliśmy z łóżka. Wyjątek stanowiło jedzenie i kąpiel, zwykle razem. Całe dwa dni czułem się jak na haju, zupełnie tak jak po tych Toma tabletkach. Zastanawiałem się, jak długo jeszcze będę czuł to ciągłe nienasycenie, ciekawość i chęć posunięcia się znacznie dalej.

Tak. Przez całe dwa dni nie zrobiliśmy niczego prócz pieszczot i pettingu. Tom mnie nawet tam nie dotykał, choć jego palce kilka razy przemknęły po moich pośladkach.

Za każdy razem, gdy leżeliśmy na boku, patrząc na siebie i dotykając się wzajemne, a on zsuwał rękę na mój pośladek, widziałem jak bacznie mnie obserwuje. Nic nie mówił. Chciał, bo niejednokrotnie widziałem jak bierze głębszy oddech, żeby się odezwać, ale rezygnował, a ja oczywiście udawałem, że tego nie zauważałem, nie czułem się gotowy na coś więcej, nawet jeśli Tom chciałby, żebym ja był na górze, po prostu nie. Jeszcze nie.

Po powrocie mamy, musieliśmy się trzymać od siebie na dystans, a przynajmniej na tyle uważać, by nie przesadzić z pewnymi zachowaniami, które jednoznacznie świadczyłyby o tym, że między nami jest coś więcej, niż tylko braterska miłość.

Tom jeszcze dwa razy jeździł do kliniki na kompleksowe badania. Po miesiącu na maminym wikcie przytyłem ponad 4 kilo. Nawet nie zdawałem sobie z tego sprawy, ale kiedy ubrałem jedne z wyjściowych spodni i ledwo je zapiąłem, stwierdziłem, że chyba pora się wyprowadzić.

Nie namyślając się długo, ruszyłem z tą myślą prosto do Toma. Siedział w swoim pokoju przed laptopem.

– Mogę? – zapytałem, stojąc w drzwiach.

Spojrzał na mnie znad laptopa.

– Jasne.

– Co robisz? – zapytałem, podchodząc bliżej.

– A, przeglądam oferty.

– Jakie oferty?

– Myślę, że pora się wyprowadzić od rodziców – powiedział, na co parsknąłem śmiechem. – Co? – zapytał wyraźnie zaskoczony.

– Właśnie przyszedłem z tym samym do ciebie. Spójrz – podwinąłem koszulkę, pokazując mu moje opinające się spodnie.

– Ładnie – poklepał mnie po brzuchu. – A chcesz zobaczyć mój? Te czarne jeansy już nawet nie zapnę.

– Przecież one były na Ciebie…

– No właśnie. Nawet nie pytaj, ile przytyłem, bo jak wszedłem na wagę, miałem ochotę ją rozpieprzyć.

– Ile? – Drążyłem z uśmiechem na twarzy.

– Dużo.

– No powiedz ile.

– A ty ile?

– 4 kilo.

Tom tylko parsknął.

– 4 kilo to ja pewnie po pierwszym tygodniu przytyłem.

– To ile przytyłeś?

– 3 razy tyle co ty i jeszcze trochę dołóż.

– 15?

– 13.

– Nie wierzę. Nie możliwe, jakoś specjalnie tego nie widać.

– A pokazać ci to po moich spodniach, moich ulubionych spodniach? W czym ja teraz będę chodził, w dresie?

– Pojedziemy w trasę, wszystko się straci.

– Zanim pojedziemy, będę gruby jak Gustav.

– Nie przesadzaj, nie jest tak źle, ale co do przeprowadzki, to też o niej myślałem. I tak już prawie dwa miesiące tu siedzimy. Wiem, że mamie to nie przeszkadza i jest szczęśliwa, że ma nas przy sobie, tylko że ja już... – nie dokończyłem, bo Tom zrobił to za mnie, jak zresztą wiele razy wcześniej.

– Jestem dorosły i chcę być na swoim.

– Właśnie – przyznałem.

– Jak ci się podoba? – zapytał, obracając laptopa w moją stronę.

– Gdzie to?

– 5 km od Berlina. 2 łazienki, 3 sypialnie, kuchnia, pokój gościnny, i inne pokoje, które można urządzić, jak się chce, no i podwójny garaż.

– Nawet nie pytałem o cenę, nie interesowało mnie to ani Toma, stać nas było, ważne było, by się nam podobał.

– Od kiedy?

– Od zaraz. Jeśli chcesz, zadzwonię do pośrednika i pojedziemy go obejrzeć.

– Dzisiaj?

– Jeśli się da.

– To dzwoń.

Kupiliśmy ten dom. Mama oczywiście nie była zadowolona i wymyślała tysiące argumentów, dla których powinniśmy jeśli nie na zawsze to jeszcze przez jakiś czas zostać razem z nią, ale obaj czuliśmy się już wystarczająco skrępowani i co gorsze spragnieni swojej bliskości bez obawy, że ktoś nas niechcący zauważy, że twardo trwaliśmy przy naszym postanowieniu, a mamie jedyne co pozostało, to pomóc się nam spakować, przeprowadzić i co najwyżej pomóc się nam tam urządzić, choć za wiele do urządzania już nie było, bo Tom wybrał dom, który miał zostać umeblowany według naszego upodobania. Tak że pozostała nam jedynie kwestia zadomowienia się w nowym miejscu.

Pierwszą noc nawet nie położyłem się do swojego łóżka. Z poduszką w ręku wparowałam bez pardonu do sypialni Toma, rzucając ją w niego.

– Co jest? – warknął, zajęty najwyraźniej pisaniem jakiegoś sms’a.

– Śpię z tobą.

– To musisz we mnie rzucać poduszką?

– Myślałem, że złapiesz.

– Piszę sms’a, nie patrzyłem, co robisz.

– A do kogo?

– A co zazdrosny jesteś? – W końcu spojrzał na mnie tym swoim wzrokiem, kiedy chciał mnie czymś wkurzyć.

Prychnąłem.

– Nie mam o kogo.

– Taki pewny jesteś?

Nie cierpiałem, kiedy tak ze mną pogrywał i choć doskonale wiedziałem, że to tylko gra słowna, tak się zawsze wkurwiałem, że chwyciłem poduszkę, mając zamiar znowu prychnąć i wrócić do swojego pokoju, ale nie zdążyłem, bo chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął, aż upadłem na łóżko.

– Wkurzyłeś się – stwierdził.

– W ogóle.

– Wiem, że tak.

– Nie.

– No przyznaj się. Zawsze jak się wkurzysz, marszczysz nos i to, co tu przytargałeś w momencie zabierasz i uciekasz.

Tym razem uniosłem brwi ze zdumienia. To ciekawe, że tak mnie obserwował, nawet tego nie zauważyłem.

– Więc do kogo pisałeś? – zapytałem.

– Do naszego menagera.

– Davida?

– Tak.

– Po co?

– Pytałem, czy wstępnie są już ustalone jakieś terminy. Nie robiliśmy żadnych prób od ponad 2 miesięcy, trzeba się rozruszać, bo później może się zrobić ciasno z czasem.

– Odpisał?

– Jeszcze nie. Pewnie już śpi.

– My też powinniśmy, to był długi i męczący dzień.

– I masz zamiar spać, po tym jak w końcu zostaliśmy sami i możemy bez obawy, że mama nas przyłapie popieścić się.

– Jeśli proponujesz, to mogę zaczekać z tym spaniem.

Tom tylko pokręcił głową.

– Jak zwykle to ja muszę wychodzić z propozycją.

– Nie prawda.

– No jak nie. Jakoś nie słyszałem jej ani razu z twoich ust.

– Przyszedłem, to chyba wystarczająca propozycja, nie uważasz? – mówiąc to, uniosłem jedną brew.

47 komentarzy:

Unknown14 grudnia 2017 10:54
Odcinek fantastyczny, tylko czegoś mi w nim brakuje...
Chyba pewności Billa co do zachowań Toma, nie widzę swobody w tym wszystkim :).
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy14 grudnia 2017 18:47
Świetny. Mam nadzieję że przejdą do czegoś konkretnego. I że nie będziesz nas tak długo trzymać :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy15 grudnia 2017 15:05
Jeju jaki Bill jest uroczy z tymi swoimi blokadami i wstydem...
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy15 grudnia 2017 21:09
Może i uroczy ale denerwujący. Ja chcę, żeby już coś zrobili konkretnego, a nie Bill sie zachowuje jak dziewica. Ja rozumiem, oprawka uczuciowa i tak dalej, ale ten seks aż sie prosi, żeby w końcu był.
Pozdrawiam
ina
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy18 grudnia 2017 19:01
Witam opowiadanie super
a ja chcę się zapytać za ile będzie kolejny rozdział i co ile będzie się ukazywać??

pozdrawiam i proszę o informacje
galaxa2
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy18 grudnia 2017 23:57
Super, dziękuję za rozdział i życzę dużo weny i czasu do pisania :)Myślę, że Bill jest strasznie niepewny w stosunku do Toma i jego uczuć, ponieważ to wszystko go zaskoczyło, nie spodziewał się takiego obrotu sytuacji i musi się po prostu we wszystkim odnaleźć, ułożyć to. Mam tylko nadzieję, że zanim się to stanie nie wynikną między bliźniakami żadne większe konflikty spowodowane zachowaniem Billa. Pozdrawiam, wszystkiego dobrego :)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy21 grudnia 2017 13:15
Hej czy można na coś liczyć przed świętami???
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy26 grudnia 2017 21:42
Kiedy coś będzie? Nie mogę się doczekać :(
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy27 grudnia 2017 01:22
Całe święta tu zaglądam czy czasem nie ma czegoś nowego i taki smutek że pusto :( wrzuć coś bo schnę bez Twojego opowiadania :(
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy29 grudnia 2017 00:32
Mam nadzieję że przez święta masz trochę wolnego i czasu na tworzenie nowych dzieł jakimi są nowe rozdziały :D chociaż tez dobrze by było jakbyś miała trochę czasu dla siebie na relaks chyba że pisanie Cię tak relaksuje to super :D ale tęsknię za czasami kiedy dodawałas co parę dni :(
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy30 grudnia 2017 23:38
Witam kiedy kolejny rozdział?? bardzo fajne opowiadanie :) podoba mi się
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Sinnlos1 stycznia 2018 18:33
Witaj, jestem w trakcie czytania Twojego bloga, z kolei serdecznie zapraszam do mnie. Odkurzam bloga, za którym strasznie się stęskniłam. Zajrzyj w wolnej chwili :)

https://kaulitz-twins-bill-und-tom-twincest.blogspot.com/

Sinnlos
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy2 stycznia 2018 02:32
Zostałi w domu sami a Bill przyszedł do Toma i jest propozycja jakiegoś zbliżenia... Czy będzie wkoncu seks czy tylko pieszczotki między chłopakami? Jestem strasznie ciekawa rozwoju sytuacji. Mają spokój, nikt nie przeszkadza, mogą się posunąć dalej. Może Bill już się oswoił i bliskością Toma... Czekam na next. Proszę wstaw coś bo już doczekać się nie mogę
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy9 stycznia 2018 15:34
Jeju Ale budujesz napięcie... Dawaj nam odcinek bo super piszesz :D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy10 stycznia 2018 13:21
Kiedy będzie następny odcinek ??? !!!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Joanna12 stycznia 2018 10:44
Hej kiedy mogę się spodziewać kolejnej części ? Proszę o odpowiedz
pozdrawiam
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy14 stycznia 2018 19:11
Jest niedziela wieczór i nadal nic :(
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy14 stycznia 2018 21:11
I już nic nie będzie nie łódźmy sie
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy17 stycznia 2018 19:15
Może chodziło o niedziele teraz 21 stycznia :D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy21 stycznia 2018 14:50
Halo halo... Juz druga niedziela mija i ponad miesiąc od ostatniego wpisu. Daj nam coś wkoncu :(
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Demi Lerman22 stycznia 2018 23:36
Halo?
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy26 stycznia 2018 00:46
Kiedy coś nowego? :(
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy27 stycznia 2018 09:36
Codziennie tu wchodzę z nadzieją że wkoncu będzie 20 :( i nic :(
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy27 stycznia 2018 21:11
Już ponad miesiąc od ostatniego odcinka.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy28 stycznia 2018 00:19
Ja też mam lenia ale wstaje i robię co mam robić kop w dupe dobra kawa i do dzieła a ty jak nie masz motywacji to poprostu zawieś bloga i nie każ ludziom czekać na bóg wie co i ile czasu pozdrawiam.Kaśka
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy28 stycznia 2018 01:27
Nie zawieszaj bloga :( co Ci tu za głupoty gadają. Chyba najlepszy blog jakiego czytałam z opowiadaniami. I wierzę że wkoncu sie zmotywujesz i dodasz coś nowego. Bliźniaki pojechali do Palm Springs podobno skończyć książkę więc też bierz się za pisanie idąc za przykładem. Buziaki :*
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Neko29 stycznia 2018 02:03
Trochę mnie wkurzają te komentarze (niektóre).
Jeśli nie możesz się zmotywować do pisania, polecam albo zrobić sobie od tego przerwę, ale porozmawiać z kimś, co Ci leży na sercu, bo takie blokady nie biorą się z niczego. Sama piszę i wiem, że jeśli mam blokadę, to coś się dzieje ze mną złego. Nie dołujcie jej, że "to nic, każdy ma czasem lenia". Nawet nie wiecie, jak to może zaboleć. Szczególnie, jak się starasz i chcesz, ale wszystko, co wychodzi spod Twojej ręki Ci się nie podoba, albo jak w ogóle nie widzisz w tym sensu. Zamiast krytykować jej lenia, może warto ją zmotywować? Na tysiąc komentarzy jeden negatywny potrafi najbardziej odcisnąć się na człowieku, nie ważne, jak dużo negatywnych opinii dostał już wcześniej, to zależy od dnia i samopoczucia i od osoby. Wszyscy wiemy, że ciężko jest pisać, szczególnie, jak kompletnie brak nam motywacji. A Ci, co nie wiedzą, proszę, niech się na ten temat nie wypowiadają, bo blokada dla pisarza to coś gorszego niż, "no, ja też nieraz nie mogę się zmotywować do wstania z łóżka". Także proszę nie porównywać. Jak ktoś ma depresję, i powie "wiesz, nie wyjdę dziś z Wami, zostanę w domu..." to odpowiesz mu "weź nie gadaj, nic Ci nie jest, napij się kawy i chodź."? Nie? A piszesz sam i żyjesz tym, co piszesz i że piszesz? Pisanie to Twoja pasja? Też nie? To proszę o zamknięcie dziobów. Jeśli jesteś tylko czytelnikiem nie próbującym zrozumieć blokady - nie wypowiadaj się. Tak samo, jeśli jesteś osobą postronną i masz w dupie sygnały wysyłane przez osobę z depresją - odczep sie od takiej osoby i tym bardziej się nie wypowiadaj. Tak więc tyle w temacie. Dziękuję, dobranoc.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy29 stycznia 2018 19:44
Zgadzam się z wypowiedzią wyżej nie mogę to nie pisze a nie przekładanie z terminu na termin i zwalanie winy na lenia.K
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy10 lutego 2018 14:51
Dalej nic ;(
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy14 lutego 2018 19:51
Do pani neko tfu co ja piszę na panią trzeba mieć kulturę dziób to może masz ty jeżeli piszesz że ktoś nie rozumie depresji tylko potrafi dołować to ty nie pisz tu bzdur bo jeżeli ma depresję to się nie pisze że odcinek będzie wtedy i wtedy tylko zawiesza koniec tematu ty też obiecujesz gruszki na wierzbie a później olewasz ludzi i nawet słowa wyjaśnienia???a poza tym napisała że ma lenia i chce wiosnę a nie że ma depresję ja też chcę wiosnę i jakoś z tego powodu nie zaniedbuje rodziny a wypowiadać się może każdy i ty nikomu tego nie zabronisz pozdro
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Bill and Tom Kaulitz Twincest16 lutego 2018 18:57
Proszę mi się tu nie kłócić. Nie mam depresji i nie zamierzam zawieszać bloga, bo nie mam ku temu powodów. Nikomu nie obiecywałam, kiedy konkretnie dodam odcinek. Napiszę to dodam i tyle. Wiele komentarzy (hejtów) oczywiście anonimowych piszecie, bo strach się podpisać, wtedy gdy przychodzi poczekać trochę dłużej na odcinek niż zwykle bywało. Szkoda, że co poniektóre osoby nie są takie wylewne pod odcinkami, które się ukazały. Fajnie było poczytać? Super! Ale napisać parę słów już ciężej. A wytykać komuś, że ktoś nie pisze, to całe epistoły napisane. Dzięki, naprawdę wielkie dzięki.
Nie mam obowiązku wrzucać swojego tekstu, bo nikt mi za to nie płaci, robię to tylko z dobrej woli i powinniście to uszanować, że się w ogóle jakikolwiek autor dzieli swoim pisaniem na blogu za darmo, bo reszta mądrych wydaje książki i każe sobie za to płacić.
Więc anonimowi autorzy swoich dosadnych komentarzy, zanim kolejny raz coś napiszecie, zastanówcie się dwa razy, bo od siebie nie dajecie nic, nawet na komentarz pod odcinkiem was nie stać.
A skoro ktoś z was czuje się zawiedziony, proponuję wykasować mojego bloga z listy czytanych i poszukanie innego albo pisanie systematycznie własnego.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Anonimowy16 lutego 2018 22:28
A skąd wiesz że nie komentuje odc i znowu sprawa pieniędzy a kto ci broni pisać książkę pisz też ci będą płacić tylko raczej nie o bliźniakach bo na dobre by ci to nie wyszło pozdrowienia Baśka teraz lepiej
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi